Bloggang.com : หญิงสาวผู้งดความงาม : ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่11)

ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่11)_เมตะวรรณ

เปลือกตาบอบบางของคนบนเตียงคนไข้ค่อยๆ เผยอเปิดขึ้น คนป่วยรับรู้ถึงแสงแดดที่ส่องลอดหน้าต่างทะลุผ้าม่านเนื้อบางเข้ามาในห้อง เมื่อสติรับรู้มาจนครบรกันดารีบหันมองไปทางโซฟาทางด้านซ้ายมือ ความรู้สึกโดดเดี่ยวเดียวดายก่อกำเนิดขึ้นในพริบตาเมื่อเห็นเพียงความว่างเปล่าไร้ร่างของคนที่นอนเฝ้าไข้ให้เมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา และพอเมื่อนึกออกว่าวันนี้เป็นวันอาทิตย์ความรู้สึกขุ่นเคืองระคนน้อยอกน้อยใจก็ก่อกำเนิดขึ้นตามมาเพราะว่าเป็นวันหยุดจึงเห็นว่าภาวัฒน์น่าจะอยู่เฝ้าได้ทั้งวัน

รกันดาถอนหายใจเตือนตัวเองว่าไม่ควรไปโกรธหรือว่าน้อยใจเขาเพราะเธอไม่ได้มีความสำคัญสำหรับเขามากขนาดนั้น แค่ที่เขาช่วยชีวิตเธอไว้และที่ยังต้องทนลำบากนอนขดตัวอยู่บนโซฟาตลอดทั้งคืนแค่นั้นก็ถือว่ามากเกินพอแล้ว

หญิงสาวขยับตัวเปลี่ยนท่าเป็นนั่งพิงกับหัวเตียง เวลาผ่านไปหลายนาทีห้องพักถูกเปิดออก เธอหันมองไปที่ประตูห้องด้วยความหวังเพราะคิดว่าอาจจะเป็นภาวัฒน์แต่คนที่เดินเข้ามาในห้องก็คือนายแพทย์คนหนึ่งที่มีพยาบาลเดินตามหลังมาอีกหนึ่งคน

เมื่อทำการตรวจร่างกายเสร็จเรียบร้อยแล้วคุณหมอบอกให้คนไข้นอนดูอาการที่โรงพยาบาลอีกสองคืนเพราะไข้ยังไม่ยอมลดจากนั้นพยาบาลก็นำอาหาเช้าและยาเข้ามาส่งให้ พยาบาลสาวอาสาเป็นคนป้อนข้าวให้แต่คนไข้ปฏิเสธบอกว่าจะทานเอง เมื่อทานอาหารเสร็จแล้วพยาบาลคนเดิมเดินกลับเข้ามาจัดการเรื่องยาหลังอาหาร รกันดามองยาในมือหน้าแหยเพราะไม่ชอบกินยาอยู่แล้วแต่เมื่อคืนที่กินได้อย่างไม่มีปัญหาก็เพราะคนป้อน

“ผู้ชายที่นอนเฝ้าฉันเมื่อคืนกลับไปตั้งแต่ตอนไหนคะ” รกันดาถามนางพยาบาลขณะที่ยื่นแก้วน้ำคืนให้

“ประมาณเจ็ดโมงกว่าๆ ค่ะ” พยาบาลสาวตอบ คนไข้หันมองนาฬิกาเห็นว่าตอนนี้เกือบจะสิบโมงแล้ว “แต่ก่อนไปเขาย้ำดิฉันว่าให้ช่วยดูแลคุณอย่างดีด้วยค่ะ แล้วก็บอกว่าเมื่อคืนคุณทานข้าวได้แต่ทำไมเช้านี้ทานได้นิดเดียวเองล่ะคะ หรือว่าเพราะคนพิเศษไม่ได้อยู่ป้อนให้”

ทั้งคำพูดและน้ำเสียงล้อเลียนของพยาบาลแทนที่จะทำให้คนฟังรู้สึกดีกลับทำให้ใจหม่นลงเพราะถ้าเป็นคนพิเศษเขาก็พิเศษสำหรับเธอฝ่ายเดียว รกันดายิ้มฝืนๆ ให้พยาบาลและไม่นานพยาบาลสาวก็เดินกลับออกไปจากห้อง จากนั้นเวลาก็เดินอย่างเชื่องช้าในความรู้สึกของรกันดา ขณะกำลังนั่งมองหน้าจอทีวีใจล่องลอยไปถึงใครคนหนึ่งแต่เสียงประตูก็สามารถเรียกความคิดที่หลุดลอยให้กลับเข้าประจำที่ได้ หลังหันมองไปที่ประตูรกันดาส่งยิ้มให้คนที่เดินเข้ามาในห้องโดยอัตโนมัติ แต่เมื่อครบสามคนและไม่มีใครตามเข้ามาอีกรอยยิ้มก็ค่อยๆ เลือนหายไป

“กันต์เป็นยังไงบ้างลูก” คุณหญิงกันยารี่เข้ามาลูบหน้าลูบหลังลูกสาวคนโตด้วยความเป็นห่วง รวิกาและนางมาลัยเดินตามเข้ามายืนที่ข้างเตียง “มาลัยเพิ่งบอกแม่เมื่อเช้าแม่ก็เลยมาเยี่ยมช้าไปหน่อย แม่ขอโทษด้วยนะจ๊ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ” คนเป็นลูกสาวตอบก่อนมอบรอยยิ้มเนือยๆ ให้

“ถ้ามาลัยบอกแม่ตั้งแต่เมื่อคืนแม่ก็คงจะมาเยี่ยมตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะ”

“ก็เพราะอย่างนั้นยังไงล่ะคะดิฉันถึงยังไม่บอกเพราะถ้าบอกคุณหญิงก็คงมาเยี่ยมคุณหนูตอนเที่ยงคืน” หญิงสูงวัยพูดยิ้มๆ

“ตอนไหนก็ต้องมา ลูกฉันจมน้ำนะมาลัยไม่ใช่เป็นแค่ไข้หวัดธรรมดาแล้วจะไม่ให้ฉันห่วงได้ยังไง”

“แต่ตอนนี้กันต์ก็เป็นแค่ไข้หวัดธรรมดาแล้วค่ะ คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ”

“แล้วกันต์จมน้ำได้ยังไงล่ะลูก”

“กันต์เป็นตะคริวค่ะ”

“พี่ภาสก็บอกว่าน่าจะเป็นตะคริวเหมือนกันค่ะ โชคดีจังเลยนะคะที่ตอนนั้นพี่ภาสอยู่บ้าน” รวิกาที่ยืนเงียบมานานพูดขึ้นมาบ้าง

“โชคดีที่สุดเลยล่ะ” คุณหญิงกันยาบอกสีหน้าค่อนข้างเคร่งเครียด “แม่ไม่รู้ว่าจะตอบแทนภาสยังไงให้สมกับที่เขาช่วยชีวิตกันต์ไว้ ครั้งนี้ถือว่าเป็นหนี้บุญคุณครั้งใหญ่เลย แล้วกันต์ล่ะลูกได้ขอบคุณภาสเขาแล้วรึยัง”

