Bloggang.com : คาร์บูล - จุดจบของเด็กแว้นซ์

พ่อนู๋เป็นเด็กแว้นซ์อ่ะ คือเป็นพวกชอบแข่งรถมอไซด์ มีแข่งที่ไหนก็ไป แล้วก็ทำรถเองด้วย เพราะเคยไปจ้างเขาทำแล้วโดนหลอกเอาเงินแต่ทำให้ไม่ดีนะ พ่อเลยเข็ด ทำเองเสียเลย พ่อนู๋ก็มีความสามารถนะ ทำได้หลายอย่างเลย เออ เข้าเรื่องเลยล่ะกัน เรื่องมันเกิดขึ้นหลายปีแล้ว ตอนนั้นพ่อนู๋ก็ตระเวนหาที่แข่ง ไม่ว่าจะเป็นใครมาขอลองด้วย เป็นต้องรีบ นุจัดให้ แล้วก็เกิดการติดแข่งเกือบทุกวันเลย บางทีก็พาแม่ไปด้วย แม่ซ้อนไปด้วยก็ยังแข่งนะ แบบว่าใครมาบิดใกล้ ๆ ไม่ได้ ตอนแรก ๆ ก็ไม่เป็นไร แต่แม่คิดอยู่แล้วล่ะ สักวันหนึ่งต้องมีเรื่อง แล้วก็มีเรื่องจริงๆๆ วันพฤหัสบดีที่ 24 ก.พ.49 ตอนประมาณ 3 ทุ่มได้ พ่อโทรมาบอกแม่ว่าเดียวกับบ้านแล้วตอนนี้อยู่หลังเมเจอร์ เสียงพ่อเมามากด้วย เนื่องจากคืนก่อนหน้านี้ก็เมามาหลายวันติดๆ(พ่อมีกิ๊กจนหาทางออกไม่ได้มั้ง) จนเกิดเรื่อง ต่อนะ แม่พอฟังเสียงพ่อแม่ก็โมโหอ่ะ เพราะแม่เพิ่งกลับจากที่ทำงานได้สักพัก ทำกับข้าวรอ เพราะพ่อกะแม่ต้องกินข้าวพร้อมกันทุกวันแม่ก็รอ จนแม่เอาผลไม้ให้ไอ้มู่กิน (กระรอกนะพอนู๋โตมันก็คงตายแล้วล่ะ) แต่ไอ้มู่มันดันกัดแม่ซิ เลือดออกเลยปวดแผลมากบอกให้พ่อซื้อพลาสเตอร์มาให้แม่ด้วยนะ พ่อบอกเดี่ยวเข้าบ้านจะซื้อมาให้ แล้วแม่ก็รอ รอ รอ จนเกือบห้าทุ่มได้มีโทรศัพท์โทรมาแม่ก็นึกว่าพ่อ แต่ที่ไหนได้ดันเป็นลุงปูโทรมาบอกว่าให้แม่ทำใจดี ๆ นะพ่อรถล้ม ไม่เป็นไรมาก ให้เตรียมเอกสารทุกอย่างของพ่อไปให้หมด ตอนนี้อยู่ร.พ.แม่น้ำ เดี่ยวจะเข้ามารับ แม่นี้ตกใจด้วยแล้วก็โมโหด้วย เพราะแม่บอกให้พ่อกลับบ้านแล้วพ่อไม่ยอมเชื่อแม่ แต่ตอนนั้นไม่รู้ว่าพ่อเป็นหนักมาก ลุงปูก้ไม่รู้เหมือนกันว่าพ่อเป็นหนัก แม่รอลุงปูไม่ไหวก็เลยเดินออกไปหน้าปากซอยเอง แต่เดินไปถึงหัวโค้งองเจอน้าหวังก็เลยบอกว่าให้ไปส่งแม่ที่ร.พ.แม่น้ำหน่อยพี่นุรถล้ม น้าหวังก็รีบไปเลย พอมาได้ครึ่งซอย ก็เจอตาบัว คนที่เอาพ่อไปส่งร.พ.อ่ะมาเพื่อที่จะรับแม่ไปหาพ่อ ก็เลยออกไปพร้อมกันทั้งหมด

พอแม่ไปถึงร.พ.แม่ต้องอึ้งกับภาพที่เจอตรงหน้า เพราะมันเห็นแล้วหัวใจแทบสลายเลย มันเหมือนว่าใจจะหยุดเต้น เพราะสภาพพ่อที่แม่เจอมันเห็นแล้วอยากจะขาดใจตายเลย เพราะเลือดเต็มหน้าพ่อเลย ปากก็มีท่อมาติดไว้เพื่อให้พ่อหายใจได้ หน้าพ่อตอนนั้นมันบวมมากเหมือนพ่อเจ็บดิ้นทุรนทุราย แม่ร้องไห้จนน้ำตาไม่มีจะไหลแล้ว เห็นพ่อแล้วมันเหมือนว่าพ่อจะไม่ได้อยู่กะแม่ แม่จับมือถามพ่อว่า "อ้วนมาแล้วนะ จำอ้วนได้ไหม รู้เรื่องป่าวเนี้ย" แต่แม่ก็ไม่รู้หรอกว่าพ่อจำแม่ได้หรือป่าวรู้แต่ว่าพ่อดิ้นแล้วก็ทำมือบิดๆๆเหมือนบิดมอไซด์อ่ะ แม่ก็บอกว่ารถหรอ ไม่ต้องห่วงเดี่ยวให้เพื่อนพ่อขับกลับไปที่บ้านเรา รถไม่เป็นไร ห่วงตัวเองก่อนเถอะ พ่อก็ดิ้นจนต้องมัดมือมใดเท้าไปกับเตียงเลย แล้วหมอก็มาคุยกับแมถามว่าเป็นไรกับคนไข้ แม่บอกว่าเป็นแฟน เขาบอกว่าพ่อต้องใช้เงินผ่าตัดเยอะนะมีเงินไหม แม่ก็บอกว่ามีจะทำไรก็ทำเลย ให้เซ็นต์อะไรไหมไม่ต้องรอใครทำได้เลยเดี่ยวจัดการให้ แต่หมอเขาดูแล้วว่าแม่ยังเด็กดูแล้วว่าน่าจะไม่มีเงินเขาบอกว่าต้องใช้เงินเป็นแสนนะ ประมาณสองถึงสามแสนได้ แม่ก็บอกว่ามีเดี่ยวจะโทรบอกแม่เขา แล้วก็อธอบายว่าพ่อเป็นอะไรมั่งแตก หักตรงไหนบ้าง ต้องผ่าตัดทำใหม่ที่ดั้ง เพราะเบ้าตาพ่อแตกหมดเลยต้องใช้ซิลิโคนใส่ใหม่ทั้งหมด แม่ก็เลยตัดสินใจโทรหาย่า แต่ตอนนั้นไม่มีเบอร์ย่าก็เลยโทรหาย่าหมูแทย พอย่าหมูรับแม่ก็บอกย่าหมูเป็นลมเลย ก็เลยโทรบอกป้าแก้วกะลุงบอล สักพักก็มา และย่ากะลุงหนุ่มก็มาทีหลัง วันนั้นหมอยังไม่ทำอะไรให้สักอย่างเพราะหมอรอเงินมัดจำ เพราะเขากลัวว่าเราไม่มีเงินแล้วจะรักษาฟรีอ่ะ ก็เลยวางเงินมัดจำไว้ห้าหมื่นบาท แล้วตอนเช้าจะมาให้อีกห้าหมื่นเป็นหนึ่งแสนบาทเขาถึงจะยอมทำให้ หลังจากนั้นเขาก็เอ็กซเลย์กระดูกให้ทั้งตัวเลย แล้วแม่ก็กลับมาบ้านก่อนเช้าถึงไปใหม่เพราะไม่ห้องให้เฝ้าพ่อต้องอยู่ ICU แม่ก็กลับมานอนที่บ้านแต่นอนไม่หลับเลยเป้นห่วงพ่อ และเอาของพ่อกลับมาด้วย ในกระเป๋าที่ใส่เงินพ่อมีพลาสเตอร์อยู่ด้วยแม่เห็นยิ่งร้องไห้ใหญ่เลย เพราะรู้ว่าพ่อก็เป็นห่วงแม่เหมือนกันมั่งเพราะแม่บอกให้ซื้อมาให้ด้วย และแม่ก็ นอนร้องไห้จนตาบวมเลยมองอะไรแทบไม่เห็นเลยตอนนั้นมันง่วงแต่นอนไม่หลับนึกถึงหน้าพ่อแล้วก็ร้องไห้จนเช้าแม่โทรไปลางานแล้วก็ไปหาพ่อที่ร.พ. ปรากฎว่าทางร.พ.รอเงินอีกยังไม่ได้ทำอะไรให้พ่อเลยแต่ตอนนี้เช็ดหน้าตาแล้วเลือดที่เลอะก็เช็ดออกให้หมดแต่นอนรออยู่ที่ห้อง แม่เข้าไปหาถามว่าจำแม่ได้ไหม พ่อบอกได้ แต่ไม่ได้พูดนะ พยักหน้าเอา ถามว่าเจ็บไหม พ่อบอกว่าเจ็บมาก แม่ร้องจนเหนื่อยเลยวันนั้นแม่ถามหมอตลอดเลยว่ารออะไร คนไข้มาร.พ.ตั้งแต่ห้าทุ่มจนเช้าแล้วยังไม่ทำอะไรเลยรอเงินหรอเดี่ยวเงินมาก็วางมัดจำแล้ว ทำไมไม่ทำอะไรให้เลย หรือรอให้คนไข้ตายก่อน พยาบาลก็บอกว่าต้องรอหมอก่อนเพราะต้องใช้หมอถึงสามคนเพราะเป็นหมอศัยกรรม หมอกระดูก แล้วก็หมออะไรอีกคนแม่จำไม่ได้ ยังมาไม่ครบ วันนั้นรอจนถึงบ่ายสามได้ แม่บอกไม่ไหวแล้วถ้าอย่างนั้นแม่จะย้ายร.พ. หมอกะพยาบาลคงรำคาญแม่ก็เลยเข็นพ่อเข้าห้องผ่าตัดไปเลย แต่แม่ไม่รู้หรอกว่าเข็นพ่อไปนอนรอหรือป่าวเพราะหมอก็ยังไม่มา ทางร.พ.คงกลัวว่าแม่จะย้ายพ่อก็เลยเข็นเข้าไปนอนรอก่อนก็ได้แล้วก็บอกแม่ให้กลับบ้าน ค่อยมาอีกทีพรุ่งนี้ เพราะต้องรอหลายชั่วโมง ให้โทรมาเช็คก็ได้ว่าออกจากห้องผ่าตัดหรือยัง แม่ก็เลยกลับบ้านแต่ไม่ได้กลับมานอนที่บ้านนะ แม่ไปนอนที่บ้านลุงน็อตกะป้าฟา เพราะเขาไม่อยากให่แม่อยู่บ้านคนเดี่ยวกลัวจะคิดมาก แม่ก็เลยไปนอนอยู่หลายคืนเหมือนกัน แล้วก็โทรเช็คกะพี่ร.พ.ทุกชั่วโมงเหมือนกันว่าพ่อออกจากห้องผ่าตัดหรือยัง สรุป พ่ออกจากห้องผ่าตัดตอนห้าทุ่มครึ่งได้ อาการดี รู้เรื่องและตอบสนองดี ไม่มีอะไรที่ต้องน่าห่วง แม่ก็เลยถามว่าแล้วรู้สึกตัวไหม พยาบาลยบอกรู้สึกตัวดีไม่ต้องกังวล พรุ่งนี้เช้าญาติมาเยี่ยมได้ หลังจากวางโทรศัพท์กะทางร.พ.แม่ก็หลับไม่รู้เรื่องเลยเพราะคืนก่อนไม่ได้นอนเลย กังวลเรื่องพ่ออย่างเดียวเลย

เช้าวันที่ 26 กพ. แม่ก็ไปหาพ่อแต่เช้า แต่วันนั้นน้าโมไปด้วย แต่ดันเกิดอุบัติเหตุอีกคือ รถมอไซด์พ่อ nuvo อ่ะมันมีแค้งเปลือย แล้วน้าดมนั่งหลังส้นเท้าดันไปโดนสะได้ส้นเท้าเปิดเลยเลือดไหลมากเลยต้องทำแผลที่ร.พ.อีก หมดไป 700 กว่าบาทได้ ทำแผลที่นี่แพงมาก และฉีดยาไปเข็มเดียวเองทำไมมันแพงจัง แม่ก็ต้องจ่ายเงินให้น้าโมอีก และวันนั้นย่าก็มาทำเรื่องย้าย พ่อไปอยู่ที่ร.