คำสัญญาภาค 2...ตอน 2-2 ครบรอบวันแต่งงาน 100 วัน “ก็เพราะว่าเธอเป็น Y-E-O-B-O1 ของฉันยังไง” ฮยอนจุงฉีกยิ้มจนเห็นฟัน “ตั้งแต่เมื่อไรกัน ทำไมพวกเราไม่เห็นรู้เรื่องนี้เลย พวกนายแต่งกันตั้งแต่เมื่อไร” จองมินยังคงทำหน้าที่ยั่วโมโหได้อีกครั้ง “พวกเราแต่งงานกันตั้งแต่ปีที่แล้ว ทำไม นายไม่พอใจหรือ ไม่พอใจเรื่องอะไรฮึ” ฮยอนจุงจ้องจองมินเช่นกัน “ที่นายพูดเป็นความจริงหรือ อีกอย่างนะ คนที่ไม่พอใจ นายน่าจะไปถามพี่ฮวางโบมากกว่า ใช่มั๊ยฮะ” และแล้วการโต้เถียงของทั้งสองก็เริ่มขึ้น เธอยืนหัวเราะอยู่ข้างตู้กับข้าว ขำจนแทบจะยืนไม่อยู่แล้ว “นี่ นี่ พอได้แล้ว ฉันหัวเราะจนปวดท้องไปหมดแล้ว พวกเธอทั้งหมดนั่นแหละ ออกไปนั่งรอกันข้างนอกเถอะ ถ้ายังอยู่กันที่นี่แบบนี้ เมื่อไหร่เราจะได้ทานข้าวกันซักที” นี่คือสิ่งที่ฮยอนจุงรอคอย สิ้นเสียงของฮวางโบ เขาไล่บรรดาเมมเบอร์ออกจากห้องครัวทีละคนทันที แต่สิ่งที่เขาอยากทำจริงๆแล้วก็คือ ไล่พวกเขาออกจากบ้านต่างหาก “ทำไมล่ะ พวกเราก็อยากพี่ช่วยเหมือนกันนะ” จุนเบบี้ยืนกรานเช่นนั้น เขาจ้องเขม็งน้องเล็กทันที “พวกนายออกไปกันได้แล้ว นายไม่ได้ช่วยอะไรเลย มีแต่ยิ่งทำให้ทุกอย่างในนี้ยุ่งไปหมดแล้ว” ระหว่างนั้นเขาเหลือบไปเห็นจองมินที่พยายามจะเข้าห้องครัว เขาจึงรีบวิ่งไปปิดประตูทันที ไม่นานทุกอย่างก็กลับคืนสู่ความสงบ ยกเว้นแต่เสียงหัวเราะของฮวางโบเท่านั้นที่ยังไม่หยุด หมดกัน ฝันที่จะได้นั่งทานอาหารกันใต้แสงเทียนและร่วมจิบไวน์แดงด้วยกัน และ ตบท้ายด้วยการมอบดอกไม้ให้เธอ พระเจ้า!!! “ทำไมคุณเชิญพวกเขามาด้วยล่ะ ทำไมต้องเป็นวันนี้” เขาหัวเสีย “ทีแรกฉันก็แค่เชิญตามมารยาท และก็ไม่คิดว่าพวกเขาจะมากันจริงๆ” เธอยักไหล่ทำสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ตามประสาของเธอ ความจริงแล้ว เธอได้พบบรรดาเมมเบอร์แต่เธอก็หลุดปากชวนพวกเขามาทานข้าว ก็เท่านั้นเอง “แขกที่ไม่ได้รับเชิญ ผมน่าจะทุ่มพวกเขาออกจากบ้านไปทีละคนจริงๆ” เขาพูดพลางพับแขนเสื้อและตรงดิ่งออกไปเพื่อจัดการบรรดาเมมเบอร์ “อย่าทำแบบนี้สิ ไหนๆพวกเขาก็มากันครบทุกคน นานๆจะได้มารวมตัวกันแบบนี้ อีกอย่างช่วงนี้เธอก็ไม่ค่อยอยู่บ้าน