“ขอบคุณแล้วค่ะ” หลังคำตอบรกันดามีท่าทางอึกอัก อยากจะถามว่าคนที่กำลังพูดถึงไม่มาด้วยเหรอแต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น

“ถ้าพี่กันต์กับพี่ภาสไม่ได้ดีกันแล้วก่อนหน้านี้งานนี้คงได้ดีกันจริงๆ แน่ๆ เลยค่ะ”

“ที่ผ่านมาจะเคยเข้าใจผิดอะไรกันก็ปล่อยๆ มันไปแต่ต่อจากนี้กันต์ต้องทำตัวดีๆ กับภาสเขานะลูก ภาสเขามีน้ำใจให้เราในหลายๆ ครั้งแล้วก็ยังช่วยชีวิตกันต์ไว้ด้วย บ้านเราถ้าไม่มีภาสคงจะลำบากกันน่าดู อีกอย่างบ้านเราก็มีแต่ผู้หญิง นายพงศ์ก็แก่แล้วถ้ามีผู้ชายหนุ่มๆ อยู่ด้วยก็ทำให้อุ่นใจได้เพราะฉะนั้นเราก็ต้องทำตัวเป็นเจ้าของบ้านที่ดีรู้หรือเปล่า”

ที่คฤหาสน์ภาวิลาสไม่จ้างคนขับรถเพิ่มนอกจากเพราะไม่มีความจำเป็นเนื่องจากต่อไปลูกสาวสองคนก็จะขับรถไปไหนมาไหนเองแล้วอีกเหตุผลก็เพราะไม่ไว้วางใจที่จะให้คนอื่นที่ไม่รู้ถึงประวัติและลักษณะนิสัยมากพอเข้ามาอยู่ร่วมด้วย

“ค่ะ”

“ดีมากจ้ะ” คุณหญิงกันยาบอกพร้อมกับใช้มือลูบศีรษะด้วยสัมผัสทะนุถนอมทำให้รกันดารู้สึกดีขึ้นมากหลังจากที่ใจห่อเหี่ยวเมื่อตื่นขึ้นมาไม่พบใคร แต่ความรู้สึกสดใสร่าเริงก็มีอยู่ได้ไม่นานเมื่อคุณหญิงกันยาต้องไปทำงานส่วนรวิกาก็ต้องออกไปเจอเพื่อนที่นัดหมายกันไว้ คนป่วยมองตามหลังมารดาและน้องสาวที่กำลังก้าวออกจากห้องไปตาละห้อย

“คุณหญิงท่านติดงานจริงๆ ค่ะ ส่วนคุณหนูวิก็คงนัดกับเพื่อนไว้ก่อนหน้านี้แล้วเลยยกเลิกไม่ได้ คุณหนูอย่าคิดมากเลยนะคะ” หญิงสูงวัยที่กำลังนั่งอยู่ที่ข้างเตียงบอกกล่าวน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับเอื้อมจับมือคนป่วยก่อนจะลูบไล้เบาๆ รกันดาหันกลับมามองแม่นมและวางมืออีกข้างทับไปบนมือเหี่ยวย่นของนางมาลัย

“กันต์ไม่คิดมากหรอกค่ะ แค่มีนมคนเดียวกันต์ก็ดีใจแล้ว ไม่เห็นต้องสนใจคนอื่นเลย” ประโยคหลังนั้นไม่ได้พูดเพราะน้อยอกน้อยใจมารดากับน้องสาวเท่านั้นแต่หมายรวมไปถึงใครอีกคนด้วย

“ไม่เอาไม่พูดอย่างนี้ค่ะ ถ้าคุณหญิงกับคุณหนูวิได้ยินเข้าจะเสียใจเอานะคะ”

“คุณหญิงกับน้องวิกลับไปแล้วเหรอครับ” ยังไม่ทันที่รกันดาจะได้พูดตอบโต้น้ำเสียงทุ้มก็ดังขึ้นมา คนบนเตียงหันมองไปทางประตูเมื่อเห็นว่าเป็นใครก็เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ภาวัฒน์เห็นรอยยิ้มนั้นเขาเลยส่งยิ้มบางๆ ส่งคืนให้เธอ

“เพิ่งกลับไปเมื่อกี๊เอง แล้วทำไมภาสคุยกับเพื่อนนานจังล่ะ”

“แฟนมันไม่สบายนอนอยู่ที่นี่เหมือนกันครับผมก็เลยตามเพื่อนขึ้นไปเยี่ยม” ตอนที่ภาวัฒน์กำลังเดินมาที่ห้องพักของรกันดาพร้อมกับคุณหญิงกันยา รวิกาและนางมาลัยเขาบังเอิญเจอเพื่อนเลยเดินเข้าไปทักทายและก็ได้รู้ว่าแฟนของเพื่อนก็นอนพักอยู่ที่โรงพยาบาลนี้เหมือนกัน

“คุณเป็นยังไงบ้าง ไข้ลดบ้างรึยังเนี่ย” เขาเดินเข้ามาถามคนป่วยใกล้ๆ มือกำลังจะยื่นไปแตะหน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิแต่ก็นึกขึ้นได้ว่านางมาลัยอยู่ด้วยเขาเลยชะงักมือไว้ก่อนหันเหทิศทางเป็นเอาไปเกาะขอบเตียงแทน

“หมอบอกว่ายังแต่ก็กินยาไปแล้วแล้วก็ต้องนอนพักดูอาการอีกสองคืน” คนป่วยบอกเสียงแหบแห้ง ภาวัฒน์พยักหน้าแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เขาเดินเข้าไปนั่งที่โซฟาริมผนังจากนั้นก็เอาหนังสือพิมพ์ที่เพิ่งซื้อมาจากข้างล่างมาเปิดอ่าน ที่จริงแล้ววันนี้ภาวัฒน์มีนัดกับรันทพรแต่ฝ่ายหญิงโทรมาบอกเมื่อตอนสายว่าหัวหน้าโทรเรียกให้เข้าไปหาที่อ๊อฟฟิศก็เลยต้องยกเลิกนัดเพราะไม่แน่ใจว่าต้องอยู่คุยงานนานเท่าไหร่ ด้วยเหตุดังกล่าวฝ่ายชายเลยมาปรากฏตัวที่นี้ได้โดยภาวัฒน์เป็นคนขับรถให้นางมาลัยส่วนรวิกากับคุณหญิงมารถอีกคันโดยมีนายพงศ์เป็นคนขับให้

นางมาลัยกับภาวัฒน์อยู่เป็นเพื่อนรกันดาจนค่ำ อาหารเย็นคนป่วยขอกินเองเพราะรู้สึกเกรงใจนางมาลัยหลังจากที่นางดูแลเธอมาแล้วทั้งวัน แต่ถึงแม่นมจะไม่ได้เป็นคนป้อนแต่รกันดาก็ไม่ได้กินเองเพราะนางมาลัยสั่งให้หลานชายทำหน้าที่แทนซึ่งทำให้อาหารมื้อดังกล่าวของคนไข้หมดภายในเวลาอันรวดเร็ว

