• My Journey
• Doha's life
• At Thailand

Osaka Day 2>>>>กินๆ ช๊อปๆ ที่ชินไซบาชิ!! โดนโกงซุชิ งุงิ ครุคริ... มาละค่ะ หลังจากดองไว้พอสมควร แทนที่จะอัพๆ ทีเดียวให้มันเสร็จๆ เมื่อคืนเพิ่งกลับมาจากลอนดอน โห.........เยินมากกกก ตอบได้คำเดียว เป็นครั้งแรกที่กลับมาถึงห้องนอนถอดเสื้อผ้าใส่ชุดนอนแล้วนอนเลย ปกติ จะมีเช็ดเครื่องสำอางค์บ้าง ล้างหน้าบ้าง ส่วนใหญ่ก็จะอาบน้ำก่อนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้แบบ เปลี่ยนชุด กระโดดขึ้นเตียง นอน!! ไม่กลัวหน้าพังกันเลยทีเดียว แล้วก็นอนไปเลย เหมือนกดสวิตช์ปิด มันล้ามากอ่ะ ออกไปตะลุยลอนดอนมาแบบง่อยๆ เพราะฝนตก ออกไปกะเพื่อน 2 คน ร่มก็มีอันเดียว กันได้บ้างไม่ได้บ้าง แถมไฟลท์ก็แย่สุดๆ ใครรู้ว่าไปทำลอนดอนก็ส่ายหน้ากันทั้งนั้น โอ๊ย จะเล่าเรื่องลอนดอนทำไม มาเรื่องญี่ปุ่นกันต่อดีกว่าค่ะ นี่คือหน้าตาของ Royce Chocolate ค่ะ ของดีเมืองโอซาก้า เมืองไทยเห็นว่าขายกล่องนึงแพงมาก ที่นี่ไม่แพงเท่าไหร่ค่ะ อมๆ ไปจะละลายในปาก คือมันไม่เหมือนช๊อคโกแลตทั่วไป เนื้อมันคนละอย่างเลย พูดไม่ถูกค่ะ ต้องลอง อันนี้รสธรรมดา ขมๆ เล็กน้อย เพราะผงโกโก้ที่โรยไว้ ซื้อรสชาเขียวมาด้วย ยังไม่ได้ลองเลยค่ะ ส่วนคิทแคทชาเขียวนี่ของสามัญประจำตู้เย็น เพื่อนคนไหนไปญี่ปุ่น ต้องซื้อมาตุนมาฝากกันตลอด เอาล่ะค่ะ ออกเดินทางกันดีกว่า ลงมารอน้องเมย์ที่ล๊อบบี้ โรงแรมเค้าสวยและหรูมากเลยทีเดียว เจอเหล่าบรรดาลูกเรือของอีกสายการบินหนึ่งแถวๆ ประเทศบ้านเรา (ไม่ขอเอ่ยนาม) ลงรถบัสกันมา โห....เชิดหน้าคอจะถึงฟ้าอยู่แล้ว เราก็งงอ่ะ กลับมาคิด เฮ้ย...เวลาเราเดินในแอร์พอร์ทเคยเชิดอย่างนี้บ้างป่าววะ จะเชิดทำไมวะงง ปกติเวลาพวกลูกเรือเราเดินๆ กันที่ทำโดยมากคือ เดินเม้าท์ๆๆๆ ไม่สนเสียงนกเสียงกา ไม่สนคนมองคนถ่ายรูป เม้าท์มอยฮาๆ กันไป อาชีพนี้พูดตรงๆว่า....ไม่มีอะไรให้น่าเชิดเลยค่ะ มาแล้วจ้าาา Osaka Station ที่กำแพงเค้าทำเป็นภาพวาดหมดเลย น่ารักมากๆ เห็นแล้วชอบ ที่นี่อะไรๆ ก็น่ารักไปหมด ต่อไปก็เป็นการหลงกันอีกรอบอ่ะค่ะ เพราะว่าเมื่อวานนั่งรถไฟ (บนดิน) สาย Osaka Loop (JR ...voy) แต่วันนี้ต้องนั่งอีกอย่างค่ะ นั่นคือรถไฟใต้ดิน ไปถามคนแถวนั้นก็บอกว่าเธอต้องไป Chikatetsu นะ อ๋อ...Subway จ้ะ โอเค ไปงมซื้อตั๋วกันต่อไป ถามทางคนไปเรื่อยๆ ทุกคนช่วยเหลือดีมากก คนที่นี่มีน้ำใจจริงๆ นอกจากเรื่องน้ำใจแล้ว ยังมีวินับอีกด้วยค่ะ นี่คือการต่อแถวขึ้นรถไฟค่ะ ไม่เคยเห็น ไม่ว่าไปประเทศไทย ส่วนใหญ่ไปเบียดกันเอา ประทับใจจริงๆ ค่ะ เรามาลงกันที่นี่ค่ะ สถานีชินไซบาชิ เป็นแหล่งช๊อปปิ้งสำคัญของเมืองโอซาก้าค่ะ จะเป็นถนนสายช๊อปปิ้ง (ดีนะที่มีหลังคาให้) เค้าบอกว่ายาวเป็นกิโลๆ เลยค่ะ คือพิงก็ไม่รู้ว่าจริงไหม แต่เดินยังไงก็เดินไปเสร็จไม่จบซักที ฮ่าๆ (จริงๆ จะลงสถานีนัมบะก็ได้ค่ะ คิดว่าน่าจะใหล้แหล่งช๊อปมากกว่า) ขึ้นมาถึงก็สะดุดตากับฝาท่อระบายน้ำค่ะ สวยเชียว เจอร้านเล่นเกม ที่นี่เค้าชอบมีร้านเล่นเกมกันอย่างจริงจัง และส่วนใหญ่ที่เล่นคือผู้ใหญ่ ไม่ใช่เด็กนะคะ อันนี้น่าเล่นเนอะกลองญี่ปุ่น ถ้าเป็นเมืองไทยคงเป็นแบบ เกมตีตะโพน ไรงี้ ฮ่าๆ เค้าก็ยังขึ้นชื่อในความเป็นชาตินิยมอยู่ ถนนในข่าวค่ะ ร้านราเมง มีอยู่ทั่วไป เยอะแบบเลือกไม่ถูก (หลังๆ เริ่มใส่รองเท้าแตะไปเที่ยวละ ไม่สวยก็ยอม เพราะไม่เจ็บเท้า) คนรักซาริโอ้คงถูกใจค่ะ แต่พิงเลยวัยแล้ว ไม่โนเนะแล้ว แก่แล้วเลยไม่ค่อยสนใจค่ะ แวะช๊อปเสื้อผ้า ถูกมากกกก ไม่อยากจะเชื่อ ใครบอกญี่ปุ่นแพง ที่สำคัญคือมันต้องรู้ร้านรู้แหล่งมากกว่า พิงได้เสื้อ กะเดรสมาตัวนึง ตกตัวละ 500 เยนเอง ตกใจมากกก ชอบร้านนี้ตกแต่งน่ารัก ชอบไอ้ตัวนี้มาก แพะหรือแกะไม่รู้ รู้แต่มันแต่งตัวแบบมาเต็มมาก โอเวอร์อลังการ ละที่นี่ร้านแบบนี้จะเยอะมาก คือร้านขายวิตามิน เครื่องสำอางค์และของสัพเพเหระต่างๆ ช่วงนี้เราเริ่มกินคอลลาเจน ต่ายกะกาญจน์เอามาเผยแพร่ มีคนทักว่าหน้าดีขึ้น (หราาาาาา) ไม่หรอก ช่วงนี้ใช้เยอะ เซร่งเซรั่มบำรุงหน้า ครีมเคริม ช่วงนี้เน้นบำรุงผิว เพราะหน้าแหกมากก จากอากาศ จากฝุ่น และความแห้งบนเครื่อง เราซื้อคอลลาเจนที่ร้านนี้ มารู้ตอนหลังว่าซื้อถูกกว่าที่อื่นอีกด้วย (มีพี่คนไทยอีกคนแยกกันไป เค้าไปซื้อที่อื่น) เดินไปเดินมาจริงๆ จุดหมายคือ เจ้าตัวกูลิโกะชูแขน ที่เหมือนเป็นสัญลักษณ์ของที่นี่คือใครมาที่นี่ต้องไปถ่ายรูปทำท่าเดียวกะมัน เราเดินหากันนานมากกก ไม่เจอซักที มารู้ตัวตอนหลังว่า เราเดินย้อนทาง ย้อนไปไกลด้วย เอาล่ะ ในที่สุดก็เจอ เราเรียกกันว่า ตัวเห้! เห้! แบบมันชูมือ เวลาเราทำตามเราก็จะร้อง เห้! (ร้องกันเอง