• My Journey
• Doha's life
• At Thailand

แล้วเราก็ได้พบกัน L O N D O N <3 เดือนนี้ไม่ได้ขอไปลอนดอน เอ๊าาาา ดันให้มาซะงั้น คราวนี้เราบินกันด้วยเครื่องโบอิ้ง 777-300 พอได้เทรนโบอิ้งแล้ว ทีนี้แหละ ได้บินแต่โบอิ้ง ลำบากกว่าแอร์บัสเยอะเลย หรือว่าเรายังไม่ชิน แต่ข้อดีข้อนึงก็คือโบอิ้งบินเร็วกว่า เร็วกว่าเยอะด้วย เร็วกว่าเป็นชั่วโมงเลย ตอนแรกในห้องบรีฟฟิ่ง กัปตันบอกว่าอาจจะแลนด์ช้า เพราะว่าติดเรื่อง Air Traffic ที่ Heathrow แหงล่ะ สนามบินใหญ่ขนาดนั้น ต้องมีการจราจรติดขัดบ้างไรบ้าง แต่เอาเข้าจริง เราก็ไปแลนด์ก่อนเวลาอีกแฮะ โชคดีจริงๆ ไปคราวนี้ตื่นเต้นมากกว่าการไปบินทุกครั้ง เพราะว่าจะไปนัดเจอกับเพื่อนที่ร๊ากกกกที่สุด นามว่าเอ๊กต้า หรือที่มหาลัยเราเค้าจะเรียกกันว่าเทพ ฮ่าๆๆๆ เทพจริง ไม่มีใครเก่งเกินเธอผู้นี้อีกแล้ว ทั้งการเรียน และเรื่องไร้สาระต่างๆ เกริ่นก่อนว่าทำไมถึงเป็นเพื่อนที่รักมากๆ เราเจอกันมาตั้งแต่ม.2 เมื่อเร็วๆ นี้ตอนเรามารื้อฟื้นความหลังกัน มันบอกว่า ขอบคุณนะ ที่มาชวนกูเล่นด้วยตอนม. 2 (มันเพิ่งมาเข้าตอนมอสองเพราะกลับจากเมืองนอกมา) ฮ่าๆๆๆๆ นั่นเองคือจุดเริ่มต้นของตำนานรักในครั้งนี้ แล้วเราก็ห่างกันไปแป๊บนึง เพราะมันไปเรียนสายวิทย์ ส่วนเราเรียนญี่ปุ่น โดนแยกกันไปแป๊บนึง แต่โชคชะตาก็นำพาอีก ให้เรามาเรียนมหาลัยเดียวกัน คณะเดียวกัน เลือกสายเดียวกัน ทำทุกอย่างด้วยกัน ลอกการบ้านกัน วิ่งเล่น ตีแบต เหล่ผู้ชายหล่อด้วยกัน สุดท้ายก็ได้เกียรตินิยมอันดับ 1 มาด้วยกัน สงสัยจะลอกข้อสอบกันไปมา ฮ่าๆ อวด คือขอเถอะ กว่าจะจบกันมาได้่เลือดตาแทบกระเด็น ตอนนี้เพื่อนรักคนนี้ เรียนป.โทอยู่ที่ Leeds และพอมันจะรู้ว่าเราจะได้ไปลอนดอน ซึ่งถือว่าไกลพอสมควร มันก็ไม่รอช้าที่จะบอกว่า "กูจะไปหาาาาา" ครั้งนี้พักที่โรงแรม Airport คือ Heathrow Renaissance คือปกติเราจะถ่ายรูปโรงแรมมาลงทุกครั้ง แต่ครั้งนี้เปิดประตูห้องเข้าไปแบบเอิ่มม...หมดอารมณ์จะถ่าย มันก็ไม่ได้แย่มากนะ แต่มันแบบเฉยๆ เอาน่ะ ซุกหัวนอน คิดไรมาก จริงๆ ลูกเรือเซ็ตนี้เป็นฝรั่งหมดเลย ปกติไม่ค่อยชอบคบกะฝรั่ง แต่ลูกเรือเซ็ตนี้ตลกมากกก แล้วช่วยทำงานดีมากกกก เค้าจะออกไปเที่ยวมาดามทุสโซ่กัน ไอ้เราคิดในใจ แหม....บ้านชั้นก็มีไหม แถมมีพี่เคนอีกดีกว่า เพื่อนพวกนี้ตื้อมากๆ ให้เราไปเที่ยวกับเค้าแล้วบอกว่าให้พาเอ๊กต้ามาด้วยกันสิไรงี้ เพราะเราบอกว่าเราจะไปเจอเพื่อน แต่เราอยากไปเจอกัน 2 คนจริงๆ เลยแยกไปดีกว่า แต่ตอนออกจากโรงแรม เราออกไปกับพวกเค้า เพราะกลัวไปแล้วหลง เราต้องนั่งบัสจากโรงแรมไปที่สนามบิน เพื่อไปต่อ TUBE หรือรถไฟชื่อดังของอังกฤษนั่นเอง แล้วโรงแรมไม่มี Shuttle bus ให้อีกต่างหาก ต้องออกไปโบกบัสเหย็งๆๆ กันอยู่หน้าโรงแรม ฮ่วยย นี่โฉมหน้าลูกเรือผู้ร่วมชะตากรรม (แบบแป๊บนึง) ชาติไรกันมั่งจำได้ได้ โรมาเนีย เซอร์เบีย อะไรประมาณนี้ ผู้ชายเป็นอิตาลี เราเม้าท์กันดังมากกกกกก ในรถไฟ คนอื่นคงเอือม เราก็เล่นกันไปตลอดทาง เอ้ากอดดดดดดดดดดดด แล้วขากลับเราได้เป็นครัว แล้วโหลดผู้โดยสารแค่ 40 คน ไม่น่าเชื่อ ไฟลท์ลอนดอนผู้โดยแค่นี้ พี่คนไทยจับเราเป็นครัว แถมมีผู้ช่วยทำครัว เรียกว่า Galley assist มาให้เราอีก ฮ่าๆๆๆๆ เค้าให้ตำแหน่งมาแบบขำๆ อ่ะ ผู้โดยสี่สิบให้ผู้ช่วยมาทำไม ไฟลท์เต็มไม่เห็นเคยมีผู้ช่วย เอางี้ดีกว่า ตั้งแต่ทำงานมายังไม่เคยมีผู้ช่วย อ้อมีๆ ตอนไปเซี่ยงไฮ้ โบอิ้ง ไฟลท์เต็มเลยมีผู้ช่วย ทีนี้ล่ะเราสบายเลย ให้ไอ่ผู้ชาย ชื่อไรว้าาา...อ้ออ..แมททิโอ้มาเป็นผู้ช่วย คราวนี้เราชี้นิ้วอย่างเดียวเลย หรือพอเรากะลังจะทำไร มันบอกว่าไม่ต้องให้ผู้ช่วยอย่างไอทำเถอะ ทุกคนก็จะปรบมือ แบบโหวววว ฮีเวิร์คฮาร์ทจริงๆ แต่จริงๆเราไม่ชอบอ่ะ เพราะถ้ามันทำหมดเราจะว่างเกินแล้วเราจะเบื่อ ไม่มีไรทำ ฮ่าๆๆๆ ขนาดเสื้อคลุมที่เป็นผ้ากันเปื้อนตอนทำเซอร์วิสอ่ะ ยังไปเอามาเตรียมให้ละกางรอให้เราใส่เสร็จสรรพ โห....สบายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ไอ่นี่จีบลูกเรือผู้หญิงคนไทยอยู่ มันก็ชอบมาปรึกษานู่นนี่นั่น เราก็ถามมันว่าเจอกันมานานเท่าไหร่แล้วมันบอก 10 วัน โหหหห อะไรจะเจอกันมานานขนาดนั้น แล้วมันนี่แหละ ตัวดีเลย ทำพวกเราไปหลงในรถไฟใต้ดินอยู่นานสองนาน ซึ่งเราบอกมันแล้วว่าให้ไปทางนี้ (เราเห็นป้าย) มันจะไปอีกทางนึง มันบอกว่า I used to live here so trust me. แหมม ... สรุปทุกคนเชื่อแก เอ้าาาา หลงกันไปไกลเลย มันบอกว่า อ้าวววก็คนขายคุ้กกี้บอกมันให้ไปทางนี้ เราแบบบ โหแกเอ๊ยยย...ไปเชื่ออะไรคนขายคุ้กกี้ หลังจากนั้น ทุกคนเลยเรียกว่ามันคุ้กกี้บอย เพราะมันบอกว่า "Cookie girl told me it's this way" สุดท้ายเราก็ถามมันว่า ตกลงเคยอยู่ลอนดอนมานานเท่าไหร่มันบอกว่า... 1 week แม่เจ้า ..... อึ้งกันไปเป็นแถบๆ ต่อๆ ทีนี้เราก็ไปลงแถว Oxford Street ซึ่งเอ๊กต้าบอกให้ไปรอก่อน เพราะมันยังจัดการเรื่องเอกสารวีซ่าอยู่ เราก็แยกกะเพื่อนๆ ที่สถานีก่อนถึง ทุกคนกลัวเราหลงมาก ถามอยู่นั่นแหละว่าเราโอเคมั้ยอะไรมั้ย เพื่อนก็ให้เบอร์โทรศัพท์มา เพราะกลัวถ้าเราไม่เจอเอ๊กต้าเดี๋ญวเราจะหลง อยากบอกว่า กรูไม่ได้บอบบางขนาดน้านนน (หรือมันเห็นว่าเราโง่) เลยเป็นห่วง แหะๆ.. แล้วพอเราลงแถวๆ นั้น เอ๊กต้าก็โทรเข้ามาพอดี ปรากฏว่าเพิ่งถึงเหมือนกัน โทรไปโทรมา มองไปมองมา กรี๊ดดดดดดดดดดด นั่งไง อ๊ากกกก โผเข้ากอดกันเหมือนไม่ได้เจอกันมานาน ทั้งๆที่คุยเอ็มกันทุกวัน เล่นสไก้ป์กันอย่างบ่อย ต่อไปเป็นบรรยากาศความลอนด๊อนนนน ลอนดอน เห็นร้านเสื้อผ้าต่างๆ ก็แบบ มีทุกแบรนด์ที่โดฮา แต่ที่นี่ถูกกว่าเย๊อะ เราชอบต้นไม้นี้มาก มีตลอดทางที่เราเดินเลย อากาศดีมากกกกก Sunny สุดๆ ตาหยีเลย ดีนะไม่มาเจอเมฆสไตล์ลอนดอน เราหิวมาก แวะซื้อแฟรปปูชิโนแก้วนึง เอ๊าาา....มันจะแก้หิวได้มั้ยน่ะ อยากกินเองก็บอกมาเถอะ โดนอิเจ้กระโปรงสั้นข้างหลังแย่งซีนอีก....ชิ....... ชอบบบบ คนเยอะ อ๊ากกก ลอนดอนนน ถ่ายรูปแอ๊กอาร์ตกันไป ชื่อถนนสวาปาม ถ่ายติดรถขยะเขียวเชียว ไม่พลาดที่จะถ่ายกะป้ายTube คนนี้แหละ ที่รอมานานที่จะได้เจอ เฟอร์รารี่แว่บๆ ไปกันเรื่อยๆ คนเยอะชอบบ เอ้า สวยกันต่อไป เราชอบรูปข้างล่างนี้มาก รู้สึกว่าเราดูยิ้มมมมม ยิ๊มมมม ยิ้ม รื่นเริงกันไป จบจากการช๊อปแถวนั้น เราก็ย้ายกันไปที่บิ๊กเบน ไปลงผิดสถานีอีก เลยได้เดินกันนิดหน่อย ข้างหลังนั้นคือลอนดอนอายส์ ซึ่งเราเฟวนิดหน่อย นั่นมัน...คล้ายๆ งานวัดแถวบ้านกรูเลย เพื่อนรักดิชั้นลงทุนย่อถ่ายให้ทุกรูป แอร๊ยยย เห็นบิ๊กเบนมั้ยอยู่ลิบๆ เดินไปฟากนู้นนนนน เลยเจอนี่เลยสัญลักษณ์ของเมืองอังกฤษ บิ๊กเบนนนนนน ซึ่งเราไปเห็นแวบแรกเราหันมาบอกเอ๊กต้าว่า....นี่มัน ... สมอลเบนนี่หว่า ......-_-" มันเล็กอ่ะ ไม่รู้อ่ะ คาดหวังไว้แบบใหญ่มาก ฮ่าๆๆๆๆ วิวจากอีกฝั่งนึง สวยเหมือนกันนะเนี่ย (วิว) ฮ่าๆ อากาศก็ดี ไม่ได้หนาวมาก กลางวันก็แดดจ้าเชียว ตกเย็น ไปนั่งกินข้าวกันดีกว่า ไม่อร่อยอีกต่างหาก แต่ร้านสวยนะ ชอบๆ เรากินสเต๊กไป บรรยากาศดีอย่างเดียว แล้วเราก็แยกย้ายกันไปเพราะเอ๊กต้ามานอนด้วยไม่ได้ ต้องกลับลีดส์เลย เพราะว่ามีคลาสละจะต้องมีพรีเซ้นต์ ดีใจมากกกกกกกกกกกก ดีใจจริงๆที่เจอกัน ไม่ว่าจะนานแค่ไหนที่ไม่ได้เจอกัน แต่เราก็ยังต่อกันติดเสมอ ดีใจมากกกกก ทำให้การทำงานครั้งนี้ไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเลยซักนิด มาถึงก็นกกระจอกแตกรัง หลายเรื่องที่เราไม่สามารถคุยกับใครได้ ไม่ว่าความลับแค่ไหนก็บอกกันได้ ไว้ใจที่สุด ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆๆจริงๆ ที่ได้มาเป็นเพื่อนกัน แล้วก็หวังว่าซักวัน เราคงจะได้กลับไปอยู่ที่ไทยด้วยกัน หาอะไรทำด้วยกัน จอยๆ อย่าเพิ่งเลิกคบกันซักก่อนล่ะ   Create Date : 28 มีนาคม 2554     Last Update : 28 มีนาคม 2554 18:46:25 น. Counter : 3012 Pageviews.   13 comment Share Tweet