“คุณหนูทานได้เยอะอย่างนี้ต้องหายเร็วแน่ๆ เลยค่ะ”

“กันต์ก็อยากจะหายเร็วๆ เหมือนกันค่ะจะไม่ต้องเป็นภาระให้ใคร”

“ภาร้งภาระอะไรกันคะ คนในบ้านป่วยคนที่เหลือก็ต้องดูแลเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว ใช่มั้ยภาส”

พอได้ยินชื่อตัวเองภาวัฒน์ที่กำลังจัดการเตรียมยาให้คนป่วยอยู่หันมาทำหน้าเหรอหราเพราะไม่ได้ฟังว่าสองสาวต่างวัยคุยอะไรกันอยู่ เห็นอย่างนั้นนางมาลัยหัวเราะไม่ได้ถามซ้ำส่วนสาวอีกคนก็อมยิ้มก่อนจะอ้าปากให้เขาป้อนยาให้ ท่าทางตลกๆ ของเขาทำให้ความขุ่นเคืองสาเหตุเพราะเขาไม่ได้ทำตามคำขอลดน้อยลงไปในระดับหนึ่ง

“ทุ่มกว่าแล้วนมกลับเถอะค่ะ”

“เอาอย่างนั้นเหรอคะ” แม่นมถาม คนป่วยพยักหน้ารับน้อยๆ “ถ้าอย่างนั้นนมกลับก่อนนะคะ แล้วเดี๋ยวนมให้ภาสมานอนเป็นเพื่อนนะ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ กันต์นอนคนเดียวได้”

“แต่นมว่าให้ภาสมานอนเป็นเพื่อนดีกว่านะคะ เผื่อดึกๆ ดื่นๆ จะเป็นอะไรขึ้นมา”

“โถ่นม กันต์เป็นแค่ไข้หวัดเองค่ะ ถ้าเป็นอะไรก็กดปุ่มเรียกพยาบาลได้ นมไม่ต้องเป็นห่วงกันต์หรอก กันต์อยู่เมืองนอกคนเดียวมาตั้งเป็นสิบๆ ปีแค่นอนโรงพยาบาลคนเดียวแค่นี้เรื่องเล็กน้อยค่ะ” ความประสงค์ที่บอกออกไปถึงจะตรงข้ามกับใจลึกๆ เพราะเธอไม่อยากนอนเหงาอยู่คนเดียวในห้องที่เวิ้งว้างแบบนี้แต่เธอก็ไม่อยากรบกวนภาวัฒน์เพราะรู้ว่าเขานอนไม่ค่อยสบายส่วนอีกเหตุผลก็เพราะงอนที่เขาไม่ยอมใส่เสื้อที่เธอซื้อให้อย่างที่ได้ขอไว้เมื่อวาน

“เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ” หญิงสูงวัยถอนหายใจเมื่อได้ยินคำพูดที่บ่งบอกถึงความรู้สึกน้อยอกน้อยใจคนรอบข้างของรกันดาเป็นครั้งที่สองของวันนี้และก็ยอมตามใจเพราะถ้าพูดมากหรือว่าขัดใจก็อาจจะทำให้อารมณ์เสียได้

รกันดามองตามหลังสองยายหลานที่กำลังเดินออกจากห้องไป ใจรู้สึกหวิวไหวเมื่อต้องอยู่คนเดียว ปากกำลังจะอ้าบอกว่าเปลี่ยนใจจะให้ภาวัฒน์มานอนเป็นเพื่อนแต่สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่พูดอะไรและมองประตูที่ถูกปิดลงด้วยความรู้สึกหมองหม่น เธอรำคาญตัวเองที่ช่วงนี้ความรู้สึกนั้นอ่อนไหวเกินไป มันทำให้ต้องเหนื่อยและทรมานแต่เศษเสี้ยวหนึ่งก็มีความสุขเพราะไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ไม่เคยรู้สึกคล้ายหัวใจพองโตเมื่อได้เห็นหน้าคนๆ หนึ่ง ไม่เคยรู้สึกว่าวันเวลาข้างหน้านั้นน่ารอคอยเมื่อนึกถึงตอนที่จะได้พบเจอและได้พูดคุยกับเขา เธอไม่รู้ว่าจะชอบความรู้สึกที่กำลังประสบอยู่นี้ดีมั้ยเพราะว่ามีทั้งสุขและทุกข์ปะปนกันไปแต่อีกใจก็คิดว่าถึงจะต้องทุกข์บ้างแต่ก็ดีกว่าไม่ทุกข์เลยเพราะนั่นหมายความว่าจะไม่มีความสุขให้ได้สัมผัสด้วย

เมื่ออยู่คนเดียวและไม่มีอะไรทำคนป่วยเลยได้แต่เอนหลังดูโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ มองนาฬิกาอีกทีก็เห็นว่าจะสี่ทุ่มแล้วก็เลยคิดว่าจะเข้านอนแต่รู้สึกว่าอยากเช็ดตัวอีกรอบก่อนเข้านอนจึงกดปุ่มเรียกพยาบาลเพื่อบอกความประสงค์ อุปกรณ์ในการเช็ดตัวและเสื้อผ้าชุดใหม่ถูกนำเข้ามาให้หลังจากนั้น รกันดาขอจัดการด้วยตัวเอง เมื่อนางพยาบาลออกจากห้องไปแล้วเธอเข้าไปทำความสะอาดร่างกายในห้องน้ำซึ่งใช้เวลาไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย ขณะกำลังติดกระดุมเสื้อร่างโปร่งระหงของคนป่วยเปิดประตูก้าวออกมาจากห้องน้ำ เมื่อสายตามองไปเห็นคนที่นั่งอยู่ตรงโซฟาใบหน้าของรกันดาร้อนวูบวาบ เธอก้มลงมองที่เสื้อของตัวเองทันที เห็นว่าเพิ่งจะติดกระดุมไปแค่สองเม็ดเท่านั้น แค่นั้นยังไม่เท่าไหร่แต่ที่ไม่ได้ใส่ชั้นในและเสื้อที่ค่อนข้างบางด้วยอีกนั้นทำให้ใบหน้าสวยหวานร้อนวูบวาบอีกระลอก พอรู้สึกตัวหลังยืนนิ่งตกตะลึงอยู่หลายวินาทีร่างโปร่งระหงรีบก้าวไปที่เตียงและหันหลังให้กับคนมาใหม่ในขณะที่มือก็เร่งติดกระดุมเสื้อที่เหลือด้วยความเร็วสูงสุด

ไม่ใช่แค่ฝ่ายคนป่วยที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพล่อแหลมเท่านั้นที่กำลังรู้สึกกระดากอายสุดชีวิต คนที่บังเอิญได้มาเห็นภาพที่ไม่คิดว่าจะได้เห็นก็กำลังนั่งเหวออยู่เหมือนกัน ภาวัฒน์ไม่อยากจะย้อนนึกถึงภาพที่เพิ่งเห็นเมื่อครู่แต่สัญชาติญาณความเป็นผู้ชายก็ทำให้อดที่จะทำแบบนั้นไม่ได้ ภาพที่เห็นคือหน้าท้องขาวเรียบเนียนและเงาของทรวดทรงองค์เอวภายใต้เสื้อผ้าเนื้อบาง ชายหนุ่มนึกโล่งอกที่ส่วนอื่นนอกจากหน้าท้องนั้นเห็นเป็นแค่เงาลางๆ เพราะถ้าเห็นชัดเจนแจ่มแจ้งเต็มสองตาก็คงจะทำใจให้สงบได้ยากกว่านี้และก็คงจะมองหน้ากันไม่ติดไปซักระยะ

