Bloggang.com : หญิงสาวผู้งดความงาม : ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่34)

ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่34)_เมตะวรรณ

เย็นวันศุกร์สุดสัปดาห์เดินทางมาถึง รกันดาไม่คิดว่าตนเองจะได้มานั่งอยู่ในรถตู้ที่กำลังขับมุ่งหน้าไปยังจังหวัดชลบุรีนี้เนื่องจากเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาเธอตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะปฏิเสธการร่วมเดินทางท่องเที่ยวพักผ่อนครั้งนี้ ซึ่งทริปนี้ก็คือโปรแกรมท่องเที่ยวที่นครินทร์จัดให้กับพนักงานร้านของเขาปีละครั้งโดยครั้งนี้ร้านของเธอกับรตีพรได้มีส่วนร่วมด้วย สถานที่ที่ถูกเลือกก็คือพัทยาตามที่ได้เคยคุยกันไว้ ที่รกันดาตั้งใจว่าจะไม่มาก็เพราะไม่รู้มาก่อนว่าเรื่องราวระหว่างเธอกับภาวัฒน์ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้ร่วมเดินทางจะยังไม่สิ้นสุดลงเพราะไม่อย่างนั้นเธอก็คงทำใจให้มาเที่ยวกับเขาไม่ได้แน่ และถึงแม้ว่าอะไรๆ ระหว่างกันจะกลับเข้าสู่ภาวะปกติแล้วแต่ถ้าการเดินทางครั้งนี้มีคนรักของเขาร่วมเดินทางมาด้วยเธอก็คงจะไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้เช่นกันแต่ก็ยังโชคดีที่มันไม่ได้เป็นแบบนั้น

“น่าเสียดายนะครับคุณกันต์ที่รันกับด็อกเตอร์ต้องไม่ได้มาด้วย” ชายหนุ่มคนที่นั่งอยู่ด้านข้างรกันดาพูดขึ้นมาเป็นการชวนคุย น้ำเสียงที่นครินทร์ใช้เรียกขานชื่อของด็อกเตอร์พัทธนัยนั้นดูจะเน้นหนักเป็นพิเศษอีกทั้งสีหน้าก็แสดงถึงอาการล้อเลียนซึ่งก็ทำให้คนถูกล้อที่นั่งอยู่อีกด้านหนึ่งของรกันดาหันขวับมองทันที รตีพรพยักพเยิดใบหน้าว่าฝากเอาไว้ก่อน ที่นครินทร์ไม่เห็นว่าด็อกเตอร์พัทธนัยเป็นมารหัวใจจนอยากจะให้เขามาเที่ยวด้วยกันก็เพราะว่าเขารู้แล้วว่าผู้หญิงคนที่พัทธนัยหมายปองนั้นไม่ใช่คนๆ เดียวกันกับที่ตนเองหมายปองแต่ว่าเป็นญาติสาวคู่กัดตั้งแต่วัยเด็กของเขาแทน ซึ่งก็เป็นไปตามที่รตีพรคาดเอาไว้ว่าเมื่อนครินทร์รู้เรื่องนี้เมื่อไหร่เธอก็ต้องถูกเขาล้อเลียนเมื่อนั้นและเธอก็โดนเขาล้อมาสองสามวันแล้ว

รตีพรบอกเรื่องของพัทธนัยกับนครินทร์เร็วกว่าที่ได้ตั้งใจเอาไว้เพราะหลังจากวันที่พัทธนัยมาที่ร้านเสื้อของเธอซึ่งเป็นสาเหตุให้นครินทร์เข้าใจว่าพัทธนัยยังตามจีบรกันดาอยู่เขาก็เอาแต่โวยวายบ่นนั่นบ่นนี่จนเธอรู้สึกรำคาญปนสงสารจนต้องตัดสินใจบอกเรื่องของพัทธนัยเพื่อให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นซึ่งก็ได้ผลเป็นอย่างดีและยังทำให้เขามีกำลังใจที่จะเดินหน้าเรื่องของรกันดามากขึ้นด้วย หลังจากรู้ว่าตนเองหมดคู่แข่งแล้วนครินทร์ก็แสดงออกทั้งทางคำพูดและการกระทำในการจีบรกันดาชัดเจนขึ้นกว่าเก่า ดูแลเทคแคร์จนออกนอกหน้าในทุกครั้งที่เจอซึ่งก็รวมถึงขณะเดินทางนี้ด้วย

ชื่อของพัทธนัยทำให้รตีพรหันขวับได้ชื่อของรันทพรก็ทำให้รกันดาเจ็บแปลบๆ ที่ใจได้เหมือนอย่างที่เคยเป็น หญิงสาวมองไปด้านหน้าตรงบริเวณเบาะที่นั่งด้านข้างคนขับ เห็นว่าภาวัฒน์ยังคงนั่งเฉยไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ ให้กับการที่นครินทร์พูดถึงคนรักของตนเอง

“ค่ะ เที่ยววันเสาร์อาทิตย์แท้ๆ แต่ก็ยังติดงานกันอยู่เลย”

“นั่นน่ะสิครับ นี่ถ้ารันกับด็อกเตอร์ไม่สะดวกเดินทางเย็นวันศุกร์เพราะว่างานยังไม่เสร็จผมก็ยอมเลื่อนวันเดินทางเป็นเช้าวันเสาร์ได้แต่นี่เสาร์อาทิตย์ก็ยังต้องทำงานกันอยู่ น่าเสียดายนะครับไม่อย่างนั้นคงสนุกกว่านี้”

“ใช่ค่ะ” รกันดาตอบยิ้มๆ ในใจคิดว่าดีแล้วที่เป็นแบบนี้เพราะไม่อย่างนั้นก็คงจะเป็นเธอเองที่ไม่ได้มา

“แต่ผมว่ามันแปลกๆ อยู่นะครับ คนที่เสียดายไม่น่าจะเป็นผมกับคุณกันต์” ชายหนุ่มพูดน้ำเสียงขบขันพร้อมกับหันมองไปทางรตีพรกับภาวัฒน์ซึ่งพูดแค่นั้นรกันดาก็รู้แล้วว่าเขาหมายความว่าอย่างไร

“ไม่พูดแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่เสียดายนี่คะ บางทีที่เห็นนั่งเงียบกันอยู่ก็อาจจะกำลังนั่งเสียอกเสียใจกันอยู่ก็ได้”

“ถ้าหมายถึงฉันล่ะก็ไม่เลยเพราะฉันตั้งใจจะมาเหล่หนุ่มๆ อยู่แล้ว ไม่มาด้วยนั่นแหละดีแล้ว” รตีพรเข้ามามีส่วนร่วมในบทสนทนาหลังจากที่ถูกพาดพิงถึง

“งั้นตอนแกไม่อยู่ฉันก็ขอให้ด็อกเตอร์เหล่สาวบ้างจะได้ไม่น้อยหน้ากัน”

“ถ้ากล้าก็เชิญ” สาวเปรี้ยวสวนญาติหนุ่มเสียงแข็ง นครินทร์หัวเราะเสียงดังลั่นรถ “หัวเราะอะไรเฮีย”

“ก็หัวเราะแกไง ตอนแรกล่ะบอกฉ่ำเชยไม่ใช่สเปกอย่างนั้นอย่างนี้แต่ตอนนี้ล่ะมาทำเป็นหวง แต่ฉันก็เข้าใจแกนะเพราะถ้าคนนี้หลุดมือไปก็ไม่รู้ว่าอีกกี่ปีถึงจะมีเข้ามาอีก”

“ใช่ซี่ฉันมันไม่สวยเพอร์เฟ็คเหมือนคุณกันต์ของเฮียนี่ ผู้หญิงมีเต็มคันรถแต่เอาอกเอาใจอยู่แค่คนเดียว”

“ใช่เลยค่ะคุณมิน” เมื่อมีช่องให้ได้มีส่วนร่วมสาวแนนที่นั่งฟังเค้าคุยกันอยู่ทางด้านหลังก็รีบสอดแทรกทันที “แต่เราก็ต้องเข้าใจพี่รินทร์เหมือนกันนะคะเพราะว่าคุณกันต์เป็นหญิงเดียวในดวงใจแล้วไฉนเลยผู้หญิงคนอื่นจะอยู่ในสายตาล่ะคะ”

นครินทร์หันมาส่งยิ้มถูกอกถูกใจให้กับลูกน้องสาวที่พักหลังนี้ดูเหมือนว่าจะเอาใจช่วยเขาเรื่องของรกันดามากเป็นพิเศษระยะนี้นครินทร์กับแนนจึงไม่ค่อยมีปากมีเสียงกันแต่เป็นเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยแทน

“แล้วเมื่อไหร่คุณกันต์จะใจอ่อนซักทีล่ะคะ”

รกันดาหันหลังมาทางคนที่ถาม สายตาของนกกับพินที่นั่งอยู่แถวเดียวกับแนนกำลังมองมาที่เธอเหมือนแนน และถึงแม้เธอจะไม่ได้มองไปทางด้านหลังสุดเธอก็รู้ว่าพนักงานคนอื่นๆ ในร้านของนครินทร์ที่นั่งมาในรถคันเดียวกันก็กำลังมองมาที่เธอด้วยเช่นกัน

“ว่ายังไงล่ะคะคุณกันต์ พี่รินทร์รอให้คุณกันต์ใจอ่อนจนเหงือกจะแห้งหมดแล้วนะคะ”

“กันต์ไม่รู้จะตอบยังไงดี” รกันดาพูดด้วยความลำบากใจ จะทำเป็นนั่งเฉยๆ ไม่สนใจคำถามจากแนนก็ดูกระไรอยู่แต่ถ้าจะให้ตอบเธอก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดว่าอย่างไรที่จะไม่เป็นการทำร้ายความรู้สึกของนครินทร์ แต่ถ้าจะให้ตอบไปส่งๆ เพื่อเป็นการเอาใจเขาเธอก็ทำไม่ได้เช่นกัน

“คุณกันต์ไม่ต้องตอบอะไรหรอกครับแล้วก็ไม่ต้องคิดอะไรมากด้วยเพราะไม่ว่าจะอีกนานแค่ไหนผมก็รอคุณกันต์ได้เสมอ” สิ้นเสียงบอกกล่าวของเจ้าของร้านเสียงร้องโห่แซวของลูกน้องหลายหนุ่มทางด้านหลังสุดก็ดังผสานขึ้นมาพร้อมกับเสียงของสามสาวแถวกลาง นครินทร์ยิ้มแก้มแทบปริมองดูหญิงสาวที่นั่งอยู่เคียงข้างด้วยสายตาฉ่ำหวาน ส่วนฝ่ายหญิงนั้นทำหน้าไม่ถูกได้แต่ยิ้มแหยให้ก่อนจะหันกลับมองตรงไปข้างหน้าสายตาเหลือบแลไปทางชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่ข้างๆ คนขับ ภาวัฒน์ก็ยังคงนิ่งเฉยเหมือนไม่ได้รับรู้ว่าคนอื่นๆ เค้าคุยอะไรกันอยู่เหมือนเดิมแต่เธอรู้ว่าเขาฟังอยู่แต่ที่ไม่รู้ก็คือเขารู้สึกอย่างไรกับเรื่องราวที่ได้ยินหรือว่าไม่ได้รู้สึกอะไรเลย

ภาวัฒน์สูดหายใจหนักเพื่อจะทำให้ใจที่แกว่งไกวไปบ้างเล็กน้อยกลับเข้าสู่ภาวะปกติ ถึงแม้ว่าใจของเขาจะไม่ได้รู้สึกอะไรมากกับสิ่งที่ได้ยินแต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันก็ได้รับผลกระทบซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะรกันดาเป็นผู้หญิงที่เขายังคงหลงใหลอยากอยู่ใกล้ตลอดเวลาเพราะฉะนั้นเขาก็ย่อมที่จะหวงแหนไม่อยากให้ใครเข้ามาเกาะแกะวุ่นวายกับเธอเป็นเรื่องธรรมดาแม้ว่าคนๆ นั้นจะเป็นเพื่อนสนิทของเขาก็ตาม ช่วงขณะที่ใจกำลังคิดหวงแหนผู้หญิงคนหนึ่งภาพของผู้หญิงอีกคนก็ปรากฏเข้ามาในหัวส่งผลให้ภาวัฒน์ต้องถอนหายใจเพื่อให้ช่วยปัดเป่าความรู้สึกผิดที่เกิดขึ้น เขาเบื่อหน่ายกับสิ่งที่กำลังเผชิญแต่ก็ไม่รู้ว่าจะหาทางออกให้กับเรื่องราวที่ยังคงคาราคาซังนี้อย่างไร หรือว่าควรจะปล่อยให้เป็นเรื่องของโชคชะตา ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นเขาก็พอรู้ว่าผลจะออกมาในแนวทางไหน โชคชะตาคงจะไม่เข้าข้างคนผิด เขาอาจจะต้องสูญเสียคนที่เขารักไปในท้ายที่สุด

