Bloggang.com : หญิงสาวผู้งดความงาม : ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่23)

ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่23)_เมตะวรรณ

แสงแดดทอประกายเจิดจ้าบ่งบอกเวลาว่าเข้าสู่ช่วงสายของวัน อากาศภายในห้องนอนห้องหนึ่งบนชั้นสองของคฤหาสน์ภาวิลาสยังคงเย็นเยียบจากการทำงานของเครื่องปรับอากาศไม่ได้เหลือวี่แววบ่งบอกว่าสถานที่ดังกล่าวเพิ่งผ่านเหตุการณ์ร้อนระอุจากไฟอารมณ์ที่โหมกระพือจนลุกลามใหญ่โตเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ ถ้าจะมีสิ่งผิดแปลกบางอย่างที่บ่งชี้ว่าค่ำคืนที่เพิ่งผ่านมีเหตุการณ์ไม่ปกติเกิดขึ้นก็คงจะเป็นสภาพเตียงนอนที่ยับยู่ยี่กว่าทุกวันรวมถึงเสื้อผ้าของเจ้าของห้องที่หล่นระเกะระกะอยู่ที่พื้นข้างเตียง

เปลือกตาบอบบางของคนบนเตียงนอนกระพริบถี่ก่อนจะค่อยๆ เผยอเปิดขึ้น อาการปวดศีรษะเป็นสิ่งแรกที่เจ้าตัวรับรู้แต่แปลกที่ความมึนงงไม่ได้เป็นตัวชะลอความทรงจำเพราะวินาทีแรกที่สติรับรู้ทำงานรกันดาก็ตระหนักได้ถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นในห้องนี้ที่เตียงหลังนี้เมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา เป็นสิ่งที่ไม่สมควรจะเกิดแต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว อาการปวดเนื้อปวดตัวและคราบเลือดที่เปรอะเปื้อนผ้าปูที่นอนเป็นหลักฐานชั้นดี และมีอีกหนึ่งอย่างที่รกันดารับรู้ได้นอกจากอาการปวดศีรษะและอาการปวดเมื่อยเนื้อตัวก็คือเธอตระหนักได้ว่าตัวเองไม่ได้เป็นหญิงสาวคนเก่า เหมือนว่าชีวิตได้เปลี่ยนแปลงไปจากผู้หญิงคนที่เป็นเจ้าของร่างกายเจ้าของตัวเองแต่วันนี้เธอรู้สึกว่าเธอไม่ได้เป็นเจ้าของร่างกายของตัวเองและอาจจะหมายรวมถึงไม่ได้เป็นเจ้าของชีวิตของตัวเองด้วยเพราะในเมื่อทั้งตัวทั้งใจได้เป็นของใครคนหนึ่งไปแล้วแล้วเธอยังจะเหลืออะไรที่เป็นสมบัติของตัวเองอีก แต่มันน่าเจ็บปวดตรงที่ว่าไม่แน่ว่าคนที่เธอคิดว่าเขาคือเจ้าของทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตเธอจะคิดแบบเดียวกัน

จิตใจของรกันดาในเวลานี้อาจจะไม่ได้หวิวไหวแปลกๆ เหมือนเมื่อตอนที่เหตุการณ์เพิ่งผ่านสดๆ ร้อนๆ แต่ก็ไม่เป็นปกติ ยิ่งเมื่อได้มองร่องรอยอื่นนอกเหนือจากคราบเลือดแล้วความหวาดหวั่นก็พัดผ่านเข้ามา เธอหวังว่าจะไม่มีเรื่องผิดพลาดอื่นเกิดขึ้นมากไปกว่านี้ แต่เธอจะต้องทนอยู่กับความหวาดหวั่นไปอีกนานเท่าไหร่เพราะรอบเดือนของเธอก็ไม่เคยมาเป็นปกติอยู่แล้ว บางทีหายไปสองสามเดือนหรืออาจนานกว่านั้นซึ่งนานสุดเท่าไหร่เธอก็จำไม่ได้ รอบเดือนของเธอมาแบบขาดๆ หายๆ อย่างนี้มาตลอดก็เลยทำให้ไม่มีการจดจำ ไม่มีการจดบันทึกไม่แม้กระทั่งนึกถึงจะมาก็มาจะไม่มาเธอก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรเพราะไม่เคยทำตัวให้เกิดความเสี่ยงอยู่แล้ว อย่างครั้งสุดท้ายที่มีรกันดาก็ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วแต่คิดว่าน่าจะเกินหนึ่งเดือนเพราะพอลองย้อนนึกถึงก็รู้สึกว่าค่อนข้างนานมาแล้วเหมือนกัน และในเมื่อเป็นอย่างนี้ก็ไม่มีสิ่งใดบ่งบอกให้เธอมั่นใจได้เลยว่าจะเกิดความผิดพลาดที่เป็นผลต่อเนื่องจากที่มีเพศสัมพันธ์แบบไม่ป้องกันหรือไม่จนกว่าจะมีประจำเดือนซึ่งถ้าไม่มีในเร็วๆ นี้หรือถ้าจะนานเป็นเดือนสองเดือนก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะตั้งครรภ์ยิ่งถ้าอยู่ในภาวะเครียดเนื่องจากกังวลหลายๆ เรื่องรวมถึงเรื่องนี้ด้วยก็เป็นไปได้ว่าจะยิ่งส่งผลให้ประจำเดือนขาดหายเข้าไปใหญ่

รกันดาลองถามตัวเองว่าไม่ต้องการให้เกิดความผิดพลาดอย่างที่ว่าจริงหรือในเมื่อมันสามารถใช้เป็นข้อต่อรองที่จะทำให้คนที่เธอรักได้อยู่กับเธอไปจนตลอดชีวิต เธอลองคิดใคร่ครวญก็ได้คำตอบว่าทั้งต้องการและไม่ต้องการ ไม่ต้องการเพราะเธอไม่เคยคิดที่จะจับเขาเพราะถ้าเขาจะต้องอยู่กับเธอเพราะแค่ความรับผิดชอบแต่ไม่มีความรักชีวิตของเธอก็คงไม่ได้พบเจอกับความสุขอย่างแท้จริงแต่ที่ต้องการก็เพราะถ้าเธอจะมีลูกเธอก็อยากให้ลูกของเธอเป็นลูกของคนที่เธอรักด้วยเช่นกัน เด็กน้อยที่เป็นส่วนผสมระหว่างตัวเธอและผู้ชายที่เธอรักก็เหมือนเป็นสิ่งวิเศษที่เธอต้องการมากที่สุดแล้วในชีวิตนี้

รกันดาถอนหายใจปัดทุกความนึกคิดออกจากหัวสมองก่อนจะค่อยๆ ขยับลุกขึ้นนั่งจากนั้นก็ก้าวลงจากเตียง หญิงสาวก้าวย่างอย่างเชื่องช้าเข้าไปในห้องน้ำ ใช้เวลาอาบน้ำแปรงฟันสระผมเป็นเวลานานเกินครึ่งชั่วโมง ร่างบอบบางก้าวกลับออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพเปลือยเปล่า ท่อนขาเรียวสวยเยื้องย่างไปข้างหน้าเพื่อไปหยิบชุดคลุมอาบน้ำมาสวมใส่จากนั้นก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เลือกหยิบชุดอยู่บ้านแทนชุดเตรียมพร้อมไปร้านเสื้ออย่างทุกวัน หลังจากแต่งตัวและตรวจสอบความเรียบร้อยทั้งเสื้อผ้าหน้าผมที่หน้ากระจกแล้วร่างโปร่งระหงก้าวลงบันไดไปที่ชั้นล่าง ยืนทำอะไรไม่ถูกอยู่ตรงเชิงบันได เธอกำลังคิดว่าควรจะไปไหนและควรจะทำอะไรต่อดี เหตุการณ์เมื่อคืนทำให้สับสนงุนงงไปหมด ไม่รู้กระทั่งว่าควรจะเดินหน้าไปทางไหนแม้จะอยู่ในบ้านตัวเองก็ตาม รกันดาตัดสินใจไปที่ห้องครัวเพราะเป็นที่ประจำของนางมาลัย