ฉันว่าพวกเขาก็คงจะคิดถึงเธอและก็อยากทานข้าวกับเธอนะ” เธอพูดพลางดึงแขนเขาไว้ แรงมหาศาลของเธอทำให้เขาต้องหยุดและยืนประจัญหน้าคุยกับเธอทันที “แต่ว่าวันนี้มันเป็น.....” เธอเข้าใจเจตนารมย์ของเขา “ฮยอนจุง แค่เธอช่วยล้างและเตรียมเครื่องปรุงให้ฉันไว้ มันทำให้ฉันไม่เหนื่อย แค่นี้ฉันก็ไม่รู้จะขอบคุณยังไงแล้ว” เธอยิ้มหวานให้เขา รอยยิ้มของเธอทำให้ความหงุดหงิดค่อยๆหายไป เป็นไปตามความคาดหมายว่าเขาจะต้องได้รับคำชมแน่นอน “จริงๆแล้วผมอยากจะช่วยคุณมากกว่านี้ แต่ผมทำอะไรไม่ค่อยเป็นเลย ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรอีกบ้าง” ระหว่างอยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้องครัว เขาได้กลิ่นน้ำหอมที่เธอฉีด แม้ว่าแผนการณ์จะล้มเหลว แต่ช่วงเวลาที่อยู่กันสองต่อสอง มันทำให้เขารู้สึกดีขึ้นบ้าง “นูน่า” ประตูถูกเปิดออกโดยน้องเล็กจุนเบบี้ “โอ๊ะ ขอโทษด้วยฮะที่เข้ามาขัดจังหวะพวกพี่” ธอรีบเดินผละออกมาจากเขาทันที เธอยิ้มเอียงอายพลางลูบผมตัวเองเบาๆ “เอ่อ เธอมีอะไรหรือเปล่า” ฮยอนจุงหัวเสียกัดฟันอีกครั้งและคิดในใจว่าถึงเวลาที่ต้องจัดการกับเจ้าเด็กพวกนี้ได้แล้ว “นายคงจะมีเรื่องสำคัญ และจำเป็นต้องพูดเดี๋ยวนี้เลยใช่มั๊ย” จุนเบบี้ยิ้มแหยๆ “ก็ไม่เชิงฮะ แค่จะเข้ามาถามพวกพี่ 2 คนว่า เราจะได้ทานข้าวกันตอนไหน” “นายเข้ามาเพื่อที่จะถามแค่นี้หรือ” เขาโกรธแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้ว “ผมขอโทษละกันฮะ พี่ก็นึกว่าผมไม่ได้เข้ามาแล้วกัน งั้นตอนนี้พวกพี่ 2 คนก็คุยกันต่อเลยละกัน” จุนเบบี้ปิดประตูแล้ววิ่งออกไปทันที เขาหัวเสียและพับแขนเสื้ออีกครั้งก่อนจะออกจากห้องครัวไป แต่เธอดึงแขนเขาไว้ทัน “ไม่ต้องไปหรอก อยู่ช่วยฉันทำกับข้าวที่นี่แหละ” “คุณรออยู่ที่นี่ก่อน เดี๋ยวผมจะกลับมา” เธอไม่รั้งเขาไว้ เพียงพูดออกมาว่า “พวกเขาคงจะหิวกันแล้ว เราควรจะรีบทำกับข้าวให้เสร็จได้แล้วนะ พอทานเสร็จแล้ว บางทีพวกเขาอาจจะมีกิจกรรมอะไรสนุกๆ เล่นกันก็ได้” เขาถอนหายใจอีกครั้ง รู้สึกว่าเธอจะเข้าข้างเจ้าเด็กบ้าพวกนี้ซะจริงๆ เขาต้องใช้ความอดทนอีกสักเท่าไรกันนะจึงจะผ่านคืนอันแสนวุ่นวายไปได้ เธอรีบทำอาหารอย่างรวดเร็ว อาหารใกล้จะเสร็จแล้ว