ความคิดเห็นที่ 5 เสขสูตรที่ ๒ [บางส่วน--เฉพาะท่อนของพระอรหันต์] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในศีล เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในสมาธิ เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในปัญญา เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง ย่อมออกจากอาบัติบ้าง ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะไม่มีใครกล่าวความเป็นคนอาภัพเพราะล่วงสิกขาบทนี้ แต่ว่าสิกขาบทเหล่าใด เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ สมควรแก่พรหมจรรย์ เธอเป็นผู้มีศีลยั่งยืน และมีศีลมั่นคงในสิกขาบทเหล่านั้น สมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลาย เธอทำให้แจ้งซึ่งเจโตวิมุติ ปัญญาวิมุติ อันหาอาสวะมิได้ เพราะอาสวะทั้งหลายสิ้นไป ด้วยปัญญาอันยิ่งเอง ในปัจจุบัน เข้าถึงอยู่ อรรถกถา [บางส่วน] พระขีณาสพต้องอาบัติ ก็ในบทว่า ตานิ อาปชฺชติปิ วุฏฺฐาติปิ นี้ มีอธิบายว่า พระขีณาสพไม่ต้องอาบัติที่เป็นโลกวัชชะเลย จะต้องก็แต่อาบัติที่เป็นปัณณัตติวัชชะเท่านั้น และเมื่อต้องก็ต้องทางกายบ้าง ทางวาจาบ้าง ทางใจบ้าง คือ เมื่อต้องทางกายก็ต้องกุฏิการสิกขาบทและสหไสยสิกขาบทเป็นต้น เมื่อต้องทางวาจาก็ต้องสัญจริตตสิกขาบท และปทโสธัมมสิกขาบทเป็นต้น. เมื่อต้องทางใจก็ต้อง (เพราะ) รับรูปิยะ.               แม้ในบทที่เหลือก็มีนัยนี้แล.               บทว่า น หิ เมตฺถ ภิกฺขเว อภพฺพตา วุตฺตา ความว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ก็ในที่นี้ เราตถาคตมิได้กล่าวว่า พระอริยบุคคลไม่ควรทั้งในการต้องและการออกจากอาบัติเห็นปานนี้.               บทว่า อาทิพฺรหฺมจริยกานิ ความว่า สิกขาบทที่เป็นมหาศีล ๔ ซึ่งเป็นเบื้องต้นของมรรคพรหมจรรย์.               บทว่า พฺรหฺมจริยสารุปฺปานิ ความว่า สิกขาบทที่เป็นมหาศีลเหล่านั้นแล เหมาะสม คือสมควรแก่มรรคพรหมจรรย์ที่ ๔.               บทว่า ตฺตฺถ ได้แก่ ในสิกขาบทเหล่านั้น. พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ปัณณัตติวัชชะ อาบัติที่เป็นโทษทางพระบัญญัติ       คือ คนสามัญทำเข้าไม่เป็นความผิดความเสีย เป็นผิดเฉพาะแก่ภิกษุ โดยฐานละเมิดพระบัญญัติ เช่น ฉันอาหารในเวลาวิกาล ขุดดิน ใช้จีวรที่ไม่ได้พินทุ นั่งนอนบนเตียงตั่งที่ไม่ได้ตรึงเท้าให้แน่น เป็นต้น โลกวัชชะ อาบัติที่เป็นโทษทางโลก       คือ คนสามัญที่มิใช่ภิกษุทำเข้า ก็เป็นความผิดความเสียหาย       เช่น โจรกรรม ฆ่ามนุษย์ ทุบตีกัน ด่ากัน เป็นต้น;       บางทีว่าเป็นข้อเสียหายที่ชาวโลกเขาติเตียน ถือว่าไม่เหมาะสมกับสมณะ เช่น ดื่มสุรา เป็นต้น จากคุณ : ปล่อย  เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 12:06:41

ความคิดเห็นที่ 6 พระไตรปิฎก เล่มที่ ๘ พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๘ ปริวาร ว่าด้วยบุคคล บุคคล ๒ พวก ไม่ควรต้องอาบัติ คือ พระพุทธเจ้า ๑ พระปัจเจกพุทธเจ้า ๑. บุคคล ๒ พวก ควรต้องอาบัติ คือ ภิกษุ ๑ ภิกษุณี ๑. บุคคล ๒ พวก ไม่ควรแกล้งต้องอาบัติ คือ ภิกษุชั้นอริยบุคคล ๑ ภิกษุณีชั้นอริยบุคคล ๑. บุคคล ๒ พวก ควรแกล้งต้องอาบัติ คือ ภิกษุปุถุชน ๑ ภิกษุณีปุถุชน ๑. บุคคล ๒ พวก ไม่ควรแกล้งประพฤติล่วงวัตถุเป็นไปกับด้วยโทษ คือ ภิกษุชั้นอริยบุคคล ๑ ภิกษุณีชั้นอริยบุคคล ๑. บุคคล ๒ พวก ควรแกล้งประพฤติล่วงวัตถุเป็นไปกับด้วยโทษ คือ ภิกษุปุถุชน ๑ ภิกษุณีปุถุชน ๑. ---------------------------------- หมายเหตุ "ไม่ควรต้องอาบัติ"        คือ ไม่มีทางต้องอาบัติ "ไม่ควรแกล้งต้องอาบัติ" คือ ไม่มีทางจงใจต้องอาบัติ จากคุณ : ปล่อย  เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 12:15:27