“นมทำอะไรอยู่คะ” น้ำเสียงหวานเอ่ยทักแม่นมที่กำลังยืนอยู่ที่หน้าเตา นางมาลัยหันมองเจ้าของเสียงและก็ต้องมีสีหน้าแปลกใจเมื่อเห็นรกันดาสวมใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น

“คุณหนูไม่ไปร้านเหรอคะ”

“กันต์เพลียๆ น่ะค่ะเลยขอเบี้ยววันนึง” เธอตอบพร้อมกับเดินเข้ามาชะโงกมองหม้อบนเตาที่นางมาลัยกำลังใช้ทัพพีคนอะไรบางอย่างในนั้น ยังไม่ทันที่จะได้พูดถึงสิ่งที่กำลังมองอยู่หญิงสูงวัยก็พูดต่อจากบทสนทนาเมื่อครู่ซึ่งเป็นคำถามที่ทำให้คนฟังต้องเสียวสันหลังวาบ

“เพลียเพราะเมาค้างอยู่หรือเปล่าคะ”

“นมรู้ได้ยังไงคะว่าเมื่อคืนกันต์เมา” รกันดาถามด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่พยายามให้เป็นปกติมากที่สุดแม้ว่าคู่สนทนากำลังมองไปที่เตาตรงหน้าก็ตาม

“แก้วบอกค่ะ แก้วบอกว่าเมื่อคืนคุณหนูเมาแบบไม่ได้สติเลยแล้วภาสก็เป็นคนพากลับบ้านมา” แม่ครัวสูงวัยปิดแก๊สเพราะอาหารบนเตาได้ที่แล้ว นางหันมาเผชิญหน้ากับร่างโปร่งระหงที่ยืนอยู่ไม่ไกลก่อนบอกกล่าวด้วยความเป็นห่วง “ทำไมเป็นอย่างนี้ไปได้ล่ะคะ เป็นสาวเป็นนางถึงขนาดเมาหลับไปแบบนี้มันไม่เหมาะนะคะ ถ้าคุณหญิงรู้เข้าท่านต้องไม่พอใจแน่ๆ”

รกันดาแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อคำพูดของนางมาลัยจบเพียงแค่นั้น เธอก้าวเข้าไปโอบเอวร่างท้วมของแม่นมก่อนบอกเสียงอ่อนเสียงหวานแบบไม่ผสานสายตา

“นมก็อย่าบอกคุณแม่สิคะ นะคะ ถ้านมรับปากกันต์สัญญาว่าต่อไปกันต์จะไม่เมาแบบเมื่อคืนอีกแล้ว”

“เรื่องเมานมไม่ห่วงเท่าไหร่หรอกค่ะแต่จะเกิดอะไรหลังจากนั้นต่างหากที่นมกลัว”

ร่างบอบบางถอยตัวออกมองใบหน้าของแม่นมด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ

“นมหมายความว่ายังไงคะ”

“ก็ถ้าเมื่อคืนภาสไม่บังเอิญไปเที่ยวที่เดียวกับคุณหนูแล้วจะเกิดอะไรขึ้นคะ คุณหนูแน่ใจเหรอคะว่าผู้ชายที่คุณหนูไปด้วยจะไว้ใจได้ ภาสบอกว่าผู้ชายคนนั้นเป็นแฟนเก่าของคุณหนูแต่ถึงจะเคยคบหากันมาก่อนก็ไม่ได้หมายความว่าจะไว้ใจได้นี่คะ ขึ้นชื่อว่าผู้ชายพอได้อยู่กับผู้หญิงสวยๆ แถมยังเมาไม่ได้สติอีกต่างหากต่อให้รู้จักมักคุ้นกันแค่ไหนก็มีโอกาสหน้ามืดได้ทุกรายนั่นแหละค่ะ คราวหน้าคราวหลังจะทำอะไรคุณหนูต้องคิดให้รอบคอบมากกว่านี้นะคะ นมอดคิดไม่ได้เลยว่าถ้าภาสไม่ไปเจอคุณหนูเข้าแล้วจะเกิดอะไรขึ้น”

“หลานนมเล่าอะไรให้ฟังบ้างเหรอคะแล้วนมได้คุยกับเขาตอนไหนคะ” หญิงสาวรู้สึกโล่งใจมากขึ้นที่ดูเหมือนว่านางมาลัยจะไม่ได้รู้ในสิ่งที่เธอไม่อยากให้รู้แต่ก็ต้องทำการสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมเพื่อความมั่นใจ

“นมคุยกับภาสเมื่อเช้านี้ค่ะปกติวันหยุดภาสจะตื่นสายแต่วันนี้ไม่รู้ทำไมเหมือนกันถึงได้ตื่นแต่เช้า แล้วภาสก็เล่าให้นมฟังแค่นั้นนั่นแหละค่ะ คุณหนูถามทำไมเหรอคะหรือว่าคุณหนูจะไปต่อว่าภาสที่เอาเรื่องเมื่อคืนมาเล่าให้นมฟัง ถ้าคุณหนูทำแบบนั้นนมจะไม่เข้าข้างนะคะเพราะว่าถาสทำถูกแล้ว ถ้าภาสไม่เล่าให้นมฟังนมก็ไม่มีทางรู้ว่าคุณหนูทำอะไรไม่ระมัดระวังตัวเองเลยแล้วไหนจะที่กินเหล้าจนเมาไม่สมกับเป็นกุลสตรีอีก”

“กันต์ไม่ได้จะทำอย่างที่นมว่าซักหน่อย หลานนมเขาอุตส่าห์ลำบากพากันต์มาส่งแล้วกันต์จะไปต่อว่าเขาได้ยังไงล่ะคะ” เมื่อพูดถึงภาวัฒน์และสิ่งที่เขาทำส่วนหนึ่งเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาทำให้หญิงสาวหน้าร้อนผ่าวเกิดความเขินอายจนต้องเสมองไปทางอื่นเกรงว่าถ้าสบตาแล้วนางมาลัยจะสังเกตเห็นท่าทีที่ผิดแปลกไปเป็นจังหวะเดียวกับที่เด็กรับใช้เดินเข้ามาในห้องครัว หญิงสูงวัยมองไปทางคนที่เข้ามาใหม่เพราะมีเรื่องจะสั่งการ

“แก้วมาพอดีช่วยไปโทรบอกภาสให้ทีสิว่าให้มาเอาโจ๊กไปกิน ฉันเพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ เลย” นางมาลัยบอกกับเด็กรับใช้ก่อนจะนึกขึ้นได้จึงละสายตามาทางคุณหนูคนโตของบ้าน “คุณหนูจะทานข้าวเลยหรือเปล่าคะ จะไปทานกับภาสมั้ยคะเพราะถ้าจะทานที่นี่ก็ต้องทานคนเดียว วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านเลยค่ะนมว่าคุณหนูไปนั่งเล่นที่บ้านนมดีกว่าจะได้มีเพื่อนคุยด้วย”

