๑๒

“เมื่อคืนเจ้านอนที่ไหน”

หงซิ่วถาม ขณะนั่งทานอาหารกลางวันกับศิษย์เอกที่ชั้นล่างของโรงเตี๊ยม อันเป็นเวลาที่มีแขกเหรื่อนั่งอยู่หลายโต๊ะ สมกับโรงเตี๊ยมใหญ่เป็นอันดับหนึ่งของเมืองตงจิน

“ข้าพักอยู่ใกล้ๆ ห้องเจ้านั่นแหละ กลับดึกไปหน่อยเลยขี้เกียจไปบอก” ศิษย์เอกตอบ

สาวใช้คนพี่พยักหน้า คุ้นเคยกับอุปนิสัยชอบออกไปสืบข่าวในยามราตรีของศิษย์เอก ประกอบกับอีกฝ่ายมีวรยุทธไม่สามัญ หากเจอะกับเรื่องไม่คาดฝันก็สามารถเอาตัวรอดได้ จึงไม่น่าเป็นกังวลใดๆ

“มีอะไรน่าสนใจบ้าง”

หวางเชียนกู่แค่นเสียงหมั่นไส้ ก่อนจิบน้ำชาแล้วเล่าข่าวที่เพิ่งได้ยินมา

“ได้ยินว่าเจ้าเมืองตัดสินประหารชีวิตพวกโจรที่พวกเราส่งไป”

“เมื่อไหร่ ที่ไหน”

“บ่ายวันนี้ หน้าศาลากลางเมือง”

“เร็วจัง”

“คงกลัวถูกปล้นคุกมั้ง”

ศิษย์เอกเดาออกมาพลางยิ้มเยาะ ขุนนางระดับเจ้าเมืองมักใช้วิธีปิดคดีเร็ว เพื่อตัดปัญหาที่อาจจะตามมา แต่บางครั้งการทำอะไรรวบรัดเกิน ก็อาจจะหละหลวม จนกลายเป็นไม่ยุติธรรมก็บ่อยไป

หากผู้เดือดร้อนเสียหายเป็นชาวบ้านตัวน้อยๆ ก็ได้แต่ก้มหน้าจำยอมรับชะตากรรมต่อไป ไม่กล้ากำแหงไปงัดข้อกับขุนนางที่มีอำนาจล้นฟ้าได้

...ช่องว่างระหว่างชาวบ้านกับขุนนางนั้นกว้างใหญ่นัก

“โจรพวกนั้นยังมีพรรคพวกอีกหรือ” หงซิ่วถามต่อ

“อย่างน้อยก็เสี่ยวเอ้อคนหนึ่งแหละ ข้ามั่นใจว่ามันต้องไปแจ้งข่าวกับพวกที่เหลือแน่ ได้ข่าวว่ามีรังโจรใหญ่อยู่นอกเมือง...ก็ดีข้าจะได้มีงานทำอีก” หวางเชียนกู่ยักไหล่พูดเล่น

Create Date : 06 พฤษภาคม 2566
Last Update : 6 พฤษภาคม 2566 0:34:54 น.		0 comments
Counter : 433 Pageviews.
Share Tweet