++++++++++++++++++++

“โหพี่รินทร์ยังเป็นเจ้าบุญทุ่มเหมือนเดิมเลย” แนนพูดน้ำเสียงชื่นชมเจ้านายเมื่อก้าวลงมาจากรถตู้แล้วมองเห็นว่าสถานที่ปลายทางซึ่งก็คือรีสอร์ทแห่งหนึ่งซึ่งตั้งห่างออกมาจากส่วนตัวเมืองพัทยาเพราะว่านครินทร์ต้องการความสงบในระดับหนึ่งนั้นสวยงามหรูหราไม่น้อยเลย

“ยังไงเหรอคะคุณแนน”

“ก็พี่รินทร์พาไปที่หรูๆ แบบนี้เป็นประจำเลยน่ะสิคะคุณมิน”

“มินไม่แปลกใจหรอกค่ะเพราะเฮียเป็นพวกหน้าใหญ่ใจกว้าง ชอบอวดรวยกับสาวๆ แบบนี้มาตั้งนานแล้ว”

“ดูแลลูกน้องอย่างดีกับทำเป็นอวดรวยมันคนละอย่างกันนะโว้ย” นครินทร์รีบขัดญาติสาวก่อนจะเหล่มองไปทางรกันดา “แล้วที่แกพูดว่าฉันชอบอวดรวยกับสาวอะไรนั่นมันก็ไม่ใช่เรื่องจริงเลย วันหลังพูดอะไรคิดนิดนึงเดี๋ยวคุณกันต์จะเข้าใจฉันผิด”

“แหมหมั่นไส้ อะไรนิดอะไรหน่อยไม่ได้เลยนะกลัวคุณกันต์จะเข้าใจผิดไปซะหมด” รตีพรตอบหน้าเบ้ก่อนจะหันไปหยิบกระเป๋าเดินทางใบน้อยของตัวเองมาถือจากนั้นก็สาวเท้าก้าวฉับๆ ไปทางตัวอาคารด้านหน้าที่เป็นส่วนต้อนรับลูกค้าของทางรีสอร์ท นครินทร์หันไปหยิบกระเป๋าทั้งของรกันดาและของตัวเองมาถือไว้ก่อนจะทำท่าเชื้อเชิญรกันดาให้เดินตามรตีพรเข้าไปด้านใน

ภาวัฒน์มองตามรกันดากับนครินทร์ที่ก้าวตามกันไปตามทางเดินด้วยความรู้สึกตะหงิดๆ ที่ใจ ขณะนั้นรถยนต์คันหนึ่งขับเข้ามาจอดข้างรถตู้ ชายหนุ่มในรถสามคนซึ่งก็คือพนักงานร้านของนครินทร์ที่เดินทางตามมาด้วยรถยนต์อีกคันก้าวลงมาจากรถ ภาวัฒน์หยิบกระเป๋าเสื้อผ้าขึ้นมาสะพายไหล่จากนั้นก็ก้าวเข้าไปพูดคุยกับสามหนุ่มที่เพิ่งมาถึงก่อนจะชวนบรรดาหนุ่มๆ ทั้งหมดให้เดินตามคนอื่นๆ เข้าไปด้านใน

นครินทร์เป็นคนจัดการแจกกุญแจห้องพักให้กับสมาชิกในทริปนี้ซึ่งมีทั้งหมดสิบสามคนโดยที่พักก็คือบ้านพักขนาดเล็กที่ตั้งอยู่ในโซนเดียวกัน ตัวเขาเองพักบ้านพักหลังเดียวกับภาวัฒน์ ส่วนรกันดาพักกับรตีพร สามสาวที่เหลือพักด้วยกัน ส่วนบ้านอีกสองหลังเป็นของหกหนุ่มที่เหลือ

“อ่ะสองหลังสี่ห้องไปจัดการกันเอาเองว่าจะอยู่ยังไง หรือถ้าตกลงกันไม่ได้ก็นอนข้างนอกกันไปเลย”

“ขอบคุณมากพี่ เป็นคำแนะนำที่ดีสุดๆ เลยครับ” ชายหนุ่มคนที่รับกุญแจบ้านพักจากนครินทร์พูดด้วยใบหน้าที่แจ่มใสก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงกระซิบกระซาบให้ได้ยินกันเฉพาะในกลุ่มผู้ชายที่ยืนรวมอยู่ด้วยกัน “ถ้ายังไงขอให้ผลบุญนี้ทำให้คุณกันต์คนสวยของพี่ยอมใจอ่อนซักทีนะครับ”

“เออขอบใจ” นครินทร์รับคำด้วยใบหน้าที่แจ่มใสไม่แพ้กัน “รีบไปเก็บของเดี๋ยวจะได้ออกไปกินข้าวเย็นกัน”

“ไม่เมาไม่เลิกนะพี่รินทร์คืนนี้อ่ะ”

“ของมันแน่อยู่แล้ว เร็วๆ เข้าล่ะชักช้าไม่รอนะโว้ย ข้าไม่อยากให้คุณกันต์ของข้าต้องหิวมากนี่ก็ปาเข้าไปจะสองทุ่มแล้วคุณกันต์ของข้ายังไม่ได้กินอะไรเลย”

“มันจะช้าก็เพราะแกมัวแต่ยืนพูดมากอยู่นี่แหละวะ” ภาวัฒน์พูดก่อนจะก้าวออกจากกลุ่มเดินมุ่งตรงไปยังบริเวณบ้านพักก่อนใคร กลุ่มสาวๆ ที่กำลังยืนเม้าท์กันอย่างสนุกสนานมองตามภาวัฒน์ก่อนจะหันไปทางกลุ่มของหนุ่มๆ ที่ตอนนี้กำลังหัวเราะกันเสียงดัง นครินทร์ที่กำลังถูกลูกน้องหัวเราะขำขันเพราะถูกภาวัฒน์เหน็บเดินแยกออกมากจากกลุ่มเพื่อจะมาบริการพารกันดาไปยังบ้านพัก ท่าทีดังกล่าวเรียกความหมั่นไส้จากรตีพรได้อีกหน สาวๆ สามคนที่เหลือมองรตีพรด้วยความขำขันก่อนจะชวนกันเดินตามนครินทร์และรกันดาไปยังทิศทางเดียวกัน

เวลาสองทุ่มครึ่งทุกคนได้มานั่งรับประทานอาหารค่ำอยู่ที่ร้านอาหารที่ตั้งอยู่ใกล้กับรีสอร์ทที่มาพักมากที่สุด ทุกคนรับประทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย ข้างตัวของหนุ่มๆ มีแก้วเบียร์ตั้งอยู่กันถ้วนหน้า ส่วนของสาวๆ ก็ไม่น้อยหน้าเพราะมีขวดไวน์คูเล่อร์เย็นเฉียบตั้งอยู่ถ้วนหน้าเช่นกัน เมื่อรับประทานอาหารกันอิ่มแล้วก็เปลี่ยนมาเป็นตั้งหน้าตั้งตาดื่มเครื่องดื่มมึนเมากันอย่างเต็มที่โดยที่ไม่ได้มีใครคอยห้ามปรามใครเพราะถือว่าการมาเที่ยวครั้งนี้นั้นเป็นการมาพักผ่อนคลายเครียดเน้นหนักในเรื่องเฮฮาปาร์ตี้อย่างที่เป็นแบบนี้มาทุกปี

เวลาเกือบสี่ทุ่มยังไม่มีใครมีทีท่าว่าอยากจะกลับที่พักทำให้รกันดายังคงต้องอดทนฝืนความง่วงเอาไว้ ฤทธิ์เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ทำเอาตาจะปิดแต่เพราะไม่อยากรบกวนให้ใครเดินไปส่งหญิงสาวจึงต้องขอตัวไปเข้าห้องน้ำเพื่อจะไปล้างหน้าล้างตาให้ตาสว่างขึ้น พอได้ล้างหน้าเธอก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาเล็กน้อย ขณะที่ก้าวออกจากห้องน้ำก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหน้า เธอคิดว่าเขาคงมาเข้าห้องน้ำเหมือนกันจึงส่งยิ้มอ่อนๆ ให้เป็นการทักทาย ภาวัฒน์ไม่ได้ยิ้มตอบกลับแต่ส่งคำถามมาแทน

“อยากกลับรึยังครับ”

“ไม่อยากกลับหรอกแต่ว่าง่วง แต่พอล้างหน้าแล้วก็ดีขึ้น”

“ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องทนหรอกครับ เดี๋ยวผมเดินไปส่ง”

“ไม่เป็นไร นายกำลังสนุกฉันไม่อยากรบกวน” รกันดาบอกด้วยความเกรงใจขณะที่ในใจนั้นรู้สึกดีไม่น้อยกับความห่วงใยที่ได้รับ ภาวัฒน์ไม่ได้ตอบว่าอะไรเอาแต่ยืนมองหน้าจนเธอต้องเอ่ยปากถาม “มองอะไร”

“ถ้าคุณไม่กล้าบอกไอ้รินทร์เดี๋ยวผมบอกให้ก็ได้ รับรองไม่เป็นการรบกวนมันเพราะมันเต็มใจทำเพื่อคุณทุกอย่างอยู่แล้ว”

“ขอบใจที่หวังดีแต่ไม่ต้องหรอก” รกันดาพูดจบก็เดินกลับเข้าไปที่โต๊ะอาหาร อีกคนมองตามหลังด้วยความรู้สึกที่ยากจะให้คำอธิบายกับตัวเอง รอให้เวลาผ่านไปหลายนาทีกว่าที่เขาจะเดินตามรกันดาไปที่โต๊ะ

เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงรกันดารู้สึกเหมือนว่าตาจะปิดซะให้ได้แต่ถึงจะมีอาการแบบนั้นก็ไม่มีใครสังเกตเห็นเพราะหลายคนในโต๊ะเริ่มจะเมากันแล้ว คนที่คอแข็งก็มัวแต่ตั้งหน้าตั้งตาคุยเลยไม่ได้มีใครสังเกตสังกาใครแม้กระทั่งนครินทร์ก็ละความสนใจจากสาวข้างกายไปไม่น้อยเมื่อเบียร์เริ่มเข้าปากมากขึ้นเรื่อยๆ เนื่องจากว่าร้านอาหารอยู่ไม่ไกลจากที่พักตอนมาที่ร้านจึงใช้วิธีเดินไม่ได้ให้คนขับรถตู้ขับมาส่งไม่อย่างนั้นรกันดาคิดว่าคงจะให้คนขับพากลับที่พัก และเมื่อความง่วงเริ่มจู่โจมหนักขึ้นเรื่อยๆ จึงไม่มีทางเลือก หญิงสาวพูดเสียงดังเพื่อให้ทุกคนในโต๊ะได้ยินกันอย่างทั่วถึง

“กันต์ง่วงมากเลยขอกลับก่อนนะคะ”

“เดี๋ยวผมเดินไปส่งครับ” คำบอกกล่าวของสาวข้างกายทำให้นครินทร์นึกขึ้นได้ว่าตนเองหลงลืมหน้าที่ในการดูแลเทคแคร์รกันดาไปเขาจึงรีบกลับมาทำหน้าที่ดังกล่าวต่อแต่ยังไม่ทันที่ฝ่ายหญิงจะได้ตอบว่าอะไรชายหนุ่มอีกคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามก็ผุดลุกขึ้นยืนพร้อมกับบอกกล่าว

“เดี๋ยวฉันเดินไปเป็นเพื่อนคุณกันต์เอง” ภาวัฒน์เห็นว่าหลายคนในโต๊ะมีสีหน้าออกงงๆ เขาจึงรีบพูดต่อ “รู้สึกปวดหัวยังไงก็ไม่รู้ สงสัยเมื่อคืนจะนอนดึกไปหน่อย ขอโทษทีนะคืนนี้อยู่ต่อไม่ไหวจริงๆ”

“ไม่เป็นไรหรอกพี่ภาสคืนพรุ่งนี้ยังมีอีก” แนนเป็นคนพูดเมื่อไม่ได้รู้สึกติดใจสงสัยอะไรแล้ว

