07-ด้วยชีวิตและจิตวิญญาณ..แม่รักเธอ ตอนที่1

โดย.. "ธีรวุฒิ"
ruetaisuk@hotmail.com


เรื่องนี้เขียนจากเรื่องจริงที่ได้พบเจอมา ซึ่งผมเองก็ยอมรับ ว่าอาจจะเขียนได้ไม่ดีนัก เพราะรู้ตัวเองว่า ไม่ใช่นักประพันธ์ หรือนักเขียนที่เป็นมืออาชีพ แต่ที่เขียนออกมา ก็เพราะความรู้สึกซาบซึ้ง ถึงความรักของผู้เป็นแม่ ที่แม้จะเป็นแค่ "แม่หมา" ก็ตาม จึงอยากจะเอาความรู้สึกนี้ มาแบ่งปันให้กับผู้อ่านทุกคนด้วย

"พวงมณี" อาศัยอยู่ที่บ้านพักตากอากาศ ชายทะเลที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง กับลูกๆ ทั้ง 4 ของเธอ ร่างกายเธอผ่ายผอม จนแทบจะเห็นซี่โครง มีอยู่ส่วนเดียวที่เห็นได้ชัดก็คือ เต้านมพวงใหญ่ ที่พองและบวมแดง โตงเตงไปมา เพราะลูกๆ ทั้งสี่ของเธอดูดจนบวมเป่ง เนื่องจากไม่มีน้ำนมเพียงพอ ที่จะให้ลูกนั่นเอง

แต่กระนั้นก็ตาม ลักษณะท่าทางโดยรวมของเธอ ก็ยังดูสวยและสง่างาม คงเป็นเพราะพวงมณีเป็นหมาพันธุ์มีสกุลนั่นเอง เธอมีขนยาวสวย และมีหางเป็นพวง สาเหตุที่พวงมณีมาอยู่ที่นี่ เพราะเจ้านายของเธอ มักมาท่องเที่ยวพักผ่อน เป็นเวลานานๆ แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขื้น เมื่อเจ้านายเธอกลับกรุงเทพฯ เขาไม่พาพวงมณีกลับไปด้วย หรือว่าเขาจะหมดรักกับหมาตัวนี้เสียแล้วไม่ทราบได้

แต่ก็ช่างเถอะ จะด้วยเหตุผลใดก็ตาม ก็คงไม่พ้นให้พวงมณีเปลี่ยนสถานะทางสังคม จากการเป็นหมามีเจ้าของ กลายมาเป็นหมาจรจัด ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา



จากหมาที่เคยมีเจ้าของ คอยเลี้ยงดูด้วยอาหารชั้นดี (ที่เหลือจากนาย) ทั้งขนม นม เนย บัดนี้ต้องช่วยเหลือตัวเอง ในเรื่องอาหารการกิน เรื่องการกินอยู่หลับนอน ต้องทำอะไรด้วยตนเอง

ในระยะแรกๆ คงจะเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดในชีวิต แต่สัญชาติญาณการเอาตัวรอด และสภาพแวดล้อมที่เป็นอยู่ ทำให้ต้องปรับตัวเพื่อให้สามารถอยู่รอดได้

พวงมณีต้องปรับตัวเองอย่างมาก อย่างแรกคือเรื่องอาหาร เธอกินทุกอย่างเพื่อทำให้มีชีวิตอยู่รอด เธอยังมีลูกๆ อีกสี่ตัว อาศัยอยู่ใต้ถุนบ้าน ที่ผมมาพักอยู่ (บ้านเตี้ยๆ พื้นเกือบติดดิน) ซึ่งเธอขุดหลุมไว้เป็นโพลง เพื่อให้ลูกๆ ของเธอหลบซ่อนเพื่อความปลอดภัยและอบอุ่น

ตอนที่ผมพบเธอครั้งแรก เธอแสดงความเป็นมิตร และเข้ามาเคล้าเคลีย (ผมเพิ่งจะกลับจากการสำรวจตลาดเช้าของท้องถิ่น ซึ่งจะชอบไปเสมอๆ ทุกครั้งที่ไปตามต่างถิ่น เพราะมันทำให้ผมได้เห็นถึงวิถีชีวิตของผู้คนที่นั่น และอีกหลายๆ อย่าง ที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงกับชีวิตในเมืองหลวง วันหน้าถ้ามีโอกาส ผมคงจะได้ขยายความให้ได้ฟังกันต่อไป)

