ประสบการณ์ผ่าคลอด @ BNH Hostpital (5/1/10)

กำหนดผ่า 5 ม.ค. 53
เวลา 8 - 9 โมง





กิ๊กกับพี่หยี่ไปถึงรพ.ตั้งแต่วันที่ 4 ม.ค. ตอน 2 ทุ่มครึ่งได้ เพราะทางรพ.ให้ admit ได้หลัง 2 ทุ่ม ของวันนัดผ่า (กรณีผ่าก่อนเที่ยง) พอไปถึง ก็นั่งรถเข็นไปยังห้องพัก และในคืนแรก พยาบาลก็มาจัดการโกนขนให้เรียบร้อย 555

คืนแรก นึกว่าจะนอนไม่หลับ เพราะกิ๊กกลัวมากกก ตื่นเต้น กลัวไปหมด แต่หลักๆ คือ กลัวผ่าตัด 555 เกิดมาไม่เคยนอนรพ. แต่นี่ผ่าตัด ผ่าแบบมีสติด้วยนะ คือ รู้ว่าเค้าผ่าอยู่อ่ะ ไม่ได้หลับ แล้วก็มีเพื่อนเคยบอกว่า โดนผ่าทั้งๆที่ยายังไม่ชา เหมือนกับผ่าสด...โอ้ แม่เจ้า ก็เลยกลัวมากก...รองลงมาก็เป็นห่วง กลัวลูกไม่แข็งแรง ไม่ปลอดภัย (แต่ที่ข้อนี้เป็นรอง เพราะค่อนข้างมั่นใจว่า ลูกน่าจะโอเค)...แต่เอาเข้าจริงๆ ก็หลับสบายดี อิอิ

เช้ามาประมาณ ตี 5 ครึ่ง พยาบาลก็มาปลุก แล้วก็จัดการเหน็บยา (ถ่าย) แล้วก็บอกว่า ให้อาบน้ำอะไรให้เรียบร้อย เจ้าหน้าที่จะมารับไปห้องผ่าตัดประมาณ 7.30 น....ด้วยความกลัวว่า ตอนถ่ายรูป(ในห้องคลอด)กับลูก จะไม่สวย เลยถามพยาบาลว่า แต่งหน้าได้รึป่าว 555 พยาบาลบอกว่า แต่งได้ค่ะ อิอิ (ซึ่งจริงๆ ที่เค้าไม่อยากให้แต่ง เพราะว่าเผื่อแม่เสียเลือด แล้วจะเป็นลมอะไรแบบนี้ หน้ามันจะซีด ถ้าแต่งหน้าจัด ก็จะดูไม่ออกว่าหน้าซีดรึป่าว แต่คุณพยาบาลบอกว่า แต่งได้ เพราะเค้าดูจากเล็บกะดูจากใต้ต้าได้ กรณีถ้าเป็นลมขึ้นมา)

พอคุณพยาบาลไป ก็จัดการล้างหน้า อาบน้ำ...ผัดแป้ง ทาลิปมัน 555 แต่ก็ยังกะว่า เอาไว้ใกล้ๆเค้ามารับ จะแต่งหน้าให้สวยงามอีกที (กลัวแต่งก่อน แล้วมันจะซีดหมด...เอากะอิชั้นสิ 555)...แล้วก็กลับมานอนรอที่เตียง ส่วนพี่หยี่ก็ลงไปไหว้ศาลพระภูมิของรพ. (ว่าจะไหว้ตั้งกะเมื่อคืน แต่มันดึกเกิน เลยขี้เกียจลง)

ประมาณ 7.20 (ก่อนเวลาตั้ง 10 นาที) เจ้าหน้าที่ ก็เข้ามารับเราขึ้นเตียง ซึ่งจะบอกว่า จังหวะนี้กิ๊กนอนอยู่บนเตียงคนไข้ จนท.ก็เอารถเข็นที่เป็นเตียง มารับเราไปเลย คือ ยกขึ้นเตียงรถเข็น ทั้งๆที่ยังนอนๆอยู่อ่ะ แบบไม่ต้องลุกเลย...นั่นแปลว่า กิ๊กไม่มีเวลาไปแต่งหน้าอีกรอบ 555 ยังดีที่ได้ทาแป้ง(ฝุ่น)กะลิปมันไปแล้ว เหอ เหอ...จากนั้น เค้าก็เข็นไปห้องผ่าตัด พอถึงหน้าห้อง จนท.ก็ให้พี่หยี่รออยู่หน้าห้อง ส่วนกิ๊กเค้าเข็นไปรอด้านใน ซึ่งระหว่างที่นอนรออยู่หน้าห้องผ่าตัด ก็มีพยาบาลมาบรีฟให้ฟังคร่าวๆ แล้วก็มีคุณหมอดมยามาแนะนำตัว แล้วก็บรีฟให้ฟังอีกรอบว่าจะเกิดอะไรขึ้นในห้องผ่าตัดบ้าง