มันไม่ได้ร้องด้วยซักหน่อย) แอ๊คธรรมดาบ้าง เห้กันตรงกลางอีกซักรอบ เห้! แถวนั้นก็จะมีร้านปูจ๋า ที่ใครมาก็ต้องถ่ายกันอีกแล้ว ไม่รู้ถ่ายทำไม มันก็งั้นๆ น่ะ บรรยากาศแถวนี้ก็จะเปลี่ยนไปอีกแบบ หนักไปทางของกิน ซึ่งคนก็จะคึกคัก ร้านก็จะน่ารัก หลังจากเลือกอยู่นาน ในที่สุดก็ตัดสินใจกินร้านนี้ สั่งชุดซุชิ ที่มากะราเมง ราเมงมาก่อน (เค้าเรียกอูด้งโว่ย ป้าที่ร้านบอก) ซูชิมาแล้ววว หลอกลวงครั้งที่หนึ่ง ในของปลอมหน้าร้าน มันเป็นแบบใส่เบนโตะสีดำๆ กลมๆ มา อันนี้ใส่จานมาเฉย เอาจานมาวางไว้ก่อน แล้วค่อยเอาซูชิขี้มือเดินมาใส่ให้ทีละก้อน ดูงงๆ ไอ้คุณน้องอยากย้ายที่ไปนั่งข้างใน เพราะมันจะมีวิว (ปลาดิบ) ตรงเค้าเตอร์ให้ดู จะได้ถ่ายรูปไรงี้ มีการไม่ให้ย้ายด้วย ตอนแรกเตือนน้องแล้วว่า เชื่อดิมันไม่ให้ย้ายหรอก แล้วก็ไม่ให้ย้ายจริงๆ แฮะ! โหรธมาก ณ จุดนั้น อ่ะมาดูซูชิกันใกล้ๆ สังเกตมั้ยว่าข้างบนดูมันโล่งไป 2 ชิ้นอ่ะ เราก็รอแล้วรออีกก็ไม่มา คือหมดแล้ว ครบแล้ว บอกเจ้าเมย์ว่า "แก....ชั้นจำได้ว่ามันหายไปชิ้นนึง ปลาหมึกยักษ์ แม่งโกงเหรอวะ" เมย์บอก ครบแล้วเนี่ย ครบแล้ว เราบอก ไม่จริง เพราะที่เราเลือกชุดนี้ก็เพราะอยากกินปลาหมึกโว่ยยย เหมือนมันขาดไปสองชิ้นจริงๆ มันจะมีปลาดิบอีกชนิดนึงก็ขาดไป แต่ก็นะ แค่สั่งอาหารก็จะไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว จะไปโวยยังไง ก็เลยก้มหน้าก้มตารับสถาพซูชิ กินกันไป โคตรอิ่มมมมมถึงคอหอย เราก็พูดกันว่า เอ๊ะ หรือว่านี่เป็นสั่งราเมงแถมซูชิ ไม่ใช่ซูชิแถมราเมงฟะ (เค้าเรียกอูด้งต่างหาก นี่ก็ราเมงอยู่ได้) กะจะกินทาโกะยากิกันต่อ เค้าบอกอร่อย ก็ขอบายล่ะ เพราะอิ่มมาก ออกมาเจอร้านอีกร้าน มีปลาไหลโชว์เป็นๆ น่ากลัวจิงๆ เอ้าเงินหมด แลกเงินนนนนน มันควรจะมีคำว่า Money Exchange ตัวใหญ่ ๆ เขียนไว้ซักหน่อยมั้ย ใครจะรู้ว่าแกรับแลกเงินฟระ ดีนะที่สายตาตี่ๆ ของเราไปประสบกับป้ายแผงเรทเงินเล็กๆ เลยรู้ว่ารับแลกเงิน เอ่า...โง่นิหว่า เพิ่งมาเห็นในรูปว่ามันมีคำว่า Western Union ตอนนั้นไม่เห็น เพื่อนๆ บอกว่า มาญี่ปุ่นต้องกินแฟรปปูชิโน่ชาเขียว เป็นคนเกิดมาไม่เคยกินชาเขียวเพราะคิดว่ามันต้องขม มันต้องเหม็น แต่พอได้ลองแล้ว เดี๋ยวนี้ไปสั่งไรก็สั่งแต่ชาเขียวละ อร่อยมาก คิดใจ รูปนี้กะคุณน้องให้สาวญี่ปุ่นโต๊ะข้างๆ ถ่ายให้ เค้าน่ารักเป็นมิตรมาก ปิดท้ายทริปเราไปช๊อปกันที่ห้าง Takashimaya ซึ่งเราเรียกผิดตลอดดเวลาถามทางเรียกเป็น Takashiyama ก็เลยอายไปเรื่อยๆ จริงๆ ถามชายฉกรรจ์หน้าหล่อสองคนที่ร้านซุซิละว่า "นี่เทอๆ แถวนี้มีห้าง มีซุปเปอร์อารายอย่างเง้มะ ชั้นอยากไปซื้อของอ่ะ ไปทางไหน" ฮีถามมาว่า "ละเทอจะซื้ออะไรอ่ะ" เราก็นึกอะไรที่มันดีๆ ไม่ออก ตอบไปว่า "ก็ซื้อผักซื้อเนื้ออะไรอย่างเง้อ่ะ" ตอนตอบไป ก็ขำไป แบบดูไร้สาระอ่ะ เป็นนักท่องเที่ยวมาเที่ยวญี่ปุ่น แต่ถามทางไปซื้อผัก ไม่มีใครเข้าใจหรอกว่าโดฮาไม่มีผักกิน ต้องไปซื้อผักต่างประเทศตลอด เค้าสองคนก็เลยพยายามอธิบายว่า นี่นะออกไปเลี้ยวซ้าย เจอตึกสีขาวตรงถนนใหญ่ มีห้างนี่อยู่ นู่นนี่นั่น (แต่เพื่อนญี่ปุ่นบอกว่าห้างนี้ของแพง) แต่เราว่าก็ไม่แพงนะ แบบซื้อได้อ่ะ ผักหัวใหญ่มากครึ่งหัวตกประมาณ 79 เยน ไรงี้อ่ะ ประมาณ 30 บาท ก็โอนะ ไหวนะ หมายเหตุ คอนเวอร์เซชั่นทุกอย่างเกิดขึ้นเป็นภาษาญี่ปุ่น มั่วมากกกกกกกกก พูดไปแม่มก็ขำกันไป ตลกในความงี่เง่า โง่งมของตนเอง เซนเซที่เคยสอนๆ กันมาคงลช๊อกเมื่อรู้ว่าเดี๋ยวนี้ความรู้เหลือแค่นี้ อย่างเมื่อก่อนอ่ะ ได้ทำแต่งานใหญ่ๆ เช่น เวลามี พณ ท่าน (เว่อร์) คณะดูงานจากญี่ปุ่นมาไรงี้ อีนี่ก็เป็นคนกล่าว Speech สุนทรพจน์ (โพย) มีงานอะไรก็แบบเป็นพิธีการภาคภาษาญี่ปุ่น พูด (อ่านโพย) กันน้ำไหลไฟดับ หรือเวลามีแข่งอะไรที่เป็นญี่ปุ่น โดนส่งไปตลอด ได้รางวัลมั่งไม่ได้มั่ง อับอายมั่ง ภูมิใจมั่ง โกงมั่ง ไม่โกงมั่ง (แอร๊ยยย...ไม่ใช่) ตอนนี้ จบ หมด ลงหม้อ ... วิ้งงง รู้งี้น่าจะเลือเมเจอร์ญี่ปุ่นอ่ะ เพราะเรารู้สึกว่า อังกฤษมันแบบ รู้ๆ กันอยู่แล้วป่ะ เอาเหอะ ไม่ทันแล้ว เราอังกฤษเราเรียนวรรณคดี ได้ความรู้เยอะเหมือนกัน ทั้งประวัติศาสตร์ ภาษา และอื่นๆ และอื่นๆ Skill ต่างๆ ที่ได้มา (บ้าง) ก็พอทน จริงๆ ออกไปหาเองก็ได้ห้างอ่ะ พอดีว่าหล่อ น้องเมย์บอกว่าเจ้ เจ้ถามเลย แกล้งถามเลยจะได้คุย เอ๊าาาา...