Bloggang.com : น้ำค้างกลางใจ : **นักธุรกิจหนุ่มปากกล้ากับเลขาซ่าส์จอมเปิ่น** (ตอนที่ 3)

**นักธุรกิจหนุ่มปากกล้ากับเลขาซ่าส์จอมเปิ่น** (ตอนที่ 3)

"นี่คุณ ทำไมคุณไม่ให้คุณสมชัยมารับล่ะ” เพียงระวีถามอย่างงงๆ
“คุณไม่ต้องถามได้มั้ย ผมพาคุณกลับได้ก็แล้วกัน” เทวินตอบอย่างห้วนๆ
“อีตาบ้านี่ พูดดี ๆ ไม่ได้เลยรึไงนะ” เพียงระวีบ่นพึมพำก่อนที่จะเดินตามชายหนุ่มเข้าเช็คอินที่โรงแรม
“นี่คุณเข็ม”
“มีไร” เพียงระวีตอบอย่างห้วนๆ เช่นกัน
“อย่าตื่นสายนะ พรุ่งนี้แปดโมงเช้าเจอกัน แปดโมงนะคุณ” เทวินเน้นเสียงย้ำพร้อมยิ้มให้หญิงสาวก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองไป (เหมือนจะรู้ว่าลูกน้องคนนี้ชอบตื่นสาย)
“รู้แล้วน่า...” เพียงระวีตอบพร้อมกับยิ้มแหย ๆ เมื่อรู้ตัวเองว่า...”ฉันเป็นคนตื่นสาย ฮ่าๆๆ”

“นี่คุณเข็ม คุณเป็นอะไรของคุณผมเห็นคุณนั่งสัปหงกตั้งแต่เช้าแล้วนะ เป็นอะไรหรือเปล่า” เทวินถามด้วยความเป็นห่วง ขณะที่นั่งฟังการบรรยาย แต่เอ........ทำไมเขาต้องเป็นห่วงยัยตัวแสบนี้ด้วยน๊า...
“เปล่าหรอก เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อยน่ะ” เพียงระวีตอบเลี่ยง ๆ เพราะที่จริงแล้วหล่อนไม่ได้นอนทั้งคืน หล่อนกลัวว่าวันนี้หล่อนจะตื่นไม่ทันประชุมวันแรกต่างหากเล่า…
“คุณเข็ม ไปทานข้าวกัน” เทวินเอ่ยชวน
“อีตานี่ พูดดีก็เป็นแฮะ” เพียงระวีคิดในใจ อดที่จะยิ้มกลับไม่ได้ แต่สมองน้อย ๆ ก็คิดแย้งมาอีกจนได้
“ใครจะไปกับคุณมิทราบ” หล่อนทำลอยหน้าลอยตาแล้วเดินหันหลังให้เทวิน
“แต่คุณต้องไปกับผม” เทวินพูดจบพลางเดินไปดึงแขนหญิงสาว
“คุณเทวิน คุณทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” หล่อนต่อว่าคนที่ถือวิสาสะจูงมือหล่อน แต่สมองอีกซีกหนึ่งก็สั่งให้หล่อนเดินตามเขาไปแต่โดยดีโดยไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้แต่อย่างใด

“คุณเลี้ยงรึเปล่านี่” เพียงระวีถามพร้อมเอนหน้าอันใส ๆ ของหล่อนมองออกไปข้างนอก
“ที่แท้คุณก็กลัวเสียตังค์เหรอ” เทวินแหย่
“ก็แหงสิ คุณพามาทานร้านหรูขนาดนี้ต้องแพงแน่ๆ เลย ฉันไม่มีตังค์จ่ายหรอกนะ”
“งกเป็นบ้าเลย หน้าตาก็ดี” เทวินแกล้งบ่นให้เพียงระวีได้ยิน
“คุณว่าใครงก ฉันแค่ประหยัดเพื่อครอบครัวของฉันต่างหากล่ะ รู้ไว้ซะด้วย” เพียงระวีตอบแบบอาย ๆ เมื่อผู้ชายหนุ่มหล่อซะขนาดนี้มาหาว่าเธองก (ที่จริงเธอก็เป็นอย่างที่เขาว่านั่นแหละ เพราะหล่อนไม่เคยเข้าร้านหรูๆ อย่างนี้มาก่อนเลย)