พอคุยเสร็จ ก็ได้เจอพี่หยี่ (ตอนแรกนึกว่าจะได้เจอหลัง block หลังเสร็จ) ใส่ชุดคลุมมาเรียบร้อยแล้ว กิ๊กก็เลยถามความเรียบร้อยว่าเอาของมาครบรึป่าว อันได้แก่ แว่นตากิ๊ก (กลัวมองหน้าลูกไม่ชัด เพราะเค้าไม่ให้ใส่คอนแทค) แล้วก็กล้องถ่ายรูป 555

หลังจากนั้น (ไม่รู้เวลาแล้วนะ) ก็ได้เวลาประตูห้องผ่าตัดเปิดออก (พี่หยี่ไม่ด้เข้ามาด้วย) ตื่นเต้นมากๆๆๆ เหอ เหอ เค้าก็เข็นเราเข้าไป แล้วก็เอาเราขึ้นเตียงผ่าตัด ซึ่งจะบอกว่า มันเล็กดีจัง คือ พอดีตัวเลย เหอ เหอ แล้วก็มีที่วางแขน 2 ข้างยื่นออกมา...หลังจากถูกอุ้มขึ้นเตียงผ่าตัด หมอดมยาก็เข้ามาบอกว่า จะบล๊อกหลังแล้วนะ ให้ทำตัวงอเหมือนกุ้ง แล้วก็มีพยาบาลมาช่วยกันจับๆเราให้ตัวงอๆ (ซึ่งทำได้ยากมาก เพราะติดพุง 555) จากนั้น ก็รู้สึกเหมือนมีเข็มจึ๊กเข้าไปที่กลางหลัง แต่ก็ไม่เจ็บมาก เหมือนฉีดยาทั่วไป....

แต่วินาทีหลังจากเข็มจึ๊กเข้าไปนี่สิ ทุกอย่างมันดูฉุกละหุกมากๆๆ ...เพราะ พยาบาลก็รีบมาพลิกตัวเรากลับ แล้วหมอก็บอกว่า ให้ยืดขาเร็วๆๆๆ คือ กลัวว่ายามันจะชาแล้วอะไรประมาณนี้ คือ ทุกอย่างต้องเร็วไปหมด สุดท้ายก็ยืดขานอนเรียบร้อยพอดี...วินาทีที่ด้านล่างเริ่มชา มันจะเหมือนแบบ รู้เลยนะว่ามันค่อยๆๆๆๆชา มันแบบเหมือนเป็นเหน็บอ่ะ 555 พอรู้สึกงี้ ก็เลยค่อนข้างโล่งใจว่า มันคงชาจริงๆแล้ว ไม่ใช่แบบโดนกรีดสดๆ เหอ เหอ..

จากนั้นก็รู้สึกว่ามีอะไรยุกๆยิกๆด้านล่าง(ตรงนั้น) แต่มันไม่เจ็บนะ แค่รู้สึกว่ามีคนมาทำอะไรกะตัวเรา ซึ่งเดาได้ว่า คงใส่สายปัสสาวะแน่ๆเลย เคยได้ยินมาว่า ถ้าใส่สดๆมันจะเจ็บมากกกก แต่นี่แสดงว่ายาออกฤทธิ์ เพราะมันรู้สึกแค่ยุกๆยิกๆ...แล้วหมอก็เริ่มมาเทสต์ที่หนังหน้าท้องเรา ตอนนี้แหละที่เสียวมากก เสียวว่าโดนกรีด แต่ยังรู้สึกเจ็บอยู่ 555 แต่ปรากฏว่า พอหมอถามว่า เจ็บมั้ย...เราก็แบบ เจ็บอะไรหว่า ไม่รู้สึกอะไรเล้ยยย เฉยเมยมากๆๆ สรุป คือ ไม่รู้ว่าหมอทำไรด้วยซ้ำ 5555 หมอเลยบอก โอเค พร้อม 555

ตอนนี้แหละ ที่พีหยี่ได้เข้ามาในห้อง แล้วหมอก้บอกว่า ให้คุณพ่อมานั่งตรงนี้ ก็คือ นั่งตรงเก้าอี้ที่อยู่ตรงหัวเรา แล้วก็คอยจับมือเราเอาไว้...ก็รู้สึกอุ่นใจดีนะ...จากนั้น หมอดมยา ก็บอกว่าอาจจะหายใจขัดๆหน่อยนะคะ ว่าแล้ว ก็เลยเอาหน้ากากอ๊อกซิเจนมาให้เราดม ด้วยความที่ใช้ไม่เป็น เลยไม่กล้าหายใจเอาลมเย็นๆเข้าไป จนหมอต้องบอกว่า หายใจเข้าไปเลยค่ะ 555 เลยได้รู้ว่า อ๋อ กลิ่นอ๊อกซิเจนมันเป็นหยั่งงี้นี่เอง

