Bloggang.com : หญิงสาวผู้งดความงาม : ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่15)

ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่15)_เมตะวรรณ

เมื่อก้าวออกจากสตูดิโอมาได้รกันดามองหาภาวัฒน์แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา หญิงสาวตัดสินใจเลี้ยวไปทางที่จำได้คับคล้ายคับคลาว่าถ้าพ้นซอยไปแล้วและเดินต่ออีกนิดจะมีป้ายรถเมล์ตั้งอยู่ และก็เป็นอย่างที่คิดร่างโปร่งระหงหลังจากเดินพ้นมุมถนนมาแล้วก็เดินสวนกับผู้คนไปทางป้ายรถเมล์ที่ตั้งอยู่ห่างออกไปไม่ไกล เมื่อใกล้ถึงใบหน้าสวยหวานปรากฏรอยยิ้มเพราะเห็นว่าภาวัฒน์กำลังยืนอยู่รวมกับผู้คนอยู่ตรงบริเวณดังกล่าว ขณะก้าวเดินเธอคิดในใจว่าควรจะเริ่มจากตรงไหน กล่าวทักทายก่อนหรือขอเขากลับบ้านด้วยเลย เมื่อใจลอยคิดไปเรื่องหนึ่งและสายตาก็จดจ่ออยู่ที่จุดๆ หนึ่งทำให้สมาธิไม่ได้อยู่ที่สิ่งที่กำลังทำจึงไม่แปลกเลยที่รกันดาจะถูกเดินชนจนซวนเซก่อนจะเสียหลักล้มร่างกองลงไปกับพื้น เสียงร้องตกใจดังให้ได้ยินทั่วถึง เธอรู้สึกหน้าร้อนวูบด้วยความอับอาย เวลานี้รกันดาไม่อยากแม้แต่จะเงยหน้ามองใครทั้งนั้น

“คุณเป็นยังไงบ้าง” น้ำเสียงคุ้นเคยดังให้ได้ยิน หญิงสาวค่อยๆ ช้อนสายตาขึ้นมองคนที่เข้ามาย่อตัวนั่งตรงหน้าขณะที่แขนของเขาก็จับประคองตัวของเธออยู่

“เจ็บ อายมากด้วย” คำตอบนั้นเบาจนเกือบจะเป็นกระซิบ เธอเห็นภาวัฒน์ยิ้มขณะมองมา “ยิ้มอะไร”

“เปล่า ลุกขึ้นก่อน นั่งนานแล้วไม่อายเหรอครับ”

รกันดาไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับเขาตอนนี้ เธอค่อยๆ ลุกขึ้นยืน สายตาอดไม่ได้ที่จะสังเกตสังกาผู้คนโดยรอบซึ่งหลายคนกำลังมองมาที่เขาและเธอด้วยสายตาแสดงความสนอกสนใจ

“ไปจากตรงนี้ก่อนได้มั้ยฉันอาย”

“คนสวยทำอะไรไม่น่าเกลียดหรอกครับ เมื่อกี๊ผมทันเห็นนะ คุณล้มท่าดูดีไม่ต้องคิดมาก”

“ล้มท่าไหนก็ดูไม่ดีทั้งนั้นแหละ” เธอแหวกลับหน้าตาเอาเรื่องแต่เสียงที่ออกมานั้นไม่ดังเท่าที่ควร

“จะอายทำไมผมก็อยู่ด้วยเนี่ย ถ้าอยู่คนเดียวก็ว่าไปอย่าง” เขาบอกก่อนจะจับมือเธอ “ไปนั่งที่ป้ายรถเมล์ก่อนคนจะได้มองน้อยลง”

รกันดาเดินตามแรงชักจูงของเขา ซึ่งการที่เขาเข้ามาประคองให้ลุกขึ้นยืนและตามมาด้วยจับจูงมือแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกอายน้อยลงมาก ลองคิดว่าถ้าล้มแล้วไม่มีเขาเข้ามาเธอคงจะรีบก้าวแน่บหนีออกไปจากที่นี้เพราะคงจะทนต่อความอับอายไม่ไหว ร่างโปร่งระหงนั่งลงตรงม้านั่งที่ป้ายรถเมล์ ภาวัฒน์นั่งลงเคียงข้าง

“คุณมาทำอะไรแถวนี้”

“ก็ตามนายมานั่นแหละ”

“ตามมาทำไม”

“ก็ฉันจะกลับบ้านแล้วเห็นนายกำลังจะกลับพอดีฉันก็เลยคิดว่ากลับกับนายดีกว่าจะได้ไม่ต้องรบกวนให้คนอื่นไปส่ง แต่ถ้ารู้ว่าเดินมาแล้วจะต้องมาล้มโชว์ชาวบ้านอย่างนี้จ้างให้ฉันก็ไม่มาหรอก” ประโยคหลังพูดหน้างอง้ำ “เป็นเพราะนายแท้ๆ เลย”

“อ้าว ผมไม่ได้เป็นคนทำให้คุณล้มนะมาโทษผมได้ไง”

“ไม่รู้แหละ” รกันดาถลึงตาเงยหน้าบอก “ใครเป็นคนทำให้ฉันต้องเดินมาตรงนี้คนนั้นถือว่าเป็นต้นเหตุต้องทำอะไรเพื่อเป็นการชดใช้”

“จะให้ผมทำอะไร” เขาพูดยิ้มๆ

“ไม่รู้ยังนึกไม่ออก”

“ผมรู้แล้ว เดี๋ยวผมเป็นคนจ่ายค่ารถทั้งหมดให้เอง ตกลงมั้ยครับ” เขาถามก่อนจะหันมองถนน ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะให้คำตอบเขาจับข้อมือและดึงให้รกันดาลุกขึ้นยืนจากนั้นก็ออกแรงฉุดรั้งให้เดินตามเพื่อจะให้ทันคนอื่นๆ ที่กำลังจดจ้องมองอยู่ที่รถคันเดียวกัน

