ชุดต้องรอด : Panthers  มณีจันท์

ฌอนวินสตัน-รอสส์ อาจจะเป็นหนุ่มเสเพลแห่งสังคมชั้นสูงแห่งนิวยอร์กแต่ใครเลยจะรู้ว่าภายใต้ความเจ้าสำราญของเขา ซ่อนลูกผู้ชายตัวจริงเอาไว้และการเดินทางสู่ดินแดนตะวันตกที่แสนป่าเถื่อนมันก็มีเหตุผลที่มากกว่าข่าวที่เขากระหายอยากได้และภารกิจนี้ก็ยิ่งเย้ายวนใจมากขึ้นเมื่อดาโกต้าแม่สาวลูกครึ่งอินเดียนแดงที่ปลุกเร้าสัญชาตญาณบางอย่างในตัวฌอนให้ลุกโชนอย่างไม่เคยเกิดขึ้นกับสตรีคนไหนกำลังแดนสู่จุดมุ่งหมายเดียวกันผู้ชายที่ไม่ค่อยปล่อยให้สิ่งที่ต้องการหลุดมือเช่นเขาก็จะไม่มีวันยอมที่จะให้ดาโกต้าปฏิเสธคำขอแต่งงานของเขาเป็นรอบที่สอง เมื่อพูดดีๆสาวเจ้าไม่ไยดี งานนี้ก็ต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมของเจ้าพ่อสื่อบีบดาโกต้าไม่ให้ปฏิเสธในสิ่งที่เขาต้องการ

เม้นท์ส่วนตัวนะคะ

เล่มสุดท้ายของชุดแล้วค่ะฟีน่าเลือกที่จะปิดเซ็ทด้วยนักเขียนประจำที่อ่านตลอดซึ่งไม่ต้องเดาก็น่าจะพอรู้ทางนิยายกันดีว่าจะเป็นเช่นไรแน่นอนนะคะว่าพระเอกของแม่มณีก็ยังหล่อ เร้าใจ แบดบอยขั้นเทพไม่เคยสนใจไยดีต่อจารีตประเพณีอันใดของสังคม แต่ประเด็นสำคัญถึงแกจะยังไม่รู้ว่ารักหากว่าอยากได้แม่สาวคนนี้ เขาก็ต้องทำทุกหนทางเพื่อให้ได้เธอมาครองและไม่สนใจสาวใดอีกแล้วงานนี้ต้องงัดทุกเล่ห์เหลี่ยมมาหลอกล่อสาวเจ้าให้ตรงหลุมพรางพระเอกของมณีจันท์ยังคงความเป็นตัวตนเดิมเป๊ะ แต่เราก็ยังชอบอยู่ดี

และความที่พระเอกเจ้าเล่ห์เพทุบายเสียขนาดนี้ นางเอกที่ว่าเก่ง ก็ยังตามเล่ห์พระเอกไม่ทันก็สาวน้อยวัยแค่สิบเก้ามีหรือจะไปทันพระเอกได้นางเอกอาจจะมีอาการงี่เง่าในบางช่วงเวลาที่เราก็คิดนิดๆว่า น้องจ๊ะ จะคิดมากไปไยเขาแสดงออกขนาด ไม่ต้องคิดเล็กคิดน้อยแล้วล่ะ แต่ทำไงได้ ก็พระเอกเล่นไม่พูดตรงๆว่ารักใครจะไปรู้ใจแต่อย่างน้อยนางเอกก็ยังพอมีหัวคิดในบางเหตุการณ์ที่เตือนตัวเองว่าอย่าไปเชื่อมากอาจจะเป็นแผนการร้าย ยังดีที่คิดได้ค่ะ ถ้าไม่ได้นี้ คงจะมีอาการเซ็งนางเอกเลยล่ะแต่ภาวะพ่อแง่แม่งอนมีไม่มากค่ะ รับได้ๆ

