Group Blog
All Blog
|
ตอนที่ 18 +++ เดียวดายในความเงียบเหงา +++ นอนอยู่บนที่นอนในห้องสีเขียวที่ตกแต่งใหม่ ฝาผนังประดับด้วยภาพถ่ายคู่ของเจ้าของห้องกับชายคนรัก ก้องบดินทร์มองดูตู้โชว์ที่จัดใหม่ ตู้ใบเก่าใบเดิมที่เคยตั้งอยู่ใกล้ประตูห้อง บัดนี้ มันถูกย้ายมาอยู่ปลายเตียง ด้านล่างของกรอบรูปใบใหญ่ที่โชว์อยู่บนฝาผนัง จากที่เคยเต็มไปด้วยหนังสือกายวิภาค ตำราการจับเส้น คลายจุด นวดแผนโบราณ และหลักกายภาพบำบัด ตอนนี้ ตู้โชว์ใบนั้นกลับมีแต่ภาพถ่ายนักแข่งรถพร้อมถ้วยรางวัล ราวกับว่านักแข่งรถหนุ่มจะย้ายมาอยู่ที่นี่เป็นการถาวรกระนั้น นักกายภาพบำบัดหนุ่มมองดูรูปแล้วได้แต่อมยิ้ม นึกถึงคำพูดที่พีเคยพูดไว้เมื่อตอนจัดห้อง ผมไม่ได้จะย้ายมาอยู่ถาวร แค่อยากมีความรู้สึกเหมือนตอนที่อยู่กับคุณที่คอนโดก็เท่านั้นเอง หรอครับ งั้นก็รีบๆหน่อยสิครับ ดึกแล้ว พรุ่งนี้เช้าต้องตื่นใส่บาตร งั้นคุณก็ช่วยออกแรงบ้างสิก้อง เอาแต่ใช้ปากอย่างเดียว แต่พี่ตุ่มดันคิดเลยเถิดไปได้ ก้องพูดกึ่งขำๆ จากนั้นก็ลุกขึ้นไปยืนมองดูรูปคู่ของตนที่เคยถ่ายไว้ริมชายหาดที่ระยอง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือมาโทรหาคนรัก ขอแลกทั้งใจแค่ได้รักเธอ..... เสียงรอสายที่ก้องได้ยินเมื่อโทรเข้ามือถือของพี นี่พีแอบไปเปลี่ยนเสียงรอสายเมื่อไหร่เนี่ย..... ก้องแอบยิ้มเมื่อรู้ว่าพีใช้เสียงรอสายเป็นเพลงโปรดของตน ชายหนุ่มลูบสร้อยนกหวีดที่พีเคยให้ไว้เมื่อวันผ่าตัดไปมา ทำไมพีรับสายช้าจัง ทำอะไรอยู่นะ ก้องลูบสร้อยนกหวีดไปมา แต่ยังไม่ทันไร สายสร้อยก็ดันขาดออก ทำให้สร้อยนกหวีดของพีตกลงบนพื้นห้องนอน เฮ้ยยย..... พี...... ก้องอุทานด้วยความตกใจ พลางรู้สึกไม่ดีขึ้นมา ... ... กลางดึกคืนนั้น นักกายภาพบำบัดหนุ่มกระสับกระส่ายนอนไม่หลับ ไม่ใช่เพราะตื่นเต้นที่พี่สาวจะแต่งงานในวันรุ่งขึ้น แต่เป็นเพราะตนไม่สามารถติดต่อกับพีได้นั่นเอง ตอนที่ก้องโทรศัพท์ไปหาพี พีก็ไม่ได้รับสาย แต่จู่ๆสัญญาณโทรศัพท์ก็ขาดหายไป โทรกลับไปอีกหลายครั้ง กลับกลายเป็นว่า สัญญาณขาดหายเหมือนปิดเครื่องหนีอย่างนั้น ขอแลกทั้งใจแค่ได้รักเธอ.... ถึงเจออะไรก็ยอม... เสียงโทรศัพท์มือถือของก้องดังขึ้นกลางดึก แต่ชายหนุ่มยังนอนไม่หลับ ใจนึงก็คาดหวังว่าพี่คงโทรมา จึงรีบรับสายทันที สวัสดีครับ... ก้องเอ่ยผ่านสายโทรศัพท์ สวัสดีครับ ผมโทรมาจากแผนกฉุกเฉิน โรงพยาบาลวิภารามนะครับ ครับ... มีอะไรรึเปล่าครับ ผม..ก้องบดินทร์ แผนกกายภาพบำบัดที่วิภารามเช่นกันครับ งั้นดีเลยครับ ผมโทรหาคุณเพราะเราติดต่อญาติผู้ป่วยไม่ได้ คือว่า.... ใคร... มีใครเป็นอะไรเหรอครับ... ก้องถามปลายสายด้วยความรู้สึกเป็นห่วงชอบกล คุณพีรวิชญ์ประสบอุบัติเหตุครับ... พี... ก้องอุทานเอ่ยชื่อคนรักออกไปเพราะรู้สึกเป็นห่วงพีขึ้นมา และร้อนรนเป็นพิเศษ หลังจากไต่ถามเรื่องราวจากปลายสายแล้ว ก้องก็รับเป็นเจ้าของไข้และรีบแต่งตัวออกไปโรงพยาบาลทันทีโดยยังไม่ได้บอกคนในบ้าน ... ... นั่งบ้างยืนบ้าง และเดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวาย ก้องมองนาฬิกาข้อมือของตนสลับกับไฟหน้าห้องผ่าตัด ตีสามแล้ว แต่นักกายภาพบำบัดหนุ่มยังไม่ได้พักผ่อนเลย