บทที่หนึ่ง จากบ้านนาสู่บ้านปลาฯ

คฤหาสน์แห่งนี้คือที่พึ่ง
ยังคำนึงพินัยกรรมทุกคำได้
มรดกย่าเราถูกเอาไป
จงทวงคืนอย่าให้ใครมาครอง

ฉันย่างเท้าเข้ามามองหาญาติ
ด้วยความขลาดและเขลาปนเศร้าหมอง
อนิจจา"พรรณราย ปลากรายทอง"
ต้องประลองฝีปากไม่อยากเลย

เสียงตวาดอาจไม่ดังเท่าครั้งก่อน
หากแม่สอนเร่งรัดการหมัดเสย
ฝึกปรือไว้แย่งชายที่หมายเชย
จะลงเอยอย่างไรไว้ดูกัน

ฉันร้องเพลงลูกทุ่งไม่ปรุงแต่ง
ทุกถ้อยคำสำแดงไม่แบ่งขั้น
แม้ว่าถูกรังเกียจเหยียดชนชั้น
ยังหมายมั่นตบตีไม่รีรอ

เสียงหญิงจี๊ดกลบลูกทุ่งสะดุ้งท้า
โอเปร่าแว่วละม้ายคล้ายเสียงหวอ
แข่งศัตรูหักได้อย่าให้งอ
จำคำพ่อกล่าวไว้ไม่ลืมเลือน

ท่านหม่อมป้ายืนขวางทางเข้าบ้าน
พี่พดมานเตรียมหาวาจาเฉือน
พี่ชายก้างยื่นหน้าทำมาเตือน
หวังกลบเกลื่อนสายตาสุดอาวรณ์

ก้มลงกราบหม่อมป้าที่มารับ
แต่ใจกลับระทึกการศึกสอน
ที่พ่อแม่สั่งบุกแทบทุกตอน
ยังตามหลอนสุดฤทธิ์แม้ปิดตา

"พรรณรายมาหาป้าวันนี้
มิได้มีประสงค์ร้ายอย่างใดหนา
ที่ต้องเดินทางไกลแม่ใช้มา
คุณป้าขาอย่ากังวลอย่าสนใจ

คุณแม่พรรณเรศวิเศษศรี
ท่านยังมีของฝากแสนหนักให้
หนูเองนั้นมองไม่เห็นเป็นอะไร
ขอมอบไว้ตรงนี้ดีไหมคะ"

เสียงหม่อมป้าแผดก้องสยองยิ่ง
"เอาเถอะทิ้งกองไว้ไม่ต้องกะ
ป้าไม่สนว่าใครเขาให้นะ
เพียงแค่จะมาเล่นเป็นตัวโกง

แค่ชะลอมผลไม้ใช่ว่าอยาก
จะกินมากอย่างไรให้ตายโหง
เอาไว้ก่อนตอนตายค่อยใส่โลง
พร้อมแม่โขงเซ่นป้าล่ะอย่าลืม"

ทุกถ้อยคำป้าย้ำทำฉันอึ้ง
หากว่าซึ้งใจสุดแสนดูดดื่ม
มองทุเรียนแทนใจแม่ให้ยืม
เวลาตบคงปลื้มทุกหนามแทง

แล้วหม่อมป้าก็หันกลับลับหลังท่าน
พี่พดมานแหกตายกหน้าแข้ง
พี่หญิงจี๊ดแลบลิ้นปลิ้นออกแดง
ช่างกลั่นแกล้งกันจริงทุกหญิงเลย

เหลือพี่ชายก้างมองน้องอย่างมิตร
ไม่ปกปิดสายตากล้าเฉลย
เห็นหัวงูลิบลิบตาปริบเปรย
ลิ้นปล่อยเผยยวนยั่วน่ากลัวจัง

ภาคที่แล้วพี่พดมานช่างหาญกล้า
เสนอหน้าชิงสะท้านบ้านทั้งหลัง
มาภาคนี้พรรณรายต้องให้ดัง
กว่าคนเก่ามือฉมังดั้งหักนั้น

พี่ชายก้างจับคางฉันเชยขึ้น
แม้ว่ามึนและกลัวจนตัวสั่น
นี่พระเอกภาคใหม่แต่ไหนกัน
ไยตาสั้นหน้าก้มเกือบจมดิน

"มองไม่เห็นหรือพี่ที่มาจ้อง
ต้องประคองน้องก้มเหมือนดมกลิ่น
แถมกระซิบอะไรไม่ได้ยิน
มาทำซึ้งแม่ตบดิ้นคาทุเรียน"

พี่ชายก้างผงะค้างทำวางท่า
ด้วยสีหน้าสดชื่นปนคลื่นเหียน
"เพราะความรักปักทรวงแปลบแทบอาเจียน
จึงขอเพียรจีบน้องจับจองใจ"