“ปวดหัวหรือว่าจะไปโทรหาแฟนกันแน่พี่ภาส” หนุ่มคนหนึ่งในโต๊ะพูดล้อเลียน ภาวัฒน์ยิ้มอ่อนไม่ได้ทำการโต้แย้งจากนั้นก็กลับหลังก้าวออกจากโต๊ะ รกันดาเวลานี้ไม่อยากจะกลับพร้อมเขาเหตุเพราะได้ยินคำพูดที่กล่าวไปถึงคนรักของเขาแต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากก้าวออกจากโต๊ะและเดินนำหน้าภาวัฒน์ออกไปจากร้าน

“ผมว่าพี่ภาสผิดคิวนะพี่รินทร์” หนุ่มคนเดิมพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงขบขันเมื่อภาวัฒน์กับรกันดาเดินหายออกไปจากร้านแล้ว “คราวหลังนัดแนะคิวกันให้ดีๆ ก่อนสิพี่จะได้ไม่ผิดคิวกันแบบนี้”

“ข้าก็ว่างั้นแต่ไม่เป็นไร มันคงปวดหัวจริงๆ ข้าให้อภัยได้”

“ให้อภัยได้หรือว่าขี้เกียจไปส่งกันต์มันกันแน่” รตีพรพูดขึ้นมาเมื่อเห็นว่านครินทร์มีทีท่าเหมือนว่าติดลมเลยไม่ได้ขัดภาวัฒน์

“สำหรับคุณกันต์ไม่มีคำว่าขี้เกียจมีแต่คำว่าทุ่มเทโว้ย”

“ทุ่มเทแต่ไม่ยอมขัดคุณภาสเนี่ยนะ”

“ไอ้ภาสมันจะกลับพอดีแล้วจะให้ขัดยังไง คนมีเหตุมีผลอย่างฉันรู้หรอกน่าว่าอย่างไหนควรไม่ควรทำ”

“ควรทำไม่ควรทำ” รตีพรพูดซ้ำด้วยน้ำเสียงกระแนะกระแหน “ติดลมล่ะสิไม่ว่า นี่ลองถ้าไม่ใช่คุณภาสนะมีหวัง มคปด ไปแล้ว”

“แต่บังเอิญว่าเป็นไอ้ภาสว่ะ ม เลยยังไม่ คปด มีแต่ ม คอยแต่จะกัดฉัน” สิ้นเสียงของนครินทร์หลายคนในโต๊ะหัวเราะทั้งเพราะขำที่นครินทร์พูดและขำที่สองลูกพี่ลูกน้องกัดกันตลอด

“พูดอย่างกับเฮียไม่กัดตอบ”

“ก็ว่าจะไม่กัดแล้ว แกปากจัดขนาดนี้ฉันกัดไปก็มีแต่แพ้ สงสารด็อกเตอร์ต้อง หงิมๆ แบบนั้นสงสัยคงจะโดนแกกัดตลอดศก”

“ฉันรู้หรอกน่ะว่าคนไหนควรกัดคนไหนควรหยอก” รตีพรพูดด้วยอาการขวยเขินนิดๆ นครินทร์ทำท่าเหมือนจะอ้วกก่อนจะหันไปยกเบียร์ขึ้นดื่มและพูดคุยกับคนในโต๊ะต่อไป ด้านสาวเปรี้ยวก็แกล้งทำเป็นตีไม้ตีมือไปที่ตัวแนนด้วยท่าทางขวยเขินเมื่อโดนทั้งแนน นกและพินพูดล้อเลียนเรื่องพัทธนัยต่อ

ด้านสองหนุ่มสาวที่ขอตัวกลับก่อนในเวลานี้กำลังก้าวเดินตามกันไปตามทางที่ทั้งเงียบและมืดโดยที่ต่างฝ่ายต่างก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ ทุกวินาทีที่ภาวัฒน์ก้าวเท้าไปข้างหน้าสายตาของเขาไม่ได้ละออกไปจากร่างของสาวสวยที่กำลังเดินนำอยู่เลย เมื่อเห็นว่าเงียบกันมานานเขาจึงหาเรื่องชวนเธอพูดคุย

“อากาศเย็นสบายดีนะครับ”

“ร้อน” น้ำเสียงหวานๆ สวนขึ้นมาทันควัน ภาวัฒน์ที่ยังคงเดินตามหลังแทบจะหลุดหัวเราะ เขารู้แล้วว่าทำไมรกันดาถึงไม่ยอมพูดอะไรออกมา ไม่ใช่เพราะว่าง่วงแต่คงเพราะงอนมากกว่า ส่วนว่างอนอะไรเขาไม่อยากนึกถึงรู้แค่ว่าเห็นอย่างนี้แล้วรู้สึกหมั่นไส้ชอบกล เขาเร่งฝีเท้าจนเข้าไปเดินอยู่เคียงข้างคนที่กำลังงอน

“สงสัยเครื่องจะรวนนะครับถึงไม่รู้แล้วว่าอย่างไหนร้อนอย่างไหนหนาว” มือหนาของคนพูดยกขึ้นแตะไปที่หน้าผากสวยๆ ของคนข้างๆ “ไหนลองมาดูหน่อยสิครับว่าเครื่องรวนหรือเปล่า”

รกันดาขยับใบหน้าหลบเลี่ยงทันที รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าอย่างสุดจะหักห้ามแต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่ยอมพูดดีๆ กับเขา

“ก็บอกว่าร้อนยังจะมาโดนตัวอีก”

“อ้าวก็จะตรวจสภาพไงครับว่ายังปกติดีอยู่หรือเปล่า”

“ปกติหรือไม่ปกติก็ไม่เกี่ยวกับนาย” เมื่อตอบไปแล้วก็นึกบางอย่างขึ้นได้ความน้อยใจระคนขุ่นเคืองจึงวกกลับเข้ามาอีกหน “อีกอย่างฉันก็ไม่อยากรบกวนเวลานาย แทนที่จะเอาเวลามาสนใจฉันนายจะได้เอาเวลาไปโทรศัพท์ได้อย่างเต็มที่”

เมื่ออีกฝ่ายพูดถึงโทรศัพท์ภาวัฒน์ก็รู้แล้วเธอต้องการจะสื่อสารอะไรและเมื่อบทสนทนานั้นโยงไปถึงรันทพรก็เลยทำให้เขาหมดอารมณ์ที่จะพูดจะทำอะไรต่อไปแล้วเหมือนกัน ภาวัฒน์ไม่ได้พูดตอบโต้รกันดา ต่างคนจึงต่างก้าวเดินไปข้างหน้าท่ามกลางความมืดด้วยจิตใจที่ไม่ผ่องใสเหมือนๆ กัน

รกันดาแทบจะน้ำตาร่วงหลังปิดประตูบ้านพักลงแล้ว เธอไม่รู้ว่าควรจะโกรธใครดีระหว่างโกรธภาวัฒน์ที่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ควรจะไปโกรธเขานอกจากเพราะมีคนแซวเขาเรื่องรันทพรหรือว่าควรจะโกรธตัวเองที่เป็นคนทำลายบรรยากาศดีๆ ตอนที่เดินกลับมาเมื่อครู่นี้ให้หมดไป หลังร่างโปร่งระหงก้าวเข้าไปเปิดไฟห้องโถงกลางที่ถูกตกแต่งไว้อย่างสวยงามก็สว่างโล่ง นอกจากห้องกลางแล้วบ้านพักก็มีห้องนอนแบบมีห้องน้ำในตัวอยู่อีกสองห้อง รกันดาไม่มีอารมณ์จะสนอกสนใจอะไรแล้วจึงก้าวเข้าไปที่ห้องนอนของตัวเองก่อนจะจัดการอาบน้ำอาบท่าเตรียมตัวเข้านอน

ที่บ้านพักอีกหลังภาวัฒน์อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพร้อมกับคิดว่าจะโทรหารันทพรดีหรือไม่ สุดท้ายก็วางโทรศัพท์ลงเมื่อมองเวลาแล้วเห็นว่าเริ่มดึกแล้วจึงไม่อยากจะโทรไปรบกวนเวลาของหญิงคนรัก เมื่อไม่มีอะไรให้ทำแล้วเขาเดินไปปิดไฟเตรียมเข้านอน ขณะกำลังเดินกลับไปที่เตียงโทรศัพท์ก็เกิดแสงสว่างพร้อมกับมีสัญญานเสียงบ่งบอกว่ามีข้อความเข้าและเมื่อชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดข้อความออกอ่านรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้า

ขอโทษที่ทำตัวไม่ดีกับนายอีกแล้ว

ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นโทรศัพท์เครื่องที่ได้ทำการส่งข้อความไปหาภาวัฒน์ก็มีข้อความเข้า รกันดาที่กำลังจะหลับหันมาหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆ ตัวขึ้นมาเปิดอ่านข้อความ

ไม่เป็นไรหรอกครับสำหรับคุณผมให้อภัยได้เสมอ คืนนี้หลับให้สบายนะครับแต่ถ้านอนไม่หลับจะให้ผมไปนอนเป็นเพื่อนก็ได้นะ

รกันดาอมยิ้มขณะที่กดค้นหาเบอร์ของเจ้าของข้อความที่เพิ่งเปิดอ่านเมื่อครู่นี้ หาเจอแล้วก็กดโทรออกทันที เมื่อปลายทางรับสายเสียงหวานๆ ก็เอื้อนเอ่ย

“ฝันไปเถอะ”

“ฝันอะไรครับ” เสียงทุ้มๆ ของคนปลายสายตอบกลับมาน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ

“ถ้าไม่เข้าใจก็ไม่ต้องเข้าใจ แค่นี้นะ”

“เดี๋ยวสิครับ” ภาวัฒน์รีบเอ่ยปากห้าม “โทรมาพูดแค่นี้เหรอครับ”

“แล้วจะให้พูดอะไรอีกล่ะ”

“พูดอะไรผมก็อยากฟังทั้งนั้น ให้ฟังคุณพูดทั้งคืนยังได้เลย” ชายหนุ่มพูดออกไปแล้วก็ลอบถอนหายใจกับตัวเองเพราะเผลอตัวพูดในสิ่งที่ไม่สมควร คำพูดหวานๆ ที่คล้ายเป็นคำพูดแกล้งหยอกสาวเป็นสิ่งที่เขาไม่ควรพูดกับผู้หญิงคนไหนทั้งสิ้นนอกจากผู้หญิงที่เป็นคู่รักแต่ว่าเขาก็พลั้งเผลอพูดจาแบบนี้กับรกันดาบ่อยๆ

“ไหนบอกว่าปวดหัวอยากนอนไง”

“ตอนนี้หายแล้วครับ หายสนิทเลยด้วย แล้วคุณล่ะครับหายง่วงรึยัง”

“ก็เริ่มหายแล้วนะ” เธออ้อมแอ้มตอบ เพราะไม่อยากแสดงออกชัดเจนว่าความง่วงไม่ได้เป็นอุปสรรคในการพูดคุยกับเขาจึงต้องโกหกไป

“ถ้าอย่างนั้นคุยเป็นเพื่อนผมก่อนนะครับ แปลกที่ผมหลับยากแน่ๆ แล้วถ้ามีเสียงหวานๆ ของใครซักคนมากล่อมก็คงจะดี”

“ยังไงก็ได้ก็ฉันหายง่วงแล้วนี่”

“ขอบคุณนะครับ คุณน่ารักที่สุดเลย”

รกันดาทำเสียงขึ้นจมูกเป็นการบ่งบอกว่าไม่อยากจะเชื่อคำชื่นชมที่ได้ยินนั้นสักเท่าไหร่แต่ใบหน้าก็อดที่จะมีรอยยิ้มไม่ได้ และเวลาหลังจากนั้นเธอก็ยินดีทำในสิ่งที่เขาร้องขอ ทั้งสองพูดคุยกันอยู่นานเป็นชั่วโมง หลับตาลงนอนกันเมื่อไหร่ต่างก็ไม่ได้สนใจที่จะมองนาฬิกา รู้เพียงแค่ว่าหลับตาเข้าสู่นิทราไปพร้อมกับใจที่เป็นสุข

++++++++++++++++++++

เช้าวันต่อมาภาวัฒน์ตื่นเช้ากว่าใครในขณะที่คนอื่นๆ ยังไม่ปรากฏตัวมาให้เห็นกันสักคนเขาจึงคิดว่าคงยังไม่มีใครตื่นสาเหตุนั้นไม่ต้องคิดหาให้ปวดหัว ภาวัฒน์สงสัยเพียงแค่ว่าหนึ่งสาวที่ไม่ได้นั่งดื่มจนดึกดื่นเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาแต่ว่ากลับก่อนและก็ยังนอนพร้อมๆ กับเขาแต่ทำไมถึงยังไม่ออกมารับประทานอาหารเช้าอีก