ชายหนุ่มปิดเปลือกตาไม่ลงเมื่อยังไม่รู้ว่าคนรักจะเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง ชายสวมแว่นตาในชุดเสื้อกาวน์เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน นักกายภาพบำบัดหนุ่มกุลีกุจอลุกจากที่นั่งแล้วรีบตรงไปหาคุณหมอทันที คนไข้ที่รถคว่ำเป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ ก้องถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เอ่อ.... คือคุณเป็น... ผมเป็นเพื่อสนิทกับคนไข้น่ะครับ ว่าไงครับหมอ คนไข้ที่รถคว่ำเป็นยังไงบ้างครับ ก็.... หมอเสียใจด้วยนะครับ คนไข้เสียเลือดมาก เราพยายามเต็มที่แล้ว แต่.... คนไข้ทนพิษบาดแผลไม่ไหว เสียชีวิตแล้วครับ หมอหนุ่มพูดจบ ก็ก้มหน้าเดินจากไปด้วยสีหน้าปลงกับชีวิตที่พรากจากไปได้ง่ายดายนัก ทิ้งให้นักกายภาพบำบัดหนุ่ม เพื่อนร่วมงานโรงพยาบาลเดียวกัน ทิ้งตัวลงเข่าทรุดไปกับพื้นด้วยความตกใจ หน้าก้มมองพื้น สองมือค้ำยันช่วยรับน้ำหนักที่แทบจะทิ้งถมลงไปกับพื้นปูนหน้าห้องฉุกเฉิน หยดน้ำไหลรินหลั่งออกมาจากดวงตาของชายหนุ่ม สองแก้มเปื้อนเปรอะไปด้วยคราบน้ำตา เสียงระทมร่ำไห้ดังอยู่ลึกๆในใจของก้อง ผู้ที่ผ่านไปมาคงได้ยินแต่เสียงสะอื้นคร่ำครวญของชายหนุ่มที่คุกเข่าอยู่บนพื้น ประตูห้องฉุกเฉินค่อยๆเปิดออก บุรุษพยาบาลกระทาชายนายหนึ่งเข็นเตียงออกมาจากด้านใน ร่างที่นอนอยู่บนเตียงนั้นถูกคลุมด้วยผ้าคลุมสีขาวตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า ก้องสะอื้นร่ำไห้หนักกว่าเก่า เมื่อเห็นร่างไร้วิญญาณถูกเข็นออกมา ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปใกล้เตียงแล้วร่ำไห้โหยหาร่างไร้ชีวิตที่นอนอยู่ พี... พี... คุณ.... ไหนคุณว่าจะไม่ทิ้งผมไปไง ไหนคุณเคยบอกว่าเราจะไม่แยกจากกันไงล่ะพี แล้วทำไมคุณถึง.... ก้องเขย่าร่างที่นอนนิ่งอยู่ใต้ผ้าคลุมเหมือนกับจะพยายามปลุก เสียงสะอื้นโศกเศร้าเริ่มดังขึ้นกว่าเก่า หว่างคิ้วของชายหนุ่มย่นเข้าหากันทุกครั้งที่ร้องไห้ เมื่อรู้ว่าทำอย่างไรร่างนั้นก็คงฟื้นขึ้นมาไม่ได้ ก้องจึงพยายามเข้าไปประคองร่างนั้นแล้วก้มลงกอด ใบหน้าที่เริ่มเรื่อเป็นสีแดงจากการร้องไห้ยังคงเปื้อนคราบน้ำตาอยู่โดยไม่ได้เช็ดออ ก คุณ นี่คุณจะทำอะไรเนี่ย บุรุษพยาบาลประหลาดใจกับการกระทำของก้องที่สวมกอดศพไว้ไม่ปล่อยไปไหน ฟังจากการคร่ำครวญของก้อง ทำให้พยาบาลและบุรุษพยายาลกระทาชายที่อยู่ใกล้ๆ รู้ได้ทันทีว่าก้องเป็นอะไร ต่างคิดไปกันต่างๆนานา บ้างก็ตกใจที่เห็นชายรักชายกำลังสวมกอดร่างคนรักที่ตายจากไป แต่ส่วนใหญ่ก็นึกสงสารที่ต้องมาเห็นน้ำตาของชายหนุ่มที่ความรักหลุดลอย บุรุษพยาบาลสองคนเข้ามาดึงร่างของก้องออกจากศพ นักกายภาพบำบัดหนุ่มพยายามสลัดให้หลุดจากการยึดเหนี่ยวของบุรุษพยาบาลทั้งสอง ก้องใช้ร่างกายที่อวบแน่นกว่าเหวี่ยงใส่ แต่ก็ไม่ค่อยเป็นผล สุดท้าย ชายหนุ่มจึงต้องยอมหลีกออกมาเอง พีเค้าเกิดอุบัติเหตุได้ยังไงครับ ก้องหันไปถามพยาบาลสาวที่ยืนอยู่ใกล้ๆ คือ....