แล้วมีการบอกว่า ถ้าเจ้ไม่เริ่ม เดี๋ยวหนูเริ่มถามเปิดประเด็นเอง ละแกถามเป็นภาษาอังกฤษเค้าจะรู้เรื่องมั้ย เราก็เลยโอเค กรูก็กรู!! แล้วมีช่วงนึงเริ่มเหนื่อย เราเปลี่ยนไปพูดอังกฤษ นั่นไง งง งง เค้าไม่พูดกันจริงๆ อ่ะ ไม่เข้าใจด้วย ก็ยังโกรธที่โดนโกงซูชิ สั่งน้ำชา ได้น้ำเปล่าเอย อยากย้ายที่แต่ลุงไม่อนุมัติเอย แต่พอออกมาจ่ายเงิน ลุงให้พัดมาคนละอัน เลยหายโกรธ จากเกลียดเป็นรัก ฮ่าๆ อ่ะนี่ภาพปิดท้าย ภาพห้างภาพไรไม่มี มีปต่ภาพก้ามปูยักษ์ในห้าง เค้าขายกันโต้งๆ อย่างนี้เลย น่าเอาไปผัดผงกะหรี่เนอะว่ามะ แล้วเราก็ซื้อเนื้อสไลด์น้ำจิ้มชาบู ละก็ผักมากิน เปรมปรีดิ์ไปสองสามวัน ตอนนี้น้ำจิ้มหมดแล้ว เหลือแต่ขวด ฮ่าๆๆๆ ไฟลท์หน้ามีสแตนบายค่ะ ยังไม่รู้ชะตากรรม ต่อด้วยกวางโจว แต่พยายามแลกอยู่ เพราะเค้าบอกว่าเป็นผู้โดยสารลากอสประมาณ 80% ไม่นะะะ ไม่จริงงง ใครอยากรู้ว่าไฟลท์ที่เคยไปทำลากอสเป็นยังไง ตามไปอ่านย้อนหลังได้นะคะ ก็เลยกะว่า เดี๋ยวจะเอากวางโจวแลกกะคนจีน เผื่อมีใครอยากได้จ้า ไปละจ้าาา ถ้าไม่ขี้เกียจจะมาเล่าเรื่องลอนดอนเยินๆ ให้ฟังค่ะ ปล. คุณคมคะ บล๊อคที่แล้วที่สมาชิกเม้นท์ไม่ได้ พิงแก้ละนะคะ ตอนนั้นคงลืมอันล๊อคค่ะ   Create Date : 20 กรกฎาคม 2554     Last Update : 20 กรกฎาคม 2554 11:29:58 น. Counter : 19237 Pageviews.   8 comment Share Tweet

Osaka Day 1 >>> ปราสาทโอซาก้า ชาบู ชาบู แสนอร่อย!! กลับมาแล้วค่ะ หลังจากหายไปพักนึง เพราะว่าบินติดกัน 7 วันเลยค่ะ นี่ก็เพิ่งกลับมาจากอาบูดาบี เมื่อวานนอนไปเยอะแล้ว วันนี้เลยกลับมานั่งเล่นนู่นนี่นั่นหน่อย ไฟลท์อาบูดาบีเมื่อกี๊แย่มากค่ะ แบบว่าเป็นไฟลท์แค่ 40-50 นาทีเท่านั้น แต่ปัญหาเยอะมาก ผู้โดยสารกวนมาก มีคนนึงเป็นเหมือนไฮเปอร์ (คือไม่ได้เป็นนะ เปรียบเทียบเฉยๆ) วิ่งรอบเครื่องเลย ไม่ยอมนั่งที่พูดอะไรปก็หัวเราะใส่ พูดภาษาบ้านมัน ชบมากวนพวกเรา ชอบพูดแบบล้อพวกเราเป็นภาษาอาราบิก ให้ผู้โดยสารคนอื่นขำ เลวววว คนที่เป็น In Charge ของ Economy วันนี้ ถึงกับเข้าไปในครัวแล้วทำท่าถอดรองเท้าส้นสูงจะปาใส่เลย (เค้าเป็นคนเรียบร้อยมากนะอันที่จริง) เราบอกเลย Go ahead!! (ส่งเสริมกันดีมาก) อีกคนก็แบบชอบมาถามลองภูมิเรา ว่าไฟลท์ตูนีเซียวันนี้จะออกเมื่อไหร่ ถึงเวลาไหน จะรู้มั้ยยยยยย มันไม่ใช่ไฟลท์ที่เรากะลังทำ อย่ามาคาดหวังว่าเราจะรู้ทุกอย่างได้มั้ย ถ้าอยู่บ้านนะ โอเค เช็คในระบบให้ได้ไม่ว่าเลย อันนี้เราก็มี Time table บนเครื่องนะ พยายามเช็คให้ แต่เค้าบอกว่ามันไม่ตรง อ้าววว...สรุปว่า แกรู้เวลาแล้ว แล้วแกจะมาถามพวกเราทำไม ฮีก็เอานามบัตรให้เพื่อนเรา บอกว่าตัวเองเป็นเมเนเจอร์ของกาต้าร์นี่แหละ เบสที่อาบูดาบี ก็แบบด่าๆๆๆๆ ว่าทำไมพวกเราไม่รู้เรื่อง จะคอมเพลน ขอเขียนฟอร์ม นู่นนี่นั่น ทำตัวมีสถุนรุนช่องมาก แต่สุดท้าย มาจับโกหกได้ เพราะว่ารายชื่อที่เราได้มา เรียกว่า PIL (Passenger Information List) ชื่อมันไม่ตรงกะนามบัตร แถมไม่ได้ระบุในรายชื่ออีกว่าเป็นสตาฟ ตอนหลังหัวหน้าเลยเป็นคนจัดการไป แต่ไม่ได้ถามนะว่าเรื่องจบยังไง ปวดหัว ขอโทษค่ะ อย่าเพิ่งเบื่อ มาถึงเรื่องโอซาก้ากันบ้างดีกว่าเนอะ ไฟลท์โอซาก้าครั้งนี้ เราบินด้วยเครื่อง Airbus ตระกูล 330 ค่ะ ไฟลท์ขาไป 9 ชั่วโมง ขากลับ 10 ชั่วโมงกว่า โอ้แม่เจ้า นานมากกกกก ที่รู้สึกว่านานเพราะว่าเครื่องแอร์บัสไม่มีที่นอนข้างบน ดังนั้น พวกเราไม่ได้ Rest!!! ตายกันไปเลย สภาพเหมือนผีตายซากกันมาก แต่ละคน แถมผู้โดยสารขากลับก็เรื่องมากสุดๆ จะเป็นลม ไม่เอาละ เสียเวลาบ่นเรื่องไฟลท์ มาเข้าเรื่องเที่ยวกันดีกว่า เราพักกันที่โรงแรม HYATT ค่ะ ไกลจากสนามบินโพดๆๆๆ ไกลแบบ เป็นช่วโมงกว่ามั้ง สู้กะที่อินชอนได้เลย เป็นการเดินทางที่ยาวนานมาก ถึงแล้วก็สลบเหมือด น้องคนไทยที่ไปด้วยกันบอกว่าโทรมาชวนออกไปกินข้าวตอน 2 ทุ่ม (เครื่องแลนด์ประมาณ 6 โมง) เราแบบไม่ได้ยินเลยอ่ะ ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ ซึ่งจริงๆ แล้ว หูเราจะ sensitive มากกะเสียงดังๆ ค่ะ อ่ะเช็คสภาพส้วมหน่อย คนที่เคยมาญี่ปุ่นหรือดูตามทีวีคงคุ้นกะสภาพส้วมไฮเทค ที่เราไม่ชอบเลยยยยย ขอเป็นสายยางแบบโฮมโปรดูจะเหมาะกว่าค่ะ อันนี้แบบแย่อ่ะ มีแบบ เลือกฉีดข้างหน้า ข้างหลัง เบา แรง น้ำอุ่น น้ำเย็น โอ๊ยยยย นี่กุแค่มาฉี่นะ จะเอาไรมากมายวะ โกรธธ!! ตื่นเช้ามาวันรุ่งขึ้น มีเวลาครึ่งเช้าค่ะ ก็เลยแพลนกันกะคุณน้องเมย์ว่าจะออกไปเที่ยวปราสาทโอซาก้ากัน โอเค ออกเดินทางงงงง เช็คสภาพหน้าตาก่อนออกเดินทาง ช่วงนี้ขอบอกลาบิ๊กอายส์ กะขนตาปลอมชั่วคราว รู้สึกเบื่อละ (เบื่อจะสวย) แอร๊ยยยย ไม่ได้มีให้สวยเลยซักนิด เราขึ้น Shuttle Bus 0ากโรงแรม ไปลงที Osaka Station ค่ะ ใช่เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงค่ะ ดูสภาพบ้านเมืองเค้าเหมือนกรุงเทพยังไงอย่างงั้น (แอบเซ็ง) พอไปถึงสถานี มันใหญ่มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ทีนี้ก็เกิดอาการงง คุยกะน้องว่า เวลาเราเดินทางต้องเผื่อเวลาหลง ฮ่าๆๆๆๆๆ แบบแค่ซื้อตั๋วยังจะเป็นลม เราก็ต้องหน้าด้านหน้าทน เอาภาษาญี่ปุ่นงูปลาของเราไปถามคนแถวนั้น จ้องหาเหยื่อไปเรื่อยๆ ที่นี่ถ้าไม่รู้ภาษาญี่ปุ่นขอบอกเลยว่าเอาตัวรอดค่อนข้างยากเลยอ่ะค่ะ เพราะเค้าไม่พูดภาษาอังกฤษกัน มีตอนนึงเดินไปถามทางที่ Tourist Information ยังไม่พูดภาษาอังกฤษเลยน บร๊ะเจ้าาาาาา.....