แล้วก็เหมือนว่ารกันดาจะหยั่งรู้ว่ากำลังมีคนนึกถึง ร่างโปร่งระหงภายใต้แม็กซี่เดรสตัวยาวสีสดใสเนื้อผ้าเบาโบกพลิ้วไปตามจังหวะก้าวเดินก้าวเข้ามาภายในห้องอาหารของทางรีสอร์ท ภาวัฒน์ได้ยินเสียงผู้ชายโต๊ะใกล้ๆ รำพึงถึงใครบางคนว่าน่ารักและชายหนุ่มที่นั่งโต๊ะเดียวกันก็รำพึงรำพันเห็นด้วยเขาจึงหันมองหาคนต้นเหตุคำชื่นชมนั้นโดยอัตโนมัติและภาพที่เห็นก็ไม่ได้ผิดไปจากที่หนุ่มๆ โต๊ะข้างๆ แสดงความเห็นเลย

“นึกว่าจะไม่มีเพื่อนกินข้าวซะแล้ว” รกันดาที่ก้าวเข้ามาถึงโต๊ะที่มีคนรู้จักหนึ่งเดียวนั่งอยู่บอกกล่าวกับเขาด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ “หิวมากๆ เลยล่ะเดี๋ยวไปตักอาหารก่อนนะ”

ยังไม่ทันที่ภาวัฒน์จะได้พูดตอบโต้ว่าอะไรเพราะกำลังมองความสวยของเธออย่างเพลิดเพลินรกันดาก็ก้าวห่างออกจากโต๊ะไปแล้ว เขารู้สึกว่าตนเองกำลังได้รับความอิจฉาจากหนุ่มๆ หลายคนภายในห้องอาหารแห่งนี้ทั้งที่ก็ไม่ได้มีใครแสดงออกทางสีหน้าหรือว่าแววตาอย่างชัดเจนแต่เขาสัมผัสมันได้ อย่างน้อยสองหนุ่มโต๊ะข้างๆ นั้นต้องรู้สึกอิจฉาเขาไม่มากก็น้อยที่สาวน้อยน่ารักที่ตนเองเพิ่งกล่าวชื่นชมนั้นก้าวเข้ามาพูดจาไพเราะน่ารักซ้ำยังมีรอยยิ้มงดงามประดับใบหน้ากับเขา

“จะกินหมดหรือครับ” ภาวัฒน์ถามรกันดาด้วยรอยยิ้มเมื่อร่างโปร่งระหงภายใต้การแต่งกายที่สวยงามโดดเด่นก้าวเข้ามานั่งที่โต๊ะแล้ว “ตักมาซะเยอะเลย”

“ถ้าไม่หมดก็ให้นายกินไง”

ชายหนุ่มยิ้มพร้อมกับหัวเราะน้อยๆ สายตาจดจ้องอยู่ที่หญิงสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามที่เวลานี้กำลังนั่งรับประทานอาหารเช้าอย่างตั้งอกตั้งใจ

“คุณมินยังไม่ตื่นเหรอครับ”

“ยังเลย ฉันเข้าไปดูในห้องเห็นหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว สงสัยว่าเมื่อคืนจะดื่มเยอะใช้ได้เลยล่ะ” ใบหน้าสวยหวานเงยขึ้นมองสบตาคู่สนทนาขณะบอกกล่าว “ฉันก็เลยคิดว่าคงจะต้องนั่งกินข้าวเช้าคนเดียวเพราะไม่น่าจะมีใครตื่นแต่โชคดีที่เจอนาย”

“ผมก็โชคดีที่มีสาวสวยมานั่งกินข้าวด้วย”

“แน่นอนอยู่แล้ว” รกันดาพูดยิ้มๆ ก่อนจะก้มลงมองจานอาหารเพื่อปิดบังสีหน้าบ่งบอกอาการเขินอาย ภาวัฒน์มองภาพนั้นยิ้มๆ รู้สึกอิ่มอาหารอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย อาจเป็นเพราะมองสาวสวยตรงหน้าจนอิ่มแต่กระนั้นเขาก็ยังคงกินอาหารและพูดคุยกับรกันดาไปจนตลอดมื้ออาหาร

“อิ่มแล้วไปเดินย่อยดีกว่า” รกันดาพูดกับคนตรงหน้าขณะที่เอนหลังนั่งพิงพนักเบาะด้วยอาการอิ่มปรื้อ สายตาเพิ่งสังเกตเห็นกล้องถ่ายรูปที่วางอยู่ข้างๆ ภาวัฒน์ “นายนี่อยู่ไหนก็ไม่ลืมเอากล้องไปด้วยเลยนะ”

“ก็มันเป็นทั้งงานประจำแล้วก็งานอดิเรกนี่ครับ ยิ่งมาเที่ยวแบบนี้ก็ยิ่งต้องเอามาด้วย”

ใบหน้าสวยหวานพยักขึ้นลงแต่ก็ไม่ได้แสดงความเห็นว่าอะไรอีก

“จะไปเดินเล่นไม่กลัวดำเหรอครับ”

“ทาครีมกันแดดมาแล้ว แล้วก็มีหมวกมาด้วยนี่ไง” ประโยคหลังบอกพร้อมกับหยิบหมวกปีกกว้างที่มีสีและดีไซน์เข้ากันกับชุดขึ้นมาสวมใส่ ร่างบอบบางขยับตัวบ่งบอกว่าพร้อมออกไปเดินเล่นแล้วแต่แล้วก็ต้องชะงักการเคลื่อนไหวเมื่อได้ยินคำพูดของอีกคน

“ผมอยากไปด้วยนะครับแต่ว่า...”

“ไม่เป็นไรฉันเดินเล่นคนเดียวได้” หญิงสาวรีบพูดแทรก รู้เหตุผลของอีกฝ่ายแม้ว่าเขาจะยังไม่ทันได้พูดออกมา เธอไม่แปลกใจที่ภาวัฒน์ไม่อยากไปเดินเล่นด้วยเพราะถ้ามีใครมาเห็นเข้าก็คงจะรู้สึกสะดุดใจอยู่เหมือนกันเพราะถึงแม้ว่าเขากับเธอจะอาศัยอยู่ในเขตรั้วบ้านเดียวกัน ไปไหนมาไหนด้วยรถคันเดียวกันบ่อยๆ แต่รูปแบบความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาในความเข้าใจของคนอื่นๆ รวมถึงการแสดงออกระหว่างกันที่ผ่านมามันก็ไม่เอื้อให้สามารถทำแบบนั้นโดยที่จะไม่มีใครแปลกใจสงสัยได้

น้ำทะเลใสๆ หาดทรายสวยๆ รวมถึงลมเย็นที่พัดโชยมาแตะต้องผิวกายนั้นไม่ได้ทำให้หญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังเดินทอดน่องเรียบไปตามชายหาดรู้สึกเพลิดเพลินใจได้ รกันดารู้สึกตื้อๆ ในอกคล้ายว่าอยากจะร้องไห้แต่น้ำตาก็ไม่ได้ไหลรินลงมา ภายในใจกำลังครุ่นคิดหรือบางทีอาจเรียกว่าปลงตกหรือไม่ก็คงเป็นการสร้างความเคยชินให้กับใจตัวเอง....การที่ไปหลงรักคนที่มีเจ้าของแล้วก็ต้องเป็นแบบนี้อยู่วันยังค่ำ แม้จะมีบางคราวที่ทำให้รู้สึกสุขใจแต่สุดท้ายก็หนีความทุกข์ไปไม่พ้นอยู่ดี

เวลาเย็นเป็นเวลาที่ทุกคนได้มารวมตัวกันพร้อมหน้าอีกครั้งหลังจากที่ช่วงสายถึงกลางวันต่างก็แยกย้ายกันพักผ่อนหรือว่าทำกิจกรรมต่างๆ หลายคนก็เพิ่งจะมาตื่นเอาตอนช่วงบ่าย ลืมตามาไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องมานั่งทานอาหารมื้อเย็นแล้วซึ่งวันนี้เริ่มกินเร็วกว่าเมื่อวานเพราะมีโปรแกรมว่าจะไปท่องราตรีในตัวเมืองกันหลังจากทานอาหารมื้อนี้เสร็จ ร้านอาหารที่ทั้งสิบสามคนมานั่งนั้นเป็นร้านอาหารทะเลที่ตั้งอยู่ใกล้ชิดกับท้องทะเลเลยทำให้เสียงพูดคุยของลูกค้าในร้านนั้นเคล้าไปกับเสียงคลื่น วิวทิวทัศน์ของท้องทะเลยามเย็นย่ำนั้นทำให้บรรยากาศในร้านเป็นที่ถูกอกถูกใจใครหลายคนรวมถึงรกันดาด้วย

หลังนั่งรับประทานอาหารทะเลแสนอร่อยกันจนอิ่มผู้ร่วมโต๊ะทั้งสิบสามก็นั่งพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน นครินทร์ที่ยังคงจับจองที่นั่งข้างๆ หญิงสาวในดวงใจขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ภาวัฒน์ลุกตามออกไปและเพียงไม่นานหลังจากนั้นไฟในร้านก็ดับลงจนทั่วทั้งบริเวณมืดสนิท เสียงผู้คนในร้านก็พลอยเงียบหายไปด้วย และหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเสียงร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ทเดย์จากคนในโต๊ะที่ใหญ่ที่สุดก็ดังขึ้นพร้อมกับปรากฏแสงสว่างจากเทียนเล่มเล็กที่ปักอยู่บนเค้กก้อนโตที่อยู่ในมือของชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังเดินตรงมาทางโต๊ะดังกล่าว หญิงสาวเจ้าของวันเกิดรู้สึกปลาบปลื้มในใจเป็นอย่างยิ่งที่วันเกิดปีนี้ไม่เงียบเหงาและไม่ได้ถูกหลงลืมเหมือนอย่างที่คิดไว้ แม้ว่าหลายคนในที่นี้จะไม่ใช่ญาติพี่น้องหรือเพื่อนสนิทแต่มันก็ทำให้ใจที่หงอยเหงาของเธอรู้สึกสดชื่นขึ้นมาได้ไม่น้อยเลย

นครินทร์เดินถือเค้กมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเจ้าของวันเกิดพร้อมๆ กับที่บทเพลงอวยพรวันเกิดจบลง รกันดาก้มลงเป่าเทียนจนดับหมดทุกเล่ม เมื่อแสงไฟจากเทียนเล่มเล็กหายไปแสงไฟในร้านก็กลับมาสว่างเหมือนเดิม รกันดาหันไปขอบคุณทุกๆ คนที่ร่วมกันเซอร์ไพร์สวันเกิดให้และส่งยิ้มขอบคุณแบบพิเศษให้กับคนที่น่าจะเป็นตัวต้นคิดในเรื่องนี้เพราะในบรรดาทุกคนที่อยู่ในที่นี้มีรตีพรคนเดียวเท่านั้นที่รู้วันเกิดของเธอ สาวเปรี้ยวแย้มยิ้มกว้างขวางส่งคืน

“แฮปปี้เบิร์ทเดย์เพื่อนรัก ขอให้แกมีความสุขมากๆ นะ”

เมื่อสิ้นเสียงอวยพรวันเกิดของรตีพรเสียงอวยพรจากคนอื่นๆ ก็ถูกเอื้อนเอ่ยตามมา รกันดากล่าวขอบคุณหลายต่อหลายครั้งสายตามองหาภาวัฒน์แต่ก็ไม่พบ ความน้อยใจแบบเล็กน้อยก่อกำเนิดขึ้นแต่เธอก็ปัดมันออกไปในทันทีเพราะเวลานี้ควรจะเป็นเวลาของความสุขเพียงอย่างเดียว

“ของขวัญมาแล้ว” เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นรกันดาจึงหันมองไปตามคำบอกกล่าวแล้วก็พบว่าร่างสูงใหญ่ของคนที่ตนเองเพิ่งมองหานั้นเดินถือถุงที่บรรจุกล่องของขวัญหลายกล่องตรงเข้ามาที่โต๊ะ จากการคาดเดารกันดาคิดว่าที่ภาวัฒน์หายไปก็คงเพราะเดินไปเอาของขวัญที่รถ เธอรู้สึกเสียดายไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจะต้องรีบไปเอาของขวัญด้วย เธออยากให้เขาเป็นหนึ่งคนที่อยู่ด้วยในช่วงเวลาพิเศษเมื่อครู่นี้