เพื่อนคุณคงไปเมามา แล้วก็ขับรถน่ะค่ะ เจ้าหน้าที่บอกว่ารถของเค้าพุ่งเข้าชนต้นไม้อย่างแรง หน้ารถพังไปเยอะ คนไข้กระเด็นทะลุกระจกหน้ารถออกมาอยู่ข้างนอกค่ะ แต่ว่า.... พีเค้าไม่เคยดื่มเหล้านะครับ ดื่มเป็นแต่น้ำชา แล้วเค้าก็เป็นนักแข่งรถด้วย มันก็ไม่น่าที่จะ.... ก้องรู้สึกตกใจที่รู้ว่าร่างที่นอนปิดหน้าอยู่เป็นคนที่เมาแล้วขับ ชายหนุ่มย่นจมูกเพื่อสูดดมกลิ่นใกล้ๆศพ แล้วก็ได้กลิ่นเหล้าจางๆลอยออกมา พวกคุณอายุห่างกันมากเลยนะครับ คนไข้น่ะ อายุสี่สิบเข้าไปแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าจะคบเด็กอย่างคุณ บุรุษพยาบาลกระทาชายบอกกับก้อง ในใจก็แอบคิดไปว่าคนไข้ที่เสียชีวิตเป็นพวกชอบกินเด็ก ส่วนก้อง ก็เป็นเด็กของเขานั่นเอง สี่สิบกว่า... ก้องทวนคำเสียงดัง ก่อนจะเข้าไปดึงผ้าคลุมหน้าสพออกมา เฮ้ยยย... ใครที่ไหนล่ะเนี่ย นี่ไม่ใช่... นี่ไม่ใช่พีนี่ครับ แล้วพีล่ะครับ พีอยู่ที่ไหน.. ก้องอุทานตกใจกึ่งดีใจและประหลาดใจที่รู้ว่า ศพที่ตนเข้าไปกอดร้องไห้คร่ำครวญไม่ใช่ศพของพี อ๋อ... นึกออกแล้ว คุณหมายถึง คุณพีรวิชญ์ใช่มั้ยคะ พยาบาลสาวเอ่ยถามก้อง ครับ พีรวิชญ์.. แล้วพีอยู่ที่ไหนล่ะครับ คือ... คุณพีรวิชญ์ก็ประสบอุบัติเหตุพร้อมกับคนๆนี้แหละค่ะ แต่ศีรษะได้รับความกระทบกระเทือนและได้รับบาดเจ็บต้องผ่าตัด ขาซ้ายก็เหมือนจะหักด้วย ตอนนี้ คุณหมอกำลังผ่าตัดให้อยู่ค่ะ พยาบาลสาวบอกก้อง ขณะเดียวกันก็ชี้ทางไปห้องผ่าตัดให้รับรู้ ... ... เช้าวันรุ่งขึ้น ทุกคนในบ้านตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่พร้อมกับแต่งองค์ทรงเครื่อง รอรับขบวนขันหมากของปรมินทร์ที่จะมาสู่ขอแก้วกัญญาในช่วงสาย ชุดไทยสีครีมของแก้วดูสวยสง่ากว่าใครๆทั้งหมด เพื่อนเจ้าสาวอย่างผึ้งที่แต่งชุดไทยสีคล้ายกันแต่เป็นคนละแบบอดยิ้มชื่นชมกับความสว ยของเพื่อนไม่ได้ ระหว่างที่ฟองจันทร์ประดับผมให้แก้วอยู่ ก็ชวนคุยต่างๆนานา ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ คุณธันวาเค้าจะขอชั้นแต่งงานซะที เห็นแกสวยแบบนี้แล้ว นึกอิจฉายังไงไม่รู้ แหมๆๆ... น้องผึ้งอยากแต่งงาน แล้วทำไมไม่ไปขอคุณธันวาเค้าก่อนเลยล่ะคะ ตุ่มแกล้งแซว พี่ตุ่มก็.... เรื่องแบบนี้ จะให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายพูดก่อนได้ไงล่ะคะ ผึ้งเขินแก้มแดง ปกติ ยายผึ้งมันก๋ากั่นไม่เคยอาย ดูซิ พูดเรื่องแต่งงานกับพ่อธันวาขึ้นมาปุ๊บ เขินหน้าแดงใหญ่แล้ว ฟองจันทร์ก็แซวกับเค้าบ้าง ก่อนจะมองสำรวจคนในบ้านแล้วพบว่าก้องไม่อยู่ มองหาอะไรเหรอคะป้าฟอง ผึ้งถาม ก็ก้องน่ะสิ ป่านนี้ยังไม่ลงมาเปลี่ยนเสื้อเลย ทำไมชักช้าอย่างนี้ไม่รู้ลูกคนนี้ คุณป้าขา... น้องก้องเป็นผู้ชายนะคะ ไม่แต่งตัวยืดยาดเหมือนผู้หญิงอย่างเราหรอกค่ะ แป๊บเดียวก็เสร็จ ยังเหลือเวลาอีกตั้งนาน กว่าน้องปอจะมา ตุ่มเอ่ยกับผู้เป็นป้า แต่นี่ก็เริ่มสายแล้วนะ ทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้ เจ๋งเอ๊ย.. ช่วยไปดูน้องให้ป้าหน่อยลูก ครับป้า... เจ๋งที่วันนี้ใส่ชุดไทยหล่อเช่นกัน รับคำป้าฟอง แล้วเดินขึ้นบันไดไปชั้นสองเพื่อไปตามญาติผู้น้องลงมาเปลี่ยนชุดได้แล้ว แล้วน้องพีจะมาพร้อมขบวนขันหมากฝ่ายเจ้าบ่าว หรือมากั้นประตูเงินประตูทองเป็นญาติฝ่ายเจ้าสาวล่ะคะป้าฟอง ตุ่มเอ่ยถาม เออ... ชั้นก็ลืมถามไป สงสัยคงจะมาพร้อมพ่อปอล่ะมั้ง ก็พ่อปอเค้าเป็นน้องชายของพี่สะใภ้พ่อพีเค้านี่เนอะ แล้วนี่จะมาใส่ชุดเข้าเซตกับก้องทันรึเปล่าเนี่ย กลัวน้องพีไม่หล่อเหรอคะป้าฟอง ผึ้งเอ่ยถามขณะที่มือก็บรรจงแต่งหน้าให้แก้วอยู่ ระหว่างที่กำลังยิ้มรอคำตอบจากฟองจันทร์อยู่นั้น เจ๋งก็วิ่งลงบันไดมาด้วยความตกใจ น้องก้องไม่อยู่ในห้องจ้ะป้า ชั้นหาดูทั่วชั้นบนแล้ว แต่หาไม่เจอเลย ไปไหนก็ไม่รู้ อ้าว... ตายแล้ว แล้วนี่ก้องไปไหนล่ะเนี่ย ฟองจันทร์ตกใจมากกับการหายไปของลูกชาย ใจเย็นๆนะคะคุณป้า เดี๋ยวตุ่มโทรหาน้องก้องให้เอง ตุ่มรีบคว้าโทรศัพท์มาโทรหาญาติผู้น้อง ขณะที่เจ้าสาวกับเพื่อนเจ้าสาวเข้ามาช่วยกันประคองหญิงชราที่อยู่ในอารามณ์ตกใจอยู่ ..... ..... เริ่มจะสายแล้ว นักกายภาพบำบัดหนุ่มยืนกระสับกระส่ายกระวนกระวายอยู่หน้าห้องผ่าตัด ไฟแดงยังคงสว่างอยู่หน้าห้องผ่าตัดข้างๆห้องฉุกเฉินบอกให้รู้ว่ายังผ่าตัดไม่เสร็จ ก้องมองนาฬิกาข้อมือ เวลาล่วงมาไม่น้อย ป่านนี้ที่บ้านคงกำลังวุ่นวายรอรับขบวนขันหมากพี่ปอ แล้วจะรู้รึยังนะว่าตนไม่อยู่บ้าน ขอแลกทั้งใจแค่ได้รักเธอ.... เสียงโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ของก้องดังขึ้น แต่เพลงรอสายยังคงเป็นเพลงเดิม ชายหนุ่มหยิบมาดูหมายเลขโทรเข้า เห็นชื่อพี่ตุ่มจึงรีบรับทันที ครับพี่ตุ่ม... น้องก้องเหรอคะ อยู่ไหนคะเนี่ย ทำไมถึงไม่อยู่บ้าน รู้มั้ยว่าทุกคนเป็นห่วง ป้าฟองตกใจจนเกือบจะเป็นลมแน่ะค่ะ วันนี้มันงานแต่งน้องแก้วกับน้องปอนะคะ แล้วน้องชายเจ้าสาวดันไม่มาอยู่บ้าน พี่ตุ่มกับไอ้เจ๋งอุตส่าห์ตัดชุดใส่สวยๆ แล้วตกลงว่าน้องก้องอยู่ไหนล่ะเนี่ย รีบกลับมาบ้านเร็วๆนะคะ ขบวนขันหมากกำลังจะมาแล้วนะ ตุ่มใส่เป็นชุดจนก้องตั้งรับไม่ทัน ก้องอยู่โรงพยาบาลครับพี่ตุ่ม คงจะกลับไปไม่ทันงานเช้า ฝากบอกแม่กับพี่แก้วด้วยนะว่าไม่ต้องห่วง ก้องบอกกับญาติกระเทยสาว แล้วนี่น้องก้องออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย ทำไมไม่บอกกันก่อนล่ะคะ โทรศัพท์ตามตัวด่วนเมื่อคืนน่ะพี่ตุ่ม ก้องไม่บอกเพราะกลัวทุกคนเป็นห่วง แล้วถ้าน้องก้องไม่กลับมา อย่างนี้เสื้อที่ป้าฟองตัดไว้ให้น้องก้องก็เป็นหมันสิคะ รีบกลับมาเถอะน่า ป้าฟองอุตส่าห์ตั้งใจตัดชุดให้น้องก้องอย่างหล่อเลยนะ เดี๋ยวเสร็จธุระแล้ว ก้องจะรีบกลับไปครับพี่ตุ่ม ฝากบอกแม่ด้วยล่ะ แล้วทำไมถึงไม่บอกเองล่ะคะ อยู่ใกล้ๆนี่เอง อย่าเพิ่งเลยพี่ตุ่ม บอกแค่ว่าก้องติดธุระด่วนอยู่โรงพยาบาล แล้วจะรีบกลับให้ทันงานเที่ยงนะ แหม.... อย่างนี้เดี๋ยวน้องพีมากับขันหมาน้องปอแล้วไม่เจอน้องก้องจะไม่โมโหแย่เหรอคะ พีเค้าคงไม่ไปกับขบวนหรอกครับพี่ตุ่ม แค่นี้ก่อนนะ ก้องต้องรีบแล้ว ก้องรีบวางสายแล้วไปที่ประตูห้องผ่าตัดที่ถูกเปิดออก นักกายภาพบำบัดหนุ่มยังไม่ยอมบอกตุ่มเรื่องของพี เพราะกลัวว่าทุกคนจะเป็นกังวลจนไม่เป็นอันทำอะไร จึงวางสายแล้วปล่อยให้ตุ่มยืนงงอยู่ต่อไป ว่าไงบ้าง... ก้องเค้าว่าไง บอกมาเร็วๆสิ ชักช้าอยู่ได้ ป้าฟองตวาดใส่ตุ่มด้วยความร้อนรนและเป็นกังวลจนตุ่มตกใจไปบ้าง แต่ก็ค่อยๆเล่าให้ป้าฟองและทุกคนฟัง ก้องนี่ยังไงนะ ไปไหนก็ไม่บอก ปล่อยให้เป็นห่วง แล้วนี่หายไปวันไหนไม่หาย มาหายเอาวันที่พี่สาวจะแต่งงานซะอย่างงั้น ก็ไหนว่าให้พ่อพีรีบพาลับจากเมืองนอเพื่อจะมาทันงานแต่งยายแก้ว