Bloggang.com : *พิณ* : Our Luang Prabang Trip (part 5) : Kouang Si Waterfall, Haw Kham Royal Palace Museum, That Chompusi

Our Luang Prabang Trip (part 5) : Kouang Si Waterfall, Haw Kham Royal Palace Museum, That Chompusi

29 กรกฎาคม - 1 สิงหาคม 2551
หลวงพระบาง ประเทศลาว

กลับมาเขียนบล็อกหลวงพระบางต่อให้จบค่ะ ก่อนที่จะดองไว้จน เด็กๆ โตจนเข้ามหาวิทยาลัยนะคะ

***

น้ำตกกวางสี

ตื่นแต่เช้า พวกเรานั่งรถจัมโบ้ไปตลาดเช้าเพื่อไปดื่มกาแฟกับทานอาหารเช้ากันอีกครั้ง ระหว่างรับประทาน ก็เปิดหนังสือท่องเที่ยวหลวงพะบาง ดูไปมา เห็นรูปน้ำตกสวยดี เลยเปลี่ยนบรรยากาศเที่ยววัดไปดูธรรมชาติกันบ้างนะคะ
น้ำตกนี้อยู่ห่างจากตัวเมืองหลวงพระบางไปทางใต้ประมาณ 30 กม ค่ะ

วันนั้นอากาศดี ครึ้มๆ ไม่ร้อน โบกรถจัมโบ้จากตลาดได้ตามราคาที่เราต้องการแล้ว เราก็ออกเดินทางไปน้ำตกกันค่ะ...

ถนนขึ้นเขาราดยางอย่างดีค่ะ ข้างทางมีวิวท้องนาให้ชมตลอดทาง

ถึงแล้วค่ะ ทางเข้าน้ำตกกวางสี..มีดอกไม้สวยรอรับอยู่เลย

เนื่องจากเป็นหน้าฝน ทางเดินไปน้ำตกเลยเต็มไปด้วยน้ำแบบนี้ค่ะ...

ทางเดินมีแต่น้ำ

ตรงนี้เขียนไว้ว่า "สถานที่ อาบน้ำ" เป็นแอ่งหินปูนที่กักน้ำไว้เหมือนเป็นอ่างค่ะ

เห็นน้ำเยอะแบบนี้ แม่เอื้อยก็กลัวนะคะ แต่พ่อกับลูกชายทำเป็นไม่ได้ยินที่แม่เอื้อยเตือน รีบลงไปเล่นน้ำกันทันทีค่ะ..

..โดยมีแม่เอื้อยโวยวายอยู่บนฝั่งว่า ให้จับแขนพี่ออสการ์ไว้ตลอดเวลานะ กลัวน้ำข้างใต้มันพัดพาหายต๋อมไปค่ะ ด้านขวาของแอ่งน้ำเป็นน้ำตกแรงพอสมควรค่ะ ถ้าพลัดไปคงแย่...

หลังจากถ่ายรูปพ่อลูกเล่นน้ำเสร็จ ฝนก็ตกซู่ลงมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเลยค่ะ แม่เอื้อยไม่ได้เตรียมตัวมาเล่นน้ำแต่เปียกฝนเท่าๆ กับคนเล่นน้ำเลยค่ะ

พยายามหลบใต้ต้นไม้ใหญ่ แต่ก็เปียกพอกับนอกร่มไม้ เลยตัดสินใจเดินกลับมาที่ลานจอดรถค่ะ คนขับรถของเราที่รออยู่ก็เรียกให้ไปกินข้าวกลางวันที่ร้านนี้ โดยบอกว่าเป็นร้านเพื่อนผมเอง

อาหาร ก็งั้นๆ และระหว่างรับประทาน มีน้องหมา และน้องแมว ประมาณ 8-10 ตัวมารุมล้อมขออาหารเป็นที่นี่รำคาญมาก (ขนาดรักหมานะเนี่ย) เพราะ หมามันจะกัดแมว และแมวก็ขู่หมาตลอดเวลา