“สายนี้แหละทางกลับบ้าน” เขาหันมาบอกเป็นจังหวะเดียวกับที่รถโดยสารประจำทางแบบปรับอากาศแล่นเข้ามาจอดรับผู้โดยสารพอดี รกันดางงแต่ก็ต้องก้าวตามแรงรั้งของภาวัฒน์ เมื่อถึงประตูเขาหลีกทางและดันเธอขึ้นไปก่อน หลังจากขึ้นไปแล้วร่างบอบบางหยุดอยู่ตรงปากประตูและหันมองข้างหลังเพราะกลัวว่าอีกคนจะไม่ตามขึ้นมา

“คุณหยุดทำไมเดินไปสิครับ” เขาบอกชิดริมใบหูของเธอเพราะคนข้างหลังดันเข้ามา เมื่อเห็นรกันดายังดูงงๆ ทำอะไรไม่ถูกเขาเลยต้องออกแรงดันจนร่างโปร่งระหงเข้าไปนั่งอยู่ชิดริมหน้าต่างตรงเบาะว่างที่ใกล้ที่สุด เขานั่งลงตรงที่นั่งข้างๆ

“ขึ้นรถเมล์ไม่เป็นของแท้เลยคุณเนี่ย” เขาบ่นขณะหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาเพื่อเตรียมจ่ายเงินค่าโดยสาร

“ใครว่าขึ้นไปเป็น การก้าวขาขึ้นมาบนรถมันไม่ได้ยากขนาดนั้นซักหน่อย”

“แล้วทำไมทำเหมือนขาตายไม่อยากจะเดินไปข้างหน้าเลย”

“ก็ฉันกลัวนายไม่ตามขึ้นมาฉันก็ต้องหันกลับไปดูเพื่อความมั่นใจแล้วอีกอย่างฉันก็ยังงงๆ ด้วยเพราะอยู่ๆ นายก็พาฉันขึ้นรถเมล์ ตอนแรกฉันนึกว่าจะกลับแท็กซี่”

“เย็นวันศุกร์รถติดกลับแท็กซี่กับกลับรถเมล์ก็ใช้เวลาไม่ต่างกันเท่าไหร่ แล้วรถติดๆ นี่ค่าแท็กซี่ก็แพงด้วย” เขาบอกก่อนจะหันไปจ่ายเงินค่าโดยสารสำหรับสองคนกับกระเป๋ารถเมล์ เมื่อเสร็จเรียบร้อยก็หันกลับมามองคนข้างๆ เห็นรกันดากำลังทำหน้าคล้ายว่าหมั่นไส้เขาเต็มที่

“มีอะไรครับ”

“ที่นายบอกจะชดใช้ด้วยการจ่ายค่ารถให้ฉันนี่คือค่ารถเมล์งั้นเหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิครับ ขึ้นรถเมล์แล้วจะให้จ่ายค่ารถไฟรึยังไง” ภาวัฒน์แกล้งบอกเป็นจริงเป็นจังทั้งที่ใจตอนนี้กำลังขำ

“นายนี่ก็ลื่นเหมือนกันนะ นิสัยจริงๆ ไม่เห็นจะเฉยๆ นิ่งๆ เหมือนที่คนอื่นเข้าใจเลย แต่ฉันก็ไม่แปลกใจหรอกเพราะฉันเห็นความร้ายกาจของนายตั้งแต่วันที่นายไปรับฉันที่สนามบินแล้วล่ะ แต่คุณแม่ วิ แล้วก็อีกหลายๆ คนยังเห็นว่านายเป็นประเภทเงียบเรียบร้อยอยู่” ที่รกันดาบอกว่าภาวัฒน์ลื่นเป็นเพราะรู้ว่าเขาตั้งใจพูดให้เข้าใจผิดว่าจะจ่ายค่ารถแท็กซี่แต่ที่แท้คือจ่ายค่ารถเมล์แล้วก็ร้ายกาจตรงที่จับเธอยัดขึ้นรถเมล์มาโดยที่ไม่บอกไม่กล่าวรู้ตัวอีกทีก็เข้ามานั่งอยู่ที่เบาะที่นั่งเรียบร้อยแล้ว

“คนเราก็ต้องมีหลายด้านอยู่แล้วแต่ผมยืนยันได้ว่าผมร้ายได้มากที่สุดก็เท่าที่คุณเคยเจอนั่นแหละครับ อยู่กับผมสบายใจได้ผมไม่มีทางทำให้คุณเสียหายหรือว่าถือโอกาสทำอะไรไม่ดีกับคุณแน่นอน” ขณะพูดร่างสูงใหญ่ขยับท่าทางให้เข้าที่เพราะอากาศเย็นๆ กับกลิ่นหอมๆ ของคนข้างกายทำให้รู้สึกเพลียขึ้นมา หนังตาหนักขึ้นเรื่อยๆ

“ฉันก็ยังไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย” หลังคำบอกกล่าวไม่มีเสียงตอบรับ เธอหันมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ตอนนี้ภาวัฒน์กำลังนั่งนิ่งพิงหลังกับพนักเบาะหลับตา

“นายง่วงเหรอ” เธอยื่นหน้าเข้าไปกระซิบใกล้ๆ เขาลืมตามอง “ถ้านายหลับแล้วเกิดนั่งเลยป้ายขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ”

“ไม่เลยหรอกครับผมตื่นก่อนถึงป้ายแน่นอน”

“แน่ใจ”

“พันเปอร์เซ็นต์ผมนั่งจนชินแล้ว รู้จังหวะเวลาดี”