รกันดามีท่าทางอึกอักขึ้นมาทันทีแต่เมื่อเห็นว่านางมาลัยกำลังจ้องมองมารวมถึงแก้วที่ยังไม่ได้ออกจากครัวไปเพราะรอคำสั่งสุดท้ายว่าจะเอายังไงกันแน่เธอเลยต้องรีบให้คำตอบเพราะเกรงว่าถ้าถูกจ้องนานๆ จะแสดงพิรุธให้เห็น

“ก็ได้ค่ะ แล้วนมจะไปกินด้วยกันหรือเปล่าคะ”

“นมกินเรียบร้อยแล้วค่ะ วันนี้ก็มีงานให้ทำอีกเยอะเลยคุณหนูไปนั่งเล่นนอนเล่นบ้านนมดีแล้วค่ะอยู่ที่นี่ก็ไม่มีเพื่อนคุยจะเบื่อเปล่าๆ ค่ะ”

หญิงสาวยิ้มแหยเพราะไม่รู้จะพูดว่าอะไรดีเนื่องจากไม่แน่ใจว่าจะอยู่บ้านหลังเล็กได้นานแค่ไหน บางทีแค่เอาโจ๊กไปให้ก็อาจจะต้องรีบกลับแล้วแต่ตอนนี้ก็ต้องเออออตามนางมาลัยไปก่อน เมื่อคุณหนูไม่ได้พูดว่าอะไรแม่นมหันไปสั่งการกับเด็กรับใช้

“แก้วไม่ต้องโทรแล้วล่ะเดี๋ยวยกโจ๊กตามคุณหนูไปเลย”

“เดี๋ยวกันต์เอาไปเองค่ะ”

“อย่างนั้นก็ได้ค่ะ เดี๋ยวนมตักแบ่งให้ถ้าไปถึงโน่นแล้วเริ่มเย็นคุณหนูก็บอกให้ภาสอุ่นเอาใหม่นะคะ โจ๊กต้องทานตอนร้อนๆ ถึงจะอร่อย”

“ค่ะ” รกันดาตอบเสียงเบาหวิวในขณะที่นางมาลัยหันไปจัดการอย่างที่บอก หัวใจดวงน้อยหวิวไหวเมื่อนึกว่ากำลังจะไปเจอคนที่เพิ่งพาเธอผ่านค่ำคืนอันแสนหวานมาด้วยกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้และหลังจากนั้นก็เป็นช่วงเวลาอันแสนเศร้าเพราะเธอต้องผ่านค่ำคืนมาอย่างโดดเดี่ยวไม่มีอ้อมกอดของเขาช่วยให้ความอบอุ่นและคอยปลอบโยนใจที่หวิวไหวอันเป็นผลมาจากเกิดความเปลี่ยนแปลงขึ้นกับชีวิต แต่เธอก็ไม่ได้โกรธเขาแค่น้อยใจเท่านั้นและก็ยังรักเหมือนเดิมแต่ไม่ได้รักเท่าเดิม เมื่อก่อนรักมากแค่ไหนเวลาเพียงหนึ่งค่ำคืนสามารถทำให้เธอรักภาวัฒน์มากขึ้นกว่าเดิมมากมายหลายเท่า รักในแบบที่ไม่คิดว่าจะสามารถรักใครได้เทียบเท่าอีกแล้วในชีวิตนี้

++++++++++++++++++++

ภาพหน้าจอโทรทัศน์กระพริบเปลี่ยนไปเรื่อยๆ เพราะคนที่กำลังถือรีโมทคอนโทรลกดเปลี่ยนช่องไม่หยุดไม่ใช่เพราะยังหารายการที่ถูกใจไม่ได้แต่เพราะใจไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าที่ควร ความคิดคำนึงของภาวัฒน์ยังคงจมจ่อมอยู่ที่เรื่องเดิมเรื่องเดียวตั้งแต่ตอนดึกคืนวาน หยุดคิดไปก็ตอนที่เผลอหลับทั้งเพราะเสียพลังงานและเพราะดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาไม่น้อย แต่ถึงจะอย่างนั้นเขาก็ตื่นตั้งแต่เช้ามืดและไม่สามารถข่มตานอนได้อีกก็เลยต้องลุกขึ้นมาหาอะไรทำแก้ฟุ้งซ่านซึ่งก็สามารถช่วยได้บ้างแต่สุดท้ายก็หลีกหนีไม่พ้นเพราะอย่างไรเรื่องราวเดิมๆ มันก็วกกลับเข้ามาในหัวสมองอีกอยู่ดี

สิ่งที่เขาคิดอันดับแรกคือโกรธตัวเองที่มักง่ายเผลอไผลทำสิ่งผิด ปล่อยให้ทั้งฤทธิ์เหล้าฤทธิ์คำรักฤทธิ์ความปรารถนาต้องการมาควบคุมร่างกายจนสำนึกผิดชอบชั่วดีหายไปชั่วขณะ แต่สิ่งที่ชายหนุ่มคิดว่ามีอิทธิพลมากที่สุดที่ทำให้เขาเสียการควบคุมนั่นก็คือคำบอกรักจากปากของผู้หญิงคนหนึ่งที่ความงามของเธอนั้นท่วมท้น การบอกรักที่จริงใจแน่นอนว่ามีผลกระทบรุนแรงต่อจิตใจแต่ความสวยสดงดงามของคนพูดก็สำคัญไม่น้อย ริมฝีปากบอบบางยามเอื้อนเอ่ยนั้นเรียกร้องให้เขาเข้าไปสัมผัส ใบหน้างดงามยามที่เปรอะเปื้อนคราบน้ำตาเรียกร้องให้เขาทำอะไรซักอย่างเป็นการปลอบประโลมเพื่อให้เธอรู้สึกดีขึ้นและสิ่งที่เขาเลือกทำในเวลานั้นแบบใช้อารมณ์เป็นตัวชักนำก็คือการจูบแต่ถ้าจูบจะเป็นเพียงแค่จูบและหยุดไว้เท่านั้นมันก็ไม่มีปัญหาแต่มันเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เรื่องราวลุกลามใหญ่โตเพราะมันเป็นการกระตุ้นอารมณ์อย่างดีเยี่ยม ภาวัฒน์ตระหนักได้อีกอย่างว่าอาจเป็นเพราะเขาห่างหายจากเรื่องทำนองนี้มานานด้วยทีนี้พอร่างกายถูกกระตุ้นก็เลยทำให้ฝืนความต้องการให้ยากยิ่ง เมื่อรู้ว่ามีความรู้สึกสุขสมเปรียบเหมือนได้ล่องลอยอยู่บนสรวงสวรรค์รอคอยอยู่เบื้องหน้าแล้วคนที่ไม่เคยได้สัมผัสกับความรู้สึกนั้นมานานนับปีก็ไม่แปลกที่ย่อมต้องพ่ายแพ้ให้กับแรงตัณหาราคะเพราะเขาก็ยังเป็นมนุษย์เดินดินมีรักโลภโกรธหลงและสิ่งหลอกล่อก็ช่างเย้ายวนเหลือเกิน