When I'm at the "edge" of Shanghai -_-" ก่อนนี้ นี่เป็น Solo Flight แรกของการบิน Boeing777 ได้เป็นครัวอีก จะบ้าตาย ยากกว่าบิน Airbus เยอะเลย จะเป็นลมตาย.... ที่ตั้งชื่อแบบนี้เพราะว่าเราอยู่ขอบมากกกกก อีกนิดนึงจะออกไปชายแดนแล้วมั้ง เพราะว่าสนามบินที่เครื่องเราไปลงมันคือ Pudong International Airport อยู่แบบนอกเมือง บ้านนอกม๊ากกกกก เราก็นึกว่าโอเคสนามบินไกลตัวเมืองแล้ว เค้าคงเลือกโรงแรมที่ใกล้ๆ สนามบินหน่อยมั้ง ปรากฏว่าไม่ จะเป็นลม ลงเครื่องมา 8 ชั่วโมง ตายไปเร๊ยยย มาเข้าเรื่องไฟลท์ ไฟลท์นี้ทำไป 8 ชั่วโมง ทำกลับอีก 10 ชั่วโมง ทำไมเวลาบินไปบินกลับไม่เท่ากัน มันจะขึ้นอยู่กับแรงส่งของลมไรงี้อ่ะ (มั่วไปนั่น) คือถ้าบินยุโรปมาโดฮา ขากลับจะเร็วกว่าขาไป แต่ถ้าไป far east ขากลับจะช้ากว่าขาไป งงๆ มะ ผู้โดยสารไฟลท์นี้ขึ้นชื่อมากอยู่แล้ว ก่อนไปเราก็คิดว่า อืมม...ไม่เป็นไรหรอกมั้ง คงไม่มีอะไร ที่ไหนด้ายยยยยยย พอขึ้นมา ทุกคนถอดรองเท้า ทีนี้ล่ะ โอ๊ยยยย จะบ้าตาย โอ้ววววมายยยยก๊อดดดด ถอดรองเท้าไม่พอ ถอดถุงเท้ามาตากค่ะ!! คิดได้ไงฟระ!! เอามาตากตรงไหนกันรู้มั้ย ตากตรงตู้ที่เอาไว้เก็บถังอ๊อกซิเจนนน โหหหหหหห Safety Equipment คิดด้ายยยย คิดได้ไงงงงง แล้วมีอีก เราเอาน้ำแพคนึง สำหรับส่งต่อให้ลูกเรือเซ็ตต่อไป เอาวางไว้ข้างนอกครัวแป๊บนึง คือเรานับหมดแล้วว่ามีกี่ขวด เหลือเท่าไหร่ไรงี้อ่ะ ออกไป อยากจะกรี๊ดดดด อิผู้โดย มาแกะ เอาไปคนละขวด ขวดลิตรอ่ะ ขอถามอีกทีว่า เมิงคิดได้ไงว้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!!!!! มีอีกกกกก ตอนนั้นเดินผ่าน จะไปไหนไม่รู้ ผู้โดยมันแคะฟัน ไม่พอ เรากะลังเดินผ่านตรงทางเดินทำไงรู้ป่ะ มือนึงถือไม้จิ้มฟัน อีกมือนึงเอานิ้วมาปัดๆ ขี้ฟันตรงปลายไม้จิ้มฟันออกมาตรงทางเดิน ซึ่งข้าพเจ้ากำลังเดินอยู่ โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อยากจะด่าว่า !@)(#*$&$&T*$(R@(#)@(*@!#(@*$( โอ๊ยยยยยยยยย แล้วเดือนหน้าได้ปักกิ่งอีก ต้องตายแน่เลย โอยย ซัฟเฟอร์วุ้ยยยย เฮ้อ เข้าโรงแรมกันก่อน พักที่ Crowne Plaza เหมือนที่มอสโควและเนปาลมั้ง (ถ้าจำไม่ผิด) ดูห้อง ความจีนของเค้า อ่ะ ปล่อยเค้าไป สั่งข้าวมากิน ดันสั่ง Nasi Goreng ซึ่งเป็นเมนูอินโด แทนที่จะสั่งอาหารจีน ก็มันไม่น่ากินอ่ะ จานนี้ขอบอกว่าแพงมากก ไก่ไม่สุกอีกต่างหาก บอกเค้าไปก็ขอโทษใหญ่ วันแรกไปถึงเหนื่อย ก็นอนไปแบบงงๆ วันต่อมาตื่นเที่ยงเลยทีเดียว ไปกะปราจี คนที่เรียนมาด้วยกัน แล้วก็ยี่ชิงแฟลตเมทคนเก่า ปราจีอยากออกไปเที่ยวเข้าเมืองชมเมืองไรงี้อ่ะ แต่มันไกลมาก เราไม่อยากไป ค่อยไปเอง หรือไปปักกิ่งแทนดีกว่า มันเลยเฟวมากกก แต่ขอโทษนะ เข้าเมืองทีสองชั่วโมง โหหห ไม่ไหวอ่ะ แล้วคืนนั้นก็ต้องทำไฟลท์กลับด้วย สรุปก็เลยเดินไปซุปเปอร์โง่ๆ แถวโรงแรม บรรยากาศก็นะ ก็จีนๆ ไม่มีไรเลย ฮ่าๆๆ ที่นี่ชาดอกไม้ฮิตมาก แต่พอดีเราไม่กินชาเลยไม่ได้ซื้อ ดูดิ ดอกบานไม่รู้โรยอ่ะ (ชื่อนี้ป่าว) ที่เราใช้ทำพานไหว้ครู (ฮือออ...อยากกลับไปเรียนมัธยมอีก) ยังเอามาขายต้มกินได้ ฮ่าๆๆๆๆๆ ถ้าเป็นห่อแยกขายก็จะเป็นแบบนี้ สิ่งที่เราซื้อมีแต่ของกินแล้วก็ผัก เพราะผักถูกมากกกก สดมากกกกก อย่า..อย่าคิดว่าทำไมมันถึงสด ไม่งั้นจะกินไม่ลง ขนาดเราเป็นคนไม่ชอบผัก ก็ซื้อมาหลายอันอยู่ (โห...เรียกผักเป็นอัน ไหวมั้ยเนี่ยยย...) มะม่วงนี่ลูกเล็กมากก แบบเล็กมากกก เป็นพันธุ์ไรของเค้ามั้งเราไม่เคยเห็น ด้านซ้ายอ่ะ เล็กเท่าลูกปิงปองเลย ด้านขวาที่ใหญ่กว่าก็ยังเล็กอ่ะ ดูบรรยากาศโดยรอบ ชานเมืองไปไหนนนน จะบ้าตาย คนจีนที่บินไฟลท์นี้ก็เลยไม่ได้กลับบ้านกันซักคน เพรามันไกล จริงๆ เย็นนั้นเรารอกาญจน์ เพราะว่าไฟลท์กาญจน์จะมาถึงประมาณเย็นๆ กะกินข้าวด้วยกัน แต่เกิดการขัดข้องทางการติดต่อ เลยไปกินข้าวกับปราจีสาวอินเดียสองคนก็ได้ ให้ยี่ชิงไปส่งสั่งอาหาร เพราะมันไม่กิน ร้านนี้ออกแนวภัตราคารหรูๆ หน่อย อยู่แถวโรงแรม สั่งได้อันนี้มาของปราจี เป็น Lamb ปราจีบอกขอเผ็ดพิเศษ อันนี้ของเรา เค้าไม่ค่อยมีเมนูหมู ก็กินเนื้อก็ได้ว้าา แต่ขอบอกว่าเผ็ดและอร่อยมากกกก เมนูนี้ยี่ชิงเป็นคนแนะนำ กินอิ่มกลับมาโรงแรมจัดกระเป๋าดีกว่า ดูซิซื้อไรมาบ้างง ผ่างงง!!!! พระเจ้าจ๊อดดดด เป็นไรมากป่าวเน้.... เทียบกับรูปข้างล่างตอนไปเกาหลี ความแตกต่าง ฮ่าๆๆๆๆๆ ไปละจ้า เดี๋ยวจะอัพบล๊อคลอนดอนต่อ   Create Date : 27 มีนาคม 2554     Last Update : 7 เมษายน 2554 8:59:31 น. Counter : 2902 Pageviews.   3 comment Share Tweet

