Bloggang.com : samurai_KYO : ~~รักป่วน ๆ ของก๊วนเด็กแสบ~~ ตอนที่ 20

~~รักป่วน ๆ ของก๊วนเด็กแสบ~~ ตอนที่ 20

คำเตือน

.....เรื่องสั้นเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นทั้งหมด เนื้อหาบางตอนอาจมีบางส่วนที่รุนแรงเกินไป กรุณาอย่านำไปลอกเลียนแบบใช้ในชีวิตจริงเด็ดขาด.....

“ครบมั้ยวะเนี๊ยะ?”

พริกก้มดูของในถุงพลาสติกที่เขาลงมาซื้อที่คอนวิเนียร์แถวหอพัก

“เมื่อยชิบ.....”

เขาเดินมาที่รถพร้อมกับบ่นเบา ๆ เพราะหลังจากที่กลับจากทัศนะศึกษาเขามาถึงห้องก็ล้มตัวลงนอนทันที การนอนบนรถทำให้เขาเมื่อยไปทั้งตัว เขาเลยล้มตัวลงนอน โดยไม่ลืมคว้าร่างของเพื่อนรักมากอดจนหลับไปพร้อมกัน กว่าจะรู้สึกตัวก็เล่นเอาดึกดื่น ท้องของเขาร้องเรียกหาอาหาร ส่วนคนที่นอนเคียงข้างกับเขาแม้จะยังไม่ตื่น แต่อีกไม่นานก็ต้องตื่นแน่นอน และต้องหิวด้วยแน่ ๆ

“อา......บุหรี่ ลืมไปได้ไงวะ”

พริกหันร่างเดินไปที่ร้านคอนวิเนียร์ที่เพิ่งเดินออกมา แต่เขาก็ชะงักเท้าทันที

-ไม่สูบได้มั้ย? ไม่ชอบ- คำพูดของเพื่อนรักดังก้องในหูเขาอีกครั้ง

“ไอ้เหมี่ยวไม่อยากให้สูบนี่หว่า” ว่าแล้วพริกก็หันกลับมาที่รถแทนที่จ้าวเข้าไปซื้อบุหรี่

“เมื่อก่อนมันก็สูบนี่หว่า กลัวย่าถึงขนาดไม่กล้าสูบบุหรี่เลยหรือวะเนี๊ยะ?”

พริกพึมพำ เมื่อนึกได้ว่าเพื่อนของเขาเปลี่ยนไปเพราะกลัวย่าตัวเอง เขายิ้มน้อย ๆ ก่อนจะเดินอ้อมมาเปิดประตูรถ และเขาก็ชะงักอีกครั้งเมื่อมีมือปริศนามาวางที่ไหล่ของเขา สัญชาตญาณเตือนถึงอันตรายบอกเขาทันที

“อยู่นิ่ง ๆ เลยแก ไอ้พริก”

เสียงเหี้ยมเกรียมที่ขึ้นจากด้านหลังทำให้เขาหยุด เขารู้สึกคุ้นกับเสียงนี้ แต่นึกไม่ออกว่ามันเป็นเสียงของใคร วัตถุปลายแหลมชนิดหนึ่งจี้อยู่ที่หลังของเขา >>>>>เป็นข้าก็นึกไม่ออกว่ะพริก เสียงผู้ชายไม่เคยจำ

“ต้องการอะไรวะ?” พริกถามขึ้น

“ก็ไม่ต้องการอะไร แค่อยากให้แกเจ็บตัวเท่านั้น”

พริกพยายามนึกว่าคนที่พูดอยู่ด้านหลังของเขาคือใครแต่เขานึกไม่ออกสักที

“และมะเหมี่ยวอีกคนที่ต้องเจ็บ”

พริกหันไปมองคนที่เดิน เข้ามาใกล้ ๆ เขาอีกคน ถ้าเป็นเสียงนี้เขาสามารถบอกได้ทันทีว่าคือใคร

“แนน”

“ใช่!!! มันไม่มาด้วยเหรอ นังนั่นนะ”

พริกมองคนที่เพิ่งเดินเข้ามาหาเขา เขารู้แล้วว่าใครที่เอามีดจี้เขาอยู่ตอนนี้ นัฐ พี่ชายของแนน

“คิดจะทำอะไรอีก? แนน”

“บอกแล้วไงว่าอยากให้แกกับคนที่อยู่กับแกตอนนี้เจ็บตัว” นัฐเอ่ยตอบแทนน้องสาวของตน

“ฉันถามแกตอนไหน เสือก!!!!!”