กล่องของขวัญถูกส่งให้กับเจ้าของและหลังจากนั้นเจ้าของก็มอบให้กับเจ้าของวันเกิด หญิงสาวเจ้าของวันเกิดยิ้มหวานขณะที่กล่าวคำขอบคุณซ้ำอีกเมื่อยื่นมือเข้าไปรับของขวัญจากทุกๆ คนในที่นั้น คนที่สนิทสนมกันหน่อยก็ซื้อของขวัญให้แบบส่วนตัวส่วนคนที่ไม่ได้สนิทมากนักก็หุ้นกันซื้อให้ซึ่งก็ทำให้รกันดาเห็นถึงน้ำใจของทุกคน แต่มีหนึ่งคนในที่นั้นที่ไม่มีของขวัญมอบให้

“ของผมขอติดไว้ก่อนนะครับ ผมเตรียมไว้ให้แล้วแต่พอดีว่าลืมเอามาด้วย”

“ไม่เป็นไร” รกันดาตอบเสียงอ่อยก่อนจะพยายามฝืนยิ้มขณะละสายตาจากภาวัฒน์เพื่อจะหันไปทางคนอื่นๆ ในโต๊ะเพื่อที่จะไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความเศร้าหมองอันมีสาเหตุจากการที่ไม่ได้รับความใส่ใจจากคนที่ตนเองรักแต่รกันดาก็เก็บมันเอาไว้ภายในจนมิดบรรยากาศหลังจากนั้นจึงไม่ได้มีอะไรที่ผิดแปลกไป ทุกคนดื่มฉลองให้กับรกันดาและใช้เวลาที่ร้านอาหารแห่งนั้นอีกหลายนาทีก่อนที่จะนั่งรถตู้กลับที่พักเพื่อที่จะเตรียมตัวไปท่องราตรีกันต่อ

“เป็นอะไรกันต์นั่งเป็นหมาหงอยเชียว” รตีพรในชุดสวยที่เพิ่งออกมาจากห้องนอนเดินเข้ามานั่งข้างๆ รกันดาที่กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ตรงชุดโซฟาบริเวณห้องโถงกลาง

“เปล่า” รกันดารีบปฏิเสธพร้อมกับหันมองเพื่อน “ฉันยังไม่ได้ขอบใจแกเลยที่เซอร์ไพร์สวันเกิดให้ฉัน ฉันยังเกือบจะลืมวันเกิดตัวเองแต่แกก็ยังจำได้”

“ฉันเป็นคนดีที่ใส่ใจคนรอบข้างแบบนี้แหละแกก็น่าจะรู้นะ” รตีพรพูดยิ้มๆ “แต่แกก็ต้องขอบคุณเฮียด้วยนะเพราะว่าเฮียมันยิ่งกว่าเต็มใจทำให้ตามที่ฉันเสนอทุกอย่าง ที่เลื่อนมาเที่ยวเร็วขึ้นนอกจากว่าฉันอยากจะเที่ยวเร็วๆ แล้วเหตุผลหนึ่งก็เพราะตั้งใจจะให้ตรงกับวันเกิดแกนี่แหละ เฮียมันสั่งทุกคนเลยนะว่าต้องว่างช่วงนี้เพราะยังไงมันก็จะไม่ยอมเลื่อน มันถูกลูกน้องบ่นเหมือนกันนะเพราะปกติไม่ได้มาเที่ยวช่วงนี้แต่พอทุกคนรู้ว่าเพราะจะเซอร์ไพร์สวันเกิดแกทุกคนก็ไม่ว่าอะไร”

“อืม ทุกคนน่ารักมากเลย บางคนฉันยังไม่เคยคุยด้วยด้วยซ้ำแต่เขาก็ยังอุตส่าห์ให้ของขวัญฉัน” ผิดกับบางคนที่ผูกพันลึกซึ้งกว่าใครแต่กลับไม่ใส่ใจกัน หญิงสาวคิดต่อคำพูดของตัวเองในใจ

“ใช่” สาวเปรี้ยวรับคำก่อนจะมองดูท่าทางของเพื่อนก็เห็นว่ายังคงดูหงอยๆ อยู่ “แล้วแกเป็นอะไรทำไมซึมๆ แล้วนี่จะไม่ไปเที่ยวต่อเหรอทำไมไม่เปลี่ยนชุด”

“ก็บอกแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไร ชุดก็ไม่เห็นต้องเปลี่ยนก็แค่ไปผับ”

“แกไม่เปลี่ยนก็เรื่องของแกส่วนฉันเรื่องสวยเรื่องใหญ่” รตีพรพูดจบก็ลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปในห้องนอนเพื่อจะเข้าไปสำรวจการแต่งตัวของตัวเองอีกหน คนที่เหลือก็ยังคงนั่งซึม โทรศัพท์ส่งเสียงว่ามีข้อความเข้า รกันดาขี้เกียจจะสนใจแต่ก็ไม่วายหยิบขึ้นมาเปิดข้อความออกดู

ผมไม่ได้ไปเที่ยวคืนนี้คุณอยู่เป็นเพื่อนผมได้หรือเปล่า

รกันดาทำหน้าเบ้ด้วยความหมั่นไส้ใส่โทรศัพท์ ในใจคิดต่อว่าภาวัฒน์ต่างๆ นาๆ เพราะว่าเขาไม่ใส่ใจกันแต่ดันกลับอยากให้เธอเห็นความสำคัญด้วยการไม่ออกไปเที่ยวเพื่อจะได้อยู่เป็นเพื่อนเขา หญิงสาวนั่งครุ่นคิดว่าจะเอายังไง ควรจะทำตามใจต้องการหรือควรจะทำในสิ่งที่ควรทำ

“แกเสร็จแล้วใช่มั้ยงั้นก็ไปกันเถอะ” เสียงจากรตีพรที่เปิดประตูเดินกลับออกมาจากห้องเป็นตัวเร่งให้รกันดาต้องรีบตัดสินใจ

“ฉันไม่ไปได้หรือเปล่า อยู่ๆ ก็รู้สึกง่วงขึ้นมา ฉันว่าฉันก็ดื่มไปไม่เยอะนะแต่ทำไมง่วงก็ไม่รู้”

“อ้าว ทำไมจะเบี้ยวอย่างนี้ล่ะ ง่วงก็ไปล้างหน้าซะสิ”

“ไม่ได้อยากเบี้ยวแต่มันไม่ไหวจริงๆ ฉันฝากขอโทษทุกคนด้วยนะ”

รตีพรทำเสียงจิ๊จ๊ะพร้อมกับถอนหายใจระอา

“เฮียมันบ่นตายแน่ แกก็น้ามาเที่ยวสองคืนก็ง่วงมันทั้งสองคืนเลย จะไม่ไปก็ตามใจฉันไปก่อน จะนอนก็อย่าลืมล็อกประตูบ้านด้วยล่ะฉันเอากุญแจไปแล้ว”

เสียงบ่นงึมงำของรตีพรเงียบไปหลังจากที่ประตูบ้านพักถูกปิดลง รกันดาเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อล้างหน้าทำตัวเองให้สดชื่น อยากจะทำตัวให้ห่อเหี่ยวหน้าตาทรุดโทรมเพื่อที่จะแก้แค้นภาวัฒน์แต่จนแล้วจนรอดก็ยังเตรียมพร้อมเพราะเวลาที่จะได้อยู่กับเขาถือเป็นเวลาที่พิเศษจึงไม่ควรใช้อย่างทิ้งๆ ขว้างๆ

เสียงเคาะประตูบ้านพักดังขึ้นรกันดาที่ออกมานั่งที่โถงกลางแล้วถอนหายใจด้วยความสับสนว่าควรจะอยู่ในอารมณ์ไหนดี ปล่อยให้เสียงเคาะดังอยู่นานสองนานกว่าที่จะยอมลุกออกไปเปิดประตูให้ สิ่งที่ได้เห็นหลังบานประตูเปิดออกก็คือใบหน้าสดชื่นแจ่มใสของคนที่ทำให้เธอต้องเศร้าหมองในวันเกิดของตัวเอง ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาด้านในพร้อมกับดึงประตูปิดลงแม้ว่าจะยังไม่ได้รับการเชื้อเชิญ

“นึกว่าคุณจะไม่ยอมอยู่เป็นเพื่อนผมซะแล้ว”

“ไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนแค่ไม่อยากไปเที่ยว” เธอตอบเสียงแข็งแววตาก็แข็งไม่แพ้กัน “แล้วนายล่ะทำไมไม่ไป”

“ผมก็ไม่อยากไปเหมือนกับคุณนั่นแหละ”

“แล้วบอกคุณรินทร์ว่ายังไง แล้วที่ชวนให้ฉันอยู่ด้วยเนี่ยไม่กลัวคนอื่นเค้าสงสัยแล้วเหรอ” คำถามหลังรกันดาถามด้วยอาการประชดเพราะเห็นว่าเมื่อเช้ายังไม่อยากไปเดินเล่นกับเธอให้เป็นที่สงสัยแล้วทำไมตกค่ำถึงทำเหมือนไม่สนใจแล้ว

“ใครจะสงสัยล่ะครับ ผมก็ส่วนผมคุณก็ส่วนคุณคนอื่นเค้าไม่เอามาโยงกันหรอก”

“ก็คงใช่เพราะถ้ามันมีโอกาสที่จะเป็นที่สงสัยนายก็คงไม่เสี่ยงทำ”

ภาวัฒน์ลอบถอนหายใจเมื่อเห็นว่ารกันดาเอาแต่พูดประชดประชัน

“เหมือนคุณจะอารมณ์ไม่ดีอยู่ ผมไม่รบกวนก็ได้นะครับ”

“ก็แล้วแต่นาย”

“ผมตั้งใจจะชวนคุณไปเดินเล่นที่ชายหาด” ภาวัฒน์แกล้งถอนหายใจหนักๆ พร้อมกับทำหน้าเศร้าหมอง “แต่ผมไม่กวนคุณดีกว่า ผมไปแล้วนะครับขอโทษด้วยที่มารบกวนเวลา”

รกันดามองคนที่พูดจบก็กลับหลังเปิดประตูก้าวเดินออกไปจากบ้านพักด้วยใจที่ว้าวุ่น ปากกำลังจะเรียกขานแต่ร่างสูงใหญ่ก็ดึงบานประตูปิดลงเสียก่อน

ด้านชายหนุ่มที่กำลังก้าวเดินไปยังทิศทางที่จะตรงไปสู่ชายหาดแย้มยิ้มออกมาเมื่อรับรู้ว่าประตูบ้านพักหลังที่ตนเองเพิ่งก้าวออกมานั้นถูกเปิดออกจากนั้นก็คือเสียงฝีเท้าที่ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เขาแกล้งทำหน้านิ่งก่อนจะเหลียวหลังไปมองก็เห็นว่าสาวสวยในชุดกระโปรงน่ารักกำลังก้าวฉับๆ เข้ามาหา เมื่อก้าวเข้ามาถึงก็รีบบอกกล่าว

“เปลี่ยนใจแล้ว”

“ทำไมเปลี่ยนใจล่ะครับ”

“ที่จริงจะพูดว่าเปลี่ยนใจก็ไม่ถูกเพราะฉันยังไม่ได้พูดซักคำว่าจะไม่มาด้วย”

ชายหนุ่มทำหน้าว่าเห็นด้วยพร้อมกับพยักหน้าหงึกๆ ว่าที่อีกฝ่ายพูดนั้นก็ถูก เขาส่งสัญญาณกับเธอว่าให้ออกเดินไปด้วยกัน รกันดาทำตามอย่างว่าง่าย สองหนุ่มสาวเดินเคียงกันไปตามชายหาดภายใต้ความมืด เนื่องจากรีสอร์ทที่เลือกมาพักนั้นค่อนข้างห่างออกมากจากส่วนตัวเมืองทำให้บริเวณชายหาดรวมถึงบริเวณโดยรอบค่อนข้างเงียบเพราะไม่ค่อยมีผู้คน

ทุกย่างก้าวที่เดินไปข้างหน้าพร้อมกันกับภาวัฒน์นั้นรกันดาอยากจะต่อว่าเขาในสิ่งที่เขาทำให้เธอเสียใจแต่เธอก็พยายามอดกลั้นปิดปากตัวเองไว้เพราะไม่อยากจะทำให้ช่วงเวลาที่น่าจะดีต้องกลายเป็นไม่ดีไปอีก

