ฟิค พี-ก้อง ตอน เซอร์ไพรส์แสนหวาน >_<

เช้าวันหนึ่ง ณ ห้องนอนของก้องและพี

ทั้งคู่ยืนหันหน้าเข้าหากันอยู่หน้ากระจก ก้องกำลังง่วนอยู่กับการจัดเนคไทของพีให้เข้าที่ พียืนจ้องมองหน้าตาที่ตั้งอกตั้งใจของคนตรงหน้า และยิ้มเอ็นดูให้กับใบหน้านั้น

พี: “ก้อง....เย็นนี้คุณเลิกงานกี่โมง”

ก้องยังคงไม่ละสายตาไปจากมือที่กำลังจับอยู่ที่ปมเนคไท “ก็คงเหมือนเดิมนะพี วันนี้เข้าเวรตั้งแต่เช้า...คงเลิกห้าโมงเย็นน่ะแหละ”

พี: “งั้นเย็นนี้เดี๋ยวผมไปรับนะ”

ก้อง: “อ้าว...พี...วันนี้คุณไม่ต้องอยู่ดึกเหรอ”

พี: “ไม่ล่ะ...วันนี้ผมออกได้เร็ว...เดี๋ยวผมไปรับ แล้วเราไปทานข้าวเย็นกันนะก้อง”

ก้อง: ลดมือลงจากเนคไทที่จัดได้สุดเนี้ยบ แล้วเงยหน้าหันมาส่งยิ้มให้พี “อืม”

พีเห็นใบหน้าน่ารักของคนตรงหน้าตอนยิ้มแล้วมันอดใจไม่ได้ ยื่นหน้าเข้าไปแตะริมฝีปากอย่างแผ่วเบานุ่มนวลกับริมฝีปากแดงของอีกฝ่ายทันที

พีถอนหน้าออกมาส่งยิ้มให้ก้อง จับมือสองข้างของก้องมากุมไว้ “ดีเลย...เราไม่ได้กินข้าวเย็นข้องนอกด้วยกันมานานแล้ว...งั้นเดี๋ยวเย็นนี้ผมจะพาคุณไปที่สุดพิเศษของผมเลยนะ...คุณต้องชอบแน่ๆ เลยก้อง”

ก้องที่รับสัมผัสอย่างกะทันหัน ใบหน้าร้อนผ่าว มีสีแดงระเรื่อ จับใจความคำพูดพีไม่ค่อยได้นัก ได้แต่พยักหน้ารับคำอย่างเดียว

แล้วเช้านี้พีก็ออกไปส่งก้องที่ทำงานเหมือนทุกวัน

เมื่อถึงเวลาเลิกงาน รถเล็กซัสสีเงินมาจอดในที่จอดประจำในลานจอดรถกลางแจ้ง โดยมีเจ้าของรถยืนหันหลังพิงตัวรถอยู่

ก้องที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากโรงพยาบาลมองเห็นผู้ชายที่เป็นทั้งเจ้าของรถและเจ้าของหัวใจยืนพิงรถอยู่ รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของก้องโดยอัตโนมัติ แต่ด้วยความที่คนที่ถูกมองยังไม่รู้ตัวเพราะง่วนอยู่กับการติดต่อธุรกิจด้วยการกดโทรศัพท์มือถือในมือ ก้องจึงค่อยๆ ชะลอฝีเท้าลงและเดินแอบๆ ไปตรงจุดที่พีมองเค้าไม่เห็น

ก้องแอบมองพี วันนี้พีใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอมเทา เนคไทสีเข้มที่เค้าผูกให้อย่างสุดเนี้ยบเมื่อตอนเช้า ตอนนี้ได้ถูกคลายปมอย่างหลวมๆ พร้อมกระดุมบนของเสื้อเชิ้ตถูกปลดออกเพื่อความผ่อนคลายของคนใส่ แขนเสื้อทั้งสองข้างถูกพับขึ้นจนเกือบถึงข้อศอก ประกอบกับใบหน้าจริงจังของพีที่จ้องไปที่โทรศัพท์ตรงหน้าตอนนี้ทำให้ก้องรู้สึกว่าพีดูดีมากๆ