นี่ถ้าขบวนขันหมากพ่อปอเค้ามาถึงแล้วไม่เห็นน้องเจ้าสาวเค้าจะว่ายังไง แล้วยังพีอีก นี่อุตส่าห์ไปทำของขวัญพิเศษให้กับก้อง แล้วก้องดันไม่อยู่อย่างนี้แล้วจะไม่น้อยใจแย่หรอ แต่น้องก้องบอกว่าน้องพีจะไม่มานะคะป้าฟอง ไม่รู้ว่าน้องก้องรู้ได้ยังไงเหมือนกัน ตุ่มบอก หรือพีจะไปกับน้องก้องก็ได้มั้งเจ๊ เจ๋งลองเสนอความเห็นบ้าง แต่ไม่ทันที่ใครๆจะว่ายังไงต่อ เสียงโห่ก็ดังขึ้นมาจากหน้าปากซอย มาแล้ว มาแล้ว พี่ฟอง หนูแก้ว ขบวนขันหมากพ่อปอมาโน่นแล้ว เสียงป้าแต๊วดังลอยเข้ามาแต่ไกล ทำเอาตุ่มนึกหมันไส้รีบออกไปรับหน้า แหมๆๆ ตื่นเต้นยังกะเป็นงานแต่งตัวเองเลยนะจ๊ะป้า อยากเป็นเจ้าสาวกะเค้าบ้างรึไง อยู่บนคานมาตั้งนาน ไม่ชินอีกหรอไง ตุ่มแขวะป้าแต๊วเข้าให้ ย่ะ... รอขบวนขันหมากพ่อปอมาขอหนูแก้วตั้งหลายปี ชั้นก็ช่วยตื่นเต้นบ้างสิยะ ก็ยังดีกว่าหล่อนแหละย่ะนังตุ่ม ชาตินี้ ยังไงก็หาไม่ได้ ป้าแต๊วแซวกลับบ้าง จากนั้น คนในบ้านก็พากันตั้งแถวประตูเงินประตูทองรอต้อนรับ ถึงจะนึกห่วงและแอบน้อยใจก้องอยู่บ้างที่หายไปในงานวันแต่ง แต่ทุกคนก็ยิ้มรับกับสิ่งดีๆท่ำลังเกิดกับครอบครัว ... ... ในที่สุด ก้องก็ได้เข้าไปเยี่ยมผู้ป่วยที่ถูกย้ายมาในห้องพัก ร่างของพีนอนหลับไม่ได้สติอยู่บนเตียง ศีรษะที่พันด้วยผ้าสีขาวเพราะต้องผ่าตัดจากอาการบาดเจ็บที่ถูกกระแทกอย่างแรง ขาซ้ายต้องเข้าเฝือก หมอบอกว่าพีปลอดภัยแล้ว แต่ยังไม่ได้สติเพราะศีรษะได้รับความกระทบกระเทือนและยังบอกไม่ได้ว่าจะฟื้นเมื่อไหร ่ เจ้าของไข้นักกายภาพบำบัดหนุ่มเข้าไปใกล้ๆร่างที่นอนอยู่นั้น กุมมือของพีไว้ และเอ่ยเรียกชื่อของคนรัก พยายามปลุกให้ตื่นจากห้วงนิทรา พี พี พี เสียงเรียกของคนคุ้นเคยดังแว่วอยู่ในที่ไกล ร่างของชายหนุ่มคนนั้น กำลังเดินหาที่มาของเสียง แต่มันชั่งว่างเปล่าเหลือเกิน ที่ไหนกันนะ ทำไมถึงได้เคว้งคว้างแบบนี้ แล้วทุกคนหายไปไหนกันหมดล่ะ ก้อง คุณอยู่ที่ไหน ผมอยู่นี่นะ ก้อง ก้องงงงงงงง ร่างนั้น ตะโกนเข้าไปในความว่างเปล่า รอคอยเสียงที่จะตอบกลับมา นักกายภาพบำบัดหนุ่ม กุมมือเรียกชื่อคนรักอยู่ได้เพียงชั่วครู่ ด้วยความอ่อนล้าที่สะสมมาทั้งคืน ในที่สุด ก้องก็ฟุบหลับไปข้างเตียงของคนไข้ที่หลับไม่ได้สติ ชายหนุ่มนั่งลงกับพื้นที่เย็นเยียบ เหลียวมองไปรอบกาย กลับพบแต่เพียงความว่างเปล่า หัวใจของพีเต้นช้าๆ แต่แรง บอกเจ้าของให้รู้ว่ากลัวเพียงใด เกิดอะไรขึ้น ทำไมเราถึงมาอยู่ที่นี่ แล้วทุกคนหายไปไหน ก้องหายไปไหน เสียงเรียกของก้องหายไปไหน ทำไมก้องถึงได้ทิ้งเราไปอีกแล้ว เสียงเรียกเมื่อครู่นี้ของก้องเงียบหายไป ใช่ เมื่อครู่นี้ พีได้ยินเสียงของคนรักเรียกหา ว่าให้ตื่นขึ้น ตื่นขึ้น แต่นี่เราก็ตื่นอยู่ไม่ใช่หรอ หรือว่าเราหลับไป เราอยู่ในความฝันใช่มั้ย ถ้าเราฝัน แล้วเสียงเรียกของก้องเมื่อครู่นี้ล่ะ มันคืออะไร ความเหงา ความกลัว เริ่มเข้ามาพันธนาการหัวใจของนักแข่งรถหนุ่ม พีก้มหน้ากอดเข่าตัวเอง ด้วยร่างกายและหัวใจที่สั่นเทิ้ม ก้อง .......................................................ผมกลัว
พีอย่าเป็นอะไรไปน๊า ฮือๆๆๆ
โดย: zazoi IP: 58.8.162.49 วันที่: 29 สิงหาคม 2553 เวลา:13:15:42 น.