“ครับคุณผู้หญิง มื้อนี้ผมเลี้ยงเอง แต่วันหลังคุณต้องเลี้ยงผมบ้างนะ”
“เรื่องไรล่ะ ฉันไม่ได้เต็มใจมากับคุณซะหน่อย คุณบังคับฉันมานะ คุณต้องรับผิดชอบมันก็ถูกต้องแล้วนี่ เพราะคุณไม่พาฉันทานอาหารที่โรงแรมจัดให้เองนิ ช่วยไม่ได้”
เทวินแอบยิ้มในการเถียงคำไม่ตกฟากของหล่อน ดูแล้วก็น่ารักดีนะ เขาคิด..

“อ้าวทำไม เขาปิดการประชุมเร็วจัง ไหนบอกว่าสองอาทิตย์ไง นี่มันวันที่เจ็ดเองนะ” เพียงระวีถามเทวิน อย่างงงๆ
“ก็ใช่ แต่ผมพักร้อนอีกหนึ่งอาทิตย์” เทวินตอบแบบหน้าตาเฉย
“พักร้อน! แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันมิทราบ” เพียงระวีเริ่มโมโห
“ก็ผมเห็นคุณเครียดกับงาน ผมก็เลยอยากชวนคุณมาพักผ่อน” เทวินตอบ
“แล้วใครอยากมาพักผ่อนกับคนอย่างคุณล่ะ”
“น่า..นะ ไหน ๆ ก็ตกหลุมมากับผมแล้ว อยู่เป็นเพื่อนผมเที่ยวก่อนนะ” เทวินอ้อน พร้อมทำท่าทางเหมือนเด็ก ทำให้เพียงระวีอดขำไม่ได้

เพียงระวีทำท่าหงุดหงิดแต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธเทวินแต่อย่างใด กลับนึกดีใจอยู่นิด ๆ ที่จะได้เที่ยวชมสวนดอกไม้ที่เชียงใหม่นี่ แทนที่จะต้องไปนั่งจดวาระการประชุมให้เจ้านายขี้เก๊กนั่น แต่เธอจะต้องมากับคนที่เธอไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าเลยหรือนี่

ปัง..ปัง..งงง...เสียงทุบประตูหน้าห้องหญิงสาวที่กำลังมีความสุขกับการได้นอนในเวลาพักผ่อนแบบนี้
“คุณเข็ม ตื่นรึยัง” เทวินเคาะประตูเรียกเพียงระวี (คงไม่ได้เคาะละมั้งเสียงดังซะขนาดนี้)
“โอ๊ย! เรียกอยู่นั่นแหละ ญาติเสียรึไงคุณถึงได้มาเรียกฉันแต่เช้าเลย” เพียงระวีออกมาเปิดประตูรับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ พร้อมส่งเสียงถามกวนอารมณ์ผู้ที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องของเธอ
“โอ้ โห ปากเสียแต่เช้าเลยนะคุณ ผมจะชวนคุณไปวิ่งสูดอากาศตอนเช้าๆ ต่างหากล่ะ” เทวินเอ่ย

“คุณอยากวิ่งคุณก็ไปวิ่งคนเดียวซิ ฉันจะนอน” เพียงระวีส่ายหน้าพร้อมทำท่าจะเดินกลับไปสู่เตียงอันแสนนุ่มของเธอ
“แต่คุณต้องไปกับผม นี่คือคำสั่ง” เทวินบังคับ
“คุณชวนฉันมาพักผ่อนหรือชวนฉันมาฝึกวิชาทหารกันแน่เนี่ย ยุ่งชะมัดเลย..” เพียงระวีบ่นแต่ก็เดินตามออกไปแต่โดยดี