“แล้วหลับท่านั้นไม่เมื่อยเหรอ ฉันให้พิงไหล่ก็ได้นะ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ หัวผมหนักเดี๋ยวไหล่คุณจะยอกเปล่าๆ” ภาวัฒน์พูดจบก็หลับตาและก็นั่งตัวตรงคอตั้งทั้งที่ยังหลับอยู่แต่ไม่นานหัวของเขาก็เริ่มเอียงน้อยๆ เธอตัดสินใจใช้มือดันหัวของเขาให้เอนมาวางอยู่บนไหล่ของเธอ ใจของรกันดาเริ่มสั่นไหวเมื่อใบหน้าของเขาอยู่ใกล้แค่เพียงระยะลมหายใจ ใจที่สั่นค่อยๆ สงบลงๆ ไปตามระยะเวลาและระยะทางที่รถเดินหน้า รถค่อนข้างติดอย่างที่ภาวัฒน์บอกไว้เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าริมสองข้างทางก็ยังไม่คุ้นตาเลยซักนิดเดียว ท้องเริ่มส่งเสียงร้อง ข้างนอกตัวรถเป็นทิวทัศน์ยามย่ำค่ำที่แสงไฟเข้ามาทำหน้าที่ให้แสงสว่างทดแทนแสงอาทิตย์ กระเป๋ารถเมล์บอกเตือนเมื่อจะถึงป้ายหน้า คนบนรถลุกขึ้นเตรียมพร้อมหลายคนทำให้รกันดาแปลกใจจึงมองผ่านกระจกรถและเห็นว่าข้างหน้าเป็นคล้ายตลาดโต้รุ่งที่มีของกินของขายเต็มไปหมด บรรยากาศแปลกตาและน่าสนใจรวมถึงน่าลงไปหาอะไรกินเพราะท้องกำลังเรียกร้องอาหาร เธอหันปลุกคนข้างๆ เสียงไม่เบา คนถูกปลุกลืมตางงๆ ก่อนจะนั่งตัวตรงและหันมองมา

“ป้ายหน้ามีตลาดด้วยลงไปหาอะไรกินกัน”

“แต่นี่ก็ใกล้จะถึงแล้วนะครับ”

“แต่ว่ารถมันติดมากเลย ฉันรอให้ถึงบ้านไม่ไหวแล้วฉันก็อยากลองเดินตลาดแบบนี้ด้วย”

“มันไม่มีอะไรน่าสนใจหรอกครับ คนเยอะวุ่นวายจะตายไป ทนรอไปกินข้าวที่บ้านเถอะ แล้วผมก็เพลียมากด้วยอยากรีบกลับให้ถึงบ้านไวๆ”

“งั้นนายก็กลับไปเลย ฉันลงคนเดียวก็ได้” พูดจบก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะใช้เข่าดันขาของคนที่นั่งขวางอยู่ให้เปิดทางให้จากนั้นก็หันซ้ายหันขวาเพราะไม่รู้ว่าจะลงประตูไหนดี ตัดสินใจไปทางประตูหลัง คนที่จะลงป้ายนี้มีค่อนข้างเยอะรถเลยจอดนานและถึงไม่ได้หันมองแต่รกันดาก็ค่อนข้างมั่นใจว่าคนที่ยืนรอต่อคิวลงจากรถหนึ่งในนั้นต้องมีภาวัฒน์ด้วย

เมื่อก้าวลงจากรถประจำทางมาแล้วร่างบอบบางรีบก้าวเดินหน้าไปบนฟุตบาทเพื่อหลบผู้คนและรถรา เธอยืนอยู่กับที่ขณะหันมองโดยรอบ รถคันที่นั่งมาขับออกไปแล้ว ผู้คนที่ก้าวตามกันลงมาก็เดินแยกย้ายหายไป บริเวณดังกล่าวเหลือคนอยู่ไม่กี่คนซึ่งจากการสำรวจอย่างดีแล้วปรากฏว่าไม่มีคนที่รกันดาคิดว่าจะได้เห็น เธอรู้สึกใจแป๊วขึ้นมาทันที ต่อมาคือความรู้สึกน้อยใจที่เขาไม่ตามง้องอนและยอมตามใจเหมือนหลายครั้งที่ผ่านมา และความรู้สึกสุดท้ายที่มีต่อเขาคือความโกรธซึ่งเมื่อรวมกับความกลัวเพราะอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยที่มีผู้คนแปลกหน้าเดินสวนกันไปมาและไม่มีใครสนใจใคร บางคนก็หน้าตาท่าทางไม่น่าไว้วางใจทำให้ดวงตากลมโตคลอคลองไปด้วยหยาดน้ำ แต่รกันดาก็แค่น้ำตาซึมเท่านั้นไม่ถึงกับร้องไห้ออกมา

บนรถคันเดิมภาวัฒน์นั่งหลับตาข่มใจให้ไม่สนใจและให้ปล่อยเธอไปเพราะครั้งนี้รกันดาไร้เหตุผลมาก เขารู้ว่าเธอทำไปเพราะอยากเอาชนะเพราะเขาก็อธิบายเหตุผลที่เขาไม่อยากทำตามที่เธอต้องการให้ฟังแล้วแต่เธอก็ไม่สนใจและคิดแต่จะให้เป็นไปตามความต้องการของตัวเองท่าเดียว เขาไม่อยากจะตามไปง้อเพราะบ่อยเข้าเธอก็จะยิ่งเคยตัว วันข้างหน้าถึงไม่ทำกับเขาก็ต้องไปทำกับคนอื่นและเขาก็เพลียมากอย่างที่บอกไปเลยไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรทั้งนั้นนอกจากกลับบ้านนอน