แม้ตัวเองจะเสียเปรียบแต่พริกก็ยังปากเก่งอยู่ดี จากหางตาของเขา เขาเห็นนัฐพาพวกมาอีกกลุ่มหนึ่ง

“ไอ้นี่!!” นัฐทำท่าจะชกพริกจากด้านหลัง

“อย่านะพี่....คนที่แนนอยากให้เจ็บนะคือมะเหมี่ยวไม่ใช่พริก”

เสียงแนนร้องขึ้น เธอโกรธ เธอเกลียด ความรู้สึกที่ต้องการให้คนที่ครั้งหนึ่งเคยไม่สนใจเธอ และเป็นคนที่แย่งพริกไปจากเธอหายไปจากโลกนี้มันรุนแรงนัก

“ฉันบอกแล้วไง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับไอ้เหมี่ยว ฉันไม่ได้รักเธอแล้ว ไม่ใช่สิ ไม่เคยรักเธอตั้งแต่แรกต่างหาก จบ ๆ กันไปก็ดีไม่ใช่หรือไง? เธอก็ไม่ได้มีฉันคนเดียวนี่”

“แต่ฉันรักเธอ”

“ฉันพูดชัดแล้วนะว่า .............ฉันไม่ได้รักเธอ”

พริกมีเพียงน้ำเสียงเย็นชา และส่งสายตาที่ไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมานอกจากความว่างเปล่าให้กับแนน

กิริยาเช่นนั้นของพริก ยิ่งเพิ่มความเกลียดชั่งให้กับคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียงเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ

“ไอ้พริก!!!”

นัฐตะโกนลั่น เขาง้างหมัดขึ้น เป้าหมายของเขาคือ คนที่พูดทำร้ายจิตใจน้องสาวของเขา

“ตรงนั้นมีอะไรกัน!!!!”

เสียงตะโกนมาจากทิศทางตรงข้ามกับพวกเขา นัฐชะงักมือค้างไว้

“ไอ้นัฐ สายตรวจ”

เพื่อนของนัฐพูดขึ้น เขารีบเก็บมีดที่จี้พริกไว้ เขาถอยห่างจากพริกทันที พริกหันมาเผชิญหน้ากับนัฐ

“แนนไม่ยอมให้มันมีความสุขหรอกพริก แนนจะทำทุกอย่างให้มันทรมานจำไว้”

“อย่ายุ่งกับเหมี่ยว”

พริกหันไปบอกกับแนน สายตาของเขาพร้อมเอาเรื่องทันที เมื่อรู้ว่าสาวสวยตรงหน้าคิดจะทำร้ายคนที่เขาห่วงหามากเหลือเกิน

“มีอะไรกัน!!!” ตำรวจสายตรวจสามคน เดินตรงมาที่พวกเขา

“ไม่มีอะไรครับคุณตำรวจ เราแค่ทักทายกับตามประสาเพื่อนเก่า”

นัฐพูดด้วยเสียงยียวน สายตาของเขาสบกับพริกนิ่ง

“ใช่ ตามประสาเพื่อน.......เก่า” พริกพูดด้วยน้ำเสียงแข็ง ๆ

“ไม่มีอะไรแน่นะ”

“ครับ”

ว่าแล้วพวกนัฐก็เดินจากไป แนนมองพริกด้วยสายตาทั้งรักทั้งแค้น แต่พริกกลับไม่สนใจ

“ขอตัวนะครับคุณตำตรวจ” พริกขึ้นรถพร้อมกับออกรถไป

“ให้ตายเหอะ.....ลากไอ้เหมี่ยวมายุ่งอีกจนได้”