นี่แกทำงานทัวริสอินฟอร์เมชั่นนะคะ เอาน่ะ อ่ะ ขอยืมเทอเป็นพรีเซ็นเตอร์เครื่องขายตั๋วหน่อยนะคะ อ่ะ อันนี้ตั๋วรถไฟจ้ะ "คิ๊ปปุ" แปลว่าตั๋ว ฮ่าๆๆๆๆ อันเล็กๆ จิ๋วเลย ห้ามทำหายนะคะ เพราะว่าตอนออกจากรถไฟ เราต้องสอดบัตรให้เครื่องมันกินอีกรอบ ในที่สุดความพยายามก็สำเร็จ เราถึงสถานี OsakaJou Koen ( โคเอ็ง แปลว่า สวนค่ะ) เรามาด้วยรถไฟสาย JR (ไม่ใช่ JR Voy โอ๊ะ! ) เราก็เดินไปไกลมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ค่ะ เนื่องจากคาดว่าออกประตูผิด ถามทางคนกระด๊อกกระแด๊กไปเรื่อยๆ ในที่สุดก็ใกล้ความจริงค่ะ มาแล้วค่ะ ป้าย แบบว่าเพิ่งรู้ตัวว่าเรามาเข้ากันข้างหลัง นี่คือทางเดินสวยๆ ก่อนถึงปราสาทค่ะ ได้ข่าวว่า หน้าซากุระบาน ตรงนี้จะเป็นซากุระหมดเลย โอ๊ย...เสียใจว่ะ อุตส่าห์ทำไฟลท์มา ยังมาผิดหน้า ผิดฤดูอีกโว้ยยยยยย ในที่สุดเราก็มาถึงข้างหลังค่ะ ขึ้นไปชันมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เดินไปบ่นไป เดินไปบ่นไป มันเหมือนขึ้นเข้าไปนิดนึง ในที่สุด เราก็วนมาถึงข้างหน้าค่ะ ได้เวลาถ่ายรูปแล้ว นั่งทำตัวแบ๊วๆ อาร์ทๆ คุณน้องบอกว่า ต้องมาถ่ายเอาหน้าใส่ตรงนี้ กรูแบบ เอาก็เอาวะ!! สาเหตุนึงที่พิงอยากมาที่นี่ ก็เพราะว่าตามรอยละครพี่โดม (รักไม่มีวันตาย) อีกแล้ว คราวที่แล้วไปตามรอยที่ปักกิ่ง ได้เรื่องไปแล้ว 1 ที่ คราวนี้มาตามที่นี่บ้าง คือที่นี่เป็นสถานที่ท่องเทีย่วซึ่งมาโอซาก้าต้องมา เราก็นึกว่าแบบ นักท่องเที่ยวจะเยอะมาก สรุป ดูสิ นักท่องเที่ยวเต็มไปหมดเลยค่ะ ที่ไม่มีจะเดินค่ะ ต้องไหลไปตามกระแสฝูงชน.... ดูสิคะ เบียดกันเหมือนปลากระป๋องเลยยยย แหะๆ.... เพื่อนบล๊อคอย่าเพิ่งเอือม แบบว่า คนเยอะดิชั้นก็บ่น ไม่มีคน ก็บ่น ทำประชด!! ก๊แบบว่า มาญี่ปุ่นอ่ะ บรรยากาศมันต้องแบบแออัดๆ เร่งรีบๆ คนเยอะๆ เผื่อฟลุคเจอคนหล่อบ้างอะไรบ้าง ที่ไหนได้ มีแต่อีกระเหรี่ยง 2 ตัวเดินไปเดินมาค่ะ ใช่สิ มาผิดฤดูค่ะ ร้อนตับแหกตับแตกค่ะ (โกรธธธธ) (โกรธใคร??? ใครใช้ให้ขอไปเดือนนี้???) อ่ะ ดูไปดูมาก็สวยดีเหมือนกันนะ (เรา) บ้าาา วิวคร่ะะะะ รถไฟปู๊นๆ พาเที่ยวรอบปราสาท (ไม่ได้ขึ้น) ให้อารมณ์เหมือนอยู่ดิสนี่แลนด์ฮ่องกงมาก โอเคจบ เย๊ยย???? จบจริงๆ อ่ะ เพราะว่าไม่ได้เข้าไปข้างในปราสาท บวกกับร้อนมาก เริ่มจะเหวี่ยงๆ กันทั้งคู่แล้ว เลยกลับดีกว่า ตอนบ่ายต้องบินไปนาริตะต่อด้วย ขนาดเดินไปหารถไฟกลับกัน ยังเดินกันจนจะหลง จะบ้าตาย ร้อนก็ร้อน เมื่อยก็เมื่อน ปวดทีนก็ปวด ในที่สุดก็กลับกันมาถึงโรงแรมด้วยสภาพอันอิดโรย หิวโหย เจ้าเมย์ก็อยากกินชาบูๆ โอเค ไปก็ไป ไปเดินตามหากัน เนื่องจากตรงข้ามโรงแรมมีห้างง่อยๆ อยู่ห้างนึง ชื่อไรไม่รู้ (เราเป็นคนไม่เป๊ะเรื่องรายละเอียดอ่ะค่ะ เลยไม่กล้าทำรีวิวนู่นนี่นั่น) ก็ไปเดินตามหากันว่าชาบูอยู่ไหนน้ออออออ ไปถามทางพี่คนนึง เค้าแต่งตัวเหมือนคนงาน แต่ด้วยความอยากกินเลยเข้าไปถามเค้า ก็พูดภาษาใจกันอยู่พักหนึ่ง เราก็พอรู้ทาง เลยเดินๆ กันไป ปรากฏ เราก็ยังไปกันไม่ถูกทาง พี่เค้าเดินตามมา แบบว่าพาไปส่งเลย ซึ่งร้านค่อนข้างไกลจากจุดที่ถามเลยแหละ เค้าก็แบบใจดีมากกกก เดินพาไปส่ง พิงซึ้งมากอ่ะ คือที่ญี่ปุ่นดีอย่างนึงคือ คนญี่ปุ่นน่ารักมาก เค้าพูดอังกฤษไม่ได้หรอก แล้วถึงแม้เค้าจะรีบอยู่ แต่ทุกคนช่วยเหลือเราอย่างเต็มความสามารถ (เหมือนตอนไปสตอล์กโฮมเลยค่ะ) เราชอบคนที่นี่มากๆ ค่ะ คนดีและมารยาทดีจริงๆ ค่ะ ตอนนั้นเคยไปฮ่องกงกะเอ๊กต้า ยังไม่ได้เป็นลูกเรือ แบบเวลาเดินไปถามทางคนฮ่องกง มีคนนึงมากะลูกเล็กๆ โยนขี้ให้ลูกซะงั้น ให้ลูกตอบแทน เรายังพูดกันถึงทุกวันนี้ กร๊วกมาก (ดูด่า) เอ๊กต้า ถ้ามึงมาอ่าน คงยังจำเหตุการณ์นี้ได้ใช่ไหม (ขอโทษที่ไม่สุภาพ พอดีว่าแอ๊บไม่เป็น โฮะๆ) มาแล้วจ้าาาาร้านชาบูของเรา งมเมนูกันอยู่นานมากกกกก คือเราไม่เข้าใจว่ามันเป็นบุฟเฟ่ต์ ถึงว่าสั่งเป็นชุด ก็งมกะป้าอยู่พักนึง ได้คำศัพท์มาใหม่ในภาษาญี่ปุ่นคำว่าบุฟเฟ่ต์ เพราะตอนเราเรียนมา เค้าก็เรียกบุฟเฟ่ต์กันนะ ทำไมคนที่นี่ไม่เข้าใจไม่รู้ นี่เมนูจ้ะ เราจัดกันเลย ชุดบน มีหมูเนื้อไก่จ้าาาาาาาา อยากบอกว่า อร่อยมากกกกกกกกกกกกกก มันต้องอย่างเง้ อย่างเง้!!! เฟวมากกก กับปราสาทเมื่อเช้า (จากปราสาท กลายเป็นประสาทแด๊ก) อ๊ากกกกกซ์ ต่อมาหมู กะไก่บด ตักมาเลยผักๆๆๆๆ ดูหน้าตาเปรมปรีดิ์มากกก แต่หน้าค่อนข้างดำลงๆ เนื่องจากแดดร้อนมาก หน้าละลาย ฮ่าๆ กินเสร็จขอตบท้ายด้วยคาราเมลแฟรบปูชิโน 1 แกว อร่อยมากๆ ค่ะ ครีมมี่สุดๆ ร้านค่ะ จบแล้วค่ะวันที่ 1 ตอนไปบินนาริตะ โดนผู้โดยสารเอากระเป๋าไปผิดด้วย ดีนะรู้ตัว ไม่ใช่บินกลับโอซาก้าไปแล้วถึงรู้ตัว เฮ้อ....