แล้วความรู้สึกของก้องก็โดนตอกย้ำโดยผู้หญิงกลุ่มหนึ่งที่เดินผ่านมา และพากันซุบซิบมองไปทางพีอย่างชื่นชม...ทำให้ก้องรู้สึกชื่นชมและภูมิใจในตัวคนรักของเค้า แต่ในขณะเดียวกัน ก็ทั้งหวงทั้งหึงพีอีกด้วย

ก้อง: “นี่เรารักเค้ามากขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย” ก้องพูดกับตัวเองเหมือนจะส่อแววหงุดหงิด แต่เมื่อสิ้นประโยคกลับมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้า ก้องส่ายหน้าให้ตัวเอง สูดหายใจเพื่อให้ตัวเองเลิกฟุ้งซ่าน แล้วรีบเดินเข้าไปหาพี

เมื่อมาถึงตัวพี พียังไม่รู้ตัวว่าก้องเดินเข้ามาใกล้อาจจะด้วยสมาธิที่มุ่งไปทางอื่น ก้องมองทางหางตาผู้หญิงกลุ่มนั้นยังเดินมองพีอยู่ไม่ไกลออกไป

ด้วยความหึงหรือหวง หรืออะไรก็ไม่รู้ได้ ก้องรีบเดินเข้าไปเอาแขนตัวเองควงไว้กับแขนพีข้างที่ว่างอยู่ทันที “พี”

พีตกใจเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นว่าเป็นก้องก็ส่งยิ้มกว้างให้ “มาแล้วเหรอ...ก้อง” ได้คำตอบมาจากคนตรงหน้าเป็นการพยักหน้ารับเหมือนเด็กๆ

ก้องลอบชำเลืองมอง ‘ได้ผล’ ก้องคิด เพราะผู้หญิงกลุ่มนั้นเดินเข้าไปในตัวตึกทันที หลังจากซุบซิบกันอีกครั้งพร้อมใบหน้าเสียดาย

ก้องปล่อยมือลงเมื่อคนกลุ่มนั้นลับตา พีดีใจกับการกระทำของก้อง ก็ไม่ได้แสดงท่าทีเอะใจอะไร ชวนก้องขึ้นรถ

หลังจากพีออกรถ ก้องที่ทนไม่ไหวเพราะไม่รู้ว่าพีจะไปไหน อดเอ่ยปากถามไม่ได้

ก้อง: “พี...วันนี้เราจะไปกินข้าวที่ไหนกันเหรอ” ก้องถามอย่างอารมณ์ดีเมื่อแผนสำเร็จ

พี: “ม่ายบอกหรอก...เดี๋ยวคุณก็รู้” พีนั่งส่ายหน้าอยู่หลังพวงมาลัยรถ

ก้อง: “อะไรกัน...พี...บอกหน่อยไม่ได้เหรอ...พิเศษอะไรขนาดนั้นเชียว”

พูดยังไม่ทันขาดคำพีก็จอดรถ ก้องมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นอาคารคุ้นตาตั้งอยู่ตรงหน้า

ก้อง: หน้าตาเหรอหราตกใจ “อ้าว...พี...ที่นี่มันคอนโดคุณนี่”

พีหันมายิ้มเจ้าเลห์ พร้อมกับพยักหน้าให้ แล้วเดินลงจากรถ อ้อมมาเปิดประตูรถฝั่งคนนั่งแล้วจูงมือก้องเดินลงมาจากรถไปที่ลิฟต์ แต่แทนที่จะกดชั้นเดิมที่คุ้นเคย พีกลับกดชั้นบนสุดของคอนโด

ก้องที่ยืนงงอยู่กับเลขชั้นที่พีกด โดยไม่ทันตั้งตัว พีเข้ามายืนชิดด้านหลังก้อง พร้อมกับที่ก้องรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาบดบังสายตาของเค้า รู้ตัวอีกทีก้องก็โดนผ้าอะไรคาดปิดตาซะแล้ว

