BlogGang.com : : ธราธร : น้ำฝนกลางใจ (๑๖)

น้ำฝนกลางใจ (๑๖)

“พ่อเลี้ยงครับ มีคนมาขอพบผู้จัดการฮะ “ วีเข้ามาหาเอกศักดิ์ในสำนักงานขณะที่ชายหนุ่มกำลังง่วนอยู่กับกองเอกสารตรงหน้า

“ใครหรือ” ชายหนุ่มถามออกไปอย่างสงสัย ตั้งแต่น้ำฝนมาทำงานที่ไร่ยังไม่เคยมีใครมาหาหล่อนถึงที่นี่ มีแต่หญิงสาวที่เป็นฝ่ายกลับลงไปเยี่ยมบ้านบ้างบางครั้งบางคราว

“เขาบอกว่าชื่อ รณยุทธ์ เป็นเพื่อนพี่ฝน”
วีรีบอธิบายต่อทันทีเมื่อเห็นสายตาพ่อเลี้ยงหนุ่มมองกวาดหาผู้จัดการไร่ “พี่ฝนออกไปตรวจไร่ยังไม่กลับเข้ามาครับวันนี้”

“ถ้างั้นเชิญให้เขาเข้ามาที่นี่ก่อนแล้วกัน เดี๋ยวพี่จัดการเอง”

เพียงชั่วขณะ เอกศักดิ์ก็เห็นชายหนุ่มหน้าตาดีในชุดลำลองเดินตามหลังวีเข้ามาในห้องทำงานเขา อดนึกไม่ได้ว่าคงเป็นอดีตคนรักของน้ำฝน

“เชิญนั่งครับคุณรณยุทธ์ บังเอิญน้ำฝนออกไปตรวจไร่ยังไม่ได้เข้าสำนักงาน คุณคงต้องรอสักครู่”

“ไม่เป็นไรครับ ผมก็ไม่ได้นัดน้องเขาไว้ อยู่ ๆ ขึ้นมาหาเลย เกรงใจพ่อเลี้ยงเหมือนกันครับ”

“ไม่ทราบว่าคุณมีธุระอะไรด่วนหรือเปล่าครับ” เอกศักดิ์ถามออกไปเป็นทีหยั่งเชิงคนตรงหน้า

“เออ...ก็ไม่เชิงครับ เพียงแต่ผมเพิ่งได้ข่าวว่าฝนขึ้นมาทำงานที่นี่ เลยอยากขึ้นมาหา”
รณยุทธ์มองพ่อเลี้ยงหนุ่มตรงหน้า ใบหน้าคม ผิวคร้ามแดด รูปร่างสูงสง่า บุคลิกท่าทางจะเป็นคนจริงไม่น้อย โดยเฉพาะท่าทีที่สำรวจจับตาเขาเป็นพิเศษ ทำให้อดหวั่นใจไม่ได้ว่าน้ำฝนอาจจะพบรักใหม่แล้ว

“เอ๊ะ... พี่รณ มาได้ยังไงค่ะ ทราบได้ยังไงว่าฝนอยู่ที่นี่”
น้ำฝนถึงกับตกใจ เมื่อเข้ามาในสำนักงานตอนบ่ายแล้วพบสองหนุ่มกำลังนั่งสนทนากันอยู่ ไม่คิดว่าจะเจอรณยุทธ์อีกครั้ง น้ำฝนมองสำรวจชายหนุ่มที่หล่อนเคยรัก ตอนนี้เขาดูซูบกว่าเมื่อก่อน ดวงตาที่เคยแพรวพราวฉายแววขี้เล่นอย่างคนเจ้าเสน่ห์บัดนี้แห้งแล้งและอิดโรย

“พี่รู้ว่าฝนมาทำงานที่นี่เลยอยากขึ้นมาเยี่ยม ฝนพอมีเวลามั้ยพี่ขอคุยด้วยหน่อย เพราะเดี๋ยวพี่คงต้องรีบกลับลงไปก่อนมืด”

“คุณรณยุทธ์จะพักที่ไร่คืนนี้ก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมจะให้เด็กจัดบ้านพักรับรองไว้ให้” เอกศักดิ์ออกปากเอื้อเฟื้อคนที่เดินทางมาไกล

“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมาก ผมจองโรงแรมในเมืองเอาไว้แล้ว ไม่รบกวนดีกว่า”

น้ำฝนมองสบตาหัวหน้าหล่อนชั่วครู่ เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้ว่าอะไรอีก หล่อนจึงเดินนำรณยุทธ์ออกมายังห้องรับแขก