ตอนแรกฮาดีค่ะแต่งันสุดท้ายเศร้าจัง
พีอย่าเป็นไรนะค้า...มาต่อเร้วๆนะคะรอลุ้นจนตัวโก่งเลยค่ะ โดย: nin IP: 202.29.24.193 วันที่: 29 สิงหาคม 2553 เวลา:13:31:58 น.
^^ ขอบคุณค่ะ
โดย: LibPk IP: 125.25.189.30 วันที่: 29 สิงหาคม 2553 เวลา:13:44:04 น.
ถึงจะมีเนื้อเรื่องออกมาไม่มาก
แต่ก็เป็นการใช้จิตวิญญาณใน การแต่งให้คนอ่านลุ้นตลอดเวลา เชื่อว่า fic นีเป็นการโปรยเพื่อ fic ที่ 19 ที่ต้องมีเนื้อหาเข้มข้นกว่านี้แน่นอน คนอ่านอย่างเราก็เป็นได้แค่กำลังใจให้ มีพลังแต่งต่อไป รออ่านอย่างมีความสุขค่ะ โดย: เสือน้อย IP: 58.11.21.30 วันที่: 29 สิงหาคม 2553 เวลา:16:38:07 น.
ดีใจนะคะมาต่อซะที
ขอบคุณมากคะ สนุกมากเลย เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมนะ แล้วก็จะรอตอนต่อไป มาต่อเร็วๆ นะคะ โดย: นา IP: 125.25.28.219 วันที่: 29 สิงหาคม 2553 เวลา:18:08:03 น.
มีตอน 18 เพื่อให้มารอตอนที่ 19 จริงๆๆๆ สงสารก้องจัง มาต่อไวไวนะค่ะ
โดย: aumaum IP: 58.9.21.178 วันที่: 29 สิงหาคม 2553 เวลา:19:57:15 น.
ลุ้นแทบแย่ นึกว่าพี่พีจะตายซะแล้ว ไม่น๊าาาาา
พี่พีขาฟื้นขึ้นมาไวๆนะคะ น้องก้องเค้ารออยู่ ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ โดย: hunny (hunnylovelaruku
 ) วันที่: 30 สิงหาคม 2553 เวลา:15:12:16 น.น้องก้อง .... ตื่นได้แล้วค้าาาา
คุณพีร์ .... อย่าเป็นอะไรไปน๊าาาาาาา ... T^T โดย: sky ==' IP: 115.87.38.135 วันที่: 3 กันยายน 2553 เวลา:19:54:30 น.
คิดว่าหมดฤทธิ์ยา พีก็คงฟื้นใช่มั้ยคะ คงเป็นธรรมดาของคนผ่าตัด และการรอคอยก็เป็นเรื่องที่ทรมานเสมอ เวลาเพียงสั้นๆ กลับรู้สึกยาวนาน แต่เชื่อว่าพีกับก้องจะยิ่งรักกันมากขึ้น...ขอบคุณนะคะ
โดย: polla IP: 115.67.186.117 วันที่: 4 กันยายน 2553 เวลา:13:07:46 น.
รอลุ้นดูอาการของพีไปก่อนนะครับ...
 เพราะยังไม่ได้ต่อฟิคเลย....อิอิ  โดย: นิรมิตร (Niramitr
) วันที่: 4 กันยายน 2553 เวลา:23:11:37 น.คุณบอล...อย่าทำให้พี่กลัวสิคะ คุณพีร์ของน้องก้องจะกลับมาหาน้องก้องใช่ไหม.....
โดย: หนูมา IP: 124.121.7.134 วันที่: 5 กันยายน 2553 เวลา:23:49:26 น.
คุณพีร์ ........... เป็นไงบ้างค่ะ
ใจเย็น ๆ น๊าาาา ............ ไม่ต้องกลัว น้องก้องนอนอยู่ข้าง ๆ ไง .. ==' โดย: sky IP: 124.121.216.237 วันที่: 11 กันยายน 2553 เวลา:21:03:31 น.
มาต่อเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น่ะคร่ะ ** โดย: love IP: 180.180.4.179 วันที่: 13 กันยายน 2553 เวลา:19:11:51 น.
