ด้วยว่าออฟฟิศเราทั้งบนและล่าง มีสาวโสดอยู่ถึง 4 ใน 6 และ 4 คนน้านนนนนนน นิสัย 80% เหมือนกันเด๊ะ คือ ห้าว บ้า และห่างไกลคำว่ากุลสตรีมากกกกกก 

ด้วยความที่เป็นสาวโสดก็ต้องมีจิ้น มีเหล่หนุ่ม เม้าท์มอยหนุ่มเป้าหมายกันให้พอชุ่มฉ่ำหัวใจ

กล่าวถึงสาวคนแรก พี่ใหญ่ของแก๊ง

เคยผ่านการแต่งงาน มาก่อน แต่สุดท้ายก็กลับมาใช้ชีวิตอยู่คนเดียวเพราะรสนิยมความชอบเปลี่ยนไป...แต่เจ๊แกก็แบบ มีตำนานรักที่หลายคนต่างอิจฉา คือ...

สมัย ม.ปลายนางเป็นสาวห้าว โก๊ะ ต๊อง เป็นอาหมวยหน้าตาธรรมดาๆเรียนเก่ง และบ้ากิจกรรมมากกกกกก นางจึงตัดสินใจเข้าชมรมการแสดง แล้วไปเจอพี่แว่นคนหนึ่ง อยู่ ม.6 เป็นหนุ่มซึนมากก แต่ด้วยความหน้าตาดี ถึงได้รับบทเป็นพระเอกละครเวทีบ่อยครั้ง ทั้งยังคู่กับดาวโรงเรียนสาวสวยอีกด้วย แต่พี่แว่นแกหาสนใจไม่ ยังคงแก่เรียน เดทกับหนังสือต่อไป

อาหมวยของเราเห็นดังนั้น จึงอยากจะสร้างสีสันโดยการไปป่วน ลากเก้าอี้ไปใกล้ๆพี่แว่น นั่งมองพี่แว่นอ่านหนังสือ แล้วถามโน่น นี่ นั่น ด้วยความที่เป็นเด็กเรียนเหมือนกัน ชอบอ่านหนังสือเหมือนกัน เคมีเข้ากันได้ จึงค่อนข้างสนิทกันพอสมควร แต่อาหมวยของเราก็ไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น ยังเฮฮาปาจิงโก๊ะกับเพื่อนฝูงต่อไป โดยที่ไม่รู้ว่าความรู้สึกของใครอีกคนมันเปลี่ยนไปแล้ว...

วันแสดงละครเวที พี่แว่นแสดงเป็นพระเอก คู่กับแม่สาวดาวโรงเรียนเช่นเคย ส่วนอาหมวยก็มีหน้าที่อยู่ฝ่ายเซตฉาก ก่อนขึ้นแสดงวิกผมของพี่แว่นไม่เข้าที่ จัดเท่าไหร่ก็ไม่ดีสักที จึงมองหาคนช่วย แล้วก็พุ่งตรงมาที่อาหมวยที่นั่งอยู่ที่บันได หมวยเองก็งงๆ คิดในใจ ...ชั้นอยู่ฝ่ายฉาก เกี่ยวอะไรกับคอสตูมฟะ... แต่ก็ยอมทำให้โดยดี ด้วยความที่หมวยตัวเล็กกว่าพี่แว่นจึงขยับลงไปบันไดอีกขั้นและก้มหัวลงมาให้หมวยทำถนัดๆ ทำเสร็จก็หันมาขอบคุณแล้วรีบไปขึ้นเวที

หลังจากวันนั้น กระแสคู่จิ้น คู่ฟินของพี่แว่นกับสาวดาวโรงเรียนก็แรงมากขึ้น มีแต่คนพูดถึง อาหมวยก็เลยไม่กล้าเข้าไปสนิทกับพี่แว่นอีก กลัวจะมีคนครหา เวลาเข้าชมรมจึงนั่งห่างกันหลายโต๊ะ ทำให้พี่แว่นอึดอัด ลุกขึ้นยืน พูดในห้องชมรมว่า ...ไม่รู้ว่าพวกคุณไปเอาข่าวมาจากไป แต่ผมกับดาวไม่ได้เป็นอะไรกัน ขอให้เข้าใจตรงกันด้วย... พูดจบก็หันมามองอาหมวยที่มองอย่างอึ้งๆอยู่ แล้วหอบหนังสือเดินออกจากห้องชมรมไป

