ตอนที่ 03 +++ แต่เราก็หากันจนเจอ +++

“ก้องงง ... ก้องงง .... คุณอยู่ไหน ก้องงง” พีพยายามตะโกนเรียกชื่อคนรัก ทำให้กลายเป็นจุดสนใจของคนอื่นๆ แต่ก็ฟังภาษาไทยไม่เข้าใจอยู่ดี



“พี ..... พี ......” เสียงชายหนุ่มดังขึ้น


“ที... จะทำไงดีที ก้องหายไป” พีรวิชญ์ครวญครางกับชายหนุ่มหน้าตาดี ที่เข้ามาทักตน ที เพื่อนสนิทของพีรวิชญ์ ชายหนุ่มผิวเข้มรูปร่างคมขำ ล่ำสันแบบพระเอกละคร


“ใจเย็นๆน่าพี เดี๋ยวนายเดินหาบริเวณนี้ให้ทั่วๆอีกรอบนึงนะ เราจะเอารถไปจอดที่ลานด้านใน แล้วอีกสิบห้านาทีค่อยออกมาเจอกันที่ด้านหน้าเทอร์มินอลนะ” ทีบอกกับเพื่อน


“อือ...” พีรับคำ แต่น้ำเสียงยังสั่นเครือ แสดงถึงความกังวลใจอย่างมาก สองตาค่อยๆมองรถยนต์ส่วนบุคคลของเพื่อนสนิท ที่ค่อยๆเคลื่อนตัวไปยังลานจอดรถด้านใน ส่วนตัวพีรวิชญ์เองก็เริ่มวิ่งหาริมทางเท้าอีกครั้ง ด้วยความหวังว่า ก้องบดินทร์จะไม่หายไปไหนไกล


“ก้องงงง... ก้องงงงง... คุณอยู่ที่ไหน ก้องงงงง....” พีรวิชญ์พยายามตะโกนเรียก และวิ่งหาไปทั่วบริเวณนั้น แต่ก็ยังไม่พบเสียที


“คุณคะ คุณ... มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ” เสียงหญิงสาวคนหนึ่ง ร้องเรียกพีรวิชญ์ ชายหนุ่มหันไปมอง ปาดคราบน้ำตาบนหน้า แล้วเดินเข้าไปหา ถึงจะไมรู้จักกัน แต่สถานการณ์แบบนี้ มีคนไทยซักคนมาช่วยหาก้อง ก็คงจะดีไม่น้อย


“ครับ..คุณ”


“มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ ชั้นเห็นคุณตะโกนร้องเรียกชื่อเพื่อนอยู่น่ะคะ หลงกันเหรอคะ”


“ครับ คือ..เพื่อนผมเค้าพลัดหายไปน่ะครับ”


“แล้วทำไมท่าทางคุณ ถึงได้ร้อนรนขนาดนั้นล่ะคะ”


“คือเพื่อนผมเค้าเพิ่งมาเป็นครั้งแรก แถมตาของเค้าก็..มองไม่เห็นด้วย ผมก็เลย..”


“งั้น...ให้ชั้นช่วยหาอีกคนมั้ยคะ จะได้เจอไวๆ”


“ก็ดีครับ ขอบคุณมากนะครับ คุณ เอ่อ...”


“ชั้นชื่อ..ทรายค่ะ แล้วคุณล่ะคะ”


“ผม...พีรวิชญ์ครับ เรียกว่าพีเฉยๆก็ได้ครับ”


“ค่ะ คุณพี แล้วคุณพอจะมีรูปเพื่อนคุณบ้างมั้ยคะ”


“นี่ครับ รูปคู่ผมกับก้อง” พีส่งรูปที่ตนเคยถ่ายคู่กับก้องให้หญิงสาวดู เป็นรูปที่ถ่ายคู่กันที่ระยอง ไหล่อิงไหล่ คออิงคอ จากฝีมือการถ่ายของเจ๊ตุ่ม หญิงสาวเอาขึ้นมาดูแล้วก็อดยิ้มไม่ได้


