ดีเจอาแปะมหาภัย คราวก่อนนู้นเคยเล่าให้ฟังว่าตัวเองเป็นคนมีดวงทางลาภลอย แต่ในความโชคดีก็ยังมีความโชคร้ายแฝงอยู่ ที่จริงไม่น่าเรียกว่าโชคร้าย แต่มันเป็นภัยมนุษย์จากดีเจอาแปะ เรื่องนี้เกิดนานมากแล้วสมัยยังเป็นนักศึกษาปีหนึ่งเองมั้ง แต่ทุกวันนี้ก็ยังไม่ลืม เพราะมันน่ากลัวจริง ๆ เล่าไว้เผื่ออีตาดีเจอาแปะยังวนเวียนจัดรายการวิทยุอยู่ หลาย ๆ คนจะได้ไม่ตกเป็นเหยื่อ ไม่แน่นะ...ดีไม่ดีป่านนี้อีตาแปะนั่นอาจจะตายไปแล้วก็ได้ ดึกคืนหนึ่งนั่งฟังวิทยุไปทำอะไรไปพลาง ๆ แล้ววิทยุมีช่วงเล่นเกมส์ให้ทายเพลง โดยขึ้น intro เพลงไม่กี่ตัวโน้ต แล้วให้ทายว่าเป็นเพลงของใคร ทายถูกได้รางวัลค่ะ ให้ตายเหอะไม่เคยโทรไปเล่นเกมส์ที่ไหนเลย แต่จำได้ว่าเป็นเพลงของใหม่ เลยคว้าโทรศัพท์กดเลยค่ะ คนมันจะซวยก็เลยโทรติด แถมดันทายถูกด้วย ทางรายการก็ขอชื่อและนามสกุล พร้อมกับนัดแนะให้ไปรับรางวัลเป็นบัตรตัดผม ความพิเศษของไอ้รางวัลนี้ก็คือมันเป็นร้านตัดผมชื่อดังที่สยาม ที่สมัยก่อนเป็นร้านหรูหราราคาแพง นักศึกษาค่าขนมติ๊ดเดียวอย่างพู่ไม่ไปตัดหรอกค่ะ อย่างดีก็ร้านเจ้าประจำหน้าปากซอย ก็คนผมยาวแค่เล็ม ๆ นิดหน่อยจะทำอะไรให้วิจิตรพิศดารหล่ะ พู่เป็นคนขี้อายค่ะแต่งกรางวัล จะบอกชื่อตัวเองก็กลัวเผื่อมีคนรู้จักฟังวิทยุอยู่ ไม่ได้หรอกอายเขา ก็เลยใช้ชื่อน้องสาวเพราะถือคติ "แกอาย ดีกว่าฉันอาย" เป็นพี่สาวที่รักน้องมาก 555 แล้วก็จริงอย่างที่คิดเลย เพราะวันต่อมาน้อง(หอย)ทาก (ชื่อปลอมค่ะ...เรียกตามความช้าของมัน น้องสาวเป็นคนช้ามาก เวลาเธอทำอะไรมันช้าไปหมด ถ้าแต่งตัวจะไปไหนที นอนรอไปได้เลย หลับไปสามตื่นน้องทากก็ยังแต่งตัวไม่เสร็จ)มาบอกว่า "พี่พู่ มีเพื่อนที่โรงเรียนมาถามทากด้วยหล่ะ ว่าโทรไปเล่นเกมส์กับรายการวิทยุด้วยเหรอ เขาได้ยินชื่อว่าได้รับรางวัล" เห็นมั้ยค่ะว่าโลกมันกลม ถ้าไม่เปลี่ยนชื่อมีหวังคนที่ถูกคนรู้จักถาม ต้องเป็นพู่แน่เลย พอถึงวันนัดก็พกบัตรประชาชนน้องทากไป สถานที่นัดรับรางวัลก็คือร้านตัดผมที่สยาม ไปถึงคนแรก ๆ ด้วยซ้ำ แล้วก็ค่อย ๆ มีคนอื่นทะยอยมารับรางวัลเหมือนกัน ทุกคนนั่งรอจนกระทั่งมีผู้ชายหน้าตี๋หุ่นเสี่ยมาเช็คชื่อ อีตาตี๋นี่แหล่ะคือดีเจอาแปะ เห็นหน้าก็บอกยี่ห้อว่าแปะ...