พริกบ่นพึมพำ ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าหอพัก เขาเดินขึ้นหอพักด้วยอารมณ์หงุดหงิดใจ และไขประตูห้องเข้าไป เขาไม่เปิดไฟ มันมีแสงสว่างจะไฟหัวเตียงอยู่แล้ว

พริกวางของที่ซื้อมาที่โต๊ะกลางห้อง ก่อนที่ตัวเองจะเดินมาหยุดที่เตียงนอน สายตาที่ของเขาทอดมองร่างบางของชมพู่ที่นอนอยู่บนเตียงอย่างอ่อนโยน ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ ทรุดตัวลงข้าง ๆ ร่างบาง

“เหมี่ยว....ทำไมแกต้องเป็นทอมด้วยวะ?”

พริกพูดเบา ๆ เขาเอื้อมมือไปลูบผมสวยของชมพู่

“ที่แกทำตัวเป็นผู้หญิงขนาดนี้ เพราะกลัวย่าสินะ? อีกไม่นานถ้าย่าแกกลับอเมริกาแกก็จะกลายเป็นทอมเหมือนเดิมสินะ......แกรู้มั้ย? ว่าแกเป็นแบบนี้แกน่ารักขนาดไหน?.......ฉันไม่อยากให้แกกลับไปเป็นทอมเลยว่ะ ฉันคงบ้าไปแล้วแน่ ๆ เลยที่รักทอมด้วยกัน....ถ้าแกรู้แกจะเกลียดฉันมั้ยวะเหมี่ยว??.....”

พริกยิ้มกับร่างบางที่หลับสนิท ความเงียบแผ่เข้ามาปกคลุมระหว่างร่างที่นอนหลับสนิทอยู่และร่างของพริก.......

“ฉันรักแกวะ”

พริกพูดความในใจของตัวเองออกมาอย่างแผ่วเบา แม้คนที่นอนอยู่จะไม่ได้ยินแต่เขาก็ยังอยากพูด หรือเป็นเพราะคนที่เขารักหลับอยู่ เขาจึงกล้าที่จะพูด.......

“ฉันจะไม่ให้ใครมาทำให้แกเจ็บตัวอีก ฉันจะปกป้องแกเอง”

พริกก้มลงจูบหน้าผากมนของชมพู่อย่างแผ่วเบา แล้วเขาก็ลุกขึ้น จากนั้นก็เดินมาที่ประตูห้อง

“แต่ถ้าฉันยังอยู่ใกล้ ๆ แก แกก็จะเจ็บตัวอยู่เรื่อย ๆ แกจะปลอดภัยถ้าไม่มีฉันอยู่ใกล้ ๆ”

ประตูห้องถูกเปิดออก และปิดลงอย่างรวดเร็ว พร้อมกับร่างของพริกที่หายไปจากห้อง เหลือทิ้งไว้แต่ร่างบางที่พริกคิดว่าคือมะเหมี่ยวหลับสนิทอยู่บนเตียงนุ่มเท่านั้น

>>>>>>>>>>>เน่ามาอีกแล้ววววววว เน่ามาแต่ไกลลลลล......แต่แล่น ๆ ๆ

^

^

^

ชมพู่นั่งทำหน้ายุ่ง เธอกดดินสอจนไส้ดินสอจนมันหลุดออกจากตัวดินสอ สายตาของเธอมองไปที่ประตู้ห้องเรียนอย่างใจจดใจจ่อ

เธอกำลังรอให้พริกเดินก้าวเข้ามาในห้องเรียน พริกหายตัวไปตั้งแต่วันที่กลับจากทัศนะศึกษา ไม่รู้ว่าหายไปไหน ถามพวกต้นก็ไม่มีใครรู้ มือถือก็ติดต่อไม่ได้ มีเรียนก็ไม่เข้า

“เป็นอะไรวะเหมี่ยว?” เสียงของไอย์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เธอทำให้เธอหันไปมองเขา

“เปล่า” ชมพู่ตอบไอย์ และในนาทีต่อมา......

“ไอย์” ชมพู่เรียกไอย์เบา ๆ

“อะไร?”