พี: เมื่อจัดการผูกตาก้องด้วยเนคไทของเค้าเองเสร็จแล้ว ก็สอดแขนเข้ากอดก้องจากด้านหลัง กระชับกอดก้องแน่น ลดริมฝีปากมากระซิบข้างหูก้องแผ่วเบา “ก้องครับ...ไม่ต้องตกใจนะ...ผมแค่อยากจะทำให้คุณแปลกใจ” พูดจบพีก็ลากริมฝีปากผ่านไปจุมพิตข้างแก้มนิ่มของคนรัก

ก้องที่ยังตกใจอยู่ในตอนแรก แต่เมื่อได้ยินเสียงกระซิบแสนหวานข้างหู และสัมผัสแผ่วเบาข้างแก้ม ก้ออดอมยิ้มน้อยๆ ไม่ได้ แต่ยังไม่วายจะเหวี่ยงคืน “ฮึ้ยส์...พี...เล่นอะไรของคุณเนี่ย”

ซักพักลิฟต์ก็หยุดลง ก้องถูกพีกึ่งจูงกึ่งโอบ เดินมาเรื่อยๆ จนถึงจุดที่พีจับให้ก้องหยุด ลมเย็นๆ ปะทะใบหน้า ก้องยืนค้างอยู่อย่างนั้น

พี: กระซิบข้างหูก้องอีกครั้ง “ก้อง...ยืนรอผมตรงนี้แป๊ปนึงนะ...แป๊ปเดียวนะครับคนดี...ห้ามเปิดตาน้า”

ก้อง: กำลังจะอ้าปากต่อว่าพี แต่พีก็ปล่อยมือเค้าไปซะก่อน ก้องได้แต่ตะโกนอยู่ในใจ ‘นี่มันอะไรกันเนี่ย’

แต่พีไม่ปล่อยให้ก้องยืนคอยนาน เพียงครู่เดียวอ้อมกอดของพีก็กลับมาอยู่รอบเอวก้องเหมือนเดิม ก้องรู้สึกได้ถึงร่างที่กระชับเค้าจากด้านหลัง เสียงกระซิบแผ่วเบาพร้อมลมหายใจของคนพูดลอยมาสัมผัสกับข้างหูของก้อง “เซอร์ไพรส์สำรับคนพิเศษของผม...คนเดียวเท่านั้นครับ...คุณก้องบดินทร์”

สิ้นเสียงพี ก้องก็รู้สึกถึงแรงมือที่ปลดผ้าที่พันอยู่รอบตาของเค้าออก ใจของเค้าเต้นแรง ด้วยความตื่นเต้น ปรับสายตาซักพัก

สิ่งที่ก้องรับรู้อย่างแรกคือ เค้ายืนบนดาดฟ้าของตึกที่มองออกไปเห็นวิวเวลาโพล้เพล้ของเมืองกรุง กว้างไกลสุดสายตา และเมื่อก้องลดสายตามองมาถึงสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ข้างหน้าก้องมีโต๊ะตัวเล็กตั้งอาหารของโปรดเค้าทั้งสิ้น รอบๆ โต๊ะมีเทียนที่ถูกจุดอยู่ประปราย พีคงเดินไปจุดตอนที่ปล่อยมือเค้าไปเมื่อกี้ มีเก้าอี้ม้านั่งสำหรับสองคนตั้งอยู่หลังโต๊ะ แถมมีหมอนและผ้าห่มรองที่นั่งซะจนดูน่าสบายอย่างเหลือเชื่อ

ก้องหันตัวไปประจันหน้ากับพีใบหน้าตกใจปนประทับใจ “พี...เนื่องในโอกาสอะไรเนี่ย”

พี: โอบเอวก้อง ดึงก้องเข้ามาประชิดตัว “เนื่องในโอกาสวันแห่งความรักไง”

ก้อง: “เอ้ะ...พี...แต่วันนี้ไม่ใช่วันวาเลนเทน์ซะหน่อยนะ”

พี: “โธ่...ก้อง...ก็ผมรักคุณทุกวันนี่...ผมอยากทำวันไหนก็ทำได้...ว่าแต่คุณชอบมั้ย”

ก้อง: ยิ้มออกมา ยื่นมือข้างนึงไปไล้กรอบหน้าของพี “ชอบสิ...ผมชอบมากเลย...ขอบคุณนะพี”