หญิงสาวที่สวยโดดเด่นกว่าใครกำลังนั่งแหมะอยู่ที่ป้ายรถเมล์ ตอนนี้รกันดาไม่อยากทำอะไรทั้งนั้นเธอเลยมานั่งแบบไร้จุดหมายอยู่ตรงที่ที่คิดว่าน่าจะปลอดภัยที่สุด เมื่อคิดถึงคนที่ตอนนี้คงกำลังหลับสบายไม่รู้ไม่ชี้อยู่บนรถประจำทางก็ทำให้น้ำตาปริ่มๆ แต่มือบางก็เช็ดเกลี่ยออกจากขอบตา

“ไหนบอกว่าจะลงมากินข้าวไงแล้วมานั่งทำไมอยู่ตรงนี้” วินาทีหนึ่งเสียงคุ้นเคยดังเข้าหูพร้อมๆ กับที่มีคนเข้ามานั่งข้างๆ รกันดาหันมอง หัวใจที่เหี่ยวเฉาเปลี่ยนเป็นพองโตภายในเวลาแค่เสี้ยววินาที จากที่คิดว่าเขาไม่สนใจและใจร้ายใจดำที่ปล่อยให้เธอลงมาเดินในที่ที่ไม่คุ้นเคยในเวลากลางค่ำกลางคืนเพียงคนเดียวแล้วอยู่ๆ ก็มาเห็นเขานั่งอยู่ใกล้ๆ มันเป็นความรู้สึกที่รกันดายากจะอธิบายแต่ที่รู้แน่ๆ คือความรู้สึกในด้านไม่ดีนั้นมลายหายไปหมดเพียงแค่ได้เห็นหน้าเขา

ภาวัฒน์เบื่อตัวเองที่สุดท้ายก็ใจไม่แข็งพอต้องตามมาง้อถึงขนาดยอมเสี่ยงให้คนขับรถเมล์ด่าเพราะเขากดกริ่งขอลงนอกป้ายตอนที่รถกำลังติดและหลังจากลงรถมาแล้วก็ต้องเดินย้อนกลับมาอีกค่อนข้างไกล

“ไหนบอกจะกลับบ้านแล้วมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง”

“ผมบอกว่าอยากกลับให้ถึงไวๆ แต่ไม่ได้บอกว่าต้องกลับให้ถึงไวๆ” เขาตอบขณะจ้องมองตาของรกันดาแน่นิ่ง “ทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีก มีอะไรก็คุยตกลงกันให้เรียบร้อย ทำตัวเหมือนเด็กจ้องแต่จะเอาชนะแบบนี้มันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นนอกจากทำให้เหนื่อยทั้งตัวคุณเองแล้วก็คนอื่นที่อยู่กับคุณ”

“เหนื่อยก็กลับไปสิ ฉันไม่ได้บอกให้นายตามมานี่”

ได้ยินดังนั้นภาวัฒน์ถอนหายใจเหนื่อยหน่าย เขามองเธอก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ

“โอเคงั้นผมกลับ คุณจะเดินไปไหนก็ระวังตัวบ้างล่ะ แต่งตัวดีๆ แบบนี้พวกขโมยมันคงจ้องอยู่” เขาพูดจบก็ลุกขึ้นยืน สายตามองไปที่รถแท็กซี่ที่กำลังแล่นเข้ามาเพราะเขาจะกลับจริงๆ อย่างที่บอกไม่ได้แค่ขู่ ขณะที่ขากำลังจะก้าวไปข้างหน้ามือก็ถูกกอบกุมไว้ สัมผัสที่ได้รับนั้นอบอุ่นแนบแน่น เขาหันมองเจ้าของสองมือที่ฉุดรั้งมือของเขาไว้ รกันดามองมาด้วยสายตาสำนึกผิด เธอลุกขึ้นมายืนชิดใกล้ในขณะที่มือของเธอยังไม่ปล่อยออกไปไหน

“ฉันหิวข้าวไปกินข้าวเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ”

“ไม่ไล่ให้ผมกลับแล้วเหรอ”

“ฉันยังไม่เคยไล่นายซักครั้ง ฉันบอกว่าถ้านายเหนื่อยก็ให้กลับแต่ฉันไม่ได้ไล่” เธอบอกหน้าหงอยๆ แต่ช่างดูน่ารักในสายตาของคนมองและสองหนุ่มสาวก็เป็นที่น่าอิจฉาของคนแถวๆ นั้นเพราะคิดว่าคู่รักกำลังทำการออดอ้อนกันอยู่

“ไม่ไล่ก็ไม่ไล่ครับ” เขาบอกยิ้มๆ “ไปหาอะไรกินกันผมก็เริ่มหิวแล้ว”

ได้ยินดังนั้นใบหน้าสวยหวานแย้มยิ้มเมื่อนึกขึ้นได้ก็ปล่อยมือของเขาออกแล้วก็เดินตามกันไปที่บริเวณตลาดโต้รุ่งที่มีร้านขายอาหารหลากหลายประเภทจัดตั้งอยู่ สองหนุ่มสาวเลือกร้านที่คนน้อยเพราะจะได้ไม่ต้องรอคิวนาน ใช้เวลารับประทานอาหารไม่นานก็อิ่มและตอนนี้ก็กำลังนั่งคุยกันเพื่อรออาหารย่อย

“เป็นยังไงครับเห็นบอกอยากลองกินแบบนี้ อร่อยสู้ร้านแพงๆ ได้หรือเปล่า”

