ตะพาบตกขบวน กม.69 อาณาจักรใหม่ เขาก้าวเดินขึ้นไปทีละก้าว ทีละก้าว อย่างม่ันคง ท่ามกลางสภาพอากาศที่เย็นเฉียบจนหนาวบาดลึกเข้าไปถึงกระดูก เสียงสายลมหวีดร้อง พัดผ่านกิ่งและใบของเหล่าต้นไม้ คล้ายเสียงดนตรีอันไพเราะตามธรรมชาติ หากแต่คล้ายกับการกรีดร้องอันน่าสะพรึงกลัวหากฟังผ่านหูและสำนึกของมนุษย์ ขาของเขายังคงมั่นคงและแข็งแกร่งไม่ต่างกับที่ผ่านมา จนในที่สุดเมื่อถึงจุดที่สูงที่สุด... เขายืนนิ่งสงบ หลับตาและรับฟังเสียงของสายลม เสียงอื่นๆรอบตัว ลมหายใจอันอุ่นร้อนถูกขับพ่นออกมาจากปาก เป็นการถอนหายใจครั้งแรกในรอบหลายสิบปีที่ผ่านมา ลมหายใจอุ่นๆนั้นผสมไปด้วยความทุกข์เศร้า สุขสม และความเสียดาย การผลัดพลาดผิดพลั้งมากมาย... "มันไม่ง่ายเลย..." เขาคิดในใจ สองแขนและสองมือของเขาห้อยอยู่ข้างตัว ที่ปลายน้ิวมีของเหลวสีแดงหยดย้อยอยู่บางส่วนแห้งกรังไปตามสภาพอากาศ ฉับพลันนั้นเขาลืมตาขึ้นมองไปยังภาพเบื้องหน้า ความกว้างใหญ่และไพศาลของ อาณาจักรแห่งใหม่ ปรากฎขึ้นด้านหน้า ความยิ่งใหญ่อลังการและสวยงามในมุมมองของมนุษย์ทำให้คนที่แข็งกระด้างอย่างเขาอดตะลึงและสั่นเท้ิมไม่ได้... ไม่..เขาไม่ได้สั่นเพราะความหนาว ไม่ เขาไม่ได้สั่นเพราะความสวยงาม ไม่ .เขาไม่ได้สั่นเพราะความตื้นตันใจ และ ไม่ ..เขาไม่ได้สั่นเพราะความสาแก่ใจ หากแต่เขาสั่นเพราะความกลัวผสมปนกับความเสียใจอย่างสุดขีด!! นี่หรือคือสิ่งที่เขาพยายามมาทั้งหมด สิ่งที่เขาแลกมาด้วยทุกสิ่งทุกอย่างของชีวิต คนรอบตัวเขา คู่ชีวิตของเขา ลูกในไส้ หลานร่วมสายเลือด เพื่อนสนิทที่ยอมตายแทนกันได้ ทุกๆอย่างที่แลกไปรวมมาอยู่ที่หยดของเหลวสีแดงที่ตอนนี้แห้งกรังแข็งสนิทไปแล้วที่ปลายมือของเขาทั้งสองข้าง มือของเขาเริ่มสั่นไหวเล็กน้อย และไม่นานก็กลายเป็น การสั่นที่มากขึ้น มากขึ้นและมากขึ้น จนในที่สุดเข่าและขาของเขาก็ทนความอ่อนแอของจิตใจไม่ได้ ทรุดลงไปด้วยความสิ้นแรง...ใจ ตัวของเขาสั่นจากการควบคุมไม่ได้อย่างสิ้นเชิงของร่างกาย ในวินาทีนั้นเขาเหลือบหันกลับไปมองด้านหลังอย่างอดไม่ได้ ขนที่ต้นคอของเขาลุกชันขึ้นในทันที ภาพที่คล้ายซากศพกองทับซ้อนกันเป็นภูเขาย่อมๆ การทรยศหักหลัง ความเลวร้ายแทบทุกอย่างที่สามารถเกิดขึ้นได้จากสองมือ จากสมอง เกิดขึ้นทุกอย่างในกองซากเหล่านั้น... ความเงียบครอบคลุมทุกอย่างชั่วขณะ แม้แต่เสียงลมก็ฟังดูเบาไปคล้ายกับหยุดนิ่ง... เวลาผ่านไปไม่กี่อึดใจ ตัวของเขาหยุดสั่นแล้ว มือของเขาหยุดสั่นแล้วเช่นกัน เข่าและขาของเขาก็กลับมามั่นคงเช่นเดิม เขาค่อยๆยืดตัวขึ้นยืนอีกครั้ง ตาของเขามองไปเบื้องหน้าสลับกับเหลือบไปมองด้านหลัง หลายต่อหลายครั้งและหลายต่อหลายครั้งต่อมา...