20. บอกรัก

20. บอกรัก



(TONO part)


ก๊อกๆๆ

ผมยืนอยู่ระเบียงชั้นสอง ห้องที่ผมเคยปีนต้นไม้ขึ้นไปนั่งมองทุกวัน ช่วงที่คุณพิมป่วย วันนี้ผมมาที่นี่อีกครั้ง ตั้งใจมาง้อ และตั้งใจมาเพื่อลา...

คนตัวเล็กแง้มม่านดูด้วยสีหน้าระแวง เค้าตกใจที่เห็นผม เมินหน้าปิดม่านหลบไม่สนใจ รออยู่สักพัก จะเคาะอีกก็ไม่กล้า สุดท้ายเค้าก็เลื่อนประตูกระจกเปิดออกให้ผมเข้าไป

“พี่โน่มาได้ยังไง...มืดแล้ว ตกไปแข้งขาหักจะทำยังไง” ผมยืนมองคนตัวเล็กใช้มือปัดไปมาไล่ฝุ่นผงจากระเบียงที่ติดอยู่ตามเนื้อตัวของผม กลิ่นหอมชื่นใจที่คุ้นเคยลอยมาปะทะจมูก คงเพิ่งอาบน้ำเสร็จ

“ลืมแล้วเหรอ พี่เป็นซูเปอร์แมน” ร่างเล็กหันหลังเดินหนี ไม่ตลกกับมุขของผมงั้นเหรอ หรือกลัวเสียฟอร์มเลยต้องแอบขำ ไม่กล้าขำให้ผมเห็นต่อหน้า ก็แค่คิดเข้าข้างตัวเอง ทำไมผมจะไม่รู้ว่าหนูริทเป็นอะไร สีหน้าแววตาที่เค้าน้อยใจ ตอนส่งขึ้นรถกลับบ้านเมื่อหัวค่ำ ทำให้ผมไม่มีกะจิตกะใจจะไปสังสรรค์ต่อที่ไหน สุดท้ายก็ต้องขอแยกตัวกลับก่อน

“ริทง่วง จะนอน พี่โน่กลับไปได้แล้ว” วิธีง้อด้วยมุขแป้กๆ ของผมคงไม่ได้ผลจริงๆ ผมหันหลังกลับ เลื่อนบานประตู

เสียงเล็กหยุดผมไว้ “จะบ้าเหรอ จะปีนลงไปทำไม ก็เดินลงบันไดไปดีๆ สิ”

ผมยังคงยืนหันหลังให้เค้า “โกรธอะไรพี่เหรอ”

ตอนนี้ผมควรโกรธตัวเองมากกว่า รู้ทั้งรู้จะถามอีกทำไม แต่ขอให้ผมได้ง้อบ้าง ไม่อยากจากไปด้วยความรู้สึกติดค้างแบบนี้จริงๆ

ไม่มีคำตอบ เค้าเงียบไปนานจนผมตัดใจ “พี่แค่จะมา ละ......”

“ฮึก” เสียงบางอย่างทำให้ผมตกใจ หันกลับไปทันที หนูริทยืนหันหลัง กลั้นสะอื้นจนตัวสั่น ผมเดินเข้าไปหาช้าๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จับไหล่จะดึงเข้ามากอดปลอบ มือเล็กสะบัดผมออกไม่ให้เข้าใกล้ ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น คว้าร่างบางเข้ามากอดไว้แนบอก

“พี่ขอโทษ”

ผมยังไม่รู้ความผิดของตัวเอง แต่คงไม่มีคำไหนที่จะพูดได้ดีกว่านี้ คนตัวเล็กในอ้อมกอดพยายามดิ้นรนทุบตีผมเพื่อให้ตัวเองเป็นอิสระ ผมกอดกระชับเค้าแน่นขึ้นจนไม่เหลือช่องว่างระหว่างเราให้เค้าดิ้นได้อีก ไหล่ของผมชื้นไปด้วยน้ำตา จนผมแน่ใจว่าเค้านิ่งแล้ว จึงค่อยๆ คลายออก เชยคางมนขึ้นมอง แพขนตารื้นไปด้วยน้ำตา ดวงตากลมใสส่องแววน้อยใจระคนเสียใจมาให้ผมเต็มๆ จนรู้สึกเจ็บลึกไปถึงในอก

ผมยกมือประคองสองแก้ม บรรจงเกลี่ยหยาดน้ำตาที่ไหลรินลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะขาดสาย

“พี่โน่โกรธริท เกลียดริทแล้วใช่มั้ย ฮึกๆ ทุกคนเกลียดริท เบื่อริทแล้วใช่มั้ย” เหมือนคำพูดที่หลุดออกมาของเค้าจะยิ่งกลับไปกระตุ้นเขื่อนน้ำตาให้ทำนบแตกอีกครั้ง

“พี่โน่จะทิ้งริทแล้วใช่มั้ย” เหมือนเค้ากำลังย้ำให้ตัวเองเจ็บ

ผมโอบเอวบางดึงมาซบในอ้อมอก จ้องตาเค้านิ่ง อยากจะถ่ายทอดทุกความรู้สึกที่มีให้อีกฝ่ายเข้าใจ ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูด

“รัก” แทนทุกความรู้สึกออกไป ด้วยคำๆ เดียวแต่หนักแน่น

ดวงตาใสจ้องผมสั่นระริก ผมกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น ริมฝีปากแตะไปที่หน้าผาก จูบซับไปทั่วพวงแก้มใสที่ชื้นน้ำตา ไล่เรื่อยมาจนถึงกลีบปากเรียวบาง กดจูบลงไปเบาๆ อย่างอ่อนโยน เนิ่นนาน...

............................................................

ฉึกๆๆ!!!

ร่างบางในวงแขนสะดุ้งตกใจผละออก ผมหันไปมองตามเสียง ตุ๊กตานักมวยของฝากจากผมกำลังปล่อยหมัดซ้ายขวา คงถูกไขลานค้างไว้ ผมเดินไปหามันอย่างคาดโทษที่ขัดจังหวะ ข้างๆ ตุ๊กตาเป็นกรอบรูปของผม โปสการ์ดที่ส่งให้คุณรุจตอนปีใหม่ ผมหันกลับไปหาร่างบางที่ทำท่าจะเดินหนีเข้าห้องน้ำ ขาไวเท่าใจ ก้าวไปคว้าเอวเล็กมากอดไว้ กดคางลงบนไหล่มน

“พี่โน่ พอเถอะ” มือเล็กของเค้าพยายามแกะมือที่แข็งแรงกว่าของผมออก ผมซุกจมูกลงกับซอกคออุ่นอ่อนนุ่ม สูดดมกลิ่นหอมที่ผมชอบอย่างย่ามใจ

“ริทบอกให้พอไง” เสียงเข้มของเค้า ทำให้ผมต้องหยุดทุกอย่างไว้แค่นั้น ร่างบางหันมา ก้มหน้าหลบสายตาเว้าวอนของผมที่พยายามส่งไป

เสียงหวานเอ่ยออกมาเบาๆ “ริ...ริท... อาย”

มือเล็กผลักผมจนสุดแรงล้มหงายผึ่งลงบนเตียง ผมอยากจะร้องเฮให้ดังลั่น เหมือนมีใครมาจุดพลุอยู่ในใจผม แตกประกายระยิบระยับยิ่งใหญ่สวยงามเหลือเกิน ต่อให้เป็นวันสุดท้ายในชีวิตผมก็ไม่เสียดาย ขอแค่มีหนูริทอยู่ด้วย ใครก็ได้ ช่วยบอกทีว่าผมไม่ได้ฝันไป

............................................................

ผมนอนเล่นอยู่บนเตียงของหนูริทหยิบหมวกสีดำที่ปักชื่อคำว่า TONO มาควงเล่นไปมา หมวกที่ผมไม่ได้ใส่ แต่ตั้งใจเอามาฝาก เค้าวางสิ่งของทุกชิ้นที่สื่อถึงความเป็นผมไว้ที่หัวเตียงและข้างๆ หมอนหนุน ร่างเล็กยังเดินวนไปมา ทำท่าจัดข้าวของในห้องไม่เสร็จสักที

“หนูริทครับ” ร่างเล็กหันมามอง ผมฉีกยิ้มกว้างให้ ตบเบาๆ ตรงที่นอนว่างข้างๆ ตัว ใบหน้าหวานเบือนหน้าหนีทำทีไม่สนใจ มือไม้ยังสาละวนกับการจัดปากกา ดินสอบนโต๊ะเขียนหนังสือของตัวเอง หากเพียงแค่รอยยิ้มอายๆ แว่บหนึ่งก่อนที่เค้าจะเบือนหน้าหนีไป ก็ดึงดูดให้ผมดีดตัวลุกจากเตียงได้ทันที

“ไม่ง่วงหรือไง” ผมถามด้วยเสียงหวาน

“ฮื้อ” ตัวเล็กส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ มือไม้ยังสาละวนกับข้าวของบนโต๊ะ ที่ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยจนไม่เหลืออะไรให้จัดได้อีก แต่เค้าก็ยังพยายามจะจัดมัน

“พี่ง่วงแล้ว...” ผมซุกจมูกไปที่ซอกคอของเค้า รวบเอวบางไว้ด้วยวงแขนทั้งสองข้าง แล้วนิ่งไว้อย่างนั้น


...................................................................




(RIT part)

“หนัก” ผมพยายามผลักศีรษะของเค้าออก คนที่แกล้งหลับซุกหน้าอยู่กับซอกคอของผมนิ่งทั้งๆ ที่เราสองคนยังยืนอยู่ คนร่างสูงยังนิ่งเฉย ไม่หือไม่อือ

“ง่วงก็ไปนอน เดี๋ยวริทลงไปส่งนะ” ผมยกประคองสองแก้มของใบหน้าหล่อเรียว เจ้าของดวงตาคมปรือตาขึ้นมองผมช้าๆ เหมือนผมถูกสะกดด้วยนัยน์ตาคู่นั้น ปลายจมูกโด่งคมคลอเคลียอยู่ที่แก้มผมเบาๆ ก่อนจะรู้สึกว่าร่างของตัวเองถูกยกลอยขึ้นจากพื้น พี่โน่อุ้มผมไปวางลงที่เตียงอย่างแผ่วเบา ก่อนที่ร่างหนาจะซ้อนทับลงมาบนตัวจนผมรู้สึกว่าน้ำหนักของเค้ากดผมให้จมลงกับที่นอนนุ่ม

“หนัก” ผมพยายามผลักเค้าออก คนเจ้าเล่ห์ยกยิ้มมุมปากชอบใจที่แกล้งผมได้ พลิกตัวนอนหงายลงข้างๆ เป็นจังหวะเดียวกับที่แขนแกร่งตวัดรวบเอวผมพลิกขึ้นนอนทับร่างเค้า

“เจ้าเล่ห์” ผมจิ้มนิ้วเล็กไปที่อกซ้ายของเค้าอย่างแรง รู้สึกสองแก้มร้อนผ่าวเหมือนจะเป็นไข้จนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาคม เขี่ยสายสร้อยของเค้าเล่นแก้เขิน เปิดล๊อกเก๊ตรูปแม่พิมออกดู ใบหน้างามซึ้ง ทำให้ผมคิดถึงหญิงสาวที่ผมพบในวันนี้

“พี่โน่คิดถึงแม่มั้ย”

“พี่ไม่เคยลืม คุณพิมอยู่ในใจพี่เสมอ” มือแกร่งกุมมือของผมที่จับอยู่ที่ล๊อกเก็ต ความอบอุ่นจากมือใหญ่แผ่ซ่านแล่นถึงหัวใจ

“ริท...หมายถึง...” ผมหยุดคำพูดไว้เพียงเท่านั้น ใบหน้าของหญิงสาวที่ชื่อส้มยังคงลอยวนเวียนอยู่ในหัว


“ถ้าพี่กลับมาอยู่ที่นี่ หนูริทยังต้องการใครอีกมั้ย” เสียงกระซิบแผ่วเบาดังมาจากปากแดงเรื่อได้รูปของพี่โน่ ผมเงยขึ้นมองใบหน้าคมที่นอนหลับตานิ่ง คิ้วเข้มของเค้าขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด

ผมไม่รู้ว่าพี่โน่คิดอะไรอยู่ ถึงเอ่ยคำถามนี้ออกมา ตลอดเวลาที่ผ่านมา เค้ามักจะพูดถึงเรื่องกลับไปอยู่ขอนแก่นกับคุณรุจเสมอ ถึงจะไม่เคยพูดกับผมตรงๆ แต่ผมก็รับรู้ได้ทุกครั้ง เมื่อความรู้สึกว้าเหว่ของคนที่กำลังจะถูกทิ้งเข้ามาเยี่ยมเยือน