“ก็อร่อยดีแต่ก็ไม่มากคงเพราะอย่างนี้มั้งคนเลยไม่ค่อยกินร้านนี้” รกันดาตอบเสียงไม่เบานักจนภาวัฒน์ต้องส่งสัญญาณว่าให้ลดเสียงลงหน่อยเพราะเกรงเจ้าของร้านจะได้ยินแต่เธอกลับหุบปากหมับแทนที่จะพูดให้เบาลงอีกคนเลยยิ้มเอ็นดู สองคนนั่งต่ออีกซักพักจากนั้นฝ่ายหญิงก็ชักชวนให้ออกไปเดินดูของต่อ ด้านฝ่ายชายก็รู้สึกล้าอยากกลับบ้านเดี๋ยวนั้นยิ่งท้องกำลังอิ่มๆ ด้วยแล้วก็ยิ่งรู้สึกตาหนักๆ ขึ้นมาอีกแต่เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทางอย่างในความต้องการให้อีกคนเห็นและหลังจากจ่ายค่าอาหารแล้วก็เดินตามกันออกไปจากร้าน

“นายเคยมาเดินซื้อของแบบนี้มั้ย” รกันดาถามขณะที่กำลังเดินเคียงข้างกันดูข้าวของหลากหลายประเภทที่มีทั้งตั้งเป็นแผงบ้างแบกับดินบ้างอยู่เต็มสองข้างทาง

“ไม่ค่อยหรอกครับ ผมไม่ชอบที่ที่มีคนเยอะ ส่วนใหญ่เลิกงานก็จะกลับบ้านเลย”

“ชีวิตสมถะจริงๆ”

“ไม่ได้สมถะอะไรหรอกครับแต่เป็นเพราะผมไม่ค่อยชอบความวุ่นวายมากกว่า”

“ความวุ่นวายไม่มีใครชอบหรอกแต่ก็ต้องรู้จักเปิดหูเปิดตาบ้าง มาเดินเที่ยวแบบนี้สนุกจะตายไป ตอนกลางคืนอากาศก็ไม่ร้อน คราวหน้าฉันจะชวนนายมาอีก”

ได้ยินดังนั้นภาวัฒน์ทำหน้าพูดไม่ออกบอกไม่ถูกซึ่งคนที่เดินอยู่ข้างๆ ทันได้เห็นและก็หัวเราะออกมา

“รู้นะคิดอะไรอยู่”

“คิดอะไรครับ”

“ก็นายกำลังคิดว่าฝันไปเถอะว่านายจะมากับฉันอีกกับคิดว่าอยากกลับบ้านจะตายอยู่แล้ว” เธอพูดสีหน้าว่ารู้เท่าทันจนคนมองรู้สึกหมั่นไส้

“เดาผิดถนัดเลยผมกำลังคิดว่ามาก็ดีจะได้เป็นการเปิดหูเปิดตาแบบที่คุณบอกแล้วก็ไม่ได้อยากกลับบ้านด้วย”

“โม้”

“อ้าว คนพูดจริงหาว่าโม้อีก”

“ถ้าไม่ได้อยากกลับบ้านก็ไปนั่งเล่นด้วยกันก่อนสิ ตรงริมน้ำตรงนั้นน่ะ” หญิงสาวชี้นิ้วไปข้างหน้าตรงบริเวณที่เป็นลานกว้างริมแม่น้ำคล้ายเป็นลานเอนกประสงค์ให้คนเอาไว้นั่งเล่นหรือทำกิจกรรมอื่นๆ มีไฟจากเสาไฟทรงสูงคอยให้แสงสว่างและโดยรอบก็มีต้นไม้และดอกไม้ประดับตกแต่งเอาไว้อย่างดี

“ก็ไปสิครับ” ปากพูดอย่างนั้นแต่ใจพร่ำบ่นตัวเองว่าไม่น่าเสียรู้พูดเปิดช่องให้เธอย้อนมากลั่นแกล้งเอาได้เลย

“ถ้าอยากกลับก็บอกมาตรงๆ ฉันไม่บังคับนายหรอก”

“ก็บอกไปแล้วไงว่าไม่ได้อยากกลับ พอได้เดินเล่นก็รู้สึกมีแรงขึ้นมาไม่ได้เพลียเหมือนตอนแรกแล้ว”

รกันดาแอบยู่หน้าเพราะแค่เห็นหน้าก็รู้แล้วว่ากำลังง่วง แต่ที่เธอทำแบบนี้ไม่ใช่เพราะอยากจะแกล้งแต่เพราะอยากจะทอดเวลาให้ช่วงที่อยู่กับเขาทอดยาวให้ได้นานที่สุด ไม่นานจากนั้นสองคนเดินมานั่งตรงทางต่างระดับตรงบริเวณลานกว้างริมแม่น้ำ ทางด้านหลังมีผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาแต่ก็ไม่ได้ทำให้เสียความเป็นส่วนตัวเพราะอยู่ห่างออกไปพอสมควร

“งานนายเรียบร้อยดีใช่มั้ย”

“ก็เรียบร้อยครับ” เขาตอบขณะที่สายตามองไปยังท้องน้ำเบื้องหน้า “แล้วร้านคุณล่ะไปถึงไหนแล้ว”

“เริ่มตกแต่งแล้ว ว่างๆ นายก็ลองเดินไปดูสิ”

“แล้วเวลาที่คุณมาร้านคุณให้คุณมินไปรับที่บ้านทุกวันเลยเหรอครับ”

“อืม” น้ำเสียงหวานตอบรับในลำคอ “ทำไมเหรอ”

“คุณไม่เกรงใจคุณมินบ้างเหรอ”

“เกรงใจแต่จะทำยังไงได้ล่ะในเมื่อฉันยังขับรถไปไหนมาไหนเองไม่ได้ นมก็ไม่อยากให้ขึ้นแท็กซี่ คุณแม่ก็เหมือนกัน”

“แล้วทำไมคุณมินถึงจำทางไปไหนมาไหนได้ก็เรียนเมืองนอกมาเหมือนกัน
ไม่ใช่เหรอครับ”