พี: ส่งยิ้มกว้างตอบให้ก้อง “ผมแค่เห็นเราไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้เท่าไหร่น่ะก้อง” ก้มหน้าลงไปใกล้ กระซิบแผ่วเบา “ผม...คิดถึงคุณ”

ก้อง: ใบหน้าร้อนวูบ แต่ก็อดยิ้มตอบไปไม่ได้ พูดตอบด้วยเสียงแผ่วเบา “ผมก็คิดถึงคุณนะ”

พีดึงก้องเข้ามากอดแน่น ก้องยกแขนสองข้างกอดรับสัมผัสพีทันที ใบหน้าของทั้งคู่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม มีความสุข เหมือนชีวิตของทั้งคู่จะได้รับการเติมเต็มเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน

พีชวนก้องนั่งทานอาหาร ในบรรยากาศบนดาดฟ้าสุดแสนโรแมนติค พีเล่าให้ก้องฟังว่าเวลาเค้ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือต้องคิดอะไรเค้าจะขึ้นมารับลมอยู่บนดาดฟ้านี้ เป็นที่ที่เค้าไม่เคยบอกใครมาก่อน

เมื่อทานอาหารเสร็จ พีดูยกข้อมือขึ้นมาดูเวลาแล้วรอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนใบหน้าอีกครั้ง

พี: “ก้อง...คอยดูนะ” พีชี้มือไปในอากาศในทิศตรงหน้าของก้อง ก้องมองตามนิ้วมือพีทันที แล้วพีก็เริ่มนับถอยหลัง “ห้า...สี่...สาม...สอง...หนึ่ง”

สิ้นเสียงของพี ก็มีเสียง “ปัง!!!” ดังขึ้นจนก้องสะดุ้ง มือของพีถูกยกขึ้นมาโอบไหล่เพื่อปลอบโยนก้องโดยอัตโนมัติ แล้วพลุลูกนึงลุกสว่างวาบบนฟ้า เป็นประกายค้างอยู่บนฟากฟ้ายังไม่ทันจางหาย ก้อมีเสียงปังอีกรอบ แล้วพลุหลากสีสันก็ทยอยกันขึ้นมาประดับบนฟ้าไม่หยุด

พี: หันหน้าไปกระซิบข้างหูก้อง ริมฝีปากแนบใบหูใกล้กว่าทุกครั้ง เพราะกลัวจะเสียงจะโดนกลบไปกับเสียงพลุ “เซอร์ไพรส์อีกอย่าง...สำหรับคุณครับ...ที่รัก”

ก้อง: ใบหน้าร้อนวูบจากลมหายใจของพีที่เป่าอยู่ข้างหู ค่อยๆ หันหน้ามามองพี “พี...” พูดอะไรไม่ออกแล้ว

พี: “พอดีผมรู้มาว่าแถวนี้จะมีพอดีน่ะ ผมเลยอยากให้คุณมาดูกับผม”

ก้อง: “สวยมากๆ เลย...พี” ตาก้องเริ่มมีน้ำตาคลอ “พี...” ก้องฉวยโอกาสตอนนี้ ยื่นหน้าเข้าไปหาพี.....ริมฝีปากแตะที่ข้างแก้มของพีแผ่วเบา....แล้วค่อยๆ....ไล้ริมฝีปากไปกระซิบที่ข้างหู..... “ผม....รักคุณนะ”

พี: ใจเต้นแรง ยิ้มกว้างดีใจ ก้มลงไปเอาหน้าผากชนกับหน้าผากก้อง....กระซิบตอบ “ก้อง...ผมก็รักคุณนะ” แล้วพีก็ค่อยๆ....เลื่อนหน้าเข้าไปหาก้อง

ริมฝีปากพีไล้แตะสัมผัสแผ่วที่ผิวนุ่มข้างแก้ม....แต่กลับไม่หยุดแค่นั้น...พีค่อยๆ...ลากริมฝีปากลงมา...เกือบจะชนริมฝีปากของก้อง พาก้องใจเต้นแทบจะระเบิดออกมาจากอก

พีค้างริมฝีปากให้อยู่ในระยะลมหายใจ แล้วกระซิบ “ก้อง...คุณคือชีวิตของผมนะ...ตลอดชีวิตที่เหลือผมไม่ขออะไรอีกแล้ว....นอกจากคุณ”