แมลงที่อยากจะไต่ตอมดอกไม้งามเพื่อจะได้ลองลิ้มน้ำหวานจากเกสรก็ย่อมต้องบินไปเกาะดอกไม้และดูดกินน้ำหวานอยู่แล้วและเขาก็เป็นเหมือนแมลงโหยที่ไม่ได้ไต่ตอมดอมดมดอกไม้งามมานานซ้ำยังเป็นดอกไม้ที่สวยที่สุดเท่าที่เขาได้เคยสัมผัสใกล้ชิดอีกต่างหากแต่มันผิดตรงที่ว่าดอกไม้ดอกนั้นไม่ได้เป็นสมบัติของเขา เขาไม่มีสิทธิ์ทำอะไรทั้งสิ้นนอกจากชื่นชมความงามด้วยสายตาเท่านั้นและเขาก็มีดอกไม้ดอกหนึ่งเป็นสมบัติของตัวเองอยู่แล้ว เขาละเมิดสิ่งที่ไม่ได้เป็นของเขาและทำผิดต่อสิ่งที่เป็นของเขา คนที่ต้องได้รับผลกระทบจากการที่เขาพ่ายแพ้โอนอ่อนให้แก่อารมณ์เบื้องต่ำของตัวเองนั้นมีหลายคนไม่ใช่แค่ตัวเขากับรกันดาเท่านั้นแต่ยังมีรันทพรรวมถึงคุณหญิงกันยาและนางมาลัยที่ไว้ใจให้เขาได้อยู่ใกล้ชิดกับรกันดาด้วย อาจต้องรวมถึงนครินทร์ด้วยอีกคนเพราะรกันดาเป็นผู้หญิงที่นครินทร์ชื่นชอบอาจถึงขั้นรักและเขาก็เป็นเพื่อนสนิท การกระทำเมื่อคืนวานเหมือนเป็นการทรยศต่อความรักและความไว้วางใจของใครหลายคนที่มีต่อเขา

เมื่อความกลัดกลุ้มรุมเร้าชายหนุ่มวางรีโมททีวีและผุดลุกขึ้นก้าวเท้ายาวๆ เข้าไปในห้องน้ำเพื่อจะใช้น้ำให้เป็นตัวช่วยดับความร้อนรุ่มในจิตใจ ขณะก้าวกลับออกมาด้วยสภาพใบหน้าเปียกโชกเลยไปถึงเส้นผมบางส่วนขาของเขาชะงักค้างอยู่กับที่ ใบหน้ามีอาการนิ่งสนิทส่วนใจนั้นสั่นไหวเล็กน้อยแต่แค่เพียงเศษเสี้ยววินาทีใจก็โล่งไปหนึ่งเปลาะเพราะคนที่เขาทำผิดด้วยหนึ่งคนคนนี้คงจะไม่ได้โกรธเกลียดเขาจนถึงขั้นไม่ต้องการพบหน้า

รกันดาก็มีอาการไม่แตกต่างกันท่อนขาเรียวสวยหยุดก้าวเดินต่อหลังก้าวผ่านประตูเข้ามาในบ้านได้นิดเดียว ใบหน้าร้อนวูบวาบขึ้นมาเพียงแค่ได้พบหน้าคนที่มีกรณีกันอยู่ ส่วนใจนั้นไหวระรัวเหมือนว่ามีใครเข้าไปตีกลองอยู่ภายในอก เธอรู้สึกตัวหลังสติหลุดลอยไปชั่วขณะ น้ำเสียงหวานชิงบอกกล่าวก่อนที่อีกฝ่ายจะได้ไถ่ถาม

“นมให้เอาโจ๊กมาให้เดี๋ยวฉันเอาไปวางในครัวให้นะ” พูดจบก็ก้มหน้าก้มตาก้าวฉับๆ เข้าไปในห้องครัว ภาวัฒน์รีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนเพื่อเช็ดหน้าเช็ดตาเสร็จแล้วก็ก้าวรวดเร็วไปที่ห้องครัวเป็นจังหวะเดียวกับที่รกันดากำลังจะเดินออกมาแต่เมื่อเห็นว่าเขายืนขวางอยู่เธอก็ชะงักกึกทันที หญิงสาวทำอะไรไม่ถูก ไม่กล้ามองหน้าไม่กล้าพูดคุยด้วยจึงได้แต่ยืนก้มหน้า แก้มเนียนใสซับสีแดงระเรื่อ

“ขอบคุณนะครับที่เอามาให้” หลังคำบอกกล่าวของเขาบรรกาศก็ตกอยู่ในความเงียบทำให้ฝ่ายหญิงอดที่จะเงยหน้าขึ้นมองไม่ได้ เมื่อได้สบตากันในระยะใกล้ต่างฝ่ายต่างก็รู้สึกประหม่าใจไหวหวิวแปลกๆ “คุณกินอะไรแล้วรึยัง”

เธอส่ายหน้าปากเม้มแน่นไม่สามารถหลบซ่อนอาการผิดแปลกที่กำลังเป็นอยู่ได้ เวลานี้รกันดากำลังใช้ความพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อจะให้สามารถมองสบตากับภาวัฒน์ได้นานที่สุด

“แล้วจะไม่อยู่กินด้วยกันเหรอครับ” ชายหนุ่มถามยิ้มๆ เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังเขินจัดดูจากใบหน้าที่ขึ้นสีอย่างกับลูกตำลึงสุก เป็นรอยยิ้มแรกของภาวัฒน์หลังจากเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา รอยยิ้มอ่อนที่ออกแนวล้อเลียนของเขาทำให้คนที่เขินอายอยู่แล้วต้องทนต่อไปไม่ไหว เธอยกสองมือขึ้นมาปิดหน้าด้วยความอับอายสุดขีด รอยยิ้มล้อเลียนของเขาทำให้รกันดาย้อนนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ซึ่งเธอก็ไม่แน่ใจว่ารอยยิ้มนั้นกินขอบเขตการล้อเลียนไปถึงจุดไหนแต่เธอก็คิดไกลไปถึงโน่นแล้ว

เห็นอาการที่ไม่เหมือนกับรกันดาที่แสนมั่นอกมั่นใจในทุกเรื่องคนเก่าภาวัฒน์ยิ้มกว้างกว่าเดิม เขาบอกน้ำเสียงนุ่มนวล

“อายผมทำไมครับ ผมก็ยังเป็นภาสคนเดิมคนที่คุณทั้งเคยแกล้งทั้งเคยผีเข้าใส่ตั้งหลายครั้ง”

คำพูดนั้นแทนที่จะเป็นการปลอบโยนให้รกันดาหายเขินอายแต่เป็นคำพูดที่แทงใจจี๊ดเธอลดมือลงก่อนจะพูดเสียงดังใส่เขา

“นายเป็นคนเดิมแต่ฉันไม่ใช่คนเดิมแล้ว”

รอยยิ้มของภาวัฒน์เจื่อนไปรู้ว่าเธอหมายความว่าอะไรแต่เขายังไม่อยากพูดเรื่องนั้นตอนนี้เพราะกลัวว่าจะทำให้เธอขุ่นเคืองจนเดินหนีไป ตอนนี้เขาคิดแค่ว่าจะทำอย่างไรให้เธออยู่กับเขาต่อไปให้ได้นานที่สุด

“ตวาดแว้ดใส่ผมแบบนี้เนี่ยนะไม่ใช่คนเดิม”

หญิงสาวกัดริมฝีปากไม่รู้ว่าควรจะโกรธหรือจะกลับมาอายหลังจากอารมณ์เย็นลงเมื่อได้ฟังคำพูดคล้ายหยอกล้อของเขา

“ว่ายังไงครับจะอยู่กินข้าวกับผมหรือเปล่า”

“ไม่รู้” เธอตอบห้วนๆ ข่มอาการทั้งหลายแหล่ที่กำลังเผชิญอยู่

“อยู่เถอะนะครับผมไม่อยากกินข้าวคนเดียว”

