|
|
โลกอะไร(วะ)? : สวยสิ้นดี
ความสวยเป็นสิ่งสำคัญที่สุดของที่สุดสำหรับผู้หญิงในโลกอะไร(วะ)?
...
"ขวัญข้าวมัันกำลังโตเป็นสาว" ยายสายปรายตาไปยังเด็กสาวขณะแกพึมพำในลำคอ ...
ปีนี้ข้าวอายุเก้าขวบแล้ว เช้านี้เธอดูผิวพรรณเปล่งปลั่งเป็นพิเศษ แป้งผัดหน้ายังเกาะเป็นกลุ่มๆแลดูเป็นเกาะแก่งบนใบหน้า
"ยาย ...หนูสวยเปล่า" ขวัญข้าวหันหน้าเปื้อนแป้งมายิ้มแฉ่งให้ยายชม
ยายยังไม่ทันตอบ น้องข้าวสาวใหม่ๆก็หันกลับไปโบ๊ะหน้าต่ออย่างสบายอารมณ์
สตรีในโลกอะไร(วะ)? ขาดความสวยไม่ได้ พวกเธอทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะคงความสวยนั้นไว้ให้ได้มากและนานที่สุด ขวัญข้าวก็เช่นกัน
"ผู้หญิงเรายังไงๆก็ต้องสวยไว้ก่อน ต้องดูแลตัวเองให้ดีๆ เกิดมาเป็นผู้หญิงมันก็ดีอย่างที่ได้ใช้เครื่องสำอางนี่ล่ะ"
แต่ผู้ชายในโลกอะไร(วะ)? กลับคิดเห็นตรงกันข้าม
"ไม่รู้จะโบ๊ะไปทำไม เด็กก็ไม่ยอมเป็นเด็ก แก่ก็ไม่ยอมแก่ ผู้หญิงนี่เข้าใจยากไปซะหมด "
"พอน" ... หญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่งบนโลกอะไร(วะ)? เธอก็ชอบความสวยเหมือนกัน เพราะเธอเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา ...
แต่มีอย่างนึงที่ไม่สามัญในตัวเํธอ คือเธอไม่ใช้เครื่องสำอาง ...
และถึงแม้พอนจะไม่ใช้เครื่องสำอาง แต่พอนก็ไม่เคยศรัทธาในประโยคที่ว่า "ความสวยอยู่ที่ไต" พอนจึงอยู่กึ่งกลางระหว่างสองฝ่าย และเธอก็ไม่คิดจะฝักใฝ่ฝ่ายใดทั้งสิ้น
พอนเชื่อลึกๆว่า ความเป็นกลางของเธอคือ"ความสวย" และยังเชื่อลึกยิ่งกว่าลึกๆอีกว่า "ความสวย" นั้นไม่เป็นหนึ่งเดียว แต่มันคือลักษณะที่เป็นไปตามความชื่นชอบ และประสบการณ์ส่วนตัวของแต่ละคน
พอนเชื่อเช่นนั้นมาตลอดทั้งชีวิต จนกระทั่งวันหนึ่ง ความดื้อรั้นขวางโลกอะไร(วะ)? ของเธอก็ได้ทลายลง
เมื่ื่ือพอนได้สังเกตกิริยาอาการยามแต่งหน้าของโอเลเพื่อนสาวของเธอ จากนั้นเธอก็ได้ประจักษ์และบรรลุถึง'ดวงตาเห็นความสวย'ในที่สุด
เดิมทีพอนมักจะคิดว่า โอเลจะแต่งหน้าไปทำไมในเมื่อ เมื่อโอเลล้างหน้าออกทุกอย่างก็จะกลับเป็นเหมือนเดิม หนำซ้ำพอนยังเห็นว่า โอเลในยามที่อยู่ภายใต้หน้ากากเครื่องสำอางนั่น ดูจะมีความเป็นมนุษย์น้อยลงไปทุกที
แต่มาวันนี้เมื่อพอนบรรลุ เธอกลับ ..
"โอเลไม่ได้แต่งหน้าให้ดูดีกว่าที่เป็น แต่โอเลกำลังแต่งหน้าให้แตกต่างจากที่เป็นต่างหาก" พอนคิดในใจเงียบๆระหว่างโบกมืออำลาโอเล
ขณะกลับบ้านพอนมองขึ้นไปบนฟ้าสีม่วงปนส้ม และพบว่าวันนี้ฟ้าสวยยิ่งนัก
"ฟ้าสวย เพราะมันไม่เหมือนอย่างที่มันเคยเป็น" พอนพึมพำ
ไม่กี่สัปดาห์ต่อมา ... โอเล นีเวีย และเพื่อนๆของพอนทั้งหลายต่างต้องประหลาดใจกับโฉมใหม่ของพอน
พอนภายใต้หน้ากากเครื่องประทินโฉมยิ้มรับสีหน้าผวาดผวาของบรรดาเพื่อนๆ อย่างสบายอารมณ์
เสียงกรีดร้อง ด้วยความขยาดดังเซงแซ่ขึ้น อย่างไม่ขาดสายตามรายทางที่พอนก้าวผ่าน
พอนกระหยิ่มยิ้มย่องกับเสียงตอบรับอันล้นหลาม ...
เสียงตอบรับที่มีให้กับ...ความสวยของเธอ...
พอนอดที่จะเดินไปส่องกระจกไม่ได้ ตัวเธอเองในกระจกยิ้มตอบกลับมาอย่างขี้เล่น ชวนให้พอนหลงใหลได้ปลื้มกับโฉมใหม่ของตัวเองอย่างไม่ยอมโงหัว
ริมฝีปากเปรอะลิปสติก คิ้วโก่งยาวเกินขนาด แก้มสีม่วงเข้มข้างหนึ่ง สีเขียวเข้มอีกข้างหนึ่ง นั่นคือพอน ...
พอนดีใจที่เธอตาสว่างเสียที แม้เธอจะเสียดายเวลาที่ผ่านมาแต่เธอก็ยินดียิ่ง ที่ครั้งหนึ่งเธอได้มีโอกาสรู้จักความสวยที่แท้จริง
หลังจากวันนั้นเพื่อนทุกคนของพอนลงมติว่าพอนเสียสติไปแล้ว ทุกคนจึงเลิกคบพอนอย่างไร้เยื่อใย ด้วยเกรงว่าตนจะติดเชื้อความสวยประหลาดๆมาจากพอน
แม้จะเป็นเช่นนั้น ...
แม้พอนจะไร้เพื่อน แต่วันนี้พอนไม่สนใจอีกต่อไป เพราะการไม่มีเพื่อนก็เป็นความสวยอย่างหนึ่งที่พอนปรารถนา
"มันเปลี่ยนไป เพื่อน...ไม่มี ... สวยเนอะ" พอนคิด
พอนอยู่คนเดียวเรื่อยมา ทำให้พอนมีเวลาศึกษาและเที่ยวชมธรรมชาติให้มากขึ้น
และพอนก็พบว่า สรรพสิ่งช่างงดงาม เพราะทุกๆวันนั้น ธรรมชาติช่างมีรายละเอียดที่ไม่ซ้ำกันเลยสักวัน
"วันนี้ฉันสวยจัง" พอนพูดกับตัวเองในกระจกเช่นนี้ทุกๆเช้าเพราะเธอแก่ขึ้นในทุกๆวัน
| Create Date : 24 พฤษภาคม 2551 |
| Last Update : 24 พฤษภาคม 2551 18:49:06 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 309 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [