เป็นหวัดรอบ 2 / สมัครเรียน / พูดมาก / ปากบวม

คำเตือนก่อนอ่าน : รูปน้อยมากๆๆๆ ถึงน้อยมากที่สุด ฮ่าๆๆ ช่วงนี้แม่ขี้เกียจถ่ายรูป 2 ลิงมากๆ

==============================================

หลังจากพี่ป่านถ่ายทอดตะขาบหวัดให้กับน้องปอไปเรียบร้อยตั้งแต่คราวที่แล้ว เด็กๆก็ทยอยหายกันไปตามคิว หลังจากนั้นตะขาบหวัดก็แหกโค้งไปโดนย่า (ถึงขนาดต้องแอ๊ดมิทไป 2 อาทิตย์) ป๊า ป้า ปู่ แล้วก็วนกลับมาที่พี่ป่านกะน้องปออีกรอบ ฮือๆ แถมรอบนี้แม่ยังโดนหางเลขอีกด้วย ...ปกติแม่จะรอดมาได้ทุกครั้ง ด้วยสโลแกนประจำตัว "ห้ามป่วย ห้ามตาย" แต่คราวนี้ไม่รอดละจ้า

จนถึงตอนอัพบล็อกวันนี้ พี่ป่านก็ยังไออยู่เลย น่าสงสารมากๆ

...หายกันไวๆนะจ๊ะ เด็กๆทั้งหลาย

==============================================

กลับมาถึงเรื่องที่แม่อยากเขียนเก็บไว้มั่งดีกว่า หลังจากที่เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จากอาทิตย์เป็นเดือน เดี๋ยวยังไม่มีรูปติดบัตรของแม่มั่ง เดี๋ยวพี่ป่านเป็นหวัดมั่ง เดี๋ยวไหว้ตรุษจีนมั่ง เดี๋ยวย่าไม่สบายมั่ง แม่ก็เลยผลัดมาหลายอาทิตย์ละ

ในที่สุดก็ถือฤกษ์ดีวันเกิดป๊า พาพี่ป่านไปสมัครเรียนเลยดีกว่า ขืนผลัดไปเรื่อยๆ เดี๋ยวนึกได้อีกทีจะเปิดเทอมพอดี แหะๆ พอตัดสินใจว่าไปสมัครซะเลย ก็เลยจับ 2 สาวเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วชวนกันเดินออกไปที่โรงเรียนเลย

โรงเรียนของพี่ป่าน (ตอนนี้พูดได้เต็มปากละ เพราะว่าสมัครเรียนเรียบร้อย จ่ายค่าเทอมเรียบร้อย) อยู่ใกล้บ้านมากๆ เวลาโรงเรียนมีกิจกรรมอะไร ก็จะได้ยินเสียงดังมาถึงบ้านเสมอ ...ใกล้บ้านขนาดนี้ หนูจะไปโรงเรียนสายรึเปล่าน้อ (กลัวว่าพี่ป่านจะไปโรงเรียนสายโดยการถ่ายทอดทางพันธุกรรมจากแม่จริงๆเลย)

พอไปยื่นใบสมัคร ก็ถึงเวลาประเมินเด็กน้อยที่ห้อง play & learn เป็นห้องเล็กๆที่มีทีวี ของเล่นเยอะแยะเลย