วันนั้นผมไม่มีอะไรติดมือมาเลย เพราะไม่รู้ว่าจะต้องมาพบกับเพื่อนใหม่ คงมีแต่ขนมหม้อแกงหนึ่งชิ้น (ซึ่งผมได้กินไปเล็กน้อย ทดสอบรสชาดของขนมท้องถิ่น ซึ่งก็ไม่ค่อยจะถูกใจนัก จึงได้ห่อเก็บเอาไว้)

เธอเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลัง สายตาที่วิงวอนเหมือนจะบอกกับเราว่า วันนี้ยังไม่มีอาหารตกถึงท้องเธอเลยนะ ผมรีบแกะห่อขนมแล้ววางให้เธอ

เธอดม... แล้วหันหลังให้ คงไม่เคยชินกับกลิ่นของอาหารชนิดนี้เลยในชีวิต (จะเคยได้อย่างไร คงจะมีผมคนเดียวล่ะมั้ง ที่อุตริเอาขนมหม้อแกงให้หมากิน) แต่ในที่สุด คงด้วยความหิว ประกอบกับความรัก และความรับผิดชอบ ที่มีต่อลูกๆ ของเธอทั้งสี่ เธอหันหลังกลับมาคาบขนมนั้น ไปให้ลูกน้อยของเธอ ซึ่งผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า ลูกๆ ของเธอจะกินได้หรือไม่

เอาเถอะ คงจะมีการปรับพฤติกรรมการกินได้บ้างแหละน่า อย่างคำโบราณกล่าวไว้ว่า "ขนาดหมามันยังไม่ยอมอดตาย ..????????.." ประโยคต่อไป ผู้อ่านต่อเอาเองก็แล้วกัน

ผมต้องมาพักที่นี่หลายวัน เพราะภาระหน้าที่เกี่ยวกับเรื่องงาน หรืออาชีพ หรือจะเรียกว่า เรื่องความอยู่รอดก็คงไม่ต่างกัน สำหรับทุกชีวิตที่เกิดมาบนโลกใบนี้ ขอเพียงแต่ว่า ใครจะมีหน้าที่อะไร ก็ขอให้ทำให้ดีที่สุดก็แล้วกัน เมื่อตายไปพบกับบรรพบุรุษ เพื่อนฝูง หรือใครๆ จะได้มีเรื่องราวดีๆ ไปเล่าให้เขาฟังได้อย่างไม่ละอายใจ

เอาล่ะ...! มาต่อกันดีกว่า เพื่อไม่ให้เสียเวลา

ผมได้สังเกตเห็นลูกน้อยทั้งสี่ตัว ซึ่งแตกต่างจากแม่ของมันโดยสิ้นเชิง กล่าวคือ ทั้งสี่ตัวเป็นหมาหลังอาน หางดาบ สีน้ำตาลเข้มเม็ดมะขาม เป็นเงามัน นี่ถ้าพวงมณีเป็นคน เธอคงจะต้องเผชิญชะตากรรมในสังคมเพียงลำพัง แต่เพราะเธอเป็นหมา ก็เป็นธรรมชาติของสัตว์ที่ไม่ต้องคำนึงว่า
หมาตัวผู้ตัวนั้นจะมาจากไหน?
จะรับผิดชอบต่อชีวิดของเธอหรือไม่?
ไม่จำเป็นต้องไปตรวจ DNA ให้ปวดสมองเหมือนกับคนเรา

เธอรู้เพียงแต่ว่า ลูกมาจากสายเลือด และออกมาจากท้องของเธอ เธอต้องรัก ดูแล และเอาใจใส่รับผิดชอบ จนถึงเวลาที่ลูกๆ ของเธอเป็นผู้ใหญ่นั่นล่ะ จึงจะหมดภาระของเธอ เป็นเช่นนี้เสมอและตลอดไป ในวิถีทางของสรรพสัตว์

