บอกตรงนี้เลยค่ะว่าตูนโตมากับสำนักพิมพ์แจ่มใส คลุกคลีกันมาตั้งแต่สมัยม.ต้น เริ่มอ่านนิยายใหม่ๆ และหนังสือนิยายเรื่องแรกที่ซื้อด้วยเงินเก็บของตัวเองก็คือเรื่องนี้ค่ะ ความรู้สึกดีๆที่เรียกว่ารักฉบับพิเศษ สาวสุดเซอร์กับโปรแกรมเมอร์ปากร้าย

เรื่องย่อ

ผมชื่อคีตา เป็นนักเขียนโปรแกรมมือหนึ่งของบริษัท สิ่งที่ผมชอบก็พวกความไฮเทค เทคโนโลยีไง ผู้หญิงในสเป็กผมต้องสวย บอบบาง อ่อนหวาน ส่วนผู้หญิงที่ผมไม่คิดจะเอาเป็นแฟนน่ะเหรอ ก็พวกห้าวๆ พูดจาโผงผาง ทำตัวเลียนแบบผู้ชาย ไม่ใช่ว่าพวกเธอไม่ดีนะ เพียงแต่ไม่ใช่แบบที่ผมชอบเท่านั้นล่ะ

อะไรนะ คุณบอกว่าผมจะต้องแต่งงานอยู่ร่วมบ้านกับผู้หญิงห้าวๆ เซอร์ๆ งั้นเหรอ ไม่มีทาง บอกได้เลยว่าไม่มีทาง ให้ตายสิ!

ฉันชื่อนรี เป็นผู้หญิงที่ออกจะห้าวๆ ซักหน่อย แล้วไง ห้าวก็ไม่หนักอะไรใครนี่ ก็ฉันเป็นผู้หญิงยุคใหม่ พึ่งพาตัวเอง ยืนได้บนลำแข้งของตัวเอง ผู้หญิงอ่อนแอที่ต้องคอยให้ผู้ชายปกป้องต่างหากที่ฉันว่าน้ำเน่าสิ้นดี สิ่งที่ฉันชอบเหรอ การวาดรูป ศิลปะ ส่วนสิ่งที่เกลียดก็เทคโนโลยีไง โดยเฉพาะที่เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์

อ้อ อีกอย่างที่เกลียด ก็พวกผู้ชายหน้าตาดีแต่ขี้เก๊ก แต่งตัวเนี้ยบ มั่นใจในตัวเองเกินเหตุ ว่าไงนะ ถ้าฉันต้องแต่งงานกับผู้ชายแบบนั้นน่ะเหรอ ไม่มีทาง ขอตายซะดีกว่า!

จำได้ว่าตอนอ่านจบ ชอบอารมณ์ตัวเองตอนนั้นมาก หลังๆพออ่านนิยายมากเข้าก็เริ่มเข้าใจว่าความรู้สึกอิ่มเอมแบบนั้นมักเกิดกับตัวเองตอนอ่านนิยายที่ไม่มีตัวร้ายค่ะ ไม่ง่ายนะคะที่จะอ่านนิยายที่เนื้อเรื่องหลักๆดำเนินไปด้วยความคิดของตัวละครแค่สองตัวที่มีรายละเอียดมากพอโดยที่ผู้แต่งไม่ต้องจับเอาความคิดร้ายๆใส่ลงมาในความสัมพันธุ์แล้วสนุก

ความสัมพันธุ์ของคีตาและนรีเป็นไปง่ายๆค่ะ สองคนอังเอิญเจอกัน เข้าใจผิดกัน ได้อยู่ร่วมชายคาเดียวกันเป็นระยะเวลาสั้นๆ พอกลับมาก็บังเอิญนางเอกรับงานที่พระเอกเป็นลูกค้า นางเอกเริ่มชอบพระเอก แต่ติดที่ชายหนุ่มไปรักคนอื่นอยู่ นรีไม่ได้ฟูมฟายค่ะ มีเหตุผล มีความพยายามจะตัดใจ แต่ก็มีดันมีโอกาสได้รับรู้ว่าหญิงสาวที่ชายหนุ่มหมายปองนั้นนอกใจ มีเรื่องบังเอิญได้ไปเฝ้าตอนพระเอกป่วย แล้วมีโอกาสได้ให้กำลังใจอย่างรุนแรงตอนที่ชายหนุ่มอกหัก เริ่มรู้สึกดีๆต่อกันมาจนถึงค่อนเล่มจึงได้มีเหตุให้เข้าใจกันไปว่าแต่งงานกันจะเป็นผลดีกว่า ก็เลยแต่งกัน เรื่องราวดำเนินมาเรื่อยๆ แบบที่อ่านถ้าอ่านเนื้อเรื่องแล้วเทียบกับปกหลังนี่จะต้องเลิกคิ้วข้างนึง หื้มม นี่มันเรื่องเดียวกันรึเปล่าเนี่ย ทำไมพระนางมันไม่เห็นอารมณ์รุนแรงแบบไม่แต่งๆ จะตายๆ อะไรเหมือนปกหลังเลยนิ

เพราะเอาเข้าจริงแล้วอารมณ์ของสองคนนี้แลดูเงียบๆ เรื่อยๆ ไม่มีบทสนทนาอะไรกันมาก เป็นประเภทมองตากันก็เข้าใจ ซึ่งเป็นคุณสมบัติแบบแรไอเท็ม หาได้ยากยิ่งนักในโลกแห่งความเป็นจริง ที่ตูนเจอคือคู่แต่งงานที่อยู่กันมาจะสามสิบปีอยู่ละ แต่เรื่องเดียวกันนี่เข้าใจกันไปคนละแบบเลยทีเดียว (พ่อกะแม่แหละ หงุดหงิดใส่กันตลอดเว ต่างกล่าวหาว่าอีกฝ่ายพูดไม่รู้เรื่อง)

ความหวานของพระนางในเรื่องนี้สำหรับตูนถือว่าอยู่ในระดับต่ำกว่าเกณฑ์ค่ะ คือมีปริมาณน้อย แต่ถ้าพูดเรื่องคุณภาพก็ถือว่าใช้ได้ ชอบพวกง้อแล้วปล้ำอ่ะ อร๊ายย เขิล