ถนนสายนี้กลับบ้าน

ธราธรเริ่มรู้จักถนนนักเขียน ถนนที่สร้างรอยยิ้มและเป็นเพื่อนยามเหงาจับใจโดยเฉพาะตอนตะวันกำลังลับฟ้าได้ประมาณสองปีกว่าแล้วค่ะ (เชยมากเลย อยู่มาตั้งนาน เพิ่งจะรู้จัก) ค่อย ๆ เฝ้าดูผู้คนมากหน้าหลายตาที่พากันเดินเล่นไปมาอยู่แถวนี้ และแอบรู้จักผ่านตัวอักษรจนคุ้นเคยอยู่ฝ่ายเดียว จากตอนแรกที่ได้แต่อ่าน ขยันกดปุ่มรีเฟรชอยู่เรื่อย ๆ ลุ้นว่าจะมีเรื่องไหนมาให้อ่านกันอีกบ้าง ใจร้อนอยากให้มีเรื่องใหม่มาแปะทุกห้านาที (ท่าทางว่างจัดเนอะ) เลื่อนขึ้นเลื่อนลงหลายสิบครั้งก็แล้ว ก็ยังไม่รู้จะอ่านอะไรอีกดี เลยขยับเมาส์ลองเขียนมาแปะลุ้นตัวเองดูบ้าง เริ่มด้วยความเรียงเล่าเรื่องเรื่อยเปื่อยจากชีวิตประจำวันที่ชื่อ

"เรื่องเล่าในคืนเหงา"

ปรากฏว่ากระทู้แรกมีคนเข้ามาอ่านอยู่ประมาณสี่ห้าคน ดีใจชะมัด ยังพอจำชื่อนักอ่านรุ่นแรกแปะของธราธรได้เป็นอย่างดี (ขอขอบคุณ คุณมะวัน คุณชลเทพ แหะ ๆ จำแม้น แม่น เนอะ จำได้แค่เนี้ยเองค่ะ ตกหล่นใครไป ขออภัยนะคะ) ทุกข้อความในกล่องความคิดเห็นเล่นเอาเดินยิ้มเหมือนคนบ้าได้ทั้งวัน มีความสุขจังเลย

จากนั้นก็ยังเขียนอีกสองสามกระทู้ในหัวข้อเดียวกัน จนรู้สึกว่า เอ ... เราไม่เหงาแล้วละ เขียนอย่างอื่นบ้างดีมั้ย เขียนใหญ่เลยทีนี้ ตามมาด้วย

"เที่ยวลอนดอนฉบับกระเป๋า" และ

"ลูกหมีสามตัว" (เรื่องนี้เล่าถึงเพื่อนทุกข์เพื่อนสุขที่นอนกอดกันทุกคืน)

แล้วก็เริ่มคิดการณ์ใหญ่ อืมมม ... ล่อนิยายเลยแล้วกัน เพราะจำได้ว่าตอนเด็กเคยร่างนิยายใส่กระดาษเก็บไว้อ่านเล่น ๆ เรื่องหนึ่ง แต่ก็ไม่จบ จำเนื้อเรื่องที่แต่งไม่ค่อยได้แล้ว เสียดายจังที่ต้นฉบับเดิมอยู่บ้าน เลยต้องเลยตามเลย เขียนใหม่เอาแทน แต่ยังใช้ชื่อตัวละครเดิม โครงเรื่องคล้ายเดิม แต่คราวนี้ตั้งใจเขียนให้จบ คิดตั้งนานเอาไงดีหว่ากับชื่อเรื่อง

"สายน้ำแห่งความรัก" ละกัน ถนัดนักกับเรื่องน้ำ ๆ เนี่ย ทั้ง ๆ ที่ว่ายน้ำไม่เป็น (นางเอกละก็เก่งสารพัด ส่วนคนเขียนไม่ได้เรื่องสักกะอย่าง ฮ่ะ ๆ)