“ถามอะไรหน่อยสิ” ชมพู่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ถ้าตอบได้นะ”

“เอ่อ....คือ...เอ่อ”

“ไม่ทราบว่ารองเท้าของใครมันเข้าไปอุดคอแกวะ?” -*-

ชมพู่รู้สึกว่า............ไม่ใช่แค่รู้สึกหรอก แต่เธอมั่นใจเลยละว่า เพื่อนของมะเหมี่ยวทุกคน มีดีกันแค่คนละอย่างเท่านั้น นั่นก็คือ หน้าตาดี.....

“ฉันคิดว่ามันจะไปอุดปากนายทันที ถ้ายังกวนอยู่”

และเธอก็มั่นใจว่าเพื่อนของมะเหมี่ยวทุกคนมีความสามารถอยู่อีกคนละอย่างก็คือ การทำให้คนรอบข้างป่าเถื่อนไปด้วย เพราะตอนนี้เธอรู้สึกว่าเธอจะป่าเถื่อนตามพวกเขาไปแล้ว.......

“จะถามอะไรล่ะ?”

ไอย์รีบเปลี่ยนเรื่องทันที เมื่อเห็นว่าเพื่อนตนเองอารมณ์ไม่ดีซะแล้ว

“นายเคยรักเพื่อนตัวเองหรือเปล่า?”

“เคยดิ ฉันก็รักเพื่อนฉันทุกคนแหละ”

ไอย์ตอบหน้าตาเฉย แต่รู้สึกเขาจะเข้าใจความหมายที่ชมพู่ผิดไปนิดหน่อย

“ไม่ ...ไม่...ฉันหมายถึงรักเพื่อนแบบแฟนนะ....เคยมั้ย?”

ชมพู่พูดไปก็รู้สึกว่าตัวเองหน้าแดงขึ้นมาเฉย ๆ ไอย์หันมามองสบตากับชมพู่เล่นเอาเธอหลบตาวูบเลยทีเดียว

“แกอย่าบอกนะ ที่ถามแบบนี้เพราะแกกำลังจะบอกรักฉัน”

ไอย์ทำสีหน้าตกใจ เขาแกล้งทำไปอย่างนั้นแหละ มีหรือที่เขาจะไม่รู้ว่าคนที่ถามเขาอยู่ตอนนี้คิดอะไรอยู่

“ไอ้บ้า...ฉันยังไม่คิดสั้นหรอก” ชมพู่เสียงดัง

“เหรอ......ก็นึกว่าแกคิดอะไรยาว ๆ ไม่เป็นซะอีก...” ไอย์พูดยิ้ม ๆ

“ถามจริง ๆ ที่แกมาถามฉันอย่างเนี๊ยะ เพราะแกชอบไอ้พริกป่าววะ?”

ไอย์ถามตรง ๆ เล่นเอาชมพู่ที่ไม่ได้ตั้งตัวถึงกับอึ้ง

นี่ไอย์ดูออกด้วยเหรอเนี๊ยะ........โอ้!!!~ พระเจ้า!!!! ทำไมเรื่องมันเป็นอย่างนี้.....

“บ้าเหรอ...ฉันก็แค่เกิดอยากจะรู้เท่านั้นแหละ”

“เหรอ....ฉันก็นึกว่าแกชอบอยู่กับไอ้พริกซะอีก”

ไอย์พูดหยั่งเชิง สายตาของไอย์หันไปมองคนที่เพิ่งเดินมาหยุดอยู่ที่หลังชมพู่ ไอย์ยิ้มน้อย ๆ เขายักคิ้วใส่พริก ชมพู่ไม่มีทางเห็นอาการเหล่านี้หรอก เพราะเธอมัวแต่ก้มหน้าก้มตา และเธอก็ไม่มีทางเห็นคนที่เดินมาหยุดด้านหลังเธอด้วยเช่นกัน

“ว่าไงวะ.....แกชอบไอ้พริกหรือเปล่า?”

