จะแน่วแน่แก้ไขในสิ่งผิด จะรักชาติจนชีวิตเป็นผุยผง
|
|||||||||||||
4. ซูเปอร์แมน 4. ซูเปอร์แมน เป็นเวลาเดือนกว่าแล้ว ที่ผมไม่ได้เจอพวกเค้าเลย หลังจากวันที่เราไปเที่ยวสวนสนุก กลับมาคุณพิมก็มีไข้ต่ำๆ เจ็บกระเสาะกระแสะเวียนเข้าเวียนออกโรงพยาบาลเรื่อยมา คุณรุจเอาแต่คร่ำเคร่งกับการเรียน และใช้เวลาส่วนใหญ่ขลุกอยู่กับหนังสือ หนูริทก็อยู่เฝ้าไข้คนป่วยไม่ห่าง คำสั่งห้ามไม่ให้ผมมาที่ตึกหน้าของพ่อที่ฝากมากับแม่บ้านเพ็ญ ทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่า หรือการไปเที่ยวสวนสนุกของผมในวันนั้นเป็นต้นเหตุทำให้คุณพิมไม่สบาย ก๊อกๆๆ ผมเคาะกระจกเบาๆ ก่อนประตูจะถูกรูดเปิดออก พี่โน่!! มาได้ยังไง คนตัวเล็กถลาไปเกาะราวระเบียงชั้นสอง อย่าบอกนะว่าปีนขึ้นมา สุดยอด เก่งกว่าสไปเดอร์แมนซะอีก หนูริททำตาโต มองลงไปยังเบื้องล่าง พ่นลมออกจากปากอย่างแรง สีหน้าแหยงด้วยความหวาดเสียว ใครบอกล่ะ เหาะมา พระเอกอย่างพี่ ต้องซูเปอร์แมน ผมยักคิ้ว ยิ้มมุมปาก พยายามเก๊กท่าหล่อที่สุดเท่าที่จะนึกออก ซูเปอร์แมนก็ต้องใส่กางเกงในไว้ข้างนอกสิ แล้วพี่โน่น่ะใส่รึเปล่า หนูริททำหน้าตาล้อเลียน เท้าเล็กวิ่งวนไปรอบๆ ตัวผม โยกศีรษะหลบมะเหงกที่ผมทำท่าจะทุบเข้าให้ คนอะไรขาก็สั้น แล้วยังกระโดดดึ๋งๆ เหมือนมาริโอ้เก็บเห็ด ได้ทีผมล้อเค้าคืนบ้าง คนตัวเล็กหน้างอขึ้นมาทันที ผมนิ่งอึ้งทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นสีหน้าของเค้า ทันใดนั้น หนูริทก็กระโดดโหม่งลมดึ๋งๆ แล้วโผเข้าเหนี่ยวคอผมจนเซเกือบล้มไปด้วยกันทั้งคู่ ตัวเล็กหัวเราะร่ามีความสุขที่แกล้งผมได้ เฮ้อ!! อะไร หนูริทมองลูกกลมๆ สองลูกในกระเป๋ากางเกงขาสั้นลายสก๊อตตัวเก่งของผม เอามือเล็กคลำ คลึงไปมา ทายสิ ผมทำหน้าเจ้าเล่ห์ยั่วต่อมอยากรู้อยากเห็นของเค้า แข็งอ่ะ ตากลมแป๋วมองหน้าผม เค้าค่อยๆ สอดมือเข้าไป แล้วล้วงลูกกลมๆ ที่ว่าออกมา ก่อนจะทำหน้างงๆ ลองกัดดูสิ ผมบอกยิ้มๆ หนูริททำหน้าไม่ไว้ใจ ค่อยๆ กัดให้บิออกเป็นชิ้นเล็ก กัดคำโตๆ สิ เค้าทำตามอย่างว่าง่าย เป็นไง สวยมั้ย เค้าพยักหน้าหงึกๆ มองสิ่งที่อยู่ในมือด้วยความทึ่ง โตโน่ เสียงหวานเรียกผม พยักหน้าเรียกให้เข้าไปหา หนูริทเดินตาม ยื่นของในมือให้คุณพิม อ๋อ...ฝรั่งขี้นก คุณพิมเอ่ยขึ้นยิ้มๆ มือเล็กโบกไปมา พยายามกลืนฝรั่งในปากให้หมด หื้อ ไม่ใช่ครับคุณพิม มันคือฝรั่งสีชมพู ..................................................................................... หนูริทสรรหาเรื่องราวมาเล่าให้ผมกับคุณพิมฟังอย่างเพลิดเพลิน ส่วนใหญ่มักจะเป็นนิทานที่เค้าแต่งเอง แล้วมีผมเป็นตัวละครในนั้น เป็นหมูบ้าง กระต่ายบ้าง คนป่าบ้าง ตามแต่จินตนาการที่เค้าปั้นแต่ง เรื่องแล้วเรื่องเล่า โตโน่ ผมคลานขยับเข้าไปใกล้คุณพิม สัญญาได้มั้ย ว่าจะไม่ทิ้งน้อง รักน้องคนนี้ให้มากๆ ด้วย เสียงเล็กของหนูริทแทรกขึ้นมาเบาๆ ผมเหลือบมอง แต่เค้าหลุบตาลงต่ำ อย่างยากจะเดาความรู้สึก ผมกุมล๊อคเก็ตที่คุณพิมเพิ่งสวมให้ไว้แน่น มองสบตาบีบมือเธอเบาๆ แทนคำมั่น