มื้อนี้หมดไป 500 บาทค่ะ ดิฉันเริ่มหงุดหงิดคนขับรถเล็กน้อยเพราะพามาทานของแพง ขูดรีดนักท่องเที่ยวจริงๆ

***
ฝนหยุดตกแล้ว เราออกเดินทางกลับค่ะ โดยจะแวะที่ หมู่บ้านชาวเขาเผ่าม้ง

ต้องหยุดรถรอขบวนควายข้ามถนน

หมู่บ้านชาวม้ง เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ค่ะ พอเห็นนักท่องเที่ยวมา พวกชาวเขาก็รีบเอาสินค้ามาขายนักท่องเที่ยวทันที แต่เรามากันแค่สี่คน ส่วนใหญ่เค้าก็เลยทำงานปกติของเค้ากันค่ะ ...

น้องพิณยืนดูสินค้า

ตุ๊กตาตัวละหมื่น(กีบ)

เด็กน้อย เล่นดินเหนียว

ปั้มน้ำมันหน้าหมู่บ้าน

***

หอพิพิธภัณฑ์ (พระราชวังหลวงเดิม)

พระราชวังหลวงที่เคยเป็นที่พำนักของเจ้ามหาชีวิตของลาว ปัจจุบันได้เปิดให้ประชาชนเข้าชมเป็นพิพิธภัณฑ์ค่ะ ...ด้านขวาของพิพิธภัณฑ์ เป็นห้องประดิษฐาน พระบาง ค่ะ เปิดให้ประชาชนเข้าไปกราบบูชาได้ พระบางองค์ใหญ่กว่าที่คิดสูง 83 ซม งดงามมากค่ะ แม่เอื้อยได้มีโอกาสกราบพระบาง รู้สึกสุขใจ เลยทำให้นั่งอยู่ตรงนั้นนานพอสมควรค่ะ เสียดายที่ถ่ายรูปไม่ได้ แต่สามารถซื้อรูปโปสการ์ดมาเป็นที่ระลึกได้ค่ะ

เนื่องจากพิพิธภัณฑ์ เดิมเคยเป็นพระราชวังหลวง ภายในจึงเป็นห้องต่างๆ ที่เจ้ามหาชีวิตของลาวเคยประทับ ตั้งแต่ ท้องพระโรงใหญ่ ห้องพิธีการ ห้องรับแขกพระมเหสี ไปจนถึงห้องบรรทม แต่ละห้อง จะมีของจัดแสดงไว้มากมาย ที่น่าสนใจคือ ของขวัญที่ทรงได้รับจากประเทศต่างๆ มีทั้งจากพระเจ้าอยู่หัวของไทย และจากผู้นำประเทศต่างๆ ซึ่งส่วนมากเป็นของมีค่า...มีสิ่งหนึ่งที่แม่เอื้อยเห็นแล้วอมยิ้มเพราะรู้สึกว่าไม่เข้ากับบรรยากาศขลังๆ ของพระราชวังเลย ก็คือ ของขวัญจากสหรัฐอเมริกา เพราะเป็นรูปยานอวกาศค่ะ

จะเข้าชมต้องแต่งกายให้สุภาพนะคะ เหมือนเวลาเราเข้าชมวัดพระแก้วบ้านเรา และตรวจสอบวันและเวลาเปิดก่อนไปด้วยค่ะ ปิดวันอังคารนะคะ

อนุสาวรีย์พระเจ้าศรีสว่างวงศ์ ผู้ครองราชย์ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2448-2502

เดินผ่านอนุสาวรีย์ไป จะเจอโรงละคร "พะลัก พะลาม" มีละครให้ชมด้วยค่ะ แต่ต้องจ่ายค่าชม...จริงๆแม่เอื้อยอยากดูมาก แต่ไม่มีใครอยากดูด้วย

ด้านหน้าของหอพิพิธภัณฑ์ใกล้กับประตูทางเข้า เป็นที่ตั้งของ "หอพระบาง" ค่ะ โดยเดิมทีตั้งใจไว้สำหรับประดิษฐานพระบาง แต่ปัจจุบันยังสร้างไม่เสร็จค่ะ

