ที่มา ที่ไป

จะว่าไปนี่ก็สามสี่วันแล้ว ที่ต้องใช้ชีวิตร่วมกับคนแปลกหน้า คนที่ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อที่จะเรียกกัน เอ้อ...ทำไปได้ยังไงวะ บางทีก็นึกงงกับตัวเอง แต่เราก็อยู่กันอย่างเงียบๆนะ ตานั้นก็ไม่เคยแม้แต่จะก้าวขาออกจากบ้านฉันเลย วันๆก็วนเวียนอยู่แต่ในบ้าน กับแปลงปลูกผักน้อยของฉัน โอ้ว แม๊นนน นายทำได้ไง
วันนี้ก็คล้ายๆกับวันที่ผ่านมา อากาศดูครึ้มๆ ฝนจะมาไม่มา อันนี้ก็ไม่สามารถบอกได้แม่นยำ เพราะบางทีพยากรณ์อาการก็มั่วพอดู(555) วันนี่วันหยุด ฉันก็ได้แต่ตัดสินว่าจะหาเรื่องเล่นในสวนน้อยๆ หาต้นไม้ดอกไม้มาลงสักหน่อย พอให้ได้มีงานอดิเรกทำ เช้านี้ก็เลยบึ่งรถไปย่านพระราม5 หากระถาง หาต้นไม้งามๆมาลงซะหน่อย แน่นอน ฉันไปคนเดียว หมอนั่นเฝ้าบ้านเหมือนทุกๆวัน ถามว่ากินยังไงอยู่ยังไง ก็แค่ซื้อข้างซื้อแกงมาเพิ่มนิดหน่อย เพราะอารมณ์หมอนั่นจะไม่ได้ชอบกินสักเท่าไหร่ บางวันก็กิน บางวันไม่กิน ก็อยู่ได้เฉย ผิดมนุษย์มะนา ส่วนที่เค้ารับปากว่าเค้าจะขายแรงให้ ก็ยังคงตามเดิม สอนวันแรก และที่อธิบายไปทำได้หมด ไม่น่าพอใจก็อีตรงจะเอาชุดชั้นในไปซักนี่แหละ อีตาบ้าเอ้ย ใครเค้าทำกัน สาวไทยอย่างฉัน ไม่ขี้เกียจขนาดนั้นหรอกยะ
วันนี้คงพอแค่นี้ ต้นไม้และอุปกรณ์หลายอย่าง คงเพียงพอกับการเล่นสวนละ
เห้ย ทำไมวันนี้ ประตูบ้านเปิด ตอนออกก็ปิดแล้วนี่นา
"นาย นาย อยู่บ้านมั้ย" เงียบ หรือว่าเอาใครมายกเค้าบ้านฉันแล้ววะเนี่ย คงไม่ต้องรออารมณ์นั้นแทบจะแว๊บเข้าไปโผล่ปิ้งในบ้านเลย
"นี่ นาย อยู่มั้ย"
"อยู่ เอ่อ นี่เพื่อนผม มาส่งข่าวนิดหน่อย"
"โถ่ๆๆๆ คนเดียวยังไม่พอ พาเพื่อนมาอี๊ก" นี่อารมณ์ล้วนๆ เหตุผลไม่มีปะปนเลยนะ
"แค่มาส่งข่าว จะไปแล้ว" เค้ายังคงอธิบายให้ใจเย็นขึ้นมาบ้าง
สักพักทั้งสองคนก็พยักหน้าให้กัน อีตาเพื่อนหมอนั่นก็เตรียมตัวจะกลับ แต่ทว่าการกลับก็ทำให้เข้าใจว่า พวกเค้าไม่ใช่...มนุษย์เดินดินอย่างเรา
"แฟร๊บบบ" ชายตรงหน้ามีแสงว๊าปสีฟ้า คล้ายๆสัญญาณไฟ แล้วก็ค่อยๆวับไปทีละส่วน เหมือนในหนังที่ฉายภาพโฮโลแกรมยังไงยังงั้น
"เฮ้ยยย" นี่มันอะไรวะเนี่ย คงไม่มีใครจะตกใจอุทาน นอกจากฉันแล้วสินะ
