แสบๆคันๆกับบทความนี้มาก มันเป็นตลกร้ายที่ขำไม่ออกเลยแหละ

ก็คงคล้ายๆกับนักวิชาการเกษตร แต่ปลูกข้าวสู้ชาวนาไม่ได้นั่นแหละจ้า....

อยากรู้ว่า แดง ไบเล่ เป็นชื่อของใครน๊อ?

อืม...อ่านจบแล้วอึ้ง อึ้ง อึ้ง บางเรื่องเคยรู้สึกเพียงเลาๆ แต่บางเรื่องก็ไม่เคยคิดถึงแง่มุมนี้มาก่อนเลย

สิ่งนึงที่ทำให้เรารู้สึกถึงกลิ่นอายของยุค 2525 คือ ทัปเป้อร์แวร์ ไม่รู้ว่าสมัยนี้เค้ายังมีขายกันอยู่หรือเปล่า

คุณ Maple

ดีใจจังที่เข้ามาแล้วเจอคนคุ้นเคยค่ะ เนี่ยยังคิด(นินทา)ว่าเจ้าของ Blog อยู่เลย ไม่เข้ามา Upblog ทำให้เราไม่ค่อยได้คุยกันเลยนะคะ ส่วนมะยมก็เอาแต่ตะลอนทัวร์ค่ะ เลยหายไปอีกคนนึง

ที่จริงเรื่องอาจารย์มหาวิทยาลัยนั้น มะยมมีเรื่องเล่าที่ยาวเหยียดมาแลกเปลี่ยนอยู่เหมือนกันค่ะ เดี๋ยวหาเวลาว่างๆอีกนิดนะคะ จะเข้ามาคุยเรื่องนี้ด้วยค่ะ

คุณมะยม

ยังขาดคุณจอยไปอีกคน ครบคนคุ้นเคย(คุย)กันพอดี ^ ^
ม่ายรุว่าไปเรียนต่อตามที่เคยคุยไว้รึยังนะคะ

ส่วนเจ้าของ Blog นั้น ม่ายกล้านินทาดังๆ เดี๋ยวเค้ามาไล่ไม่ให้เรามาคุยกันในบ้านเค้าอีกก็แย่เลย เราคงคิดถึงกันแย่ แหะแหะ อ้อ...รอคุณมะยมว่างมาเล่าเรื่องให้ฟังนะคะ

คุณ Maple

มะยมพยายามจะเล่าเรื่องแลกเปลี่ยนกันนะคะ.........แต่แย่จังค่ะ มะยมเล่าอะไรไม่ออกเลย ลบแล้วลบอีกตั้งหลายรอบ

มะยมรู้สึกเครียดกับบรรยากาศในกรุงเทพฯค่ะ วันนี้หลังทำงานแล้ว ก็ไปเดินเล่นในสถานปฏิบัติธรรมพักใหญ่ รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย....

ระลึกถึงคุณ Maple และคุณจอยเสมอค่ะ

อืม...เข้าใจเลยล่ะ
ระลึกถึงเช่นกันค่ะ

ผมคิดว่า บทความนี้มีมุมมองที่น่าสนใจหลายๆมุมที่บุคคลทั่วไปมองไม่เห็น แต่ด้วยภาษาที่ใช้ แสดงถึงความไม่เป็นกลางของผู้เขียนที่ดูเหมือนจะไม่ชอบความเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยเป็นทุนเดิม ทำให้ข้อความดูน่าเชื่อถือน้อยลง

อ่านแล้วคิดถึงน้ำส้มไบเล่จัง (เกี่ยวมั้ยเนี่ย)

อ่านแล้วน้ำตาจะไหลครับ

โดนนนน

(ขออนุญาติตัดนำไปโพสท์ในบล้อกนะครับ)

ขอบคุณครับ

ไม่ต้องขออนุญาตผมหรอกครับ เพราะผมก็ไปเอาของเค้ามาแปะที่นี่เหมือนกัน

คุณ bpcmarket ทำ link ไปที่ประชาไท ที่บทความของดร โสภณ จะดีกว่าครับ

เมื่อมาอ่านข้อความแล้วก็ต้องยอมรับว่ามีหลาย ๆ เรื่องที่ถูก และมีที่ไม่ถูกอีกมาก ผู้เขียนบทความน่าจะเป็นนักศึกษาที่โชคร้าย ไม่เคยพบกับครูที่ตั้งใจทำงานเพื่อศิษย์หรือครูที่นำเสนอวิชาการเพื่อเสริมสร้างสังคมให้เป็นสุข อย่าลืมนะคะ ว่าในสังคมหนึ่ง ๆ ย่อมมีทั้งคนดีและคนไม่ดีปะปนกัน และคนดีก็ดีไม่หมดทุกด้าน เราเองก็ต้องพยายามขัดเกลาตัวเรา รู้จักให้ มองสิ่งต่าง ๆ ด้วยความเป็นธรรม ครูดี ๆ ก็มีอยู่ไม่น้อยในมหาวิทยาลัย ท่านผู้อ่านลองนั้งคิดถึงครูที่สอนท่านในมหาวิทยาลัยดูว่า 4 ปี ที่เรียนมา ท่านได้อะไรดี ๆ จากครูบ้าง ครูแต่ละคนมีวิธีสอนที่ต่างกัน แต่เป้าหมายเดียวกัน คือ ให้ศิษย์มีความรู้เป็นคนดี ก็เพราะศิษย์แต่ละคนก็มีนิสัยต่างกัน ครูก็ต้องปรับเพื่อกระตุ้นให้ศิษย์ซึ่งในวัยเรียนก็เป็นวัยที่ศิษย์สนใจเรียนรู้อื่น ๆ นอกห้องเรียนด้วย ตัวอย่างของครูที่ดีคนหนึ่งซึ่งไม่เคยได้เรียนจากท่าน แต่เรียนรู้ผ่านการอ่านหนังสือแปล เดอะลาสต์เลกเชอร์ เป็นเรื่องของการทำความฝันในวันเด็กให้เป็นจริง เราจะได้เรียนรู้ด้านอื่น ๆ ด้วย ขอเชิญเข้าไปฟังใน //www.youtube.com/watch?v=ji5_MqicxSo เราจะได้เรียนรู้จากเรื่องนี้ได้มากค่ะ โชคดีปีใหม่ ขอให้มองโลกในแง่ดี และแบ่งปันสิ่งดี ๆ ให้แก่กัน และร่วมกันสร้างสังคมไทยที่น่าอยู่ เป็นหน้าที่ของคนไทยทุกคนค่ะ

ตามนั้นครับ