หลายวันต่อมาขณะที่พี่แว่นกำลังอ่านหนังสือเคร่งเครียด เพื่อเตรียมสอบเข้ามหา'ลัย อาหมวยจึงทำเนียนๆไปนั่งคุย คุยไปคุยมา พี่แว่นก็ถามว่า ...หมวยอยากมีแฟนเป็นอะไรหรอ... อาหมวยนิ่งคิดก่อนจะตอบอย่างนึกสนุกว่า ...เป็นหมอก็ดีนะ เวลาเราเป็นอะไรขึ้นมาเขาจะได้รักษาเราได้ไง ไม่เปลืองตังค์ อีกอย่างเราก็รู้ไทม์ไลน์ชีวิตเขาตลอดด้วย ไม่เหมือนวิศวะ พวกนั้นวันๆไปโน่นไปนี่ไม่อยู่กับที่ บางทีอยู่กับกิ๊กแต่อ้างว่าไปซต์งานก็มี... 

สรุปว่าปีนั้นพี่หมอเอ็นท์เข้าคณะวิศวะที่จุฬาฯได้... และเขียนจดหมายมาหาน้องๆที่ชมรม...อาหมวยได้ยินจริงปรี่เข้าไปหาจดหมายฉบับนั้น อาจารย์เลยมอบหมายให้อาหมวยเขียนตอบ จม.พี่แว่นไป... เขียนคุยกันได้สักพัก จดหมายฉบับสุดท้ายที่อาหมวยได้อ่านคือ พี่แว่นตัดสินใจสอบแพทย์ และได้เป็นแพทย์สมใจ...เธอเองก็ไม่ใส่ใจอะไรมากมายก็แสดงความยินดีไปปกติ ไม่ได้คิดเลยว่าเขาสอบแพทย์เพื่อเธอ...

หลังจากนั้นอาหมวยก็ไปเรียนต่อที่มหา'ลัยแห่งหนึ่งทางภาคใต้ ขาดการติดต่อกับพี่หมอโดยสิ้นเชิง อีกสิบกว่าปีให้หลัง หลังจากเธอแต่งงาน ก็กลับไปเยี่ยมญาติสามีที่ป่วยอยู่ใน รพ. ระหว่างนั้นก็เดินเล่นมาเรื่อยๆ ไปสะดุดตากับบอร์ดรายชื่อแพทย์ เธอคุ้นๆชื่อหมอที่ใส่แว่นคนนึงมาก จ้องแล้วจ้องอีก หมอก็เดินผ่านไปผ่านมาหลายคน จนจู่ๆมีเสียงทัก ทำให้เธอสะดุ้ง

"ใช่ค่ะ" เธอรับงงๆ

อาหมวยหันไปดูเต็มตาชายหนุ่มร่างสูงในชุดกาวน์แลดูสูงขึ้นเป็นผู้ใหญ่ขึ้นนั่น ไม่ผิดไปจากเดิมเท่าไหร่ นั่นทำให้เธอจำได้...และก็นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย โดยไม่ได้บอกว่าเธอแต่งงานแล้ว และเขาก็ไม่ได้พูดว่าตัวยังโสด...

พี่หมอก็ยังติดต่อเธอเหมือนเดิมคุยกับเธอเหมือนเดิม เธอเองก็เหมือนเดิมยังซื่อบื้อเหมือนเดิม...ไม่เปลี่ยนเลย แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือหัวใจของเธอ เปล่าเลย ไม่ใช่ว่าเธอรักสามีมาก...กลับกัน...ทั้งคู่เป็นเพียงสามีภรรยาในนามเท่านั้น ยังอยู่ด้วยกันเพื่อลูก แต่ความสัมพันธ์ทางกายของเธอเปลี่ยนไป เธอคิดว่าเธออยู่กับเพศเดียวกันมีความสุขมากกว่า...แม้จะอกหักมาหลายหน ก็ยังมีอดีตสามีอยู่เคียงข้างคอยปลอบใจ...

ถามว่าจริงๆแล้วพี่หมอแว่นก็ดี แต่ทำไมไม่เลือก แต่เพราะเธอไม่คิดว่าเขาจะชอบเธอจริง ความแต่งต่างทางด้านรูปร่างที่เหมือนเทพบุตร กับคนใช้ ต่างกันเกินไป เธอจึงไม่กล้าเปิดใจ ไม่กล้าคิดไกล ไม่กล้าจริงจัง...

ทุกวันนี้เธอก็ยังแฮปปี้กับการใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อย...ส่วนพี่หมอแว่นก็ยังครองตัวเป็นโสดต่อไป

///หลังจากข้าพเจ้าฟังเรื่องนางจบ กรีดร้องด้วยความริษยาและขัดใจ มีคนดีๆมาให้เลือกทำไมเจ๊ไม่อ๊าว ว ว ว ว ว ว  ว