ทำซึ้งเสร็จก็เสด็จเดินเข้าห้อง
ปล่อยให้น้องฝังจำจนร่ำไห้
หลงรักเขาเข้าแล้วแห้วกระไร
พี่พดมานจะว่าไงไม่อยากคิด

เสียงป้าย่นคนใช้เดินใกล้แล้ว
ใจยังแป้วยอกอกไม่ปกปิด
ด้วยความรักแรกผลินิรมิต
เพลิงเผาบิดทรวงได้ดั่งไฟลน

"คุณหนูพรรณตามป้ามาทางนี้
ป้าเตรียมที่พักผ่อนให้หย่อนก้น
ใกล้กรงหมาหน้าคอกควายขอให้ทน
กลิ่นแรงหน่อยแถมขนมักปนปลิว

ควายของหนูป้าดูไว้ให้ก่อน
แล้วจะสอนให้หญ้าเวลาหิว
สนามหญ้าหญิงไหมไว้ดูวิว
อย่าปล่อยควายบังทิวทัศน์เธอนา"

คว้าชะลอมตรอมใจร้องไห้ต่อ
เศร้าจริงหนอเขาให้อยู่ใกล้หมา
ฝากไว้ก่อนคราวนี้ถูกบีฑา
เพื่อบ้านปลากรายทองต้องยอมทน

เปิดจดหมายของแม่แล้วแผ่อ่าน
ยาวประมาณสิบหน้าพาฉงน
นี่คือแผนแม่ย้อนและซ่อนกล
ทุเรียนผลนั้นหนาคืออาวุธ

"แม่รู้ก่อนว่าป้าจะฆ่าหนู
จึงเตรียมสู้ให้พร้อมไม่ยอมหยุด
กะว่าเขาคงจะด่าสักห้าชุด
แม่เลยขุดสิ่งของสนองมา

ผลทุเรียนเขาไม่เอาเรารู้หรอก
ที่แม่บอกฝากนั้นแค่กันท่า
ลูกจงแง้มแต่ละพูออกดูนา
ใช้มีดผ่าก็ได้ตามใจกัน

พูที่หนึ่งสนับมือถือให้เหมาะ
ค่อยค่อยเฉาะช้าช้ามืออย่าสั่น
พูที่สองอาก้าไว้ฆ่ามัน
พูที่สามปืนสั้นธรรมดา

พูที่สี่ไม้หน้าสามแบบทำย่อ
เอาแค่พอเจาะกระแทกตรงแสกหน้า
พูสุดท้ายสำคัญตามสัญญา
คือเสน่ห์น้ำตาปลาพะยูน

ไว้สาดใส่คุณชายที่หมายหัว
ยาจักยั่วให้เขาเปลี้ยจนเสียศูนย์
เฝ้าจงรักภักดีทวีคูณ
และเทิดทูนลูกแม่ไม่แพ้เมีย"

จบจดหมายกำลังใจเพิ่มหลายเท่า
เพราะแม่เราเก่งไซร้กระไรเสีย
พี่ชายก้างผมพั้งค์หุ่นถังเบียร์
ย่อมแพ้เพลีย "พรรณราย ปลากรายทอง"

คิดถึงทุ่งท้องนาเคยหาเขียด
ต้องมาเบียดกรงหมาอยู่หน้าห้อง
พรรณรายตายทั้งเป็นเห็นหมามอง
ทั้งอึกองเต็มตาช่างน่าอาย

เสียงเด็กชายแว่วแว่วแผ่วมาใกล้
ชักเอะใจชายน้อยง่อยเห็นหาย
ภาคที่แล้วรู้สึกว่าต้องมาตาย
แล้วนี่ชายอะไรไม่เห็นคุ้น

"สวัสดู ชายหนู ขอดูหน่อย
มูไม่บ่อย วันนู้ หนูมูวุ่น
พี่พันรู อยู่กับหนู อู้หูมุน
หนูข้ามรุ่น มามู พันรูเอง"

เด็กปากเบี้ยวคนนี้สิของแท้
ฉันชักแน่ใจรักจักแจ่มเจ๋ง
เด็กน้อยคอยเป็นสื่อถือบทเพลง
ไว้บรรเลงตอบพี่ก้างที่กลางใจ

"น้องชายหนูเรียกพี่นี้หรือจ๊ะ
น่ารักนะมาหาพี่มีของให้
ถุงข้าวเม่าเอาแขวนแขนน้องไว้
กินตอนไหนนึกถึงพี่คนนี้เทอญ"

เด็กชายน้อยใจกล้าเข้ามาใกล้
คว้าของล่อแทนใจมิได้เขิน
ลิ้มข้าวเม่ารสเลิศเสียเพลิดเพลิน
ก่อนจะเดินหลบหายจากสายตา

Create Date : 01 กันยายน 2548		3 comments
Last Update : 2 กันยายน 2548 0:06:14 น.
Counter : 2060 Pageviews.
Share Tweet