โห...ฟังที่เล่าแล้วสุดยอดจริงๆเลยค่ะทำงานต่างบ้าน ต่างภาษาย่อมเจออุปสรรคเป็นธรรมดาแต่คุณดาก็เก่งมากเลยนะคะ มาริอาเป็นกำลังใจให้คนหนึ่งค่ะเรื่องภาษาจีนนี่ ไม่ยักรู้นะคะว่ามีอาการคล้ายภาษาญี่ปุ่นเหมือนกันคือภาษาอังกฤษก็ไปบัญญัติคำอ่านของเค้าซะใหม่แทบจะไม่เหลือเค้าเดิมเลยอย่างว่าอ่ะนะคะ ประเทศเค้าไม่มีไม่มีตัวสะกดพวกนี้ฟังที ก็เล่นเอาปวดกระบาลดีแท้
ท่าทางชักไม่ดีซะแล้วล่ะสิ 
ดาก็เลยคุยภาษาจีนกับวิศวกรของฝ่ายนั้นซึ่งมีกันอยู่ตั้งหลายคนว่ามีใครพอจะพูดอังกฤษได้บ้าง ก็เฮียเอแกรู้ภาษาจีนซะที่ไหนล่ะ นึกไม่ถึงว่าวิศวกรจีนที่มีอยู่ตั้งหลายคนไม่มีใครสามารถพูดภาษาอังกฤษได้เลย ดามารู้ทีหลังค่ะว่าตอนเรียนเนี่ยเค้าใช้ตำหรับตำราเป็นภาษาจีนหมดเลย แล้วในระบบของภาษาจีนนี่จะไม่มีการทับศัพท์เหมือนอย่างกับภาษาไทยค่ะ ตัวอย่างง่ายๆ เลยนะคะ อย่างสไปรท์ ภาษาจีนเรียก สเวี่ยปี้ ไม่ต้องพูดถึงศัพท์เทคนิคทางวิศวะเลยค่ะ 
ดาอ่านหนังสือพวกนี้ไม่รู้เรื่องเลยทั้งๆ ที่ดารู้ความหมายของศัพท์แต่ละตัว แต่พอจับมาแปลรวมกันไม่รู้แปลว่าอะไร ก็มารู้ทีหลังอีกแหละว่าหนึ่งในนั้นที่ดาแปลไม่ออกน่ะ คือ ชื่อผลิตภัณฑ์ของบริษัทในเวอร์ชันภาษาจีน 
นี่ก็เลยเป็นปัญหาสำหรับต่างชาติในการจะสื่อสารกับคนจีน ดายังนึกขอบคุณที่ตอนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย อาจารย์เลคเชอร์ ใช้ชีทและหนังสือเป็นภาษาอังกฤษหมด ข้อสอบยังเป็นภาษาอังกฤษเลยค่ะ (ตอนนั้นที่หนูนึกเกลียดอาจารย์นักหนาที่เอาภาษาอังกฤษมายัดเยียด ตอนนี้หนูสำนึกแล้วค่ะ 
) ดาน่ะยังกล้ำกลืนได้มั่งกับอาหารรสจีนๆ มันๆ ที่ต้องกินทุกวันๆ แต่เฮียเอแกกินแบบพอประทังชีวิตมากเลยค่ะ บางทีก็กินแต่ข้าวสวยเพราะกับข้าวรสนี้เค้ากินไม่ได้ ดาว่าซักวันแกคงเป็นโรคขาดสารอาหาร 
กินกะข้าวสวยร้อนๆถึงกับข้าวจะจืดแต่เจอพริกน้ำปลาบ้านเราก็ อร่อย
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
อาหารดูน่าทานจังเลยค่ะ
แต่ขึ้นชื่อว่าอาหารจีนแท้ๆแล้ว .....หุหุ ต้องมันจนเลี่ยนแน่เลยค่ะ
แต่คุณดาเก่งจังเลยนะคะสามารถสื่อสารภาษาจีนด้วย