แป๊ะ...แปะ อาแปะแกแจกบัตรรางวัลให้ทุกคนแล้วให้กลับได้ ยกเว้นพู่กับพี่ผู้หญิงอีกคนนึง ตอนนั้นก็นึกด่าอีตาแปะในใจ "เล่นกลอะไรวะ ตูมานั่งรอคนแรก ๆ เลยด้วยซ้ำ ทำไมไม่ให้รางวัลตามคิว" เป็นโรคเกลียดคนแซงคิวขึ้นสมอง สมัยก่อนถ้าโดนคนแซงคิว จะปรี๊ดขึ้นสมอง "น้องสองคน ไปดูพี่จัดรายการวิทยุที่สถานีมั้ยครับ" "ไม่หล่ะคะ...ได้รางวัลแล้ว จะรีบกลับบ้านเลย" พูดไปงั้นแหล่ะ กะว่าจะเดินเล่นสยามต่อ ก่อนกลับบ้าน ที่สำคัญตูไม่ได้ปลื้มดีเจ ที่มาเพราะมารับรางวัล..เข้าใจมั้ยฮึ "พี่อยากไปดูเขาจัดรายการ น้องไปเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะ" หันไปดูพี่ผู้หญิงคนนั้นแล้วงง ว่าพี่จะมาตื้อคนแปลกหน้าทำไมเนี่ย พี่แกแอบกระซิบกระซาบตื้อพู่ต่อค่ะ "เราไปกันแป็บเดียว ถ้าน้องไม่ชอบแล้วเดี๋ยวเราก็แยกกลับบ้าน พี่ไม่อยากไปคนเดียว พี่กลัว" พู่พูดไม่ออกตกกระไดพลอยโจน อาแปะรับปากว่าจะพาพู่กับพี่ผู้หญิงกลับมาส่งที่สยามตามเดิม แล้วอาแปะก็พาสองสาวไปสถานีวิทยุ ระหว่างทางแกก็ถามว่าแต่ละคนบ้านอยู่ไหน แล้วก็ถามนู้นถามนี้แบบคนเพิ่งรู้จักกัน พยายามสร้างบทสนทนานั่นแหล่ะ จำไม่ได้แล้วว่าอยู่ที่ไหน รู้แต่ว่าเป็นสถานีวิทยุในเขตทหารบก ตอนผ่านประตูเข้าไปมีทหารสีเขียวตะเบ๊ะอยู่เต็มไปหมด ก็ดูแกจัดรายการจนจบ พี่ผู้หญิงเขาก็ดูสนใจดี แต่พู่น่ะอยากกลับไปสยาม "น้องครับ ไปทานข้าวเป็นเพื่อนพี่กันนะ แถวนี้มีร้านอร่อย ร้านไม่ไกลจากที่นี่หรอก" พี่ผู้หญิงเธอตกลงไปทานค่ะ พู่ก็เลยตามเลยด้วยความอ่อนอาวุโสสุด ดีเจอาแปะพาไปกินข้าว..อาหารอร่อยจริงด้วย เป็นร้านข้างทางแต่คนแน่นเอี๊ยด พอกินเสร็จก็พากลับสยาม ดีจังเลยวุ้ย...อิ่มจังตังค์อยู่ครบแถมได้รางวัลฟรีด้วย ระหว่างนั่งมาในรถ แล้วรถติดไฟแดง "พี่คะ ขอลงตรงนี้เลยนะคะ พี่ไปส่งน้องเขาที่สยามด้วยนะคะ" พี่ผู้หญิงคนนั้นพูดจบ แล้วก็เปิดประตูรถลงไปเลยค่ะ ลงไปต่อหน้าต่อตาพู่กลางสี่แยกไฟแดง โดยที่พู่ยังไม่มีโอกาสพูดอะไรสักคำ เฮ้ย..