Bloggang.com : ศรีสุรางค์ : *...วามเวหน...นำเรื่อง...*

*...วามเวหน...นำเรื่อง...*

วามเวหน

จุมพิตดุจไฟในเหมันต์ อบอุ่นเริงแรง ทอแสงละมุนตา
คลายความหนาวเหน็บเนิ่นนานแห่งวิญญาณในอกข้า

คอยพบกับพญาสุบรรณสีทอง เจ้าแห่งฟ้า เรืองรองวาววามเหนือเวหน
นิยายเรื่องใหม่เร็วๆ นี้ค่ะ
นิยาย วามเวหน(My.ID @Dek-d.com)

บางส่วนจากเนื้อเรื่อง

       ...ความรู้สึกเสียใจและผิดหวังทับถมลงมาในใจ คล้ายกับว่ามันเป็นความทุกข์ที่คุ้นเคย ที่เธอเคยเผชิญมาแล้วนานนักหนา
ไม่มีวาสนาจะอยู่ร่วมกับคนที่ตนรัก ต้องถูกขัดขวางร่ำไป
         ไม่ว่าตอนนี้หรือเมื่อไหร่ มิว่าชาตินี้หรือชาติใด
         ความผิดหวังกลั่นออกมาเป็นหยดน้ำเล็กๆ ที่หางตา ก่อนหยดลงบนหมอน
         ถ้าหล่อนย้ายงานกลับกรุงเทพฯ ขณะที่คุณหมอคนนั้นเพิ่งย้ายมาที่นี่ ก็คงแคล้วคลาดกันไปอีกแล้ว
         ทำไมจึงใช้คำว่าอีกแล้ว...
         แล้วทำไมจึงต้องร้องไห้ เสียน้ำตาให้แก่คนเพิ่งรู้จักกัน ราวกับการจากกันมันสำคัญและทรมานใจนักอย่างนี้ด้วย
         คงแค่ใจไม่ดีน่ะ หญิงสาวปลอบตนเอง เพราะเจอคนประสาทตามก่อกวน ใจเสียขวัญไม่ดีอยู่แล้ว นึกถึงเรื่องนี้ก็เลยพลอยน้อยอกน้อยใจมากมายขึ้นมา
         ฝนเริ่มปรอย กระทบกระจกหน้าต่างเสียงดังแผ่วๆ ขณะที่แก้วกัญญ์หลับตาและพยายามทำใจว่างๆ จะได้หลับนั้น ก็มีความอบอุ่นบางๆ เคลื่อนเข้ามาโอบล้อมหัวใจ เริ่มต้นจากรอยน้ำตาที่ปลายตา แล้วค่อยคลี่เข้ามาล้อมกาย
         อบอุ่นสบายและเบาราวกับขนนก
         ความอุ่นที่โอบล้อมทำให้รู้สึกว่า ในอกในหัวใจเธอนั้นหนาวเหน็บสักแค่ไหน
         ความอุ่นนั้นค่อยซึมซ่านเข้ามา ในกายและใจ ประหนึ่งผ้าห่มชั้นดีที่ทำให้ความอุ่นพอเหมาะกำจายไปทั่ว นุ่มละมุนและอ่อนโยนจนเรียกรอยยิ้มและความสุขขึ้นอวลใจ
         และแล้วแก้วกัญญ์ก็ผล็อยหลับไป หลับลึกจนไม่ได้ยินเสียงฝนฟ้าภายนอกเลยสักนิด ว่าโหมแรงขนาดไหน
         หากเธอฝัน
         แจ่มชัดจนจดจำได้เมื่อตื่นนอน

“เป็นเพียงมิตรต่อกันเท่านั้นหรือ จาร์ตี เจ้าใจแข็งนัก”
รอยยิ้มพรายกับแสงตาคมสีทองคำ
“หากสหายผู้นี้ต้องการยิ่งกว่านั้นเล่า ยอดดวงใจ”
“อย่าเรียกข้าเช่นนั้น...ข้า...”
นางส่ายหน้า ถอยเท้า
“หากท่านมีความคิดไม่บริสุทธิ์ต่อข้าแล้ว ข้าคงมิอาจมาพบท่านอีก”
ครานี้รอยยิ้มจางหาย กลายเป็นความกังวลใจ
“เหตุไรเจ้าจึงต้องทำเช่นนี้ จาร์ตี น้อยหนึ่งพี่เคยเกินเลยเจ้าหรือ
แม้แต่ปลายมือพี่ก็มิได้สัมผัส”
มือของเขายื่นดอกไม้สีชมพูเข้มกลีบบางดังแสงอรุณรุ่งมาตรงหน้า
“หากว่าจะต้องใช้เวลาอีกร้อยปีเพื่อเปลี่ยนใจเจ้าพี่ก็คอยได้”

Create Date : 06 มีนาคม 2556

Last Update : 4 มิถุนายน 2556 9:12:01 น.

0 comments

Counter : 1967 Pageviews.

My Goodreads bookshelf