จะว่าลำเอียงรักหรือว่าอะไรก็บอกไม่ถูกนะคะแต่ฟีน่าอ่านป๋าฌอนแล้วชอบมากถึงแม้ว่าแกจะเป็นพวกชายเสเพลที่บรรดาเหล่าแม่ๆควรเก็บลูกสาวที่อ่อนต่อโลกให้ห่างจากแกแต่เสน่ห์แกเกินต้านไหวจริงๆหากตัวตนของพระเอกไม่น่าสนใจแค่ความเป็นหนุ่มเจ้าเสน่ห์ ลึกลงไปในหัวใจของเขาต่างหากที่เขาไม่ได้เห็นแก่ตัว เอารัดเอาเปรียบต่อคนที่ไม่เหมือนเขาเพียงผิวสีที่ต่างกันไม่ว่าการกระทำนั้นจะมาจากเหตุผลใด พวกเขาเป็นเชื้อชาติเดียวกับนางเอกหรือเขาต้องการหาพรรคพวกไว้เป็นสายข่าวแต่สิ่งที่ฌอนมอบให้มันมากกว่าเหตุผลเหล่านั้น เขาจะต้องไปเสี่ยงกับคนอินเดียนแดงทำไมในเมื่อเขาสามารถหาผลประโยชน์จากการที่ถือตัวว่าเป็นคนผิวขาวได้มากกว่าแต่เขากลับไม่ทำ นี้ล่ะลูกผู้ชายตัวจริงที่ซ่อนไว้จึงไม่แปลกที่พระเอกจะได้รับการยอมรับจากคนชนเผ่าอย่างไร้ข้อกังขา

ฟีน่าอ่านงานมณีจันท์มาเกือบทุกเล่มยกเว้นบางเล่มที่ดองไว้ไม่มีเวลา แต่ขาดไปแค่เล่มหรือสองเล่มเองรู้ทางนิยายกันมาพอสมควรล่ะ แต่ต้องบอกว่าเล่มนี้เป็นอีกเล่มที่ฟีน่ารู้สึกว่ามณีจันท์เขียนได้ดีมากเล่มหนึ่งเลยนะคะข้อมูลประกอบเรื่องค่อนข้างแน่น แต่ไม่หนัก เป็นแนวพาฝันสไตล์นิยายแปลที่เราเคยๆอ่านกันเลยค่ะอาจจะมีความรู้สึกทางความคิดแบบคนไทยบ้างเล็กน้อยแต่ถือว่าเทรนด์นิยายน้ำเน่าสากลก็ประมาณนี้

ในมุมของการมองลงไปว่าอะไรคือการต้องรอดของชนเผ่านางเอก เห็นได้ชัดว่าชาวอินเดียนแดงทุกคนต้องเสียอะไรไปบ้าง เพื่อให้มาซึ่งสิ่งที่ควรเป็นของเขาจนคนขาวอย่างพระเอกยังต้องอดสูใจที่คนที่เรียกตัวเองว่าเจริญแล้วกลับรุกรานเพื่อร่วมแผ่นดินอย่างหน้าด้านๆ จนเขาต้องยื่นมือเขามาช่วยพร้อมกับแผนการบางอย่างที่ต้อนนางเอกให้จนมุม

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ยังไม่ค่อยเด่นนักคือการที่บอกว่าตัวนางเอกเป็นผู้มีนิมิตฟีน่าว่าจุดที่จะชี้ให้เห็นความสามารถในด้านนี้ของนางเอกน้อยไปสักนิดค่ะบทไม่เด่นพอ คงเพราะว่าเนื้อเรื่องส่วนใหญ่ไปอยู่ที่ตัวพระเอกเสียมากกว่าความเป็นผู้มีนิมิตของนางเอกเลยไม่ได้ฉายแววเลยค่ะ

