ถึงรักแค่ไหน ก็คงแค่นั้นจริงๆ
ยิ่งคอยยิ่งรู้ ว่าไม่ควรคอย
ทำใจให้รับความจริงได้แล้ว ถึงเวลาปลดปล่อย
วันและคืนเหล่านั้น ให้มันเป็นอดีตไป

พยุงตัวเอง ขึ้นมาจากความเดียวดาย
ให้เธอทำลายชีวิตทำไม
ความสุขทุกวินาทีจบแล้ว ท่องไว้ให้ขึ้นใจ
เช็ดน้ำตาที่ไหล เมื่อไม่มีสิทธิ์จะย้อนวันเวลา

เจ็บปวดก็ต้องเดินต่อ ต้องหายใจต่อ
ต้องเลิกเฝ้ารอ เธอสักที
กี่วันที่หมุนเลยผ่าน จะต้องก้าวข้ามผ่าน
แม้ทรมาน สักเท่าไร

เมื่อนาฬิกาไม่เคย ที่จะเดินถอยกลับหลัง
นาทีข้างหน้าอ้างว้างสักเพียงไร ต้องเดินไปกับมัน

รับไหวไม่ไหว ก็ต้องบอกใจให้ทน
ทางเดินมืดมน ทนฝืนเดินไป
ลืมคนที่หัวใจไม่อยากลบ ร้าวทุกลมหายใจ
แต่ไม่มีทางไหน ให้เลือกอีกนอกจากนี้ไม่มีเลย

เจ็บปวดก็ต้องเดินต่อ ต้องหายใจต่อ
ต้องเลิกเฝ้ารอ เธอสักที
กี่วันที่หมุนเลยผ่าน จะต้องก้าวข้ามผ่าน
แม้ทรมาน สักเท่าไร

เมื่อนาฬิกาไม่เคย ที่จะเดินถอยกลับหลัง
นาทีข้างหน้าอ้างว้างสักเพียงไร ต้องเดินไปกับมัน

ไม่ว่าจะชอบมันไหม
แต่ความจริงเป็นอย่างนี้
ต้องตัดเธอไปสักที
ปล่อยให้ความรักเราเป็นความหลัง

คำว่ารักมันกลายเป็นฝุ่นไปแล้ว
อะไรที่หวัง ก็พังไปตั้งนานแล้ว
แต่ชีวิตไม่รู้ทำไม มันยังคงค้างคาใจ
ไม่มีวันใดที่ฉันไม่จดจำ

ก็คำว่ารักยังจำได้อยู่เสมอ
หลับตาทุกครั้งยังเจอเธออยู่ตรงนี้
ความเข้มแข็งที่ฉันเข้าใจ อ่อนแอลงทุกนาที
อยู่ดีๆ ใจก็ร้องไห้อีกครั้ง

ยังคิดถึงเธอเหลือเกิน ได้ยินมั้ย
เธอยังอยู่ในหัวใจ ของฉัน
ข่มตานอนทุกคืน ยังฝันยังเห็นว่าเรารักกัน
เธออยู่ที่ไหน คิดถึงเธอ
ชาตินี้ไม่มีสิทธิ์เจอ จบแล้วก็เข้าใจ
แต่จะให้ทำยังไง เมื่อในหัวใจยังจดจำ

คำว่ารักยังพอให้ต่อชีวิต
ยังทำให้คิดถึงวันเก่าๆ เหล่านั้น
ได้แต่หวังลึกๆ ในใจ จะมีบ้างไหมสักวัน
สิ่งที่ดีๆ เหล่านั้นจะกลับมา

ยังคิดถึงเธอเหลือเกิน ได้ยินมั้ย
เธอยังอยู่ในหัวใจ ของฉัน
ข่มตานอนทุกคืน ยังฝันยังเห็นว่าเรารักกัน
เธออยู่ที่ไหน คิดถึงเธอ
ชาตินี้ไม่มีสิทธิ์เจอ จบแล้ว ก็เข้าใจ
แต่จะให้ทำยังไง เมื่อในหัวใจมีแต่เธอ