พริกแทบจะหยุดหายใจ เขารอฟังคำตอบออกจากปากคนที่นั่งหันหลังให้เขาอยู่ตอนนี้

แกรักฉันบ้างหรือเปล่าวะเหมี่ยว? ฉันอยากรู้ แกรู้สึกกับฉันเหมือนกันที่ฉันรู้สึกกับแกมั้ย..?? แกคิดกับฉันแค่ไหน? ฉันอยู่ในฐานะอะไรสำหรับแกวะเหมี่ยว มากกว่าเพื่อน หรือ แค่เพื่อน..........

“อย่ามาใบ้แด_กแถวนี้ ตอบมา...แกชอบไอ้พริกใช่มั้ย?” ไอย์คาดคั้น

“ไอ้บ้า!!!!.....ใครจะชอบพริกล่ะ ฉันเป็นทอมนะ พริกก็เป็นเหมือนฉัน เดี๋ยวฟ้าก็ผ่ากลางวงหรอก”

ชมพู่พูดออกมา เมื่อถูกบังคับมาก ๆ เข้า เธอคิดว่าสิ่งนี้คือสิ่งที่ถูกแล้ว เธอไม่ใช่มะเหมี่ยวตัวจริง เพราะถ้าเป็นมะเหมี่ยว เขาคงไม่ปล่อยให้เรื่องมันยุ่งเหมือนทุกวันนี้แน่......และตอนนี้ เธออายมากเกินกว่าจะยอมรับว่าชอบพริกต่อหน้าใคร ๆ

เฮ้ย!!!! ตายห่_า........

ไอย์ได้แต่ตกใจกับคำตอบของชมพู่ พริกเม้มปากจนกลายเป็นเส้นตรง เขาหลับตานิ่ง ไอย์ถึงกับพูดไม่ออก

ไอย์ไม่เคยเห็นพริกทำหน้าเจ็บปวดแบบนี้มาก่อน ส่วนคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาก็ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่.......>>>>>>~เพราะเมิงเลยไอ้ไอย์ เจือกดีนัก<<<<< จะรู้มั้ยละ?? หวังดีอะ.......

“เฮ้ย!!! มายืนเป็นรูปปั้นอยู่ได้ ไม่หาที่นั่งสิวะไอ้พริก”

ต้นส่งเสียงทักเข้ามา เขาเดินมาพร้อมกับพัฒ ชมพู่ตาโตขึ้นมาทันที เธอหันไปมองข้างหลัง พริกหันหน้าหนี.....

“พริก......”

เสียงที่เปล่งออกมามันเหมือนเสียงกระซิบซะมากกว่า ใจของเธอหล่นวูบไปเลยทีเดียว ไอย์เอามือลูบหน้าหล่อ ๆ ของตัวเอง......>>>>>ตูไม่ได้ตั้งใจ

“พริก...เอ่อ...คือ”

ชมพู่รู้สึกว่า ทำไมตัวเองต้องอึกอักเวลาต้องการอธิบายอะไรสักอย่างแบบนี้ทุกที พริกเดินเลี่ยงออกไป เขาเลือกนั่งโต๊ะตัวที่อยู่ติดหน้าต่าง ข้างหน้าโต๊ะที่ชมพู่นั่ง ต้นนั่งข้าง ๆ พริก ส่วนพัฒหย่อนก้นลงนั่งข้าง ๆ ชมพู่ ไม่มีใครพูดอะไรทั้งสิ้น

ต้นกับพัฒสบตากัน ทั้งสองรู้สึกเหมือนกันคือ พวกเขาพลาดเรื่องอะไรไปสักอย่างแน่นอน แต่ก็ไม่มีใครถามอะไรออกมา จนอาจารย์เดินเข้าห้องมา

“อาจารย์รู้สึกว่าวันนี้โลกมันสงบสุขผิดปรกตินะ”

อาจารย์สำเริงพูดขึ้น เรียกเสียงหัวเราะจากนักเรียน ยกเว้นกลุ่มของพริก ความตึงเครียดของกลุ่มของเขาทำให้บรรยากาศภายในห้องอึมครึม จนอาจารย์ต้องเอ่ยแซวขึ้นมา เพราะปรกติพวกของพริกต้องกวนประสาทเขาเวลาสอน แต่วันนี้กลับเงียบ

