BlogGang.com : : ครูเอก : เกาะหมากดินแดนแห่งมิตรไมตรี ตอนที่1

เกาะหมากดินแดนแห่งมิตรไมตรี ตอนที่1

โดย.. "ธีรวุฒิ"
ruetaisuk@hotmail.com

8 ส.ค. 50

ผมและเพื่อนอีกสามคนเดินทางมาถึง "แหลมงอบ" ในเวลาประมาณ 7 นาฬิกา ซึ่งเร็วกว่าเวลานัดหมาย 2 ชั่วโมง ตั้งใจว่าจะได้มีเวลา แวะชมตลาดและร้านค้า รวมถึงวิถีชีวิตของผู้คนที่นี่

เป็นเวลานานมาก สำหรับการกลับมาที่นี่อีกครั้งของผม ประมาณ 20 ปีแล้วเห็นจะได้ แหลมงอบยามนี้เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา ดูเงียบเหงาและไม่คึกคักเหมือนแต่ก่อน ซึ่งตอนนั้นมีร้านค้าและผู้คนมากมายทั้งคนท้องถิ่นและนักท่องเที่ยว วันนี้มองเห็นแต่ลูกเรือประมงไม่กี่คน ที่กำลังเตรียมหาซื้อเสบียงสัมภาระที่จะลงเรือ

การสนทนาสื่อสารระหว่างลูกเรือเหล่านี้ ไม่ทราบว่าพูดอะไรกัน ดูลักษณะท่าทางแล้ว น่าจะเป็นชาวพม่าทั้งสิ้น ซึ่งแต่เดิมจะเป็นชาวไทยท้องถิ่น และชาวไทยอีสานเสียส่วนใหญ่

ณ ตำแหน่งที่เคยเป็นตลาดร้านค้า เดี๋ยวนี้เปลี่ยนไปเป็นลานจอดรถ แม้ว่าจะจัดสร้างไว้เป็นที่เรียบร้อย สวยงามเป็นระเบียบ แต่ก็ไม่เห็นว่ามีรถมาจอดแม้แต่คันเดียว

ร้านอาหารก็หาได้ยากยิ่ง หันไปถามเพื่อนๆ ว่า เราจะขับรถ ย้อนไปหาอาหารเช้า ที่ตัวจังหวัดตราดดีไหม?

คำตอบคือ “ไม่”

มีอะไรทานให้ท้องอิ่มได้ก็โอเค พวกเราเป็นขาลุย ทานได้ทุกอย่าง เป็นห่วงก็แต่สุขภาพ “น้องเอ” สุภาพสตรีที่แสนจะบอบบาง ซึ่งร่วมเดินทางมากับเรา

ถึงแม้จะดูบอบบางไปสักหน่อย แต่ถ้าเสียงส่วนใหญ่ว่าอย่างไร เธอก็ยินดีกัดฟันรับมติ ก็น่ารักอย่างนี้แหละครับ “ประชาธิปไตย”

แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลง ก็คือ ป้ายบอกสถานที่ “สุดแผ่นดินตะวันออกประเทศสยาม” (ซึ่งนักท่องเที่ยวเกือบทุกคน ที่มาที่นี่ ต้องมาเก๊กท่า ถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึก) ที่ตั้งรับลม แดด ฝน มาตลอด นับจากที่ไทยได้รับดินแดน คืนมาจากนักล่าอาณานิคมฝรั่งเศส ในช่วงประมาณ รัชสมัยของรัชกาลที่ 5 ถ้าผมจำไม่ผิด

เราขับรถย้อนกลับมาเล็กน้อย เข้าซอยข้างสถานีตำรวจน้ำ เพื่อหาร้านอาหาร พอดีเหลือบมองเห็นหม้อแกง 2 ใบ และถ้วยชามวางเรียง เป็นระเบียบอยู่บนโต๊ะไม้ยาว ที่ไม่ค่อยจะตั้งใจให้มันเป็นโต๊ะสักเท่าไรนัก