เมื่อเดินห่างออกมาไกลจากตัวรีสอร์ทในระดับหนึ่งแล้วฝ่ายชายก็รีบก้าวเข้ามาดักหน้าฝ่ายหญิง รกันดาชะงักการก้าวเดินพร้อมกับมองจ้องใบหน้าของคนตรงหน้า เขาไม่ได้พูดว่าอะไรแต่ก้มลงไปจับมือของเธอขึ้นมาแทนและหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีกำไลข้อมือเงินที่ประดับตกแต่งไว้ด้วยเม็ดคริสตัลอย่างสวยงามอันหนึ่งก็ถูกสวมใส่ผ่านมือข้างนั้นเข้ามา รกันดาเงยหน้ามองภาวัฒน์อีกครั้ง

“สุขสันต์วันเกิดนะครับ”

เมื่อเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไรใจของรกันดาก็สั่นไหวด้วยความดีใจและรู้สึกผิดที่ได้ต่อว่าเขาในใจไปต่างๆ นาๆ ซ้ำยังพูดจาไม่ดีและทำท่าทางปั้นปึ่งใส่อีก ทั้งเพราะรู้สึกผิดและดีใจอย่างที่สุดที่เขาไม่ได้ไม่ใส่ใจตนเองอย่างที่คิดซ้ำยังคิดวางแผนเตรียมการมอบของขวัญให้ในภายหลังร่างบอบบางจึงโผเข้ากอดร่างสูงใหญ่ตรงหน้า น้ำตาแห่งความยินดีไหลรินออกมาจากดวงตากลมโต คนถูกกอดไม่ได้รู้สึกแปลกใจ เขายกสองแขนขึ้นมากอดกระชับร่างของเธอกลับไป

“หายโกรธผมแล้วใช่มั้ย”

“ไม่ได้โกรธแค่...” น้ำเสียงหวานหยุดเอื้อนเอ่ยเพียงแค่นั้นเพราะไม่แน่ใจว่าควรจะบอกกล่าวความรู้สึกที่บ่งบอกถึงความสำคัญที่มากมายของเขาดีหรือไม่

“แค่อะไรครับ”

“แค่น้อยใจ” รกันดาบอกเสียงแผ่ว “แต่ตอนนี้หายแล้ว”

ใบหน้าคมคายมีรอยยิ้มขณะที่ถอยตัวเองออกห่างพร้อมๆ กับดันร่างบอบบางของอีกฝ่ายให้ถอยออกจากอ้อมกอดด้วยสัมผัสนุ่มนวลจากนั้นก็มองสบไปที่ดวงตากลมโตที่ยังคงมีน้ำตาคลออยู่

“ขอให้คุณมีความสุขมากๆ นะครับ คิดหวังอะไรก็ขอให้ได้สมใจปรารถนา แล้วก็ขอให้คุณเป็นคุณหนูกันต์ที่น่ารักของทุกๆ คนแบบนี้ตลอดไป”

“ของนายด้วยหรือเปล่า” รกันดาถามน้ำเสียงออดอ้อน ภาวัฒน์ยิ้มอบอุ่นพร้อมกับพยักหน้าช้าๆ

“ของผมด้วย”

“ขอบใจนะ สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่นายทำให้” เธอพูดออกมาจากความรู้สึกแท้จริงในใจ แม้ว่าจะโกรธจะงอนเขาบ่อยแค่ไหนแต่เธอก็รู้เสมอว่าเขาทำดีและปรารถนาดีกับเธอมาตลอด แม้ว่าสิ่งที่ต้องการจากเขามันจะมีมากกว่านี้แต่เท่าที่เขามอบให้แค่นี้ก็ถือว่าดีมากแล้ว

“สิ่งไหนที่ดีสำหรับคุณแล้วผมสามารถทำได้ผมก็ยินดีและเต็มใจทำอย่างที่สุด แล้วถ้าผมยังอยู่ข้างๆ คุณอยู่ผมก็จะทำต่อไปเรื่อยๆ”

รกันดาพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการจะบอก เขาไม่บอกว่าจะอยู่ข้างเธอไปตลอดแต่ถ้าเมื่อใดที่ชีวิตของเธอยังมีเขาอยู่เธอก็จะยังอุ่นใจได้ว่ายังมีคนๆ หนึ่งที่หวังดีกับเธออย่างจริงใจและยินดีจะทำในสิ่งที่ทำให้เธอมีความสุขแต่ก็มีข้อแม้ที่ว่าต้องเป็นสิ่งที่เขาสามารถทำได้

ภาวัฒน์ยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่ใบหน้าเนียนใสของคนตรงหน้าก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปแตะประทับริมฝีปากที่ตรงหน้าผาก ด้านคนโดนสัมผัสก็หลับตาซึมซับความรู้สึกอบอุ่นนี้ไว้ในความรู้สึกเพราะภาพความทรงจำที่แสนพิเศษนี้จะต้องถูกเก็บไว้เพื่อนำไปหล่อเลี้ยงหัวใจต่อไปในภายภาคหน้าในวันที่ชีวิตไม่มีเขา

“คุณยังไม่ง่วงใช่มั้ย” เขาถามหลังจากที่ถอยใบหน้าออกมาจากใบหน้าของเธอแล้ว คำตอบที่ได้รับก็คือใบหน้าสวยหวานที่ส่ายไปมา “ฉลองวันเกิดกับผมอีกรอบนะครับ”

“แล้วจะฉลองที่ไหนล่ะ ในห้องคงไม่ได้หรอกไม่รู้ว่ามินจะกลับตอนไหน”

“พวกนั้นกลับดึกแน่แต่ในห้องก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ไปร้านแถวๆ นี้ก็แล้วกันนะครับ อยู่ไม่ต้องนานยังไงก็น่าจะกลับก่อนพวกนั้น”

“ก็ได้” รกันดาตอบเสียงอ่อยรู้สึกทั้งสงสารและสมเพชตัวเองในสิ่งที่เป็นอยู่กับการที่ต้องทำอะไรหลบๆ ซ่อนๆ

“ก็ได้นี่เต็มใจหรือเปล่าครับ”

“เต็มใจมากๆ” หญิงสาวบอกด้วยรอยยิ้มสดใส มือหนาของคนตรงหน้ายกขึ้นมาลูบไล้ที่เส้นผมของเธอเบาๆ ด้วยความเอ็นดูก่อนที่จะเปลี่ยนมาจับจูงมือของเธอให้เดินตามกันไปยังสถานที่ตามที่ได้ตกลงกันไว้ซึ่งก็คือร้านอาหารกึ่งผับที่ตั้งอยู่บริเวณนั้น บรรยากาศภายในร้านเป็นไปตามที่ภาวัฒน์ต้องการนั่นก็คือเป็นบรรยากาศที่โดดเด่นในเรื่องของความโรแมนติก ผู้คนในร้านที่มีไม่มากนักก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เขาพอใจ เครื่องดื่มที่รกันดาสั่งคือค็อกเทลดีกรีอ่อนส่วนของภาวัฒน์คือเบียร์

เมื่อแน่ใจแล้วว่าในร้านไม่มีคนรู้จักภาวัฒน์ก็ไม่รีรอที่จะขยับตัวเองให้เข้าไปนั่งแนบชิดกับสาวเจ้าของวันเกิด รกันดาแอบส่งค้อนน้อยๆ ให้แต่ก็ไม่ได้ต่อว่าว่าอะไร สิ่งที่ภาวัฒน์ทำเกือบจะตลอดเวลาก็คือมองใบหน้างดงามของหญิงสาวข้างกาย ฝ่ายรกันดาที่รู้สึกเขินอายในบางครั้งก็หาเรื่องมาพูดคุยซึ่งก็ได้รับความสนอกสนใจจากคนที่นั่งมองอย่างดี

“กลัวฉันหายเหรอมองอยู่ได้” เมื่อรู้สึกหมั่นไส้เขาที่มองไม่ลดละเธอจึงออกปากถาม สงสัยว่าเขาจะแกล้งให้เขินหรือเปล่า “หรือว่าแกล้งฉัน”

“ไม่ได้กลัวหายไม่ได้แกล้งแต่ว่าอยากมอง ทำไมครับ มองไม่ได้เหรอ”

“เปล่าแค่ถามเฉยๆ อยากจะมองก็มองไป วันนี้วันเกิดก็เลยไม่คิดตังค์”

“ถ้าอย่างนั้นผมก็ยิ่งต้องมองเก็บไว้เยอะๆ เพราะถ้ามองวันอื่นแล้วจะเสียตังค์” พูดจบเขาก็คิดต่อในใจว่าอยากจะมองตลอดทั้งคืนเลยด้วยซ้ำ และภาวัฒน์ก็ทำอย่างที่พูดเขานั่งดื่มเบียร์ นั่งมองหน้าและนั่งฟังรกันดาพูดคุยเป็นเวลาเกือบสองชั่วโมง รกันดามองดูเวลาก็เห็นว่าเกือบจะสี่ทุ่มแล้ว ในใจไม่อยากจะกลับแต่ก็กลัวว่าถ้ากลับดึกแล้วอาจจะเกิดปัญหาถ้าเกิดว่าคนอื่นๆ กลับมาแล้วเธอจึงเอ่ยปากชวนภาวัฒน์กลับ เขาไม่ได้คัดค้านสองหนุ่มสาวจับมือเดินเคียงกันออกมาจากร้านด้วยอาการที่เมากึ่มๆ กันทั้งคู่

“ขี่หลังผมไปมั้ยครับ” ถึงแม้ว่าอาการเมาของภาวัฒน์จะดูหนักกว่าของรกันดาแต่เขาก็ยังขันอาสาที่จะแบกเธอกลับเพราะเห็นว่ารกันดามีอาการตาปรือคล้ายคนง่วงนอน

“อืม”

เมื่อร่างบอบบางขึ้นไปอยู่บนหลังของเขาได้แขนเรียวๆ ทั้งสองข้างก็กอดคอเขาแน่น ใบหน้าก็วางแนบไปกับใบหน้าของเขา ทุกการกระทำของเธอนั้นบ่งบอกถึงความรักที่มีให้เขาที่รักก็ย่อมต้องอยากชิดใกล้ ยิ่งอยู่ในท่วงท่าแบบนี้ด้วยแล้วยิ่งทำให้รกันดารู้สึกมีความสุขยิ่งขึ้นใบหน้าของเธอจึงแต่งแต้มไว้ด้วยรอยยิ้มที่แสนสดใสแม้ว่าจะมีอาการง่วงเหงาหาวนอนประกอบอยู่ด้วยก็ตาม ด้านภาวัฒน์เมื่อใบหน้างดงามของคนบนหลังนั้นวางอยู่บนไหล่ส่วนแก้มใสๆ ก็แนบมาที่ใบหน้าของเขาซ้ำยังมีเสียงพูดคุยผสมผสานมากับเสียงหัวเราะสดใสดังแว่วอยู่ข้างหูก็เลยทำให้ใบหน้าคมคายนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขเฉกเช่นเดียวกัน

ถ้าการที่มนุษย์ต่างดาวมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าจะทำให้ผู้พบเห็นต้องรู้สึกตกใจจนเกือบช็อคภาพหนุ่มสาวที่กำลังสวีทหวานด้วยการที่ฝ่ายชายนำฝ่ายหญิงขึ้นหลังและขณะเดินสายตาของฝ่ายชายก็ไม่ได้หันเหไปทางไหนนอกจากทางข้างหน้าและที่ใบหน้าของฝ่ายหญิงก็ทำให้ผู้พบเห็นรู้สึกตกใจจนเกือบทำให้ช็อคได้ไม่ต่างกันผิดตรงที่ว่าการที่ได้เห็นมนุษย์ต่างดาวคงจะไม่ทำให้รู้สึกเจ็บปวดที่ใจได้เหมือนกับการได้เห็นคนรักของตนเองกำลังสวีทหวานอยู่กับผู้หญิงคนอื่นและยิ่งเจ็บปวดขึ้นอีกเป็นเท่าตัวเมื่อผู้หญิงคนนั้นคือผู้หญิงที่รู้จักและไม่เคยนึกหวาดระแวงแม้สักเศษเสี้ยวความรู้สึก

แม้ขณะนี้รันทพรจะเห็นทั้งภาวัฒน์และรกันดาจากทางด้านหลังเพราะทั้งสองคนเคลื่อนผ่านตรงบริเวณศาลาไม้หลังเล็กไปทางบ้านพักแล้วแต่รันทพรที่นั่งอยู่ในศาลาตรงมุมมืดนั้นก็ยังไม่ไหวติงมีเพียงสายตาเท่านั้นที่เลื่อนมองตามการเคลื่อนไหวของทั้งสองคนที่ตอนนี้ได้เคลื่อนลับหายจากสายตาไปแล้ว