“มีธุระอะไรหรือค่ะถึงดั้นด้นขึ้นมาถึงนี่” หญิงสาวเริ่มบทสนทนาด้วยความแปลกใจ พลางจับตามองคนตรงหน้าเนิ่นนาน นี่หรือคนที่หล่อนเคยรัก เคยห่วงใย

“พี่คิดถึงเลยตามมาหา” ชายหนุ่มสังเกตอีกฝ่ายอย่างเพ่งพิศ น้ำฝนเปลี่ยนไปมาก ดูมีน้ำมีนวลและหน้าตาอิ่มเอิบกว่าเมื่อก่อน ดวงตาหวานซื่อบริสุทธิ์ที่เคยตรึงใจดูมีประกายร่าเริงสดใสกว่าตอนอยู่กรุงเทพ ใบหน้างามยังคงประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนเจนตาที่เขาเคยคุ้น ยิ่งคิดยิ่งเสียดายที่ครั้งก่อนเขาเลวเสียจนไม่สามารถรักษาคนดีอย่างหล่อนไว้ได้ เมื่อเสียหญิงสาวไปแล้วเขาถึงได้สติ ใจรู้สึกผิดจนอยากกลับมาขอให้น้ำฝนให้โอกาสเขาแก้ตัวอีกสักครั้ง

“ขอบคุณค่ะที่อุตสาห์คิดถึง” น้ำฝนตอบกลับด้วยน้ำเสียงปรกติ ไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำหวานที่ได้รับเหมือนเมื่อก่อน

“ฝนสบายดีหรือ” อีกฝ่ายถามด้วยแววตาอาวรณ์ อยากจะพูดจะคุยให้มากกว่านี้แต่ก็ติดที่หญิงสาวมีกริยาท่าทางเหินห่างเหมือนเพิ่งรู้จักกัน

“ค่ะ สบายดีทุกอย่าง แล้วพี่รณละค่ะ”

“พี่ก็เรื่อย ๆ งานยุ่งหน่อยแต่ก็ดีจะได้ไม่ฟุ้งซ่านคิดถึงฝนมากนัก” เสียงชายหนุ่มคล้ายเหนื่อยหน่ายกับชีวิต ใบหน้าแฝงด้วยแววกังวลอย่างไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกอย่างไรกับเขา

“หมายความว่าไงค่ะ” น้ำฝนเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“พี่ยังรักฝนอยู่ เลยตัดสินใจมาหา มาพาคนรักกลับไป” ดวงตารณยุทธ์วิงวอนคล้ายขอความเห็นใจจากหญิงสาวที่มีสีหน้าฉงนกับคำพูดของเขา

“พี่รณคงเข้าใจผิดแล้วละค่ะ พี่เคยบอกว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน และฝนลืมอดีตไปหมดแล้ว” หญิงสาวย้อนนึกถึงเหตุการณ์ในครั้งก่อน คราวที่เขาไม่มั่นคงต่อรัก คราวที่หล่อนร้องไห้เสียใจจนน้ำตาแทบกลายเป็นสายเลือด คราวที่ใจถูกกรีดด้วยความอสัตย์เป็นริ้วรอยเสียจนไม่มีชิ้นดี บัดนี้ใจดวงนั้นถูกประกอบกลับขึ้นเป็นรูปเป็นร่างดังเดิมพร้อมรอยแผลเป็นที่ถูกลบเลือนด้วยความเข้มแข็งของตัวเอง ดวงใจที่งดงามและแกร่งกว่าเดิมดวงนี้จะไม่ยอมให้เขากลับมาทำร้ายได้อีก

“ฝนลืม เพราะมีคนใหม่แล้วใช่มั้ย ท่าทางพ่อเลี้ยงเขาจะหวงฝนเอาการอยู่ พี่เห็นเขาคอยมองเราไม่วางตา” รณยุทธ์มองทะลุผ่านกระจกไปที่ห้องเจ้าของไร่ ก็เห็นฝ่ายนั้นยังคงนั่งมองน้ำฝนอย่างเป็นห่วง

“ไม่ใช่หรอกค่ะ ไม่จำเป็นที่จะต้องมีคนใหม่ถึงจะลืมได้ ฝนคิดว่าอะไรที่ผ่านไปแล้ว ก็คืออดีต ย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ เพียงแค่ใช้อดีตเป็นบทเรียนสอนใจในปัจจุบันเท่านั้นค่ะ” ดวงตาว่างเปล่าของหญิงสาว ทำให้รณยุทธ์ถึงกับใจหาย