พ.วชิรพยาบาล ซึ่งมันไกลจากที่บ้านเรามากเลย และแม่ก็คงไปหาพ่อลำบากด้วย เพราะไม่เคยไปแถวนั้นเลย แม่เสียใจที่สุดเพราะเหมือนว่าน่านู๋จะพาพ่อกลับไปอยู่ที่บ้านไม่ให้อยู่กะแม่แล้วเพราะเกิดเรื่องมาแล้วไม่พ้นย่า แม่ก็ไม่มีเงินเยอะขนาดนั้นด้วย หลังจากที่แม่พาน้าโมทำแผลเสร็ดแม่ก็พาน้าโมขึ้นไปหาพ่อ น้าโมเห็นพ่อก็ร้องไห้ ถามพ่อว่า "พี่นุจำโมได้ป่าว เจ็บไหม" พ่อกก็บอกว่าจำได้ เจ็บแผล เออ แต่แม่ลืมบอกว่าตอนนั้นพ่อพูดไม่ได้หลอกนะ อาศัยพยักหน้าเอา เพราะพ่อเจาะคอไว้ให้หายใจ เพราะที่ฟันพ่อหมอเจอะแล้วมัดฟันไว้ไม่ใช้ขยับเขยื่อนเลย เพราะพ่อผ่าตัดที่หัวอ่ะ ล็อกหน้าใหม่ทั้งหมด ก็เลยต้องเจาคอเอาท่อใส่ไว้ เพื่อให้พ่อหาใจสะดวกด้วย แล้วตอนเย็นย่าก็ทำเรื่องย้ายร.พ. มาจ่ายเงินที่ร.พ.หมดไปสองแสนสี่ได้ แล้วก็ค่ารถพยาบาลอีกหนึ่งพันบาท แม่ก็นั่งรถพ.พ.มากะพ่อ

มาถึงร.พ.วชิระ ก็ต้องมาทำเรื่องกันใหม่ทั้งหมด แล้วก็เอาประวัติการรักษาที่ร.พ.เก่ามาดูว่าทำอะไรไปบ้างแล้ว แต่กว่าจะเสร็ดเรื่องขั้นตอนหลายอย่างก็มืดพอดี ตอนนั้นไม่มีห้องพิเศษ พ่อต้องนอนห้องรวมของทางร.พ.ก็ถือว่าดีเหมือนกันแต่ห้ามญาติเฝ้า ที่ร.พ.ไม่ดีอย่างที่เฝ้าไม่ได้ ใจแม่อยากอยู่กะพ่อเพราะความเป็นห่วง แต่แม่ก็ต้องกลับมาบ้าน วันนั้นกว่าแม่จะกลับมาถึงบ้านก็เกือบสี่ทุ่มแล้วเพราะไม่เคยไป ขากลับต้องนั่งรถเมล์กลับมาเองกะน้าโมสองคน ระหว่างทางก็ร้องไห้ตลอดเลย หลังจากที่พ่ออยู่ร.พ.นี้แม่ก็ต้องบอกกะหัวหน้าแม่ทีทำงานว่าขอมาหาพ่อทุกวัน หัวหน้าแม่ก็ดีที่เข้าใจบอกว่าให้ฝากร้านไว้กะร้านข้างๆๆ นะแล้วจะไปก้ไปแต่นานเข้าเขาก้ไม่พอใจเหมือนกันแหละ เพราะเขาจ่ายเงินเดือนให้แม่เท่าเดิมแต่แม่ทำงานให้เขาได้นานกว่าเดิม ไม่มีที่ไหนเขาชอบหรอก ตอนหลังๆ แม่ก็เลยหนีบ้าง ลาบ้าง ขอไปเรื่อย แล้วค่อยกลับมาตอกบัตรพนักงานตอนสามทุ่มทุกวันเพื่อไม่ใช้หัวหน้ารู้ว่าแม่หนีไป แต่ก็เหนื่อยอยู่เหมือนกันเพราะค่าใช้จ่ายแม่ต้องออกคนเดียวที่แม่ไปหาพ่อ แถมยังต้องจ่ายค่างวดรถพ่ออีกเพราะพ่อยังส่งไม่หมด ภาระก็เลยตกอยู่กะแม่คนเดียว ค่ารถวันหนึ่งก็หลายบาทอยู่ตอนนั้นแม่ประหยัดสุด ๆ ไม่ได้กินขนมเลย เพราะต้องแบ่งเงินไว้ใช้ให้พอถึงสิ้นเดือน ตอนนั้นแม่กินมาม่าทุกวันเลย ใส่ผักเอาเพื่อที่จะได้เยอะๆ จะได้อิ่มนาน ๆ จะใช้เงินต้องคิดให้ดี เพราะถ้าเงินหมดไม่มีเงินไปหาพ่อที่ร.