“หรือว่าวันนี้โลกมันกลับมาหมุนตามวงโคจรกันแน่เนี๊ยะ”

ยังไร้ปฏิกิริยาตอบสนองใด ๆ จากกลุ่มของพริก ชมพู่ก้มหน้านิ่ง เธอรู้สึกหัวสมองมันว่างเปล่าไปหมด พริกไม่หันมามองเธอเลย เขาหายไปตั่งแต่กลับจากทัศนะศึกษามาเรียนก็ทำตัวห่างเหิน วันนี้เธอก็ดันไปพูดอะไรบ้าบอคอแตกก็ไม่รู้

“อาจารย์.....” ชมพู่พูดด้วยเสียงเบาหวิว

“ว่าไง...เหมี่ยว มาเรียนด้วยเร๊อะ?” อาจารย์แซวขำ ๆ แต่เธอไม่ได้ขำด้วย

“ขอกลับก่อนนะ ไม่ค่อยสบาย”

ชมพู่พูดพร้อมกับลุกขึ้น เธอเอาสมุดจดงานยัดใส่กระเป๋าลวก ๆ

“หาเรื่องโดดหรือเปล่า???”

อาจารย์สำเริงดักทาง ชมพู่สบตากับอาจารย์ เธอไม่รู้หรอกว่าเธอมองอาจารย์ด้วยสายตายังไง เธอรู้แต่ว่าอาจารย์อนุญาตให้เธอออกไปได้

“หวังว่าชั่วโมงหน้าแกจะสบายขึ้นกว่าวันนี้นะ” ชมพู่ไม่พูดว่าไง เธอเดินออกจากห้องมา

“พริก เพื่อนแกอกหักเหรอ?”

อาจารย์สำเริงหันมาถามพริก พริกหันไปสบตากับอาจารย์สำเริง พวกไอย์ที่นั่งอยู่ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาทั้งสิ้น

“ทำไมอาจารย์คิดงั้นล่ะ? อย่างมันนะ มีแต่จะทำให้คนอื่นอกหักละสิไม่ว่า”

พริกพูด พร้อม ๆ กับสะอึกกับคำพูดของตัวเอง เพราะมันจี้ใจดำของเขาตรง ๆ

ใช่ !!! อย่างไอ้เหมี่ยวนะมีแต่ทำให้คนอื่นอกหัก.......

“เหรอ...ไม่รู้สิ แต่เมื่อกี้เห็นมันทำหน้าอย่างกับจะร้องไห้เลย อาจารย์เลยคิดว่ามันคงแย่อยู่ ยังไงก็ดู ๆ กันหน่อยพวกแกนะ เอาละเรียนต่อ” แล้วอาจารย์สำเริงก็เริ่มการสอนต่อ

“ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นนะ แต่ปล่อยไว้แบบนี้จะดีเหรอแน่เหรอ?” ต้นเอ่ยขึ้นเบา ๆ

“ฉันก็คิดเหมือนไอ้ต้นนะ” ไอย์พูดด้วยอีกคน

“............” พัฒไม่พูดอะไรออกมา ซึ่งนั่นก็คือความต้องการของพริกเหมือนกัน หลัง ๆ มานี่เขาและพัฒมองหน้ากันลำบากมากขึ้น สาเหตุไม่ได้มาจากที่ไหนเลย ก็มาจากร่างบางที่เดินออกจากห้องไปก่อนหน้านี้

“แล้วพวกแกจะทำอะไรล่ะ?” พริกพูดเสียงเรียบ ๆ

“แล้วแกอยากทำอะไรล่ะ?” ไอย์ถามกลับมา พริกนิ่ง

“มันอยู่ที่แกแล้วล่ะ” พริกลุกพรวดขึ้นเมื่อสิ้นเสียงของต้น

“อาจารย์ เดี๋ยวมานะ” พริกพูดบอกอาจารย์

“อะไรอีกวะพวกแกนิ”

“เอาน่า...เดี๋ยวกลับมาเรียนต่อ ”

ว่าแล้วพริกก็เดินออกห้องไป พวกต้นหันมายิ้มให้กัน

“พวกแกนี่ยังเห็นฉันเป็นอาจารย์อยู่หรือเปล่าวะ?”