ตอนเข้าไปครูไม่ให้ตั้งตัวเลย กวักมือเรียกมามะมานี่ดีกว่า

ครู : อันนี้อะไรค๊า (หน้าแรกเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัสสีแดงแป๊ด)
พี่ป่าน : สีแดง
ครู : อันนี้สีอะไรค๊า (รูปส้ม)
พี่ป่าน : (หมุนตัว 2 รอบ) โอ๊เหร่น...ส้มมมมม
ครู : (โอ๊ว..หม่ายก๊อดดดด) แล้วอันนี้สีอะไรค๊า (รูปดอกไม้สีม่วง)
พี่ป่าน : ...ไว้โอเล็ต สีม่วง ดอกเยียบีร่า
ครู : อ่ะฮ้า นี่ดอกเยียบีร่าเหรอคะเนี่ย
แม่ : (มองซ้ายมองขวา หาปี๊บคลุมหัว ก๊ากๆๆ)
ครู : แล้วอันนี้สีอะไรค๊า
พี่ป่าน : เย้นโหล่...สีเหลือง ดอกทานตะวัน (เน้นเสียงแบบมั่นใจมาก)
แม่ : (ป๊าดดดดดดดด ดอกดาวเรืองตะหากลูก ฮ่าๆๆ)

แล้วหลังจากนั้นแม่ก็ไปนั่งคุยกับครูอีกคนนึง เป็นการสัมภาษณ์ผู้ปกครองเล็กน้อย ปล่อยพี่ป่านเล่นกะครูไปเรื่อยๆ พี่ป่านก็มีแว้บๆมาเรียกหาแม่เป็นระยะ

ครูเอาหัวไก่มาให้ใส่ พี่ป่านก็ยอมใส่นะ แถมบอกว่ามันคือมงกุฎหัวไก่อ่ะ ใส่เสร็จไปยืนส่องกระจกแล้วบอกว่า "สวยจัง" กร๊ากๆๆๆ ชมตัวเองก็เป็นวุ้ย

พี่ป่านทำเอาครูฮาแตกก็ไอ้ตอนที่ดูรูปสัตว์เนี่ยแหละ ตอบได้ตอบไปไม่มีปัญหา พอครูชี้รูปลิง พี่ป่านก็บอกว่า "มั้งกี้...ลิง" แล้วก็ลุกขึ้นมาเต้นท่าตลกๆแล้วพูดว่า "พี่ป่านโตขึ้นเป็นชะนี ร้องป๊วกๆๆๆๆ" กร๊ากๆๆๆ หมดกันลูกสาวช๊าน ภาพพจน์กุลสตรีที่อุตส่าห์สั่งสมไว้หายหมดเลยอ่ะ

สรุปว่าการประเมินพี่ป่านทำได้ค่อนข้างดี มีในส่วนของการเข้ากับคนแปลกหน้าแล้วก็สมาธิอยู่ในระดับพอใช้ แต่แค่นี้แม่ก็พอใจแล้วนะ เพราะพี่ป่านอยู่กับแม่มาตลอด ช่วงก่อนหน้านี้เคยกลัวคนแปลกหน้าชนิดที่เห็นหน้าระยะประชิดไม่ได้เลย ร้องไห้หยั่งกะตุ่มแตก ส่วนเรื่องสมาธิคงเป็นเพราะว่าแม่นั่งอยู่ในห้องด้วย พี่ป่านเลยชอบวิ่งมาคุยด้วย

พอเสร็จเรียบร้อย จ่ายค่าเทอม ก็ได้กระเป๋าเป้ของโรงเรียนมา 1 ใบ ตอนแรกแม่กะว่าจะไปซื้อเป้คิตตี้มาให้ แต่ไปๆมาๆเปลี่ยนใจ ใช้ของโรงเรียนไปละกันนะลูก ประหยัดๆๆๆ ท่องไว้ๆๆๆ

วันนั้นผ่านไปได้ดีกว่าที่คิด เพราะหลังจากนั้นพี่ป่านยังพูดอยู่บ่อยๆว่า "แม่ขา พาไปสมัครเรียนอีกสิน๊า"

==============================================

พอสมัครเรียนเรียบร้อย ก็มีนัดกิน MK กะแก๊งข้าวเช้าที่ออฟฟิศแม่ (สมัยแม่ยังทำงานอยู่ ลงไปนั่งกินข้าวเช้ากันทุกวัน แต่กินตอน 9 โมงนะ ฮ่าๆๆ) พี่ป่านกินเยอะมากๆๆๆๆๆ ตบท้ายด้วยบานาน่าสปลิทอีกเกือบหมดถ้วย (แต่แม่ช่วยจัดการกล้วยหอมให้ ไม่งั้นลูกแม่จุกพุงแน่ๆ)