ตั้งแต่วันนั้นมา ผมพยายามหาอาหาร ติดไม้ติดมือมาฝากพวงมณีเสมอ เพราะศรัทธาในความรักอันยิ่งใหญ่ของเธอ แต่ก็ใช่จะทุกมื้อเสมอไป

บางครั้งผมอยู่คนเดียว บางครั้งก็มีพื่อนร่วมงานมาสมทบด้วย จึงต้องไปพึ่งร้านอาหารเป็นครัวไปวันๆ บางวันก็เป็นอาหารจานเดียวอิ่ม ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นผักซะมาก ซึ่งวันนั้นพวงมณีก็จะอดได้อาหารไปด้วย

มีอยู่วันหนึ่ง ผมไปทานอาหารกับเพื่อน เพื่อนๆ ลงความเห็นกันว่า จะทานอาหารมุสลิม เพราะเห็นเนื้ออบน่ารับประทาน อีกคนเลือกข้าวมันไก่ ส่วนผมเลือกเอาข้าวคลุกกะปิ ซึ่งจะถูกปากกว่า (เพราะไม่ทานเนื้อ)

พอตักข้าวเข้าปาก ก็ให้นึกถึงพวงมณีขื้นมา เมื่อเห็นกระดูกน่องไก่จากข้าวหมก ผมคิดในใจว่า จะต้องเอาติดไปฝากพวงมณี เพราะกระดูกกับสุนัขเป็นของคู่กันเสมอ

ผมหันไปถามคนขายอาหารมุสลิมว่า สามารถสั่งเกาเหลาเป็ด จากร้านอื่นมารับประทานด้วยได้ไหม ซึ่งก็ได้รับคำตอบที่น่าพอใจ คือ "เขาอนุญาต"

ไม่ได้หรอกครับ เพราะการไปอยู่ท่ามกลางวัฒนธรรมต่างถิ่น ไม่ว่าจะพูดจา หรือร่วมรับประทานอาหาร อะไรที่เราไม่แน่ใจ ก็ควรสอบถามกันก่อน

เพื่อนของผมเคยเล่าให้ฟังว่า เมื่อครั้งเป็นวัยรุ่น ได้ไปเที่ยวในท้องถิ่นของมุสลิม ไปหาซื้อหมวก (ดูเหมือนจะเรียกว่า กะบิเยาะ) ของชาวมุสลิมมาใส่กันทั้งกลุ่ม พอตกเย็นก็ร่วมดื่มสุรากันเป็นธรรมเนียม โดยลืมถอดหมวก ที่เป็นสัญลักษณ์ของชาวมุสลิมออก
ขณะที่กำลังดื่มกันนั้น ก็มีชายชาวมุสลิมคนหนึ่ง เดินเข้ามายกมือไหว้แล้วพูดว่า "คุณจะดวด หรือจะอาบสุรา ก็สุดแล้วแต่คุณ แต่ช่วยกรุณา ถอดหมวกออกก่อนก็แล้วกัน"

เพื่อนของผมรู้สึกอับอาย ตั้งแต่วันนั้นมาจนถึงทุกวันนี้ (เพราะความประมาท และคาดไม่ถึงนั่นเอง)

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ผมก็ได้รวบรวมอาหาร เพื่อมาฝากเธอและลูกๆ แต่ดูแล้วเห็นว่าน้อยเกินไป จึงขอให้เพื่อนไปขอเศษกระดูก และอาหารที่เหลือทิ้ง จากเจ้าของร้านอีกหน่อย เพื่อจะได้พอไปฝากเธอและลูกๆ คนขายก็ใจดีให้มา ผมบอกกับเพื่อนว่า "หน้าตาของคุณคงจะเหมือนกับคนมุสลิม เขาเลยให้มา"

เพื่อนแย้งว่า "ไม่ใช่หรอก ไอ้การไปขอกระดูกเขานี่ เขายิ่งรู้ใหญ่เลยว่าไม่ใช่คนมุสลิม เพราะคนมุสลิมเขาไม่ชอบเลี้ยงหมากันหรอก"