“รัน” เสียงของชายหนุ่มคนที่นั่งอยู่ด้วยกันในศาลาหลังเล็กเรียกขาน วิทยพลได้เห็นภาพเมื่อครู่นี้พร้อมกับรันทพร ความรู้สึกของเขาไม่ต่างจากเธอที่ตกใจกับสิ่งที่เห็นเป็นอย่างมากแต่เขารู้ว่าความรู้สึกที่เขาประสบนั้นหนักไม่เท่าเธอแน่นอน เขาเสียใจที่ผู้หญิงที่เขารักต้องพบเจอกับเรื่องราวร้ายแรงแต่เธอนั้นเสียใจที่ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนรักไม่มีความซื่อสัตย์มอบให้จึงแอบมาทำไม่ดีลับหลัง ยิ่งการที่รันทพรมีความไว้เนื้อเชื่อใจคนรักเป็นอย่างมากด้วยแล้วยิ่งเป็นปัจจัยที่จะทำให้เธอต้องเสียอกเสียใจมากขึ้นอีกหลายเท่าตัว

“วิทย์เราอยากกลับ” น้ำตาหยดแรกนั้นหล่นลงมาแล้ว รันทพรยังรู้สึกมึนงงกับสิ่งที่เพิ่งพบเห็น เธอไม่คิดว่าจะเป็นไปได้แต่เธอก็พบเห็นมันกับตาตัวเอง

“รัน” วิทยพลเรียกชื่อรันทพรเสียงแผ่วด้วยความสงสารจับใจเพราะปากพูดว่าจะกลับแต่ร่างเล็กๆ ของเธอยังคงแน่นิ่งสายตายังไม่ได้เปลี่ยนทิศทางจากจุดสุดท้ายที่หนุ่มสาวเมื่อครู่เคลื่อนลับหายไป

“เราไม่น่ามาเลย เราไม่น่ามาที่นี่เลย” หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ถ้าเธอรู้มาก่อนว่าการมาที่นี่ในเวลานี้จะทำให้ต้องรู้สึกเจ็บปวดมากขนาดนี้เธอก็คงจะหลบเลี่ยงสุดชีวิต

สัปดาห์นี้รันทพรกับทีมซึ่งมีวิทยพลเป็นหนึ่งในนั้นได้เดินทางมาทำงานที่บริษัทลูกค้าที่ตั้งอยู่ในนิคมอุตสาหกรรมหนึ่งในจังหวัดชลบุรีโดยพักค้างคืนที่โรงแรมที่ทางบริษัทลูกค้าจัดหาให้ ปกติแล้วจ็อบนี้ใช้เวลาในการทำงานเต็มสัปดาห์คือจันทร์ถึงอาทิตย์งานถึงจะเสร็จเรียบร้อยหรือถ้าไม่เสร็จจริงๆ ก็จะกลับไปทำต่อที่อ๊อฟฟิศในสัปดาห์ต่อไป แต่งานครั้งนี้ใช้เวลาเพียงแค่หกวันก็เสร็จเรียบร้อยสาเหตุหนึ่งเพราะลูกค้ามีความพร้อมในเรื่องของข้อมูลเลยทำให้งานเสร็จเร็วขึ้น และการที่ทุกคนเดินทางมาที่จ็อบลูกค้ากันเองโดยที่ไม่ได้ใช้บริการรถของบริษัทเพราะว่าอยู่ไม่ไกลจากกรุงเทพฯ มากนักจึงทำให้ไม่จำเป็นต้องกลับกรุงเทพฯ ทันทีที่เสร็จงานก็เลยทำให้เกิดความคิดขึ้นมาว่าน่าจะแวะมาเที่ยวพักผ่อนที่พัทยากันสักคืนแล้ววันรุ่งขึ้นค่อยกลับ และในเมื่อคนส่วนมากเห็นด้วยกับความคิดดังกล่าวรันทพรจึงไม่สามารถคัดค้านได้ประจวบกับที่อาศัยรถของวิทยพลมาที่จ็อบลูกค้าเธอจึงไม่อยากจะมีปากเสียงใดๆ เพราะว่าเกรงใจวิทยพลเนื่องจากรู้ว่าถ้าเธอบอกว่าไม่อยากมาเขาก็คงจะตามใจและยอมขับรถพาเธอกลับกรุงเทพฯ

เมื่อความคิดเห็นเป็นเอกฉันท์เย็นวันนี้หลังจากทำงานเสร็จแล้วทุกคนก็ออกเดินทางจากบริษัทลูกค้าและก็มาถึงพัทยากันตอนค่ำ หาที่พักได้แล้วก็ออกมารับประทานอาหารค่ำกันและก็นัดแนะกันว่าจะไปนั่งดื่มต่อแต่ว่ารันทพรขอตัวโดยบอกเหตุผลว่าจะแวะไปหาเพื่อนเพราะว่าไม่อยากโดนแซว แต่พอวิทยพลถามเธอจึงยอมบอกเขาว่าจะมาหาภาวัฒน์เพราะรู้ว่าเขามาเที่ยวที่พัทยากับพวกที่สตูดิโอถ่ายภาพในสุดสัปดาห์นี้ซึ่งพอวิทยพลรู้เขาก็อาสาขับรถให้ รันทพรไม่รู้ว่าภาวัฒน์พักที่ไหนเธอจึงโทรหาเขาแต่ปรากฏว่าเขาปิดเครื่องเธอจึงเปลี่ยนเป็นโทรหานครินทร์แทนเลยได้รู้ว่านครินทร์กับคนอื่นๆ ออกมาเที่ยวในตัวเมืองส่วนภาวัฒน์ไม่ได้มาด้วยเพราะเขาบอกว่าจะอยู่ดูบอล เมื่อเหตุการณ์เป็นแบบนั้นรันทพรจึงคิดว่าการไปปรากฏตัวของเธอคงจะทำให้ภาวัฒน์เซอร์ไพร์สเป็นอย่างมากเพราะเขาไม่รู้ว่าเธอมาทำงานที่ชลบุรีเนื่องจากว่าเธอไม่ได้บอกเพราะเกรงว่าถ้าบอกแล้วภาวัฒน์จะชวนให้แวะมาหาซึ่งเธอก็คิดว่าคงจะมาไม่ได้เพราะคงไม่มีเวลา ด้วยความที่ไม่อยากให้ภาวัฒน์ต้องชวนแล้วเก้อหลังจากที่เธอก็ได้ปฏิเสธตอนที่เขาชวนมาเที่ยวด้วยกันแล้วรอบหนึ่งเธอจึงตัดปัญหาด้วยการไม่บอกว่าอาทิตย์นี้มาทำงานที่ชลบุรีบอกเพียงแค่ว่าทำที่ต่างจังหวัด

จากที่ตั้งใจจะมาเซอร์ไพร์สเขาแต่กลับต้องมาเจอเซอร์ไพร์สซะเอง รันทพรคิดว่าตนเองน่าจะกลับตั้งแต่ที่พบว่าภาวัฒน์ไม่ได้อยู่ที่บ้านพักแล้ว เธอบอกกับวิทยพลว่าขอนั่งรอจนถึงสี่ทุ่มเพราะคิดว่าภาวัฒน์คงจะออกไปเดินเล่นไม่ไกลและคิดว่าไหนๆ มาแล้วก็น่าจะอยู่รอเจอก่อน เธอตั้งใจเอาไว้ว่าถ้าสี่ทุ่มเขายังไม่กลับเธอก็จะกลับโรงแรม เธอกับวิทยพลนั่งรอเขาที่ศาลาหลังเล็กของทางรีสอร์ทและในเวลาเกือบสี่ทุ่มภาพของภาวัฒน์กับรกันดาที่ทำเสมือนว่าโลกใบนี้มีเพียงเราสองก็ปรากฏมาให้เห็น ทั้งสองคนดูมีความสุขเป็นอย่างมากแต่ภาพความสุขของทั้งสองคนนั้นมันเป็นภาพแห่งความทุกข์ของเธอ เป็นภาพที่บาดทั้งตาและทั้งใจจนเวลาผ่านมาถึงตอนนี้ความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวก็ไม่ได้จางหายไปไหนกลับตรงกันข้ามเพราะดูเหมือนว่าจะหนักหนามากขึ้น

วิทยพลมองภาพหญิงสาวคนที่ตนเองรักนั่งน้ำตาไหลรินโดยที่ไม่ได้พูดตีโพยตีพายอะไรมากไปกว่าที่ได้พูดออกมาก่อนหน้าด้วยความรู้สึกสงสารอย่างท่วมท้นแต่เขาก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรเพราะเขาก็รู้สึกเจ็บปวดจนหมดเรี่ยวแรงพอๆ กัน และเขาก็ยังไม่อยากจะพูดอะไรมากในตอนนี้เพราะเห็นว่าเหตุการณ์นั้นเพิ่งผ่านและยังเป็นเหตุการณ์ที่ช็อคความรู้สึกของเธอเป็นอย่างมากเขาก็ควรจะปล่อยให้รันทพรได้ปรับความรู้สึกของตัวเองก่อน

“วิทย์กลับกันเถอะ”

“อืม”

“กลับกรุงเทพฯ นะเพราะเราคงจะนอนที่โรงแรมในจังหวัดเดียวกับที่ภาสนอนกับผู้หญิงคนอื่นไม่ได้” ใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาหันมองไปทางคนเพียงคนเดียวที่นั่งอยู่ด้วยในยามที่เธอต้องเผชิญกับความทุกข์แสนสาหัส “เรารบกวนวิทย์หน่อยนะ เราอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว”

“ไม่รบกวนอะไรเลยรัน เดี๋ยวเราแวะไปเอากระเป๋าที่โรงแรมแล้วเราก็กลับกรุงเทพฯ กันเลยนะ”

รันทพรมองวิทยพลด้วยสายตาขอบคุณสำหรับน้ำใจและความห่วงใยที่เขามีให้ น้ำตารินไหลเพิ่มมากขึ้นเพราะใจเจ็บมากยิ่งขึ้นเมื่อย้อนนึกถึงภาพที่เพิ่งได้เห็น สุดที่จะหักห้ามความรู้สึกหญิงสาวจึงปล่อยโฮออกมา วิทยพลก้าวเข้าไปรวบร่างเล็กของหญิงสาวที่ตนเองรักเข้ามาในอ้อมกอดเพื่อที่จะทำการปลอบโยน

“มันเจ็บมากเลยวิทย์ เจ็บที่สุดในชีวิตที่เราเคยเจอมาเลย”

“เราเข้าใจ แล้วเราก็อยู่ตรงนี้รันร้องไห้ให้เต็มที่ เราไม่ทิ้งรันไปไหน”

“เราไม่อยากร้อง เราไม่อยากร้องไห้ให้ผู้ชายที่ไม่มีความจริงใจให้กับเรา”

“ถ้ารันเสียใจรันก็ร้องออกมาเถอะ มันไม่ใช่ว่าเราร้องไห้ให้ใครแต่ร้องเพราะว่าอยากจะร้อง” วิทยพลพูดด้วยน้ำเสียงที่แปร่งไป เขาเชื่อว่าเหตุการณ์ครั้งนี้นำพาความเสียใจครั้งใหญ่หลวงมาให้เธอตามที่เธอบอกเพราะเขาก็ไม่เคยเห็นเธอเสียใจมากขนาดนี้มาก่อน

ด้านรันทพรเวลานี้คิดอะไรไม่ออกทั้งนั้น ในหัวนั้นว่างเปล่าสิ่งที่รับรู้ได้เพียงอย่างเดียวก็คืออาการชอกช้ำในอกเหมือนคนใกล้จะขาดใจ ความผิดหวังเสียใจที่คนที่เธอรักมอบให้ในครั้งนี้นั้นทำเอาเจ็บเจียนตาย

ที่ด้านหน้าบ้านพักหลังหนึ่งชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ก้าวเข้าไปที่ตรงด้านหน้าประตู ภาระนุ่มๆ หอมๆ ที่อยู่บนหลังนั้นเป็นภาระที่ภาวัฒน์ไม่อยากจะปลดเปลื้องทิ้งไปแต่เมื่อมาถึงที่พักเขาก็จำต้องวางรกันดาลงบนพื้น ร่างบอบบางเดินเข้าไปที่ประตูจากนั้นก็หยิบกุญแจขึ้นมาไขเปิดออก เมื่อสำเร็จแล้วรกันดาก็หันกลับมาทางภาวัฒน์ที่ยังคงยืนนิ่งมองตรงมา

“ขอบใจมากนะที่อุตส่าห์แบกมาส่ง”

“ผมยังไม่อยากกลับเลย ขอผมเข้าไปคุยด้วยอีกซักพักได้มั้ยครับ”

“แต่ว่ามันดึกแล้ว” หญิงสาวตอบน้ำเสียงไม่หนักแน่น อีกคนยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลาก็เห็นว่ายังไม่ดึกจนเกินไป

“เพิ่งจะสี่ทุ่มเองครับ ขอผมเข้าไปข้างในหน่อยนะครับ แค่ห้านาทีก็ยังดี”

รกันดาทำท่าครุ่นคิดก่อนจะยอมพยักหน้าตกลง รอยยิ้มจุดขึ้นบนใบหน้าคมคาย ชายหนุ่มก้าวตามร่างบอบบางเข้าไปด้านในก่อนที่บานประตูจะถูกเขาดึงปิดลง
_______________________________
มาแล้วค่ะหลังจากหายไปนาน

Create Date : 28 พฤษภาคม 2554

Last Update : 28 พฤษภาคม 2554 19:12:51 น.