“นี่คุณพีกับคุณก้องเป็น...........” แววตาของทรายจ้องตาของพีอย่างคนอยากรู้คำตอบ


“ว่าไงนะครับ....” พีแกล้งทำเสียงกลบเกลื่อน


“เปล่าคะ คือ... ชั้นดูรูปคุณสองคนแล้ว อดนึกถึงเพื่อนชั้นสองคนไม่ได้ เค้าก็อยู่อเมริกานี่แหละค่ะ แต่ก็ไม่เจอกันนานแล้ว ไม่รู้ป่านนี้เป็นยังไงบ้าง”


“คุณทรายครับ งั้นเดี๋ยวคุณไปหาทางขวานะครับ ผมจะไปหาทางซ้ายเอง แล้วอีกซักสิบนาที เราไปเจอกันที่เทอร์มินอลนะครับ”


“ค่ะ” ทรายรับคำ แล้วชายหนุ่มหญิงสาว ก็แยกย้ายกันออกไปตามหาก้องบดินทร์ต่อไป


.....


.....



ผ่านไปกว่าสิบนาที พีรวิชญ์ตามหาจนทั่ว แต่ก็ไม่พบก้องบดินทร์แต่อย่างใด จึงมารอเจอคนอื่นๆที่จุดนัดหมาย ขณะเดียวกับที่ ทีเพื่อนสนิทของพี ที่วิ่งตามหาในส่วนอาคารด้านใน ก็ไม่พบเช่นกัน ความหวังหนึ่งเดียวที่เหลือของพีก็คือทราย เพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักเท่านั้น


“นายแน่ใจนะ ว่านัดเค้ามาเจอที่นี่” ทีถามเพื่อน


“ก็เออดิวะ แต่ไม่รู้เค้าหายไปไหน นี่ก็เลยเวลามานานแล้วนะเว้ย” พีตอบ


“สงสัยเค้าคงหาไม่เจอ ก็เลยกลับไปแล้วมั้ง”


“แล้วจะทำยังไงต่อดีวะ” สีหน้าและน้ำเสียงของพีแสดงความเครียดออกมาอย่างเห็นได้ชัด


“เอางี้ เดี๋ยวเราไปแจ้งเจ้าหน้าที่ ให้เค้าช่วยประกาศให้ ส่วนนาย ก็นั่งรอคุณทรายอยู่ที่นี่แหละ” ทีเร่งฝีเท้าเดินออกไปแจ้งเจ้าหน้าที่ ขณะเดียวกัน ทรายก็เดินเข้ามาพอดี แต่ก็ไม่ทันได้เจอกับที


“คุณทราย .. เจอก้องมั้ยครับ” น้ำเสียงพีรวิชญ์ตั้งความหวัง


“เสียใจด้วยนะคะ ชั้นหาจนทั่วแล้ว แต่ก็ไม่เจอคุณก้องเลย” ทันทีที่ทรายพูดจบ พีรวิชญ์ก็ทรุดลงไปนั่งกับพื้น สองมือกุมขมับ ก่อนจะทุบพื้นเสียงดังเพราะโมโหตัวเอง พร้อมกับโวยวายด่าตัวเองไปด้วย ทรายมองแล้วก็สงสาร แต่ไม่รู้จะช่วยยังไง มือซ้ายก็ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู


“คุณพีคะ คือชั้นยังมีธุระอื่นอยู่ ยังไง.. ชั้นขอตัวก่อนนะคะ ขอโทษด้วยนะคะ ที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย” ทรายเดินผละจากพีมาได้สักพัก ก็เดินย้อนกลับไปอีกครั้ง

“นี่เบอร์โทรของชั้น ถ้าได้เรื่องยังไงแล้วก็โทรมาบอกด้วยนะคะ” จากนั้นทรายก็เดินจากไป


“พี...” ทีเดินกลับมาหาเพื่อน ด้วยแววตาสงสาร


“เค้าว่าไงบ้างวะที” พีถามอย่างคนหมดเรี่ยวหมดแรง


“เค้าให้เรากลับไปก่อน ทางสนามบินเค้าแจ้งตม.กับตำรวจท้องที่ไว้แล้ว แล้วก็ประสานไปยังสถานทูตแล้วด้วย ถ้าพบก้องเมื่อไหร่ เค้าจะโทรไปบอกที่บ้านเราเอง ถ้ายังไง กลับไปรอข่าวที่บ้านเราก่อนมั้ยพี แม่กับจอนคอยอยู่”


“แต่เรายังไม่อยากกลับ เรายังอยากจะหาต่ออีกซักพัก” พีบอกกับที


“ถ้างั้น พวกเราลองขับรถหาดูด้านนอกบ้างแล้วกัน เผื่อก้องจะหลงไปทางนั้น หรือไม่ก็มีใครช่วยไปแล้ว นายคล้องป้ายไว้ที่คอก้องไม่ใช่หรอ”


“จริงด้วย อาจจะมีใครใจดี พาก้องไปที่บ้านนายแล้วก็ได้” พีดูมีความหวังขึ้นมาบ้าง


“งั้นเดี๋ยวเราไปเอารถออกมานะ นายไปคอยที่เดิมแล้วกัน”


.....