ข้างๆ มีหม้อน้ำทรงสูง ตั้งบนเตาที่สุมไฟด้วยไม้ฟืนควันโขมง เชื่อได้เลยว่าเราได้กินอาหารเช้าแน่นอน

เราบอกคุณยายคนขายว่า “พวกเราหิวครับ”

ก็ได้รับคำตอบว่า “อยากกินอะไรก็ตักเอาได้เลยพ่อคุณ”

เป็นคำตอบที่เต็มเปี่ยมไปด้วยมิตรไมตรี เป็นที่ชื่นใจยิ่งนัก

เมนูอาหารมี 2 รายการ ก็ที่เห็นอยู่ในหม้อนั่นแหละครับ “แกงจืดวุ้นเส้น” มีทั้งหมูสับ ปลาหมึก และกุ้งปนกัน อีกหม้อหนึ่งเป็น "แกงหมูสามชั้นกับลูกกระดอม" ซึ่งเป็นผักพื้นเมือง ลักษณะคล้ายลูกตะลิงปิงของภาคกลาง

เดาได้เลยว่าไอ้ลูกตะลิงปิงที่ผมบอก หลายคนคงไม่รู้จัก เพราะในกรุงเทพเดี๋ยวนี้ ก็หารับประทานได้ยากเต็มที เอาเป็นว่า.. มันเหมือนกับลูกตำลึง (ซึ่งก็คงไม่รู้จักอีก) หรือเหมือนกับแตงกวา (แต่เล็กเท่านิ้วก้อย) รสชาดต่างกับตะลิงปิงโดยสิ้นเชิง เวลารับประทานไม่ค่อยรู้สึกอะไร แต่พอเรากลืนลงคอไป รสขม(ที่กลมกล่อม)จะตามมาทันที ส่วนตะลิงปิงจะมีรสเปรี้ยวอมหวานตั้งแต่เริ่มเคี้ยว

นี่แหละ... ธรรมชาติได้สร้างสิ่งที่แตกต่างแต่ลงตัว ไว้ในที่ที่เหมาะสมของท้องถิ่นเสมอ เพียงแต่เราได้มองเห็น และทะนุถนอม หรือรักษามันไว้ด้วยดีหรือไม่

แท้ที่จริงแล้ว “ถ้าเรารักธรรมชาติ ธรรมชาติก็รักเรา”

ผมไม่รอช้า ตักข้าวเพียงเล็กน้อย และตักกับข้าวรวมกันไปเลย เพื่อจะได้ลิ้มรสทั้งสองอย่าง เตรียมท้องที่เหลืออีกครึ่ง ไว้รอก๋วยเตี๋ยวอีกชาม

ยายบอกพวกเราว่า "ตอนนี้น้ำกำลังเริ่มโมโหเดือดแล้ว คอยเดี๋ยวเดียวก็จะทานได้ ใครจะเอาบ้างก็บอกมา"

โดนมุข “น้ำโมโห” ของคุณยายแบบนี้ เล่นเอาทุกคนคิดเหมือนกันว่า “ต้องลองให้ได้” ซึ่งก็ไม่ผิดหวังเลยครับ

เมื่อทานอาหารเสร็จแล้ว ดูเหมือนว่ายังขาดอะไรไปสักอย่าง ก็ “กาแฟถุงนมยาน” ไงล่ะ (คือกาแฟโบราณ ที่เวลาไปต่างจังหวัด พวกเราต้องไม่พลาดโอกาส ที่จะหาดื่มให้ได้ เพราะเป็นโรคเบื่อกาแฟสำเร็จรูป) ในที่สุดก็ไม่เกินความสามารถ เราค้นพบเป้าหมายที่ต้องการ หน้าที่ว่าการอำเภอแหลมงอบนั่นเอง

เราได้รับโทรศัพท์ให้ไปรอที่ท่าเรือกรมหลวงฯ เวลา 9.30น. จะมีเรือมารับ ผมก็ทำตามคำสั่งนั้นอย่างเคร่งครัด

นั่งรออยู่ครู่ใหญ่... มีหญิงชายคู่หนึ่ง ถือกระเป๋าลงมาจากรถสองแถวประจำทาง มานั่งรอในที่ที่เขาจัดไว้สำหรับผู้โดยสาร ที่จะลงเรือไปตามเกาะต่างๆ (เช่น เกาะช้าง เกาะหมาก เกาะกูด ฯลฯ เป็นต้น)

พอนานเข้า ก็สังเกตเห็นท่าทางของคุณผู้หญิงที่กำลังนั่งรอ เริ่มกระสับกระส่ายมองซ้ายมองขวา สักครู่จึงหันมาทางผมถามว่า

“จะเดินทางไปกับคุณยอดยิ่งหรือเปล่า?” ผมพยักหน้า

เป็นอันว่าผมมีเพื่อนร่วมเดินทางอีก 2 คน

“คุณอุ่น” เป็นอีกคนหนึ่งที่ได้รับเชิญมาในโอกาสนี้ด้วย

จากการสนทนากันในเบื้องต้นก็ทราบว่า เธอได้รับเกียรติให้มาดูแลเรื่อง "งานสปา" ตามความถนัดของเธอ อุ่นผ่านงานด้านนี้มานานพอสมควร แถมยังมี Certificate จากสถาบันวัดโพธิ์ และสถาบันพัฒนาฝีมือแรงงาน เป็นเครื่องยืนยันอีกด้วย

ต่อมาไม่นาน ก็มีเพื่อนร่วมเดินทางมาสมทบอีก 2 คน ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง วางมาดดูดีน่านับถือ ท่าทางเป็นนักธุรกิจใหญ่

เขาเข้ามาถามผมด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสเต็มไปด้วยไมตรีว่า

“เราจะไปเกาะหมากด้วยกันใช่ไหมครับ”

เหมือนไม่ต้องรอคำตอบจากผม เขาพูดต่อไปว่า “คุณยอดยิ่งนัดผมตอนเก้าโมง”

แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร มีชายคนหนึ่งรูปร่างสูงสันทัด เดินมาบอกเราว่า “คุณยอดยิ่งถึงแอร์พอร์ทแล้ว จะทำธุระที่ธนาคารสักเล็กน้อย คงไม่นานเท่าไหร่ เราจะออกเดินทางเวลา 10.30น.” แล้วก็หันหลังเดินกลับไป

คงพอมีเวลาเหลือให้เราได้ทำความรู้จักคุ้นเคย กับเพื่อนร่วมทางของเราพอสมควร อุ่นบอกว่า “พี่ที่มาด้วยเขาเป็นช่าง สารพัดช่างเลยล่ะ มาดูว่าจะทำอะไรได้บ้าง”

ขณะนั้น ทั้งลมทั้งฝนเริ่มแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

หมายเหตุ : ภาพประกอบบางส่วนจากอินเทอร์เน็ต

Create Date : 08 พฤษภาคม 2551

Last Update : 6 กุมภาพันธ์ 2552 12:28:55 น.

1 comments

Counter : 2063 Pageviews.

เมื่อวันที่ 1 มิ.ย.ที่ผ่านมา ผมได้มีโอกาสไปเที่ยว "ตลาดบางน้ำผึ้ง" โห..คนเยอะมากครับ ในครั้งนี้ทำให้ได้มีโอกาสเห็นอะไรแปลกๆ ที่ไม่ค่อยได้มีโอกาสเห็น เช่น ผลไม้ อาหาร พันธุ์ไม้ ฯลฯ เป็นต้น

ตะลิงปิง ก็เป็นอีกอย่างหนึ่งที่ได้เจอ มีวางขายมากมาย มีการแปรรูปเป็นอย่างอื่นด้วย ที่เรียกกันว่า "ส้มฉุน" เขาเอาผลไม้เปรี้ยวเช่น ตะลิงปิง มะเฟือง มายัดไส้ด้วยของหวาน จำไม่ได้ว่าอะไร (คล้ายๆ ข้าวเหนียวกวน) เวลาทานจะได้รสเปรี่ยวอมหวาน ก็อร่อยไปอีกแบบนึงครับ

โดย: ครูเอก

วันที่: 7 มิถุนายน 2551 เวลา:10:16:50 น.