จิ้นคุณพี กับน้องก้อง ver. เที่ยวทะเล ภาค 7 (ในวันที่คุณพีป่วย)

หลังจากคืนที่พีป่วยหนัก จนก้องต้องนอนกอดพีไว้ในอ้อมแขนทั้งคืน เพื่อให้พีคลายหนาว

รุ่งเช้า ก้องก้อค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น (เค้านอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่ เพราะว่ามันแต่กังวลเป็นห่วงคนรักทั้งคืน) ตื่นมาก้อเห็นพีหลับสนิทในอ้อมกอด มือของพีข้างนึงพาดอยู่บนตัวของก้อง

ก้อง: มองหน้าคนรักอย่างมีความหมาย ค่อยๆ เอื้อมมือไปจับหน้าผากเพื่อตรวจดูอาการไข้หวัด แล้วก้อโล่งใจที่ไข้เริ่มลดลงแล้ว ยิ้มออกมาน้อยๆ

หลังจากเห็นว่าพีดีขึ้น จึงเริ่มทำการสำรวจใบหน้าคนรัก ค่อยปัดผมออกจากใบหน้าพี แล้งจ้องมองใบหน้า ดวงตาที่หลับอยู่ จมูกที่ได้รูป และปากที่สมส่วนกับใบหน้า พลางคิดว่าทุกส่วนในใบหน้านี้ ร่างกายนี้เป็นของเค้า เป็นของเค้าทั้งหมด และเค้าจะไม่มีวันปล่อยให้คนๆ นี้หลุดมือไปเด็ดขาด โดยไม่รู้ตัวเค้ากระชับกอดคนรักของตนให้แน่นขึ้นอีก ด้วยกลัวว่าคนตรงหน้าอาจจะหายไปหรือแตกสลายไป

ถึงเวลาที่จะต้องตื่นแล้วเพราะครอบครัวของก้องจะกลับมาเมื่อไหร่ก้อไม่รุ ก้องเลยค่อยๆ ปลุกพี

ก้อง: “พี พี ตื่นได้แล้ว พี” ก้องค่อยๆ เขย่าตัวพีเบาๆ

พี: “อืม...” ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา มองเห็นก้องอยู่ตรงหน้า ก้อยิ้มออกมา “ก้อง”

ก้อง: “พี ตื่นได้แล้วนะ คุณลุกไหวมั้ย คุณยังมีไข้อยู่นิดหน่อย เดี๋ยวผมจะไปทำอะไรให้กินนะ คุณจะได้กินยา”

พี: “อืม...ไม่เอาอ่ะ ผมอยากอยู่อย่างนี้ก่อน” ว่าแล้วก้อกอดก้องแน่นขึ้นกว่าเดิม

ก้อง: เขิน แต่ก้อแอบยิ้ม “คุณนี่ ไม่เอาน่ะ เดี๋ยวคุณไม่ได้กินยา”

พี: “ผมกำลังกินยาอยู่นี่ไง ยาอันนี้เป็นยาทิพย์นะ ไม่ว่าโรคไหนผมหายหมดเลย แต่เป็นยาของผมคนเดียวนะ คนอื่นกินไม่ได้เด็ดขาด” ว่าแล้วก้อซุกหน้าเข้าไปในอ้อมอกของก้อง แล้วรวบตัวก้องให้แนบชิดกับตัวของตน

ก้อง: เขินมาก แต่ก้อแอบดีใจ “คุณ....อ่ะ ทำป็นเล่นอยู่ได้”

พี: “เอ๊ะคุณ ผมเล่นอะไรที่ไหน ผมกำลังรักษาอาการของผมอยู่นะ คุณมาว่าผมได้ไง” หลับตาพริ้ม ซุกหน้ากับอกก้อง

ก้อง: “.....” พูดไรไม่ออก แต่แอบยิ้ม แล้วก้องค่อยๆ วางมือพาดลงบนตัวพี เหมือนเป็นการกอดตอบพีไป

พี: รับรู้ถึงมือของก้อง ยิ้มดีใจ หลับตาพริ้มในอ้อมอกของก้องต่อ “อุ่นจัง ขออยู่อย่างนี้ซักพักนะ หายเร็วยิ่งกว่ากินยาขนานไหนซะอีก”

ก้อง: ได้ยินอย่างนั้นก้อยิ้มดีใจ รู้สึกรักพีขึ้นมา มือที่วางพาดเฉย จึงกลายเป็นการกระชับกอดตอบพีจิงๆ

อยู่อย่างนั้นไปซักพัก ก้องก้อเริ่มคลายกอด

ก้อง: “พี ต้องลุกจิงๆ แล้วล่ะ เดี๋ยวที่บ้านก้อจะกลับกันมาจากเกาะแล้ว อีกชั่วโมงก้อคงถึงแล้วล่ะ”

พี: “อีกตั้งชั่วโมงนึง ขออยู่อย่างนี้ไปก่อนนะ นะ ผมยังหนาวอยู่เลย” อ้อนอีกแล้ววว (กีสสส)

