|
อันนาครบหนึ่งขวบแล้ว
เวลาเราหันกลับไปมองอดีต รู้สึกว่ามันผ่านไปไวเหลือเกิน
ทั้งๆ ที่ตอนนั้น เรารู้สึกว่ามันแสนจะยาวนานกับการรอคอย
เมื่อไหร่นะ ที่เราจะได้เจอหน้ากัน
เมื่อไหร่นะ ที่หนูจะยิ้มให้ป๊า
เมื่อไหร่นะ ที่หนูจะพลิกตัวได้
เมื่อไหร่นะ ที่หนูจะคลานได้
เมื่อไหร่นะ ที่หนูจะนั่งได้
เมื่อไหร่นะ ที่หนูจะยืนได้
เมื่อไหร่นะ ที่หนูจะเดินได้
เมื่อไหร่นะ ที่หนูจะพูดได้
เวลาที่รอคอยเหล่านั้นบางส่วนได้ผ่านพ้นไปแล้ว หนูเดินได้นิดหน่อย พูดได้นิดหน่อย แม้จะเรียกพ่อที่หน้าแขกๆ ว่า "ปาป๊า" (เจ้าหมาเจ้าแมวก็โดนเรียกว่า "ป๊า" ด้วยเหมือนกัน) และชอบพูดคำที่ถนัด "ม้ำ หม่ำ" แม้่จะไม่หิวก็ตาม
หนูช่างน่ารักเหลือเกิน หนูช่างเก่งเหลือเกิน
แต่ป๊าก็ยังมีรายการรอคอยต่อไปอีกมากมายมหาศาล
เมื่อไหร่นะ ที่หนูจะพูดยาวๆ ได้
เมื่อไหร่นะ ที่หนูจะวิ่งได้
เมื่อไหร่นะ ที่หนูจะไปโรงเรียน แล้วมาเล่าอะไรต่ออะไรให้ป๊าฟัง
เมื่อไหร่นะ ที่เราจะได้อ่านหนังสือด้วยกัน ดูหนัง ดูการ์ตูนด้วยกัน
เมื่อไหร่นะ
เมื่อไหร่นะ
เมื่อไหร่นะ
ความรู้สึกของการเป็นพ่อคน มันสาธยายไม่ถูก จากวันแรกที่เห็น ยังกล่าวไม่ได้ว่าเป็นความรัก แต่เวลาที่ผ่านไปนั้น ความรักมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อเราได้เห็นใครคนหนึ่งดีใจจริงๆ ยามที่ได้เจอเรา
เมื่อเราได้เห็นใครคนหนึ่งที่ไม่ว่ายังไงก็ยังเข้ามาหาเรา แม้เราเพิ่งจะใช้อารมณ์กับเขาอยู่เมื่อวินาทีที่แล้ว
เมื่อเราได้เห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่เบิกบาน
เมื่อเวลาในที่ทำงานมันยาวเหมือนชั่วนิรันดร์เมื่อหนูไม่สบาย แม้จะเป็นแค่หวัดแต่ป๊าก็แทบรอไม่ไหวที่จะไปหาหนู อยากจะกอดหนูไว้ พาหนูไปหาหมอ
เมื่อหนูร้องไห้โยเยยามไม่สบาย ป๊ากับแม่แทบไม่ได้นอน (แม่เป็นหนักกว่าเพราะป๊าเป็นคนนอนง่าย)
เมื่อป๊าไม่สามารถจะเลี้ยงหนูให้ดีที่สุดอย่างใจป๊าได้ ทั้งด้านอารมณ์และฐานะของป๊า
ถึงยังไง
ป๊าก็รักหนู
และป๊าจะพยายาม
รักหนูให้ดีที่สุด
Create Date : 12 ธันวาคม 2550 |
Last Update : 12 ธันวาคม 2550 9:40:19 น. |
|
2 comments
|
Counter : 652 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: Picike วันที่: 12 ธันวาคม 2550 เวลา:21:25:52 น. |
|
|
|
| |
|
|
แอบเหลือบไปดูลิ้ง
สะดุ้ง
สิงห์บุรี O.o