เขาช่วยเธอตักอาหารใส่จาน “นี่ พวกนาย อาหารเสร็จแล้ว มาช่วยกันยกอาหารออกไปได้แล้ว” เขาเดินไปเปิดประตูและตะโกนเรียก คยูจง และ จุนเบบี้รีบกุลีกุจอมาช่วยทันที “ว้าว กลิ่นหอมน่ากินจังเลย” จุนเบบี้พูดพลางเหลือบมองฮยอนจุง “พี่สะใภ้ ทำอาหารอร่อยจริงๆนะฮะ” เด็กพวกนี้ก็รู้จักพูดเอาใจเค้าจริงๆ “พี่สะใภ้” เพียงคำคำนี้ทำให้เขารู้สึกดีขึ้น อาหารตอนนี้วางพร้อมอยู่บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ฮยอนจุงดึงเก้าอี้ให้เธอนั่ง ส่วนเขานั่งถัดจากเธอ “พวกเธอคงจะหิวแล้ว เริ่มลงมือทานกันได้แล้ว” เธอเชื้อเชิญบรรดาเมมเบอร์ด้วยความอบอุ่น ระหว่างทานอาหารอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา เหล่าน้องๆ หลับหูหลับตากินอย่างไม่ลืมหูลืมตาและอย่างเอร็ดอร่อย เขาเริ่มจะหัวเสียอีกครั้ง ทำไม เหตุการณ์แบบนี้ต้องเกิดขึ้นในคืนอันแสนโรแมนติดที่เขาวาดฝันไว้ด้วย เขาเตรียมงานฉลองวันพิเศษกับเธอกันสองต่อสอง แต่บัดนี้ มันพังทลายด้วยฝีมือของเด็กพวกนี้ไปหมดแล้ว ภารกิจที่เขาเตรียมไว้เพื่อวันนี้ หลุดลอยไปเรียบร้อยแล้ว เขาคิดแบบนี้ยิ่งทำให้เขาโกรธจนหน้าแดงอีกแล้ว เขาบอกกับตัวเองว่า จะต้องหาทางแก้แค้นให้ได้ เขาจะรอวันที่พวกเมมเบอร์มีแฟนเมื่อไร เมื่อนั้นเขาจะแก้แค้นให้สาสมเชียว พวกนายตายแน๋ ขณะที่อาหารยังเต็มปาก จองมินถามหาไวน์จากเขา “ที่นี่มีไวน์บ้างหรือเปล่า” เหมือนยิ่งตอกย้ำ เขาโพล่งออกไปทันที “นายรีบกินรีบกลับไปกันได้แล้ว นายกล้าดียังไงมาถามหาไวน์จากฉัน”เธอตบบ่าและยิ้มให้เขาอีกครั้ง “ไม่มี” เขาบังคับเสียงให้เป็นปกติ “แต่ฉันเห็นไวน์แดงวางอยู่ตรงนั้นนี่นา” ความลับที่ซ่อนไว้ถูกเปิดเผยโดยจองมิน “พี่ฮะ ไวน์แดงแค่ขวดเดียวไม่เห็นต้องงกเลย วันพิเศษแบบนี้ พี่น่าจะเอามาดื่มฉลองกันนะฮะ” จุนเบบี้เห็นด้วยกับจองมิน “พวกนายก็เห็นแล้วนี่ แล้วนายยังจะมาถามฉันทำไม อยากดื่มก็เดินไปหยิบมาเอง” น้ำเสียงไม่พอใจของเขา ความรู้สึกตอนนี้อยากจะตั๊นหน้าอันสุดจะเซ็กซี่ของจองมินแล้ว จองมินลุกขึ้นเดินไปหยิบขวดไวน์ที่เขาอุ่ตส่าห์ซ่อนไว้ ส่วนฮวางโบก็เตรียมแก้วไวน์ให้เช่นกัน “นายดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ ดูเหมือนไม่ค่อยอยากต้อนรับพวกเราเท่าไรเลย” คยูจงถาม “นายเพิ่งจะรู้เหรอ” สีหน้าดูเหมือนไม่พอใจจริงๆด้วย “อ่ะฮ้า ไม่เป็นไร พวกเราไม่ได้เจอนูน่าตั้งนานแล้ว งั้นถือซ่ะว่าเรามาวันนี้เพื่อมาพบนูน่าแร้วกัน” คยูจงตอบพร้อมยิ้มหวานให้เธอ พวกนายกล้าดียังไงมายุ่งกับที่รักของฉัน มันชักจะมากไปแล้วนะ ความโกรธของเขาเริ่มประทุขึ้นอีกครั้ง ตลอดการรับประทานอาหาร ฮยอนจุงแทบไม่ค่อยทานอะไรเลย จะทานก็เพียงอาหารที่ฮวางโบตักให้เท่านั้น พวกเขานั่งรับประทานอาหารจนหมด ไม่เหลือแม้แต่ไวน์สักหยดเดียว ตอนนี้ก็จวนจะสี่ทุ่มแล้ว เมมเบอร์ทั้งหลายลุกออกจากโต๊ะอาหารแล้ว แต่เดี๋ยวก่อน..พวกเขากำลังหาถามเกมส์เพื่อที่จะเล่นด้วยกันที่นี่ “นี่ พวกนาย น่าจะรู้เวลาว่าตอนนี้ พวกนายควรจะต้องทำอะไร พวกนายได้กินข้าวและดื่มไวน์เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ น่าจะแยกย้ายกลับได้แล้ว” เขาพูดออกมาทั้งๆที่ใจอยากจะโยนพวกเขาออกหน้าต่าง ณ เวลาขณะนี้ อย่างน้อยเขาก็น่าจะได้มอบดอกไม้ให้เธอเพื่อฉลองครบรอบ 100 วัน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาซื้อดอกไม้ให้ผู้หญิง แต่สุดท้ายมันก็พังทลายลงไป “แต่พวกเราอยากเล่นเกมส์ด้วยกันที่นี่นะ” จองมินเริ่มพูดก่อนทั้งๆที่เขาไม่ชอบเล่น ฮยอนจุงพยายามสงบสติอารมณ์ เพราะวันนี้ดูเหมือนว่าเขาจะหัวเสียทั้งวั้น “ต้องการเล่นเกมส์หรือ ฉันรับรองว่า พวกนายจะได้เล่นเกมส์จนกว่านายจะเบื่อแน่นอน แต่ต้องไม่ใช่วันนี้ เข้าใจหรือเปล่า” “เอาละ งั้น นูน่า พวกเราก็ควรจะกลับบ้านพร้อมๆกันได้แล้วละ” จองมินชวนเธอ เมื่อเขาได้ยินจองมินชวนเธอกลับบ้าน เขารีบพูดดักคอทันที “พวกนายทั้งหมดนั่นแหละ กลับบ้านกันได้แล้ว บาย” ฮวางโบซึ่งยืนติดกับเขาแต่แรกพูดกับพวกเด็กๆ “วันหลังพี่จะทำกับข้าวให้พวกเธอทานอีกนะ แต่อย่าลืมโทรมานัดก่อนนะ พี่จะได้มีเวลาเตรียมอาหารอร่อยๆให้พวกเธอได้ทานกันไง” “หรือฮะ งั้นพวกเราจะไปส่งนูน่าที่บ้านนะฮะ” จองมินเดินออกไปแต่ไม่วายหันกลับมาชวนเธอ ฮยอนจุงเริ่มหมดความอดทน หลังจากที่ได้ยินจองมินชวนเธอกลับบ้าน เขาหันไปตะคอกใส่ทันที “หุบปากและกลับกันไปได้แล้ว ฉันจะไปส่งที่รักของฉันด้วยตัวเอง