2. เด็กมอมแมม

2. เด็กมอมแมม


“จับได้แล้ว”

คุณพิมดึงเด็กมอมแมมเข้ามากอดด้วยความเป็นมิตร แขนขาเล็กแต่แข็งแรงพยายามดิ้นรนขัดขืนให้ตัวเองเป็นอิสระ

“ถ้าหนูไม่หยุดดิ้น ฉันจะกอดหนูไว้อย่างนี้ล่ะ”

เด็กชายในอ้อมกอด มองหน้าหล่อนด้วยแววตาฉงน ก่อนจะยืนนิ่งยอมให้กอดแต่โดยดี

“ว่าไง ชื่ออะไรครับหนุ่มน้อย แล้วไปทำอะไรมา ทำไมเนื้อตัวมอมแมมอย่างนี้”

คุณพิมมองวงหน้าเรียวด้วยแววตาเอ็นดู พิจารณาผิวขาวนวลที่เปรอะไปด้วยฝุ่นดิน รู้สึกถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก เด็กน้อยไม่ตอบอะไร ส่ายหน้าช้าๆ

“ภาคิน” เสียงของศุภรุจดังขึ้น เดินตรงมาที่คนทั้งสอง

คุณพิมทวนคำช้าๆ “ภาคิน...ชื่อเท่จัง ใส่เสื้อมวยไทยซะด้วย แล้วมีชื่อเล่นมั้ยครับ”

เด็กชายส่ายหน้าตอบเบาๆ “ไม่มี” ดวงตารีเรียวมองไปที่ศุภรุจเพื่อขอความช่วยเหลือ

เด็กชายตัวโตยื่นจานขนมในมือมาตรงหน้า “ หยิบเอาชิ้นนึง กินให้หมดก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน”

ภาคินยื่นมือมาหยิบคุกกี้ชิ้นใหญ่ที่สุดในจานใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ ด้วยความเอร็ดอร่อยก่อนจะเช็ดมือกับกางเกงขาสั้นลายสก๊อตที่เลอะเทอะมอมแมมไม่แพ้หน้าตาของเจ้าของมัน

ศุภรุจส่ายหน้าระอากับสารรูปของภาคิน

“เดี๋ยวจะห่อให้ แต่อย่าให้แม่บ้านเพ็ญเห็นนะ เดี๋ยวเค้าจะว่านายไม่กินขนมไทยที่เค้าทำ”

เด็กมอมแมมไม่สนใจคำพูดยืดยาวของเด็กชายตัวโต สายตาจับจ้องเด็กตัวเล็กที่กำลังคลานเล่นอยู่บนฟูกบางๆ ที่สนามหญ้า

“ตุ๊กตา?” ภาคินมองหน้าหญิงสาวสลับกับเด็กชายตัวเล็ก

“หนูริท” เธอบอกพร้อมกับอุ้มเรืองฤทธิ์ยื่นมาตรงหน้า สองมือเล็กไขว่คว้า ภาคินถอยกรูด มีทีท่ากล้าๆ กลัวๆ ยื่นมือออกไปช้าๆ ก่อนจะถึงมือคนตัวเล็กแล้วชักกลับ แต่ไม่ทันมือเล็กที่ไวกว่าคว้านิ้วมอมแมมไปกำไว้แน่น มองจ้องตาจนภาคินทำตัวไม่ถูก หันไปหาความช่วยเหลือจากหญิงสาวที่กำลังหัวเราะขำกับท่าทางของเด็กทั้งคู่

“ทักทายพี่ภาคินสิคะหนูริท ฮัลโหล” คุณพิมบอกพร้อมเขย่าแขนเรืองฤทธิ์เบาๆ ให้เป็นท่าเช็คแฮนด์

ศุภรุจคว้ามืออีกข้างของเรืองฤทธิ์มาหอมฟอดใหญ่ ดึงความสนใจให้นิ้วมอมแมมหลุดจากการเกาะกุม ตัวเล็กทำเสียงเอิ๊กอ๊ากในลำคอมองตามสองมือเล็กๆ ของตัวเองที่ถูกหอมสลับซ้ายขวาไปมา

ภาคินมองกิริยาท่าทางของคนตัวเล็กอย่างชอบใจ ความน่ารักสดใสดึงดูดให้เค้าโน้มตัวไปใกล้ ก้มหน้ากดจมูกจมลงไปกับพวงแก้มใสเลียนแบบท่าทางของพี่ชาย ศุภรุจหยุดกึกจ้องหน้าภาคินทำตาขวาง เด็กชายมอมแมมทำตัวไม่ถูก รีบกลับหลังหันวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