พี่ พู่อุตส่าห์มาเป็นเพื่อนพี่ แล้วทำไมพี่ทิ้งกันอย่างงี้หล่ะ ทำงี้ได้ไงอ่ะ ตอนนั้นงงจริง ๆ ละล้าละลังว่าเอาไงเนี่ย แล้วรถก็ออกตัวไปเพราะเป็นไฟเขียว อาแปะแกบอกว่าบ้านพู่น่ะอยู่ทางเดียวกับทางไปบ้านแกเลย เดี๋ยวแกไปส่งให้ที่บ้าน จะโกหกว่าบ้านอยู่ทางอื่นก็ไม่ได้แล้ว เพราะตอนคุยกันตอนแรกบอกแกไปแล้วนี่ ก็ยืนยันว่าไม่เป็นไร มีธุระที่สยามขอลงที่สยามแล้วกัน แกหัวเราะแบบรู้ทัน ยืนกรานว่าจะไปส่งบ้าน แต่แกขอแวะเอาของให้เพื่อนก่อน มีนัดกับเพื่อนที่ร้านอาหารชั้นบนของสยามเซ็นเตอร์ แกบอกว่าเจอเพื่อนแล้วจะกลับเลย พี่แกพาไปที่ร้านอาหาร พู่เห็นร้านแล้วเหวอไปเลยค่ะ ขนาดเป็นเวลากลางวัน ทำไมร้านมันมืดมัวทะมึน ๆ ชอบกล มีดนตรีเล่นด้วย อีดีเจอาแปะมันสั่งอาหารพร้อมเบียร์มานั่งกิน แล้วก็สั่งเครื่องดื่มให้พู่ด้วย สาบานได้ว่าตอนนั้นกลัวจริง ๆ ไม่แตะอาหาร ไม่จิบน้ำเลยแม้แต่หยดเดียว ดูหนังไทยมากไปมั้ง กลัวฟื้นขึ้นมาแล้วจะอยู่ในโรงแรมแบบโดนปล้ำ ฮ่า..ฮ่า..ชีวิตจริงน่ะ เซ็กส์เสื่อมไม่ได้เซ็กส์ซี่เล้ย ถ้าจะสามารถกระตุ้นต่อมเพศชายได้ ก็คือต่อมโมโหน่ะ พู่ก็นั่งหน้าบอกบุญไม่รับอยู่อย่างนั้นแหล่ะ รบเร้าจะกลับเองท่าเดียว จนประมาณ 15 นาทีผ่านไป ความอดทนขาดผึง พู่ลุกพรวดแล้วเดินออกจากร้านไปเลย หมดกันมารยาทสังคมที่ดี อีตาอาแปะวิ่งกระหืดกระหอบตามออกมา "แหม...น้องเนี่ย ใจร้อนจังเลยนะครับ" ห่านจิก...ทีนี้ไม่รอเพื่อนแกแล้วเหรอ ไอ้แปะบ้า ติดตามอ่านเล่ห์เหลี่ยมอาแปะต่อคราวหน้านะคะ   Create Date : 02 มิถุนายน 2550 4 comments Last Update : 24 ตุลาคม 2550 23:10:28 น. Counter : 587 Pageviews. Share Tweet

กำลังลุ้นระทึกว่าดีเจอาแปะจะใช่เล่ห์เหลี่ยมอะไร ปรากฏว่าเจอเหลี่ยมคุณชมพู่ให้ติดตามตอนต่อไปซะแล้ว   โดย: 9A 2 มิถุนายน 2550 18:03:47 น.

ลุ้นๆๆๆๆ จะเกิดอะไรต่อน้าาา   โดย: มนวินนี่ (tomdome ) 3 มิถุนายน 2550 7:24:11 น.

อีตา ดีเจ มันคงคิดว่าเป็น ดีเจ แล้วสาวหลงแน่ๆ พวกแบบนี้ ถ้าเจอคนโวยวายดังๆ ร้อยทั้งร้อย โกยแน๊บ! จะติดตามรออ่าน ภาค 2 จ้าาาา   โดย: merf1970 6 มิถุนายน 2550 13:15:22 น.

เดี๋ยวตามไปอ่าน   โดย: Uchiara 21 มิถุนายน 2550 6:52:22 น.