37 comments

Counter : 6979 Pageviews.

New ! ระบบการทำงานผ่านระบบอินเตอร์เน็ต online รายละเอียดของงาน : นำเสนอข้อมูลผ่านสื่อโฆษณาต่างๆกระจายสื่อโฆษณา ไปยังกลุ่มเป้าหมายพัฒนาและ ปรับปรุง สื่อให้ทันสมัยตลอดเวลา (ทั้ง FULL TIME และ PART TIME)
คลิ๊ก //alturl.com/jur7x

คุณสมบัติผู้ สมัคร :
1.อายุ 18 ปี ขึ้นไป
2.พร้อมที่จะเรียนรู้และยอมรับสิ่ง ใหม่ๆ และสามารถพัฒนาตนเองได้
3.ขยัน มุ่งมั่น และตั้งใจจริง
4.มี ทัศนคติที่ดีในการทำงาน
5.ใช้คอมพิวเตอร์และอินเตอร์เน็ตพื้นฐาน ได้
วุฒิการศึกษา : ไม่จำกัดวุฒิ
เงินเดือน : ตามความสามารถ

คลิ๊ก //alturl.com/jur7x

โดย: หารายได้เสริมผ่านระบบอินเตอร์เน็ต (jknil02

) วันที่: 28 พฤษภาคม 2554 เวลา:12:36:27 น.

กรี๊ดดดด.....อะไรจะเกิด มันก็ต้องเกิดแล้วล่ะคราวนี้ อิอิ

หายไปน๊านนน นาน เลยนะคะ 2 เดือนพอดี ยังไงก็เป็นกำลังให้อัพตอนต่อไปเร็วๆนะคะ อยากรู้ว่าเมื่อสถานการณ์บีบบังคับแล้วภาสจะตัดสินใจยังไงต่อปายยย

โดย: timo IP: 180.180.91.179 วันที่: 28 พฤษภาคม 2554 เวลา:15:34:49 น.

จับปลาหลายมืออย่างนายวัฒน์นี่น่าจะหลุดมือทั้งหมดไม่งั้นไม่หลาบจำว่าการสูญเสียคนรักนั้นมันเจ็บปวดเเค่ไหน ไม่ใช่ว่าโดนรันบอกเลิกเพราะโดนจับได้ว่ามีหญิงอื่นเเล้วโผไปเป็นคนรักเต็มตัวกับรกันดา ถ้าเป็นเเบบนั้นนายวัฒน์ก็มีเเต่ได้กับได้เท่านั้น เเล้วคิดหรือว่าในอนาคตจะซื่อสัตย์กับรกันดาตลอดไป

โดย: VEE IP: 66.172.227.200 วันที่: 28 พฤษภาคม 2554 เวลา:22:13:17 น.

ดีใจที่สุดเลย เย้ๆๆ

เข้ามารอทุกวันเลยค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาอัพต่อ ^^

โดย: babyroo IP: 61.90.21.118 วันที่: 29 พฤษภาคม 2554 เวลา:19:40:00 น.

ชอบมากเลยค่ะ อยากอ่านตอนต่อไปเร็ว ๆ จัง

โดย: เล็กฟ้า IP: 183.89.119.133 วันที่: 6 มิถุนายน 2554 เวลา:22:16:27 น.

up เร็ว นะคะ อยากอ่านต่อค่ะ สงสารนางเอกที่แอบรัก สงสารแฟนพระเอกที่ต้องมาช้ำรัก สงสารพระเอกที่รู้ใจตัวเองแต่ไม่กล้าแสดงออก

โดย: mona IP: 125.25.72.23 วันที่: 30 กรกฎาคม 2554 เวลา:0:24:54 น.

2 เดือนกว่าแล้ว รออยู่ทุกวันนะคะ ^__^

โดย: sushi IP: 2.49.27.230, 2.49.27.230 วันที่: 8 สิงหาคม 2554 เวลา:4:16:08 น.

รออยุ่นะค้า, รอมานานเหลือเกิน แต่จะรอต่อไปนะค้า:)

โดย: มินตรา IP: 78.148.65.255 วันที่: 17 สิงหาคม 2554 เวลา:22:59:37 น.

writer, when will u come back ka?? i can't wait anymore :( be quick na ka, im waiting

โดย: mintra IP: 84.13.116.206 วันที่: 19 สิงหาคม 2554 เวลา:1:45:30 น.

ไร้เตอร์ไม่อัพต่อแล้วหรอคะ

โดย: Mayoppies

วันที่: 25 สิงหาคม 2554 เวลา:4:23:57 น.

writer ka, can u come back??? im missing and waiting :(

โดย: mintra IP: 89.242.141.204 วันที่: 26 สิงหาคม 2554 เวลา:1:42:52 น.

ตีพิมพ์หรือยังคะชอบมากก.........อยากอ่านตอนจบเร็วๆ

โดย: แก้ว IP: 172.19.3.195, 203.170.131.3 วันที่: 20 ตุลาคม 2554 เวลา:12:07:24 น.

ลอยคอ รอคอย เมื่อไหร่จะมาซักทีน้า...
ยังสบายดีหรือเปล่าคะ

โดย: timo IP: 111.84.162.6 วันที่: 2 พฤศจิกายน 2554 เวลา:21:24:18 น.

อยากอ่านต่อค่ะสนุกมากๆ

โดย: AE IP: 192.168.17.80, 202.29.239.44 วันที่: 7 พฤศจิกายน 2554 เวลา:9:25:43 น.

รอ รอ รออยู่นะค่ะ ..ยังไงก็ขอบคุณนะค่ะ สนุกมั๊ก มัก!!

โดย: นู๋ฝน IP: 180.180.201.19 วันที่: 29 พฤศจิกายน 2554 เวลา:17:06:49 น.

นานแล้ว!! นานแค่ใหน!! อีกนานมั้ยค่ะ อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ

โดย: นู๋ฝน IP: 180.180.205.61 วันที่: 10 ธันวาคม 2554 เวลา:15:37:08 น.

รอคุณเมตะวรรณค่ะ คิดถึงมาก ส่งข่าวบ้างนะคะ

โดย: นุช IP: 118.172.223.236 วันที่: 18 ธันวาคม 2554 เวลา:22:27:10 น.

เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ แล้วกลับมา UPเร็วๆนะคะ จะรอค่ะ

โดย: Lux Niyay IP: 101.109.138.92 วันที่: 7 มกราคม 2555 เวลา:23:07:21 น.

เป็นกำลังใจให้เสมอนะ

โดย: เพชร IP: 103.1.164.39 วันที่: 17 มกราคม 2555 เวลา:23:39:13 น.

ตั้งหน้าตั้งตารอค่ะ

โดย: พิศอักษร IP: 118.173.51.199 วันที่: 7 กุมภาพันธ์ 2555 เวลา:23:09:20 น.

ยังรออยู่ทุกวันนะคะ ^^

โดย: babyroo IP: 27.130.20.102 วันที่: 9 มีนาคม 2555 เวลา:9:29:31 น.

รอด้วยคนคะ

โดย: tayie IP: 118.174.6.113 วันที่: 16 มีนาคม 2555 เวลา:2:31:19 น.

เขียนจบหรือยัง เมื่อไหร่หนังสือจะออก จะรีบซื้อเลยจ้า

โดย: phet IP: 101.108.211.0 วันที่: 21 มีนาคม 2555 เวลา:16:30:50 น.

อยากอ่านตอนต่อไปคะ เมื่อไหร่จะมาคะ จะรอนะคะ

โดย: ลันล่า IP: 124.122.135.110 วันที่: 26 พฤษภาคม 2555 เวลา:22:55:09 น.

รออยู่ทุกวัน ^^ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

โดย: Gujay IP: 119.46.230.67 วันที่: 22 พฤศจิกายน 2555 เวลา:17:35:16 น.

เคยอ่านในเว็บเด็กดี สนุกมากค่ะ จะตีพิมพ์เมื่อไหร่แจ้งด้วยนะค่ะ

โดย: vanda IP: 101.51.228.247 วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2556 เวลา:12:21:34 น.

ได้โปรดมาอัฟต่อได้มั้ยค่ะ สนุกและน่าติดตามมากเลยคะ

โดย: noolek IP: 171.100.92.27 วันที่: 11 กรกฎาคม 2556 เวลา:21:59:17 น.

มาอัฟต่อได้มั้ยคะ หรือว่าสามารถติดตามต่อเนื่องจนจบได้อย่างไรค่ะ อยากอ่านต่อมากๆ เลยค่า

โดย: nongnoo IP: 114.109.252.13 วันที่: 4 กันยายน 2556 เวลา:18:00:13 น.

โดย: nongnoo IP: 114.109.252.13 วันที่: 4 กันยายน 2556 เวลา:18:00:53 น.

ยังรออยู่นะคะ.... บ้าซินะเรา.... ฮ่าๆๆ

โดย: babyroo IP: 182.52.35.102 วันที่: 20 กันยายน 2556 เวลา:23:27:36 น.

เมื่อรัยจะลงตอนต่อไปค่ะลุ้นมากเลยค่ะ

โดย: P IP: 27.55.1.93 วันที่: 27 พฤศจิกายน 2556 เวลา:0:20:45 น.

คุณ babyroo คะ เราก็ยังรออยู่เหมือนกัน. เอ้ะบ้าด้วย 555
คุณเมออกเป็นหนังสือเลยทีเดียวก็ได้ เราช่วยอุดหนุนแน่นอนน ;)

โดย: Mayoppies IP: 171.96.110.62 วันที่: 23 มกราคม 2557 เวลา:21:57:24 น.

ชอบเรื่องนี้นะมันโดนใจมากๆ
ติดตามมานานจนไม่รู้ว่าจะตามเรื่องนี้ที่ไหนดี ใครมีหนังสือไหมคะช่วยบอกที

โดย: อิง IP: 1.47.225.92 วันที่: 22 มกราคม 2558 เวลา:14:27:27 น.

สวัสดีคะคุณเมตะวัน อยากจะบอกว่ายังรอเสมอนะคะ อยากอ่านต่อมากๆเลย มาอัพต่อเถอะนะคะ คิดถึงจริงๆๆ ทำเป็นหนังสือเลยก็ได้คะ อุดหนุนแน่นอนอยู่แล้ววว มาอัพเถอะนะคะ pleaseeeeee

โดย: Raisin IP: 49.230.168.200 วันที่: 29 มิถุนายน 2558 เวลา:19:17:36 น.

เราก้อรอค่ะ ค้างคามาก นึกถึงอยุ่บ่อยๆก็กดเข้ามาดูเปื่อมีอัพเดท

โดย: พี IP: 171.96.185.77 วันที่: 29 สิงหาคม 2558 เวลา:12:21:44 น.

หายไปนานแล้วนะคะ ไม่คิดถึงกันบ้างเลยเหนอออ ติดตามเมตะวรรณมา 8ปีแล้วค่ะ ก่อนเรื่องนี้ก็ติดตามมูลค่าหัวใจ คิดถึงมากๆนะคะกลับมาอัพต่อเถอะนะ รอๆๆๆๆนะคะ

โดย: ศิริพร วงศ์กระต่าย IP: 223.24.180.172 วันที่: 20 มกราคม 2561 เวลา:1:13:36 น.

เข้ามาหาเมตะวรรณ คิดถึงมากๆค่ะ ยังรอเสมอนะคะ

โดย: ศิริพร (สมาชิกหมายเลข 5975899

) วันที่: 25 กันยายน 2563 เวลา:0:16:03 น.