“ฝนยังโกรธพี่อยู่หรือ” ชายหนุ่มยังคงงอนง้อแอบหวังว่าน้ำฝนจะใจอ่อนหวนคิดถึงความผูกพันที่เคยมีร่วมกันมา แม้ว่าความหวังนั้นเปรียบเพียงแสงริบหรี่ของหิ่งห้อยตัวน้อย

“ไม่หรอกค่ะ โกรธไปก็เท่านั้น เป็นทุกข์เปล่า ๆ ฝนอโหสิต่อการกระทำของพี่หมดทุกอย่างแล้ว” น้ำเสียงหญิงสาวราบเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์ใด ๆ

“ถ้าพี่จะกลับมาหาฝนอีกละก็ เลิกคิดเถอะค่ะ เพราะทุกอย่างไม่เหมือนเดิม”
รณยุทธ์ถึงกับคอตก สีหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง หล่อนปฏิเสธโดยไม่มีเยื่อใยหลงเหลือสักนิด แต่ก็สมแล้วกับสิ่งที่เขาเคยทำไว้กับหญิงสาว เมื่อรู้ตัวสำนึกได้อีกทีก็สายเกินแก้ ในเมื่อแก้วดวงนี้มีคนคว้าไปดูแลทะนุถนอมแล้ว เขาก็คงไม่มีสิทธิ์อีกต่อไป

“พี่ขอโทษที่เคยทำผิดไว้กับฝน แต่พี่ยังรักฝนเสมอ” ชายหนุ่มเอ่ยคำอย่างหนักแน่น พลางประทับภาพหญิงสาวตรงหน้าฝังไว้ในใจเป็นครั้งสุดท้าย

“ขอบคุณค่ะ ฝนก็ยังมีมิตรภาพให้พี่เสมอ และขอให้พี่โชคดีค่ะ” เสียงที่เปล่งออกมาจากปากของหล่อนคล้ายดังแว่วห่างไกลจากใจของเขาหนักหนา

**************************************************************************

เขากลับไปแล้ว ไปจากชีวิตหล่อนจริง ๆ หญิงสาวเคยคิดว่าถ้าได้เจอรณยุทธ์อีกครั้งจะรู้สึกหรือเป็นเช่นไร แต่เหตุการณ์เมื่อบ่ายนี้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าตนเข้มแข็งพอที่จะไม่กลับไปหาความทุกข์ในอดีตอีก น้ำฝนเจ็บแล้วก็จำ คงไม่ปล่อยให้เขากลับมาทำร้ายหล่อนซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้ว่าเขาจะสำนึกผิดและตามมาง้องอนให้กลับไปเหมือนเดิมก็ตาม แต่ตอนนี้ใจหล่อนด้านชากับความรักครั้งก่อนจนไม่อยากเก็บเอามาคิดคำนึงถึงอีกต่อไป ถึงแม้ใจหล่อนจะอ่อนโยนแต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะต้องอ่อนแอ
ต่างคนต่างมีเส้นทางเดินชีวิตของตัวเอง เส้นทางระหว่างเขากับหล่อนคงแวะมาบรรจบกันเพียงช่วงสั้น ๆ เมื่อถึงเวลาก็จำต้องแยกย้ายกันไป ทุกคนล้วนมีกรรมเก่าเป็นเครื่องชักนำทางชีวิตทั้งสิ้น บางทีหล่อนอาจจะหมดกรรมกับรณยุทธ์แล้วก็เป็นได้

“คุณเป็นอะไรไปหรือเปล่า” น้ำเสียงเอื้ออาทรที่กระซิบอยู่ใกล้ ๆ พร้อมกับอ้อมแขนที่กอดหล่อนเข้าแนบอกจากด้านหลัง ทำให้น้ำฝนเต็มตื้นในหัวใจ อย่างน้อยก็มีคนเป็นห่วงเป็นใยที่คอยดูแลหล่อนอยู่ไม่ห่าง แต่ปากเจ้ากรรมดันพาลชายหนุ่ม

“ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ถามทำไม”

“เห็นคุณแอบมานั่งมืด ๆ คนเดียว ข้าวปลากินไม่ได้ ใจลอยตามเขาไปแล้วหรือ”

“นายอย่ามาหาเรื่องฉันนะ ยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่” น้ำฝนตอบกลับไปเสียงเขียว

“แล้วคุณคิดว่าผมอารมณ์ดีนักหรือ ที่เห็นคู่รักเก่าของคุณมาออดอ้อน ง้อขอคืนดีนะ” เสียงชายหนุ่มเริ่มเจือกระแสหงุดหงิด