.....




รถแท็กซี่เคลื่อนออกจากสนามบินไปตามถนนที่ค่อยๆกว้างขึ้นเรื่อยๆ หญิงสาวนั่งอยู่เบาะหลังคนขับ นั่งชมวิวข้างทางไปเรื่อยๆ ผ่านตรอกซอยต่างๆมากมาย ขณะที่รถกำลังติดสัญญาณไฟจราจร รถได้จอดที่หน้าปากซอยเล็กๆซอยหนึ่ง เธอก็มองเข้าไปโดยไม่ได้คิดอะไร แต่กลับเห็นภาพผู้ชายคนหนึ่งนอนนิ่งอยู่บนพื้น เสื้อแจ๊กเก็ตสีเทาสวมทับเสื้อเชิ้ตสีฟ้า ลักษณะอย่างเดียวกับที่พีบอก กำลังพยายามลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล จากนั้นก็หยิบไม้เท้าคลำทางที่อยู่ใกล้มือ เดินไปเรื่อยๆราวกับว่าตามองไม่เห็น สะพายกระเป๋าข้างหนึ่ง กำลังเดินเข้าไปในซอยเปลี่ยวซอยนั้น


“Wait .. wait ..” หญิงสาวเรียกให้รถจอด จ่ายค่าโดยสารแล้วเดินเข้าไปในซอยนั้น ชายหนุ่มที่ตามองไม่เห็นพยายามเดินคลำทางไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จุดหมาย ปากก็พร่ำเรียกใครคนนึงอยู่


“พี.. พีอยู่ที่ไหน พี..” ชื่อเดียวที่ชายตาบอดคนนั้นนึกออก ถูกเอ่ยหาอย่างเลื่อนลอยและอ่อนล้า แต่เหมือนไม่ได้รับการตอบสนอง เพราะบริเวณนั้น ไม่มีใครอยู่


“ก้อง .. ก้องใช่มั้ยคะ” หญิงสาวเอ่ยเรียกชายคนนั้น


“ใครอะ ใครเรียกก้องหรอครับ” ชายหนุ่มตะโกนอย่างดีใจเมื่อได้ยินเสียงภาษาไทย


“คือ.. ชั้นชื่อทรายนะคะ คุณคือก้อง เพื่อนพีที่พลัดหลงกันใช่มั้ยคะ”


“คุณรู้จักพีด้วยเหรอ แล้วพีเค้าอยู่ที่ไหนล่ะครับ” ก้องดีใจมากขึ้น เมื่อได้ยินคนเอ่ยชื่อพี


“พีเค้ายังอยู่แถวสนามบินน่ะค่ะ เค้าตามหาคุณไม่เจอก็เลยโวยวายใหญ่เลย ชั้นเห็นเป็นคนไทยเหมือนกัน ก็เลยช่วยตามหา ดีนะคะที่มาเจอคุณที่นี่ รู้มั้ยคะ ว่าที่นี่ห่างจากสนามบินตั้งไกลแน่ะ”


แทนคำตอบ ก้องใช้การส่ายหน้าบอกให้ทรายรู้ แต่ก็แอบคิดในใจ “คนตาบอดจะรู้ได้ไงวะ ว่าหลงมาไกลจากสนามบินตั้งเยอะ” แต่ก้องก็ยังยิ้มให้กับคุณทรายแทนการขอบคุณที่อุตส่าห์ช่วยตามหา


“ขอโทษค่ะ ชั้นก็ลืมนึกไป ว่าคุณก้องมองไม่เห็น แล้วจะรู้ได้ยังไงว่ามาไกลแค่ไหน”