“นายมาตอนไหนเนี่ย” หลังจากพอทำใจให้นิ่งได้แล้วหญิงสาวที่กำลังกอดอกแน่นหันถามคนที่นั่งอยู่ที่โซฟา นึกในใจว่าถ้าอีกฝ่ายจะเห็นทะลุไปถึงไหนต่อไหนก็ต้องทำใจในเมื่อไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้แล้ว

“ก่อนคุณออกมาจากห้องน้ำแป๊บนึง”

“แล้วมาทำไม ฉันบอกว่าไม่ต้องมาไม่ใช่เหรอ” แม้รู้สึกดีใจแต่เสียงนั้นบ่งบอกอาการหงุดหงิดสาเหตุเพราะเคืองที่ถ้าจะมาแล้วทำไมต้องมาตอนที่เธอเดินออกจากห้องน้ำพอดี ทำไมไม่มาก่อนหน้าหรือหลังจากนั้น

“คนเค้าหวังดีอุตส่าห์จะมานอนเป็นเพื่อนยังจะมาอารมณ์เสียใส่อีก ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ ถ้าไม่อยากให้อยู่ผมกลับก็ได้”

ภาวัฒน์ไม่ได้พูดเล่นเขารู้สึกเคืองที่รกันดาทำคล้ายไม่พอใจที่เขามาเพราะเขาต้องลำบากนั่งแท็กซี่มาเองไม่ได้ขับรถของคุณหญิงมาเพราะไม่อยากเอารถมาใช้เป็นการส่วนตัวบ่อยๆ และไหนจะที่เขาจะต้องมานอนปวดเนื้อปวดตัวอยู่บนโซฟาแคบๆ นี่อีก พูดจบร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนและกลับหลังเตรียมเดินออกจากห้อง

“ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

ได้ยินดังนั้นภาวัฒน์กลับหลังหันมองคนป่วยที่ตอนนี้สีหน้าไม่ค่อยจะดีซักเท่าไหร่

“โมโหที่ผมมาได้จังหวะพอดิบพอดีเลยใช่มั้ยถึงได้หงุดหงิด คุณจะอายทำไม ลืมไปแล้วรึไงว่าวันที่คุณจมน้ำคุณใส่ชุดอะไร”

“แต่มันไม่เหมือนกันนี่”

“ไม่เหมือนยังไง”

“ก็ถึงจะเป็นชุดว่ายน้ำแต่เสื้อมันก็มิดชิดแต่นี่ฉัน...” รกันดาอ้ำอึ้งไม่ได้พูดต่อว่าฉันไม่ได้ใส่เสื้อชั้นใน “แล้วเสื้อมันก็บางด้วย”

“ไม่ต้องคิดมากหรอกครับผมไม่ทันได้เห็นอะไรเลย เห็นแค่พุงนิดเดียวเอง” เขาพูดน้ำเสียงขบขันในตอนท้ายเมื่อเห็นอาการเอียงอายและใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อของคู่สนทนา “ถ้าคุณมั่นใจว่าพุงคุณสวยคุณก็ไม่เห็นจะต้องอาย”

“มั่นใจแต่จะอายมีอะไรหรือเปล่าล่ะ” หญิงสาวเชิดหน้าบอกยิ้มๆ ความอายลดน้อยลงไปมากเมื่อเขาบอกยืนยันแบบนั้น

“แล้วจะเอายังไง จะให้ผมอยู่หรือจะให้ไป”

“ไม่รู้” น้ำเสียงหวานบอกห้วนๆ “แล้วแต่นาย ฉันไม่อยากบังคับใจใคร”

“งั้นขออยู่ก็แล้วกันนะเพราะผมขี้เกียจนั่งรถแล้ว”

รกันดาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งบนเตียง ภาวัฒน์กำลังจะเดินเข้ามาดูอาการคนป่วยใกล้ๆ แต่พอนึกย้อนไปถึงภาพที่เห็นเขาก็เปลี่ยนใจและเปลี่ยนทิศทางเป็นเดินไปเปิดโทรทัศน์ก่อนจะกลับเข้ามานั่งที่โซฟา

“นายขี้ลืมจริงๆ ด้วย”

ชายหนุ่มที่กำลังดูทีวีเพลินๆ หันมองไปทางเจ้าของเสียง เขาทำหน้างงไม่เข้าใจว่ารกันดาพูดถึงอะไร

“ก็วันนี้นายไม่ได้ใส่เสื้อที่ฉันซื้อให้” เธอขยายความ ได้ยินดังนั้นเขาทำหน้าว่านึกออกก่อนจะยิ้มแหยๆ

“ผมลืมไปเลย ขอโทษด้วยนะครับ” ภาวัฒน์บอกก่อนนิ่งคิดและตัดสินใจถามออกมา “แล้วคุณจะให้ผมใส่มาทำไม”

“ก็แค่อยากเห็น” เธอพูดพร้อมกับยักไหล่น้อยๆ ทั้งคำบอกกล่าวและท่าทีดังกล่าวไม่สามารถไขข้อสงสัยของอีกคนได้

“แล้วทำไมถึงอยากเห็น”

“เอ๊ะ นายนี่ ไม่รู้จะสงสัยอะไรนักหนา ทำไม เวลาคนเราต้องการจะทำอะไรมันต้องมีเหตุผลมากมายนักเหรอ”

“อ้าว” ภาวัฒน์อุทานงุนงงหลังจากถูกพูดกึ่งตวาดใส่เป็นรอบที่สองของค่ำคืนนี้ “แล้วทำไมผมจะสงสัยบ้างไม่ได้ในเมื่อผมเป็นคนที่ถูกสั่งให้ทำแบบนั้น ผมจะได้รู้ว่าเจตนาของคุณคืออะไรเพราะที่ผ่านมาคุณทำให้ผมงงไปหมดว่าคุณจะเอายังไงกับผมกันแน่ บางวันก็มาขอความช่วยเหลือ บางวันก็บอกว่าให้อยู่ไกลๆ ไม่อยากเห็นหน้า แล้ววันนี้ดันมาบอกให้ผมใส่เสื้อที่คุณซื้อให้อีก ถ้าคุณเป็นผมคุณจะไม่สงสัยบ้างหรือยังไงครับคุณหนูกันต์”

เมื่อได้ฟังคำพูดยาวเหยียดเหมือนกับคำพูดระบายความในใจรกันดานิ่งไป ลองเอาตัวเองไปแทนเขาก็เข้าใจว่าขาคงสงสัยและสับสนอย่างที่บอก แต่เธอจะอธิบายให้เขาเข้าใจได้ยังไงในเมื่อสิ่งที่ทำและความรู้สึกที่มีให้นั้นมันไม่สมควรที่จะบอกกล่าวให้ใครได้รับรู้โดยเฉพาะตัวเขาเอง