“อ้าว! ทำไมทำหน้าอย่างนั้นหละคุณ” เทวินเห็นท่าทางของเพียงระวีที่ทำหน้าเหยเก เมื่อต้องมาวิ่งตามเจ้านายในสวนสาธารณะ
“ก็ฉันง่วงนี่ ไม่อยากออกมาคุณก็บังคับฉัน บ้าชะมัดเลย” เพียงระวีบ่น
เทวินไม่ได้ตอบโต้ มีเพียงรอยยิ้มที่เขายิ้มให้เธออย่างอบอุ่น ทำให้เพียงระวีรู้สึกเขินเมื่อเขาหยุดวิ่งแล้วจ้องมาที่ใบหน้าใสไร้เครื่องตกแต่งใด ๆ ทั้งสิ้น
“เวลาคุณตื่นนอนคุณก็ดูน่ารักไปอีกแบบนะคุณเข็ม” เทวินชมพร้อมกับส่งยิ้มแบบอบอุ่นให้เธออีกแล้ว
“ทำไมใจมันเต้นอย่างนี้นะ อีตานี่ชมคนก็เป็นด้วย” เพียงระวีนึกในใจ แต่ก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร ได้แต่ก้มหน้างุดหลบสายตาของชายหนุ่มที่มองเธออย่างไม่ละสายตา ก่อนที่เธอจะวิ่งกลับเข้าไปที่โรงแรม

เธอเขินจะแย่อยู่แล้ว นาน ๆ ทีจะมีหนุ่มหล่อชมเธอแบบนี้ คนอะไร ไม่รู้จักเกรงใจกันบ้างเล้ยยย...

วันนี้เพียงระวีตื่นตั้งแต่เช้า หล่อนกะว่าจะเดินดูสวนดอกไม้ให้หมดสวนพร้อมเก็บรูปถ่ายของเธอเพื่อไปอวดจีระนันท์ก่อนกลับบ้าน แต่เธอไม่เคยรู้เลยว่า ทุกกิริยาท่าทางของเธอมีหนุ่มหล่อหน้าใส คอยเก็บภาพสวยๆ ของเธออยู่ ตลอดเวลา

“วันนี้ คุณตื่นเช้าก็เป็นนี่” เทวินทัก
“แน่นอน” เพียงระวีตอบแถมทำลอยหน้าลอยตา
“คุณถ่ายรูปเป็นด้วยเหรอ” เพียงระวีถามต่อ
“อ๋อ เปล่าหรอก ผมห้อยคอเล่นๆ ไปอย่างนั้นเองแหละ” เทวินตอบเลี่ยง ๆ
“โธ่เอ้ย! นึกว่าจะแน่” เพียงระวีเย้ย แต่ก็ไม่มีการตอบโต้กลับจากเทวินแต่อย่างใด มีเพียงรอยยิ้มที่เขาส่งให้แบบอบอุ่นเหมือนเดิม ทำให้หญิงสาวรู้สึกหวั่นไหวกับการกระทำแบบนี้อีกแล้ว

“ฉันคิดว่าฉันชอบเธอเข้าแล้วว่ะ” เสียงเทวินคุยโทรศัพท์ที่ดูเหมือนว่ากำลังจะปรึกษาเรื่องความรักกับผู้ที่อยู่ปลายสาย
“แกคิดให้ดี ๆ นะโว้ย แกก็รู้ว่าพ่อของแกกับพ่อของเธอไม่ค่อยจะกินเส้นกันสักเท่าไหร่” เสียงตอบรับจากปลายสาย เขาก็คือจักรภพเพื่อนสนิทสมัยเรียนที่เมืองนอก
“ฉันว่าเรื่องผู้ใหญ่ก็ส่วนผู้ใหญ่สิวะไม่เห็นเกี่ยวกับฉันซะหน่อย” เทวินแย้ง
“ก็ไหนแกบอกว่ายัยคนนี้แสบไม่ใช่เล่น แถมยังเหมือนเด็กกะโปโลอีกต่างหาก แล้วทำไมแกถึงได้ตกหลุมรักน้องเค้าแบบนี้วะ ฉันไม่เข้าใจ”
“เออ น่า...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ” เทวินตอบแบบไม่รู้ใจตัวเองเลยว่าเขารู้สึกดีกับเพียงระวีแค่ไหน
“แค่นี้ก่อนนะ ฉันติดธุระอยู่ แล้วจะโทรหาใหม่นะ” เสียงปลายสายกล่าวลาเพื่อนก่อนจะวางหูไป

