Bloggang.com : Holden Caulfield : วันสุดท้ายของการทำงาน - ความผูกพันช่างเป็นความรู้สึกที่ประหลาด

วันสุดท้ายของการทำงาน - ความผูกพันช่างเป็นความรู้สึกที่ประหลาด

ในบรรดาเพื่อนๆที่สนิททั้งหมด หลังเรียนจบผมเป็นคนแรกที่ได้งานทำ และผมก็เป็นคนแรกที่บ่นอยากจะลาออกหลังเริ่มงานไปได้แค่ 2 เดือน แต่ผมก็เป็นคนเดียวที่ถึงทุกวันนี้แล้วยังไม่ได้เปลี่ยนงานเลย อาจจะจริงอย่างที่เพื่อนๆเคยบอกผมไว้ ว่าผมเป็นพวกเก่งให้ทำอะไรก็ได้ แล้วก็ความอดทนสูง แต่ผมว่าผมไม่ได้เก่งขนาดนั้น ผมแค่เหมือนจิ้งจกมากกว่าที่จับไปอยู่ตรงไหนก็เปลี่ยนสีให้เข้ากับตรงนั้นได้ตลอด ก็บ่นกันไปแต่ก็อยู่ได้ตลอดมา

แต่อ่ะนะไม่มีอะไรยั่งยืน ทุกสิ่งต้องเปลี่ยนแปลง และในที่สุดผมก็ตัดสินใจลาออก และเออคราวนี้เอาจริงแน่ๆซักที บางครั้งเราก็ต้องการเปลี่ยนแปลงเพื่อสร้างความตื่นเต้นให้ชีวิตบ้างก็แค่นั้น

1 สัปดาห์ที่ผ่านมาผมเลยว่างอย่างน่าประหลาด พอว่างสมองก็เริ่มคิด ขณะที่เก็บของก็เจอของเล็กๆน้อยๆเก่าๆที่ยัดๆไว้จนลืมไปแล้ว่าผมเคยมีด้วย แล้วความทรงจำเล็กๆก็เริ่มชัดเจน

มันน่าแปลกนะที่ผมยังจำได้ดีไปถึงวันที่ต้องเข้ามา workshop จำได้ว่าตอนสัมภาษณ์งานเจอคำถามอะไรไปบ้าง จำได้แม้กระทั่งหลังสัมภาษณ์ก็ไปดู Lord of the rings : the return of the king พอหนังจบก็ไปเมาหนักที่ อตก ต่อ นั่นมัน 4 ปีกว่าแล้วนะ

จำได้ว่าเสื้อตัวไหนที่ผมใส่ไปทำงานวันแรก ภาพโต๊ะทำงานตัวแรกยังชัดเจน ยิ่งเจอสมุดโน้ตเล่มแรกที่ใช้ไปไม่กี่หน้า แล้วข้างในก็เต็มไปด้วยรูปวาดกับเนื้อเพลง เพราะไม่รู้จะไปจดอะไรตอนประชุม

ความรู้สึกมากมายที่เหมือนลืมเลือนไปแล้วกลับลุกโชนขึ้นอีกครั้ง ทั้งตอนหัวเราะหรือร้องไห้ ตอนแอบอู้หรือตอนอยู่ทำงานกันข้ามวัน ตอนแอบโดนงานยกทีมไปกินข้าวดูหนังหรือตอนต้องเข้าประชุมลากยาวจนไม่มีเวลากินข้าว เวลาสนุกสุดๆหรือเหนื่อยสายตัวแทบขาด ดีใจที่ได้รับคำชมหรือโคตรเศร้าตอนโดนด่า รวมถึงความรู้สึก "ทนไม่ไหวแล้ว" จนต้องหนีไปสงบที่ทะเลคนเดียวซะหลายวัน

ไม่ว่าวันนั้นจะเป็นอย่างไร แต่เมื่อวันนี้ผมมองย้อนกลับไป ผมกลับยิ้มได้ ยิ้มอย่างปลื้มปิติอย่างน่าประหลาด ปลื้มที่เราผ่านมันมาได้ทั้งช่วงเวลาที่ดีหรือช่วงที่ยากลำบาก ยิ้มให้กับหลายๆอย่างที่ทำให้ผมเป็นผมในวันนี้ ยิ้มให้กับความทรงจำหลายๆอย่าง

ความรู้สึกที่เกิดมันไม่ใช่รัก แต่มันก็ไม่ใช่เกลียด มันเป็นสิ่งที่เรียกว่าความผูกพันที่เกิดขึ้นอย่างไม่รู้ตัว มารู้สึกอีกทีก็ตอนที่ต้องจากไป ที่ที่ผมอยากออกหลังจากเข้าไปได้แค่ 2 เดือน ที่ที่เคยทำให้ผมแทบคลั่งจนต้องหนีไปสงบสติอารมณ์ ที่ที่เคยทำให้ผมเครียดและเบื่อขนาดที่ทำให้เที่ยวมันติดๆกันแทบทุกคืน เที่ยวถึงตี 2 แล้วไปทำงานต่อตอน 8 โมง แต่ก็เป็นที่ที่เมื่อรู้ว่าต้องจากไปจริงๆผมกลับใจหายอย่างคาดไม่ถึง