ตอนนั้นเขียนนิยายเรื่องแรกใกล้ ๆ กับคุณ wp ที่กำลังดังแบบยั้งไม่อยู่ในเรื่องหนี้เสน่ห์หา เล่นเอาธราธรติดงอมแงม (จนบัดนี้ก็ยังมีไฟล์เรื่องนี้อยู่นะคะคุณ wp) จนนักอ่านประจำถนนท่านหนึ่งคืออาจารย์ GTW ถึงกับยกให้คุณ wp เป็นประธานชมรมทรมานใจคนอ่าน ช่างเหมาะสมโดยแท้ไม่มีเถียงเลยค่ะ ส่วนธราธรนั้นจารย์ส่งไปอยู่ฝ่ายตามใจคนอ่าน ก็เล่นไม่ยอมคิดเรื่องเอง อาศัยคนอ่านคิดพล็อตให้แบบนั้น
**^_^**

แต่เรื่องแรกแบบนี้ใส่มันลงไปทุกอย่างที่ชอบราวกับกลัวจะไม่ได้เขียนอีกแล้ว ทั้งกลอนวรรณคดี เนื้อเพลงเก่า ๆ รุ่นพ่อกับแม่ยังสาว และบรรยากาศบ้านสวนริมคลองที่ใฝ่ฝันอยากอยู่ คราวนี้จำนวนนักอ่านขยับขึ้นมาเป็นสิบคน เพราะลงทุนให้ฟ้าครามนุ่มกระโจมอกแสดงตลอดเรื่องเพื่อเรียกเรตติ้ง อิอิ แปะแต่ละครั้งก็จะวนเวียนเข้าออกกระทู้ตัวเอง ดูว่าจะมีใครมาอ่านบ้างมั้ยหนอ เก็บความคิดเห็นไปแปะไว้ในต้นฉบับด้วย เอาไว้อ่านตอนแก่ กลับมาอ่านอีกที คงคิดได้ว่าเราก็กล้าและบ้าได้ที่นะ เขียนไปได้งายยยย

พอมีเรื่องแรก ก็เริ่มคึกต่อเรื่องสอง

"น้ำฝนกลางใจ"

ตอนนั้นยังไม่เคยได้ใช้อีเมล์หรือเอ็มเอสเอ็นคุยกับเพื่อน ๆ ในถนน ก็จะไม่มีใครรู้ว่าแอบเอาชื่อตัวเองมาตั้งเป็นนางเอก

อื๋อออ ... แต่ตอนนี้คงรู้กันทั่วแล้ว

อ๊าย อาย ... กั๊บ
>_<

จริง ๆ แล้วยืมชื่อเล่นคนแต่งเท่านั้นเองน้า นอกนั้นหาได้เหมือนข้าพเจ้าไม่ แค่ตั้งใจให้ชื่อนางเอกคนที่สองไปในแนวเดียวกับนางเอกคนแรกเท่านั้นเอง จริง ๆ น้าาาา

เรื่องนี้ย้ายฉากการถ่ายทำจากบ้านสวน กระโดดขึ้นไปอยู่ ‘ไร่ไม้หนาว’ บนดอยสูง โม้แหลกเลยทีนี้ บรรยายซะจนมีนักอ่านท่านหนึ่งถามว่า เอาฉากมาจากไหน และจะติดต่อไปพักยังไง จะไปบ้าง แหะ ๆ สารภาพว่ามั่วมาค่ะ เอาที่โน่นนิดผสมที่นี่หน่อย ท่าทางจะโม้เกินจริงไปเยอะเลย

เขียนไปเขียนมาติดพัน คนอ่านก็ไม่เข็ดแฮะ ใจดีช่วยลุ้นให้เขียนต่ออีกแหนะ ได้ใจใหญ่เลย ให้พ่อเลี้ยงเอกศักดิ์พาน้ำฝนไปเที่ยวหลังแต่งงาน ในเรื่อง

"ตามรอยรัก"

คราวนี้ได้เรื่องเลย มีคนว่าน้ำเน่าด้วย โฮ่ ๆ ในที่สุดก็เจอจนได้กับคำนี้ สงสัยฝีมือตก ดับตั้งแต่ยังไม่ดังแล้วละ