“ฉันจะนอนแล้ว” พูดจบร่างบอบบางก็เอนตัวลงนอนก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง รกันดานอนนิ่งอยู่นานแต่ก็ไม่หลับ เวลาผ่านไปไฟในห้องดับลงหลังจากที่โทรทัศน์ถูกปิด สัมผัสแผ่วเบาอ่อนโยนเกิดขึ้นที่ใบหน้า เธอทำเป็นนอนนิ่งเพื่อให้เขาเข้าใจว่าหลับไปแล้ว หลังจากที่วัดอุณหภูมิร่างกายแล้วภาวัฒน์ก็ช่วยจัดผ้าห่มให้เข้าที่เข้าทาง คนป่วยรู้สึกเสียดายเมื่อสัมผัสแผ่วเบาอ่อนโยนนั้นสิ้นสุดลง หลังจากนั้นหลายนาทีร่างบอบบางบนเตียงขยับตัวแผ่วเบาเพื่อที่จะหันมองไปทางโซฟา เห็นคนนอนเฝ้าไข้กำลังนอนหลับตาส่วนมือกำลังกอดอก ท่าทางบ่งบอกว่านอนไม่สบายนัก วินาทีนั้นรกันดารู้สึกตื้นตันในใจเป็นอย่างมากและนึกโกรธตัวเองที่เผลอขึ้นเสียงกับเขาแต่ต่อมาก็แก้ตัวกับตัวเองว่าถ้าไม่แคร์ก็คงไม่สนใจ ไม่โกรธไม่หงุดหงิดเวลาที่เขาไม่ได้ดั่งใจ แต่ถึงจะหาข้อเอามาแก้ตัวกับตัวเองแบบนั้นรกันดาก็นึกขอโทษขอโพยภาวัฒน์ในใจและขอบคุณที่เขายอมเสียสละเวลามาลำบากนอนเฝ้าคนป่วยที่โหยหาความรักและความใส่ใจจากเขาอย่างเธอ

++++++++++++++++++++

เช้าวันที่สองในโรงพยาบาลทุกอย่างยังเหมือนเดิม คนป่วยตื่นมาแล้วพบว่าตนเองอยู่ในห้องคนเดียวแต่วันนี้พอจะเข้าใจและไม่รู้สึกน้อยใจคนเฝ้าไข้เพราะรู้ว่าเขาต้องไปทำงาน พอตื่นนอนได้ซักพักก็นอนรอให้แพทย์ผู้รักษาเข้ามาตรวจ จากนั้นก็ทานอาหารเช้าและทานยา ขณะกำลังนั่งดูโทรทัศน์ตอนสายๆ รกันดาได้ยินเสียงก๊อกแก๊กที่ประตู เธอหันมองแล้วก็ต้องรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมากเพราะคนที่มาเยี่ยมนั้นเป็นคนที่คาดไม่ถึงว่าจะเห็นที่นี่เวลานี้

“มินแกมาได้ยังไงเนี่ย”

หญิงสาวที่ชื่อว่ามินอยู่ในชุดเปรี้ยวจี๊ดเพราะชุดกระโปรงที่สวมใส่นั้นสั้นกุด ส่วนผมที่ตัดสั้นก็ถูกเซ็ทให้ดูทันสมัยแปลกตา หน้าตาก็ตกแต่งด้วยเครื่องสำอางสีสด รตีพรนั้นเปรี้ยวเข็ดฟันอย่างที่รกันดาได้พูดให้รวิกาฟังแต่ภายใต้ลักษณะที่บรรจงแต่งนั้นก็ฉายชัดถึงหน้าตาที่แท้จริงที่คนที่พบเห็นก็จะรู้ได้เองว่าถ้าลบเครื่องตกแต่งภายนอกทั้งหลายแหล่ออกไปรตีพรก็จะยังสวยและดูดีเหมือนเดิมเพียงแต่จะเป็นในอีกรูปแบบเท่านั้น

“ก็ขับรถมาตามปกตินั่นแหละ” ขณะบอกกล่าวสาวเปรี้ยวเดินยิ้มสดใสเข้ามาหยุดยืนอยู่ข้างเตียงคนป่วย “หรือแกนึกว่าฉันนั่งเรือมา”

“ฉันไม่ได้ถามว่าแกนั่งอะไรมาแต่ฉันสงสัยว่าแกมาเมืองไทยตั้งแต่ตอนไหนแล้วแกรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่” ถึงรู้ว่ารตีพรแกล้งพูดจากวนๆ อย่างที่ทำเป็นประจำแต่รกันดาก็ไม่เล่นด้วยเพราะไม่อยากจะเสียเวลาต่อล้อต่อเถียงกัน

“เพิ่งถึงเมื่อวาน หลังจากเซ็นต์สัญญาแล้วฉันก็กลับเลยเพราะไม่มีอารมณ์เที่ยวต่ออยากกลับมาทำร้านมากกว่า แล้วเมื่อคืนฉันก็ลองโทรหาแกแต่แกปิดมือถือฉันก็เลยโทรเข้าเบอร์บ้าน เด็กที่บ้านแกบอกว่าแกจมน้ำแล้วก็บอกว่าแกปลอดภัยแล้วฉันก็เลยมาเยี่ยมวันนี้เพราะคิดว่าแกคงไม่หนีไปสวรรค์ซะก่อน แล้วแกไปทำอีท่าไหนเข้าล่ะถึงได้จมน้ำได้”

“ก็ทำท่าปกตินี่แหละแต่บังเอิญดวงมันซวยไปหน่อยก็เท่านั้น”

“ย่ะ” รตีพรยู่หน้าหมั่นไส้ที่โดนอีกฝ่ายสวนกลับกวนๆ เข้าให้บ้าง “แล้วนี่ไม่มีคนอยู่เฝ้าแกเลยเหรอ”

“ไม่มีหรอก วันธรรมดาเค้าก็ทำการทำงานกันน่ะสิ แต่เดี๋ยวนมก็คงมาแล้วล่ะ”

“นมมาลัยที่แกพูดถึงบ่อยๆ น่ะเหรอ” คนเยี่ยมไข้ถามขณะที่เดินไปลากเอาเก้าอี้มานั่งที่ข้างเตียงคนป่วย

“ใช่”

“แล้วหนุ่มที่แกพูดถึงวันนั้นล่ะ เขามาเยี่ยมแกบ้างหรือเปล่า”

รกันดาชะงักไปเมื่อได้ยินคำถามดังกล่าว เธอลืมไปว่าเคยพูดถึงภาวัฒน์ให้รตีพรฟัง ซึ่งมาถึงตอนนี้ก็คงจะไม่มีปัญหาอะไรถ้าเขาไม่ใช่คนที่มีเจ้าของแล้วเพราะถือว่าเป็นเรื่องไม่สมควรที่เธอจะไปพูดจาแสดงความชื่นชอบเขาให้ใครฟังแม้กระทั่งเพื่อนสนิทก็ตาม