ในที่สุดเขาก็พ่นลมหายใจอุ่นๆออกมาอีกครั้ง แต่คราวนี้มันแฝงไปด้วยความเศร้าสลด เสียใจและสำนึกผิด เขาค่อยๆก้มลงเก็บเศษของมีคมที่ตกอยู่กลาดเกลื่อนเบื้องหน้าขึ้นมากำด้วยมือขวา ของเหลวอุ่นๆสีแดงสดซึมไหลออกมาตามแรงบีบ... จากนั้นค่อยๆยกมือซ้ายขึ้นมาทาบไปที่หน้าอกด้านซ้าย มองไปด้านหน้ามองสิ่งที่เขายอมแลกทุกสิ่งทุกอย่างมา สั่นหัวเล็กน้อยพร้อมๆกับรอยยิ้มอันขมขื่นค่อยๆปรากฎขึ้นที่มุมปาก เขาเงยหน้าขึ้นช้าๆและหลับตา มือขวาของเขาค่อยๆเงื้อขึ้นไปด้านบน อย่างช้าช้า..และช้าช้า... แสงแดดกระทบคมสิ่งที่อยู่ในมือวับวาวไปมา ในวินาทีถัดมาแสงนั้นก็หายไป... เสียงลมยังคงพัดผ่านก่ิงและใบไม่หยุดกรีดเสียงร้องโหยหวนให้แก่ทุกส่ิงรอบข้างได้ยิน... . . . . " . อืมม มันจะปรัชญาไปถึงไหนวะ ถามจริงๆเถอะ" เสียงแหลมเล็ก ดังขึ้นท่ามกลางห้องสว่างมอๆที่มีเงา...สามเงานั่งอยู่ "นั่นน่ะสิ อ่านซ้ำไปซ้ำมาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะสื่อถึงอะไร อะไรก็ไม่รู้ กี่เรื่องแล้วเนี่ยที่เขียนแบบนี้ หักมุมซิ๊ หักมุมเท่านั้น นี่มันหักมุมตรงไหนไม่ทราบ!!"เสียงแหบพร่า ออกความเห็นบ้าง "จะให้ทำไงล่ะ จะว่าไปก็นานแล้วนะที่ไม่ได้มานั่งด้วยกัน มันก็เลยตันๆล่ะมั้ง" เสียงทุ้มลึกพูดออกมาในสำเนียงโมโนโทนคล้ายไม่มีความรู้สึก "อ่า นึกถึงสมัยก่อน เคยนั่งร่วมกันคิดร่วมกันเถียง ถึงจะไม่ได้เก่งกันมากมายแต่ช่วยๆกันก็ได้มีเรื่องมีราวออกมาบ้างเนอะ ตอนนี้...กี่เดือนเข้าไปแล้ว พูดแล้วก็เซ็งจริงๆ" เสียงแหบพร่าพูดคล้ายจะร้องไห้ด้วยความรันทด "ก็จะให้ทำยังไงล่ะ หาา ก็ในเมื่อมันเหลืออยู่แค่นี้ก็คิดแค่นี้แล้วกัน ว่าแต่จะเอาเรื่องนี้จริงๆเหรอ อ่านกี่ครั้งๆ ก็ไม่รู้เรื่องว่ะ ไม่มีที่มา...ไม่มีที่ไป...โดนคนอ่านด่าระงมแน่ๆ " เสียงแหลมเล็ก บ่นกระปอดกระแปด "ไม่งั้นก็คิดเรื่องใหม่สิ ก็ในเมื่อ เงาที่คอยคิดเรื่องคิดพล็อตมันไม่มีแล้ว เหลือแต่ หักมุม วิจารณ์ รวบรวม มันก็ได้แต่อาศัยความคิดแว็บๆผ่านหัวมาทำเป็นพล็อตเรื่องน่ะสิ " เสียงทุ้มลึกยังคงพูดคล้ายไม่มีความรู้สึกในประโยคที่ใส่อารมณ์ " " เสียงแหบพร่าพูดไม่ออก " " เสียงแหลมเล็กก็พูดไม่ออก ทันใดนั้นก็มีเสียงดังปานฟ้าผ่าดังก้องไปทั้งห้องที่ เงา ทั้งสามนั่งคุยกันอยู่ "เฮ้ยยยย!! จะคิดเสียงดังกันไปถึงไหนวะ คนจะนอน พอแล้วๆไม่ต้องคิดแล้ว งานการต้องทำเยอะแยะ ไหนต้องสั่งเหล้าส่ังเบียร์ เด็กในร้านก็ไม่ได้เรื่อง สอนกันไม่เคยจำอู้งานได้ตลอด ปัญหาจากเจ้าของเก่าก็เยอะแยะ เงียบๆได้แล้ว นอนโว้ยยย!" เสียงดังปานฟ้าผ่าตะโกนลั่นห้อง "ไม่คิดจะเขียนมันแล้วใช่ไหมเนี่ย พอคุยออกความคิดกันหน่อยทำรำคาญ ไหนเคยบอกว่าชอบเขียน ชอบคิด พอมีเรื่องอื่นให้ทำหน่อย ลืมกันไปเลย ไม่รักกันจริงนี่หน่า" เสียงแหลมเล็กตะโกนออกมาอย่างเสียไม่ได้ "หนวกหูที่สุดดด หายไปซะ!!" เสียงดังปานฟ้าผ่าตะคอกลั่นห้อง เงาทั้งสามมองหน้ากัน แล้วเงาที่เป็นเจ้าของเสียงแหลมเล็กก็ค่อยๆจางหายไปพร้อมกับเสียงแหลมเล็กที่ยังบ่นไม่เลิกค่อยๆเบาลงไป จางหายไปในที่สุด เงาอีกสองเงานั่งนิ่งเงียบไม่กล้าออกความเห็นอะไรอีก ได้แต่มองหน้ากันและคิดในใจตรงกันว่า จบแล้วคงไม่มีงานเขียนออกมาอีกแน่ๆ ห้องทั้งห้องดูเงียบและทะมึนลงอีกเป็นทวีคูณ...ครับนี่คือเรื่องราวที่ผมแอบเอามาเล่าให้อ่านให้ฟังกัน ห้องนั้นคือห้องความคิดของคนที่ใช้ ช่ือล็อกอินว่า "เงามืดในประวัติศาสตร์" ปกติแล้วเขาจะระดมความคิดต่างๆนาๆมาถกกันเถียงกัน แต่ด้วยเหตุผลกลใดไม่แน่ชัด เงาในห้องความคิดของเขานั่นค่อยๆจางหายไป เงาที่คอยคิดพล็อตเรื่อง เงาที่คอยคุมจังหวะเรื่องราว เงาที่คอยให้อารมณ์รัก เงาที่คอยเติมมุขตลก เงาเหล่านั้นหายไปทีละเงา ทีละเงา จนล่าสุดก็เหลือเพียงสองเงาเท่านั้นตอนที่ผมแอบเข้าไปดูห้องนั้น ต่อไปจะเป็นอย่างไรไม่มีใครทราบหรอกครับ ผมแน่ใจว่า "เงามืดในประวัติศาสตร์" เองก็ไม่แน่ใจตัวเองเช่นกัน เราคงต้องรอดูกันต่อไป... ผมเป็นใครน่ะหรือ...ผมคือเงาแรกที่โดนเขาไล่ออกจากห้อง เป็นเงาท่ีคอยให้ความคิดที่เป็นสาระ ใช่ครับ!! "เงามืดในประวัติศาสตร์" เขาไร้สาระ มานานนมนาน...นานเหลือเกินแล้วครับจะบอกให้!! ขอขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ตครับ หมายเหตุ : ถึงเพื่อนๆพี่ๆ ที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้ ผมต้องขอยอมรับว่าเพื่อนๆพี่ๆ มีความอดทนสูงมาก เพราะผมเองกลับไปอ่านก็ยังรู้สึกว่ามันอะไรของมัน(วะ)!!  เพราะฉะนั้น ต้องขออภัยในความยืดยาวและ งงงัน ไว้ในที่นี้ด้วยนะครับ  สวัสดี...   Create Date : 30 พฤศจิกายน 2555 14 comments Last Update : 1 ธันวาคม 2555 16:09:57 น. Counter : 3233 Pageviews. Share Tweet