รู้สึกว่าน้ำตารื้นขึ้นทั้งที่ไม่มีเรื่องเศร้า มือเล็กของหนูริทเอื้อมมาปาดน้ำตาให้ผม นั่นกลับยิ่งกระตุ้นให้ทำนบน้ำตาของผมพังทลาย โผเข้ากอดคนตรงหน้า ปล่อยโฮ ซบหน้ากับอกอุ่นสะอึกสะอื้น เป็นครั้งแรกที่ผมกอดคุณพิมก่อน และเป็นครั้งเดียวในชีวิตที่ผมร้องไห้มากขนาดนี้ หลายความรู้สึกประดังประเดเข้ามา ความอบอุ่น อ่อนโยน เข้มแข็ง แผ่ซ่านจากอ้อมกอดเข้าสู่หัวใจ คุณพิมค่อยๆ ประคองใบหน้าผมให้เงยขึ้น มือเรียวงามเกลี่ยน้ำตาให้ผมเบาๆ หนูริทเอียงศีรษะซบลงที่ไหล่ของผม แขนเล็กของเค้าโอบรอบตัวผมกำเสื้อไว้แน่น ไม่มีคำพูดใดๆ ระหว่างเรา นอกจากรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตาของคุณพิม เป็นรอยยิ้มที่สวยที่สุดในโลก และเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้เห็น ..................................................................................... คุณพิมอนุญาตให้หนูริทลงมาส่งผม เราเดินมาด้วยกันเงียบๆ แล้วก็เป็นเค้าที่เริ่มบทสนทนาระหว่างเรา พี่โน่... โตขึ้นอยากเป็นอะไร เจ้าชาย ผมหวนคิดถึงนิทานของเค้า ทำหน้าหล่อเจ้าเล่ห์ล้อเลียน ไม่ได้ๆ เจ้าชายต้องคุณรุจ ตัวเล็กแย้ง สีหน้าจริงจัง ใช่สิ!! ผมควรยอมรับสถานะของตัวเอง งั้นเป็นองครักษ์พิทักษ์หนูริทได้ป่ะ ผมยิ้มหวานเหล่ตามอง ไม่ได้ๆ มีแล้วๆ แม้แต่องครักษ์ผมยังไม่มีสิทธิ์ ?? กันไง องครักษ์พิทักษ์เจ้าชายเรืองฤทธิ์ ผมมองคนตัวเล็กทำท่าชูดาบฟาดฟันไปมา เขี่ยเท้าเตะก้อนหินกระเด็นลงข้างทางสุดแรงด้วยความหมั่นไส้ เราเดินต่อมาเงียบๆ จนถึงบ้าน หนูริทยื่นซองจดหมายให้ผม ไม่ได้สังเกตจริงๆ ว่าเค้าถือติดมือมาด้วย ผมเอียงคอมอง เปิดซองจดหมาย ภาพถ่ายของเราสามคน ผม หนูริท และกันลูกชายแม่บ้านเพ็ญ คุณรุจถ่ายให้เราหลังกลับจากสวนสนุก ผมแต่งตัวเท่สองมือล้วงกระเป๋า สวมแว่นกันแดด หนูริทในภาพมองมาที่ผมอมยิ้มนิดๆ จับมือกับกันที่ยืนยิ้มแฉ่งอวดฟันขาวให้กล้อง ทำไมไม่มองกล้อง ตกตะลึงกับความเท่ของพี่เหรอ ผมแค่จะแซวเค้าเล่นๆ ตัวเล็กมองหน้าผม อมยิ้มนิดๆ ทำหน้าเหมือนกับในรูปไม่มีผิด ผมบอกไม่ถูกว่าใบหน้านั้น มีความหมายอะไรซ่อนไว้ แต่ผมรู้แล้วว่า ถ้าวันนั้นผมเห็นรอยยิ้มนี้ ผมจะรู้สึกยังไง... ...และเป็นอีกครั้งที่เค้าเป็นคนทำลายความเงียบ รู้รึยังว่าพี่โน่เป็นอะไร หืม... ผมตั้งรับไม่ทัน พี่โน่ก็เป็นซูเปอร์แมนของริทไง หนูริทชูแขนขวาเหยียดตึง ทำท่าซูเปอร์แมนกำลังจะเหินบิน วิ่งไปรอบๆ กระโดดดึ๋งๆ แบบมาริโอ้ ผมไม่รู้ว่าเด็กผู้ชายธรรมดาๆ อย่างผมจะสามารถเป็นซูเปอร์แมนต่อสู้กับเหล่าร้ายช่วยเหลือโลกมนุษย์นี้ได้มั้ย แต่ผมสัญญาว่าจะเป็นซูเปอร์แมนที่คอยปกป้องคุ้มครองน้องชายของผมตลอดไป .....................................................................................
|
Phoenix_x
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] เราเป็นคนขี้เกียจแล้วก็ชอบนอนมากๆ วันๆ เราไม่ทำอะไรเลย เคลื่อนไหวได้ด้วยแรงเฉื่อย Group Blog All Blog
Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