“เปล่า” หญิงสาวตอบเสียงเบาหวิว อีกคนมีสีหน้าแปลกใจ

“ทำไมล่ะ”

“คือเราไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกันแล้ว ฉันเพิ่งรู้ว่าจริงๆ แล้วฉันไม่ได้ชอบเขาเราก็เลยต่างคนต่างอยู่ ไม่ได้เจอกันนานแล้วล่ะ”

“อ้าว ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ ฉันว่าแกน่าจะชอบเขาแล้วนะ”

“มันก็แค่ความรู้สึกอ่อนไหวชั่วครั้งชั่วคราว แกก็รู้ว่าฉันเป็นคนยังไง”

“แล้วเขาเป็นใครล่ะ ฉันอยากรู้จัก อยากจะเห็นหน้าซักครั้ง”

“บอกไปแกก็ไม่รู้จักหรอก แล้วแกก็ไม่ต้องไปอยากเห็นเขาด้วย เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ให้มันแล้วๆ ไปเถอะ อย่าไปพูดถึงเขาอีกเลย”

“แต่ฉันว่าแกดูเศร้าๆ นะ แน่ใจเหรอว่าไม่ได้ชอบเขา”

“ไม่ได้เศร้าแค่ไม่อยากพูดถึง” คนพูดมีสีหน้าแสดงอาการหงุดหงิดขึ้นมาซึ่งคนเป็นเพื่อนรู้ตัวดีว่าถ้ามีท่าทีอย่างนี้ก็ไม่ควรจะเซ้าซี้ต่อไปอีก

“โอเค ไม่พูดก็ไม่พูด แกนี่หงุดหงิดง่ายชะมัดเลย อย่างนี้ผู้ชายที่ไหนจะทนได้”

“ทนไม่ได้ก็ไม่ต้องทน ฉันก็ไม่ง้อเหมือนกันนั่นแหละ”

“เอาให้มันจริงเถอะ เดี๋ยววันนึงถ้าแกได้รักใครจริงๆ เข้าซักคนอย่าว่าแต่จะง้อเลย มากกว่านั้นก็ทำได้” รตีพรบอกก่อนจะนึกขึ้นได้ “เออ แล้วใครเป็นคนช่วยแกที่แกจมน้ำ”

“หลานนม”

“นมของแกมีหลานด้วยเหรอ”

“ฉันก็เพิ่งรู้ตอนกลับมาคราวนี้นี่แหละ เขาอยู่บ้านเดียวกับนมแต่เขาไม่ได้เป็นลูกจ้างที่บ้านฉันหรอก เขาทำงานเป็นช่างภาพ วันนั้นเขาอยู่บ้านพอดี วิเป็นคนไปเรียกเขาก็เลยรีบมาช่วยฉัน” รกันดาพยายามแสดงออกทางสีหน้าและการพูดจาให้แนบเนียนที่สุดเพราะไม่ต้องการให้คู่สนทนารู้ว่าคนที่กำลังพูดถึงอยู่นี้คือคนๆ เดียวกับคนที่ถูกถามถึงก่อนหน้า

“แหม เหมือนในละครเลยเนอะ เมื่อถึงคราวตกอยู่ในอันตรายก็มีวีรบุรุษขี่ม้าขาวมาช่วย”

“ไม่หรอก มันก็แค่เรื่องบังเอิญ แต่ยังไงฉันก็ซาบซึ้งในบุญคุณของเขานั่นแหละ”

“อยากเห็นหน้าจัง อยากรู้ว่าวีรบุรุษขี่ม้าขาวของแกจะหน้าตาเป็นยังไง แต่ว่าแกไม่สนใจเขาแน่นะ”

“แล้วทำไมฉันต้องสนใจเขาด้วยล่ะ” รกันดาใจไม่ดีเพราะคิดว่ารตีพรอาจกำลังสงสัยในสิ่งที่กำลังปกปิด

“ก็คนเคยช่วยชีวิตกันไว้มันก็ต้องมีความรู้สึกดีๆ เกิดขึ้นบ้างสิน่า หรือว่าเขาไม่หล่อ ไม่รวย ไม่เท่พอฮึ”

เมื่อได้ฟังเหตุผลและสังเกตจากสีหน้าท่าทางของรตีพรรกันดารู้สึกสบายใจขึ้น

“ไม่คิดก็คือไม่คิดไม่มีเหตุผลอะไรทั้งนั้นนั่นแหละ” เธอตอบเสียงอ่อนทำท่าคล้ายว่าไม่ได้ใส่ใจก่อนทำเป็นนึกขึ้นได้ “อ่อ ถ้าแกเจอเขาแกก็อย่าไปล้อเรื่องอะไรทำนองนี้กับเขาล่ะ ไม่ว่าจะกับฉันหรือกับใครก็เหอะ”

“ทำไม”

“เขามีแฟนแล้ว”

“อ้าวเหรอ แหม ดีนะเนี่ยที่แกเตือนฉันไว้ก่อน” รตีพรพูดสีหน้าโล่งอกเพราะเป็นเรื่องปกติที่เธอจะชอบพูดจาหยอกล้อคนอื่นเพื่อสร้างความสนิทสนม “แต่พูดไปก็น่าเสียดายนะ เห็นแกไม่สนฉันก็เลยกะว่าจะลองๆ ดูว่าเขาพอจะถูกเสปกฉันบ้างหรือเปล่า แต่นี่ยังไม่ทันได้เจอก็หมดสิทธิ์ซะแล้ว”

“แกเล่าตอนที่แกไปเจอกับคุณ Morgan ให้ฉันฟังบ้างสิ” รกันดาชวนเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะหัวใจเริ่มเจ็บแปลบๆ ตั้งแต่ตอนที่พูดว่าภาวัฒน์มีแฟนแล้วก็เลยไม่อยากจะพูดถึงเขาอีกซึ่งอีกสาวก็ให้ความร่วมมือโดยไม่ได้ตั้งใจอย่างดีเยี่ยม รตีพรเล่าถึงเรื่องราวดังกล่าวรวมถึงเรื่องอื่นๆ ให้เพื่อนฟังอย่างสนุกสนาน แต่กระนั้นใจของรกันดาก็ยังวนเวียนคิดถึงเรื่องเดิมแม้จะพยายามหันเหความสนใจมาที่เรื่องที่กำลังพูดคุยอยู่อย่างสุดความสามารถแล้วก็ตาม

++++++++++++++++++++

ที่สตูดิโอถ่ายภาพช่วงบ่ายหลังจากที่ตากล้องมือหนึ่งของร้านทำงานเสร็จแล้วเขาลงมานั่งพักที่ชั้นล่าง เห็นเจ้าของร้านกำลังนั่งหน้าเครียดมองโทรศัพท์มือถืออยู่ วันนี้ภาวัฒน์เห็นนครินทร์วนเวียนอยู่แต่กับโทรศัพท์ ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้สงสัยอะไรแต่ตอนนี้ชักอยากรู้ขึ้นมา ร่างสูงใหญ่ที่มีใบหน้าหล่อคมเข้มลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ก้าวเดินไปหาหนุ่มผิวขาวหน้าตาหล่อเหลาที่กำลังนั่งอยู่ที่อีกมุมหนึ่งของร้าน