เข้าใจมั๊ย” ในเวลาต่อมา ทุกอย่างก็เงียบลงหลังจากที่เด็กๆกลับกันไปแล้ว เขานั่งอยู่ที่โซฟา และเธอก็เดินมานั่งด้วย “เธอเหนื่อยหรือเปล่า” เขาดึงมือของเธอมากุมไว้พร้อมกับพูดว่า “สักวันหนึ่งผมจะต้องแก้เผ็ดพวกเขาให้ได้ รับรองผมจะทำให้สาสมกับสิ่งที่พวกเขาทำในวันนี้ให้ได้” เธอหัวเราะกับคำพูดของเขา “งั้นเธอพักผ่อนนะ ฉันจะทำความสะอาดก่อน” “ไม่นะ เรามาช่วยกันทำจะดีกว่า” ดูสิ เจ้าเด็กบ้าพวกนั้นกินเสร็จแล้วก็กลับกันเลย เขาช่วยเธอทำความสะอาดล้างและเก็บห้องครัวจนเสร็จเรียบร้อย ตอนนี้ก็ใกล้จะ 5 ทุ่มกว่าแล้ว “ฉันคิดว่าฉันควรจะกลับบ้านได้แล้วละ” เธอพูดพลางดึงผ้ากันเปื้อนออก “ทำไมรีบกลับนักละฮะ” “ทำไมละ ฉันก็กลับถึงบ้านเวลาทุกครั้ง” เธอยิ้ม เขาถอนหายใจ “ฮะ งั้นเราไปกันเถอะ” เขาหยิบกุญแจรถ และ ยื่นให้ เธอ “คุณลงไปก่อนนะฮะ เดี๋ยวผมตามลงไป” ยอนจุงเดินไปที่ลานจอดรถ เขายกกล่องที่เขาซ่อนไว้ใกล้ลานจอดรถออกมา และยกไปเก็บไว้ท้ายรถของตัวเอง ฮวางโบนั่งรออยู่ด้านคนนั่ง เขาขึ้นไปนั่งในรถและช่วยเธอคาดเข็มขัดนิรภัยเธอก่อนคาดของตัวเอง “เธอใส่อะไรไว้ท้ายรถหรือ” “ไม่มีอะไรฮะ” เขาตอบเธอ เธอไม่ถามอะไรต่อ แต่หันไปเปิดวิทยุและหมุนหาคลื่น ก่อนที่จะเคลื่อนรถออกไป วันนี้ ถ้าเขาไปหาเธอที่บ้าน หรือ ถ้าเขาไปรับเธอที่สถานีโทรทัศน์ ความฝันที่โรแมนติคของเขาอาจจะไม่พังทลายแบบนี้ และ เขาอาจจะไม่ต้องหงุดหงิดเหมือนวันนี้ก็ได้ แต่เพราะเจ้าเด็กบ้าพวกนั้น ทำให้เขาต้องเป็นแบบนี้ ทำไมพวกนายจะต้องมาทำลายวันพิเศษแบบนี้กันด้วย ทำไมไม่เป็นวันอื่น เฮ้อ เธอหันไปมองหน้าเขาที่กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ “อะไรหรือฮะ” เขาถาม “วันนี้ดูเธอจะอารมณ์ไม่ดีเลยนะ มีอะไรหรือเปล่า” เธอยิ้มให้เขา “คุณรู้หรือเปล่าว่าวันนี้เป็นวันอะไร” เขาถาม “ครบรอบ 100 วันหรือ” เธอตอบ “คุณไม่รู้จริงๆหรือ “เขาจ้องเธอ ทั้งๆที่จริงๆแล้วเธอเป็นคนที่ค่อนจะจำวันครบรอบหรือวันพิเศษ ได้ดี “ความจริงแล้ว...ฉันก็ไม่แน่ใจหรอกนะ ฉันควรก็จะเริ่มนับวันไหนกันแน่” เธอตอบ เขาพยักหน้า “ใช่ แต่สำหรับผม ผมนับตั้งแต่วันที่คุณตกลงกับผมฮะ” เธอมองหน้าเขาและยิ้ม “ขอบคุณนะ ขอบคุณที่เตรียมทุกอย่างไว้สำหรับวันสำคัญแบบนี้” เธอเริ่มขำอีกแล้ว “วันนี้ฉันสนุกกับสิ่งที่เธอเตรียมไว้จริงๆ” เธอหัวเราะอย่างมีความสุข แต่สำหรับเขา เขารู้สึกเสียใจที่ไม่เป็นไปตามที่เขาตั้งใจไว้แต่แรก “สำหรับผม ยังไงผมก็จะไม่ให้อภัยพวกเขาแน่ๆ ผมจะคอยวันที่พวกเขามีแฟน ผมจะแก้แค้นเป็นสองเท่า ไม่สิ ต้องสามเท่า” นี่คือสิ่งที่เขาตั้งใจจะให้เป็นของขวัญสำหรับบรรดาเมมเบอร์ที่มาวันนี้จริงๆ เมื่อมาถึงหน้าบ้านเธอ เธอกำลังจะก้าวลงจากรถ “เดี๋ยวก่อนฮะ” เขาดึงแขนเธอ เขารีบลงจากรถและอ้อมไปเปิดท้ายรถหยิบช่อดอกไม้ออกมา และยื่นให้เธอ “สำหรับคุณ” คำพูดไม่หรูหราแต่แฝงด้วยความจริงใจ เธอรับดอกไม้ไว้และพูดว่า “ก็สวยดีน่ะ” เธอหันไปพูดและมองเขาด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุข “ฉันไม่เคยคิดว่าจะกล้าให้ดอกไม้กับฉัน ขอบคุณจริงๆ น่ะ ขอบคุณมาก” เขาจ้องตาเธอเช่นกัน “ผมต้องการจะให้ครบรอบ 100 วันของเราเป็นวันที่ดีที่สุดนะฮะ แต่ผมทำได้ไม่ค่อยดีเท่าไร ขอโทษด้วยนะฮะ” “ไม่หรอก มันวิเศษมากเลย ฉันชอบจริงๆน่ะ” เธอหันไปวางช่อดอกไม้ด้านหลังคนขับ จากนั้นก็หันไปหอมเบาๆที่แก้มของเขา เขามีความสุขและพอใจจริงๆ “งั้น นี่เป็นวันครบรอบ 100 วันที่วิเศษที่สุดเลยฮะ” เขาจ้องหน้าเธอด้วยสายตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสุข ก่อนที่เขาจะบรรจงประทับจูบแรกบนริมฝีปากเธอ เขาขับรถกลับบ้านด้วยความสุขมากจริงๆ ความหงุดหงิดความโมโหมันหายไปหมดสิ้น เหลือเพียงความห่วงหาอาทรที่เขามีให้เธอเท่านั้น จูบแรกที่มอบให้เธอในครั้งนี้ถือว่าเป็นภารกิจที่ยิ่งใหญ่และก็ประสบความสำเร็จด้วยดีจริงๆ ********* โปรดติดตามคำสัญญา ภาค 2 ตอนที่ 2-3 “วีรกรรมของม้า(มิน)” หมายเหตุ Y-E-O-B-O1 ภาษาเกาหลีผู้ชายใช้เรียกภรรยา แปลว่า ที่รัก honey, darling, wife   Create Date : 13 มีนาคม 2553 10 comments Last Update : 16 มีนาคม 2553 15:50:34 น. Counter : 738 Pageviews. Share Tweet

อยากเห็นหน้าจุงตอนนี้จริงๆๆ เลยที่โดนน้องแกล้งเนี่ย แต่ตอนจบยิ้มไม่หุบเลยนะจุง ขอบคุณยายนาจานะค่ะที่แปลให้อ่านนะค่ะ สู้สู้สู้ ต่อไปนะค่ะ   โดย: hunny IP: 203.144.144.164 13 มีนาคม 2553 22:26:57 น.