กระเป๋าไม่ได้เหมือนกันเล๊ยยยย หรือฮีคิดจะขโมยช๊อคโกแลต Royce ที่เราซื้อมา (เป็นช๊อคโกแลตชื่อดังของโอซาก้าค่ะ จะเอารูปมาโชว์บล๊อคหน้าค่ะ) บล๊อคหน้าพิงจะพาไปเที่ยว Shinsaibashi ค่ะ แหล่งช๊อปปิ้งขึ้นชื่อของโอซาก้า สนุกมากๆ ถ้าไม่นับเดินหลง แถมโดนโกงซุชิ ไว้พิงมาเล่าให้ฟังค่ะ (แม่คะ ไปญี่ปุ่น ขอแนะนำให้ไปทัวร์ค่ะ อย่า survive เองเลย เยินนนน!!!)   Create Date : 16 กรกฎาคม 2554     Last Update : 20 กรกฎาคม 2554 11:13:56 น. Counter : 6920 Pageviews.   9 comment Share Tweet

Qatar Airways wins Airline of the Year title at the 2011 สวัสดีค่ะ ยู้ฮูๆ ช่วงนี้พอดีพิงหยุดเลยแวะมาที่บล๊อคค่อนข้างจะบ่อยเลยทีเดียว ทำเป็นร่าเริงจริงๆ สภาพยิ่งกว่าศพเดินได้ เบื่อและเหงามาก ช่วงนี้ไม่มีใครอยู่บ้านเลยค่ะ T_T" ตอนนี้พิงก็ลุ้นเพื่อนๆ ชาวแก๊งค์ที่มหาลัยค่ะ ทุกคนเข้ารอบสุดท้ายกาต้าร์แล้ว ขอให้เพื่อนๆ ตรวจสุขภาพผ่านแล้วมาอยู่กะพิงด้วยเถ๊อะ เพี้ยงงง!! ว่าจะอัพนานแล้วกับเอ็นทรี่นี้ อย่างน้อยก็ให้ได้จารึกไว้ใน Bloggang แป๊บนึงก็ยังดี ปีนี้สายการบินเราได้รางวัลสายการบินที่ดีที่สุดในโลก หลังจากที่ไต่ๆ อันดับอยู่ซักพัก แหละนี่คืออันดับทั้งหมดค่ะ THE WORLD'S BEST AIRLINES : 2011 1 Qatar Airways 2 Singapore Airlines 3 Asiana Airlines 4 Cathay Pacific Airways 5 Thai Airways International 6 Etihad Airways 7 Air New Zealand 8 Qantas Airways 9 Turkish Airlines 10 Emirates ขอเน้นนเลยค่ะที่ "การบินไทย" ติดอันดับที่ 5 ของโลก อันนี้ถือเป็นอีกความภาคภูมิใจนึง ภูมิใจอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ ถามว่าดีใจมั้ย ก็ดีใจและภูมิใจนะคะ ทั้งๆที่อันที่จริง บางครั้งพิงก็ไม่ได้แฮปปี้กับการทำงานเท่าไหร่ แต่เรามาอยู่ตรงนี้ได้ อยู่ในสายการบินที่ดีที่สุดในโลกได้ (อย่างน้อยก็ปีนึงละว้า) เราก็รู้สึกภูมิใจเหมือนกัน ที่เราได้เป็นส่วนหนึ่งของบริษัทนี้ จากการดูดวงเมื่อก่อน (กร๊าก) เค้าก็มักจะทักว่า จะได้ทำงานในบริษัทที่มีชื่อเสียงระดับโลก เราก็ไม่เคยคิดว่าชีวิตจะได้ก้าวมายืนอยู่ตรงนี้ แต่หากใครคิดว่างานตรงนี้สบาย อ๊ะๆๆๆ คิดผิดนะคะ ใครไม่มาเป็นพวกเราชาวลูกเรือกาต้าร์ไม่มีวันเข้าใจแน่นอน ขอบคุณสำหรับเสียงโหวตจากผู้โดยสารที่ทำให้สายการบินเรามีชื่ออยู่อันดับ 1 วันนี้ ส่วนตัวเราเองเราคิดว่าสายการบินแต่ละสาย มีข้อดีข้อเสียแตกต่างกันไป สายการบินอื่น ทุกอย่างเค้าก็แน่นปึ้กเหมือนกันค่ะ สายการบินเราก็มีข้อเสียค่ะ เดี๋ยวจะหาว่าอวยกันออกนอกหน้านอกตาเกินไปน้า แต่ปีนี้อาจเป็นที่การเปิดรูทใหม่ การปรับเปลี่ยน service ต่างๆ และเสียงโหวตอาจมาจากผู้โดยสารที่เค้าประทับใจจริงๆ อาจโชคดีไปเจอวันที่ลูกเรืออารมณ์ดีไม่เหวี่ยงอิอิ แต่เพราะรางวัลนี้แหละ ช่วงนี้ไฟลท์เต็มตลอด พิงบินกันจนเหนื่อยเลยค่ะ ไม่เป็นไร ตราบใดที่ยังไหว ก็จะทำงานไปก่อน และเก็บภาพประทับใจจากประเทศต่างๆ พร้อมเรื่องเล่าจิกๆ กัดๆ แสบๆ คันๆ มาให้ได้ฟังกันอย่างแน่นอนค่ะ ลิ้งค์ต้นเหตุค่ะ ไม่ได้โม้นะ!! อิอิ //www.worldairlineawards.com/Awards_2011/Airline2011.htm   Create Date : 09 กรกฎาคม 2554     Last Update : 9 กรกฎาคม 2554 0:50:32 น. Counter : 2482 Pageviews.   16 comment Share Tweet

Shopping in Manchester (without Old Trafford) T_T" Hello Manchester!! สวัสดีค่ะ คราวนี้มาเร็วอีกตามเคย เพิ่งแลนด์เลยค่ะ ประมาณ 2 ชั่วโมงที่แล้วเห็นจะได้ พอดีหิวจัด ซัดน้ำพริกแม่ แล้วยังไม่ง่วง เหนื่อยมั้ยเหนื่อย แต่ยังไม่ง่วง เพราะพิงมักจะง่วงตอนตี 5 เสมอ ไม่รู้เป็น (บ้า) อะไรของมัน... พิงเพิ่งกลับมาจากแมนเชสเตอร์ค่ะ อย่างหัวข้อบอก รอบนี้พิงยังไม่ได้ไปดูสนามบอลของแมนยูทีมรักเลย เฟวเล็กน้อย เพราะพิงมีสิ่งที่ต้องทำสำคัญกว่านั้นคือช๊อปปิ้งค่ะ!! เนื่องจากตอนนี้ UK และยุโรปมันมีลดกระหน่ำซัมเมอร์เซลล์ ซึ่ง Item ที่เอามาเซลล์มันไม่ได้หลอกเหมือนเมืองไทยแบบ ลดกระหน่ำซัมเมอร์ของขายไม่ออกไรงี้อ่ะ ค้นแล้วค้นอีกก็ไม่ได้อะไร แต่นี่เคยเป็นไอเทมที่เราเห็นๆ อยู่ในคอลเลคชั่น พอหมดซีซั่นก็จักนำมาเซลล์เจ้าค่ะ ครั้งนี้ขาไป Light Load ผู้โดยสารประมาณ 100 คนเท่านั้น ข้างหน้า Bussiness Class ผู้โดยสาร 3 คน O_O??? อยากทำงานเฟิร์สคลาสเร็วๆ จัง พักที่โรงแรม Renaissance ซึ่งเหตุผลนึงที่เลือกไปแมนเชสเตอร์เพราะว่า เค้าบอกว่าเที่ยวง่าย โรงแรมอยู่ศูนย์กลาง ออกไปช๊ฮปได้เลย กระจาย กระจาย วู้วๆๆ แลนด์เจ็ดโมงเช้า ถึงโรงแรมก็ 10 โมงละมั้ง ไม่ไหว ไม่ได้นอนมาก่อนไฟลท์ เลยขอหลับก่อน เที่ยงๆ ก็ตื่น พร้อมออกช๊อปแล้วจ้าาา!!! ตอนแรกออกไปเปียกเลย ฝนหนักมาก แต่ไม่เป็นไร เห็นห้างอยู่ใกล้ๆ เลยเดินเชิดๆ เริ่ดๆ ออกไปสวยๆ ประหนึ่งว่าไม่เปียก ไม่ให้ใครรู้ว่าเราเปียก กร๊ากก (ไรวะ งง....