คุณพิมขำกิ๊กกับอากัปกิริยาเปิ่นๆ มองตามร่างผอมบางมอมแมมไปจนลับสายตา พลันสีหน้าสลดลง

ศุภรุจเอามือป้ายเช็ดแก้มคนตัวเล็กตรงที่ถูกภาคินหอมไปมาด้วยความไม่พอใจ บ่นอุบหน้างอ

“สกปรก”

“ภาคินเป็นน้องชายของผม เค้าอยู่ที่บ้านเรือนไม้ของแม่บ้านเพ็ญ ชอบกินขนมฝรั่ง แม่บ้านเพ็ญทำแต่ขนมไทย น้องไม่ค่อยมาที่ตึกหน้า แต่ก็ชอบแอบมาขอขนมกินบ่อยๆ กลับถึงบ้านก็โดนตี ไม่เห็นจะสนุกตรงไหนเลย” ศุภรุจเอ่ยขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะหยิบหนังสือศัพท์ภาษาอังกฤษออกมาอ่านให้มารดาฟังด้วยท่าทางจริงจัง

หญิงสาวกอดเรืองฤทธิ์กระชับกับอกแน่นขึ้น สายตายังจับจ้องไปยังทิศทางที่ร่างเล็กจากไป จิตใจล่องลอยไปถึงใครบางคน รำพึงชื่อของเค้าออกมาเบาๆ “โตโน่ซามะ”

.....................................................................................

ภาคินหอบกล่องสังกะสีลูกอมเก่าๆ ออกมารื้อค้นสักพัก ล้วงมือหยิบตุ๊กตาไขลานตัวเล็กๆ ออกมาหมุนแกร่กๆ

ปิ้วๆๆ เสียงตุ๊กตาไขลานตะเกียกตะกายวาดวงแขนท่าว่ายน้ำฟรีสไตล์อยู่บนพื้น

“สวยเหมือนนางฟ้าเลย”

“คุณพิมน่ะเหรอ?”

“อื้อ ทำท่าแบบนี้ๆ” นิ้วเรียวเขี่ยตุ๊กตาไขลานที่เริ่มว่ายน้ำช้าลง หยิบมาไขลานใหม่ วางลงบนพุงกลมของกัน ภาคินอมยิ้มตาเป็นประกาย ภาพหนูริทคลานเล่นที่สนามหญ้าผุดขึ้นมา หัวเราะเอิ๊กอ๊าก

“หอม นุ่ม เหมือนขนมปุยฝ้าย...” เด็กชายตาลอย คิดถึงแก้มเนียนใสของทารกน้อย

“ไปขอขนมคุณรุจกินอีกแล้วเหรอ ระวังคุณพง...”

แม่บ้านเพ็ญเคยเล่าว่าเค้าเป็นเหมือนตราบาปของพ่อ ทุกครั้งที่เห็นหน้า ความสัมพันธ์ต้องห้ามและความผิดพลาดทั้งหลายที่พงศกรก่อไว้ในอดีต ก็เหมือนมันจะพรั่งพรูออกมาอย่างไม่ขาดสาย

“คุณรุจให้หนูกินขนมคุกกี้ เค้าบอกผู้หญิงว่าหนูเป็นน้องชาย” ภาคินเล่าด้วยแววตาประกายความสุข

เด็กชายมักจะมาอวดแม่บ้านเพ็ญเสมอ ทุกครั้งที่คุณรุจบอกใครต่อใครว่าเค้าเป็นน้องชาย ทั้งคู่อายุห่างกันแค่เพียง 2 ปี แต่ศุภรุจวางตัวเกินวัยและชอบออกคำสั่ง โดยเฉพาะกับภาคิน

เด็กชายไม่เคยโกรธ และพร้อมจะทำทุกสิ่งตามที่พี่ชายปรารถนา คำว่า “ภาคินเป็นน้องชายของผม” ทำให้ภาคินรู้สึกว่าเค้ามีตัวตน

.....................................................................................

Create Date : 05 มีนาคม 2554 Last Update : 12 ธันวาคม 2554 0:08:05 น. Counter : 366 Pageviews.		0 comments
Share Tweet