“มินเรียนแค่มหาวิทยาลัยส่วนฉันเรียนมาตั้งแต่ชั้นมัธยม แล้วระหว่างเรียนมินก็กลับประเทศไทยบ่อยด้วยในขณะที่ฉันกลับครั้งสุดท้ายคือเมื่อสี่ปีที่แล้ว”

“มันจะละลาบละล้วงไปมั้ยถ้าผมจะถามว่าทำไมคุณหญิงถึงต้องส่งคุณไปเรียนเมืองนอกตั้งแต่เล็กแต่น้อยแบบนั้น” เขาถามน้ำเสียงเกรงใจแต่อีกคนก็ไม่ได้ว่าอะไร รกันดาไม่ได้หันมองมาขณะที่เตรียมตัวจะพูดถึงเรื่องราวในอดีตให้เขาฟัง

“เหตุผลที่แท้จริงฉันก็ไม่รู้หรอกนะแต่ฉันก็พอจะรู้ว่ามีสาเหตุมาจากอะไร การที่ครอบครัวของเราไม่เหมือนเดิมเป็นสาเหตุให้คุณแม่เปลี่ยนไป จากที่เคยอยู่กับบ้านคอยดูแลฉันกับวิอย่างดีแต่หลังจากที่คุณแม่กับคุณพ่อหย่ากันคุณแม่ก็ไม่มีเวลาให้ฉันกับวิเหมือนเดิม ท่านหันไปสนใจงานนอกบ้านแทนคงเพราะไม่อยากจะมีเวลาว่างจนทำให้คิดมากล่ะมั้ง แล้วบังเอิญว่าช่วงนั้นเป็นช่วงที่ฉันจบชั้นประถมพอดี ท่านก็คงรู้ตัวว่าไม่ค่อยมีเวลาให้ฉันท่านก็เลยเลือกที่จะให้ฉันไปอยู่ในความดูแลของคนอื่นแทนและอาจจะมีเหตุผลอื่นด้วยคืออยากจะให้ฉันเรียนเมืองนอกเมืองนาแบบลูกคนอื่น แต่จะบอกว่าฉันโชคดีหรือโชคร้ายดีล่ะที่ได้ไปเร็วกว่าคนส่วนมากเพราะไปตอนอายุแค่สิบกว่าขวบ”

“แล้วคุณไปอยู่กับใคร”

“ฉันไปอยู่โรงเรียนประจำเมืองเดียวกับที่เพื่อนคุณแม่ทำงานอยู่ วันหยุดเพื่อนคุณแม่จะมารับฉันไปอยู่ที่บ้าน ส่วนวันปกติฉันก็อยู่กับเพื่อนๆ ฝรั่งที่ฉันไม่ชอบ ฉันไม่ชอบคบกับคนต่างชาติแต่จะทำยังไงได้ในเมื่อมันไม่มีทางเลือก บางวันก็ต้องนอนร้องไห้คนเดียวเพราะเหมือนว่าไม่มีใครที่เป็นเพื่อนจริงๆ กับฉันซักคน ช่วงปิดเทอมหรือว่าวันหยุดฉันก็ต้องไปนั่งเหงานอนเหงาอยู่ที่บ้านของเพื่อนคุณแม่เพราะเพื่อนคุณแม่เป็นโสดแล้วก็ทำงานทุกวันจะมีเวลาคุยกับฉันก็แค่ตอนเวลาอาหารค่ำจากนั้นก็แยกย้ายกันห้องใครห้องมัน ฉันอยากไปเที่ยวก็ไม่รู้จะไปกับใครเพราะฉันไม่มีเพื่อนที่สนิทเลยแต่ถึงจะมีคุณน้าก็คงจะไม่ให้ฉันไปหรอกเพราะคุณแม่ฝากฝังเอาไว้ นายก็รู้ว่าสภาพแวดล้อมเมืองนอกมันเสี่ยงกับการเสียคนคุณน้าก็เลยค่อนข้างเข้มงวดถึงจะไม่ค่อยมีเวลาอยู่ดูแลฉันแต่ฉันก็อยู่ในสายตาของท่านตลอดระยะเวลาหกปีที่ฉันเรียนอยู่ที่เมืองนั้น ฉันเพิ่งจะรู้สึกดีขึ้นเพราะได้เจอเพื่อนคนไทยด้วยกันก็ตอนเรียนมหาวิทยาลัยนี่แหละ แต่ก็ไม่รู้สิ ความเหงามันคงเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตฉันไปแล้วล่ะมั้งก็มันอยู่กับฉันมาตั้งหกปีนี่เนอะทำให้ถึงจะมีเพื่อนสนิทที่เป็นคนเชื้อชาติเดียวกัน มีแฟน มีคนรู้จักทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องแต่ฉันก็ยังนอนร้องไห้เป็นประจำ เหมือนว่าฉันยังไม่ได้เจอในสิ่งที่ต้องการซึ่งมันคืออะไรตอนนั้นฉันก็ไม่รู้เหมือนกันแต่มันทำให้ฉันรู้สึกอ้างว้าง รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวในโลกและก็คิดอยู่เสมอว่าไม่มีใครรักฉันเลย”

รกันดาหันมองทางภาวัฒน์ “ชีวิตฉันก็มีแค่นี้แหละ ไม่หวือหวาออกจะเรียบง่ายไม่มีอะไรเลยด้วยซ้ำไป บางทีฉันก็คิดว่าฉันจะเกิดมาทำไมเพื่อแค่มาใช้ชีวิตเหงาๆ ลำพังเป็นเวลาสิบๆ ปี เวลามันผ่านไปโดยที่ฉันยังรู้สึกว่าชีวิตฉันไม่มีอะไรเดินหน้าเลย คงจะมีแค่อายุกับประวัติการศึกษาเท่านั้นล่ะมั้งที่เปลี่ยนแปลงไป นอกนั้นก็ไม่เห็นมีอะไรใหม่ ยังเหงา ยังน่าเบื่อ ยังไร้ค่าและก็ยังรู้สึกเหมือนว่าอยู่ตัวคนเดียวเหมือนเดิม”