“นี่...ฉันล้อเล่นหรอกนะ ทำเป็นใจน้อยไปได้ ขอบคุณที่เป็นห่วง ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก”
เมื่อเห็นอีกฝ่ายหน้าขรึมลงไป น้ำฝนเลยเสเปลี่ยนเรื่อง

“ดูสิ ดาวเต็มฟ้าเลย ฉันมานั่งดูดาวต่างหาก ฟ้าโล่ง ๆ คืนเดือนมืดแบบนี้มองเห็นดาวเต็มไปหมด ดาวบนดอยนี่เหมือนจะใหญ่และสว่างกว่าปรกตินะ”

ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งข้างหญิงสาวพลางโอบคนข้างกายให้เข้ามาพิงบ่ากว้าง น้ำฝนรู้สึกได้ถึงไออุ่นและกลิ่นหอมจาง ๆ จากคนข้างตัว อ้อมแขนแข็งแรงที่กอดหล่อนไว้อย่างอ่อนโยนเปรียบเสมือนปราการป้องกันภัย นึกอยากจะซบหน้าลงแนบอกกว้างเพื่อพักใจที่อ่อนล้า แต่ที่หญิงสาวทำกลับกลายเป็นขืนตัวไว้ไม่ให้ชายหนุ่มกอดหล่อนได้ถนัดนัก

“นี่ นั่งห่าง ๆ กันก็ได้”

“ก็ผมอิจจาตารณยุทธ์นี่ เขาได้จับมือคุณด้วย” คนขี้อิจฉาว่าพลางคว้ามือหญิงสาวที่กำลังผลักเขาออกห่างมายึดไว้แน่น

“เขาแค่จับมือฉันนะ แต่นี่นายกำลังกอดฉันอยู่ ปล่อยเดี๋ยวนี้” หญิงสาวอดเหวคนฉวยโอกาสไม่ได้

“คุณเห็นดาวเหนือหรือเปล่า” ชายหนุ่มหันเหความสนใจคนในอ้อมกอดให้มองขึ้นไปยังแผ่นฟ้ากว้างมืดสนิทประดับด้วยประกายดาวนับพัน

“อย่ามาเฉไฉ บอกให้ปล่อย ไม่งั้นฉันร้องเรียกน้องอ้อนนะ”

“อืม...ใจร้ายจริง แค่นี้ก็หวง แต่ทำไงได้ละรักคนใจร้ายเข้าไปแล้ว ก็ต้องทนละ โอ๊ย...โอะ...”
กำปั้นหญิงสาวที่รัวทุบบ่าของเขาอย่างแรงทำให้เอกศักดิ์จำต้องปล่อยคนใจร้ายอย่างเสียไม่ได้

“มือก็หนัก ดุก็ดุ โชคดีแล้วละที่รณยุทธ์ไม่ได้คุณกลับไปด้วย ไม่งั้นชาตินี้เขาคงช้ำในตายแน่ แต่คุณไม่ต้องห่วงผมนะ ผมมีไร่เองจะปลูกใบบัวบกไว้แก้ช้ำในสักเท่าไหร่ก็ได้ เพราะฉะนั้นคุณแต่งงานกับผมละดีที่สุด”

“คนอะไรไม่เคยพบเคยเจอ กะล่อนที่สุด ทีกับสาวอื่นละก็เก๊กเชียว”

“ไม่รัก ผมก็ไม่ยุ่ง แต่คนที่ผมรักนะใจแข็ง ถ้าไม่กะล่อนก็ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้ใจคุณ”

“ฝันไปเถอะ”
น้ำฝนค้อนให้เขาวงโต พลางรีบเดินกลับเข้าห้องก่อนที่จะเข้าเนื้อมากกว่านี้ ทิ้งคนตัวโตที่มีประกายตาแพรวพราวยิ่งกว่าดาวบนฟ้าไว้เบื้องหลัง หญิงสาวนึกขอบคุณรณยุทธในใจที่ตามมาพบหล่อนอีกครั้ง ทำให้น้ำฝนได้รู้แล้วว่า ใจหล่อนตอนนี้เป็นอิสระจากเขาอย่างแท้จริง พร้อมดอกรักดอกใหม่กำลังผลิบานอยู่ในนั้น หญิงสาวมั่นใจ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เอกศักดิ์คือคนที่พร้อมจะยืนเคียงข้างเป็นกำลังใจและเข้าใจหล่อนเสมอ

Create Date : 27 พฤษภาคม 2549

Last Update : 27 พฤษภาคม 2549 19:13:03 น.

0 comments

Counter : 175 Pageviews.