เมื่อสิ้นคำพูด พีก็ค่อยๆ...เอียงหน้า...ส่งสัมผัสริมฝีปากไปให้ก้อง เป็นสัมผัส...ที่เต็มไปด้วยความรัก...ที่มันเอ่อล้นออกมาจากใจ พลุที่สว่างไสวอยู่บนฟ้าตอนนี้ สะท้อนให้เห็นเงาร่างของคนทั้งคู่.....ส่งสัมผัส...ให้กันและกัน

เมื่อพีถอนหน้าออก ใบหน้าของทั้งคู่ร้อนผ่าว ก้องค่อยๆ เอนหัวไปซบไหล่ของพี แขนของพีถูกยกขึ้นเพื่อโอบรอบไหล่ก้องโดยอัตโนมัติ พลุยังคงทอประกายอยู่บนฟ้า

จนเมื่อจบลง ก้องค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาเพื่อสบตาพี “พี...ขอบคุณมากเลยนะ...ที่ทำทั้งหมดนี่...เพื่อผม” ก้องค่อยๆ ยื่นมือไปประคองใบหน้าของพี “พี...รู้ใช่มั้ย...ว่าผมรักคุณมากนะ”

พี: ได้ยินก้องพูด กระชับกอดก้องแน่น “รู้สิก้อง...ผมรู้นะ...ว่าคุณน่ะรักผม” พูดจบแล้วทำท่านึกอะไรขึ้นมาได้ ยิ้มเจ้าเลห์ “ไม่งั้นวันนี้คุณจะต้องแอบมองผม....แล้วก็เข้ามาแสดงความเป็นเจ้าของผมอย่างงั้นเหรอ”

ก้อง: ตาโต ตกใจ หันไปมองหน้าพี “คุณรู้...เหรอ” หน้าเริ่มแดง

พี: พยักหน้า ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ “รู้สิ...แต่ผมก็ดีใจ...ที่คุณหวงผมน่ะก้อง”

ก้อง: “ผมก็ต้องหวงคุณอยู่แล้วสิ...ก้อผมรักของผมนี่” ปลายประโยคก้องเอ่ยด้วยเสียงเบา

พี: ยิ้มกว้างแก้มแทบระเบิด “นี่ก้อง...ผมอ่ะ...หล่อละสิ” พูดพร้อมส่งยิ้มเจ้าเล่ห์

ก้อง: “บ้า...หลงตัวเอง” หน้าเริ่มมีสีแดงฉีดขึ้นมาที่ข้างแก้ม

พี: “หึหึ...ไม่ใช่ผมหลงคนเดียวแล้วล่ะ...คุณก็หลงผมด้วยนี่นา...ผมเห็นน้า” พีพูดพร้อมยิ้มเจ้าเลห์

ก้อง: “ฮึ้ยส์...พี...บ้า” แต่แล้วก็เหมือนนึกอะไรได้ เปลี่ยนสีหน้ามาเป็นดุทันที “แต่ห้ามไปหล่อกับคนอื่นเลยนะ ถ้าผมรู้...มีเรื่องแน่ๆ เลยพี”

พี: “คร้าบบ...ก็หล่ออยู่กับคุณก้องบดินทร์คนนี้คนเดียวแหละครับ...ถ้าคุณจับได้ ว่าผมไปทำหล่อกับคนอื่นนะ ผมจะยอมให้คุณทำโทษผมยังไงก็ได้เลยเอ้า” พีพูดจบก็กลับหันมาส่งสายตาเล่นๆ แกมดุให้ก้อง “ก้อง...แต่ถ้าผมจับได้ว่าคุณไปทำตัวน่ารักกับใครละก็...ผมจะลงโทษคุณด้วยเลยคอยดู”

ก้อง: สีหน้าตกใจเล็กน้อย “บ้า...ทำโทษอะไรของคุณ”

พี: ส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้ “คุณก็น่าจะรู้นะก้อง หึหึหึ”

ก้อง: >/////<

---------------------------------------------------------------------------------

Create Date : 07 พฤษภาคม 2553 Last Update : 9 พฤษภาคม 2553 10:23:40 น. Counter : 904 Pageviews.		10 comments
Share Tweet