“ก็ได้” เมื่อได้ฟังถ้อยคำร้องขอเธอตอบเสียงแผ่วแทบไม่ได้ยินก่อนจะรีบหันไปจัดการเอาโจ๊กออกจากภาชนะที่ถือมา หญิงสาวนำถ้วยโจ๊กเข้าเตาไมโครเวฟเพื่ออุ่นอีกรอบระหว่างนั้นภาวัฒน์ก็เดินออกไปจัดการเรื่องน้ำ พอเอาแก้วน้ำสองแก้วไปวางไว้ที่โต๊ะกินข้าวแล้วภาวัฒน์เดินกลับมายืนที่ประตูครัวเพื่อดูการเคลื่อนไหวของหญิงสาวร่างบอบบางที่เขาได้เคยยลความงดงามทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอมาแล้ว หัวใจของเขาวาบไหวแกว่งไกวเมื่อคิดว่าผู้หญิงที่กำลังยืนมองอยู่นี้คือผู้หญิงของตนเอง นอกจากความรู้สึกผิดแล้วยังมีความรู้สึกภาคภูมิใจและหวงแหนเกิดขึ้นร่วมด้วยซึ่งเจ้าตัวเองก็อาจไม่ทันรู้

บรรยากาศระหว่างรับประทานอาหารมื้อเช้าของสองหนุ่มสาวนั้นเงียบสนิทเพราะฝ่ายหญิงก้มหน้าก้มตากินไม่พูดไม่จาส่วนฝ่ายชายก็กำลังครุ่นคิดว่าควรจะพูดถึงเรื่องคืนวานเลยดีหรือไม่ เขาถอนหายใจเมื่อคิดว่าถึงไม่พูดกันวันนี้วันหน้าก็ต้องพูดอยู่ดีแต่เขาก็ยังไม่พูดตอนนี้เพราะไม่อยากให้รสชาติอาหารและบรรยากาศกร่อยลงไปกว่าเดิมอีก ภาวัฒน์เหลือบแลสายตาขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเป็นระยะ เขาไม่รู้ว่ารกันดาจะเอาอย่างไรกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นแต่ไม่ว่าเธอจะเรียกร้องอะไรมาเขาก็ต้องยินยอมทุกอย่าง ใจของเขาปวดหนึบขึ้นมาเมื่อคิดว่าอาจจะต้องรับผิดชอบด้วยการคบหาเป็นแฟนหรือไม่ก็แต่งงานกับเธอเพราะคนที่จะต้องเจ็บช้ำมากที่สุดก็คือคนที่ไม่ได้ทำความผิดอะไรเลยอย่างรันทพรผู้หญิงที่ทั้งรักทั้งหวังดีและไว้วางใจเขาเสมอมา ผู้หญิงที่ดีที่สุดเท่าที่เขาได้เคยพบเจอและคบหาเป็นแฟนด้วย

“วันนี้คุณไม่ไปร้านเหรอครับ” ชายหนุ่มหาเรื่องชวนอีกคนพูดคุยเพื่อกลบเกลื่อนอาการต่างๆ ในจิตใจสามารถเรียกสายตาของเธอที่ไม่เคยมองมาเลยตั้งแต่เริ่มต้นรับประทานอาหารให้หันเหมองมาได้

“ไม่ไป”

เขาพยักหน้ารับรู้แล้วก็ต้องลอบถอนหายใจเพราะยังคิดไม่ออกว่าจะคุยอะไรต่อดีรวมถึงเธอก็กลับไปมีท่าทีว่าไม่สนใจเขาเหมือนเดิมภาวัฒน์ก็เลยต้องปล่อยให้บรรยากาศเงียบสงัดต่อไปจนหมดมื้ออาหารเช้า

“คุณอย่าเพิ่งกลับนะครับผมมีเรื่องจะคุยด้วย”

รกันดาก็ยังไม่ค่อยพูดค่อยจาเหมือนเดิมเมื่อเธอทำแค่พยักหน้าแล้วก็ลุกขึ้นช่วยเก็บแก้วน้ำในขณะที่เขาลุกเอาจานเข้าไปเก็บในครัว รกันดาคิดว่าภาวัฒน์คงไม่ได้ล้างจานเพราะไม่นานร่างสูงใหญ่ก็ก้าวกลับออกมาจากครัวในขณะที่เธอเข้าไปนั่งที่โซฟาหน้าทีวีขณะรอเขา ภาวัฒน์เดินเข้ามานั่งลงเคียงข้าง เขามองใบหน้าสวยหวานของคนที่นั่งข้างๆ ขณะกำลังรวบรวมกำลังแรงใจและความกล้าเพื่อให้พร้อมกับการเจรจาถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนวาน ด้านรกันดาก็พอรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการจะคุยอะไรด้วยเลยต้องทำการรวบรวมกำลังแรงใจเช่นเดียวกันเพราะทั้งต้องข่มความเขินอายและเตรียมใจให้พร้อมรับกับเรื่องราวระหว่างเขาและเธอที่จะดำเนินต่อไปในอนาคตจากการตกลงกันครั้งนี้

“ผมคิดว่าคุณอาจจะยังไม่พร้อมที่จะคุยเรื่องเมื่อคืนแต่ผมไม่อยากปล่อยเวลาให้นานไปกว่านี้เพราะผมรู้สึกไม่สบายใจเลย” ภาวัฒน์เริ่มต้นด้วยการบอกถึงความต้องการที่จะคุยกันให้รู้เรื่องเพราะเมื่อทุกอย่างยังไม่ได้รับการตกลงเขาก็ต้องอดทนอยู่กับความค้างคา แค่ความรู้สึกผิดก็หนักหนามากพอแล้วเพราะฉะนั้นความรู้สึกในด้านไม่ดีบางอย่างที่พอจะกำจัดออกไปได้เขาก็อยากกำจัดมันออกไป หญิงสาวจ้องมองเขายังไม่รู้ว่าควรจะพูดว่าอะไรดีแต่การไม่ปฏิเสธก็คล้ายว่าเห็นด้วยที่จะให้พูดตกลงกันตอนนี้เลย

“อย่างแรกเลยผมคงต้องขอโทษคุณก่อน แล้วผมก็ยอมรับผิดทุกอย่าง ผมก็ไม่คิดเหมือนกันว่าผมจะทำอะไรแบบนั้นแต่เมื่อผมทำลงไปแล้วผมก็ยอมรับผิดและพร้อมจะรับผิดชอบสิ่งที่ผมได้ทำไป” ขณะบอกภาวัฒน์มองรกันดาด้วยสายตาสำนึกผิดและสายตาหนักแน่นที่เตรียมพร้อมจะรับผลแห่งการกระทำแต่ใจนั้นไม่ได้หนักแน่นเท่ากับคำพูดและสายตาที่จำเป็นต้องแสดงออกไปแบบนั้นเพื่อไม่ให้รกันดารู้สึกแย่ ที่ใจของเขาไม่ได้หนักแน่นเท่าที่ควรเพราะอนาคตของเขามีคนอื่นเกี่ยวรวมอยู่ด้วย ถ้าเขาเป็นคนโสดเขาคงจะไม่ลำบากใจมากขนาดนี้

“เรื่องเมื่อคืนไม่ใช่ความผิดของนายคนเดียว ที่มันเกิดขึ้นได้ก็เพราะว่าฉันไม่ได้ขัดขืนก็ต้องถือว่าเป็นความผิดของฉันด้วยส่วนหนึ่ง” รกันดาเบนสายตาหลบก่อนพูด เธอมั่นใจว่าถ้าเธอไม่ได้ยินยอมคนอย่างภาวัฒน์ไม่มีทางบังคับขืนใจเธอเด็ดขาดเพราะฉะนั้นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็ไม่ได้ถือว่าเป็นความผิดของใครคนใดคนหนึ่งแต่เป็นความผิดที่ร่วมกันก่อโดยตัวเธอนั้นพ่ายแพ้ให้กับความรักส่วนตัวเขาพ่ายแพ้ให้กับอะไรเธอก็ไม่อาจแจกแจงได้แต่แน่นอนว่าต้องไม่ใช่เพราะความรักเหมือนกับเธอ