ในส่วนตัวขนบธรรมเนียมอะไรของคนอินเดียนแดงอาจจะไม่ลงลึกหรือชัดเจนมากนักเป็นการพูดในมุมกว้างๆเนื่องจากการดำเนินเรื่องส่วนใหญ่มาจากพระเอกที่เป็นคนผิวขาวแค่จำเป็นต้องเข้าไปร่วมเป็นส่วนหนึ่งของชนเผ่าแต่ก็ถือว่ายังพอเห็นภาพได้อยู่ค่ะว่านี้อยู่ในหมู่คนอินเดียนแดงจริงๆ

สภาพสังคมในเรื่องแม้ช่วงแรกๆจะเป็นการเล่าถึงสังคมนิวยอร์กที่ต่างกันราวฟ้ากับเหวในดินแดนที่พระเอกจะเดินทางไปก็เล่าได้น่าสนใจ แม้จะมีบางอย่างขัดใจอย่างเช่นฉากที่นางเอกบ่ายเบี่ยงไม่อยากจะสนทนากับพระเอกและมีท่าทางอึดอัดต่อการเข้าสังคม พระเอกจึงคิดจะพานางเอกไปเดินเล่นในสวนถึงแม้ว่านางเอกจะไม่ตอบตกลงแต่การเดินไปสู่สวน โดยมีพระเอกเดินตามไปง่ายๆมันดูจะขัดแย้งต่อสังคมที่ยังขีดเส้นให้การที่ชายและหญิงไปพบปะกันในลับตาคนเป็นเรื่องไม่ปกติแม้นางเอกจะเป็นลูกครึ่งอินเดียนแดงกับคนผิวขาวที่ไม่เคร่งเท่าไร แต่เธอก็เป็นลูกสาวคนมีฐานะคนหนึ่ง ย่อมต้องวางตัวไม่ให้ถูกครหาง่ายๆ อันนี้ฟีน่าดูเป็นคนเคร่งขรัดไปสักนิดนะคะแต่ถ้าไม่คิดอะไรมากก็ไม่ได้แย่อะไรแค่เรารู้สึกไปเองว่ามันไม่สอดคล้องกับสังคมเล็กน้อยค่ะ

รวมไปถึงการแต่งตัวของนางเอกมันก็อาจจะมีข้อคัดค้านว่า นางเอกไม่ใช่สาวผิวขาว เธอจึงทำแต่สิ่งที่พอใจแต่การขี่ม้าวิธีคล่อม แถมใส่กางเกงขี่ม้าอีก ยังไม่ได้รับการยอมรับสักเท่าไรแม้ว่านางเอกจะไม่ค่อยสนใจ แต่เมื่อเธอก้าวมาอยู่ในโลกของคนขาวก็น่าจะรับเอาเรื่องการแต่งกายที่ถูกต้องตามสมัยนิยมไว้บ้าง เมื่อเธอออกไปสู่ดินแดนตะวันตกมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกสักเท่าไรกับการกระทำนี้ค่ะดังนั้นฉากที่นางเอกใส่กางเกงขี่ม้าท้าทายสายตาสังคมผู้ดีนิวยอร์กนี้ดูจะขัดแย้งไปสักหน่อยนะคะ หรือในอีกฉากหนึ่งที่ฟีน่าคิดว่าอาจจะสื่อสารผิด ฉากที่ปลดตะขอชั้นในคือฟีน่าไม่รู้หรอกว่ายุคนั้นมีตะขอแล้วหรือยังแต่ชั้นในเนี่ยยังไม่ใช่ยกทรงแบบตะขอหลังที่เราใช้กันนะคะ ยังเป็นบังทรงคอร์เซ็ตกันเท่านั้น อ่านแล้วสะดุดเลยว่าทำไมมีเสื้อชั้นในยุคเราไปโผล่ในเล่มนี้ด้วยค่ะ

ความสามารถและการรู้เล่ห์เหลี่ยมในเชิงธุรกิจของนางเอกปูมาค่อนข้างดี เพราะนางเอกนี้ไม่ใช่เล่นๆ แต่เราเชื่อได้ว่าเธอจบด้านนี้จริงๆเพราะพ่อของนางเอก ได้จ้างอาจารย์มาสอนนางเอกถึงที่บ้าน เพราะยังไงก็ตามสังคมในยุคนั้น ผู้หญิงจะเข้าไปเรียนสูงๆ ไม่ใช่สิ่งที่ชนชั้นสูงจะยอมรับกันผู้หญิงมีหน้าที่แม่บ้านแม่เรือนมากกว่ารู้หนังสือ การที่นางเอกมีไหวพริบในด้านนี้จึงไม่แปลกและทำให้ฟีน่าเชื่อได้ว่าเธอรู้เรื่องจริงๆ

การใส่ข้อมูลในนิยายฟีน่ามักจะพูดบ่นๆว่า ในบางเล่มของมณีจันท์ เนื้อนิยายกับเนื้อสาระมันไม่ผสมเป็นเนื้อเดียวกันเลย เหมือนเป็นน้ำกับน้ำมันที่มีชั้นบางๆกั้นไว้ในเล่มนี้ บางช่วงก็กลืนกันดี แต่บางช่วงอย่างเช่นช่วงจบมันเหมือนการใส่สาระที่ไม่ได้ถูกย่อยให้ละเอียดและมาปั่นรวมกับเนื้อนิยายเลยค่ะมันโดดโทนกันมากเหมือนว่าเราบทความทางวิชาการเกี่ยวกับอินเดียนแดงแล้วเอามาสอดไว้ในเนื้อนิยายคือถ้าเปลี่ยนสำนวนให้เหมือนบทความในหนังสือพิมพ์หรืออะไรก็ตามทีแล้วทำให้เราคิดว่าอ่านเนื้อความเป็นส่วนหนึ่งของงานสำนักพิมพ์ฟอสเตอร์จะไปด้วยกันดีกว่าค่ะเหมือนบางช่วงที่นิยายได้ทำแบบนั้น

ในตัวไฟล์ที่ฟีน่าอ่านคำผิดนี้เจอบ้างประปรายประเภทจากตัวหนังสือภาษาไทยก็กลายเป็นตัวภาษาอังกฤษโดดมาแทน ไม่ปัดย่อหน้า ไม่ปัดขึ้นตอนใหม่หรือคำผิดที่เห็นชัด เผ่าซูว์ คือทั้งเล่มเขียนซูแบบนี้หมดมาเจออยู่ตัวหนึ่งที่หลุดมาได้เช่นไร

แต่ถ้าพูดถึงความสนุกในเนื้อหาความเป็นนิยายพาฝันเรียกว่าถูกใจค่ะ คำสมัยมีบ้างประปรายแต่ไม่จัดเต็มจนสะดุดและส่ายหน้าว่าไม่ใช่นางอิจฉาก็ไม่มาโทนนางร้ายตามละคร เป็นพวกแอบเงียบๆภายใต้ท่าทางกุลสตรีที่งามพร้อม แต่ถูกใจสุดก็คงเป็นความหน้าด้าน หน้าทนของพระเอกที่ตรูจะเอานางเอกมาเป็นเมียนี้ล่ะ ขอแต่งงานดีๆไม่ชอบต้องให้ใช้เล่ห์เหลี่ยม แต่เห็นๆกันว่า พระเอกเสียเปรียบทุกประการคือนอกจากจะเสียหัวใจแล้วทรัพย์สินของเขาก็ต้องเป็นของนางเอก วัดใจกันไปเลยว่าทุ่มขนาดนี้ยังจะกล้าหันหลังให้หรือเปล่า คือถ้านางเอกไม่ยอมรับนี้จัดว่าโง่เต็มทนแต่มันก็ทำให้เห็นว่า สำหรับพระเอกที่บอกกับนางเอกเองว่าคนที่รวยเป็นอาชีพแบบพระเอก เขาให้ความสำคัญกับอะไรมากที่สุด

