|
|
ฤาทั้งโลกนี้ไม่มีใคร
ยามดึกดื่นคืนค่ำพรำสายฝน
คนหนึ่งคนทนท้อต่อความเหงา
กระหวัดเกี่ยวเหลียวหาคว้าเพียงเงา
หยดน้ำใสพรายพราวร้าวนัยตา
ฤาโลกนี้จะมีแค่เพียงฉัน
กับคืนวันอันเปลี่ยวร้างพลางอ่อนล้า
มีสักมือบ้างไหมใยดีมา
หรือทว่าทั้งโลกนี้ไม่มีใคร
ขมขื่นปวดปลาบกับภาพฝัน
ล่วงคืนวันผ่านพ้นยิ่งหม่นไหม้
ระยะทางย่างก้าวช่างยาวไกล
ใครต่อใครล้วนถากถางและหมางเมิน
ละอองฝนยังสาดซัดพัดจนเจ็บ
เกินจะเก็บกอดความฝันอันนานเนิ่น
อีกกี่รวดกี่ร้าวบนก้าวเดิน
ต้องเผชิญกี่มากน้อยค่อยวางวาย
ใต้แสงไฟสายฝนคืนหม่นนี้
แม้จะมีอณูหนึ่งพึงลับหาย
โลกก็คงจะยิ้มเยาะอย่างพอใจ
เพราะโลกนี้ไม่มีใครแต่ไรมา
อ้าวววววววว จบซะงั้น
| Create Date : 09 พฤศจิกายน 2548 |
| Last Update : 9 พฤศจิกายน 2548 21:14:40 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 325 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [