๐"♠"๐ My DiArY_JuLy, 2006 : งดเล่า(เรื่องรัก)เข้าพรรษา -/\- ,, วันพุธ...แล้วไงจ้ะ? ๐"♠"๐

เรื่องเก่าเล่าใหม่...ไม่ว่างแต่ก็อยากอัพบล็อกใหม่ๆกะเค้ามั่งง้ะ,,ทนอ่านกันไปจนกว่าจะถึงของเดือนตุลาคมนะคะ ~* งดเล่า(เรื่องรัก)เข้าพรรษา -/\- *~ เนื่องจากวันนี้เป็นวันดีเราจึงควรสำรวมกาย,,วาจา,,และใจ ไม่ด่า,,ว่า,,บ่น,,หรือพูดให้ร้ายใคร?,,เพราะวัดก็ไม่ค่อยจะเข้าอยู่แล้ว เดี๋ยวจะไม่มีกรรมดีๆซะมั่ง...งั้นพูดแต่เรื่องดีๆละกันโนะ? เมื่อวานไปดัดผมมา,,ตอนแรกกลัวแก่มาก...ก,,แต่พอเสร็จแล้วพี่กะเทยยังชม...ถือว่าผ่านด่านแรก พอกลับมาบ้านเจอแม่,,แม่ก็ชม,,พี่ก็ว่าดี เฮ้อ!!! ค่อยยังชั่ว,,ที่ไปดัดเพราะอยากหาแรงบันดาลใจใหม่ๆ,,หาสีสันให้ชีวิตน่ะ,,เพราะตอนนี้เรามีแผนบางอย่างไว้แล้ว,,อาจจะเป็นแค่จุดเริ่มเล็กๆนะ,,แต่ก่อนจะนับสิบต้องนับหนึ่งก่อนใช่มะ?,,ค่อยๆทำไปเดี๋ยวก็คงมองเห็นหนทางมากกว่านี้,,ทำให้เรามีจุดหมายในแต่ละวันว่าเราจะทำอะไร? แต่พอเข้าออฟฟิศทีไรอย่างกะจะไปตาย,,เฮ้อ....คิดแล้วเศร้า ไม่เอาๆ...วันนี้จะพูดแต่เรื่องดีๆ,,งืมๆๆๆแต่เรื่องดีๆมันไม่ค่อยมีอ่ะ,,เอาเป็นว่าเดี๋ยวนึกออกแล้วจะมาบอกละกัน ตอนนี้ขอไปตามหาเรื่องดีๆก่อนน้า...ฟิ้ววววววววววววววววว เขียนเมื่อ 11 July , 2006 ,,๐"๐,,๐"๐,,๐"๐,,๐"๐,,๐"๐,,๐"๐,,๐"๐,,๐"๐,,๐"๐,,๐"๐,,๐"๐,,๐"๐,, วันพุธ...แล้วไงจ้ะ? เฮ้อ...วันพุธซะที!!! เมื่อวานอยากเขียนยาวๆกว่านั้นเพราะว่าเรื่องมันเยอะ....มาก,,แต่เมื่อวานวันพระก็เลยต้องสำรวมคำพูดหน่อย,,ตัดใจ!ไม่เขียนก็ด้าย...เพราะมันต้องมีการใส่อารมณ์และพาดพิงคนอื่นแน่ๆ 555+ (ขอบอกว่ามันยากมั่กๆพิมพ์ๆไปมือมันคอยจะวกเข้าเรื่องทู้ก...กที) เริ่มจาก....เราเพิ่งรู้นะว่าการเลือกทางเดินของชีวิตเนี่ย?มันช่างยากจริงๆ เมื่อเย็นวันจันทร์ได้คุยกะแอนอีกครั้ง,,เพราะวันนั้นแอนเค้าต้องเข้าไปคุยกะเจ้านายเราด้วยออกมาก็หน้าหงิกเชียว,,แล้วบรรยากาศที่ทำงานวันนั้นมาคุสุดๆ,,เราเลยลุกเดินไปเลยไปให้พ้นๆแถวนี้ก่อนละกัน,,เลยชวนแอนไปห้องน้ำ,,แต่จริงๆแล้วไปสิงกันตรงบันไดหนีไฟตะหาก นั่งคุยกัน...ก็ได้แต่ฟังคนอื่นเค้าบ่นไปเพราะคงไม่มีคำตอบที่ดีๆให้ได้,,เค้าก็หาเรื่องมารั้งตัวไว้น่ะแหล่ะเพราะไม่มีคนจริงๆ,,เราเลยถามว่าแอนจะเอาเหรอ?...(จริงๆรายละเอียดเพียบ,,แต่จำไม่ค่อยได้),,ถ้าตอนนี้ไม่ออก,,ก็ออกลำบากละนะ แล้วก็วกมาที่เรื่องของเรา..แอนถามว่าเราไม่สนใจเหรอ? ที่เค้าจะให้ไปสอนที่บ้านน่ะ(บ้าน ตจว.),,เพราะเค้าวางอนาคตไว้แล้ว,,ดูก็มั่นคงดี มีตำแหน่ง,,คือโดยรวมดูดี แต่เราเบื่อ Dream Project ซะละ,,เค้าก็ฝากมาทางแอนว่า,,เหมือนกิ๊กไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่? ให้ไปเรียนก็ไม่ไป,,เราเลยบอกแอนว่าก็กิ๊กจะไม่ทำแล้ว,,กิ๊กจะลาออกแล้ว บางทีก็มีแอบคิดนะ,,หรือเราจะกลับเนื้อกลับตัวเป็นเด็กดีว่านอนสอนง่ายไปเรียนรู้งานดีมั้ย? แล้วก็โดนส่งไปตามที่เค้าบอก,,แล้วก็ทำตามที่เค้าต้องการ แต่...ไม่มีความสุข!!! เป็นแบบนั้นดีแล้วเหรอ? ใช่...มีงานประจำ,,มีรายได้แน่นอน,,มีตำแหน่งหน้าที่,,แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการ,,เราเคยคิดว่าชีวิตที่สมบูรณ์คือ เรียนจบ ทำงาน มีบ้าน มีรถ แต่งงาน มีสามี มีลูก,,แต่สิ่งเหล่านี้ใครเป็นคนกำหนด? มันก็แค่มาตรฐานของสังคมที่ถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เด็กก็เท่านั้นเอง,,ชีวิตที่สมบูรณ์มันอยู่ที่เราพอใจมากกว่า ตอนเรียนก็ไม่เคยคิดว่าจะเอาวิชาความรู้ที่เรียนมาทำมาหากินหรอก,,เรียนให้รู้ว่าไม่ชอบมากกว่า,,แต่ก็ไม่ได้ฝืนใจเรียนเพราะเลือกเอง,,ชอบตอนที่ได้ไปเที่ยวที่ไหนๆเท่านั้นแหล่ะ,,แต่โดยรวมแล้วเราชอบนะ สนุก มาทำงานออฟฟิศเพราะเหมือนว่า,,จบมา,,ทางบ้านก็ไม่ได้ร่ำรวยแล้วจะเอาทุนจากไหนมาทำตามความฝัน?..มันก็ต้องหาประสบการณ์และเงินทุนก่อนดิ,,กะทำไปซัก 4-5 ปีก่อน,,แต่ไม่คิดเลยว่าความอดทนเราจะมีแค่นี้...สองปีก็ไม่ไหวแล้ว บางทีก็คิดว่าหรือเราจะความอดทนต่ำเกินไป?,,แต่มันก็ต้องดูนะว่า "ทน" กับเรื่องอะไร?,,อย่างตอนนี้ก็ยอมรับ...ถ้าบอกว่ามีปัญหาเรื่อง "คน" นี่มันฟังแล้วดูไม่โปรฯเอาซะเลยเลย,,อะไรกัน?..แค่นี้ก็ปรับตัวไม่ได้,,แต่เรื่องนี้พวกนี้ล่ะ...ปัญหาใหญ่เลยนะ,,ซึ่งเป็นเรื่องที่ทำให้เราอึดอัดใจมากๆ เราก็ไม่รู้หรอกนะว่าที่สิ่งตัดสินใจจะทำต่อไปมันจะออกมาเป็นยังไง,,ถ้าหากจะต้องเจ็บปวดเพราะคมหอก คมดาบ เราก็ขอเป็นคนเลือกเอง,,ไม่ใช่ให้คนอื่นมาหยิบยื่นให้,,แล้วเราจะไม่เสียใจเลยถ้าต้องโดนหอกและดาบมันทิ่มเอา บางทีการที่คนเราเรียนมาก รู้มาก ก็ทำให้คิดมากเกินไป,,อย่างเมื่อก่อนอยากขายของเหรอ?,,ไปสำเพ็งเลย...