55555 สนุกดีหรอกค่ะ ถึงจะงงไปบ้าง แต่เขียนบรรยายได้ดีจัง คงจะเขียนเรื่องสั้นเก่งแน่ๆ เลย ตามมาจากบ้านคุณเป็ดค่า   โดย: ประกายพรึก 30 พฤศจิกายน 2555 16:13:21 น.

แว้บมาเก็บลิ้งให้ครับ เด๋วมาอ่านอีกที   โดย: เป็ดสวรรค์ 1 ธันวาคม 2555 20:37:54 น.

คะพาบบ้านนี้มาล่าจริงๆค่ะแตามาช้าดีกว่าไม่มานะคะ อิอิ ตามมาอ่านเหมือนอ่านนิยายบู๊เงื่อนงำ มีปมให้ต้องสางจนหยดสุดท้ายจริงๆ อิอิ น่าจะเป็นนักเขียนเรื่องแนวนี้นะคะ อ่านเพลินเลยค่ะไม่งงหรอกค่ะ อิอิ หลับฝันดีค่ะ   โดย: กิ่งฟ้า 1 ธันวาคม 2555 23:03:35 น.

ผมก็ชอบคุยกับตัวเองนะ แต่ไม่มีร่างแยกออกมาขนาดนั้น แฮ่ๆ   โดย: เป็ดสวรรค์ 2 ธันวาคม 2555 12:36:28 น.

น้องเงาไปที่บล็อกเป็ด แล้วเข้าไปที่ห้อง ถนนสายนี้มีตะพาบครับ จะมีหัวข้อล่าสุดอยู่ในนั้น ถ้าพี่ก๋าจำไม่ผิด ชื่อ หัวข้อคือ ปฏิบัติการลับ ครับ พี่ก๋าเอาลิ้งค์มาฝากเลยครับ https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=crazylazykoodchi&group=6   โดย: กะว่าก๋า 4 ธันวาคม 2555 6:00:39 น.

ยินดีต้อนรับการก้าวออกจากเงามืดอีกครั้งนะไอ้น้อง 555   โดย: ปลายแป้นพิมพ์ 4 ธันวาคม 2555 10:38:44 น.

ไม่ได้เจอคุณเงามืดนานแล้ว กลับมาเมื่อไหร่ครับเนี่ย? สรุปว่าเรื่องหนนี้เป็นที่มาของการหายสาบสูญไป 16 ตะพาบ เอ๊ะ? เงาที่ให้สาระ? มันเคยมีเงาแบบนั้นด้วยเหรอครับ? แล้วมีเงาที่ให้ความหล่อไหมครับ อ้อ มันหนีมาอยู่กับผมนี่เอง เฮๆ~ (โดนโห่)   โดย: ชีริว 5 ธันวาคม 2555 0:25:08 น.

Indy และ แนว มากๆค่ะ เหมือนชื่อ ผู้ประพันธ์ ฉันใด ก็ฉันนั้น Long time no see..สบายดีนะคะ ดีใจที่กลับมาเขียน และ ทักทายเพื่อน blog   โดย: เริงฤดีนะ 5 ธันวาคม 2555 10:55:00 น.

โอ้~ ไอเดียแจ่มมาก ยินดีต้อนรับกลับมาครับ อ่านแล้วนึกถึงโดราเอม่อนตอนที่เอาตัวเองในอนาคต 2 ชั่วโมงข้างหน้า, 4 ชั่วโมงข้างหน้า, 8 ชั่วโมงข้างหน้า มาช่วยทำการบ้านให้โนบิตะตอนกลางคืนเลยครับ แต่สุดท้ายทะเลาะกัน โดราเอม่อนตัวปัจจุบันโดนอัดน่วม ยังดีนะครับ%   โดย: ทุเรียนกวน ป่วนรัก 5 ธันวาคม 2555 13:27:53 น.

ยังดีนะครับที่ "เงาสาระ" โดนไล่ออกมาจากห้องเฉย ๆ ไม่โดน "เงาอื่น ๆ" ของตัวเองรุมกระทืบแบบโดราเอม่อน 55   โดย: ทุเรียนกวน ป่วนรัก 5 ธันวาคม 2555 13:45:37 น.

มีโดนไล่ออกจากห้องด้วยเหรอ รีบกลับเข้าไปใหม่สิครับ (ฮา) ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 5 ธันวาคม 2555 17:04:20 น.

สวัสดีค่ะ คุณเงามืดในประวัติศาสตร์ ตะพาบตกขบวน ดูแล้วจะตกไปหลายขบวนเลย เพิ่งเจอกันงานแรกนี้เองสินะคะ อ่านไปก็ งง ไป อาณาจักรแห่งใหม่ อยู่ตรงไหนอ่ะ รึว่า เป็นห้องนั้น ในความคิด เขียนถ่ายทอดอารมณ์ บรรยาย ได้ดีมากค่ะ เป็นนักเขียนหรือเปล่าคะ ภาษาน่าจะใช่นะ แต่ถ้าจะให้ตั้งชื่อเรื่องนี้ บอกตรงๆ ว่า งง ค่ะ ฮ่าๆๆๆ แฮ่ ก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ กลับมาร่วมขบวนกันเดินแล้ว เขียนยังไงก็ได้นะคะ โจทย์นี้ก็ไม่ได้จำกัดแนวความคิด จินตนาการได้เต็มที่ โอเค เจ้าของโจทย์ให้ผ่านค่ะ อาณาจักรของ สา มันเป็นจริงอยู่ในทุกวันนี้นะ แต่ก็อาจมีบางอย่างที่หายไปบ้างจากสมัยก่อน ภาพทั้งหมดก็รอบๆ บ้านละคะ วันหยุดก็เลยไม่ค่อยไปไหน ส่วนมากก็นอนพักผ่อน เก็บภาพเล่นๆ ไปเรื่อย งานหน้า อย่าลืมมาเขียนกันนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ ^^   โดย: Sawnoy 5 ธันวาคม 2555 21:24:18 น.

เธออย่าเพิ่งอ่านเลยนะ นี่มันดึกมากแล้ว อ่านเลยเถอะ ฉันอยากรู้ เขาคนนั้นน่าจะบันดาลโทสะเป็นฆาตรกรฆ่ายกครัว แล้วมานั่งสำนึกผิด บอกว่าดึกแล้ว ไปนอนเถอะ อีกเงาเข้ามาสมทบ ไม่เป็นไรน่าอีกหน่อยเดียว ใกล้จบแล้ว เงาในหัวกระโหลกมักจะทะเราะกันเรื่อยๆ ขึ้นอยู่กับว่าเหตุผลของใครจะมีฝ่ายสนับสนุนมากกว่ากัน นี่คือสาเหตุว่าเพราะอะไรอิชั้น จึงเพิ่งมาอ่านตะพาบบ้านนี้ไง ชอบบบบบ แนวนี้แฮะ ไม่งงสักนิด แต่สยองอ่ะ แอมอร   โดย: peeamp 9 ธันวาคม 2555 17:25:07 น.

หายไปไหนหนอ บ้านนี้   โดย: maitip@kettip 7 มีนาคม 2556 15:35:40 น.