มาต่อเร็วนะอยากดูจน
ใจจะขาดแล้วววววววว โดย: ปัง IP: 124.122.228.13 วันที่: 14 กันยายน 2553 เวลา:13:21:03 น.
อ่านตอนนี้จบแล้วเครียด
. . . เพราะอยากอ่านตอนต่อไป อิอิ คุณนิรมิตรอย่าให้คุณพีเป็นอะไรมากเลยนะคะ ขอให้คู่นี้เค้าได้หวานกันบ้างน๊า รอลุ้นฉากคุณพีขอน้องก้องเป็นแฟนค่ะ โดย: daydream IP: 118.172.69.137 วันที่: 16 กันยายน 2553 เวลา:17:12:29 น.
ไม่มาต่อแล้วใช่ไหมคะ หรือว่างานยุ่ง ถ้ายังไง
จะไม่มาต่อแล้ว ก็รบกวนเขียนบอกแฟนคลับด้วยนะคะ เพราะว่าเสียความรู้สึก เนื่องจากตั้งใจเข้ามาอ่าน แต่ก็ไม่มี ก็เลยรู้สึกว่าเรามารออ่านอะไรเนี๊ย เสียเวลาจริงๆ เพราะเหมือนว่าจะเป็นการรอที่ไม่มีจุดหมาย ก็ยังไงแล้วก็เขียนบอกด้วยแล้วกันนะคะว่าจะเขียนต่อ หรือเปล่า ถ้าไม่เขียนแล้วจะได้ไม่เข้ามา เพราะเสียเวลาไปกับการรอคอย จริงๆ คะ โดย: นา IP: 124.121.70.129 วันที่: 16 กันยายน 2553 เวลา:20:17:47 น.
ใช่ค่ะ เหงด้วยกับ คุน นา น่ะค่ะ
จะต่อหรือไม่ต่อ ก็ บอกแฟนคลับ ด้วยน่ะค่ะ โดย: love IP: 125.25.215.24 วันที่: 17 กันยายน 2553 เวลา:17:01:42 น.
การที่จะแต่งฟิคออกมาสักเรื่องย่อมมาจาก
แรงบันดาลใจของผู้เขียน เป็นกำลังใจให้ คุณนิรมิตรแต่งออกมาไว ๆน๊ะคะ เพราะว่าแรงบันดาลใจของคุณมันต่อยอดให้ เกิดความรู้สึกดี ๆ และมองความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม โดย: เสือน้อย IP: 58.9.155.83 วันที่: 17 กันยายน 2553 เวลา:22:28:51 น.
เข้ามารายวานตัวคร้าบบบบ ขอโทษด้วยที่ต้องให้รอนานไปหน่อย ช่วงนี้ต้องเคลียร์คะแนนนักเรียน และต้องรอจนการสอบปลายภาคเสร็จสิ้นไปก่อน เพราะฉะนั้นแล้ว..... อดทนรออีกนิดนึงนะ คนแต่งก็คิดถึงก้องพีเหมือนกัน อยากแต่งต่อแทบแย่ แต่งานท่วมจริงๆ  โดย: นิรมิตร (Niramitr
) วันที่: 18 กันยายน 2553 เวลา:14:40:59 น.รอได้เสมอค่ะ...ถ้าคนแต่งไม่ทิ้งคนอ่าน คนอ่านก็ไม่ทิ้งคนแต่งค่ะ...
โดย: หนูมา IP: 210.246.85.228 วันที่: 22 กันยายน 2553 เวลา:12:26:31 น.
สัปดาห์หน้าโรงเรียนปิด....
อดใจรออีกนิดนะคร้าบบบบบบบบบบ โดย: นิรมิตร (Niramitr
) วันที่: 23 กันยายน 2553 เวลา:8:31:00 น.เย้ ดีใจจัง ใกล้จะได้อ่านแล้ว มาปูเสื่อรออ่านเลยนะ
โดย: aumaum IP: 61.47.31.49 วันที่: 23 กันยายน 2553 เวลา:19:50:51 น.
รอได้ค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ โดย: daydream IP: 118.172.85.137 วันที่: 23 กันยายน 2553 เวลา:21:33:18 น.
เข้ามาลงชื่อรอฟิคด้วยคนค่ะ ..^^ ขอเป็นกำลังใจให้ .. คุณนิริมิตร .. ในการทำงาน และการแต่งฟิคด้วยนะคะ ^_^ . . สงสารคุณพีร์ ................ คงคิดถึงก้องน่าดูเนอะ .. ==' โดย: sky IP: 124.121.186.193 วันที่: 25 กันยายน 2553 เวลา:16:38:19 น.
รอ รอ รอ รอ ได้ ยุ แล้ว คร๊ **
โดย: love IP: 125.25.251.28 วันที่: 26 กันยายน 2553 เวลา:18:07:53 น.
เข้ามาขอโทษล่วงหน้า ที่ต้องบอกว่า เดือนนี้คงแต่งไม่ทัน
เพราะต้องช่วยงานเกษียณอาจารย์ก่อน ... แต่... ต้นเดือนหน้า ได้อ่านแน่ๆ.... รักก้องพีเสมอ ดีใจที่ครบหนึ่งปีแล้ว แต่ยังอยู่ในความทรงจำของทุกคนไม่เปลี่ยนแปลงโดย: นิรมิตร (Niramitr
) วันที่: 29 กันยายน 2553 เวลา:10:11:39 น.1 ปี ก้องพีแล้วเหรอค่ะเนี่ย
^_^ ไม่ได้นับวันเวลาเลย เพราะรักก้องพี .. ทุ๊กกกกวันค่ะ ^^ เป็นกำลังใจให้ คุณนิรมิตร ในการแต่งฟิคตอนต่อ ๆ ไป อีกนาน ๆ เลยนะคะ จะติดตามอ่านตลอดไปเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ ^^ โดย: sky IP: 110.168.33.33 วันที่: 2 ตุลาคม 2553 เวลา:17:55:50 น.