บันไดทางขึ้นหอพระบาง มีพญานาคค่ะ

แม่เอื้อยชอบรูปนี้

จุดเด่นของพระราชวังหลวงนี้คือ ต้นตาลต้นสูงๆ ขนาบทางเดินซ้ายขวา และถ้าเรามองจากพระราชวังออกไป ก็จะเห็น องค์พระธาตุจอมพูสี สีทองอร่ามอยู่บนยอดเขาค่ะ

***

พระธาตุจอมพูสี

จะขึ้นไปนมัสการพระธาตุ เราต้องขึ้นเขาไป 100 เมตรค่ะ ตามเด็กๆ ขึ้นไปเลยค่ะ ...

ไม่ทันเหนื่อยก็ถึงแล้ว

บนยอดพูสี เป็นจุดชมวิวได้รอบเมืองหลวงพระบาง และเป็นที่ที่นักท่องเที่ยว และชาวหลวงพระบางชอบขึ้นมาชมพระอาทิตย์ตกแม่น้ำโขงกันค่ะ

วิวหลวงพระบางยามเย็น

สองพี่น้อง รอพระอาทิตย์ตก

เราขึ้นมาเร็วไปนิดค่ะ รอเท่าไหร่ พระอาทิตย์ก็ไม่ตกเสียที จนเด็กๆ เบื่อ ...พี่ก้าร์ เดินมาหาแม่เอื้อยแล้วบ่นดังๆ เป็นภาษาไทยว่า "แม่ขา ไปได้ยัง เบื่อมาก มีแต่ฝรั่ง" ...ทั้งแม่ และคนไทยคนลาวแถวๆนั้น ขำก๊ากออกมาค่ะ ฮาๆๆ ...แม่เลยถามกลับไปว่า "แล้วเราไม่ใช่ฝรั่งเหรอ?" พี่ก้าร์บอกว่า "เป็นฝรั่งแค่นิดเดียวเอง"

เลยได้รูปพระอาทิตย์ "เกือบ" ตก รูปนี้ค่ะ ...

***

เมืองหลวงพระบางเป็นเมืองเล็กๆ เงียบๆ สงบๆ ค่ะ มีถนนหลักๆ แค่ 3 ถนน ตัวตึกเป็นตึกเตี้ยๆ โคโลเนียลสไตล์ ..ช่วงที่เราไปกันไม่ใช่หน้าท่องเที่ยว เลยคนน้อยค่ะ ส่วนมากเป็นแบคแพคเกอร์

ถนนหลัก

ตึกเก่าๆ ส่วนมากจะถูกดัดแปลงมาเป็น ร้านค้า ร้านอาหาร คาเฟ่ หรือเกสเฮ้าส์ค่ะ

ร้านค้ามีของขาย ต่างๆ นานา ค่ะ ทั้งของพื้นบ้านและของที่เก็บได้จากสงคราม...

"พี่ก้าร์ วางเดี๋ยวนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆ"

น้องพิณไปเจอร้าน "สแกนดิเนเวียน เบเกอรี่" ค่ะ พวกเราเลยเข้าไปทานอาหารกัน พิซซ่าอร่อยมาก

มองออกมาจากร้าน

เป๊ปซี่ลาว

เจอกล่องจดหมาย แม่เอื้อยเลยหย่อนโปสการ์ดลงไปค่ะ ....โปสการ์ดนั้น ใช้เวลา 1 เดือน เดินทางถึงเมืองไทย และ 2 เดือน ถึงยุโรปค่ะ (คราวหน้าจะไปส่งที่ไปรษณีย์น่าจะดีกว่า)

"ไปเที่ยวมั้ยคร้าบ น้องสาว"

"หยุดดดด"

น้องพิณ ถ่ายที่ริมแม่น้ำคาน

***

ถึงเวลาทานอาหารค่ำ ป่าป๊าบอกว่า เป็นมื้อสุดท้ายที่หลวงพระบาง เราไปทานร้านดีๆ กัน...เราเลยมาทานกันที่ร้านอาหารฝรั่งเศส L'elephant ค่ะ