แถมยังเจอป้าๆแกล้งด้วยการเทมะนาวให้พี่ป่านกิน ...จริงๆคือพี่ป่านบอกว่าจะกินมะนาว ป้าๆเค้าเลยสนองให้ เห็นหน้าพี่ป่านแล้วก็ขำ แบบหน้าตากลุ้มใจเหมือนโดนบังคับให้กินหยั่งงั้นแหละ

==============================================

หลายอาทิตย์ก่อนปู่ชวนไปเก็บมะยม พี่ป่านกะน้องปออาบน้ำอยู่กระเด้งขึ้นมายืนเลยท่องใหญ่ "ไปเก็บมะยมกัน" แต่พอไปถึงพี่ป่านเห็นดงหญ้าสูงๆเลยเปลี่ยนใจบอก "ไม่เอา ไม่เข้า" แม่เลยเข้าไปเก็บมะยม พอพี่ป่านเห็นเข้าเลยนึกสนุกมั่งละ แทบไม่อยากกลับบ้านเลย

เก็บมะยมเสร็จปู่ชวนไปตัดกล้วย พอลงจากรถแม่เอาหม้อใส่มะยมวางไว้ด้านหลัง พอพี่ป่านกลับมาขึ้นรถ เรียกหา "หม้อๆ" (หม้อใส่มะยม) กลับมาบ้านโม้ไปสามวันว่าสนุกมากๆๆๆ

จนถึงทุกวันนี้พี่ป่านยังบอกแม่อยู่เรื่อยๆว่า "ไปเก็บมะยมกันอีกน๊า" ไว้รอให้มะยมมันออกลูกเยอะๆก่อนน๊า แล้วปู่คงพาไปอีกอ่ะ

มะยมที่เก็บมาได้ พอคัดทิ้งไปแล้วก็แบ่งมาทำได้ 2 อย่าง เค็มโค่ดๆทุกอย่าง ฮ่าๆๆ





==============================================

ตอนนี้พี่ป่านยังอยู่ในโหมดช่างพูด แม่ก็เลยเข้าโหมดช่างแกล้งลูก

เรื่องช่างพูดนี่พูดมากจริงๆ มีอยู่วันนึงย่ากะน้องปอนอนตอนเย็นอยู่ พี่ป่านก็พูดๆๆๆๆๆ
แม่ : จุ๊ๆ พูดเบาๆสิลูก เดี๋ยวคุณย่ากะน้องตื่นนะ
พี่ป่าน : ต้องพูดเบาๆ เดี๋ยวน้องตื่น (แต่เสียงยังดังเท่าเดิม)
แม่ : ใช่จ้า เบาๆนะลูก
พี่ป่าน : (พูดไปเรื่อยเลย)
แม่ : (ส่งสายตาพิฆาต)
พี่ป่าน : พี่ป่านต้องพูดเบาๆซี่ เดี๋ยวน้องตื่นน๊า (ดูเหมือนจะเสียงดังกว่าเดิม)
แม่ : (พยักหน้า) ช่ายแล้ว
พี่ป่าน : (พูดต่อไปไม่หยุดยั้ง)
สรุปว่าวันนั้นพี่ป่านพูดตลอดจนย่ากะน้องตื่นจริงๆเลยอ่ะ ฮือๆๆๆ ไอ้เด็กพูดมาก

เวลาอ่านนิทาน บางทีแม่แกล้งอ่านภาษาอังกฤษ พี่ป่านจะรีบบอกเลย "ไม่เอาภาษาอังกฤษ เอาภาษาไทย" ถ้าแม่ไม่เลิกอ่าน พี่ป่านก็จะพูดประโยคเดิม แต่เสียงจะแหลมขึ้นเรื่อยๆ ฮ่าๆๆ