ตลอดเวลาของการผ่าตัด เรียกว่าไม่รู้สึกเลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เพราะเค้ามีม่านบังอยู่ กิ๊กก็นอนจับมือพี่หยี่ไป คุยกันเล็กๆน้อยๆพอไม่ให้ตื่นเต้นมาก...จนกระทั่งหมอบอกว่า จะเอาเด็กออกแล้วนะคะ คุณแม่จะหายใจไม่ออกหน่อยนะคะ...เท่านั้นแหละ ตื่นเต้นถึงขีดสุด เหอ เหอ....จริงๆก้ไม่ถึงกับหายใจไม่ออกหรอกนะ แต่มันอึดอัดๆๆน่ะ (จังหวะนี้ พี่หยี่บอกว่า เห็นหมอทำท่าเหมือนกระชากเด็กออกจากพุงกิ๊กเลยอ่ะ 555) จำได้ว่า รอฟังเสียงลูกร้องอยู่ ปรากฏไม่ได้ยิน เลยรีบถามพี่หยี่ ทำไมลูกไม่ร้อง ?? พีหยี่เลยบอกว่า ยังไม่ออกมา 555 จนได้ยินเสียงหมอขานเวลา "เกิดค่ะ" "8.xx" ค่ะ เท่านั้นแหละ ถึงได้รู้ว่าลูกออกมาแล้ว (เพราะมันไม่รู้สึกอะไรเลยไง) แล้วก็ได้ยินเสียงเด็กร้อง...ไม่อยากจะบอก วินาทีนั้น น้ำตามันไหลออกมาเป็นสายเลยอ่ะ ไม่อยากจะเชื่อจริงๆนะ (แม้ว่าจะไม่ได้คลอดเองก้ตาม) มันเป็นอะไรที่ตื้นตันมากๆๆๆ แล้วก็เห็นพยาบาลอุ้มตัวลูกไปจัดการทำอะไรบางอย่างที่เตียงเด็ก แล้วก็บอกว่า "เด็กแข็งแรงค่ะ" โล่งอกมากกก ...จริงๆแอบลุ้นอยู่ว่า นน.เด็กเท่าไร่ แต่ยังไม่มีใครบอก 555...แล้วพยาบาลก็อุ้มลูกมาถ่ายรูปครอบครัว แต่เป็น shot ที่เร็วมากๆ ถ่ายไป 2 ใบ แล้วก็อุ้มลูกไปเลย..



ใครๆก็บอกว่า ผ่าตัดยังไงเนี่ย หน้าเด้งเชียว 555 เสียดาย ไม่ได้เอาแว่นไปคาดหัวไว้อย่างที่ตั้งใจ มันเร็วมากๆอ่ะ ลืมเลย


จากนั้น พี่หยี่ก็ต้องออกจากห้องผ่าตัดแล้ว ไปตามดูลูก...ส่วนกิ๊กก็ต้องคลอดรก กับเย็บแผลต่อ แต่ก็ไม่นานมาก...พอเย็บแผลเสร็จเรียบร้อย ก่อนออกจากห้องผ่าตัด เหมือนแว่วๆว่า หมอเดินมาบอกว่า เด็กหนัก 2,850 กรัมนะคะ...ก็เลยเกิดอาการจิตหลอน แบบว่า อยากให้ลูกหนักถึง 3000 กรัมอ่ะ เลยมัวแต่กังวลอยู่กะเรื่องนน....จนเค้าย้ายกิ๊กไปนอนพักฟื้นดูอาการ (ประมาณ 3 ชม. มั๊ง) ซึ่งตอนนี้เค้าให้นอนหลับ แต่กิ๊กดันนอนไม่หลับ คือ หลับตานะ อยากจะนอนให้หลับ แต่มันไม่หลับ ใจก็มัวแต่กังวลเรื่อง นน.ลูก คิดว่าเราทำอะไรผิด ทำไมลูกถึงหนักน้อย นึกโทษตัวเองไปเรื่อย ...ซักพัก ก็มีพยาบาลเข้ามาถามอาการ แล้วก็พูดให้ฟังคร่าวๆเรื่องลูกแข็งแรงดี อะไรประมาณนี้ แล้วก็บอกว่า หนัก 2,800 ไม่น้อยนะคะ ลูกเค้าหนักแค่ 2500 ตอนนี้อ้วนท้วนสมบูรณ์ ... (ตอนแรกยังนึกว่าหมอเด็กมาบรีฟให้ฟัง เพราะไม่รู้จักหน้าหมอเด็ก ปรากฏว่าไม่ใช่)...ระหว่างนอนอยู่ ได้ยินเสียงเตียงข้างๆนอนกรนเชียว ยังคิดว่าเค้าหลับสบายน่าดู แต่เราไม่หลับแหะ 555