ความคิดเห็นที่ 7 .         ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ โทษได้ครอบงำข้าพระองค์ ผู้เป็นคนพาล เป็นคนหลง ไม่ฉลาด ซึ่งได้ประกาศความไม่อุตสาหะขึ้นแล้ว ในเมื่อพระผู้มีพระภาคกำลังทรง บัญญัติสิกขาบท ในเมื่อภิกษุสงฆ์สมาทานอยู่ซึ่งสิกขา ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ขอ พระผู้มีพระภาคจงทรงรับโทษของข้าพระองค์นั้น โดยความเป็นโทษเพื่อความ สำรวมต่อไปเถิด.           ดูกรภัททาลิ เราขอเตือน โทษได้ครอบงำเธอผู้เป็นคนพาล เป็นคนหลง ไม่ฉลาดซึ่งได้ประกาศความอุตสาหะขึ้นแล้ว ในเมื่อเรากำลังจะบัญญัติสิกขาบท ในเมื่อภิกษุสงฆ์กำลังสมาทานอยู่ซึ่งสิกขา           ดูกรภัททาลิ เธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นอริยบุคคลชื่ออุภโตภาควิมุต เราพึงกล่าวแก่ภิกษุอย่างนี้ว่า มาเถิดภิกษุ เราจะก้าวไปในหล่มดังนี้ ภิกษุนั้นพึงก้าวไป หรือพึงน้อมกายไปด้วยอาการอื่น หรือพึงกล่าวปฏิเสธบ้างหรือ?             ไม่มีเลย พระเจ้าข้า.             ดูกรภัททาลิ เธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นอริยบุคคลชื่อปัญญาวิมุต เป็นอริยบุคคลชื่อกายสักขี เป็นอริยบุคคลชื่อทิฏฐิปัตตะ เป็นอริยบุคคลชื่อสัทธาวิมุต เป็นอริยบุคคลชื่อธรรมานุสารี เป็นอริยบุคคลชื่อสัทธานุสารี เราพึงกล่าวกะภิกษุอย่างนี้ว่า มาเถิดภิกษุ เราจะก้าวไปในหล่มดังนี้ ภิกษุนั้นพึงก้าวไป หรือพึงน้อมกายไปด้วยอาการอื่น หรือพึงกล่าวปฏิเสธบ้างหรือ?             ไม่มีเลย พระเจ้าข้า. ที่มา ภัททาลิสูตร จากคุณ : ปล่อย  เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 12:31:47

ความคิดเห็นที่ 2 ....ถ้าคนที่ไม่ได้เป็นพระ มาพูดว่าตนเองเป็นพระอรหันต์  นั่นคือ คนบ้า แน่ นอน  เป็นอื่นไปไม่ได้   ยกเว้นคนนั้นจะรีบบวชเป็นพระภายในไม่เกิน ๗ วัน  ก็ อาจจะเป็นพระอรหันต์จีริงก็ได้  ซึ่งต้องพิสูจน์กันอีกหลายๆอย่าง ..แต่ถ้าคนที่ เป็นพระมาพูดว่าตนเองเป็นพระอรหันต์ ถ้าผู้พูดไม่ได้เป็นพระอรหันต์จริง  ก็ แสดงว่าเป็นการโกหก  ผิดศีลปราชิกข้อ ๔ ข้ออวดอุตริมนุสธรรม  แต่ถ้าเป็น ของจริงก็ไม่มีปัญหาอะไรนัก  เพราะผู้ที่เป็นพระอรหันต์ ท่านถือเป็นศีลเภทแล้ว   หมายถึงทำให้ศีลแตกได้ คือท่านจะถือศีลหรือไม่ถือ มากน้อย ยังไงก็ได้  ถือ เป็น สติวินโย คือไม่อาจจะมีใครโจทก์อาบัติต่างๆต่อพระอรหันต์ได้ จากคุณ : ศิษย์พระป่า  เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 04:32:55  ถูกใจ : JitZungkabuai, ฮิมาวาริซซัง, จิตสิกขา, ongchai_maewmong