ตอน 19 ใกล้คลอดยังค่ะ
โดย: aumaum IP: 61.47.31.49 วันที่: 5 ตุลาคม 2553 เวลา:17:16:37 น.
ทำให้อยาก(อ่าน)แล้วจากไปนานจริง ๆ
เหมือนเวลากินของที่อร่อยก็อยากกินอีก แต่ว่าคนขายปิดร้านหนีไปซะอย่างนั้น แต่ว่าไม่นานเกินรอคนขายคนนั้น คงอยากจะแสดงฝีมือให้ได้ลิ้มลองอีก หวังว่าถ้ากลับมาขายอีกคงอร่อยเหมือนเดิมน๊ะ โดย: เสือน้อย IP: 58.9.190.121 วันที่: 10 ตุลาคม 2553 เวลา:22:30:13 น.
เฮ้ออออออออออออออออออ
ม่ายมาต่อแล้วหรอค่ะ รอนานมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆแล้วอ่ะ โดย: love IP: 118.174.85.23 วันที่: 20 ตุลาคม 2553 เวลา:15:06:03 น.
แง๊ คุณพีร์อยู่ในโลกวิญญานหรอ ถึงเห็นแต่ความว่างเปล่า
เหมือนในหนัง T T' หายไวๆนะคุณพีร์ ฟื้นสิ ฟื้นนนนนน มาขอก้องแต่งงานเลยยยยยยยย ฟื้นมาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา โดย: nuttyflukey IP: 125.26.19.29 วันที่: 27 ตุลาคม 2553 เวลา:15:04:49 น.
แวะเวียนเข้ามาอ่านหลายครั้งแล้วนะ เมื่อไหร่จะมีตอนต่อไป ซะที รอ จนคอยาวแล้ว คิดถึง ก้อง พี แต่งได้ใจจริงๆ
รออยู่นะคะ โดย: lek^lek. IP: 223.207.35.216 วันที่: 28 ตุลาคม 2553 เวลา:3:02:20 น.
มารออ่านตอนต่อไปค่ะ หายไปนานจัง ใกล้เปิดเทอมแล้ว จะได้อ่านตอน 19 ก่อนเปิดเทอมไหมเอ่ย ???
โดย: aumaum IP: 61.47.31.49 วันที่: 30 ตุลาคม 2553 เวลา:9:15:04 น.
แง๊ นานจัง T_T
โดย: นัทตี้ฟุคกี้ IP: 125.26.6.156 วันที่: 5 พฤศจิกายน 2553 เวลา:0:03:25 น.
หายไปนานจังค่ะคราวนี้ ไม่ส่งตอนที่ 19 มาฉลองครบรอบหนึ่งปีหน่อยเหรอค่ะ
โดย: aumaum IP: 61.47.31.49 วันที่: 10 พฤศจิกายน 2553 เวลา:13:40:14 น.
ขอโทษผู้อ่านทุกท่านจริงๆครับโน้ตบุ๊คผมเจ๊งโบ๊ะอย่างเป็นทางการมาพักใหญ่แล้ว รบกวนรอไปอีกซักพักนะ จะพยายามคร้าบบบบ ปล.ตอนนี้ก็เปิดซีดีดูก้องพีเรียกความรู้สึกเก่าๆกลับมาอยู่ เพราะช่วงนี้งานเยอะจริงๆ ไม่ได้เปิดใช้เน็ตมานานมากกกกก โดย: นิรมิตร (Niramitr
) วันที่: 16 พฤศจิกายน 2553 เวลา:15:02:18 น.เย้ คุณบอลมาแล้ว รอค่ะรอ
โดย: aumaum IP: 58.9.19.157 วันที่: 17 พฤศจิกายน 2553 เวลา:23:06:53 น.
เย้!!!!!!!!!!!!!!!!!! คุณบอลมาแว้วววววววววว ...ยังไงก็รอค่า อิ อิ ดีเจยมาก
โดย: หนูมา IP: 210.246.85.228 วันที่: 22 พฤศจิกายน 2553 เวลา:16:14:56 น.
ยังรออ่านฟิคอยู่นะคะ
ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกันค่ะ ^^ โดย: sky ^^ IP: 124.121.100.188 วันที่: 27 พฤศจิกายน 2553 เวลา:20:45:22 น.
อยากมาก็มา ก็ไม่อยากขัดใจ........!
โดย: เสือน้อย IP: 58.9.146.109 วันที่: 28 พฤศจิกายน 2553 เวลา:9:32:46 น.
ตอนที่ 19 มาแล้วเน้อ... ตามไปอ่านไปเม้นต์กันได้คร้าบบบบบบ โดย: นิรมิตร (Niramitr
) วันที่: 8 ธันวาคม 2553 เวลา:15:56:27 น. |
Niramitr
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [?] สาวก"รักแห่งสยาม"
|
|||||||||||||
อยากให้คุณพีฟื้นขึ้นมาไวๆ
สงสารก้องงงงงงงง
สนุกมากๆ
รอตอนต่อไปนะคะ ^^
ขอบคุณค่ะ