“เป็นอะไรวะ เห็นวนเวียนอยู่แต่กับโทรศัพท์ตั้งแต่เช้าแล้ว”

“สาวปิดโทรศัพท์ว่ะ”

“สาวไหน”

นครินทร์เงยหน้ามองคนที่เดินมานั่งลงข้างๆ เขานึกขึ้นได้ว่าสามารถสอบถามจากภาวัฒน์ได้แต่อีกใจก็ไม่แน่ใจว่าภาวัฒน์จะรู้เรื่องของรกันดาหรือเปล่า

“คุณกันต์” ชายหนุ่มบอกก่อนจะเล่าเรื่องที่ได้พูดคุยกับรกันดาที่งานเลี้ยงและที่ได้อาสาหาที่ตั้งร้านให้เธอให้ภาวัฒน์ฟัง “ฉันหาร้านได้แล้ว จะโทรไปบอกแต่ก็ติดต่อไม่ได้เลยว่ะ แกพอจะรู้มั้ยว่าคุณกันต์เป็นอะไรทำไมปิดโทรศัพท์ทั้งวันเลย”

“แล้วแกคิดว่าฉันจะรู้มั้ยล่ะ”

หนุ่มตี๋พยักหน้าทำหน้าเซ็ง “ฉันก็ว่าอยู่ว่าแกคงไม่รู้”

“แต่บังเอิญฉันรู้ว่ะ” ภาวัฒน์บอกกลั้วหัวเราะ อีกคนหันมาจ้องไม่ละสายตาเหมือนว่ากำลังรอการขยายความ “ตอนนี้คุณกันต์ของแกอยู่ที่โรงพยาบาล โทรศัพท์มือถือก็ไม่ได้เอาไปด้วย แล้วที่โทรไม่ติดคงเพราะแบ็ตหมดมั้ง”

“คุณกันต์ของฉันเป็นอะไร”

“จมน้ำ เข้าโรงพยาบาลตั้งแต่วันเสาร์แล้ว ตอนนี้ก็ไม่เป็นอะไรมากแค่เป็นไข้หวัด พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้ว”

“ทำไมแกรู้ละเอียดจังวะ”

“ก็ฉันเป็นคนช่วยเค้าแล้วก็เป็นคนพาไปส่งโรงพยาบาลแล้วจะไม่ให้รู้ละเอียดได้ยังไง”

“ตอนนี้อาการไม่น่าเป็นห่วงแล้วใช่มั้ย” นครินทร์ถามย้ำเพื่อความแน่ใจ ภาวัฒน์พยักหน้ารับ “ค่อยโล่งอกหน่อยที่แฟนในอนาคตของฉันปลอดภัยดี แล้วคุณกันต์จมน้ำที่ไหน”

“สระว่ายน้ำที่บ้าน”

“งั้นก็แสดงว่าตอนแกไปช่วยคุณกันต์ก็ใส่ชุดว่ายน้ำอยู่น่ะสิ”

“อืม”

“แล้วแกก็เป็นคนอุ้มเค้าส่งโรงพยาบาลเนี่ยนะ”

“อืม”

“โคตรอิจฉาแกเลยว่ะ แค่คืนนั้นที่ฉันเห็นคุณกันต์ใส่ชุดกระโปรงแนบเนื้อฉันก็แทบใจสลายแล้ว ผู้หญิงอะไรหน้าก็สวยหุ่นโคตรดีส่วนผิวนี่ไม่ต้องพูดถึง ขาวมาก แต่นี่แกได้เห็นตอนมีเสื้อผ้าปกปิดแค่น้อยนิดแล้วยังได้ถูกเนื้อต้องตัวอีก คงต้องรอให้ฉันจีบเค้าติดก่อนแล้วก็ต้องทำความคุ้นเคยกันอีกซักระยะกว่าฉันจะได้มีโอกาสได้ใกล้ชิดเค้าขนาดนั้น”

“จะอิจฉาทำไมวะ สถานการณ์ขับขันแบบนั้นฉันไม่ได้สนใจหรอกว่าเค้ากำลังใส่ชุดอะไรอยู่แล้วฉันได้จับเค้าตรงไหนบ้าง คิดอย่างเดียวว่าเค้าจะเป็นอะไรหรือเปล่าเพราะถ้าเค้าเป็นอะไรขึ้นมาฉันก็จะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตที่ไม่สามารถช่วยเค้าได้” ภาวัฒน์พูดสีหน้าเคร่งเครียดเพราะเห็นว่านครินทร์คิดอะไรไม่เข้าท่าซึ่งท่าทางแบบนั้นนครินทร์เข้าใจแล้วก็เริ่มรู้สึกผิดเล็กน้อย

“ฉันก็แค่พูดเล่นซีเรียสไปได้น่า”

“แล้วเรื่องร้านที่แกจะหาให้เค้าน่ะคืบหน้าแล้วเหรอวะ เพิ่งผ่านมาแค่ไม่กี่วันเอง”

“ฉันเริ่มหาวันถัดมาเลย เจอว่ามีร้านนึงเพิ่งเลิกไปข้าวของก็ขนออกไปหมดแล้ว ร้านนาฬิกาแพงๆ ที่อยู่ซอยถัดไปแกนึกออกหรือเปล่า”

“นึกไม่ออกว่ะไม่ค่อยได้เดินไปไหน แล้วเจ้าของเค้าจะให้เช่าต่อเหรอ”

“ให้ ฉันไปคุยเรียบร้อยแล้ว ค่าเช่าก็โอเคคิดว่าคุณกันต์ไม่น่าจะมีปัญหา หรือถ้าอยากจะซื้อเลยก็ต้องลองคุยดู”

“ใช้งานถูกคนจริงๆ เลย ถือว่าเค้าก็ฉลาดใช้ได้นะที่ไหว้วานแก” ภาวัฒน์บอกกลั้วหัวเราะ นครินทร์ไม่รู้จะตอบว่าอะไรเพราะไม่รู้ว่าภาวัฒน์กำลังชมใครกันแน่

“เลิกงานแล้วแกจะไปเยี่ยมคุณกันต์หรือเปล่า”

“คงไม่ ฉันนัดรันไว้”

“อ้าว ถ้าแกไม่ไปแล้วฉันจะไปได้ยังไงล่ะ”

“แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน แกอยากไปแกก็ไปเองสิจะได้ไปบอกเรื่องร้านด้วยไง”

“อยากไปอยู่แล้วแต่ถ้าอยู่ๆ ฉันโผล่หน้าไปเยี่ยมไข้เค้าทั้งที่เพิ่งรู้จักกันแค่ครั้งเดียวแล้วแกคิดว่าคุณกันต์เค้าจะไม่งงเต้กเอาเหรอวะ อย่างน้อยไปกับแกก็ช่วยลดอาการเขินอายของฉันได้บ้างเพราะพอจะอ้างได้ว่าแกเป็นคนชวน”

“คนอย่างแกอายเป็นด้วยเหรอ”