พ.แน่เลย แต่แม่ก็ผ่านจุดนั้นมาได้โดยไม่ได้พึ่งพาใครเลย จ่ายค่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าโทรศัพท์ ค่ารถพ่อเดือนหนึ่งก็หมดแล้ว อาศัยหมุนเงินที่ร้านเอา ก็ถือว่ารอดตายมาได้ก็แทบแย่เหมือนกัน แต่ก็ได้น้าโมช่วยเรื่องค่าบ้านด้วย ตอนนั้นพ่อต้องผ่าตัดซ้ำกันอีกหลายรอเหมือนกันเพราะที่ร.พ.เก่าทำไม่ดีต้องแก้ใหม่ด้วย เพราะแขนพ่อเหมือนจะหักแต่ที่ร.พ.เก่าไม่ได้ทำอะไรให้เพราะเขาบอกว่าไม่ได้หัก จะหักก็ที่ขา หน้า แล้วก็นิ้วเท้าพ่อที่เนื้อหายไป ที่แขนไม่เป็นไร แต่อยู่ที่ร.พ.วชิระได้อาทิตยืหนึ่งแม่มีความรู้สึกว่าแขนพ่อมันโกงแล้วพ่อก็เจ็บแขนด้วยก็เลยให้หมอเอ็กซ์เลย์ใหม่ที่แขน แล้วก็ออกมาแขนหักจริง ๆ มันเดาะไม่ถึงกะหักหรอกแต่ก็ต้องผ่าเพื่อดามแขนไว้ไม่ให้มันเคลื่อน ตอนนั้นพ่อต้องเข้าห้องผ่าตัดเป็นว่าเล่นเลยเพื่อที่จะแก้ไขอะไรหลายๆ อย่างแก้ที่ขา แขนเนี้ยโดนสองรอบ แล้วก็เอาเนื้อที่ต้นขามาแปะที่นิ้วเท้าด้วย ขูดเนี้อที่น่องออกเพราะโดนท่อมอไซด์ เอาเนื้อมาแปะใหม่ให้ติดเพื่อไม่ให้แผลติดเชื้อได้ พ่อต้องเจ็บอย่างนี้อยู่จนชินเลย หลังจากนั้นอาการพ่อก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ ตามลำดับ หลังจากนั้นก็เอาที่มัดฟันออก ก่อนหน้าที่เอาที่มัดฟันออกพ่อจะคุยกะแม่โดยเขียนหนังสือเอาในกระดาษแล้วตอนหลังก็เอานิ้วอุดท่อที่คอแล้วพูด พอเอาที่มัดฟันออกก็พุดใหญ่เลย แล้วได้แปรงฟันด้วย เพราะปากเหม็นมาก อิอิ หลังจากนั้นอีกไม่นาพ่อก็ได้ไม้เท้ามาเริ่มหัดเดิน จนพ่อก็ได้ออกจากร.พ.ก่อนสงกรานต์ แต่ตอนนั้นแม่ก็ดีใจนะที่พ่ออกจากร.พ.อ่ะ แต่ก็เสียใจเพราะพ่อต้องกลับไปอยู่ที่บางแค ซึ่งคราวนี้แม่ไปหาบ่อยไม่ได้ เพราะมันไกลเหลือเกิน เพราะแม่ต้องมาทำงานที่ประชาชื่นด้วย เลยทำให้แม่ไปหาพ่อได้อาทิตย์ระหนึ่งครั้งเท่านั้นก็คือวันหยุด แต่แม่ก็โทรคุยกะพ่อ ทุกวันว่าเป้นไงบ้างดีขึ้นหรือยัง วันหยุดไปหาที่บ้านนะ แต่พ่อก็โอเค ไม่มีปัญหาอ่ะไร ถึงเวลานัดก็ไปหาหมอเพื่อที่จะดูว่าผลมีปัญหาอ่ะไรหรือป่าว และวันนั้นที่ไปหาหมอ ปรากฏว่าไฟดับทั้งร.