มีอีกหนึ่งอย่างที่เดินหน้านอกจากอายุและประวัติการศึกษาคือเรื่องของหัวใจ เธอค้นพบความรักค้นพบสิ่งที่คิดว่าขาดหายจากชีวิตไป แต่มันก็เดินหน้ามาแค่ครึ่งๆ กลางๆ เพราะค้นพบแต่ไม่สามารถไขว่คว้าเพื่อจะให้ความรักช่วยนำพาชีวิตให้ไปสู่จุดหมายที่ต้องการได้

ภาวัฒน์นึ่งอึ้ง เขาไม่คิดว่าหญิงสาวที่ดูเพียบพร้อมไปซะทุกอย่างอย่างรกันดาจะผ่านช่วงชีวิตในวัยเด็กที่เขาคิดว่ามันโหดร้ายเกินไปสำหรับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง บางคนอาจเห็นว่าไร้สาระกับแค่คำว่าเหงา แต่เขาเข้าใจความรู้สึกของคนที่คิดว่าตัวเองไม่มีใคร คนที่คิดว่าตัวเองอยู่ในโลกนี้เพียงลำพังเพราะเขาเคยผ่านความรู้สึกแบบนั้นมาแล้วในช่วงที่แม่เสียแล้วพ่อก็จะแต่งงานใหม่แล้วก็จะย้ายไปอยู่ที่ที่ไกลแสนไกล ตอนนั้นเขากำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายและเขาก็เป็นผู้ชายแต่เขาก็ยังมีแอบร้องไห้ ซึ่งเวลาที่เขาต้องเผชิญกับสภาวะนั้นก็เป็นระยะเวลาแค่ไม่กี่เดือนแต่เขาก็รู้สึกว่ามันช่างยาวนาน แล้วสำหรับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่คล้ายว่าต้องอยู่คนเดียวโดดเดี่ยวเป็นระยะเวลาหลายปีพอโตขึ้นความรู้สึกอ้างว้างเดียวดายก็กินลึกลงไปในใจจนเหมือนเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตไปแล้วสิ่งที่เธอต้องเผชิญนั้นแน่นอนว่าหนักหนากว่าที่เขาเคยประสบพบเจอหลายเท่า ภาวัฒน์รู้สึกสงสารรกันดาจับใจ เขาอยากจะช่วยให้เธอได้รู้จักกับความรู้สึกในด้านบวกเพื่อจะนำไปลบล้างความรู้สึกแย่ๆ ในจิตใจแต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะช่วยเหลือเธอยังไงนอกจากพยายามทำตัวเป็นคนใกล้ชิดที่ดี คอยดูแลเท่าที่จะสามารถทำได้ เป็นเพื่อนคอยอยู่เคียงข้างให้คลายเหงา แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเธอจะต้องการให้เขาทำแบบนั้นหรือเปล่าเพราะบางทีอาจไม่ใช่ทุกคนที่จะสามารถทำให้เธอรู้สึกดีๆ หรือมีความสุขได้ แต่ถ้าเธอต้องการเขาในเวลาไหนเขาก็พร้อมจะมาอยู่ใกล้ๆ ได้เสมอ

“สิ่งที่ฉันพบเจอมามันก็ดูหนักหนาในระดับนึงแล้วแต่นายรู้มั้ยว่าตอนนี้ฉันกำลังเผชิญอยู่กับปัญหาใหม่ มันเป็นปัญหาที่ไม่มีทางแก้ ฉันไม่รู้ว่าจะจัดการกับมันยังไงดี” รกันดาบอกเสียงเครือเพราะตอนนี้น้ำตากำลังไหลรินออกมาจากดวงตาคู่สวย การที่ไปหลงรักคนที่มีเจ้าของนั้นเป็นปัญหาใหญ่ที่ไร้ทิศทางที่ถูกที่ควรให้เลือกเดิน ทางที่ถูกที่ควรมีทางเดียวคือการก้าวถอยออกมาจากวงจรนั้นซึ่งมันทำได้ยากเย็นเหลือเกิน และถ้าก้าวถอยออกมาก็เหมือนว่าต้องปล่อยสิ่งมีค่าที่ใฝ่หามานานให้หลุดลอยไปซึ่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้พบเจออีกหน หรืออาจจะไม่พบเจออีกเลยจนหมดลมหายใจ ในเมื่อถ้าจะเดินหน้าก็ผิดจะถอยหลังก็ทำได้ยากยิ่งมันก็ไม่ต่างกับกำลังเผชิญหน้ากับปัญหาที่ไร้ซึ่งทางแก้ไข เดินอยู่บนหนทางที่จะมองไปทางไหนก็พบกับทางตัน รกันดาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่และเมื่อได้มาพูดระบายแบบไม่เต็มที่ให้กับคนที่เป็นสาเหตุสำคัญฟังก็เลยทำให้รู้สึกอึดอัดจนต้องกลั่นความรู้สึกภายในออกมาเป็นหยาดหยดน้ำตา

รกันดามองคนที่รักผ่านม่านน้ำตาก่อนจะโผเข้ากอดเขาอย่างสุดจะหักห้ามตัวเอง สองแขนโอบรอบเอว ใบหน้าซุกซบลงบนอกกว้างที่แสนจะอบอุ่น ภาวัฒน์ยกสองแขนขึ้นมาโอบกระชับรอบร่างบอบบาง มือหนึ่งลูบศีรษะเบาๆ เป็นการปลอบโยน เขาอยากจะถามว่าปัญหาใหม่ที่เธอบอกคืออะไรแต่เขาก็คิดว่าถ้าเธอพร้อมจะบอกก็คงบอกออกมาแล้วแต่ที่พูดแค่นั้นก็คงเพราะต้องการให้เขารู้แค่นั้นเขาเลยเลือกที่จะไม่ซักไซ้ต่อ

