๑๕

ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ในช่วงหัวค่ำ

“นั่นใคร”

“ข้าเอง ฟู่หลิง”

มีธุระอะไรกับข้า

หงซิ่วคิดสงสัย ก่อนก้าวไปเปิดประตูห้องให้อีกฝ่ายเข้ามา ซึ่งสาวงามมาเพียงลำพัง

“แม่นางฟู่หลิง มีอะไรหรือเจ้าคะ”

“ข้ามาทำแผลให้เจ้า”

“ข้าทำแล้วเจ้าค่ะ”

“เจ้าทำเองหรือ” ฟู่หลิงถามเสียงเย็น พลางจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง เหมือนรอคำตอบ

“เจ้าค่ะ”

สีหน้าของเจ้าของหอสุขสันต์ดูผ่อนคลายลง หลังได้คำตอบ

“เจ้าทำเองจะถนัดได้อย่างไร ให้ข้าดูหน่อย”

“แต่-”

“ไม่มีแต่” ฟู่หลิงเอ่ยเสียงนุ่ม แล้วยกเหตุผลมาพูดต่อ “ข้าเป็นห่วงเจ้านะ ถ้าเจ้าบาดเจ็บ จะคุ้มครองพวกข้าได้อย่างไร”

นางเป็นห่วงข้า!

สาวใช้คนงามรู้สึกอุ่นวาบในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก สบสายตาคู่สวยหวานนั้น

“ให้ข้าเข้าไปได้หรือยัง” ยอดพธูแห่งแคว้นถาม

คนพี่รีบเปิดทางให้อีกคนเข้ามา

“ไปนั่งตรงนั้น” เจ้าของหอสุขสันต์ไม่พูดเปล่า คว้ามือคนข้างกายไปด้วย

หงซิ่วมองมือนุ่มที่จูงตนไปนั่งยังเก้าอี้แบบไม่ขัดขืน มือเรียวบอบบางเลื่อนแขนเสื้อของตนขึ้นสูง เป็นอะไรที่ไม่ชินเอาซะเลย

ฟู่หลิงมองต้นแขนที่มีผ้าพันแผล ซึ่งดูไม่ค่อยเรียบร้อยนัก แต่ไม่พูดบ่น เริ่มต้นแกะผ้านั้นออกอย่างเบามือที่สุด

“เจ็บก็บอกนะ”

สาวใช้คนพี่ซ่อนยิ้มในหน้า ปล่อยให้อีกคนทำแผลให้ตนใหม่ พลางเอ่ยชื่นชมออกมา

“ท่านใจดีมาก ขอบคุณท่านมาก”

เจ้ามองข้าดีเกินไป

สาวงามละสายตาจากบาดแผล ก่อนสบตากับคนพูด

“ข้าไม่ได้ใจดี ข้าช่วยเจ้า เพราะมีข้อแลกเปลี่ยนต่างหาก”