อ่านตอนไปกินข้าวกันทีไรหิงทุกทีเลยอ่ะ แต่ชอบจังเลยน่ะตอนท้ายอ่ะ หนุอยากเป้นปาปากะทันหันไปแชะภาพนั่นได้ป่ะ.. อิอิอิ หนุมาช้าหรอนิ ไม่เป้นไรมาช้าแต่ก้มาน่ะ หิวไปหาไรกินดีกว่า ต้อกบอคกี้ดีป่ะ   โดย: pUmPui1985 IP: 125.25.227.255 13 มีนาคม 2553 22:53:32 น.

ดีดี ยายอยากกินอาหารเกาหลีอย่างแรง ที่ไหนดีอ่ะ   โดย: ยาย(นาจา) IP: 111.84.105.74 14 มีนาคม 2553 6:48:41 น.

ตอนนี้มีแอบหวาน คนเราน่ะนะพอรักก็ทำได้ทุกอย่างล่ะ เตรียมดินเนอร์แสนโรแมนติค จิบไวน์ใต้แสงเทียน ซื้อดอกไม้ หุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุ จุงเหรอเนี่ย ความรักเปลี่ยนจุงได้จริงๆ นี่ถ้าไม่โดนเมมเบอร์ขัดจังหวะ ฮิฮิฮิฮิ....ไม่อยากคิดว่าจะไปถึงหนายยกาน   โดย: joy&yoo IP: 112.143.7.106 14 มีนาคม 2553 14:45:24 น.

โอย คุณนาจาตอนนี้ ขำจังเลย ขำเมมเบอร์จุน คยูจง จองมิน สนุกมากมาย สายลับ เงอะๆงะๆ เข้าไปอ่าน joongboholic ตอนนาจา และทีมงานไปทำมิชชั่นให้พวกเราที่รักจุงโบแล้วนะคะ ดีใจและมีความสุขสุดๆ เก่งเจงๆ กำลังส่งหนมไปให้นะคะ เป็นคุ้กกี้โฮมเมด รอทานนะคะ อยากช่วยโหวตโพล อยากบอกว่าเป็นสมาชิกจุงโบ แต่ทำไม่เป็นง่ะ นาจาทำให้แล้วกันเนอะ คริ คริ   โดย: สายลับ IP: 203.144.144.165 14 มีนาคม 2553 17:31:53 น.

น่ารักจังเลย พี่อ่านไปหัวเราะ จองมินไป สงสารฮยอนจุง น่ารักมากค่ะ มีความสุขจัง ขอบคุณนะค่ะ ขอบคุณมากมายค่ะ   โดย: speedy IP: 203.144.144.164 18 มีนาคม 2553 1:38:23 น.

เฮ่อ...ตอนแรกเกิดอารมณ์ตามจุง สุดท้ายละลาย..ตามโบว์ไปเลยค่ะ.. เฮ่อมีความสุข   โดย: คงจู IP: 202.12.97.100 24 มีนาคม 2553 1:21:38 น.

อ้ายยยยยย.... ตอนนท้ายมีการคิดส์กันด้วย ร้ายนักจะพ่อรูปหล่อ   โดย: my_angel IP: 58.8.198.156 26 มีนาคม 2553 20:17:47 น.

จุงเหวี่ยงและโมโหน้องเขยอย่างต่อเนื่อง55 ว่าแต่แซงกี้ไปไหนอ่ะ ที่รักของฉาน โยโบ เหมือนจุงจะติดเรียกโบอย่างนี้ตั้งแต่wgm เรียกแบบเนียนๆนะ แต่ตอนนี้เรียกได้เต็มปากแล้วชิมิ คริคริ ปล. let me be the one เพราะสุดๆๆ อ่านตอนนี้ถึงเพลงนี้พอดี หนูเคลิ้มสุดยายอิอิ   โดย: kanjabo IP: 192.168.182.178, 124.122.247.124 30 พฤษภาคม 2553 12:57:34 น.

วันนี้พวกเมมเบอร์น่าหมั่นไส้จริงๆ กว่าจะกลับกันได้ ฮ๋า ฮ่า   โดย: faiiz IP: 203.131.211.156 5 มิถุนายน 2553 0:50:25 น.