ดองบล๊อค อย่างที่บอกไปแล้วว่าช่วงนี้เราติดละคร ติดหนังเกาหลี คือนอกจากไปบิน และการทำกับข้าวแล้ว เวลาทั้งหมดก็อุทิศให้กับละครพวกนี้ จนดองไม่ได้เขียนมา 2 ไฟลท์แล้ว คือเซี่ยงไฮ้กับลอนดอน มีเรื่องอยากเล่าเยอะแยะเต็มไปหมด รูปก็เยอะ แต่มือมันแข็งพิมพ์ไม่ค่อยออก อัพรูปไม่ค่อยไหว ตอนนี้นอนไม่หลับ พรุ่งนี้เช้าก็มีบิน Ankara แบบ Turnaround (ตุรกีอ่ะ) ตอนนี้พักจากลอนดอนยังไม่หายมึนเท่าไหร่เลย แต่ก็สู้ตายอ้ะะ อีกสองเดือนเดี๋ยวก็กลับบ้านอีกแล้ว ไปช่วงวันเกิดด้วย ช่วงนี้เลยอารมณ์ดี มีอารมณ์ทำงานขึ้นมาบ้าง ได้ข่าวว่าตอนนี้ Recruitment กำลังไปที่ไทย ไม่สิ บอกว่าไปทั่วๆ เลยดีกว่า ถ้าไม่ขี้เกียจ (แต่ขี้เกียจอยู่) ก็อยากจะเขียนเล่าประสบการณ์การสมัคร และทิปต่างๆ ให้ได้อ่านกัน สำหรับเพื่อนๆ ที่อยากเป็นแอร์ ไว้มาเล่าให้ฟังทีหลังนะจ๊ะ ตอนนั้นมันเหมือนอารมณ์ประกวดเอเอฟยังไงอย่างนั้น อ๊ะๆๆ อย่าดูถูก เคยประกวดเอเอฟมาแล้วจริงๆ แต่....ตกรอบแรกเลย กรี๊ดด ประจานตัวเองทำไม แต่ตอนที่เข้าไปคัด คนอื่นเค้าได้ร้องกันนิดเดียวนะ เราได้ร้อง 2 เพลง พอร้องๆ ไป กรรมการบอก หยุด อยากฟังภาษาไทยบ้าง พออ้าปากร้องภาษาไทยเท่านั้นแหละ ฮ่าๆๆๆ จบข่าว เป็นคนที่ร้องภาษาไทยได้ไม่ได้เรื่องเลยทีเดียว เพราะการเปิดคำ ถ้าเป็นภาษาอังกฤษ รูปปากมันเปิดง่ายกว่า โปรเจคเสียงจะง่ายกว่า เลยถนัดกว่า เพลงไทยซับซ้อน ใช่สิ เสียงก็ไม่ดี สวยก็ไม่สวย หันเห มาเป็นแอร์ดีกว่า .. เสียใจมาก เดอะสตาร์กะลังฮิตช่วงนี้ แหม๊...จะพลาดได้ไง เคยไปมาแล้วเหมือนกัน แต่ไปเห็นแถวแล้วแบบ ... กลับดีกว่าอ่ะ ฮ่าๆๆ จริงๆ ไปส่งเพื่อนด้วย เพื่อนก็เข้าไปลึกพอสมควรเหมือนกัน ซึ่งตอนนี้เพื่อนคนนั้นก็โด่งดังไปแล้ว แต่ดังด้วยตัวเอง ไม่ใช่ดังเพราะเดอะดาว ดีใจด้วย... ถ้าร้องเพลงออกมา ต้องอ๋อกันแน่นอน นอนดีก่า พรุ่งนี้ต้องใช้พลังงานเยอะอีกแล้ว ตารางบินเดือนใหม่ก็ไม่ค่อยสวย ชักเซ็งๆ แล้วสิ... อีกนิด จริงๆ ประเทศที่เราอยู่มีอะไรน่าสนใจเยอะมาก แต่ไม่ได้คิดจะเอามาเขียนให้อ่านเลย ไว้เลิกขี้เกียจก่อน จะมาเล่าให้ฟัง พร้อมรูปประกอบ...   Create Date : 26 มีนาคม 2554     Last Update : 26 มีนาคม 2554 1:21:31 น. Counter : 1111 Pageviews.   3 comment Share Tweet

กวน....มึน....(เกือบ) โฮ ... ที่หม่าเล หม่าเลยย์ (ตั้งชื่อไรเนี่ย) ก่อนอื่น ขอแสดงความเสียใจและให้กำลังใจกับผู้ประสบภัย Tsunami ทุกท่านด้วยนะคะ นับวันโลกเรายิ่งคาดเดาไม่ได้จริงๆ ... มาเข้าเรื่องกันดีกว่า อย่างที่เกิรืนไว้ในบล๊อคที่แล้วว่าจะไปบินมาเลย์ - ภูเก็ต เราเป็นคนที่ชอบไฟลท์แบบนี้มาก ที่มันต้องไปต่อที่ไหน เช่น กรุงเทพ - ฮานอย หรือไม่ก็มิลาน - นีซ เพราะมันกินเวลาไป 4 วันเลย ระบะเวลาการทำงานในแต่ละเดือนมันจะผ่านไปเร็วมากๆ ยิ่งไฟลท์ถ้าได้ลูกเรือมันส์ๆ นะ อยู่กัน 4 วันจะเป็นไรที่แฮปปี้มาก แต่เรื่องเดิมๆ ที่มักจะเกิดขึ้นกับเรา... ลิมกล้อง เอากะช้านเซ่ ไปตั้ง 4 วัน แล้วจะกลับมาเขียนบล๊อคยังไง๊ ก็ใช้บริการผู้ช่วยเจ้าเก่า บีบีเคิ้บนั่นเอง ไปรอบนี้เกือบเอาชีวิตไม่รอด (ชีวิตการงาน) มาเล่าเรื่องไฟลท์ ไฟลท์นี้กินเวลาประมาณ 7 ชั่วโมงด้วยกัน ทั้งขาไป ขากลับ ผู้โดยสารมาเลย์ก็อย่างเคย คล้ายๆ ผู้โดยสารจากาต้าร์ น่ารักมากกกกก น่ารักจริงๆ ให้บินแบบนี้ตลอดเลยได้มั้ย ว่าไปอยากสมัครแอร์เอเชียเบสมาเลเซียเลยทีเดียว คืออัธยาศัยดี ยิ้มแย้ม น่ารัก ไม่เหวี่ยง ขออะไรจากเราเราให้หมดเลย ช้อยส์อาหารหมดก็ไม่ว่า ถึงแม้จะเป็นลูกค้าบัตรทองบัตรเงิน แต่เราเบื่อมาก เวลาช้อยส์อาหารหมด วันนี้ทุกคนจะกินแต่ไก่ พอเหลือแต่ปลา แทบจะกราบผู้โดยเลยทีเดียว ไอขอโทษ ไอมดแย้ววว ไอไม่มีแร้ววว เข้าใจไอเถอะ ฮ่าๆๆๆ แต่พวกผู้โดยคุณทราบหรือไม่ว่า เมนูปลาของเราเป็นอะไรที่โอเคมาก ยิ่ง Catering ที่ออกจากมาเลย์นะ ปลาเป็นชิ้นใหญ่มากๆ เสิร์ฟกับพาสต้าเส้นกลมผัดกับน้ำมันมะกอก คือได้กลิ่นเลยอ่ะ (แอบกินอ่ะ...กร๊ากก..ไม่ใช่ ก็อันนี้เหมือนกับอาหารลูกเรือ ปกติอาหารลูกเรือจะมีให้เลือกเยอะกว่า เช่น ถ้าไปยุโรป catering จะให้ช๊อคโกแลต ไม่ก็มูสช๊อคโกแลตอย่างใหญ่มาให้ ฮ่าๆ อวด) ต่อๆ เสิร์ฟพร้อมกับพวก Pickle ที่มันซอสไรราดไม่รู้สีแดงๆ ถ่ายรูปมาได้ถ่ายไปละ แต่ยังไม่อยากโดนไล่ออก กินปลากันบ้างนะผู้โดย เล่าตรงไหนก่อนดีเนี่ย ไปอยู่มาหลายวันเลยงงๆ วันแรกไปถึงประมาณบ่ายแก่ๆ สี่โมงไรงี้อ่ะ ก็นอนไปแป๊บนึง ก็นัดกันลงมากินบุฟเฟ่ต์ตามเดิม 34 ริงกิต แหม๊...ถูกจริง คุ้มจริง ( 1 ริงกิต = ประมาณ 10 บาทค่ะ) หลังจากนั้นกลับห้องสลบบบบบบ ไปตื่นอีกทีเมื่อไหร่รู้มั้ย.... เที่ยงของอีกวันน รายเนี่ยยยยย เสียเวลาไปเปล่าๆ เกือบวันนึงเลย เพราะมัวแต่นอนกัน บ่ายๆ ก็ออกไปเดินเล่นชิวๆ กันในหนามบิน เพราะโรงแรมเป็นโรงแรมแอร์พอร์ท ในห้องพักเล่นบาสได้เลย กว้างมาก (อิเว่อร์) อาหารวันแรก ขึ้นไปกินที่ Food Court เนื่องจากไม่มีไรกินเท่าไหร่ เลยไปสั่งที่ร้านอาหารไทย ที่ไม่เหมือนไทยเลย ในรูปเป็นข้าวห่อใหญ่ยิ่งใหญ่สวยงามน่ากินมาก แต่ไหงออกมาเป็นอย่างนี้ คือทอดไข่เตรียมไว้แล้วเป็นชามเลย ที่เหลือแค่ผัดๆ ยัดลงไป หน้าตาออกมาเป็นอย่างนี้ ประมาณ 6 ริงกิตซึ่งถือว่ารับได้ แล้วก็กินชาอีกแก้วนึง ไม่อร่อยเท่าไหร่ 6 ริงกิตเหมือนกัน เป็นชานม แต่ที่ไทยอร่อยกว่า เอาล่ะ มาถึงวันที่เราออกเดินทางกันบ้าง คราวที่แล้วไปกับพี่คนไทยแบบบัส กินเวลา 1 ชั่วโมง เสียไปแค่ 5 ริงกิตเพราะได้ส่วนลด (ยังจำกันได้ไหม) แต่คราวนี้เราเปลี่ยนไปแบบรถไฟมีสองประเภท KLIA Express 35 ริงกิต คือ ไม่แวะจอดไหนเลย ประมาณไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถึง KLIA Transit กี่ริงกิตไม่รู้ แต่พวกเราได้ลดเลยได้ไปแค่ 15 ริงกิต คือเหมือนกับข้างบนรูทเดียวกัน แค่ไปแวะจอดประมาณ 5 สถานี ซึ่งไม่ได้กินเวลาเลย ถูกกว่าตั้งเยอะด้วย การขึ้นรถไฟ ไปที่สนามบิน ไปหา Counter ขายตั๋ว มองป้ายไว้ ลงไปชั้นล่างสุด มันจะมีป้ายประมาณว่าเป็นรูปรถไฟปล้วเขียนว่า KLIA Transit หรือ KLIA Express ถ้าอยากจำให้ง่าย KLIA = Kualalamphur International Airport ว่าแล้วก็ออกเดินทางกันเลยค่ะ เราไปลงกันที่สุดสายคือ KL Sentral อย่างเคย คราวนี้เป้าหมายของเราคือไปที่ Bunki Bintang เลย ไม่ไปตึกปิโตรนาสแล้ว เพราะจะไปสอย Vincci 555 ก็เปลี่ยนไปขึ้นรถไฟฟ้าเรียกว่า Monorial แต่สถานีเดินค่อนข้างไกลจาก KL Sentral ฝนก็ตกอีก เอาวะ ไปก็ไป แล้วเราก็มาลงที่สถานี Bukit Bintang ที่เค้าชอบเปรียบเทียบว่าเหมือนสยามบ้านเรา แล้วก็เดินไปห้าง Sugei Wang เช่นเคย สอยรองเท้าได้ 1 คู่ก็ หิวกันอีกแล้ว ก็เลยไปแวะร้านนี้อยู่ข้างล่าง เมนูแนะนำของเค้า บอกว่าเป็น Truly Malasian Style เราก็เลยสั่งมา เห็นไม่ค่อยน่ากิน แต่พอกินไปแล้ว ไก่ที่โรยหน้ามีแบบวิญญาณนั่นแหละ เหมือนเป็นไก่หวานๆ แข็งๆ อร่อยเลยแหละ ค่าเสียหายจานนี้ 9 ริงกิต เห็นเมนูชานี้อยู่มี 3 ชั้น 3 เลเยอร์ก็ลองสั่งมา แล้วก็อร่อยจริงๆ ชั้นบนเป็นนม ตรงกลางเป็นชา ล่างสุดสีเข้มๆ เป็นไซรัป ประกฏว่าคืนนั้นก่อนไปบิน นอนไม่หลับเลย อันนี้แรงมาก ไม่แนะนำ แต่อร่อยมากเช่นกัน เดินไปเดินมาอิพวกนี้ก็หิวกันอีกแล้ว นี่เลย เทปันยากิแบบมาเลมาเล คือ ตัดสินใจผิดตั้งแต่คิดจะกินอาหารญี่ปุ่นที่มาเลย์แล้ว สรุปคือเสียพื้นที่กระเพาะไปอย่างเปล่าประโยชน์ ไม่อร่อยเลยยยยยย แอทออลลล.. แต่นี่ดีกว่า ประทับใจเลย เดินข้ามถนนมายังฝั่ง Isetan ลงไปชั้นล่างสุดจะมี Food Court เราจึงอยากกินขนมล้างปากกันขึ้นมาทันที เจอร้านนี้ ตอนแรกคิดว่าเป็นประมาณน้ำแข็งใสราดน้ำหวาน เดินเข้าไปดูใกล้ๆ เมนูเยอะเชียว จริงๆ มันทำด้วยเครื่องนี้ ที่เห็นนี่เป็นรถเผือก เห็นมั้ย สีม่วงๆ ที่อยู่ในเครื่อง แล้วเค้าก็สไลด์ใส่จาน เหมือนสไลด์เนื้อไงงั้น ออกมาเป็นแบบนี้ ท่าดา.....สวยงามมั้ย อันนี้รสเผือกจ้า ส่วนอันนี้ของเราเอง อร่อยมาก จะแพงหน่อยประมาณ 12 ริงกิต แต่คุ้มมาก เนื้อน้ำแข็งใสของเค้าคล้ายๆ ไอศกรีม มีกลิ่นนม กลิ่นโยเกิร์ต ถ้วยนี้เป็นแบบผลไม้รวม อร่อยมากมายยยยย ปกติกินไรแบบนี้ไม่ค่อยหมด อันนี้เกลี้ยงเลย ไม่หวานแสบคอด้วย อันนี้ถ่ายรูปหมู่ ฮ่าๆๆๆ มีเผือก ผลไม้รวม แล้วก็มะม่วง เมนูนี้ใครไปขอแนะนำจริงๆ เพราะว่าอร่อย เดินเข้าไปในฟู้ดคอร์ทลึกๆ เลยนะ ร้านในสุดเลย การออกไปครั้งนี้ไม่มีไรมาก อยากไป Genting แต่ฝนดันตกทั้งวันเลย ที่ทำได้ก็คือชอปๆ กินๆ เท่านั้น จบ ย้อนไปถึงตอนที่จะออกไปบินภูเก็ต คือเราจะพักมาเลคืนนึง แล้วไปทำภูเก็ตแบบไปกลับ แล้วกลับมานอนที่มาเลย์ ตอนจะออกไปทำภูเก็ต พอถึงตม. อ้าววววววว เราลืมพาสปอร์ตเว้ยเห้ยยยยย ตายล่ะ ทำไงดี ดีนะทีโรงแรมมันอยู่ในสนามบิน แต่มันไม่ได้ใกล้ขนาดนั้น มันไกลมากกกกกกกก คือเดินไกลเลยแหละ เราแบบวิ่งไปเลย ลากกระเป๋าใส่รองเท้าส้นสูง วิ่งๆๆๆๆๆ 4 คูณสร้อยไปเลยทีเดียว แบบเมื่อยไปอีกสามวัน ไม่เคยเมื่อยแบบนี้มานานแล้ว แบบขยับตัวแทบไม่ได้ คือเมื่อวิ่งลงลิฟอะไรไปถึงแล้ว ซึ่งตม. ไกลมาก ก็ต้องไปเรียกรถกอล์ฟเพื่อนั่งไปโรงแรมอีก โชคดีมีรถโรงแรมจอดอยู่ เราโบกมือเรียกเลย รอก่อนนนน ไปด้วย เค้าตกใจ เค้าบอก อะไร ลูกเรือไปกันแล้วไม่ใช่เหรอ ช้านลืมพาสปอร์ตตตตตต คือเราย้ายไว้อีกกระเป๋านึงไง เผื่อเอาไปใช้เวลาแลกเงิน (แต่ที่นี่ไม่ต้องใช้นะคะ) ก็แค่เผื่อไว้อ่ะ เราวิ่งจนแบบว่าคนมอง เสียภาพลักษณ์บริษัทมาก (สม) ฮ่าๆๆ เอาน่ะ ไม่มีทางเลือก แล้วพอกลับไปถึง ตม. ทุกคนไปกันหมดแล้ว ตอนหลังพี่หัวหน้าเล่าให้ฟังว่า เค้าถามกัปตันว่าจะให้รอมั้ย กัปตันบอกว่า เธอคนนั้นจะไม่รู้ทางไป GATE (ทางขึ้นเครื่อง) ได้ยังไง พี่หัวหน้าเลยข้ามกันไป แล้วพอทุกคนข้าม ตม. ไปกันหมดแล้ว กัปตันหันกลับมาถามว่า "อ้าว ไม่รอเหรอ" พี่เค้าก็แบบอ้าววววววววววววววว เมิงจะเอายังไง เอางี้ต้องเกริ่นก่อนว่ากัปตันคนนีมีเรื่องกับลูกเรือทั้งเซ็ตตั้งแต่วันที่มาถึง เค้าคิดว่าลูกเรือไม่ค่อยเชื่อฟังคำสั่งเค้าไรงี้อ่ะ จน First Officer (เราเรียกกันว่าผู้ช่วยคนขับ) มาอยู่กะพวกเราอ่ะ มาเข้าข้างเรา ฮ่าๆๆๆ อย่างฮา แต่เราโชคดีอย่างนึง มีตอนนึง กัปตันเรียกให้ทุกคนเข้าลิฟแต่ไม่มีใครเชื่อ ทุกคนไปบันไดเลื่อน แล้วเราเผอิญสบตากะแกอยู่ เลยวิ่งไปเข้าลิฟ กัปตันเลยจะไม่ค่อยโกรธเราที่สุด แล้วแกก็บ่นว่า พวกนี้ ไม่รู้จัก Chain of command เลยนะ พี่หัวหน้าเลยบอกว่า ดีนะตอนนั้นที่พิงเข้าลิฟไปกับเค้า เค้าเลยไม่ค่อยโกรธมากเรื่องลืมพาสปอร์ต นี่ขนาดไม่โกรธนะ ยังกะไม่รอเลย เอาล่ะต่อ เราก็วิ่งๆๆๆ ประเด็นคือ ไม่รู้จริงๆว่า Gate ไหน นึกได้ วิ่งไปดูจอ Monitor โอเค เห็นชื่อสายการบินเราล่ะ ทีนี้วิ่งอย่างเดียว แต่ก็อีกอ่ะสนามบินมันกว้าง ปกติจะต้องนั่งรถไฟไปยังทางออกขึ้นเครื่อง เวรกรรม ช่วงนี้่รถไฟปิดปรับปรุง!!! อะไรล่ะเนี่ยยยยยยย มีป้าย โอเค ไปบัสวะ ไปก็ไป ก็เลยไปต่อบัส ลงบันไดไปอีกสามชั้น โอ๊ยยยย อะไรเนี่ย โอเค เห็นบัสแล้ววิ่งขึ้นไปเลย อิผู้โดยค่ะ กว่าจะเยื้องกรายมาขึ้นบัสได้ รู้ม้ายยยว่ากรูรีบ คนที่คุมบัสก็พยายามโบกๆ ให้ผู้โดยมาขึ้นเร็วๆ เพราะเค้าเห็นว่าเรารีบ เราเลยหันหน้าไปมอง ขอความช่วยเหลือ ว่ากูรีบมากจริงๆ คนคุมบัสทำไงรู้ป่ะ บัสยังไม่เต็ม ฮีเป่านกหวีดปิ๊ด ประตูปิด ปึ้ง! ไล่ให้รถออกเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ โคตรซาบซึ้งเลย ขอบคุณมากค่ะพี่ ขอโทษนะพวกผู้โดยตัวแสบ โอเค นั่งบัสลอดอุโมงค์นู่นนี่นั่นกันไป ทำไมมันไกลจังว้าาาาาา เราก็รีบมากกกกกกกกกกกก อย่างรีบเลยอ่ะ โอเค ใกล้แล้วๆๆๆ เกท C2 เห็นเกทตัว C แล้ว เราพยายามมองเห็นหางกวางน้อย (หางเครื่องบินของเราเป็นรูปคล้ายๆ กวางสีแดงเลือดหมู เค้าเรียกว่าตัว Oryx) อ้าวววว.....