แต่วันนี้แม่เปิด game online ของ elmo พี่ป่านลองกดแป้นภาษาไทยบอกว่า "ให้เอลโม่พูดท.ทหาร" แม่เลยบอกว่า "เอลโม่เป็นฝรั่ง พูดไทยไม่ได้ ถ้าพี่ป่านอยากพูดกะเอลโม่พี่ป่านต้องพูดภาษาอังกฤษนะ รู้มั้ย" พี่ป่านเลยบอกว่า "หนูจะพูดภาษาอังกฤษ" ...แล้วแม่จะสอนพี่ป่านได้ป่าวเนี่ย ความรู้ก็คืนครูหมดแล้วอ่ะ

ส่วนเรื่องนับเลข พี่ป่านนับของได้ถึง 5 ถ้าเกินกว่านี้มีมั่ว ถ้าบางทีชวนนับไปเรื่อยๆ พี่ป่านก็จะบอกว่า "ไม่เอา ไม่นับเลขแล้ว" ...อืม สงสัยไม่ชอบเลขนี่คงถ่ายทอดทางพันธุกรรมเนอะ ฮิๆ

ที่บ้านเราบางช่วงก็จะมีแมงเม่าเยอะมากเลย เวลาแมงเม่าบินมาย่าก็จะให้ปิดไฟมืดตื๋ด หลังๆพี่ป่านเลยมีหน้าที่สังเกตว่าแมงเม่ามาเมื่อไหร่ พี่ป่านจะรีบบอกทันที "แมงเม่ามาแล้ว ปิดไฟเร็ว"

แล้วพี่ป่านก็ชอบเอากางเกงของน้องปอมาใส่
แม่ : อูย พี่ป่าน กางเกงน้องตัวเล็กนิดเดียวเองอ่ะ พี่ป่านใส่เดี๋ยวก็ขาดกันพอดีอ่ะลูก
พี่ป่าน : งี้รอให้กางเกงน้องโตก่อนเนอะ
...ก๊ากๆๆๆ กางเกงนะเฟ้ย ไม่ใช่ต้นไม้

อันนี้ก็ฮามาก ตอนไปบ้านอาม่า แม่แกล้งถามพี่ป่าน
แม่ : หูย พี่ป่านอ่ะ กินเยอะแบบนี้เดี๋ยวก็อ้วนหรอก
พี่ป่าน : (มองหน้า)
แม่ : เออนี่ พี่ป่านอ้วนป่ะ
พี่ป่าน : พี่ป่านไม่อ้วน กำลังโต เด็กกำลังโต

==============================================

ส่วนน้องปอก็อยู่ในโหมดซนเป็นลิง ซนมากๆ ชอบลากเก้าอี้ไปวางตรงอ่างล้างมือแล้วก็ปีนขึ้นไปเขย่งจะล้างมือกะเค้ามั่ง แต่ยังไงหนูก็ยังเตี้ยไปอยู่ดีนะจ๊ะ กินข้าวเก่งๆแล้วจะได้โตไวๆน๊า

วันก่อนที่บ้านอาม่า น้องปอก็ลากเก้าอี้ไปวางไว้ข้างเตียงแล้วปีนขึ้นไปเล่นบนเตียงอาม่าเฉยเลย เตียงอาม่าสูงมากๆเลยอ่ะ เห็นแล้วน่าหวาดเสียว

แต่ถึงหนูจะซน แสบ ขี้วีนยังไง หนูก็ยังน่ารักสำหรับแม่เสมอ

แล้วก็เข้าใจภาษาคนตั้งเยอะแล้ว แล้วก็เริ่มพูดบ้างนิดหน่อย

คำแรกสำหรับน้องปอที่ทำให้หัวใจพองโต ก็คือ "ป๊า" ทำเอาป๊าหน้าบานเป็นจานบินไปเลย แถมหันมายักคิ้วอีกแน่ะว่าเห็นมั้ย เรียกป๊าได้ก่อนแม่อีก เชอะ

