BlogGang.com : : kkop : ภาระกิจนี้ สำมะเหร็จ แย้ว : น้องต้นน้ำลืมตาดูโลกแล้ว

ภาระกิจนี้ สำมะเหร็จ แย้ว : น้องต้นน้ำลืมตาดูโลกแล้ว

เมื่อวันจ้นทร์ที่ 5 ฝนก็เริ่มเจ็บท้องมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ยังไม่เจ็บมากจนทนไม่ได้ แต่ก็เริ่มกังวล เลยไปโรงพยาบาลก่อนที่หมอจะนัดหนึ่งวัน พอไปถึงคุณหมอก็ตรวจภายใน ปรากฎว่า ปากมดลูกเปิด 2 ซม. แต่หัวเด็กยังเลยสูงอยู่ หมอจึงให้ แอ็ดมิด ไว้รอดูอาการ

เราก็รออยู่ที่ห้องรอคลอด จนข้ามไปเช้าวันอังคารที่ 6 หมอก็เข้ามาตรวจอีกที แล้วก็บอกว่า ท่าทางจะคลอดเองลำบาก เพราะปากมดลูกก็ยังหนาอยู่ถึง 2 ซม ไม่บางลงเลย หัวก็ยังลอยสูง และนี่ก็ครบกำหนดคลอดแล้ว ถ้ายังรอต่อไป ก็จะมีความเสี่ยงเพิ่มขึ้น จึงแนะนำว่า ควรผ่าคลอด

ตอนแรกฝนก็ทำใจที่จะผ่าไม่ได้ เพราะกลัวการผ่าตัดมาตั้งแต่ผ่าไส้ติ่งคราวก่อน แต่ในที่สุดก็ยอมรับ และยอมให้หมอทำการผ่าตัดตอน 10.30

ก่อนฝนเข้าห้องผ่าตัด เราก็คุยกันแล้วว่า ตัวพ่อเองจะเข้าไปในห้องผ่าตัดด้วย เพื่อให้กำลังใจกับแม่ และเราก็อยากจะมีช่วงเวลาที่ได้เห็น ได้ยินเสียงของน้องต้นน้ำ ในวินาทีที่ออกมาลืมตาดูโลก ด้วยกัน

เราจึงขออนุญาติหมอว่า พ่อเข้าไปในห้องผ่าตัดด้วยได้มั๊ย หมอก็บอกว่า เค้าจะดูให้ ว่าทางห้องผ่าตัดสะดวกหรือป่าว

ประมาณ 10:45 ฝนก็เข้าห้องผ่าตัด ตัวเราก็รออยู่หน้าห้อง สักพักก็มีพยาบาลมาเรียกให้เรา เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อรอเข้าไปร่วมวินาทีระทึกใจ

ช่วงนั้นลุ้นมาก ทั้งตื่นเต้น กังวล เหมือนฟังผลเอ็นท์เลย จนต้องทำสมาธิเรียกสติตัวเองให้กลับมา

10:55 พยาบาลก็มาตามให้เข้าไปในห้องผ่าตัด ก็เห็นฝนนอนสบายอยู่ แล้วก็มีหมอและผู้ช่วย รุมทำอะไรบ้างอย่างอยู่ที่ช่วงท้องฝน และก็มีหมอดมยาผู้ใจดี เรียกให้ไปนั่งใกล้ๆ กับฝน และก็พยายามพูดคุย ชวนคุย ว่าไม่ต้องกลัว ไม่เจ็บแน่นอน หมอให้ยาขา ไปแล้ว ไม่รู้สึกหรอก

ตัวเราก็นั่งข้างๆ ฝน พยายามพูดคุยกับฝน ที่ฝนมองไม่เห็นเพราะ เค้าจะมีผ้ากั้นไว้ไม่ให้คนไข้เห็น สักพัก คุณหมอที่ผ่าตัดก็เรียกเราขึ้นไปดู เราก็ชะโงกไปดู ก็เห็นหมอ ค่อยๆ เอาเด็กออกมาจากช่องท้องฝน พอออกมาได้ทั้งตัว เจ้าต้นน้ำ ก็ร้อง อุแว๊ เสียงใสทันที

คุณหมอก็บอกว่า เอ๊า ผู้หญิง หน้าเหมือนพ่อเลย ว่าแล้วหมอเด็ก ก็มารับตัวเด็กไปทำความสะอาด ตามขั้นตอน และก็ห่อผ้ามาให้ ฝน เค้าหอม ชื่นใจ พร้อมกับถ่ายรูป ร่วมกัน เป็นที่ระลึก