เขียนเอง งง เอง) ห้างใหญ่มาก ชอปเยอะมาก ที่สำคัญลดหมดเลย นี่เลย ครั้งแรกที่ได้มา Primark ได้ยินคำร่ำลือถึงความถูกมาละ แต่คุณภาพอาจไม่เท่าไหร่ แต่ถึงกระนั้นก็ซื้อมาส เพราะความงก ได้ชุดนอนมา 2 คน ชุดนึงใส่สวยอยู่บ้าน อีกชุดนึงใส่ทำงาน (ดู๊....มีใส่ชุดนอนทำงาน) ป่าวหรอก เวลาไปบินไกลๆ แล้วมีให้นอน จะได้มีชุดนอนดีๆ ใส่มั่ง จริงๆ ชุดนอนปกติที่ชอบใส่คือเป็นชุดประโปรงแล้วมันเอาไปใส่ตอนทำงานไม่ได้ ผิดระเบียบ ทุกทีเลยเอากางเกงวอร์มเยินๆ ไป แอร๊ยยย....โลว์คลาสสสส NEXT ที่นี่ใหญ่มากก อ่ะ ช๊อปกันพอแล้ว (เหรอ) หนัก เอาของกลับมาเก็บที่โรงแรมก่อน ค่อยออกไปใหม่ ไฟท์มาก ตอนนี้ก็แดดอกซะเต็มที่แล้ว พิงเดินๆ ไปแค่แถวนั้น อากาศดีมากกกก ท้องฟ้าแจ่มใส วัยรุ่นเยอะแยะ มีลูกเรือคนนึงเคยบอกว่า แมนเชสเตอร์เทอจะรู้สึกถึงพลังวัยรุ่น ทำให้กระฉับกระเฉง เห็นจะจริง เดินไปแถวนั้นมี Manchester Cathedral สวยมากค่ะ รู้สึกดีที่ไปเจอโดยบังเอิญ ต่างจากตอนไปบิ๊กเบน อันนั้นคาดหวังไว้มาก พอเจอเลยผิดหวัง อันนี้ไม่ได้คาดหวัง พอเจอเลยรู้สึกดี หามุมถ่ายรูปยากมาก เพราะมันอยู่ติดถนน มีตอนนึงกะลังง่วงหามุมอยู่ จะข้ามถนนไปอีกฝั่ง ตรงที่ไม่มีทางข้าม มีอีรถเบ๊นซ์คันนึง ทำเป็นแกล้งวิ่งมาทำเป็นจะเฉี่ยว ส่องเข้าไป เป็นไอ่ตี๋ใส่สูทหน้าตาดีคนนึง แต่ถึงกระนั้น เราก็หันกลับไปทำหน้าเห้ๆ เยินๆ ใส่ อย่านึกว่าหล่อแล้วจะรอด ด่าเลย มันมีการขำละจากไป มันควรมั้ย เล่นไรวะ เสี่ยงต่อความปลอดภัย !! อีกมุมนึง นั่นไง เห็นชิงช้าสวรรค์งานวัดแล้ว สวยน่ารักมากๆ ทำตัวติสซักหน่อย คนก็ขำๆ คือเราไปจับๆ ใบไม้ ใบหญ้าไรงี้ แหม...เค้าต้องการให้รูปออกมาแบบนี้ แบบติด The Wheel of Manchester ข้างหลัง ต่างหากค่ะ บรรยากาศร้านค้าแถวนั้น ออกมาเจอหินๆ แบบนี้ อยู่ในน้ำ เค้าทำเป็นทางยาวๆ ระหว่างทางเดิน สวยน่ารักดี อีกมุม พอเดินไปอีกทาง ก็เจอสวนสาธารณะ ชิวมาก Piccadilly Garden ตามทางรูปปั้นเยอะมาก ถนนหนทางน่าเดิน แต่ระวังรถราง (Tram) ชนนะจ๊ะ เพราะมันวิ่งกลางถนนเลย ประมาณ 5 โมงเย็นแล้ว เหนื่อยขาลาก กลับดีกว่า ขากลับต้องเตรียมเป็นครัวเต็มด้วย ชุดใหญ่ ต้องเก็บแรงแล้วล่ะ แต่แดดยังแจ๋อยู่เลย กลับมา หลับเป็นตายถึง Wake up call ตอนเช้าเลย เพราะว่าเหนื่อยมาก ก่อนไฟลท์ไม่ได้นอน แล้วยังนอนแป๊บนึงแล้วเที่ยวเลยอีก เลยเหนื่อยมากเป็นพิเศษจ้า ปิดท้ายด้วยผลไม้กองใหญ่จาก Mark amd Spencer Food Hall ของเค้าดีจริงๆ พระจ้าววว กินกับโยเกิร์ตอร่อยอย่าบอกใคร ตอนนั่งทำบล๊อคก็กินสตอเบอรี่กับเชอร์รี่ไปด้วย หอม อร่อยมาก ไม่ได้เจอของสดมานาน อยู่โดฮามีแต่ผักผลไม้เหี่ยวๆ เดี๋ยวจะไปนอนแล้วค่ะ หยุด 2วัน บินริยาร์ดแล้วไปโอซาก้านาริตะ 4 วันค่ะ ถ้าได้ออกไปเที่ยวจะเก็บรูปพร้อมเรื่องเล่ามาฝากแน่นอนจ้ะ   Create Date : 08 กรกฎาคม 2554     Last Update : 8 กรกฎาคม 2554 16:16:53 น. Counter : 2736 Pageviews.   6 comment Share Tweet

โดนแดดเผาที่ Singapore สวัสดีค่ะ พิงกลับมาชวนเที่ยวอีกครั้ง ขอโทษสำหรับคนที่ตามอ่าน ช่วงนี้พิงอาจจะดองนิดนึง เพราะว่าบินติดๆๆๆๆๆๆ เหนื่อยมากกกกกก ผู้โดยสารก็แย่ ช่วงนี้เลยอารมณ์เสียใส่ผู้โดยสารค่อนข้างจะบ่อย ดีใจมากที่จะได้ไปสิงคโปร์ เพราะมีครั้งนึงที่มีตั๋วแอร์เอเชียถูก พิงซื้อแล้ว จ่ายแล้ว จองโรงแรมอะไรกันแล้ว แต่สุดท้ายพิงไปไม่ได้ เพราะเริ่มฝึกงานวันแรกที่สถานทูตพอดี ก็เลยแห้วไป เสียเงินไปฟรีๆ อิอิ พอมาได้เป็นลูกเรือคราวนี้เลยไปฟรีเลย เราพักกันที่โรงแรม Holiday Inn Atrium ค่ะ ถือว่าอยู่ในโลเคชั่นที่โอเคมาก ไปไหนมาไหนไม่ไกลเท่าไหร่ ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็สามารถเดินทางไปไหนมาไหนได้แล้ว พวกลูกเรือฝรั่งอังกฤษเค้าจะไป Sentosa กัน แล้วมันเป็นกรุ๊ปแบบใหญ่มาก เกือบ 10 คนมั้ง พิงไม่ค่อยชอบไปกะกรุปใหญ่ๆ ถ้าไปกัน 2 คน 3 คนจะโอเค ไม่งั้นก็เหวี่ยงไปคนเดียว ครั้งนี้เลยกะว่าจะเหวี่ยงไปคนเดียวซะเลย เนื่องจากเพิ่งมาครั้งแรก พิงก็แค่อยากจะเข้าเมืองไปดู Merlion แค่ได้เห็น