“แต่ผมเป็นผู้ชายต้องเป็นฝ่ายรับผิดชอบ ผมจะไม่อ้อมค้อมแล้วนะครับ” เมื่อได้ยินดังนั้นเธอหันมองเขา “คุณจะให้ผมรับผิดชอบยังไงคุณบอกผมมาได้เลยผมยินดีทำตามความต้องการของคุณทุกอย่าง”

ตามหลักแล้วภาวัฒน์ควรจะพูดต่อว่าจะให้เขาเลิกกับคนรักและมาเป็นแฟนกับเธอหรือจะให้เขาแต่งงานกับเธอเขาก็พร้อมทำตามคำเรียกร้องแต่ใจของเขาก็ยังไม่เข้มแข็งพอที่จะพูดออกมาแบบนั้นเพราะลึกๆ แล้วเขาไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้น เขาไม่สามารถทำร้ายคนที่เขารักได้

“แล้วนายคิดว่าฉันควรจะต้องการอะไร” รกันดาย้อนถามเพราะก็ไม่รู้ว่าตัวเองควรเรียกร้องขนาดไหน แน่นอนว่าความสัมพันธ์ลึกซึ้งที่เกิดขึ้นเธอสามารถเรียกร้องได้ถึงขั้นให้เขารับผิดชอบด้วยการแต่งงานแต่เธอพูดกับเขาเองว่าเธอไม่ต้องการแย่งเขามาจากคนรักของเขาแล้วถ้าเธอกลับคำพูดก็เหมือนว่าเธอใช้โอกาสที่เขาเพลี่ยงพล้ำบีบบังคับเขาเพื่อจะให้ได้มาในสิ่งที่เคยพูดไว้ว่าไม่ต้องการซึ่งนั่นก็คือการได้ตัวเขามาจากคนรักของเขาแม้ว่าสถานการณ์จะเปลี่ยนไปแล้วก็ตามแต่อย่างไรเมื่อพูดไปแล้วถ้าหากทำไม่ได้อย่างที่พูดเธอก็คงจะไม่ต่างกับที่เคยต่อว่าเขาว่าเป็นพวกดีแต่ปากแต่การกระทำกลับตรงกันข้าม

“ผมก็ไม่รู้” ภาวัฒน์หลบสายตาเขายังคงไม่สามารถพูดถึงรูปแบบความรับผิดชอบแบบเฉพาะเจาะจงได้

“แค่ที่ฉันรักนายแล้วก็พยายามทำให้นายมาอยู่ใกล้ฉันฉันก็รู้สึกแย่กับตัวเองมากแล้ว ฉันคงไม่หน้าหนาหน้าทนแล้วก็เห็นแก่ตัวมากไปกว่านี้ถึงขนาดจะใช้โอกาสนี้เรียกร้องอะไรจากนายหรอก ฉันก็บอกนายไปแล้วว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันก็เป็นความผิดของฉันด้วยเหมือนกัน จะว่าไปมันไม่ใช่แค่เป็นความผิดของฉันด้วยส่วนหนึ่งแต่มีจุดเริ่มต้นมาจากฉันด้วยซ้ำ ถ้าฉันไม่รักนาย ไม่เอาตัวเข้าไปใกล้ชิดกับนาย ไม่ทำตามใจตัวเองด้วยการแสดงออกว่ามีใจให้นายจนนายต้องถอยห่างออกจากฉันฉันก็คงจะไม่เมาจนนายต้องเข้ามาช่วยเหลือแล้วเรื่องเมื่อคืนก็คงจะไม่เกิดขึ้น ถ้าคนอื่นรู้ว่าฉันใช้ความผิดพลาดที่เกิดขึ้นที่เป็นผลมาจากความหวังดีที่นายมีให้เพื่อบีบให้นายต้องมารับผิดชอบตัวฉันฉันก็คงจะถูกมองว่าเป็นคนที่ร้ายกาจแล้วก็เห็นแก่ตัวที่สุด ฉันต้องถูกมองว่าเป็นพวกใจง่ายยอมปล่อยเนื้อปล่อยตัวเพื่อจะจับผู้ชายแล้วก็ยังตั้งใจจะแย่งผู้ชายคนนั้นมาจากคนรักเก่าด้วย ฉันไม่อยากจะรู้สึกแย่กับตัวเองมากไปกว่านี้แล้วฉันก็ไม่อยากให้ใครมาคิดกับฉันแบบนั้นเพราะฉันไม่ได้ตั้งใจจะจับนาย ฉันไม่เคยคิดจะแย่งนายมาจากแฟนนาย ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาที่ฉันทำลงไปฉันก็แค่อยากได้อยู่ใกล้ๆ นาย อยากได้ความใส่ใจจากนายบ้างก็เท่านั้น” หญิงสาวร่ายยาวด้วยความอัดอั้นตันใจซึ่งก็มาจากความต้องการแท้จริงแต่ก็เป็นคำพูดที่ทำร้ายความรู้สึกไม่น้อยเพราะถึงไม่ได้ตั้งใจจะเรียกร้องอะไรจากเขาแต่ก็ขัดกับใจที่ถึงไม่ได้ต้องการเรียกร้องความรับผิดชอบแต่เมื่อความลึกซึ้งมันมาถึงขั้นนี้เธอก็รู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นสมบัติของเขาแล้ว การที่ต้องตัดใจเพื่อปฏิเสธการจะได้อยู่เคียงข้างและการจะได้รับการดูแลเอาใจใส่ในฐานะคนรักจากคนที่เป็นเจ้าของชีวิตถือว่าเป็นเรื่องยากและโหดร้ายกับใจเป็นอย่างมาก

ภาวัฒน์นิ่งอึ้งไปเมื่อได้ฟังเหตุผล เขารู้สึกเกลียดตัวเองขึ้นมาที่ต้องยอมรับว่ารู้สึกโล่งอกเมื่อได้ยินรกันดาพูดอย่างนั้น แต่เขาก็รู้สึกชื่นชมถึงความคิดของรกันดาที่ทำให้เขารู้ว่าเจตนาที่นำพาให้เธอมาอยู่ใกล้ชิดกับเขาก็เพื่อแค่ให้มีความสุขเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้นไม่ใช่คิดจะแก่งแย่งเขามาจากผู้หญิงอีกคน แต่ก็สามารถมองได้อีกมุม ที่เธอไม่ต้องการให้เขาแสดงความรับผิดชอบอาจเป็นเพราะเธอไม่ได้รักเขาจริงเพราะเมื่อรักก็ย่อมต้องการความรักตอบแทน ย่อมต้องอยากอยู่ด้วยกันในฐานะคนรักและถ้ามีโอกาสก็ต้องรีบไขว่คว้าไว้ยิ่งคนที่มีนิสัยเอาแต่ใจอย่างเธอด้วยแล้วถ้าเธอรักเขาจริงเธอจะไม่รีบฉกฉวยโอกาสนี้เอาไว้เชียวหรือ แต่เขาจะไม่พูดในสิ่งที่คิดเพราะเกรงว่าจะเป็นการไปสะกิดเตือนให้เธอเปลี่ยนใจเนื่องจากเขาแน่ใจว่ารกันดาต้องไม่ยอมรับแน่นอนว่าเธอไม่ได้รักเขา