จากตอนแรกที่อยากจะไปอย่างเงียบๆ ไม่เคยอยากจะเขียนจดหมายพรรณารักก่อนออกแล้วส่งให้คนรู้จัก แต่ก็เพราะไอ้ความผูกพันนี่แหละที่ไม่ว่าจะรักหรือไม่ ผมได้ทำคลิปบอกลาเลย (ไม่ใช่แค่ mail) ด้วยซะงั้น ลองดูกันได้นะจ๊ะ

ชีวิตต้องก้าวต่อไป พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรไม่รู้ แต่ความรู้สึก ความทรงจำ รวมทั้งประสบการณ์ที่ผมต้องเดินจากมา ผมพึ่งรู้วันนี้เองว่าผมผูกพันกับมันมากขนาดไหน

enjoy your day

Create Date : 16 มีนาคม 2551

Last Update : 16 มีนาคม 2551 14:28:25 น.

15 comments

Counter : 531 Pageviews.

ความรู้สึกคล้ายๆกันอ่ะ เสียแต่ ยังไม่มีที่ไป เลยยังไม่ได้ลาออก
คนอยู่ ก็คงต้องทนต่อไป

โดย: mungkood

วันที่: 16 มีนาคม 2551 เวลา:15:46:52 น.

เหมือนกันครับ

บ่นมา 2ปีละ 5555 ยังไม่ได้ไปไหนเลย

โดย: ชายพายเรือ

วันที่: 16 มีนาคม 2551 เวลา:16:22:19 น.

ว่าแล้วก็คิดถึงที่ทำงานเดิมเหมือนกัน...

เพื่อนร่วมงานดี แต่คิดว่า
อยู่ต่อไปก็ไม่มีอนาคตสำหรับพัฒนาตัวเองง่ะ

โดย: แพนด้ามหาภัย IP: 125.25.1.226 วันที่: 16 มีนาคม 2551 เวลา:16:38:17 น.

อะโห.....สู้ซู่..ต่อ ไปนะค้าบบบ....

โดย: ลิงจ๊ากจ๊าก

วันที่: 16 มีนาคม 2551 เวลา:17:09:27 น.

กับคน เพื่อน สถานที่ อยู่กันมานาน มันก็คงเป็นความผูกพันในระดับหนึ่งเหมือนกันค่ะ ...แต่เพราะว่าความต้องการสูงที่อยากลาออก ... ก็เลยต้องทำให้จำใจจรจากลา

อาลัยเหมือนกันนะค่ะ

โดย: JewNid

วันที่: 17 มีนาคม 2551 เวลา:1:20:09 น.

ชีวิตที่มีการเปลี่ยนแปลงบางทีก็ทำให้จิตตกอยู่นิดๆเหมือนกัน อิๆ

โดย: fedexfc

วันที่: 17 มีนาคม 2551 เวลา:15:04:31 น.

อะโห...มีคลิปบอกลาด้วย

เมื่อเราอยู่กับอะไรนานๆ ไม่ว่าจะชอบหรือไม่
มันจะกลายเป็นความผูกพัน และกลายเป็นความทรงจำในใจไป

ขอให้งานที่ใหม่ ไม่ใช่แค่ผูกพันนะเด้ง แต่ขอให้เปี่ยมไปด้วยรักและกำลังใจ ทั้งจากงานและจากคนน๊า สู้โว๊ย

โดย: PANDIN

วันที่: 17 มีนาคม 2551 เวลา:20:04:44 น.

แบร่ มาทิ้งกันได้ลงคอ

พี่พีเป็นคนที่สอนเราทำบลอคแก็งค์ง่ะ จำได้ป่าว555
เราละเบื่อจริงๆเล้ย ไอ้แผนกนี้ อยากทำอะไรก็ทำ ลาเที่ยวยกแผนก ทำงานอยู่ดีๆหายไปดูหนัง ช้อปปิ้ง ไม่มีอามณ์ก็หนีกลับบ้าน ราวกับบริษัทไม่มีกฏ กร๊ากๆ แต่ว่าก็ดี มีก็ครื้นเครง พอไม่อยู่หนูก็คิดถึง แล้วงานบอลปีหน้าใครจะซื้อเสื้อให้ล่ะตัวเอง

โดย: เนียนอ๋อง

วันที่: 18 มีนาคม 2551 เวลา:22:32:43 น.

ขอให้มีความสุขกับที่ใหม่มากๆนะ
ถึงทำงานที่เดียวกันแต่เราก็ไม่ค่อยคุยกันเท่าไหร่ แต่เราก็รู้สึกใจหายที่เพื่อนเราไปทำงานที่ใหม่ซะแล้ว ยังไง อย่าลืมคิดถึงเราด้วยละกัน เพลงเพราะมากเลยจ๊ะ

โดย: หญิง IP: 203.144.184.163 วันที่: 19 มีนาคม 2551 เวลา:8:25:53 น.