ไหนล่ะหางชั้นนนนนนน?!?!?!? ไม่มีว้อยยยยย เห้ยยย มาผิดรึเปล่า ตายล่ะ ถ้ามาผิด หาทางกลับไปไม่ได้แน่ เพราะมาไกลมากแล้ว ซวยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อาจตกเครื่อง เราก็ลองเสี่ยงดู วิ่งขึ้นไปบน Terminal เลย เพราะเกท C2 อยู่ตรงนี้ชัวร์ เห็นป้ายอยู่ เลยก็วิ่งไปๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พอวิ่งจะขึ้นทางเลื่อนอ่ะ ทางราบ ที่มันช่วยให้เดินได้เร็วขึ้น นึกออกป่ะที่สุวรรณภูมิมันจะพูดว่า "ระวังสิ้นสุดทางเลื่อน End of the walk way ตื้ด ตื้ด" (ตอนพูดต้องทำเสียงกระแดะเล็กน้อย) วิ่งไปแล้วไปหยุดบนนั้น แล้ว แล้ว แล้ว... เครื่องเสียยย! โอ๊ยยยยยยยยยยยย มีอะไรจะซวยไปกว่านี้อีกมั้ย แต่หันขวาไป เจอพวกลูกเรือของเรานั่งรออยู่กันเพียบเลย เรารีบวิ่งเข้าไป พอถึง ทุกคนถากถาง พวกกราวน์สตาฟ แบบ ยู ทำไมยูเลทนู่นนี่นั่น แต่เป็นถากถางแบบล้อเล่นอ่ะ หัวเราะกันใหญ่ พอไปถึงสรุปว่า ... ... เครื่องยังมาไม่ถึง ยังไม่แลนด์!!!!! แล้วที่เราวิ่งมามันคืออะไรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร ที่แย่ไปกว่านั้น กัปตัน...ไปชอปดิวตี้ฟรีอยู่ ....อยากจะถามซ้ำว่า แล้วที่กรูวิ่งมาเนี่ยค่ะ!!!!! คืออะไร!!!!!!! เฮ้อออ จบ นี่ไง ถึงชื่อเรื่องว่า กวน(กัปตัน) มึน(เราเอง) เกือบโฮ (ถ้ามาไม่ทัน) ได้ Warning Letter แน่ค้า แต่ที่โชคดีคือทั้งหัวหน้าใหญ่ (ผู้ายฟิลิปปินส์) กะหัวหน้าเล็ก พี่อ้อ ดีมากกกกกก เลยทำให้อะไรๆ ก็ดี ทำงานสะดวก เที่วมันส์ ยังมีพี่จูนคนไทยอีกคนด้วย ต่อๆ ไปทำไฟลท์ภูเก็ต มีป้าฝรั่งถืออะไรขึ้นเครื่องมารู้มั้ย? ไม้กวาด ฮ่าๆๆๆ น่ารักมาก เค้าชอบไม้กวาดไทยมาก ไม้กวาดไทยดีที่สุดจริงๆ นะ ไม้กวาดโดฮานี่ก็เป็นพลาสติก กวาดอะไรไม่ค่อยมีประสิทธิภาพเท่าไหร่เลย บล๊อคนี้ดองไว้นานมาก เพราะขี้เกียจ ประกอบกับติดละครพี่โดม ติดกุหลาบร้ายกลายรัก (ฮ่าๆ) แล้วก็ติดหนังเกาหลีอยู่ด้วย (เอาเข้าไปสิ) ติดเทรนด้วย ลืมบอกว่า ตอนนี้เทรน Boeing 777 เสร็จแล้ว สอบได้เต็มหมดเลย หุหุหุ (เต็มส่วน...ไม่ใช่ละ) อีกไม่นานจะได้ไปที่อื่นเยอะกว่านี้ เช่น ออสเตรเลีย เอเมริกา ไฟลท์ที่กำลังจะไปก็คือปักกิ่ง แล้วโบอิ้งไปญี่ปุ่นได้ด้วย ไปไหนอีกหว่า บราซิล แล้วที่เปิดใหม่คือแคนาดา วี๊ดด อยากไปมากมาย ตอนนี้มีประมาณ 100 Destination รายละเอียดเพิ่มเติมเชิญที่ qatarairways.com ว๊ากกก ไม่น่าโฆษณาให้เลย เดี๋ยวคนมาขึ้นเยอะ ผู้โดยเต็มแอร์เหนื่อยนะคะคุณผู้โดย   Create Date : 12 มีนาคม 2554     Last Update : 26 มีนาคม 2554 1:07:08 น. Counter : 2047 Pageviews.   5 comment Share Tweet

พรุ่งนี้กลัีบไทย เครียดเรื่องกลับไทย เลยมาเขียนบล๊อคซะหน่อย เพราะปกติ ไฟลท์จากโดฮากลับไทยจะเต็มทุกไฟลท์ ขนาดมีตั้ง 3 ไฟลท์ต่อวันยังเต็มแล้วเต็มอีก ไม่รู้จะเต็มอะไรนักหนา ก็แล้วแต่ดวงแล้วกัน ตั๋วฟรีก็งี้ ฮ่าๆๆๆ ช่วงนี้มี Standby อยู่บ้าน 4 วัน รอดไปตั้ง3 วัน วันนี้มันใส่มอสโควมา แต่เป็นแบบไปแล้วกลับเลย ไม่มีค้าง เนื่องจากเรื่องระเบิดที่สนามบินมอสโควเมื่อไม่นานมานี้ เค้าเลยไม่ให้มี Layover แล้ว มอสโควเป็นไฟลท์ที่ยาว ดังนั้น ลูกเรือทำไปทำกลับไม่ไหวแน่ๆ เลยต้องมีลูกเรือสองชุด ลูกเรือชุดแรกทำขาไป อีกชุดนึงทำขากลับ เราได้ทำขากลับ โดยที่ขาไปนั่งไปเป็นผู้โดยสาร ปลอมตัวสายลับสุดฤทธิ์ กร๊ากก เราเรียกกันว่า Deadheading จ้าา รถมารับเราตอนตี 5.15 ซึ่งตอนนั้นเราแต่งตัวปากแดงลงไปนั่งรอรถ พร้อมกะจดและทบทวนข้อมูลการบิน (แหม...