Merlion พิงก็คิดว่าคงจะสาแก่ใจแล้ว แต่มีน้องญี่ปุ่นคนนึง เค้าก็ไม่อยากไปกรุ๊ปใหญ่ แล้วเค้าเป็นคนน่ารักมาก เค้าก็เลยจะขอมากะเรา เราก็โอ้วว โอเค ไปกัน 2 คนแหละ แบบนี้แหละที่ชั้นต้องการจ้ะ นี่โรงแรมค่ะ ห้องหับใช้ได้ค่ะ วันแรกมาถึงค่อนข้างเหนื่อยจากไฟลท์ ก็เลยแค่เดินไปห้างใกล้ๆ ไปหาอะไรกิน แล้วก็ไปกิน Frozen Yogurt คล้าย Red Mango แต่อร่อยกว่ามาก ชื่อว่า Yoguru อร่อยคล้ายๆ กับที่ไปกินที่จากาต้าร์ตอนนั้น เสร็จปั๊บก็กลับโรงแรมนอนสลบ แอบซื้อซี่โครงหมูมาซี่นึงยิ่งใหญ่มาก เอากลับมาตุน ฮ่าๆๆๆๆๆ วันต่อมา ออกเดินทางกันตั้งแต่ 9 โมงเช้า จะไปดูสิงโตพ่นน้ำกันค่ะ แท๊กซี่มา drop เราตรงนี้ ถึงแล้วจ้า เดินกันไปตามทางเลย เห็น Merlion อยู่ไหวๆ (ไหวไรฟะ มันแข็งไหม) นี่เลยจ้าาาา น้องญี่ปุ่นบอกว่า เวลานักท่องเที่ยวญี่ปุ่นมาแล้วจะเฟว เพราะว่ามันตัวเล็ก อิอิ แต่เนื่องจากเราเคยเห็นรูป เลยทำใจไว้แล้วว่า คงตัวไม่ได้ใหญ่มาก เลยไม่ได้เฟวอะไรมาก ซึ่งใครอ่านบล๊อคเราบ่อยๆ จะรู้ว่าเราเป็นคนคาดหวังสูง ว่าทุกอย่างที่เราจะไปดูมันต้องอลังการ จนโดนหลอกมานักต่อนักแล้ว เช่น รูปปั้นเด็กยืนฉี่ตัวจิ๋วที่บรัสเซล หรือแม้แต่ลอนดอนอายที่เหมือนชิงช้าสวรรค์งานวัด แหม่....เราแก่แล้วเปล่าเนี่ย ทำไมเหวี่ยงได้แม้กระทั่งสถานที่ท่องเที่ยว (เริ่มไม่ปกติแระ) อ่ะ ถ่ายรูปฮาๆ กันบ้าง นี่ฝั่งตรงข้าม Marina Bay Casino มีเรืออยู่ข้างบนด้วย เจ๋งป่ะล่ะ ระหว่างนั้นก็จะมีแก๊งค์ทัวร์บ้าๆ บอๆ อัดวีดีโอพวกเรา แอบถ่ายรูปเรา 2 คน ขอมาถ่ายรูปกะเรา อะไรแวะ...เราไปโซนสิงคโปร์หน้าตาเราก็ไม่ได้แปลกเลยนะ ถ้าตอนนั้นเหมือนที่ไปเนปาลแล้วคนมาขอรูปเพราะเห็นหน้าเราแปลกก็ว่าไปอย่าง อันนี้หน้าตาเรา 2 คนปกติมาก ก็คนเอเชียคนหนึ่งอ่ะ... เลยงง ดูคนค่ะ พรึ่บบบ!! ชอบการจัดระเบียบบ้านเมืองของเค้า สมกับที่ได้ยินมาว่าเป็นเมืองที่เข้มงวดเรื่องความสะอาดมาก บรรยากาศโดยรอบจ้ะ นั่นไงตึก Esplanade หรือที่คนไทยชอบเรียกว่าตึกทุเรียนค่ะ (แหมะ...อยากกินขึ้นมาในทันใดครับ) แบบใกล้ๆ แถวนั้นมี Starbucks ด้วย นี่ก็แก้วเค้า อ่ะมาดูคำอธิบายกันบ้าง (มีคำอธิบายอยู่ตรงสะพาน) เดินข้ามสะพานแบบมั่วๆ มาอีกฝั่งก็จะได้วิวแบบนี้ เราแบบกางแผนที่ตลอดงาน มันช่วยได้มากน้อยแค่ไหนก็ไม่รู้ นอกจากความสะอาดแล้ว ยังเขียวมากด้วย สวยจังสิงคโปร์ พิงกะน้องอาซามิก็ยังเดินตะลอนๆ ไปเรื่อยๆ นี่คือ Victoria Theatre and Memorial Hall ค่ะ ตอนนี้เริ่มจะงงๆ หลงๆ ตรงนี้เหมือนเป็นสนามบอล ใจกลางเมืองเลยทีเดียว แล้วก็ตึกระฟ้าตามสไตล์เค้าหละ แถวนั้นมีทำเนียบด้วย แล้วไหนอ่ะรูป ไม่ได้ถ่าย ฮ่าๆๆ อ่ะ กลัวจะเบื่อเรื่องดูวิว ดูบ้านดูเมือง มีเรื่องมาเม้าท์ซักหน่อย (ดูช่วงนี้ไม่ค่อยได้เม้าท์ใครยังไงไม่รู้ เพราะว่าพิงดองเรื่องไว้นาน ส่วนใหญ่เลยลืมหมด) อ่ะ มาเริ่มที่เรื่องผู้ชายสิงคโปร์ พี่ๆ คนไทยที่ไปด้วยกันบอกว่า "แกลองดูนะ ผู้ชายที่นี่หน้าแย่มาก เดินมา 10 คนจะหล่อเพียงครึ่งคนเท่านั้น" เราก็แบบ บ้าเหรอ ไม่หรอก เมืองเค้าออกจะดูดีไฮโซ มันต้องมีคนหล่อบ้างสิ พี่เค้าบอก แกไม่เชื่อลองดู ทันใดนั้นก็มีแก๊งค์ชายฉกรรจ์ 3 คนเดินมา โห....เยินมาก (แหม..พูดเหมือนพวกเราสวยมาก เยินพอกัน) แต่มันเป็นอย่างนี้จริงๆ พี่อีกคนบอกว่า คนหล่ออาจจะมาแบบอยู่ในรถรึเปล่า ไม่ได้เดิน เราก็พยายามมองส่องๆ กันเข้าไปในรถ โห...ยิ่งเยินหนักกกก แล้วแฟชั่นผู้ชายที่นั่นจะฮาๆ นิดนึง คือแบบ ไม่รู้ มันแปลกๆ แต่ผู้หญิงจะแต่งตัวโอเค มีผู้ชายคนนึงเดินผ่านเราไป มีเอาหวีก้านยาวๆ อ่ะ เสียบกระเป๋าไว้ที่กระเป๋ายีนส์ตรงก้นอ่ะ เราขำกันแบบก๊ากกกมากกก รู้สึกว่าปากพวกเราจะไม่ไหวแล้ว เราบอกพี่ๆ เค้าว่า พี่ ถ้าผู้ชายพวกนี้รู้ เค้าคงอยากจะถามอ่ะว่า "กรูผิดอารายยย" โอเค เล่าขำๆ ไม่ได้มีเจตนาอะไรนะคะ เพราะจริงๆ สิงคโปร์หล่อๆ ที่ทำงานพิงก็มีถมไป แต่วันนั้นคงไม่ใช่วันของสาวแก่แม่ม่ายอย่างเรา T_T" อ่ะ มาเดินกันต่อดีกว่า หายเมื่อยละ ก็มาเจอโบสถ์ St. Andrew สวยเชียวเลยแวะกันหน่อย พร้อมทั้งเพื่อเป็นการเดินทะลุไปออกอีกทางเลย และแล้ว เกิดเรื่องเดิมๆ คือ out of the map เริ่มหลงกันขึ้นมา ไปอยู่กันแถวสี่แยกไฟแดง ก็ว่าจะถามทางคน เห็นผู้ชายหน้าตาไม่น่าพึ่งได้ คนหนึ่งเดินมา (ในความคิดตอนนั้น) เรากะน้องญี่ปุ่นคิดกันว่า หน้าอย่างนี้ต้องไม่รู้เรื่องแน่เลย แลดูมึนๆ พึ่งไม่น่าได้ แต่ก็เอาวะ ลองดู ลองเข้าไปถาม อันที่จริงเราลองดูข้อมูลมาก่อนนิดหน่อย คืออยากไปท่าเรือที่เปนสีสันสดใส ที่เค้าเรียกกันว่า Calrk Quay เราเลยถามเค้า ทีนี้พี่แกใส่มาเต็มสูบเลย อธิบายดีมาก เคลียร์มาก ภาษาดีมาก ขัดกับหน้าตาอย่างแรง เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า Don't judge the book by its cover อย่าตัดสินคนที่หน้าตาจริงๆ ค่ะ พี่คะหนูขอโทษค่ะ เมื่อเรารู้ทางก็เลยเดินกันต่อได้แล้ว มาเจอตึกนี้ ซึ่งตอนหลังตอนล่องเรือ เค้าอธิบายว่า เมื่อก่อนตึกนี้เป็นสถานีตำรวจหรือไรนี่แหละ แล้วเมื่อก่อนถือว่าเป็นตึกสูงอันดับแรกๆ เลย ตอนนี้ก็กลายเป็นแค่ตึกเตี้ยๆ อันนึง (เราก็ฟังมั่งไม่สนมั่งอ่ะนะ ฟังถูกฟังผิดมาไม่รู้) ตอนนี้ก็เป็นสถานที่ราชการจ้ะ เดินผ่านตรงนี้แวะถ่ายรูป นี่เราเดินมาไกลจาก Marina Bay พอสมควรแล้วนะเนี่ย ยังเห็น Casino อยู่เลย จะถึงที่หมายแล้วค่ะ ข้ามถนนกันดีกว่า ถึงแล้วจ้าาา สวยมั้ย น่ารักมากมายย เอ้าชี้... เดินข้ามมาฝั่งตรงข้าม ถ่ายกะชื่อสถานที่ซักหน่อย ฝั่งที่เราข้ามจากมามันเป็นห้าง ยังไม่เปิด เปิดเที่ยงค่ะ จริงๆ สถานที่มันไม่มีอะไรมาก แต่กลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวได้ก็เพราะว่ามันน่ารัก มันแปลกด้วยการเล่นสี เท่านั้นเอง จากสถานที่ธรรมดาๆ บวกไอเดีย มันเป็นอย่างนี้นี่เองเหมือนกลยุทธ์ 4 P ห้าพี อะไรซักอย่าง ที่เรียนมาตอนนั้นประมาณว่า Product Place Price Promotion (มั่วมาก พิงไม่ได้เรียนบริหาร โปรดอภัย) อะไรเทือกนี้อ่ะ สิ่งพวกนั้นเป็นการตลาดอยู่แล้ว แต่ถ้าเรา add P ที่ 5 เข้าไป นั่นคือ Purple cow หรือวัวสีม่วง นั่นแหละถึงจะทำให้น่าสนใจ ถ้าเราขับรถผ่านฟาร์มมีวัวสีขาว สีน้ำตาล ใครจะจอดรถดู แต่ถ้ามีวัวสีม่วง นั่นแหละ คือจุดดึงดูดความสนใจ เอาความแปลกเข้าว่า ในอนาคตคงต้องหาวัวสีม่วงพ่นสีมาไว้ที่บริษัทหรือร้านของเราบ้างล่ะ (แหม...เค้าแค่เปรียบเปรยป่ะล่ะ) มีหมอดูยืนเตรียมพร้อม อยากเล่น แต่ไม่มีเหรียญ จริงๆ น้องญี่ปุ่นน่าจะเล่นนะ ถึงจะได้รู้อนาคตว่าตัวเองกำลังจะลืมบัตร ATM ไว้ในตู้ จะบ้าตาย ลืมที่ไหนไม่ลืม ลืมที่ต่างประเทศ ต้องโทรกลับโดฮาเป็นการใหญ่ เครือข่ายโทรศัพท์ก็ล่มอีก สีสันเป็นสีผสมขาวหมดเลย คือไม่ใช่แม่สีแบบจี๊ดๆ เลยดูสบายตา สบายใจ น่ารักเชียว เราตกลงกันว่าจะล่องเรือ(กลางแดดเปรี้ยงๆ) กันละกัน ซื้อตั๋วเลย ใช้เวลา 45 นาทีในการล่องเรือจ้ะ ล่องไปเรื่อยๆ เค้าก็บรรยายนู่นนี่นั่นไป เจอนี่น่าสนใจ เด็กโดดน้ำ อยากจะบอกผู้คนบนฝั่งว่า ไปไกล ไกล๊!!! จะถ่ายรูป ล่องเรือไปมาก็วนกลับมาที่ Landmark ของเรากันค่ะ รูปนี้เป็นรูปนึงที่ชอบมากเลย ได้วิวเต็มๆ เพราะว่านั่งอยู่บนเรือนั่นแหละ ล่องเรือกลับมาก็เจอตึกระฟ้า สวยงาม แต่ไม่ระเกะระกะ พิงว่าที่นี่เค้าผสมผสานได้ดีมาก ระหว่างความเป็นวัฒธรรมเก่า กะสิ่งใหม่ๆ ดูไม่ขัดหูขัดตาอะไรเลย ข้างทางก็จะเป็นท่าเรือเก่าค่ะ ตอนเที่ยงพิงข้ามมากินราเม็งกันในห้าง หลังจากนั้นก็มูฟกันไปช๊อปที่ Orchard Road ค่ะ พอเข้าเรื่องช๊อป รูปก็จะเริ่มหมดไปค่ะ ที่นี่มีแบรนด์ที่พิงชอบมากคือ Charles and Keith ที่นี่ถูกมาก และลดด้วย สอยส้นแบนมาได้คู่นึง จริงๆ จำเป็น เพราะเท้าพิงเริ่มเจ็บแล้วจ้า นี่บรรยากาศรอบๆ ค่ะ ห้างถังพลาซ่า (ชื่อนี้จริงๆ) ส่วนนี่ห้าง ION หรูมากค่ะ ที่นี่ขึ้น TAXI ค่อนข้างยาก เพราะเค้าจะไม่จอดรับทั่วไป ต้องมีจุดโบกแท๊กซี่ แล้วทุกคนยืนต่อคิว เป็นเมืองที่มีมารยาททางสังคมดีเมืองนึงเลยจริงๆ ค่ะ รอแท๊กซี่กันนานมาก ในที่สุดก็ได้กลับ ตอนนี้พิงยังดำไม่หายเลย เพราะกะว่าไม่ร้อน ไม่ได้ทากันแดด ด่างเป็นรอยนาฬิกาเลย พิงไม่เคยร้อนขนาดนี้มานานแล้ว จะบอกว่าร้อนที่สุดในชีวิตก็เว่อร์ คือมันก็ร้อนแบบชิ้นๆ โดฮามันร้อนแห้งๆ อีกอย่างเราไม่ได้เดินตากแดด แต่อันนี้เดินทั้งวันเลย เลยทั้งเหนื่อยทั้งร้อนค่ะ คราวหน้าพิงจะไป SENTOSA และไป UNIVERSAL STUDIO ค่ะ รอจังหวะเหมาะๆ ก่อนเนาะ จริงๆ ยังเดินเที่ยวไม่ทั่วเลย เพราะครั้งนี้ไปมั่วๆ ไม่ได้ทำการบ้านมาดี ขาดคนนำ (เป็นคนนำซะเอง) อิอิ เดือนนี้เหลือ Manchester London Osaka ละก็กวางโจวค่ะ (Canton) ตอนนี้ UK ลดกระจายยยย แค่คิดก็สุขใจ ลืมบอก เมื่อกี๊พิงโดนรถชนค่ะ ชนตรงที่พิงนั่งประตูบุบเลยอ่ะ คือรู้สึกว่ามีไรมากระแทกอย่างแรงเลยอ่ะ โจบี้นั่งหน้า มันพูดคำแรกว่า "ไข่แตกละมั้ง" คือเพิ่งซื้อไข่มาถาดนึงจากห้าง ฮ่าๆๆๆๆ เสร็จแล้วไปสถานีตำรวจ ไปรออีแท๊กซี่มันเคลียร์เป็นชั่วโมง เสียเวลามากค่ะ จะกลับก่อนก็ไม่ได้ เพราะของเราเยอะมาก แล้วเรียกแท๊กซี่มารับไม่ถูก ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน โคตรมหาเซ็งงงงงงงงงงค่ะ ตอนนี้ถึงบ้านอย่างปลอดภัยค่ะ สวัสดีค่ะ   Create Date : 05 กรกฎาคม 2554     Last Update : 8 กรกฎาคม 2554 19:37:38 น. Counter : 3223 Pageviews.   9 comment Share Tweet

• Webmaster - BlogGang