ก้อง: “คุณ แล้วไม่คิดจะลุกขึ้นมาเตรียมตัวอะไรเลยเหรอ คุณต้องทานข้าวทานยา เช็ดตัว....” พูดแล้วก้อคิดถึงฉากเช็ดตัวเมื่อวานขึ้นมาหน้าแดงแปร๊ด “เอ่อ ผมหมายถึงเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะ”

พี: “อืม ผมว่าเช็ดตัวก่อนเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อยก้อดีนะ คุณว่ามั้ย” คิดถึงฉากเช็ดตัวเมื่อวานแล้วอยากให้มีอีก

ก้อง: หน้ายังแดงอยู่ “ไม่ต้องหรอกเช็ดหรอก เหงื่อไม่ได้ออกซะหน่อย เมื่อกี้ยังบ่นหนาวอยู่เลย จะเช็ดทำไม” ไม่กล้ารับ เพราะฉากเมื่อวานมันยังทำให้เค้าเขินมากอยู่

พี: “งั้นผมก้อไม่ปล่อยอ่ะ ยังไม่อยากปล่อยเลย ขออยู่ต่อละกันนะ” ว่าแล้วเอาร่างตัวเองไปกอดแนบชิดกับก้องอีกที

ก้อง: “ฮึ้ยส์..คุณนี่ ว่าแต่ผมดื้ออ่ะ คุณนี่ก้อดื้อจิงๆ เลยนะ”

พี: “อย่างผมไม่เรียกว่าดื้ออ่ะ เรียกว่าตื้อต่างหาก หึหึ” ยิ้มกริ่ม

ก้อง: “ยังจะมาภูมิใจอีกนะ ปล่อยผมได้แล้ว” พยายามดึงแขนพีออก

พี: “ไม่ปล่อยอ่ะ ไม่เอานะ ก้อผมอยากอยู่อย่างนี้นี่” รั้งไว้สุดชีวิต (กีสสส ลูกดื้อคุณพี น่ารักกกกอ่ะ)

ก้อง: พยายามยื้อจนเขนพีหลุดออก ปกติเค้าจะแพ้แรงของพี แต่คราวนี้คงเป็นเพราะพียังไม่หายดี เค้าเลยเอาชนะได้ง่ายๆ “นี่ ปล่อยได้ซะที พอแล้วคุณ ทำเป็นเด็กๆ ไปได้”

พี: ตกใจที่แพ้ แต่ก้อพลิกสถานการ์ณกลับ เริ่มกลยุทธอ้อนสะท้านใจต่อทันที “ก้อง คุณเป็นยาของผมนะ ไม่สงสารผมเหรอ ขอผมอยู่ต่ออีกนิดก้อไม่ได้” ทำหน้าเศร้า แล้วก้อทำท่าคิดได้ “อ่ะ คุณไม่กอดผมต่อก้อได้ แต่ให้อย่างอื่นเป็นยาแทนได้มั้ย ผมหายแน่ๆ เลยอ่ะ”

ก้อง: เขินที่ได้ยินพี่อ้อน แต่ก้อรู้สึกร้อนตัวว่าจะต้องเสียเปรียบอีกแน่คราวนี้ “อะไรของคุณน่ะ”

พี: เอื้อมมือเข้าไปจับใบหน้าด้านข้างของก้อง แล้วค่อยๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ก้องมากขึ้นๆ พร้อมเอียงหน้าน้อยๆ จนริมฝีปากเข้าไปใกล้ก้อง

ก้อง: ตกใจที่พียื่นมือมาจับหน้า และยื่นหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ใจเต้นแรงแทบจะระเบิด ค่อยๆหลับตาลงเพื่อรอจุมพิตจากคนรัก

พี: ประทับริมฝีปากของตนลงไปที่ริมฝีปากของคนรักอย่างแผ่วเบา

อึดใจนึง พีค่อยๆ ถอนใบริมฝีปากออกมา แต่ใบหน้ายังคงอ้อยอิ่งอยู่ข้างหน้าคนรัก

พี: “เห็นมั้ยคุณ ยาเค้าดีจิงๆ นะ ผมไม่มีไข้แล้ว” จับหน้าผากของทั้งสองให้ชนกัน

ก้อง: เขินสุดๆ มองตาพี “บ้า ไม่เห็นจะเกี่ยวเลย คุณอ่ะหายตั้งนานแล้ว”

พี: “ใครว่า ผมได้ยาที่ดีที่สุดในโลกต่างหากล่ะ” อมยิ้ม “ผม...รักคุณนะ...ก้อง”

ก้อง: เขินสุดๆ แต่ก้อยิ้ม “ผม...ผม....ผมก้อเหมือนกัน”

แล้วทั้งสองก้อนั่งจ้องตากันอย่างลึกซึ้งในความรักที่มีต่อกันอย่างเต็มหัวใจ โดยที่ไม่ต้องพูดอะไรมากไปกว่านี้

Create Date : 29 พฤศจิกายน 2552 Last Update : 24 ธันวาคม 2552 15:56:55 น. Counter : 2970 Pageviews.		9 comments
Share Tweet