“คือผมโดนชนแล้วก็โดนผลักไปเรื่อยๆน่ะครับ พอจะลุกขึ้นได้ จู่ๆก็สลบไป แล้วมารู้สึกตัวตรงนี้แหละครับ” ก้องพยายามปะติดปะติดปะต่อเรื่องราว แล้วเล่าให้ทรายฟัง


“มาค่ะคุณก้อง เดี๋ยวชั้นพาคุณไปส่งบ้านคุณทีเอง”


“แต่ผมไปไม่ถูก”


“ก็ที่คล้องอยู่บนคอคุณไง”


“จริงด้วย ผมนี้แย่จริงๆเลย แค่นี้ก็นึกไม่ออก”


“นี่ดีนะ ที่คุณพกของมีค่าติดตัวไม่เยอะ หายไปแค่โทรศัพท์มือถือกับเงินนิดหน่อย”


“พีเค้ารอบคอบอะครับ ก็เลยให้ผมเก็บติดตัวแค่เอกสารสำคัญประจำตัว ไม่งั้นคงจะแย่กว่านี้”


“แต่ถ้ารอบคอบกว่านี้ ก็คงจะไม่พลัดหลงกันล่ะมั้ง” ทรายบ่นเบาๆ


“คุณทรายว่าไงนะครับ” ก้องที่ฟังไม่ถนัดเอ่ยถาม


“เปล่าหรอกค่ะ ไปเถอะ ถึงบ้านคุณทีแล้ว ค่อยให้เค้าโทรติดต่อคุณพีให้คุณ”


“ขอบคุณนะครับคุณทราย” ก้องเอ่ยขอบคุณเพื่อนใหม่คนไทยด้วยกันอย่างจริงใจ



.....


.....



เกือบจะถึงบ้านของทีอยู่แล้ว แต่ทางข้างหน้าเกิดอุบัติเหตุ รถแท็กซี่ไม่สามารถผ่านไปได้ ทรายจึงตัดสินใจพาก้องลงจากรถและเปลี่ยนเป็นเดินไปแทน


“เดินเอาหน่อยนะคะ เหลือระยะทางอีกหน่อยเดียวเอง”


“ก็ได้ครับ”


ทรายพาก้องเดินไปตามทางเรื่อยๆ ช้าๆ ไม่เร็วนัก ขณะนั้นเอง ก็มีกลุ่มสตรีตบอยผ่านมาพอดี ก้องที่มองไม่เห็นเผลอไปเคาะไม้ถูกเท้าของชายคนหนึ่งซึ่งคาดว่า น่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่ม อันธพาลกลุ่มนั้นกุ้มรุมกันจะทำร้ายก้อง ผลักก้องล้มลงจนไม้เท้าหลุดจากมือ พอคุณทรายเข้าไปตวาดไล่ ก็ถูกผลักล้มลงอีกคน แล้วสตรีตบอยกลุ่มนั้นก็เริ่มแซวหญิงสาวด้วยวาจาหยาบโลนที่ก้องแปลความได้ไม่มากนัก ก้องพยายามใช้วาจาสุภาพ ขอโทษเป็นภาษาอังกฤษ แต่ดูเหมือนจะได้รับผลที่ไม่ดีนัก หนึ่งในนั้นดึงคอเสื้อของก้องขึ้นมา ทั้งๆที่ก้องตาบอด แต่มันก็ชกก้องล้มลง เลือดเริ่มหยดไหลออกมาจากริมฝีปากสีชมพูอิ่มของชายหนุ่ม อีกคนหนึ่งก็เข้ามาคร่อมบนร่างของก้อง พยายามจะชกซ้ำที่ริมฝีปากข้างเดิม เงื้อหมัดเต็มแรงและชกลงมา