“เห็นสิคร้าบบบ พวกผมตาไม่บอดนิ” ไอย์พูดขึ้น

“เออ...ช่างเป็นนักเรียนที่น่ารักกันจริง ๆ” อาจารย์สำเริงทำเสียงประชดประชัน

“ไม่น่ารักหรอกครับ’จารย์ พวกผมนะ หล่อ ๆ กันทั้งนั้น” ต้นพูดขึ้น

“ถูกกกกก” พัฒเสริมด้วยอีกคน อาจารย์สำเริงส่ายหน้า

“เอ้า เรียน ๆ”

“เหมี่ยว.....เดี๋ยว”

พริกวิ่งมาดักหน้าชมพู่ เธอหยุดมองพริกที่ยื่นอยู่บันไดขั้นที่ต่ำกว่าเธอ 1 ขั้น

“มีอะไร?”

“แกจะไปไหน?”

“กลับหอ” ชมพู่พูดเบา ๆ

“แกเป็นอะไรมากมั้ย?”

พริกใช้น้ำเสียงอ่อนโยนกับเธอ ชมพู่น้ำตาจะไหล ไม่รู้เพราะอะไร เธอเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าไม่ได้รักพริก แต่นั่นเธอพูดเพราะเธออยู่ในฐานะมะเหมี่ยว เธอทำอะไรไม่ได้เมื่อต้องอยู่ในคราบของมะเหมี่ยว

“ไม่เป็นอะไรหรือเปล่า?”

ชมพู่หลบตาพริก พริกเองก็ไม่รู้จะพูดอะไร เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมถึงออกมา ทั้ง ๆ ที่คนที่ยืนหลบตาของเขาอยู่ตอนนี้เพิ่งบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับเขา

“ฉัน....”

พริกไม่รู้จะพูดอะไรจริง ๆ เขาพยายามมองใบหน้าหวานซึ้งนั้น แต่คนตรงหน้าก็ไม่ยอมหันมามองเขาสักที

“ฉันกลับก่อนละนะ” ชมพู่เบี่ยงตัวหลบพริก แต่เขาคว้าตัวเธอไว้

“แก....พูดอีกครั้งซิ”

“พูดอะไร?” ชมพู่ถามด้วยเสียงเบาหวิว

“ที่แกบอกไอ้ไอย์”

ชมพู่หลับตา เธอจะให้ฉันทำร้ายตัวเองด้วยคำพูดแบบนั้นอีกทำไม? พริก......ฉันเจ็บนะพริก.......

“ฉันไม่มีอะไรจะพูด” พริกนิ่ง ชมพู่ก็ไม่ยอมสบตาเขาเหมือนเคย

“แก...คิดอย่างที่พูดจริง ๆ เหรอ?”

พริกถามอีก เขาภาวนาในใจว่าขอให้เพื่อนของเขาบอกว่าที่พูดกับไอย์นะคือเรื่องโกหก

“ก็ได้ยินแล้วนี่ ปล่อย........จะกลับ”

ชมพู่แกะมือของพริกออก พริกนิ่ง เธอเดินผ่านเขาไป โดยไม่หันกลับมามองอีก

นี่คือสิ่งที่ถูกแล้วพู่ เธอทำถูกแล้ว ตอนนี้เธอคือมะเหมี่ยว เธอจะรักพริกไม่ได้......

ชมพู่บอกตัวเองในใจ พร้อม ๆ กับเดินออกจากตึกเรียนตรงไปยังหอพักของตนเอง แต่สายตาที่มองทอดไปตามทางข้างหน้ากลับพร่าเลือน จนมองอะไรแทบไม่เห็น ในสมองก็ว่างเปล่าคิดอะไรไม่ออก มารู้ตัวอีกที ก็ตอนที่น้ำตามันไหลออกมาอาบแก้มเนียนแล้ว.......

“ก็นึกอยู่แล้ว หวังอะไรวะพริก...เป็นไงละ? เจ็บดีมั้ย?”