พ.หมอเลยตรวจไม่ได้ พ่อกะแม่ก็เลยหนีกลับมาที่บ้านเราที่ปากเกร็ด ตอนนั้นเงินก็มีน้อยเลยนั่งรถเมล์ ปอ. กลับกันมาแล้วมาลงใกล้ ๆ หน้าปากซอยบ้านแล้วนั่งเท๊กซี่เข้าบ้านเพราะพ่อเดินไม่ไหว วันนั้นก็เลยโดนย่าด่าอีกว่าไปที่โน้นได้ไง ทำไมไม่กลับบ้านแต่พ่อก็ไม่สนใจกลับมาบ้านเราจนได้ อยู่ที่ปากเกร็ดหนึ่งอาทิตย์ก็ต้องกลับไปที่บางแค เพราะเดี่ยวย่าด่าเอาอีกเพราะดทรมาตามเกือบทุกวันเลย เพราะต้องกลับไปหาหมออีกที พ่อก็เลยขับมอไซด์กลับไป พักเกียวย่าก็โทรมาด่าแม่เลยว่าปล่อยให้ขับรถมอไซด์มาได้ไง แม่ก็เลยบอกว่านู๋อยู่ที่ทำงานบอกให้นุนั่งแท็กซี่ไปนะ มันยังบอกว่านั่งแท็กซี่เลย ย่าบอกมันขับรถมาเองเนี้ยดีที่ไม่เป็นไร พ่อบอกว่าขับมาเองไปอยากเสียเงิน และก็ขับมาเรื่อย ๆ ก็ไม่ได้เป้นอ่ะไร บอกว่าจะได้เอาไว้หนีกลับมาปากเกร็ดอีกไง แม่ก็เออๆๆๆ ก็ดีแต่ต้องระวัง หลังจากนั้นพ่อก็กลับมาอยู่ที่บ้านเราเหมือนเดืมมาช่วยแม่หาเงิน พ่อกลับมาขับวินมอไซด์ ทุกคนก็งงกันหมดว่าพ่อหายแล้วหรอ เพราะสภาพพ่อไม่น่ารอดเลย ถ้าวันนั้นไม่มีลุงบัว แม่ก็คงไม่มีนู๋จนถึงทุกวันนี้นะลูก เพราะลุงบัวเป็นคนพาพ่อไปหาหมอ เออ แม่ลืมบอกว่าที่พ่อรถล้มก็เพราะแข่งกะลุงบัวเนี้แหละแค่เบียร์ขวดเดียวเอง แหมๆๆๆ อยากกินแม่ซื้อให้ก็ได้ ไม่น่าแข่งเลย เพราะพ่อหมอบตั้งแต่เริ่มแข่งเลย แล้วมันมีโค้งพ่อไม่ยอมลุกขึ้นก็เลยหลุดโค้ง เขาก็เลยตั้งชื่อโค้งนั้นว่า โค้งอนุสรณ์ (ซึ่งโค้งนั้นเรีกว่าโค้งเด็กอ่อนพญาไท) แต่ลุงบัว็ทำให้พ่อเจ็บมากว่าที่เป็นอยู่เพราะนิ้วพ่อแหว่งก็เพราะลุงบัวเนี้ยแหละที่ขับรถพาพ่อไปที่ร.พ.เท้ามันลากกะพื้นไป ดีนะที่ร.พ.ใกล้ ไม่อย่างนั้นเท้าพ่อหายไปทั้งเท้าแน่ๆ เลย แล้วน่องพ่อที่โดนท่อก็เพราะขาลากไปอีกแนะแหละ ทุกคนเพิ่งมาหลายสงสัยกันก็ตอนพ่อหายเนี้ยแหละว่าขามันโดนได้ยังไง ก็มาเฉลยกันตอนหลังเนี้ยแหละว่าเพราะลุงบัวเนี้ยเอง เรื่องก็มีอยู่อย่างนี้แหละน้องบูลเอย