ซื้อไปขายตอนปิดเทอมที่บ้านเมย์ไม่เห็นต้องคิดอะไรมาก,,แต่ทำไมเดี๋ยวนี้ไอ้นั่นก็ไม่ดี,,ไอ้นี่ก็ไม่ได้,,หรือเพราะว่าตอนนั้นเรายังเรียนอยู่,,เงินก็ขอแม่ ขอพี่,,ขายไม่ได้ก็ไม่เป็นไร,,แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว..ถึงแม้แม่จะไม่เรียกร้องให้ส่งเงินกลับบ้าน,,พี่จะไม่เรียกร้องให้แชร์ค่าห้องแบบเต็มที่,, แต่คนเรามันก็ต้องมีความรับผิดชอบกันบ้าง,,แม่กะพี่ก็บอกว่าไม่ต้องห่วงเค้าหรอกแค่เลี้ยงตัวเองได้ก็พอ,,แต่ก็อยากให้เค้าภูมิใจมั่งนิหน่า แต่ตอนนี้คงไม่มีอะไรแย่ไปกว่าการที่ต้องฝืนใจมาทำงานให้สุขภาพจิตเสียไปวันๆแล้วล่ะ,,เอาน่า...เลือกแล้วนี่,,ถ้าไม่ลงมือทำก็ไม่มีอะไรเป็นรูปเป็นร่างซะทีอ่ะสิเนอะ เคยได้ยินว่าวิธีจะรวยมี 2 วิธี 1. หาเงินให้มากกว่าเดิม 2. พอใจกับสิ่งที่มีอยู่ ก็ไม่รู้ว่าข้อ 1 กะ ข้อ 2 อันไหนมันจะทำง่ายกว่ากันอ่ะนะ?555+ เรื่องต่อมา...แล้วก็ไปดัดผมมาจนได้,,จริงๆไม่เค้ย...ไม่เคยคิดเลยนะเพราะผมเรามันก็หยักศกเป็นลอนอยู่แล้ว,, แต่ใฝ่ฝันมาตลอดตั้งแต่เด็กว่าอยากเป็นสาวผมตรงสลวยก็เลยยืดผมมาตั้งแต่อยู่ ม.4 ไม่เคยเว้นเลย,,จนผมมันไม่เป็นลอนละ,,ตอนนี้ก็ยังไม่คิดจะไปดัดซะทีนะ..มาช่วงหลังๆที่ผมเริ่มยาวมากๆแล้ว (สำหรับกิ๊กมันยาวนะเพราะไม่เคยไว้เท่านี้มาก่อน) ผมยาวก็เริ่มขี้เกียจไดร์,,ขี้เกียจหนีบ,, จะไปยืดก็ไม่รู้ร้านไหนจะเวิร์ค,,เพราะที่ทำๆมาก็ดีบ้าง ไม่ดีบ้าง และพี่เราแกคงรำคาญที่เห็นเราต้องตื่นแต่ตี 5 มานั่งทำสวยอยู่เลยไล่ให้ไปดัดผมซะพร้อมทั้งชักแม่น้ำทั้งห้าว่าดีนะ..ไม่ต้องเซ็ท..ไม่ต้องสนใจ..นอนตื่นสายก็ได้,,จนคนขี้เกียจอย่างเราเริ่มมองเห็นข้อดีของการดัดผม,,แต่ก็ยังกลัวๆอยู่...ก็กลัวแก่อ่ะ แต่ช่วงนี้กำลังเซ็งจิตสุดๆ,,งานการที่ทำก็ซ้ำไปซ้ำมาไม่มีอะไรเร้าใจ,,ก็เลยอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองซักหน่อย,,ว่าแล้วก็ตัดสินใจไปทำทันทีที่ร้านพี่นพเจ้าประจำเพราะทำกันมาตั้งแต่ปีกิ๊กอยู่ 1 ไม่เคยผิดหวัง,,เพราะพี่นพแกจะไม่ทำให้ถ้าไม่สวยหรือไม่เข้ากะเรา,,เป็นช่างที่มีจรรยาบรรณมาก...ก พอบอกว่ากิ๊กจะดัดผม.."ดัดผมเหรอจ้ะ?" เสียงแบบ..."คิดอะไร(ของแก)จ้ะ?" 555+ (ตรงนี้ขออธิบายก่อน,,เนื่องจากผมเราสภาพเหมือนไม้กวาดเข้าไปทุกทีแต่ก็ยังนิ่มซึ่งสร้างความแปลกใจให้พี่ๆช่างทำผมอยู่บ่อยๆ) แกก็บอกว่าเอาสิ,,กิ๊กทำได้อยู่แล้ว,,น่ารักดี อิ อิ,,แต่พอบอกว่าจะทำสีด้วย,,พี่นพแกจับๆและถามประมาณว่า..เอาจริงเหรอ? พี่กลัวมันจะเปื่อยกว่านี้นะ.. แต่ไม่สนแล้ว,,กะว่าถ้ามันเสียมากๆก็จะตัดสั้นไปเล้ย...ย,,กลัวอะไร?เคยตัดสั้นแบบเด็กผู้ชายมาแล้ว...แค่นี้จิ๊บๆ,,พอทำสีก็ไม่มีอะไร..เหตุการณ์ปกติ...แต่พอจะลงน้ำยาดัด,,พี่เค้าเลยแกล้งขู่ "เนี่ย...เดี๋ยวมันต้องรันแน่ๆเลย" ( ผมรัน หมายถึง ผมที่ปลายเสียมากๆ แล้วไปกระทำชำเราให้มันเสียยิ่งขึ้นด้วยการทำสี ดัด ยืด แล้วผมจะเปื่อยจนเหมือนไม้กวาด สภาพดูไม่ได้สุดๆ) ตอนนั้นยัวไงก็เอาวะ!!! เสียก็ตัดซะก็สิ้นเรื่อง ขั้นตอนการลงน้ำยาดัดนี้เหม็นมากๆ,,เหม็น โค-ตะ-ระ..แหว่ะ!!!,,แสบตาอีกตะหาก,,แล้วโรลที่ม้วนก็หนักมาก,,เพราะเราผมหนาสุดๆพี่นพทำไปยังบ่น,,ยิ่งตอนรอน้ำยามันทำงานนะเค้าต้องเอาผ้ามาพันไว้ก่อน,,เห็นตัวเองในกระจกแล้วเหมือนซังกุงในเรื่องแดจังกึมเลยว่ะ 555+ ผ่านไป 3 ชั่วโมง...ผลลัพธ์คุ้มค่า,,ไม่เสียแรงที่อุตส่าห์ยอมทนนั่งเมื่อยก้นเฉยๆนะเนี่ย... เรื่องสุดท้าย(ที่นึกได้)...เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อเย็นวันอังคาร ณ มุมหนึ่งของถนนข้าวสาร,,มีกะเหรี่ยงสองศรีพี่น้องไปเดินอยู่แว้บๆกลัวเจอ ตม. เหมือนกันนะนั่น 555+ เรื่องของเรื่องคือ,,เมื่อวานตอนเย็นส่งแม่ขึ้นแท็กซี่เพื่อไปขึ้นรถกลับ,,พอขึ้นมาบนห้อง...ชะอุ๊ย! แม่ลืมโทรศัพท์ล่ะ... เลยรีบกระโจนลงมาเรียกแท็กซี่กันสองคนพี่น้อง,, แต่ดันลืมดูสภาพตัวเองตอนนั้น,,เสื้อยืดลายการ์ตูน + กางเกงขาสั้น + รองเท้าแตะ,,นี่ยังไม่เท่าไหร่?,,วกขึ้นมาดูหน้า + ผม,,โอ้ย...เยินสุดๆ,,อยู่บ้านเราก็อยากสบายๆอ่ะนะ,,แต่ว่าไม่ทันซะแล้ว...ว ขึ้นนั่งแท๊กซี่ได้แปร้บ...บ,,นึกได้เลยถามพี่ "ถ้าแม่ย้อนกลับมาเอาล่ะ?" แล้วก็มองหน้ากันสองคนแต่รถออกมาได้ซักพักแล้วก็เลยตามเลยละกัน,,พอใกล้ๆถึง แม่ก็โทร.มาพอดี (ไปเอาโทรศัพท์ชาวบ้านเค้ามา,,คุ้นๆมั้ยเนี่ย? 555+ ) ,,นึกว่าจะมาไม่ทันซะแล้ว,,แต่ตอนที่ออกมามีตังค์อยู่แค่สองร้อยค่าแท็กซี่ขามา 50 บาท เหลือ 150 บาท,,แล้วไอ้150 บาทเนี่ย..