งั้นลองเปลี่ยนมาเขียนเรื่องสั้นบ้างแล้วกัน เริ่มเขียน

"หนึ่งในดวงใจ"

เรื่องนี้ถอดใจเขียนให้พ่อเลย ชอบดอกพวงครามในเรื่องจัง (อ้าว ไม่ได้ชอบนางเอกหรอกเหรอ)

เขียนให้พ่อแล้ว กลัวแม่น้อยใจ เลยต้องเขียนอีกเรื่องตามมา

"ด้วยรักจากแม่"

เขียนไปเขียนมา เรื่องนี้เครียดเนาะ

ส่วนนิยายก็ยังไม่เข็ด เข็นเรื่องที่สี่

"วสันต์เร่พเนจร"

มาส่งท้าย ให้รินนภาพาเที่ยว เพราะไม่รู้จะเล่าอะไรดีแล้ว บังเอิญโชคดีมีโอกาสได้ร่อน เลยเก็บมาแต่งนิยายซะด้วย จะได้ไม่ลืมว่าแต่ละที่เป็นยังไงบ้าง สรุปแล้วแต่ละเรื่องหาพล็อตหรือเรื่องราวเป็นแก่นสารมิได้ ช่างเขียนได้ตามใจตัวเองอะไรเช่นนี้นะเรา



**************************************************************************



ปิดฉากกับนิยายที่ไม่ค่อยเข้าท่า ที่ทยอยตามมาหลังจากนั้นก็เป็นเรื่องสั้นสลับกับความเรียงบ้าง
(ขอระลึกความหลังรวบรวมไว้หน่อยเนอะ)

เรื่องสั้นที่ตามมาก็มี

"ทะเลธาร" เรื่องสั้นชุดมีสามตอน คือ ธีร-ธาร ธารนที และธารรัก (พาไปนั่งเล่นใต้ร่มไม้ริมทะเล แดดเปรี้ยง น้ำสวย ฟ้าใส ลมตึง ตัวละครก็ยกมาทั้งหาด ธารตา ทรายแก้ว และคลื่นขวัญ)

"อยากถามเธอรักครั้งแรก" (เพราะรักความน่ารักของเด็ก ๆ ในเรื่องแฟนฉัน)

"เจ้าดวงดอกไม้" (คิดถึงบรรยากาศสมัยปีหนึ่ง และเพลงบายศรีรับน้องใหม่)

"เวนิส เวเนเซีย" (ชวนเที่ยว)

"เพียงพอเพราะรัก" (ตัวเองเริ่มเพี้ยนได้ที่ ถึงกับนอนฝันออกมาเป็นพล็อตเรื่อง)

"กล้าพอเพราะรัก" (ยังบ่ได้แปะ เพราะยังแต่งไม่จบเจ้าค่ะ แหะ ๆ)


ส่วนความเรียง ก็จะเน้นแปะรูปซะมากกว่า

"ดอกไม้ ดอกไม้จะบาน" (ฤดูใบไม้ผลมาเยือนแล้ว)

"จดหมายมาสองฉบับ ... ได้รับหรือเปล่าคนดี" (ชื่นชมความคิดของน้องที่เขียนจดหมายมาหา ตอนนี้ก็เรียบร้อยโรงเรียนกะเหรี่ยง แต่งงานไปแย้ววว ฮ่ะ ๆ)

"ชวนคนไกลไปไอร์แลนด์" (หาเพื่อนเที่ยว)

"ใครเคยรักจริงไซร้ต้องได้รัก เมื่อแรกเห็นประจักษ์จับดวงใจ" (อันนี้ไม่รู้จริงอะเปล่า แฮ่ ๆ)



ช่วงเวลาที่อยู่ในถนน ก็จะเห็นเพื่อนเก่าค่อย ๆ หายไปทีละคนสองคนให้ใจหาย พร้อม ๆ กับเพื่อนใหม่ที่ทยอยเข้ามาเดินเล่นไม่ขาดสาย แต่การมีเพื่อนใหม่ไม่ได้ทำให้ลืมเพื่อนเก่า แล้วสักวันเพื่อนใหม่ก็จะกลายเป็นเพื่อนเก่าเช่นกัน เลยอยากติดป้ายประกาศตามหาตัว นักเขียนหลายท่านที่หายหน้าไปจากถนนนานแล้ว เช่น

