จากนักกิจกรรมอาสากลายมาเป็นคุณตาลูกอ่อนร้องไม่หยุด
ตอนอายุ 60 พยายามสร้างคุณค่าให้ตัวเอง เพื่อไม่ให้เป็นโรคซึมเศร้า เข้าร่วมกลุ่มเป็นจิตอาสา ทำกิจกรรมกับกลุ่มผู้สูงวัย และชุมชน โดยใช้ประสบการณ์ที่มี เป็นแอดมินเพจ และเว็บ มาสเตอร์ เป็นผู้ประสานงานร่วมกับสื่อ ถ่ายทอดกิจกรรมชุมชนออกรายการต่างๆ  ก็สนุกสนานและประสบความสำเร็จในระดับนึง  

หลัง 60 ปลายๆ ก็ตัดใจหยุดกิจกรรมชุมชน มารับบทเป็นคุณตา เลี้ยงหลานสาววัย 5 เดือน แบบเต็มตัว เมื่อแม่เขาต้องกลับไปทำงานตามปกติ
เลี้ยงหลานคนอื่น ไม่เหมือนหลานสาวคนนี้ เพราะตอนแกง่วงจะร้อง ไม่กินนม ไม่ยอมนอน ใหม่ๆ ยอมรับว่าเหนื่อยจนท้อ เพราะเลี้ยงแบบคนรุ่นใหม่ ไม่ใส่แปล กว่าจะปล้ำเอานอนได้ ก็แบกกันไหล่ล้า

ช่วงนั้นต้องคิดหาวิธีทำให้หลานหลับ จากเดินกล่อม พอได้ที่ก็ค่อยๆ เอนตัวนอนเตียงโยก แล้วก็หลับไปด้วยกันทั้งตาและหลาน บางครั้งเดินกล่อมก็ไม่ยอมหลับร้องลูกเดียว ก็ต้องเปลี่ยนท่า ซบไหล่ พาดบ่า ท่าซุปเปอร์แมน สารพัดที่พยาบาลแนะนำ บางครั้งต้องพาเดินไปห้องยายบ้าง ห้องน้าชายบ้าง มาสะดุดตรงรูปบอลลูนหัวเตียง น้าเจษ ชอบใจ เงียบเลยแฮ๊ะ กล่อมสักพักหลับได้



พอโตขึ้นมาหน่อย แม่ปลูกฝังให้รักหนังสือ ซื้อหนังสือมาอ่านให้ฟังทุกวัน หลานชอบ มองหน้าคนอ่านอย่างตั้งใจ บ่อยครั้งที่ฟังแล้วหลับคาตัก พอเริ่มคลานได้ก็จะคลานไปลากหนังสือมาให้ตาอ่านให้ฟัง ในลักษณะเล่าเรื่อง ที่ชอบมากๆ คือ หมูสามตัว ช้างน้อยคอยได้ มอมอนจัง และจ๋อมแจ๋ม

ที่ต้องปรับตัวกันตลอดเวลาเพราะหลานไม่ยอมอยู่นิ่ง หนักเข้าก็เลยต้องกั้นคอกอยู่ด้วยกัน 555+ ตอนนั้นก็เริ่มสอนให้เขารู้จักสิงสาลาสัตว์ ทั้งกระดานภาพและเสียง ตุ๊กตายัดนุ่น และหนังสือภาพ ทำให้เรารู้สึกว่า เด็กนั้นสอนให้เราเข้าใจอะไรๆ หลายอย่าง ต้องใจเย็นมากๆ รักเขาเยอะๆ เรียกว่าต้องเรียนรู้ไปปรับขบวนยุทธไปพร้อมๆ กัน

ลุงแดง

7 กันยายน 2562