|
=====.......เหงา.......มันเป็นแบบนี้นี่เอง=====
เมื่อวันศุกร์ไปดู brokeback mountain มาครับ ตอนแรกก็เฉยๆ แต่รู้สึกมันติดในหัวยังไงก็ไม่รู้ ต้องหวนกลับไปคิดถึงเรื่องราว แล้วยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้าไปกับโศกนาฏกรรมรักต้องห้ามในเรื่อง กลับมาฟัง soundtrack อีกยิ่งซึม เศร้า เหงา ทุกข์ จุกอยู่ตรงลิ้นปี่เข้าไปอีก ยังจิตตกไม่หายเลย ช่างเป็นหนังที่ค่อยๆกรีดบาดแผลลงบนหัวใจคนดูได้คม ลึก และยากจะรักษาให้หายจริงๆ
โอเค กลับมาเข้าเรื่อง คือจริงๆอยากเขียนเรื่องนี้มาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว แต่มันตรงกับวาเลนไทน์ blog ที่แล้วก็เรื่องความรัก แม้ไม่สมหวังก็ตาม มันยังเข้ากับเทศกาล เลยยกยอดมาเขียนตอนนี้ แต่อารมณ์มันคงไม่ peak เท่าเมื่ออาทิตย์ที่แล้วครับ
คือเมื่ออาทิตย์ก่อนไม่รู้เป็นไร จิตมันตกทั้งอาทิตย์ เซ็งมันตลอดเวลา ทั้งเรื่องงาน เบื่อโคด เรื่องที่บ้าน เรื่องส่วนตัว เรื่องเงิน บลา บลา บลา เซ็งแล้วก็โรคจิต ต้องใช้เงิน ก็สนองตัณหาตัวเองแทบหมดกระเป๋าในวันเดียว กลับบ้านมาก็เซ็งต่ออีก เพราะเงินหมด ขนาดมีเรื่องดีดี อย่างเพื่อนจากเมืองนอกโทรมาหายังดีใจได้แป๊บเดียว แล้วก็กลับมาเซ็งเหมือนเดิม
เซ็งแล้วก็อยากหาคนคุยด้วย ถ้าอ่าน blog ที่แล้วก็จะรู้ว่าผมไม่มีแฟน งั้นที่พึ่งเดียวที่พอจะพึ่งได้ก็เพื่อนไงครับ ก็มัน that what friends are for ไม่ใช่เหรอครับ จังหวะนั้นก็นึกถึงเพลงนี้
winter spring summer or fall
all you've got to do is call
and i'll be there, yes i will
you've got a friend
ว่าแล้วก็เลยโทรหาเพื่อน นัดแนะกันอย่างดีว่าเจอกันคืนวันศุกร์ แต่พอวันศุกร์เพื่อนทุกคนเกิด"บังเอิญ"มีความจำเป็นให้มาเจอผมไม่ได้เหมือนกันหมด นี่ไม่ใช่ครั้งแรก แต่เกือบทุกครั้งที่ผมอยากเจอเพื่อน ซึ่งก็ไม่ใช่จะบ่อยๆ ผมจะ"โชคร้าย" เพราะเพื่อนจะ"บังเอิญ"หรือมีเหตุ"จำเป็น"ให้ไม่ว่างมาเจอเสมอ ก็ไม่เข้าใจทำไมเพื่อนไม่โชคร้ายเหมือนผมบ้าง เพราะทุกครั้งที่เพื่อนอยากเจอ ผมจะ"ว่าง"เสมอ หรือเพราะไม่มีแฟนไม่รู้ เวลาว่างผมเลยมีมาก และเพื่อนยังเป็นสิ่ง"สำคัญ"มากๆในชีวิตผมอยู่
งั้นทำไงล่ะ มัน ทุกข์ เศร้า เหงา เบื่อ ก็เลยเดินไปเรื่อยๆตามถนนสุขุมวิท เดินแบบไร้จุดหมาย มารู้อีกทีก็ยืนเหนื่อยอยู่หน้าบ้านไร่กาแฟ ก็เลยแวะเข้าไปหากาแฟกินตอน 4 ทุ่มซะหน่อย โอ้โหคนเยอะมาก เป็นร้อยได้ สั่งกาแฟเสร็จแล้วก็แทรกตัวไปหาที่นั่ง
ตอนแรกก็เฉยๆ แต่ไม่มีอะไรทำก็เลยมองไปรอบตัว ไม่มีใครมาคนเดียวเลย มาเป็นคู่ มาเป็นกลุ่ม ติวหนังสือบ้าง นั่งคุยกันบ้าง สนุกสนาน มีผมคนเดียวที่นั่งหน้าเศร้า แล้วก็เริ่มคิด
ทำไมเวลาที่เราต้องการใครสักคน ไม่ต้องมากมาย แค่คนเดียว ที่ทำให้ยังรู้ว่าเรายังมีตัวตนบนโลกใบนี้ ที่ทำให้รู้ว่าเรายังมีใครที่เข้าใจ ที่ทำให้รู้ว่าเรายังมีคนเคียงข้างไม่อ้างว้างอยู่คนเดียว ที่ทำให้รู้ว่าเรายังมี"เพื่อน" แต่เราก็ยังหาไม่ได้
เวลาที่เราต้องการใครสักคน มันไม่ใช่จะต้องการตลอดเวลา และคนที่ได้ชื่อว่า"เพื่อน"แม้จะไม่มาก แต่ก็ไม่น้อยแน่นอน แต่ทำไมแค่คนเดียว ในเวลาที่ต้องการ ที่มีการนัดล่วงหน้าไว้ก่อนด้วยซ้ำ เรากลับไม่มี
ไม่เข้าใจ ถ้าเพื่อนต้องการ ขอแค่บอก ผมพร้อมจะไปอยู่ข้างๆเสมอ แต่ทำไมไม่เคยมีใครอยู่ข้างๆผมบ้าง เวลามองไปรอบตัวแล้วมันไม่มีใครมันเหงารู้มั้ย
อยู่คนเดียวน่ะมันเหงาแน่อยู่แล้ว แต่เวลาอยู่ท่ามกลางคนมากมาย แต่ก็ยังเหมือนอยู่คนเดียวน่ะมันเหงายิ่งกว่าหลายเท่านัก
| Create Date : 19 กุมภาพันธ์ 2549 |
|
24 comments |
| Last Update : 19 กุมภาพันธ์ 2549 16:37:22 น. |
| Counter : 787 Pageviews. |
|
 |
|
ยิ้มสวยๆต้อนรับวันใสๆค่ะ 
เจ้าของ blog หายเหงาหรือยังคะ
สลัดความเหงาทิ้งหรือยังคะ++
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [