ศูนย์บริการข้อมูลคามาคุระอุซุมากิ ยินดีต้อนรับคุณผู้พลัดหลง

ผู้เขียน: มิจิโกะ อาโอยามะ (Michiko Aoyama)

ผู้แปล: ณัฐจุฑา สุวรรณรัตน์

สำนักพิมพ์: Glow

พิมพ์ครั้งที่ 1 มีนาคม 2566

จำนวนหน้า  346 หน้า

คำโปรย...

ณ ศูนย์บริการข้อมูลคามาคุระอุซุมากิ

มีคุณตาฝาแฝดและผู้อำนวยการแอมโมไนต์

กำลังรอต้อนรับเหล่าผู้พลัดหลงด้วยเหตุผลบางอย่าง

ไม่ว่าจะเป็น ‘ฮายาซากะ’ พนักงานกองบรรณาธิการผู้คิดอยู่บ่อยครั้งว่าตนไม่เหมาะกับงานที่ทำอยู่

‘อายาโกะ’ คุณแม่ผู้กลัดกลุ้มกับอนาคตของลูกชายที่ไม่รู้จะโน้มน้าวยังไงให้ลูกซึ่งมุ่งมั่นอยากเป็นยูทูเบอร์หันไปเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัย

‘โคซูเอะ’ บรรณารักษ์สาวผู้หนักใจและคิดไม่ตกกับคำขอแต่งงานที่ฟังดูไร้น้ำหนักของแฟนหนุ่ม

‘อิจิกะ’ เด็กสาว ม.ต้น ที่กลัวว่าตัวเองจะโดดเดี่ยวไม่เป็นที่ยอมรับในกลุ่มเพื่อน

‘อายุคาวะ’ อดีตหัวหน้าคณะละครสุดป็อปที่ปัจจุบันขายตั๋วแทบไม่ออก และ 

‘บุนตะ’ ชายชราเจ้าของร้านหนังสือเก่าผู้ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายซึ่งครั้งหนึ่งเคยปล่อยความรักหลุดมือไป

ทั้งหกคนต่างก็ถูกความกังวลใจพัดพามาที่นี่เพื่อรับฟังคำแนะนำซึ่งจะเปลี่ยนชีวิตของพวกเขา

นี่คือเรื่องราวปาฏิหาริย์เล็กๆ น้อยๆ ที่จะจุดประกายความหวังและความฝัน

สำหรับผู้หลงทางในวันที่สูญเสียเป้าหมายในชีวิต

————— หลังอ่าน  —————

นี่เป็นเรื่องสั้น 6 ตอน  ที่นำเสนอความสับสนในช่วงหนึ่งของชีวิตคน 6 คน 

ซึ่งมีลูกเล่นโดยเป็นการเล่าเรื่องของผู้คนในช่วงเวลาที่ต่างกัน เหมือนถอยหลังไปเรื่อยๆ แถมตัวละครที่ปรากฏในเรื่องแรก ๆ ก็อาจจะถูกกล่าวถึงในเรื่องหลัง ๆ ด้วย  ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำให้เราเฝ้ารอคอยเลยค่ะ ว่าจะมีใครโผล่มาแจมบ้าง  

ซึ่งจุดนี้ต้องชื่นชมนักเขียนเลย ว่าตัวละครในแต่ละเรื่องสั้นของเขามีเอกสักษณ์ดีเป็นที่จดจำ ทำเอาคนขี้ลืมอย่างเรา ที่ปกติตัวประกอบต่างๆ อ่านแล้วก็มักจะลืมไปหมด แต่พอมาอ่านเรื่องนี้ ที่พวกเขาโผล่มาทีหลัง กลับยังเป็นที่จดจำได้  

ชื่อตอนแต่ละตอนนี่เดาอะไรไม่ออกเลย นอกจากปี ค.ศ. ที่ย้อนหลังไปเรื่อย ๆ เช่น

ปี 2019 ยาจุดกันยุง

ปี 2013 ขวัญ

ปี 2007 ซูชิโรล

ปี 2001 กุญแจซอล

ปี 1995 ฮานามารุ

ปี 1989 ซอฟต์ครีม

เขาจะมีความแฟนตาซีหน่อย ตรงที่ ศูนย์บริการข้อมูลคามาคุระอุซุมากิ นี่มันเป็นร้านลับที่จะเปิดให้เฉพาะบางคนเห็น  ที่นั่นมีคุณตาฝาแฝด กับผู้อำนวยการ ซึ่งเป็นแอมโมไนต์ มาช่วยให้คำทำนายหรือคำใบ้เพื่อช่วยเหลือ  แถมยังให้อมยิ้มคนละอัน เป็นอมยิ่มอุซุมากิสำหรับยามเดือดร้อน   

พอเราอ่านเจอ แอมโมไนต์  เลยไปหาดูว่ามันคืออะไร  ก็คือฟอสซิลสัตว์ยุคไดโนเสาร์ที่รูปร่างเป็นขดเหมือนหอย  โอ้  มิน่าในเรื่องสั้นพอคนเห็นเจ้าสิ่งนี้มีชีวิตก็เลยเซอร์ไพรส์กันมาก 

เป็นเรื่องสั้นฮีลใจ ที่เล่าเรื่องของผู้คนที่กำลังสับสนหลงทาง อ่านไม่เบื่อเลย เพราะมีเรื่องของคนในหลายช่วงวัย ซึ่งก็จะมีปัญหาอุปสรรคหลักๆ ของในวัยนั้นๆ ต่างกัน   อ่านแล้วชอบทุกตอนเลยค่ะ  

.

.

.

.

.

.

มีการยกตัวอย่างข้อความในหนังสือ 

.

.

.

.

.

.

มีซีนที่เราชอบที่สุด คือ ฉากที่โคซูเอะ (ตอนซูชิโรล) บอกกับนักเขียนคนโปรดว่า ฉันอ่านหนังสือเรื่อง..ของคุณแล้ว มันช่วยฉันได้มากๆ ฉันรู้สึกเหมือนหนังสือนี้เขียนมาเพื่อฉันเลยค่ะ  แล้วคุณนักเขียนก็ตอบว่า -- ถูกต้องแล้ว เขียนมาเพื่อคุณนั่นแหละ --

แล้วพออ่านไปถึงตอนหลัง ๆ ก็เจอว่า นักเขียนคนนั้นต้องพยายามมากแค่ไหนถึงได้เป็นที่ยอมรับ เคยล้มเหลวมาไม่รู้กี่ครั้งแต่เขาก็สู้ต่อ เพราะเขาคิดว่า เพราะมีใครบางคน ใครบางคนที่ไม่ได้เฉพาะเจาะจง เขาอยากเขียนให้กับใครบางคนที่ควรได้รับมัน... เพียงแค่คนได้อ่านแล้วคิดว่านี่เป็นนิยายที่ถูกเขียนขึ้นมาเพื่อตัวเขา...

เรานี่แทบร้องไห้  แล้วก็อยากบอกเขาว่าเธอทำเสร็จแล้วนะ  สมกับความตั้งใจและความพยายามของเธอ