ไม่เคยมีหญิงใด ที่สามารถเข้าถึงชีวิตและจิตวิญญาณของเขาได้อย่างหล่อน!

และหล่อนก็ไม่เคยคิดว่าจะยอมสยบให้ผู้ชายที่ใช้เงินซื้อความรักเช่นกัน!

ในสายตาของเคลย์ตัน เวสต์มอร์แลนด์ ดยุคแห่งเคลย์มอร์ วิทนีย์ สโตนได้เจริญวัยจากเด็กแก่นแก้ว มาเป็นสาวโสภาผู้เปี่ยมด้วยเสน่ห์ดึงดูดใจ หลังจากชนะใจคนในวงสังคมของปารีสได้แล้ว หล่อนก็เดินทางกลับอังกฤษเพื่อมาพิชิตหัวใจพอลชายหนุ่มที่หล่อนเคยหลงใหลสมัยเป็นวัยรุ่น แต่วิทนีย์กลับพบว่าหล่อนถูกพ่อที่สิ้นเนื้อประดาตัว ขายให้กับดยุคหนุ่มรูปงามผู้หยิ่งผยองความโกรธแค้นทำให้วิทนีย์ท้าทายเจ้าชีวิตคนใหม่ของหล่อนทุกรูปแบบ แม้ว่าความพิศวาสเร่าร้อนของเขาจะกล่อมหล่อนให้ตกอยู่ใต้พายุอารมณ์แห่งความปรารถนา แต่วิทนีย์ก็รู้ว่าหล่อนไม่อาจจะ...และไม่มีวัน...เลิกใฝ่ฝันถึงความรักในอุดมคติได้เลย หล่อนจะกล้าหวังหรือไม่ว่าดยุคแห่งเคลย์มอร์จะกลายเป็นรักแท้ที่หล่อนใฝ่ฝัน...

คหสต                                                                                                                                                  

เราว่าฟีลเรื่องนี้ค่อนข้างคล้าย “ปริศนา” นางเอกให้ความรู้สึกแก่นๆ พระเอกเป็นเจ้าสูงศักดิ์ ต่างกันตรงนางเอกเรื่องนี้หัวดื้อเกินไป ทั้งพระเอกนางเอกคิดเอาเองมากเกินไป และพระเอกก็ซื่อบื้อ ตูนไม่ชอบเอาจริงๆตอนที่พระเอกเจอจดหมายแล้วก็คิดไปเองใหญ่โต ทำอะไรไปมากมาย นางเอกรู้ด้วยนะว่าพระเอกเข้าใจผิดเรื่องอะไร แต่นางรอให้เค้ารู้ตัวแล้วมาขอโทษ โอ่ย อยากจะตบบ้องหูทั้งคู่เลย

แถมตอนกลางๆเรื่องที่นางเอกจะเลี่ยงการแต่งงานโดยหนีไปกับพอล ฮ่ออลลลล พอโดนพอลปฏิเสธ นางก็เบนเข็มกลับไปหาพระเอกทันที แล้วหลังจากนั้นก็เกิดมหากาพย์การเข้าใจผิดตามมา คือแบบ อ่านไปหงุดหงิดไป แต่อ่านจนจบนะเออ เริ่มตอนห้าทุ่มจบตอนตีสี่อ่ะ ชีวิตดี (ส่วนหนึ่งเพราะคิดว่าถ้าหยุดกลางคันจะกลับไปต่อไม่ได้เหมือนโรมันรัญจวนแน่นอน เลยทนอ่านต่อจนจบ)

โดยรวมไม่อยากจะบอกว่าโอเค เรียกว่าอ่านได้ละกัน รู้สึกดีสุดๆตรงที่ทลายของดองลงไปอีกหนึ่ง เห้อ