พูดเหมือนเป็นนักบิน) เราเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ เหมือนมีคนโทรเข้ามาแล้วเราปิดเสียงไว้ไม่ได้รับ เราโทรกลับไป ไม่มีใครรับ ตอนนั้นเวลา 5.13 แล้ว รถกะลังจะมา เอะใจ เวลาอย่างนี้ใครจะโทรมา เลยเข้าไปเช็คตาราง มันเอามอสโควเราออก กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ดีใจมาก อยากจะวิ่งออกไปเต้นๆๆๆๆๆ ข้างนอกให้ยาม งง ฮ่าๆๆๆ เพราะผู้โดยมอสโควแอบเรื่องมาก แล้วเราเช็คโหลดก่อนแล้ว โหลดแบบ Overbooked ล้น capacity ของเครื่องบิน ฮ่าๆๆๆ ถือว่าเป็นโชคดี วันนี้เป็นวันมาฆบูชา ปกติแล้วต้องไปทำบุญกับแม่ เราก็ไม่รู้หรอกว่าเป็นวันมาฆบูชา แต่ตื่นเช้ามาสวดมนต์ทำไมไม่รู้ เลยโชคดีเลย อิอิ แต่พรุ่งนี้จะได้กลับบ้านมั้ยเนี่ย อันนี้ก็ต้องลุ้นกันเป็นชอตๆ ไป... ไหนๆ ก็ขึ้นบล๊อคใหม่แล้ว เล่าเรื่องไรหน่อยดีกว่า ต่อไปนี้จะเป็นคำศัพท์ที่ควรรู้เมื่ออ่านบล๊อคนี้จะได้ไม่งง นะจ๊ะ ... นะคะ ...งุงิ...ครุคริ... (เป็นไรมากมั้ยเนี่ย) 1. Home Standby คือรออยู่ที่บ้าน จะมีเป็นช่วงเวลาเช่น ตี2 ถึง 9 โมง หรือไม่ก็ทั้งวัน แต่งหน้าทำผมให้พร้อม เค้าโทรมาเรียก เราก็ต้องไปทำไฟลท์ได้ทันที จัดกระเป๋าอะไรให้เรียบร้อย โฮมสแตนบายดีอย่างคือ ถ้ารู้ตัวก่อน ก็จะได้จัดกระเป๋าถูก ว่าจะไปประเทศไทย แต่เท่าที่เคยโดนมา วิ่งหัวซุกหัซุนแทบไม่ทันกันเลยทีเดียว สาเหตุโดยมากที่โดนเรียกจากที่บ้าน เพราะมีคนลาป่วยกระทันหัน ประมาณ 2 ชั่วโมงก่อนบิน ความซวยเลยมาตกที่เราจ้า แต่ขอยอมรับว่า ส่วนใหญ่ก็เนียนๆ นอนๆ รอ ไม่เคยแต่งหน้าไว้ก่อนเลย ฮ่าๆๆ 2. Airport Standby ลูกเรือของที่นี่ไม่มีแอร์พอร์ทให้อยู่กัน แต่จะอยู่กันที่ตึกรายงานตัวจ้า ดังนั้นที่สนามบินโดฮา จะไม่เห็นแอร์เดินไปเดินมากันอย่างแน่นอน เรามีช่องลับ ฮ่าๆๆ ที่ไปเครื่องบินได้ทันที แล้วมีคนสแตนบายที่หนามบิน จะต้องเรียกคนจากที่บ้านทำไม เพราะว่าคนที่สแตนบายที่สนามบิน เอาไว้เหตุการณ์ฉุกเฉินจริงๆ เช่น มีลูกเรือกะลังก้าวขึ้นเครื่องบินแล้วสะดุดตกลงมา หรือเป็นลมขณะเดินทางไปเครื่องบิน หรืออะไรก็แล้วแต่ที่มันฉุกเฉิน ความซวยก็จะตกเป็นของแอร์พอร์ทสแตนบายไปจ้า แต่ไม่ซวยเสมอไป เพราะบางไฟลท์ดีๆ ก็มีนะ ซึ่งจะบอกในหัวข้อต่อไปจ้า (offload) แต่เสียอย่างคือ กระเป๋าเดินทางต้องจัดมาทุกชุด ทั้งเสื้อโค้ท ชุดว่ายน้ำ ขาสั้ย ขายาว บูท รองเท้าแตะ เพราะคุณจะไม่รู้เลยว่าคุณกะลังจะได้ไปไหน ลุ้นกันเอาตรงนั้น จะมีห้องให้นั่งรอ พอโทรศัพท์ในห้องดังที ทุกคนมักจะพูดว่า "Not me please" ฮ่าๆๆ 3. Offload คือการที่ถูกไม่ให้บินอย่างกระทันหัน เช่น กระโปรงคับไป เป็นขุย มีรอยแผลที่เห็นได้ชัด หัวทำสีมาไม่เท่ากัน ผมสั้นไป อะไรประมาณนั้น โดยรวมเรียกว่า Grooming Check ซึ่งอย่างนี้ก็เรียกว่าฉุกเฉิน ผู้รับกรรมจึงอาจจะเป็นพวก แอร์พอร์ทสแตนบายฮะ วันนั้นมีคนได้บาร์เซโลน่าด้วยนะเออ แต่เราทำแอร์พอร์ทสแตนบายมา 2 ครั้ง ไม่โดนอะไร โชคดีไป... 4. Roster changed ก่อนอื่น roster คือตารางบิน ถ้า Roster Changed คือตารางเปลี่ยน สามารถเปลี่ยนได้ทุกขณะจิต ก็ลุ้นกันไป ส่วนใหญ่ถ้ามีโฮมสแตนบายต่อกันหลายๆ วัน วันก่อนหน้าที่จะถึง รอสเตอร์มักจะเปลี่ยนก่อน จะได้ไม่ต้องลุ้นให้เค้าโทรมาเรียกในช่วงเวลาที่สแตนบายอยู่บ้านจ้ะ 5. Minimum Rest กฏบริษัทจ้า เห็นว่าไม่ได้เสียหายเลยเอามาเล่าให้ฟัง คือก่อนบิน 12 ชั่วโมงต้องพักผ่อนอยู่บ้านฮะ บางทีก็ไม่ชอบเพราะไปไหนไม่ได้ แต่คิดไปคิดมามันก็ดีกับตัวเราเองจ้า ุ6. ฺBid คือการขอไฟลท์ที่เราอยากจะไปทำ เช่น เดือนที่แล้วเราบิดซูริคก็เลยได้ไป ส่วนมิลานไม่ได้บิด ให้มาเอง อะไรเช่นนี้เป็นต้น เอาแค่ีนี้ก่อน หิว ไปกินข้าวดีกว่า ปล. สั่งพิซซ่ามากิน หน้าเปปเปอโรนี เค๊มมมเค็มมมมมมม ขนมปังกระเทียมก็ไหม้มืดดดมาเชียว   Create Date : 18 กุมภาพันธ์ 2554     Last Update : 18 กุมภาพันธ์ 2554 10:48:41 น. Counter : 1722 Pageviews.   6 comment Share Tweet

• Webmaster - BlogGang