ผมส่ายศีรษะไปมาแทนคำตอบ น้ำตาที่เพิ่งเหือดแห้งไปไม่นาน ทำท่าจะรื้นขึ้นอีกครั้ง

“ไปขอนแก่นกับพี่นะ” วงแขนอบอุ่นกระชับแน่นขึ้น ชุดนอนผ้าฝ้ายบางเบาแทบจะไม่สามารถปิดกั้นร่างกายของผมและเค้าให้แนบชิดเป็นหนึ่งเดียวกัน ร่างผมค่อยๆ ไถลลงตามแรงพลิกตัวของพี่โน่ ก่อนที่เค้าจะขึ้นค่อมทับร่างเล็กของผมไว้จนแทบจมหายไปกับที่นอนอีกครั้ง ริมฝีปากอุ่นประกบลงมาอย่างอ่อนโยนแล้วค่อยๆ เปลี่ยนจังหวะเป็นเร่าร้อนและเร่งเร้า เรื่องราวตึงเครียดในหัวที่ครุ่นคิดอยู่พลันกระจัดกระจายหายไปเหลือเพียงความว่างเปล่า รู้สึกร่างตัวเองกระตุกน้อยๆ แรงปรารถนาของเค้าที่ถาโถมลงมามากมายจนผมยากจะขัดขืน ได้แต่ปล่อยให้ความรู้สึกล่องลอยตามแต่เค้าจะนำพาไป ความรู้สึกหนักอึ้งที่ถูกทาบทับอยู่เมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเบาหวิววาบหวาม ทรวงอกของผมกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะจูบหนักๆ ที่เค้าเน้นย้ำลงมาตรงหัวใจ จังหวะเต้นของมันโครมครามจนแทบจะทะลุออกมานอกอก

“หนูริท...”

เสียงเคาะประตูตามมาด้วยเสียงอบอุ่นที่ผมคุ้นเคย ดังขึ้นหน้าห้อง ร่างสูงใหญ่ที่ทาบทับอยู่ด้านบน ดีดตัวเองขึ้นอย่างรวดเร็ว แววตาตื่นเจือแววอาลัย คว้าเสื้อยืดคอกลมสีขาวที่ผมเป็นคนถอดให้เค้าเองกับมือเมื่อครู่ที่ผ่านมา ริมฝีปากอุ่นกดทาบลงมาที่ปากของผม ดูดเม้มรุนแรงจนรู้สึกชา

“หนูริท...พี่เข้าไปได้มั้ย” เสียงของคนที่ยืนรออยู่หน้าห้อง แฝงด้วยความกังวลที่ไม่มีเสียงตอบรับจากภายใน

“อื๊ออออ....พี่โน่.....ห้องน้ำ” ร่างสูงถลาไปตามทิศทางที่ผมชี้มือชี้ไม้บอกอย่างรวดเร็ว

ผมกระโดดลงจากเตียงพุ่งตัวไปที่ประตูทันจังหวะก่อนที่คุณรุจจะเปิดเข้ามาพอดี

“ริ...ริทเข้าห้องน้ำ” ผมแก้ตัวไปหน้าซื่อๆ พยายามยิ้มหวานที่สุดส่งให้พี่ชายคนโต

คุณรุจมองผมด้วยสีหน้าแปลกใจ

“หายโกรธพี่แล้วเหรอ” ผมกอดแขนเค้าออเซาะเอาใจ

“ริทเคยโกรธคุณรุจนานเหรอครับ”

“งั้นนอนเถอะ ราตรีสวัสดิ์ครับ” ฝ่ามือใหญ่ที่มอบความอุบอุ่นให้ผมเสมอ โยกศีรษะผมเบาๆ

“คุณรุจ.......” ผมคิดถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ สิ่งที่มหัศจรรย์และโลดโผนที่สุดในชีวิตที่ผมเคยพบ อยู่ๆ ก็เกิดความรู้สึกปั่นป่วนขึ้นในท้อง จนเริ่มไม่แน่ใจว่า ผมพร้อมแล้วแน่เหรอกับสิ่งนี้

“ริทนอนด้วย” ผมลากแขนนำทางคุณรุจไปที่ห้องนอนของเค้าอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ตัวเองจะเปลี่ยนใจ ตัดสินใจทิ้งใครบางคนไว้ในห้องน้ำตามลำพัง

Create Date : 11 มีนาคม 2554 Last Update : 12 ธันวาคม 2554 0:33:18 น. Counter : 263 Pageviews.		0 comments
Share Tweet