เขารู้สึกเกลียดตัวเองมากขึ้นไปอีกเพราะค่อยๆ ตระหนักได้ว่าเพราะว่าเป็นคนที่เห็นแก่ตัวแบบนี้นี่เองเขาถึงไม่สามารถหักห้ามตัวเองไม่ให้เกินเลยไปกับรกันดาเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาได้ แต่ถ้ามองอีกแง่การที่เขาไม่พูดสะกิดให้เธอเปลี่ยนใจมันก็เป็นข้อดีเพราะถ้ารกันดาไม่ได้รักเขาจริงเธอก็ไม่ควรจะวางอนาคตไว้กับเขาเพราะถ้าวันนึงเธอรู้ใจตัวเองขึ้นมาเธออาจจะรู้สึกเสียใจและเสียดายเวลาที่ต้องมาเสียเวลาเปล่ากับคนที่ไม่ได้รัก ถึงแม้จะโล่งอกที่อีกฝ่ายไม่ได้ต้องการความรับผิดชอบจากสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ก็ยังมีอีกหนึ่งเรื่องที่สร้างความกลัดกลุ้มให้กับภาวัฒน์

“แต่ผมก็คงจะทำเฉยไม่ได้เหมือนกันถ้าคุณเกิดท้องขึ้นมา”

เมื่อได้ยินดังนั้นหญิงสาวหลบสายตาหลบซ่อนความเจ็บช้ำเพราะจากคำพูดของเขาก็เหมือนว่าเขาจะไม่คัดค้านกับสิ่งที่เธอบอกไปก่อนหน้า น้ำเสียงหวานเอ่ยบอกแผ่วเบา

“ฉันไม่ท้องหรอกนายไม่ต้องคิดมาก”

“หมายความว่ายังไงครับ”

“นายรู้เรื่องการนับวันหรือเปล่า”

“ก็พอจะรู้บ้าง”

“นั่นแหละ เมื่อคืนอยู่ในระยะปลอดภัย” รกันดาโกหกคำโต ที่ต้องโกหกเพราะไม่อยากให้ภาวัฒน์คิดมากแค่นี้เธอก็รู้แล้วว่าเขาต้องวุ่นวายใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่างที่สุดเพราะฉะนั้นถ้ายังไม่แน่นอนว่าเธอจะเกิดท้องขึ้นมาเธอก็ไม่อยากให้เขาต้องไม่สบายใจเพราะเวลาที่อาจจะยาวนานเป็นเดือนกว่าที่จะรู้ว่าเธอจะท้องหรือเปล่าคงจะทำให้เขาต้องจมอยู่กับความกังวลเธอเลยขอรับมันไว้แค่คนเดียว

เหมือนยกภูเขาออกจากอกชายหนุ่มรู้สึกปลอดโปล่งโล่งใจขึ้นเป็นอย่างมากแต่ก็ไม่ถึงขั้นสบายใจเพราะความรู้สึกผิดไม่ใช่สิ่งที่จะลบล้างออกไปจากใจได้ง่ายๆ โดยเฉพาะความรู้สึกผิดต่อผู้หญิงตรงหน้านี้ ภาวัฒน์เอื้อมมือเข้าไปกอบกุมมือของรกันดา เธอหันมองเขาด้วยสายตาอ่อนแสงที่บ่งบอกถึงความรักอย่างชัดแจ้งแต่ก็ไม่ได้ทำให้คนมองมั่นใจถึงความรู้สึกนั้นเพราะมีเหตุผลหลายอย่างที่สนับสนุนให้ภาวัฒน์ไม่มั่นใจถึงความรักของรกันดาว่าเป็นความรู้สึกที่แท้จริงจากใจ เหตุผลแรกเธออาจจะเข้าใจผิดและคิดไปเอง ความอ่อนไหวจากความใกล้ชิดเป็นเรื่องที่เป็นไปได้เพราะเขาก็เคยเผลอไผลรู้สึกดีๆ ไปกับเธอหลายครั้งเหมือนกัน ถึงขนาดขโมยหอมแก้มก็ยังมีและที่เผลอไผลจนถึงขนาดพลาดพลั้งก็คือเหตุการณ์เมื่อคืนวาน เพียงแต่เขาก็ยังรู้ใจตัวเองว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นเป็นแค่ความอ่อนไหวจนทำให้เผลอไผลไปบ้างเป็นบางเวลาซึ่งมากน้อยแตกต่างกันไปแต่สำหรับเธอนั้นอาจเข้าใจผิดคิดไปถึงขั้นที่ว่าความรู้สึกดีๆ ที่มีให้เขานั้นคือความรัก เหตุผลที่สองอาจไม่ใช่เพราะเข้าใจผิดแต่อาจเพราะพยายามจะหลอกตัวเอง ความรู้สึกที่คล้ายว่าตัวเองอยู่ตัวคนเดียวในโลกอาจเป็นปัจจัยหนึ่งที่ทำให้รกันดาต้องการใครซักคนให้มาเป็นที่พึ่งพาทางใจและเขาก็เป็นคนที่อยู่ใกล้และทำดีกับเธอในหลายๆ เรื่องเขาจึงเป็นคนที่ถูกเลือก เมื่อเลือกได้แล้วเธอก็พยายามบอกกับตัวเองว่าเธอรักเขาเพราะการมีใครซักคนให้รักเป็นความรู้สึกดีในยามที่อ้างว้างเดียวดายแม้ไม่ได้รับความรักกลับคืนมาแต่ก็ยังดีกว่าที่ไม่มีใครซักคนให้รัก และเหตุผลสุดท้ายที่ทำให้เชื่อได้ยากเหลือเกิน ผู้หญิงที่เพียบพร้อมด้วยรูปสมบัติและทรัพย์สมบัติอย่างเธอจะหลงรักผู้ชายที่ไม่มีอะไรเทียบเท่าแบบเขาได้ยังไง

“ในเมื่อคุณไม่ได้ต้องการให้ผมรับผิดชอบผมก็ขอพูดอะไรซักอย่างเพราะมันจะไม่ได้หมายความว่าผมเห็นแก่ตัวที่ยกเหตุผลข้อนี้ขึ้นมาพูดเพื่อจะให้ตัวเองไม่ต้องรับผิดชอบคุณ” แต่ก็สามารถทำให้เขารู้สึกผิดน้อยลงได้ เธอมองเขาอย่างสงสัยใคร่รู้เขาจึงพูดต่อ “อย่างที่ผมพูดกับคุณเมื่อคืนว่าจริงๆ แล้วคุณอาจจะไม่ได้รักผม เราเพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นานแต่เราก็ใกล้ชิดกันมาก ผู้หญิงผู้ชายได้พบได้เจอกันบ่อยๆ มันเกิดความอ่อนไหวขึ้นได้ มันเป็นเรื่องยากที่จะแยกแยะระหว่างความชอบ ความรัก ความหลงหรือความรู้สึกดีๆ แบบคนที่ได้อยู่ใกล้ชิดกัน ผมไม่ได้พูดเพื่อจะปัดความรับผิดชอบแต่ผมอยากให้คุณลองทบทวนหัวใจตัวเองให้ดี บางทีคุณอาจไม่ได้เข้าใจผิดแต่คุณอาจจะพยายามบอกตัวเองว่าคุณรักผมอยู่ก็ได้ จะเพราะความเหงาอยากมีใครซักคนให้รักหรือจะเพราะอะไรก็ตามแต่แต่มันก็ไม่ควรจะเป็นอย่างนั้นเพราะคนเราควรต้องอยู่กับความเป็นจริง ที่ผมอยากให้คุณได้ค้นหาความรู้สึกที่แท้จริงไม่ใช่เพื่อตัวผมแต่เพื่อตัวคุณเองคุณจะได้ไม่ต้องทนทุกข์กับการที่รักคนที่มีเจ้าของแล้วแบบผมแล้วก็เพื่อไม่เป็นการปิดโอกาสตัวคุณเองด้วย ถ้าใจคุณว่างและพร้อมพิจารณาคนอื่นคุณก็อาจจะเจอกับคนที่คุณรักจริงๆ”