จริงๆแล้วคำแรกที่น้องปอเรียกคนในบ้านก็คือ "ป่าาาาาาาาาา...ง" พี่ป่านตะหากย่ะ

ส่วน "ปู่" น้องปอก็ทำปากส่งเสียง ปุๆๆ

แล้วล่าสุดวันก่อนนี้เองน้องปอเรียก "แม๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงดังเชียว ชื่นใจๆๆ

นอกนั้นก็ แม(แมว) มา(หมา) น่าม(น้ำ) ปา(ปลา)

เดี๋ยวนี้น้องปอก็รู้เรื่องเยอะมากๆ เวลาออกไปนอกบ้าน ถ้าเรียกน้องปอให้กลับมาใส่รองเท้าก่อน หนูก็เดินกลับมาเปิดตู้คุ้ยหารองเท้าของหนู แต่วันนั้นไม่รู้หนูไปขี่เรือของใครมา ฮ่าๆๆ



พักนี้หนูชอบรองเท้าแตะกะรองเท้าหนีบมากเลย พยายามจะใส่เองให้ได้ ดีละลูก ช่วยเหลือตัวเองเป็นไวๆ แม่จะได้เหนื่อยน้อยหน่อย คิกๆ

==============================================

อาทิตย์ที่แล้วตอนอยู่บ้านอาม่า ตอน 4 ทุ่มพี่ป่านก็ยังไม่หลับ เอามือจับปากไปเรื่อยๆ แม่นึกว่าพี่ป่านปากแห้งเลยดึงปากเล่น พอแม่ลุกขึ้นมา พี่ป่านก็ลุกตามมานั่งคุยกะแม่ (ปิดไฟมืดตึ๊ดตื๋อ) ก็คุยกันไป แม่ก็เห็นแว้บๆ รู้สึกว่าพี่ป่านปากหนาๆอ่ะ แต่คิดว่าตาฝาด คุยกันอยู่ซักพักนึง คาใจจังวุ้ย เปิดไฟดีกว่า อ่ะจ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก



บวมเป่งเลยอ่ะ ตอนนั้นนึกถึงกุ้ง MK ที่กินกะพวกป้าๆ แต่แอบคาใจว่าก็เคยกินมาหลายหน ไม่เคยเป็นนี่หว่า

แต่ตอนนั้นเลิกนึกก่อน รีบพาไปรพ.อย่างด่วนเลย ขนาดพี่ป่านปากบวมตุ่ยก็ยังพูดมากอยู่ดี พูดตลอดเวลาจนคนขับแท็กซี่ได้ยินพี่ป่านบอกว่า "ปากบวมมากเลย" เลยหันมาถามว่า "อ้าว ปากบวมเหรอเนี่ย ยังคุยเก่งอยู่เลยนะ" ก๊ากๆๆ

หมอตรวจแล้วบอกว่าเป็นอาการแพ้ คงแพ้กุ้งที่กินไป (แต่เคยกินแล้วไม่แพ้นี่นา)

ก็สรุปว่าให้หมอฉีดยาเลย จะได้ยุบไวๆ สงสารพี่ป่านจังเลย ปากก็บวม แถมต้องโดนฉีดยาอีก

ตอนรอฉีดยา แม่ก็เตี๊ยมพี่ป่านอยู่เรื่อยๆว่าเดี๋ยวไปฉีดยาไม่ต้องร้องไห้นะ เจ็บนิดเดียวเหมือนมดกัดเอง แป๊บเดียวก็หาย เดี๋ยวจะฉีดยาตรงแขนเหมือนที่เราเล่นเป็นคุณหมอกันนะ