พริกพูดยิ้ม ๆ แต่ดูยังไงมันก็เป็นรอยยิ้มที่แสนจะเศร้าเกินบรรยายจริง ๆ

“ฉันมันก็แค่รักแกข้างเดียวนี่หว่า”

ถ่อยคำที่หลุดออกจากปากของพริกบางเบา ไร้น้ำหนัก ตรงข้ามกับสภาพจิตใจ ที่หนักอึ้ง จนแทบจะขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้............

พริกแทบจะหมดแรง เขาเดินกลับห้องเรียนช้า ๆ และทันทีที่เขากลับมานั่งที่โต๊ะ

“เป็นไงวะ?” ต้นถามทันที ไอย์และพัฒก็นั่งลุ้นตัวโก่ง

“........”

ไม่มีอะไรหลุดออกจากปากเขาทั้งสิ้น พริกฟุบลงกับโต๊ะเรียน เขาพูดอะไรไม่ออกหรอก ไม่เจอกับตัวไม่มีใครรู้หรอกว่ามันรู้สึกยังไง รักเพื่อนตัวเอง แถมยังเป็นทอมเหมือนกัน....ยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดี

“เฮ้อ.......กลับมาก็นอนเลยนะแก ไอ้พริก” อาจารย์สำเริงพูดขึ้น

“แหม’จารย์ ก็อย่างนี้แหละ เด็กวัยกำลังกินกำลังนอน” ไอย์พูดขึ้น

“ฉันว่าพวกแกนะเกินกินเกินนอนแล้ว”

คำตอบของอาจารย์สำเริงทำเอาทั้งห้องมีเสียงฮา ยกเว้นพวกของต้น พัฒเองก็ไม่มีอะไรจะพูด เขาชอบชมพู่ แต่เขาก็ไม่ได้อยากให้พริกมีสภาพแบบนี้เหมือนกัน น้ำท่วมปาก คงต้องใช้สำนวนนี้สินะ………

ยังไม่หมด.....ยังไม่หมด ความชีช้ำต้องมีอีก แต่ไว้มาเจอกันตอนหน้านะคัฟ ท่านผู้ชม...อิอิ

เอ่อ........-//////- อย่ามองด้วยสายตาอย่างนั้นสิคัฟพี่น้อง เขินนะคัฟ

แหม.....รักดอกจึงหยอกเล่น อิอิ

มีข่าวดีจะบอก.......คือว่าซา.......เอ่อ.....จะหยุดอัพสักเดือนหนึ่งอะนะ ได้ปะ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

ได้!!!! ....................จริงดิ.....ท่านผู้อ่านใจดีเหลือเกินพี่น้อง กรี๊ด ๆ ๆ ๆ

ซาจังดีใจมากมาย.....

เป็นอันว่าตกลงขอหยุดอัพชั่วคราวนะ เพื่อน ๆ ช่างใจดีเหลือเกิน

ที่ขอหยุดอัพนะไม่มีอะไรหรอก......ปั่นไม่ทัน ตอนนี้ปั่นอยู่อีก 3 เรื่องอะนะ

คือเรื่อง Love or Passion เรื่อง Secret Love แล้วก็เรื่อง สาวจิต ฯ

ความจริงก็ยังสามารถลงต่อได้อีกอะนะ แต่ตอนนี้ซาอยากพักนิดหน่อย อยากมีเวลาให้ตัวเองกับเรื่องยุ่ง ๆ บางเรื่องที่กำลังเกิดขึ้น เลยต้องมาขอเบียดเบียนเวลาท่านเพื่อน ๆ ที่รักทุกคนอะ แต่ว่าซาจะพยายามเอามาลงให้เร็วที่สุดนะคัฟ

งั้นวันนี้ก็ไปก่อนละคัฟ อิอิ

บาย ๆ ๆ ๆ ๆ ...................

แล้วตูก็หาเรื่องอู้จนได้..........................

"......อย่าลืมเม้นต์กันนะจ๊ะ....."

< ตอนที่ 19

Create Date : 02 มกราคม 2550

Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2550 23:17:57 น.

0 comments

Counter : 1195 Pageviews.