"ใจเย็นๆ ฟังผมอธิบาย" เหมือนสติจะดับอีกรอบ จากนั้นเสียงที่เคยแว๊ดๆๆๆ ก็หายไปสนิท อึ้ง ทึ่ง เสียง เลยละทีนี้ ที่หยุดนิ่งๆ เงียบๆ ไม่ได้ตั้งใจจะรอฟังคำอธิบายหรอกนะ แต่มันอึ้งจริงๆ
"พวกเรา มาจากอีกดาว ด้วยเครื่องมือการเดินทาง ที่ทำให้เราเดินทางไวเกือบเท่าๆกับแสง แต่เราก็เป็นมนุษย์เหมือนๆกันแหละ" หน้าฉันก็คงจะเป็นเจ้อึ้ง กิ่มกี่ ไม่หายสินะ เค้าถึงมองฉันแบบนั้น
"ผม จำเป็นต้องหลบหนีบางสิ่ง ที่เป็นผลจากการกระทำ ที่ผม ไม่ได้ทำ"
"เมื่อกี้ เพื่อนผม มาส่งข่าวว่า ผมต้องรอให้การพิพากษา จบแล้วค่อยกลับบ้านของผม แต่ยังไม่ใช่เร็วๆนี้ เพราะถ้าผมกลับไปตอนนี้ ผมก็ต้องรับโทษนั้น ตอนนี้ครอบครัวผมกำลังเอาหลักฐานยื่นต่อผู้พิพากษา ต้องใช้เวลาอีกสักพัก"
"ผมต้องขอความช่วยเหลือ จากคุณ" คำอธิบายพวกนั้น ก็พอเข้าหู แต่มันไม่ได้ทำให้ลืมภาพเมื่อครู่ได้เลย สติฉันมันยังไม่กลับมา แต่ฉันกำลังพยายาม
"พอละๆ นายอย่าพึ่งอธิบาย ฉันกำลังช๊อค" ฉันห้ามเขา ให้หยุดพูด เพราะฉันยังนับไม่ทัน กับเรื่องการเดินทางของพวกเค้า หายแว๊บได้ยังไม่พอ มาจากคนละดาวอีก ยังไม่หมด แม่งหนีคดีมาด้วย นี่ฉันช่วยมนุษย์ต่างด่าวที่เป็นอาชญากร หรือฆาตกร รึป่าววะเนี่ย
" ไม่ใช่เรื่องพวกนั้น คุณสบายใจได้" เฮ้ยยยยย มันตอบความคิดฉันอีกแล้ว
"หยุดเลยนะ ห้ามมาอ่านสมองฉัน"
"ขอโทษ ผมแต่อยากให้คุณสบายใจ" โอ้ยยยยอีตาบ้าเอ้ย นี่ไม่ช๊อคตายก็ดีเท่าไหร่แล้ว จะมาถามหาความสบายใจที่ไหนละพ่อคู้ณณณ
"ขอบคุณ"
"มาขอบคุณฉันเรื่องอะไร"
"ที่ยอมช่วย"
"ถ้าฉันไม่ช่วยละ"
"ผมก็..." มาละมารยามนุษย์ต่างดาว หึ ไม่ธรรมดา ตีหน้าเศร้าเล่าให้น่าสงสาร
"เออๆ ทำบุญกับมนุษย์ต่างดาว บุญคงเยอะ" พอฉันพูดจบ หมอนั่นก็เปลี่ยนสีหน้าในทันที ดูทำหน้า ยิ้มจนปากจะฉีกถึงรูหูแล้ว
"คุณใจดี"
"ใช่ แถมยังสวย และรวยมาก"
"ครับ"
นั่นไง บอกแล้วว่าไอมนุษย์ต่างดาวคนนี้ มีนมารยาร้อยแปดเล่มเกวียน เฮ้อ เอาวะ เค้าก็คงจะไม่ได้สร้างความเดือดร้อนอะไรให้ฉันมากมายหรอกมั้ง พอครบกำหนดเวลา เค้าก็คงกลับบ้าน แค่นั้นเอง สวยและรวยมากอย่างเรา ช่วยเค้าหน่อยละกัน คิดจบ ก็ได้เวลาขนอุปกรณ์ทำสวนไปลงมือปฏิบัติ อย่างน้อยก็น่าจะช่วยให้ลืมภาพเมื่อกี้ได้ละมั้ง

Create Date : 06 สิงหาคม 2560 Last Update : 6 สิงหาคม 2560 8:30:48 น. Counter : 2141 Pageviews.		1 comments
Share Tweet