มือข้างขวาใส่นาฬิกาของใครคนหนึ่งมารับหมัดนั้นไว้ได้ทัน ก่อนจะใช้หมัดซ้ายชกสวนออกไป อีกด้านหนึ่ง ชายหนุ่มผิวสีเข้มอีกคนหนึ่งก็คว้าไม้มาจากข้างทาง วิ่งไล่ตีกลุ่มอันธพาลที่เหลือ ชายหนุ่มคนไทยสองคน กับอันธพาลเจ้าถิ่นสี่คน การต่อสู้ของฝ่ายแรกค่อนข้างเสียเปรียบเรื่องจำนวนอยู่แล้ว แต่ใจสู้นั้นชนะขาด โดยเฉพาะชายหนุ่มที่เข้ามารับหมัดให้ก้องนั้น สู้ไม่คิดชีวิตเลยทีเดียว แม้จะโดนทั้งหมัด ทั้งเข่าอัดใส่ร่างกายอยู่หลายครั้ง แต่ก็สู้ไม่ถอย และไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายชายตาบอดที่ล้มอยู่ข้างๆ ทรายเข้ามาช่วยประคองก้องให้ลุกขึ้นยืน แล้วเดินหลบไปอีกข้าง ปากก็ตะโกนขอความช่วยเหลือเป็นภาษาอังกฤษ จนกระทั่งเริ่มมีคนมาให้ความสนใจมากขึ้น สตรีตบอยกลุ่มนั้นจึงล่าถอยออกไป


“ก้องงงง ก้องงงง คุณเป็นไงบ้างก้อง” ชายคนที่เข้ามาช่วย วิ่งไปหาก้องทันทีที่ลุกขึ้นได้


“พี พี คุณใช่มั้ยพี” ก้องร้องเรียกด้วยความดีใจพร้อมน้ำตา


“ผมอยู่นี่แล้วก้อง ผมอยู่นี่แล้ว” พีพยายามปลอบโยนก้อง


“พี...” ก้องกอดร่างของพีไว้ราวกับกลัวว่าจะไม่ได้กอดอีกกระนั้น


“ไม่เป็นไรนะก้อง ไม่เป็นไรนะ เจ็บมากมั้ย ฮึ” พียังคงปลอบก้อง ทั้งๆที่ตัวเองเจ็บหนักกว่าเสียอีก แต่เพราะความดีใจที่ได้เจอคนรัก ทำให้ลืมอาการเจ็บของตนไปสนิท


“ผมกลัว พี.... ผมกลัว”


“ผมขอโทษนะก้อง ผมขอโทษ ผมปล่อยให้คุณต้องลำบาก ผมม...”


“ผมรู้พี.. ผมรู้.. คุณอยู่นี่แล้วไงพี คุณเพิ่งจะช่วยผมไว้”


“ก้อง.....” พีกระชับร่างของก้องไว้แน่นเช่นกัน โดยไม่สนใจสายตาของชาวอเมริกันท้องถิ่นที่มามุงดูกันอยู่เต็มไปหมด หนึ่งในนั้นมีคนไทยรวมอยู่ด้วย


“ที....” คนไทยที่เพิ่งเข้ามาดูเหตุการณ์วิ่งไปประคองร่างของเพื่อนสนิทพีที่หกล้มจาการต่อสู้


“จอน...” เพื่อนสนิทของพีเรียกชื่อผู้ที่เข้ามาประคองตน


“คุณเป็นไงบ้าง แล้วเรื่องมันเป็นยังไงเนี่ยยย” จอนเอ่ยถามที


“ผมว่าเรากลับไปคุยกันที่บ้านดีกว่า ไปบ้านผมก่อนนะครับ คุณทราย” ทีชวนทราย


“นี่ทีรู้จักกับคุณทรายด้วยหรอ” พีถามอย่างแปลกใจ


“รู้สิพี เรื่องมันยาว เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟัง เข้าบ้านก่อนเหอะ” ทีเอ่ยปากให้ทุกคนเดินกลับไปบ้าน โดยมีจอนประคองที และพีเดินจูงมือก้อง โดยมีทรายประคองพีอีกทีหนึ่ง


“ผมดีใจนะ ที่ผมหาคุณเจอ” พีบอกกับก้อง


“ทำไมล่ะ” ก้องย้อนถาม


“ก็ถ้าผมหาคุณไม่เจอ แล้วคุณจะทำยังไง” พีถามไปยิ้มไป


“ก็ไม่ทำไง เพราะผมเชื่อใจคุณ ว่าคุณต้องตามหาผมจนเจอ” ก้องยิ้มกับคำตอบของตน พีเองก็ยิ้มเช่นกัน แล้วกระชับมือของก้องที่ตนจูงอยู่ให้แน่นยิ่งขึ้น


.....




.....

Create Date : 20 กุมภาพันธ์ 2553 Last Update : 5 พฤษภาคม 2553 21:26:01 น. Counter : 428 Pageviews.		27 comments
Share Tweet