และที่ยังทำให้เรารู้สึกดีกับพระเอกมากก็คือไม่ว่าจะยังไงก็ตาม นางเอกถูกต้องเสมอในสายตาเขา ใครบังอาจทำให้นางเอกรู้สึกแย่ต้องเจอกับเขาก่อน นางเอกเองก็ยังอึ้งนึกว่าพระเอกจะโกรธเธอทำนองที่ทำให้เขาเสียชื่อว่าเธอควบคุมอารมณ์ไม่อยู่แต่เปล่าเลย พระเอกดันแค้นกว่านางเอกเสียอีก ต้องแบบนี้ค่ะเข้าข้างนางเอกคนเดียวพอ ทดแทนกับอาการง๊องแง๊งในบางเวลาของนางเอกได้ที่อยากจะบอกว่า หนูเอ๋ยคิดมากทำไมเนี่ย ตาบอดหรือไงย่ะแต่เวลานางเอกง้องอนพระเอกก็น่ารักดีนะคะ

งานมณีจันท์เล่มนี้เป็นอีกเล่มที่ฟีน่าชอบมากเล่มหนึ่งเลยล่ะเพราะเนื้อหาเรื่องสนุกแกนหลักของคาแร็คเตอร์ตัวละครอาจจะไม่ต่างไปจากเดิมแต่มณีจันท์มีความสามารถอย่างหนึ่งที่เล่าสไตล์ปกติของตัวเองให้สนุกได้ทุกเล่มมากน้อยตามแต่ความชอบของคน ความเป็นจริงเป็นจังของเรื่องก็นับว่าค่อนข้างแน่นแต่ไม่หนักอ่านแล้วมองเห็นสังคมในยุคนั้นมากขึ้น ความหวาน ความน่ารักมาในรูปพระเอกเจ้าเล่ห์หลอกล่อนางเอกให้ตกหลุมพรางตลอดเวลา ที่สนุกมาก บางมุกก็แบบว่าฟีน่าชอบมากอย่างเช่นนางเอกเป็นเหมือนผู้มีนิมิต ก็เลยจะทำดรีมแคชเชอร์ให้พระเอกจะได้ไม่ฝันร้ายอีกแต่พระเอกบอกหน้าตาเฉยว่า เอาคนทำมาอยู่จะดีกว่าได้ผลกว่าดรีมแคชเชอร์อันเล็กนิดเดียวหรืออารมณ์ขันร้ายๆของการเหน็บแนมเสื้อที่คนชนเผ่ามอบให้ที่บอกว่าป้องกันคนใส่จากอันตรายแต่ทำไมเขายังโดนยิงอีก ไม่ขลังจริงนี้แบบนี้

และบทสรุปของเรื่องที่ทำให้เห็นเลยว่าใช่ว่าคนขาวกับคนผิวสีจะอยู่ร่วมกันไม่ได้ แม้ว่ามันจะมีความเจ็บปวดและขมขื่นปะปนอยู่หากแต่พระเอกและนางเอกก็พยายามทำดีที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อให้คนที่พวกเขารักได้มีความสุขกันอย่างที่พวกเขาเคยเป็นแม้ว่ามันจะไม่มีวันเหมือนเดิมหรืออย่างที่พวกเขาเคยเป็นก็ตามที

รีวิวครบเจ็ดเล่มแล้วคิดเห็นยังไงกันบ้างก็คุยให้ฟังบ้างนะคะ และการที่ฟีน่าบอกว่าเล่มโน่นชอบเล่มนี้ไม่แนว ก็ไม่ได้หมายความว่าเล่มที่ฟีน่าไม่แนวจะไม่ดีแค่จริตในการอ่านไม่ตรงกับการเขียนก็เท่านั้นค่ะ ต้องลองได้อ่านและพิจารณากันเองรสนิยมและความชอบของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ก็เหมือนนิยายดีก็คือนิยายที่เราชอบค่ะ

Create Date : 02 มกราคม 2557
Last Update : 2 มกราคม 2557 8:55:59 น.		1 comments
Counter : 6802 Pageviews.
Share Tweet