รกันดาน้ำตาตกในที่จนแล้วจนรอดภาวัฒน์ก็ยังไม่เชื่อในความรักที่เธอมีให้แต่ถ้าคิดอีกแง่มันก็เป็นเรื่องดีเพราะการที่เขาเข้าใจว่าเธอรักเขาก็เป็นเหมือนการกระตุ้นให้เกิดความหวาดระแวงจนทำให้เขาต้องถอยห่างออกจากเธออย่างที่ผ่านมา ยิ่งเมื่อสถานะระหว่างกันลึกซึ้งถึงขั้นนี้ด้วยแล้วเขาก็คงจะระแวงมากขึ้นไปอีกไม่อย่างนั้นก็คงจะไม่พยายามพูดโน้มน้าวให้เธอคิดว่าเธอไม่ได้รักเขาแบบนี้ซึ่งเธอก็ไม่อยากให้เป็นแบบนั้น ถึงเธอไม่ต้องการความรับผิดชอบจากเขาแต่เธอก็ไม่ต้องการให้เขาหนีหายไปจากชีวิตเธอ

“อาจจะเป็นอย่างที่นายพูดก็ได้ ฉันเป็นพวกไม่ค่อยรู้ใจตัวเองหรอก ตอนที่ฉันคบกับณุฉันก็รู้สึกดีกับเขามากจนบางทีฉันก็คิดว่าฉันรักเขาแต่พอลองมาคิดให้ดีๆ ฉันก็รู้ว่าที่ฉันยอมเป็นแฟนกับณุมันก็แค่เพราะความเหงาอยากมีใครซักคนมาอยู่ใกล้ๆ ก็เท่านั้น” รกันดาโกหกเป็นครั้งที่สอง เธอไม่เคยคิดว่าตัวเองรักภาณุ ที่เคยมีให้ภาณุก็คือความรู้สึกดีมากจนถึงขั้นยอมให้เขาเป็นคนรักคนแรกในขณะที่มีคนพยายามจีบเธอมาตลอดแต่ส่วนมากเป็นชาวต่างชาติที่เธอไม่ค่อยชอบเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

คำพูดดังกล่าวแทนที่จะทำให้ภาวัฒน์รู้สึกดีขึ้นเพราะถ้าไม่รักรกันดาก็ไม่ต้องเจ็บปวดที่เขายังเป็นคนรักของผู้หญิงคนอื่นเหมือนเดิมส่วนเขาก็ไม่รู้สึกย่ำแย่ที่ไม่ได้ทำเพื่อคนที่รักเขามากเท่าที่ควรแต่เขากลับรู้สึกผิดหวังลึกๆ ที่ได้ยินแบบนั้น แล้วภาวัฒน์ก็ต้องหัวเราะเยาะตัวเองในใจเพราะเพิ่งค้นพบความเห็นแก่ตัวอีกหนึ่งอย่างของตัวเอง ไม่สามารถให้ความรักตอบแทนกลับไปได้ ไม่ได้ให้แม้กระทั่งความรับผิดชอบแต่กลับเสียดายที่เธออาจจะไม่ได้รักเขาอย่างที่เคยบอกไว้ เขาเคยคิดว่าตัวเองเป็นคนดีในระดับหนึ่งแต่เมื่อมีเรื่องราวให้ได้พิสูจน์ความดีของตัวเองผลที่ออกมาคือเขาสอบตก เขามันก็แค่ผู้ชายตัณหาจัดเห็นแก่ตัวเห็นแก่ได้คนหนึ่งเท่านั้น
__________________________________
ขอบคุณทุกๆ คอมเม้นท์เลยค่ะ

Create Date : 18 พฤศจิกายน 2553

Last Update : 18 พฤศจิกายน 2553 18:40:46 น.

7 comments

Counter : 950 Pageviews.

โดย: สาวสะตอใต้

วันที่: 18 พฤศจิกายน 2553 เวลา:21:05:56 น.

สงสารนางเอกจัง เป็นกำลังใจให้กันต์ค่ะ

ขอบคุณคุณเมตะวรรณ มากกกนะค่ะ

โดย: SassiiGirl IP: 202.28.248.140 วันที่: 18 พฤศจิกายน 2553 เวลา:21:13:34 น.

สงสารรกันดามากเลยค่ะ รักเค้าขนาดนี้ ทั้งพูด ทั้งแสดงออกอย่างชัดเจน ภาสก็ยังไม่เชื่อว่าเป็นความรัก เจ็บนะค่ะ แล้วจะทำอย่างไรต่อไปกันดีรกันดา...

ภาสก็นะ เป็นผู้ชายประเภท 'ผมรักคุณแต่...' แอบเคืองภาสเหมือนกันนะที่รู้สึกโล่งอกตอนที่รู้ว่าไม่ต้องรับผิดชอบรกันดา จะให้เป็นคนดีอย่างไรก็ยังเป็น 'ผู้ชาย'...ถ้าไม่เชื่อว่ารกันดารักก็ต้องไม่ยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้น...เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเกิดจากความรักของทั้งสองคน ถึงแม้ภาสจะหลอกตัวเองว่าไม่ใช่

โดยส่วนตัวแล้วอยากให้รกันดาท้อง ไม่ใช่เพราะจะจับภาส แต่เพื่อที่ว่าภาสจะรู้ใจตัวเองเร็วขึ้น แล้วกลับมาเป็นผู้ชายประเภท 'ผมรักคุณ'

รักษาสุขภาพนะค่ะคุณเม

โดย: เอิงเอย IP: 68.224.193.220 วันที่: 18 พฤศจิกายน 2553 เวลา:22:21:47 น.

sehe gut ka.

โดย: angelina germany IP: 195.93.60.34 วันที่: 18 พฤศจิกายน 2553 เวลา:22:38:14 น.

อ่านตอนนี้แล้วอยากทุบภาส สงสารรกันดาจังเลย อยากร้องไห้ไปด้วย ทำไมภาสไม่เป็นสุภาพบุรุษเลย ถ้ากันต์เป็นแค่เพียงคนขี้เหงารักคนที่อยู่ใกล้ๆได้ทุุกคนภาสคงไม่ใช่คนแรก ไม่รักกันก็ไม่ควรดูถูกน้ำใจกันมากขนาดนั้น
เป็นกำลังใจให้กันต์เข้มแข็ง รอวันที่ภาสอาจจะรู้ใจตนเองดีกว่านี้ อีกอย่างความคิดที่ว่าเค้าเป็นเจ้าชีวิตเรามันทำให้เราอ่อนแอมากไปรึเปล่า ถ้ามีลูกก็ดีนะจะได้ทุ่มไปที่ลูกมากกว่าพ่อ

ขอบคุณคุณเมมากๆค่ะ

โดย: บุษบา IP: 75.58.16.253 วันที่: 19 พฤศจิกายน 2553 เวลา:4:13:14 น.

กำลังน่าติดตามเลย สงสารนางเอกจัง

ทำไมคราวนี้หายไปหลายวันจัง อยากอ่านนนนน

โดย: c IP: 58.137.140.114 วันที่: 24 พฤศจิกายน 2553 เวลา:11:14:06 น.

พี่เม หายตัวซะแล้ว
อิอิ แอบมาแซวเฉยๆน้า

โดย: kawee IP: 210.86.135.81 วันที่: 24 พฤศจิกายน 2553 เวลา:18:24:27 น.