ถ้าถามว่าเลือดรักการอ่านมาจากใคร ต้องบอกกันตรงนี้เลยว่ามาจากทั้งพ่อทั้งแม่ สองคนนั้นเค้าเดินเหยียบเท้ากันในร้านหนังสือวันนั้น จนลูกสามวันนี้ แม่เล่าว่าชีไปซื้อนิยาย ส่วนพ่อแวะดูหนังสือพระก่อนเข้าโรงเรียน ตอนสายเข้าห้องเรียนก็ได้รู้ว่าคนที่เหยียบเท้ากันเมื่อเช้า กลายมาเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนคนใหม่นี่เอง

คือ ฟังครั้งแรกก็โรแมนติกดี หลังๆชักหมั่นไส้ ชิส์

ตูนออกจะได้รับมรดกทางฝั่งแม่มามากกว่า สมัยเรียนแม่เป็นแฟนตัวยงของ วลัย นวาระ กี่เล่มๆชีซื้อหมด ส่วนใหญ่เป็นปกอ่อน แล้วเล่มไหนอ่านแล้วสนุกค่อยกลับไปซื้อเป็นปกแข็งมาเก็บ วิหคเหินฟ้าของวลัย นวาระเล่มนี้ ตกทอดมาถึงตูนในรูปแบบปกแข็งค่ะ

เรื่องย่อ

"ผมไม่ทราบว่าจะมาได้อีกเมื่อไหร่

แต่จำไว้นะ เพ็ญลำเพา

ถ้าคุณมีเรื่องเดือดร้อนหรือคับแค้นใจอย่างไรก็ตาม

ไม่ต้องวิตกอะไรทั้งนั้น ผมจะมาหาคุณทันที"

"คุณจะรู้ได้อย่างไรค่ะ?" เพ็ญลำเพาฉงน

"ผมรู้ซีน่า" เขาตอบยิ้มๆ

"เวลาไม่คอยท่า ผมต้องรีบไป ขอกุหลาบผมดอกหนึ่งได้มั้ย?"

เพ็ญลำเพาหน้าเรื่อ ดึงกุหลาบที่เอวส่งให้ทั้งช่อ

เขายกดอกกุหลาบแรกแย้มสามดอกนั้น ขึ้นจรดริมฝีปาก

แฮปปี้ เบิร์ธเดย์ ซินเดอเรลลาที่รัก"

"ขอบคุณค่ะ ซอร์โร"

"คิดถึงผมบ้าง"

"ค่ะ ฉันจะคิดถึงคุณ"

"จนกว่าเราจะพบกันอีก"

แล้วเพ็ญลำเพาก็พบตัวเองยืนอยู่เดียวดายบนลานเฉลียง

เด็กสาวเท้าแขนฉะโงกตัวออกไป

มองสุมทุมพุ่มไม้ที่เห็นตะคุ่มอยู่ในสวนเบื้องล่าง แต่ไม่มีอะไรไหวติงเลย

มีแต่เสียงห้าวทุ้มลอยแผ่วเหมือนแว่วมากับสายลม

"ผมรักคุณ เพ็ญลำเพา"

ถ้าตูนอ่านเรื่องย่อบนปกหลังก่อน ก็คงมองข้ามนิยายเรื่องนี้ไปแน่ๆ เพราะตูนไม่ชอบเรื่องราวหวานๆที่พออ่านแล้วทิ้งรสชาติเอียนๆไว้ในปาก แต่เราดันเปิดบทที่หนึ่งอ่านก่อน แล้วมันก็น่าสนใจมากพอจะทำให้เราอ่านจนจบ สปอล์ยนะคะ

นิยายเรื่องนี้เริ่มต้นด้วยการเล่าเรื่องพี่น้องฝาแฝดชายหญิงสองคนและผู้ติดตามหนึ่งคนที่กำลังเดินทางเข้าเมืองกรุงเพื่อไปเยี่ยมเยียนคุณป้า บังเอิญได้พักโรงแรมริมทางแห่งหนึ่ง แฝดหญิงได้ยินเสียงเหมือนกำลังขัดขืนของหญิงสาวห้องข้างๆ เห็นท่าไม่ดีสองพี่น้องจึงวางแผนช่วยหญิงสาวคนนั้นออกมา ปฏิบัติการเป็นไปด้วยความสำเร็จ หญิงสาวที่ถูกช่วยเหลือรู้สึกขอบคุณมาก สักพักชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่นัยว่าเป็นคู่หมายของสาวเจ้าก็มาถึงโรงแรมที่ว่า พอรู้ว่าสองฝาแฝดนี้ออกโรงปกป้องสาวน้อยเอาไว้ก็รู้สึกถูกชะตา ตัวเอกสี่คนปรากฏตัวขึ้นมาและเริ่มต้นความสัมพันธ์ แต่เรื่องราวมันน่าสนใจที่สุดก็ตรงที่ฝาแฝดชายหญิงที่ว่านั้น แสดงเป็นแฝดสลับเพศกัน

แฝดคนพี่ กานดา เป็นหญิงสาวร่างสูงใหญ่อายุราว 25 ปี ที่ปลอมตัวเป็น ภารดา ชายหนุ่มวัย 20 ผู้บรรยายให้ภาพภารดาว่าเป็นชายหนุ่มหุ่นสูงเพรียว หน้าขาวๆ ดวงตากลม ใหญ่ ฉายแววท่าทางใจเย็น ผิดกับน้องสาวฝาแฝดที่ลื่นปรู๊ดปร๊าด