ปรากฏว่า...พยาบาลขอฉีดก้น กร๊ากๆๆๆ พี่ป่านรีบบอกไม่อ๊าววววว ไม่ฉีดก้น พยาบาลก็ไม่รอช้า พอแม่ล็อคตัวเรียบร้อย พยาบาลก็รีบดึงกางเกงลง พี่ป่านก็ดิ้นกะแด่วๆ "ไม่ถอดกางเก๊งๆๆๆๆ" ฮ่าๆๆ ขำอ่ะ แต่ก็ไม่ร้องไห้เพราะฉีดยา แต่น้ำตาคลอเพราะโดนถอดกางเกงนี่แหละ

พอฉีดยาเสร็จแม่ก็นึกขึ้นได้ว่ามีอยู่อย่างนึงที่พี่ป่านเพิ่งเคยกินเป็นครั้งแรก ก็คือยา psudoephedrine นี่เอง กินไปตอน 2 ทุ่ม พอ 4 ทุ่มพี่ป่านก็มีปากเหมือนแองเจลิน่า โจลี่ซะเลย ก๊ากๆๆ เลยเข้าไปแจ้งหมออีกที จะได้ลงประวัติไว้

==============================================

มะระรูปนี้ถ่ายไว้ 2-3 อาทิตย์ที่แล้วแน่ะ กลับมาจากบ้านอาม่าตกใจเลย มันยกพลขึ้นบกเหรอเนี่ย ไม่อยู่บ้านไม่กี่วันโตผิดหูผิดตา แต่ถึงตอนนี้ก็ไม่โตกว่านี้ซักเท่าไหร่ แถมหักไปหลายต้นเพราะโดนฝนสาด ฮือๆๆ



ส่วนมะเขือเทศ ลืมๆมันไปซะ เพราะเมื่อวานพี่ป่านไปนั่งยองๆข้างกระถางแล้วบอกว่า "แม่ๆ มันเหี่ยวหมดเลยล่ะ"

==============================================

พักนี้แม่สุดแสนจะขี้เกียจชวนพี่ป่านเล่นนั่นเล่นนี่ แต่หลังๆเริ่มขยันขึ้นมานิดนึง ชวนพี่ป่านเล่นสีน้ำ

ศิลปะของแม่ตามคำสั่งของพี่ป่าน ใช้นิ้วแปะๆเอา



กล้วยหวีแรกในชีวิตของพี่ป่าน ตอนแรกงามกว่านี้นิดนึง แต่แม่ดันโลภบอกพี่ป่านว่า แม่อยากได้ 5 ลูกอ่ะ พี่ป่านเลยเติมแบบเบียดๆไปอีก 2 ลูก มอมแมมเลย



แม่บอกว่าพี่ป่านลองมองออกไปนอกรั้วนะ เห็นต้นมะม่วงไม๊ วาดต้นมะม่วงให้แม่ดูหน่อยได้ป่าว พี่ป่านก็สะบัดพู่กันวิ้วๆๆๆๆ

ตอนหนูใช้สีเขียวระบาย แม่ก็อืม...เข้าเค้าๆ แต่พอหนูวาดเสร็จ หนูบอกว่า "เครื่องซํกผ้า" กร๊ากๆๆๆ มิน่าล่ะ ดูชุลมุนพิกล

เสร็จแล้วพี่ป่านก็สะบัดพู่กันวาดกล้วยให้แม่กิน 3 ลูก ใช้ได้ๆ



==============================================

สุดท้ายนี้ ฝากโค้ดลับจากพี่ป่านถึงทุกคนค่ะ

สู้ตายค่า



ค้าราบ่าว แด่ง



love everybody นะค๊า

Create Date : 22 กุมภาพันธ์ 2551		7 comments
Last Update : 3 มีนาคม 2551 15:34:17 น.
Counter : 817 Pageviews.
Share Tweet