แต่ก็ช่างเถอะ จะอย่างไรก็ตาม มื้อนี้พวงมณีกับลูกๆ คงจะมีการฉลองปาร์ตี้ครั้งยิ่งใหญ่ที่สุด ตั้งแต่ลืมตามาดูโลก (ตามภาษาหมาๆ)

ผมไม่ได้เขียนเกินจริงเลยนะครับ เพราะชีวิตปกติประจำวัน แม่ของพวกมันมีหน้าที่ไปหาอาหาร ซึ่งห่างไกลจากที่อยู่มาก ถ้าวันไหนมีนักท่องเที่ยวมาประปราย เศษอาหารที่ได้ก็จะน้อยเต็มทน เพราะนักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ จะรับประทานอาหารกันที่คลับเฮาส์ หรือข้างนอกรีสอร์ท

ผมสังเกตเห็นว่า บางวันคงจะได้อาหารไม่เพียงพอ จึงดูเหมือนไม่มีเรี่ยวแรง เพราะเธอต้องให้นมลูกทั้งสี่ตัว ซึ่งคาดว่าน้ำนมที่ให้กับลูกๆ ของเธอ ก็คงจะไม่เพียงพอด้วย นมทั้งพวงน่าจะถูกรีดออกมา จนจะเป็นเลือดก็ว่าได้

วันหนึ่งผมกับเพื่อนๆ ไปเล่นฟุตบอลกันที่ชายหาด เธอเดินตามไปด้วย เธอคงคิดว่าพวกเราจะไปทานอาหาร เผื่อจะได้เศษอาหารจากพวกเราบ้าง

แต่เปล่าเลย ผมเข้าใจผิดถนัด เธอเดินลุยน้ำทะเลตื้น เพื่อหาอาหาร ไม่ว่าจะเป็นปูหรือหอย เท่าที่เธอจะมีแรง สามารถจับสัตว์เหล่านั้นเป็นอาหารได้ เพื่อชีวิตของเธอและลูกๆ เท่านั้น เธอไม่ได้ต้องการอะไรไปมากกว่านั้น และเธอก็ไม่ต้องการอาหารสุดเลิศ อย่างหูฉลาม สเต๊ก เนื้อลูกวัวอบ หรือสุดยอดอาหารใดๆ

ด้วยปัจจัยและเงื่อนไขที่จำกัด พวงมณีจึงได้ชื่อว่าเป็นหมาพันธุ์ใหม่ของโลก คือ "หมาทะเล" สามารถจับปลา ปู หอย เป็นอาหารได้ แต่ก็มีข้อจำกัดเหมือนกัน ใช่ว่าเธอจะปฏิบัติการเช่นนี้ได้ตลอดทุกวัน เพราะถ้าวันไหนน้ำทะเลขึ้นมากจนท่วมตัว ถึงแม้เธอจะสามารถว่ายน้ำได้ แต่ก็คงยังไม่เชี่ยวชาญ ถึงขนาดว่ายน้ำจับปลาได้

แต่ก็ไม่แน่นะครับ ถ้าเป็นความจำเป็น ที่ต้องแลกด้วยชีวิตทั้งสี่ของลูกๆ เธอ อีกสัก 4-5 ปีถ้าเธอยังไม่แก่เกินไป คุณอาจจะได้เห็น ทางหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ก็ได้ว่า
"พวงมณีสุนัขตัวแรกของโลก ว่ายน้ำและดำน้ำจับปลา
เป็นอาหารได้"

เมื่อถึงตอนนั้น พวงมณีคงจะเป็นเดอะสตาร์ (The Star) คงจะมีคนมากหน้าหลายตา เสนอตัวเข้ามาเพื่อทำโปรโมชั่นรายการ เพื่อสร้างรายได้สูงสุดอย่างงาม อนิจา...! ไม่อยากจะคิดต่อแล้ว โอ้แม่เจ้า

โปรดติดตามตอนต่อไป

Create Date : 03 มิถุนายน 2551		5 comments
Last Update : 31 มกราคม 2552 16:22:30 น.
Counter : 646 Pageviews.
Share Tweet