ไวน์ฝรั่งเศส

แม่เอื้อย ลองสั่ง "สเต็กควาย" ดูค่ะ น้องคนเสิร์ฟมาถามว่า "พี่จะเอา คั่ว แบบไหนครับ" ตอบไปว่า "พี่เอา คั่ว Medium rare ก็แล้วกัน" น้องคนเสิร์ฟบอกว่า "พี่ครับ ผมว่า เนื้อควายเนีย คั่วสุกๆ มันจะแซ่บกว่านะครับ" เลยตกลงเอาเป็น Medium ค่ะ....อร่อยมากค่ะ เสิร์ฟพร้อมซ้อสคาเฟ่เดอปารีส์

สเต็กควาย กับซ้อส คาเฟ่เดอปารีส์

***

หลวงพระบาง เป็นอีกทริปหนึ่งที่ประทับใจครอบครัวเรามากๆ ค่ะ ไม่น่าเชื่อว่าเมืองเล็กๆ ที่ไม่เห็นน่าจะมีอะไร กลับทำให้เราอยากจะกลับไปอีกครั้ง...อีกไม่นานเราคงจะหาเวลากลับไปเยือนหลวงพระบาง เมืองมรดกโลกกันอีกนะคะ

สะบายดี หลวงพระบาง

Create Date : 13 มกราคม 2552

Last Update : 30 มกราคม 2552 22:17:16 น.

9 comments

Counter : 3829 Pageviews.

โอ้โห.....

มาแล้วๆๆๆๆๆ รอมาตั้งนาน

กว่าแม่เอื้อยจะกลับมา 55+

รูปสวยจังเลยค้า

จะมาอีกทีน้องพิณคงเข้ามหาลัยแล้วแน่เลย *0*

โดย: เด็กดอยหลงทาง IP: 124.122.193.207 วันที่: 31 มกราคม 2552 เวลา:19:20:40 น.

I think of you ka. Hope you and the kids have a great time na ka. Well the pictures speak louder than words. Now I am Moscow. Hope you can visit me here. It's a cool place to be here ka. Very COOL! today it is -14C ka. :-)

โดย: Ninie IP: 193.138.70.59 วันที่: 31 มกราคม 2552 เวลา:20:46:33 น.

แวะมาเยี่ยมจ้ะ เอื้อย
อยากไปหลวงพระบางมั่งจัง

เด็กๆ โตขึ้นเยอะเลยเนอะ

แม่เอื้อยเล่าเรื่องได้น่ารักมากทุกตอนเลย

โดย: เสมอกลาง IP: 85.149.148.125 วันที่: 3 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:3:33:03 น.

ชอบอ่านบล็อคพี่(แม่)เอื้อย เพราะสนุกและน่ารักดีค่ะ ที่สำคัญชอบรูปที่ถ่ายค่ะ สวยมาก

โดย: Brunnett

วันที่: 6 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:1:27:59 น.

พี่เอื้อยหายไปนานจังค่ะ กลับมาอัพเร็วๆน่ะค่ะ ชอบที่พี่เขียน อ่านแล้วสนุกแล้วทำให้คิดถึงครอบครัวด้วยค่ะ

น้องๆน่ารักมากเลยค่ะ พี่เอื้อยเก่งจังเลี้ยงลูกดี

โดย: Hazel IP: 76.90.141.86 วันที่: 11 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:2:38:21 น.

โอ้โห ไม่ได้เข้าบล๊อกมาตั้งนาน หลวงพระบางจบพอดี 555
วิวสวยมากเลยค่ะพี่เอื้อย แล้วก้อบ้านเก่าๆ ทำให้นึกถึงเชียงใหม่สมัยก่อนๆเลย (เดี๋ยวนี้ไม่มีแล้วง่ะ)

จะมารอดูทริปไปเมกาอีกน๊า อิอิ

โดย: แอน IP: 83.33.1.17 วันที่: 13 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:4:10:25 น.