“กรณีนี้อายว่ะเพราะฉันจริงจัง อีกอย่างก็อยากจะสร้างภาพลักษณ์ดีๆ ด้วย ถ้าขืนแสดงท่าทีชัดไปเค้าก็ดูออกหมดสิวะว่าฉันอยากเข้าหาเขาจนตัวสั่นเพราะฉะนั้นจะทำอะไรมันก็ต้องมีมาดกันบ้าง”

“โดยเอาฉันเป็นข้ออ้างเนี่ยนะ” ภาวัฒน์ถามกลับสีหน้าระอา “ฉันบอกแล้วไงว่าจะไม่เป็นพ่อสื่อให้แก”

“มันก็ไม่ถึงกับเป็นพ่อสื่อหรอก ก็แค่ให้แกเป็นทัพหน้าในช่วงแรกๆ นี้เท่านั้นแหละ ถ้าเค้ากับฉันสนิทสนมกันเมื่อไหร่ฉันก็ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากแกอีกแล้ว”

“แต่ฉันนัดรันไว้ ถ้าจะให้ฉันยกเลิกนัดเพื่อไปเป็นทัพหน้าให้แกฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ”

“ก็ชวนรันไปด้วยสิ ถือว่าเห็นแก่เพื่อนผู้ด้อยโอกาสอย่างฉันเถอะนะ ถ้าแกช่วยรับรองว่าฉันจะไม่ลืมพระคุณของแกเลย”

ภาวัฒน์ถอนหายใจอยากจะปฏิเสธเด็ดขาดแต่ก็สงสารนครินทร์อยู่เหมือนกันเพราะเห็นว่าครั้งนี้เพื่อนของเขาน่าจะจริงจังไม่อย่างนั้นคงไม่จัดการเรื่องร้านให้รวดเร็วทันใจขนาดนี้

“ฉันขอถามรันก่อนก็แล้วกัน แต่ถ้ารันไม่อยากไปฉันก็ไม่บังคับเค้านะ ยังไงแฟนก็ต้องมาก่อนเพื่อนอยู่แล้ว”

“โคตรจริงใจเลยว่ะ คิดอะไรพูดแบบนั้น นับถือแกจริงๆ” หนุ่มตี๋ใช้น้ำเสียงบ่งบอกอาการประชดน้อยๆ

“แกก็เห็นสาวสำคัญมากกว่าเพื่อนเหมือนกันนั่นแหละวะไม่อย่างนั้นคงไม่บังคับกันขนาดนี้ ก็รู้ๆ อยู่ว่าเวลาที่ฉันจะได้ไปไหนต่อไหนกับรันน่ะมันหายากขนาดไหน”

“ไปไหนต่อไหนก็ไปโรงพยาบาลไง คนมันรักกันอยู่ที่ไหนก็ไม่ต่างกันหรอกน่า”

“เออ ไม่ต้องโน้มน้าวมากเดี๋ยวหมั่นไส้แล้วจะไม่อยากช่วย”

“แกเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ เลยว่ะ แค่คิดจะช่วยก็ซาบซึ้งบุญคุณแล้ว”

“แต่ว่าแกจริงจังกับเค้าขนาดไหน” ถึงจะค่อนข้างมั่นใจแต่ภาวัฒน์ก็ลองภามย้ำนครินทร์อีกครั้งเพราะชื่อเสียงเรื่องผู้หญิงเพื่อนของเขาก็ไม่เบาเหมือนกัน

“ขนาดที่ว่าถ้าขอมาเป็นเมียได้ก็คงจะเอาถึงขั้นนั้นเลย คือยังไงล่ะ คุณกันต์เป็นผู้หญิงที่หาจุดติไม่ได้เลยซักอย่าง เป็นผู้หญิงที่เพอร์เฟคที่สุดแล้วเท่าที่ฉันเคยเจอมา มีแฟนคุณสมบัติแบบนี้ไปไหนก็ไม่อายใคร ไม่ใช่แค่ไม่อายนะโว้ย ยังยืดได้เต็มที่อีกแล้วก็ต้องมีคนอิจฉาฉันแน่นอน”

“ถ้าแกจริงจังก็ดีแต่ถ้าแค่คิดจะเล่นๆ ก็อย่าเลยว่ะ”

“ทำไมดูแกห่วงคุณกันต์จังวะ คิดอะไรกับเค้าอยู่หรือเปล่า” นครินทร์แกล้งถาม ในใจไม่ได้และไม่เคยคิดไปในแนวทางนั้นเพราะรู้จักเพื่อนตัวเองดีว่าภาวัฒน์เป็นคนรักเดียวใจเดียว อีกเหตุผลก็เพราะเห็นว่าสาวสวยไฮโซกับผู้ชายธรรมดาเรียบๆ ง่ายๆ นั้นเป็นอะไรที่ไม่น่าจะเข้ากันได้ ผู้ชายเรียบง่ายนิสัยดีอย่างภาวัฒน์นั้นเหมาะกับผู้หญิงน่ารักแล้วก็นิสัยดีเหมือนกันอย่างรันทพรที่สุดแล้วในสายตาของนครินทร์รวมถึงในสายตาของคนอื่นๆ ด้วย

“เปล่าโว้ยแต่ฉันเป็นห่วงยาย ยายฉันรักคุณกันต์ของแกมากถ้ามีใครทำให้เค้าต้องเสียใจมันก็แน่อยู่แล้วว่ายายฉันจะต้องได้รับผลกระทบไปด้วย ไหนจะคุณหญิงกับน้องสาวเค้าอีก รวมถึงตัวเค้าเองด้วย ฉันอาศัยบ้านของครอบครัวนี้อยู่มาหลายปี รู้สึกผูกพันก็เลยไม่อยากให้ใครต้องเจอกับเรื่องไม่ดี”

“สัญญาลูกผู้ชายเลยก็ได้ว่าครั้งนี้ฉันจริงจังและจริงใจไม่มีทางทำให้คุณกันต์ต้องเสียใจเด็ดขาด”

ภาวัฒน์พยักหน้ารับ รู้สึกตื้อในอกแปลกๆ แต่คิดว่าคงเป็นเพราะพูดถึงบุญคุณและความผูกพันที่ได้รับและที่มีต่อครอบครัวภาวิลาสเลยทำให้รู้สึกแบบนั้นและก็หวังว่านครินทร์จะทำได้อย่างที่รับปากไว้
__________________________________

Create Date : 21 ตุลาคม 2553

Last Update : 21 ตุลาคม 2553 17:32:47 น.

3 comments

Counter : 832 Pageviews.

กันต์น่าสงสารจัง แอบรักเขาข้างเดียว

โดย: กันด้า IP: 183.89.189.135 วันที่: 21 ตุลาคม 2553 เวลา:22:53:41 น.

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกตื้อๆ ในอกไปกับเค้าด้วย...
รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะคุณเม

โดย: เอิงเอย IP: 68.224.193.220 วันที่: 21 ตุลาคม 2553 เวลา:23:03:54 น.

พระเอกเริ่มจะมีใจให้นางเอกแล้วใช่มั๊ยคะเนี่ย..

โดย: natto (natto-kita

) วันที่: 27 พฤศจิกายน 2553 เวลา:12:52:06 น.