“คุณเข็ม เที่ยงแล้วไปทานข้าวกัน” เทวินเอ่ยชวน
“คุณหิวคุณก็ไปทานก่อนสิ ฉันยังไม่หิวเลย” เพียงระวีตอบ เธอกำลังสนุกกับการเก็บภาพสวยๆ อยู่
“แต่ผมหิวแล้ว คุณต้องไปกินเป็นเพื่อนผม” เทวินทำท่าบังคับ เพราะเขาอยากให้เพียงระวีอยู่ใกล้ ๆ ทั้งที่รู้ว่าหล่อนไม่ชอบหน้าเขาสักเท่าไหร่
“นี่คุณ ทำไมคุณชอบบังคับฉันอยู่เรื่อยเลยนะไม่เข้าใจ” เพียงระวีบ่นแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใดแถมยังเดินตามเจ้านายไปทานข้าวแต่โดยดี

“คุณเทวิน เมื่อไหร่จะพาฉันกลับบ้าน” เพียงระวีถามแถมทำหน้ายักษ์ใส่เขาอีกต่างหาก
เหมือนจะไม่มีสัญญาณตอบรับจากผู้นั่งอยู่ตรงหน้าหล่อน เพราะเทวินทำท่าไม่สนใจ เขายังนั่งทานข้าวแบบสบายใจ ไม่สนใจเสียงซักถามจากเลขาแสนสวยคนนี้เลย
“นี่คุณ ฉันถามคุณได้ยินมั้ย” เพียงระวีตะโกน ทำท่าเริ่มจะโมโห แต่เทวินยังใจเย็นทานข้าวเฉย
“เขาว่าเวลาทานข้าวห้ามคุยกัน” เทวินตอบแบบยิ้ม ๆ
“แต่ฉันต้องการคำตอบ”
“ก็ผมลาพักร้อนหนึ่งอาทิตย์แล้วมันถึงหนึ่งอาทิตย์รึยังล่ะ คุณไม่น่าโง่ถามผมแบบนี้เลยนะ” เทวินตอบแบบกวน ๆทำให้หญิงสาวเริ่มหงุดหงิดกับคำตอบที่ได้รับ แล้วหล่อนก็ลุกเดินจากไปเข้าห้องพักของเธอ

“คนอะไร ปากร้ายชะมัด ถ้าไม่เป็นเจ้านายจะต่อยปากซะให้เข็ดเลย ให้ตายสิ” เพียงระวีบ่นพึมพำก่อนเดินเข้าห้องไป
ชายหนุ่มได้แต่มองตามร่างบางของหญิงสาวที่เดินจากเขาไปด้วยความโกรธ เขาไปว่าอะไรหล่อนรุนแรงจนทำให้หล่อนโกรธ แต่ปกติหล่อนก็ไม่เคยเป็นแบบนี้ หรือว่าเขาพูดกับเธอแรงไปจริง ๆ

“เอ...ทำไมแถวนี้เราไม่คุ้นเลยนะ” เพียงระวีเอ่ยกับตัวเอง เมื่อเขาเดินชมดอกไม้ในเช้าวันใหม่ แต่เขากลับเดินเพลิน เข้ามาในป่าที่ไหนก็ไม่รู้ ที่ที่เธอไม่เคยเห็นเลยซะด้วยซ้ำ
“ที่นี่ที่ไหนเนี่ย” หญิงสาวเริ่มเกรง ๆ คิดไม่ออกว่าที่นี่ที่ไหน แต่ก็ยังใจเย็นเดินไปเรื่อย ๆ เพราะหล่อนคิดว่าคงไม่เป็นไร มีทางเดินคงมีทางออก แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผล เพราะเธอยิ่งเดินก็ยิ่งลึกเข้าไปเรื่อย ๆ
ขณะเดียวกัน เทวินก็เดินตามขึ้นไปหาเด็กดื้อที่เขาคิดว่าหล่อนคงโกรธเขาที่ว่าเธอเมื่อวานนี้จนทำให้เธอไม่ลงมาทานข้าวเย็น หวังจะไปเรียกเธอมาทานข้าวเช้า