ยก็ไม่ใช่ตังค์ตัวเองนะ,,กิ๊กถือคติ "อยู่กะพี่ไม่ต้องพกตังค์" แต่ไหนๆก็ออกมาแถวนี้แล้วไปข้าวสารดีกว่า,,ว่าแล้วกะเหรี่ยงสองศรีพี่น้องก็เดินต้อกๆๆๆไปถนนข้าวสาร,,สาเหตุหลักที่ไปเพราะพี่เราแกอยากกินข้าวไข่เจียวมั่กๆๆๆ,, แต่ระหว่างเดินไปเรื่อยๆ เจอร้านลูกชิ้นปิ้ง,,เราเป็นโรคแพ้ลูกชิ้นปิ้ง...เห็นแล้วต้องกิน!,,ซัดไป 4 ไม้ (ปริมาณของที่บอกนี่หารสองนะจ้ะ) แต่ลุงคนขาย'ชิ้นปิ้งนี่แกใจเย็นมากลูกค้ารอกันตั้งหลายคน,,ลุงแกก็ทำแบบ chill,chill...cool,cool,,รอได้ก็รอ,,รอไม่ไหวก็ไม่ต้องกิน อะไรประมาณนั้น เดินต่อมาอีกนิดก็เจอจุดหมายปลายทาง แต่น แต๊น...ร้านข้าวไข่เจียวจ้า...ทั้งข้าวสารมีร้านเดียว!!! พี่เราเดินเข้าไปสั่งทันที “กระเพราหมูกรอบไข่เจียว” เราเลยงง,,ไหนว่าจะกินข้าวไข่เจียวไงหว่า?...แต่ก็ไม่ว่าไรเพราะเดี๋ยวกินด้วย หุ หุ อิ่มจังตังค์อยู่ครบ ก็เดินกินกันมาเรื่อยๆ,,เสียกิริยาเลดี้มากๆ เดินไปกินไป,,พอเดินมาจนถึง สน.ชนะสงครามเจอวอฟเฟิลร้านอร่อยก็เลยสอยมาอีกหนึ่งชิ้น,,เดินไปกินไป,,มีความสุข ผ่านตั้งฮั่วเส็ง,,ซื้อไส้กรอกอบเนยมาอีกหนึ่งขีด,,ไม่อ้วนวันนี้ก็ไม่รู้ว่าไง,,เสร็จแล้วก็ขึ้นรถเมล์กลับบ้าน เมื่อคืนองค์นักร้องลงร้องเพลงตั้งแต่ 1ทุ่มยัน 3ทุ่มกว่าๆ,, เมื่อยแขนค่อดๆ,,ร้องคนเดียวทั้งแผ่นเลยนะ คือ ร้องไม่เน้นเพราะ แค่อยากแหกปากเฉยๆ,,ก็ร้องมันไปเรื่อย,,ร้องไปเยอะมากจำไม่ได้ ว่าร้องเพลงอะไรบ้าง? รู้แต่ว่า,,เสียงแหบ,,ปวดแขนไปเลย,,ก็สงสารพี่เก๋นะต้องมาทนฟังอะไรก็ไม่รู้,,แต่ช่วยไม่ได้จริงๆ องค์ลงแล้วเค้าห้ามปฏิเสธไง 555+ ,,เดี๋ยวไปหาซื้อเพลงใหม่ๆมาดีกว่า..อยากได้ ทาทา ยังรวมฮิต อยากดูคอนเสิร์ตโจอี้ บอย โอ้ย...ดีมานด์เยอะจริง แม่คุ๊ณ!!! เค้าว่า..มนุษย์เราเรียกสิ่งที่ทำผิดพลาดว่า “ประสบการณ์” (ว่าแต่...สงสัยเหมือนกันมั้ย? ว่า “เค้า” เนี่ย เป็นใคร?) ถ้าอย่างงั้นตอนนี้เราก็มีประสบการณ์เพิ่มมาอีกเรื่องหนึ่งแล้วว่า "ความแน่นอนก็คือความไม่แน่นอน" อย่าตัดสินอะไรๆจากเพียงสิ่งที่เห็น,,เพราะเราไม่มีทางรู้ได้หรอกว่าในใจของเค้าคิดอะไรอยู่?,,เป็นไงล่ะกิ๊?..หน้าแตกละเอียดเลยใช่มั้ย? เขียนเมื่อ 12 July , 2006

 

Create Date : 10 เมษายน 2550		10 comments
Last Update : 10 เมษายน 2550 23:55:36 น.
Counter : 361 Pageviews.
Share Tweet