พอครบเวลาเค้าก็มาเข็นกิ๊กกลับห้อง...จริงๆมันก็มึนๆนะ คือ รู้สึกตัว แต่ก็มึนๆเหมือนเวียนหัวด้วย พอไปถึงห้องก็เจอพี่หยี่กับคุณแม่รออยู่แล้ว...แล้วก็ถามถึงแต่ลูก เพราะจำได้ว่ารพ.ต้องรีบเอาลูกมาดูดกระตุ้นก่อน คือ ถ้าคลอดเอง ลูกก็คงได้ดูดเร็วกว่านี้ แต่นี่ผ่าคลอด เลยช้าหน่อย...ปรากฏ เอาเข้าจริง กว่าพยาบาลจะพาลูกมาดูดครั้งแรก ก็บ่ายโมงนู่นเลย...แต่จริงๆ ก็ไม่ได้ถือว่าผิดอะไร เพราะเค้าบอกว่า ต้องให้เด็กอยู่ใน NICU (รึป่าวหว่า จำไม่ได้)ก่อน 4 ชม. เพื่อให้ความอบอุ่นและดูความแข็งแรง..



อาหารมื้อแรกหลังผ่าตัด..น้ำซุปใสเชียว เหอ เหอ


สรุปว่า อาการวันแรก คือ มึนๆทั้งวัน นอนเกือบตลอด แต่ไม่หลับจริงๆจังๆ เพราะมีคนเข้ามาตลอด เดี๋ยวลูกมา เดี๋ยวพยาบาลมาวัดไข้ วัดความดัน แล้วก็ในห้องก็มีคุณแม่ พี่หยี่ ดูทีวีกันหนุกหนาน 555 มีเสียงโทร.เข้าตลอด แต่ไม่รับสายเลย เพราะมึนมาก กลัวจะคุยไม่รู้เรื่อง...ก็ยังงงว่าทำไมมันมึนขนาดนี้ ทั้งวันเลยแหละ จนกระทั่งผ่านไป 1 คืน ตื่นเช้ามาถึงหาย กลายเป็นเฟรชแบบสุดๆได้

นี่แหละ ประสบการณ์ผ่าคลอดของกิ๊ก ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี..ผ่าคลอด ไม่เจ็บค่ะ chill chill คอนเฟิร์ม อิอิ...แต่วันรุ่งขึ้น หลังจากยาชาหมดฤทธิ์นี่ อย่าให้ said นะคะ ..ลุกขึ้นยืนครั้งแรกนี่...โอ้ๆๆๆ จะตายซะให้ได้ เจ็บแผลมากกกก...ไม่นึกว่าแค่การยืนให้ตรง จะยากขนาดนี้..แค่ยืนนะคะ เดินนี่ไม่ต้องพูดถึง 555...ตอนแรกกิ๊กกะจะเดินไปหาลูกที่ห้องเนิร์สเซอรี่เลย แต่พอลุกขึ้นยืนจริงๆ...เอ่ออ ตรูขอแค่เดินไปให้ถึงโต๊ะกินข้าวข้างๆเตียงนี่ก่อนละกัน 5555 ใครผ่าคลอด เตรียมเจ็บแผลไว้ได้เลย ไม่ได้ขู่น๊า อิอิ


ปล. ตอนหลังได้ถามพี่ที่เค้าผ่าคลอดเหมือนกัน เค้าบอกว่า ของเค้าไม่มึนล่ะ ผ่าเช้า พอบ่ายๆ ก็คุยได้เป็นปกติ แล้วก็ถามไปถามมา เลยรู้ว่า ตอนที่เค้าให้พักนอน 3 ชม.อ่ะ พี่เค้าหลับสนิท พอตื่นมาก้เฟรชเลย...ถึงว่า เพราะกิ๊กนอนไม่หลับน่ะเอง มันก็เลยมึนๆตลอด แต่พอได้นอน 1 คืน ตื่นมาก็เฟรชเหมือนกัน..เพราะงั้น ตอนที่เค้าให้นอนพักหลังผ่าตัด ต้องหลับให้ได้นะคะ จะได้ไม่มึนเหมือนกิ๊ก

Create Date : 11 มกราคม 2553 Last Update : 21 กุมภาพันธ์ 2553 11:08:07 น. Counter : 14623 Pageviews.		15 comments
Share Tweet