“คุณเข็ม ตื่นรึยังครับ” เสียงเทวินเคาะประตูเรียกหญิงสาว คิดว่าหล่อนคงม้วนตัวอยู่บนที่นอนอันแสนนุ่มของเธอเหมือนทุกวัน
“คุณเข็ม” เสียงเรียกครั้งที่สองจากชายหนุ่มที่ยืนเคาะประตูอยู่หน้าห้องของเธอ
“คุณผู้หญิงห้องนี้ไม่อยู่หรอกค่ะ” เสียงผู้เป็นแม่บ้านกำลังจะมาทำความสะอาดห้องอย่างทุกวัน
“เค้าไปไหนครับ พอจะทราบมั้ย” เทวินถามด้วยความสงสัย
“อ๋อ ป้าไม่ทราบหรอกค่ะ เห็นเธอเดินออกไปตั้งแต่เช้าโน่น คงไปเดินเล่นแถว ๆนี้มั้งคะ”
“ขอบคุณครับ” เทวินพูดพร้อมเดินลงมาข้างล่างพร้อมกวาดสายตาหาหญิงสาวที่เขากำลังตามหาอยู่

“ไปไหนของเค้านะ” เทวินเริ่มผิดสังเกต เพราะนี่มันก็นานมากแล้ว ทำไมหล่อนยังไม่กลับอีก ไม่ได้ล่ะ เขาต้องออกตามหาเธอ เพราะกลัวว่าเธอจะหลงป่าแถวนี้ ได้ยินมาว่าข้างหลังโรงแรมมีป่า ที่ไม่ค่อยจะมีคนเข้าไปเที่ยวชมสักเท่าไหร่ ทางโรงแรมเลยไม่ได้ปรับปรุงทัศนียภาพบริเวณนั้น ทำให้ต้นไม้ขึ้นรกรุงรัง และถ้าใครไม่เคยเข้าไปแล้วอาจหลงเข้าไปในป่าได้เลยทีเดียว

เป็นอย่างที่คิดไว้เสียด้วยสิ เพราะเทวินถามแม่บ้านที่ทำความสะอาดอยู่ชั้นล่าง เขาบอกว่า เห็นหญิงสาวเดินชมสวนดอกไม้อยู่ ตอนเช้า พอสักพัก เขาเดินกลับมาอีกทีก็ไม่เห็นร่างของหล่อนอีก ก็นึกว่าเธอจะกลับเข้าไปในโรงแรมไปแล้วซะอีก เลยไม่ได้สนใจอะไร
พอเทวินได้ยินอย่างนั้น ทำให้เขาเป็นห่วงยัยตัวแสบขึ้นมาทันที ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอจะเข้าไปลึกขนาดไหนแล้วก็ไม่รู้สิ

“คุณเทวิน คุณอยู่ไหน” เสียงหญิงสาวที่หลงอยู่ในป่า ร้องเรียกชายหนุ่มด้วยความตกใจ เมื่อรู้ตัวว่าเดินยังไงก็ไม่เจอทางออกซะที หิวก็หิว เหนื่อยก็เหนื่อย
“คุณเทวิน คุณเทวิน” เสียงของหญิงสาวที่ตะโกนร้องเรียกเจ้านายอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้ผลแฮะ เพราะเธอร้องเท่าไหร่ก็ไม่มีใครได้ยินเสียงเธอซักที ทำให้เธอรู้สึกท้อและกลัวเหลือเกินที่ต้องอยู่คนเดียวในป่าแบบนี้ เพราะเกิดมาเธอก็ไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้เลย

ร่างบางของหญิงสาวทรุดลงนั่งกับพื้น หลังพิงต้นไม้ใหญ่ น้ำตาเริ่มไหลเพราะความเหนื่อยล้าและความกลัว ใบหน้าใส ๆที่เคยมีเลือดฝาด เริ่มซีดลงเพราะความเหนื่อย ทำให้หล่อนเผลอหลับไป

Create Date : 11 ตุลาคม 2550

Last Update : 11 ตุลาคม 2550 12:51:39 น.

5 comments

Counter : 548 Pageviews.