คุณแมงกระพรุน
คุณ wp
คุณ 3p
คุณชาครีย์ เมธีกุล

และอีกหลาย ๆ ท่านที่ไม่ได้เอ่ยนาม รวมทั้งนักอ่านทั้งหลายที่หายไป ว่าให้กลับมาเยี่ยมบ้านเดิมหลังนี้บ้างนะคะ พวกเรานักอ่านให้อภัยทุกท่านในทุกกรณี ไม่ทราบว่าห่างหายไปไหนกันบ้าง ติดธุระหรือกำลังเผชิญปัญหาอะไรหนักอกหนักใจบ้างเปล่าค่ะ

หรือ

“ไปเป็น ด็อกเตอร์
หรือเป็น นักศึกษาที่ไหน
เป็น คุณนาย บ้านใด บ้านใด ...

ส่งเงินมามากพอแล้ว
อยากให้ส่งตัวพี่ไป
หรือรวยแล้วมีน้องใหม่
หลงลืม ... น้องสาว ...”

กลับมาเขียนเล่าสู่กันฟังบ้างน้า คิดถึงค่ะ

เผลอแป๊บเดียว วนเวียนอยู่แถวนี้ได้หลายปีดีดัก อยู่ที่นี่แล้วติด ไปไหนไม่รอด แต่ที่เขียนพร่ำพรรณนาประวัติตัวเองมายืดเยื้อเยิ่นยาวนี่ ก็กะว่าจะมาลาค่ะ ...

โห ... ยิ้มดีใจกันใหญ่เชียว
>_^

อูยยย ... โล่งอกเลยเหยอออ ... ไม่ต้องทนอ่านเรื่องธราธรแล้ว
^_<

อิอิ ... งั้นเปลี่ยนใจดีกว่า
=^_^=


ตั้งใจมาขอกำลังใจจากเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ด้วยอีกแรงค่ะ เพราะที่นี่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดตลอดเวลาที่ห่างบ้าน ไกลพ่อแม่ญาติพี่น้อง ทำให้อยู่มาได้อย่างทรหดอดทนกับช่วงเวลาหลายปีที่บีบคั้นจนน้ำไหลออกตา ไม่สบายใจและทรมานอย่างหนัก

วันจันทร์ที่จะถึง ธราธรมีสอบวัดดวง ถ้าผ่านก็จะได้กลับบ้านเราแล้วค่ะ ขอให้ผ่านทีเถอะน้า อยากกลับไปดูดอกคูนมากกว่าเดฟโฟดิล กลับไปฟังเสียงนกกระจอกมากกว่าเจ้านกแมคพายตัวอ้วนพุงพลุ้ยเต็มแก่แล้วค่ะ

แต่ดูสิ ... ยังแอบมาเดินเล่นในถนนอยู่เลย น่าตีจังเนอะ
เออแหนะ ... แถมเขียนร่ายยาวอีกต่างหาก ทำไมไม่ไปอ่านหนังสือสอบเล่า

เสียว ๆ ว่าจะผ่านมั้ยเนี่ย ถ้าล้มละก็ ช่วยฉุดหน่อยนะคะ
ถ้าไม่สาหัสนักจะกลับมา
แต่ถ้าหายไปละก็ ... หายห่วงโลดดดด แสดงว่าไม่รอดแหง ๆ
@^_^@

ขอบคุณในน้ำใจของนักเขียนและนักอ่านทุกท่านเลยนะคะ
ขอบคุณถนนนักเขียน

ด้วยรัก
ธราธร
1 เม.ย. 47

Create Date : 27 พฤษภาคม 2549		3 comments
Last Update : 27 พฤษภาคม 2549 0:00:54 น.
Counter : 711 Pageviews.
Share Tweet