เสนีย์ แฝดคนน้อง ชายหนุ่มร่างเล็กที่ได้เชื้อพ่อมาเต็มๆต้องแสดงบทบาทเป็น ภคินี สาวสังคมแต่งตัวเปรี๊ยวขัดฟัน ชอบชมักชม้ายชายตา เป็นสาวสังคมที่จริตจก้าน(เขียนถูกป่าวเนี่ย)เต็มตัว

แค่คาแรคเตอร์ของสองพี่น้องนี่ก็โดดเด่นกินขาดกระจุยแล้วค่ะ แต่ไม่ค่ะ ผู้แต่งยังเพิ่มเอาพระเอก ผู้ที่สำหรับตูนแล้ว ได้รับรางวัลคาแรคเตอร์เป็นเอกลักษณ์โดดเด่นและน่าสนใจตลอดการ (Most unique character Award)  เข้ามาเสริมไว้ด้วย

ภาคิไนย เป็นผู้ชายที่น่าสนใจมากในวงสังคม เขารวย เป็นเชื้อเจ้า ลักษณะทางกายภาพเป็นคนสูงใหญ่มาก ภคินีครั้งหนึ่งเคยเย้าว่าเป็นยักษ์ปักหลั่น แต่ที่สำคัญคือ ภาคิไนยฉลาดมาก ผู้แต่งให้ภาพว่าดวงตาเขาจะหรี่ปรือลงครึ่งๆ ลักษณะเหมือนจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แต่เอาเข้าจริงแล้ว ทุกอย่างไม่มีทางหลุดรอดสายตาเค้าไปได้ ทุกอย่างจริงๆ กานดานางเอกของเราเคยรำพันกับตัวเองว่าผู้ชายคนนี้เหมือนแมวนอนหวด ดูเฉยๆ เอิ่อยๆ แต่อย่าได้ไปแหย่เชียว แถมยังท่าทางฉลาดเป็นกรดอีก กานดาคิดไม่ผิดหรอกค่ะ ภาคิไนยของเราฉลาดมากจนกานดาแทบไม่ต้องทำอะไรเลย เขาก็รู้ความจริงเข้าเสียแล้ว

จุดอ่อนของอิชั้นเลยค่ะ ผู้ชายฉลาดเนี่ย       

ความสัมพันธ์ของตัวเอกในเรื่องนี้แยกเป็นสองคู่ค่ะ กานดากับภาคิไนย และเสนีย์กับเพ็ญลำเพา สาวน้อยที่สองพี่น้องวางแผนช่วยกันออกมาได้ในตอนแรก ตูนข้ามคาแรคเตอร์เพ็ญลำเพาไปเลยนะคะ เพราะตูนไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ค่ะ เข้าใจว่าเป็นลูกคุณหนู แต่ตูนทนเด็กโง่ๆและฝันเฝื้องโรแมนติกไม่ได้จริงๆ เอะอะจะหนีไปจดทะเบียนๆอยู่นั่นแหละ เป็นน้องเป็นนุ่งจะจับมาตีๆๆๆๆแล้วด่าใส่หน้าเลย รำคาน!!

สำหรับตูน ความน่าสนใจของคู่กานดาและภาคิไนยนั้นตีห่างไปหลายขุม เพราะพระเอกฉลาด นางเอกไม่โง่แถมยังใจเย็น มีสถานการณ์อะไรพุ่งใส่ก็รับมือย่างสงบ ทำเอาพระเอกเราตกหลุมจังเบ้อเร่ม แต่ฮีไม่แสดงท่าทีอะไรนะคะ คอยปกป้องอยู่ใกล้ๆอย่างเงียบๆ แถมตอนที่ตัดสินใจแน่แล้วว่าถึงเวลา ก็บอกมันหมดเลยความจริงตามสเตปเทพ ว่า หนึ่ง ผมรู้แล้วนะว่าคุณเป็นผู้หญิง สอง ผมชอบผู้หญิงแบบคุณ และสาม เพราะงั้นเราแต่งงานกันเถอะ โอ้แม่เจ้า ฮีน้ำนิ่งไหลลึกเว่อร์อ่ะ ปลื้ม แล้วหลังจากนั้นภาคิไนยก็ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเวลาอยู่กันสองคน คอยแซะทุกวันว่าอยากพาหนี ของๆผมก็เป็นของๆคุณ โอ้ยยย ใครไม่รักผู้ชายแบบนี้ถามจริง แล้วเมื่อถึงจุดที่ชายหนุ่มพาหญิงสาวหนีไปได้จริง เค้าก็ทำอย่างเด็ดขาด เอาแบบที่ไม้ให้ทั้งน้องชายทั้งพ่อของสาวเจ้ามาลากหล่อนตะลอนๆไปร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำได้อีก ภาคิไนยจับกานดาจดทะเบียนสมรสทันที

ตามประสาค่ะ จบกันแบบ Happy Ending แล้วพออ่านไปถึงหน้าสุดท้าย เราก็จะได้รู้ว่าทำไมชื่อเรื่องถึงเป็นวิหคเหินฟ้า

เรื่องนี้ถือเป็นเรื่องต้นแบบที่ความหลากหลายของคาแรคเตอร์ไม่ข่มพลวัตรของสถานการณ์ในเรื่อง ทำให้พออ่านๆก็ เออ ใช่ สถานการณ์แบบนี้ถ้าเป็นภาคิไนยก็ต้องทำแบบนี้แหละถูกแล้ว (ไม่ใช่บางเรื่องอ่านๆไปแล้วอ้าว ไหนว่าพระเอกฉลาดทำไมมันทำตัวโง่ๆวะ) ถือเป็นเล่มที่ควรค่าแก่การเสพเลยทีเดียว

ใครเคยอ่านแล้วบ้างคะ เห็นต่างจากตูนบ้างหรือไม่?