“คนเราเกิดมาต้องเจอกับปัญหาทั้งนั้นแล้วปัญหาทุกอย่างมันก็มีทางแก้ไข ขอให้คุณใจเย็นๆ แล้วค่อยๆ มองหาทางไปผมเชื่อว่าวันนึงคุณต้องผ่านมันไปได้ แล้วผมก็อยากให้คุณรู้ว่าคุณไม่ได้ไม่มีใครอย่างที่คิด คุณหญิงกับน้องวิรักคุณเพราะคุณคือลูกและพี่สาวเพียงแต่ว่าพวกเค้าไม่ค่อยมีเวลาให้คุณเพราะต่างคนต่างก็มีภาระหน้าที่ของตัวเอง ยายของผมรักคุณมาก ไหนจะคุณมินอีก ถ้าคุณมินไม่รักและไม่ไว้ใจคุณเค้าคงไม่ยอมเป็นหุ้นส่วนกับคุณ ส่วนไอ้รินทร์มันก็หวังดีกับคุณมากเหมือนกัน คุณไม่เห็นเหรอว่ามันเต็มใจช่วยเหลือเรื่องของคุณขนาดไหน ส่วนผม” เขาหยุดไปนิดหนึ่ง รกันดาเงยหน้าขึ้นมอง เขามองสบตาเธอ “ผมก็พร้อมจะเป็นที่ปรึกษาให้คุณได้ทุกเรื่องทุกเวลาถ้าคุณไว้ใจผม หรือจะให้เป็นมากกว่าที่ปรึกษาก็ได้ จะให้ผมเป็นเพื่อนคุยแก้เหงา หรือเป็นคนขับรถ หรือให้เป็นคนคอยตามถือของเวลาช้อปปิ้งหรือจะอะไรก็ได้ตามแต่ที่คุณอยากให้ผมเป็นเลย ขอแค่ให้บอกมาผมเต็มใจและพร้อมจะทำตามความต้องการของคุณเสมอ”

รกันดายิ้มทั้งน้ำตา มองเขาด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง ถึงแม้จะมีหนึ่งอย่างที่เขาไม่สามารถเป็นให้เธอได้แต่แค่ที่เขาบอกมามันก็มีค่ามากมายแล้ว

“นายพูดเองนะ”

“ทำไมครับ” เขาถามยิ้มๆ ตอนนี้ใบหน้าของเขาและเธอห่างกันไม่ถึงคืบ

“ก็ต่อจากนี้ฉันจะให้นายเป็นคนขับรถให้ฉันเพราะว่าฉันไม่อยากรบกวนคนอื่นแต่จะรบกวนนายเพราะนายเป็นคนเสนอให้เอง”

“เรียกใช้ได้ตลอดเวลายกเว้นเวลางาน แบบนี้โอเคมั้ยครับ”

“อย่างน้อยก็ดีกว่าให้มินมารับเพราะต้องรอนานเป็นชั่วโมงๆ เพราะมินแต่งตัวช้าแต่นายเรียกใช้ได้เลย”

“งั้นก็เอาตามนี้” ภาวัฒน์ยิ้มอ่อนโยนส่งให้ อีกคนพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นซุกซบใบหน้าไปบนอกกว้างเหมือนเดิม “ถ้าเกิดมีปัญหาอะไรแล้วไม่อยากปรึกษาคนขับรถก็ให้คิดว่าผมเป็นพี่ชายคนนึงก็ได้นะครับ”

“ไม่เอาหรอกฉันไม่อยากมีพี่ชายแบบนาย”

“อ้าว ทำไมล่ะ”

“ไม่มีเหตุผล”

“สงสัยผมจะหน้าละอ่อนเกินไป” เขาบอกน้ำเสียงขบขัน คนในอ้อมกอดไม่ได้ตอบว่าอะไรแต่กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น ภาวัฒน์พยายามนั่งให้นิ่งที่สุดเพราะเกรงว่าจะเป็นหลักที่ไม่ดีเท่าที่ควร เวลาผ่านไปนานหลายนาทีสองหนุ่มสาวไม่ได้พูดอะไรกันอีก พอแรงกอดรัดเริ่มน้อยลงชายหนุ่มก้มมองดูแล้วก็พบว่ารกันดาหลับไปแล้ว เขายิ้มน้อยๆ ขณะมองใบหน้าสวยหวานที่ยังคงเปียกชื้น เขาค่อยๆ ยกแขนขึ้นมาเพื่อจะเช็ดน้ำตาให้ นิ้วเกลี่ยไล้เบาๆ ไปตามรอยน้ำตาบนแก้มเนียนใส เมื่อเช็ดน้ำตาให้แล้วเขามองพิจารณาคนหลับ คิ้วเรียวสวยขมวดน้อยๆ ดวงตากลมโตกำลังหลับพริ้ม ส่วนริมฝีปากก็เผยออ้านิดๆ เหมือนกับว่ามีเด็กผู้หญิงขี้แยคนนึงมานอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของเขา ใบหน้าคมคายค่อยๆ ก้มต่ำลงจนปลายจมูกสัมผัสกับแก้มเนียนนุ่มที่ยังคงชื้นๆ อยู่แต่น้ำตาไม่ได้ชำระล้างความหอมออกไปไหน ขณะกำลังจะใช้ปากสัมผัสแก้มเนียนใสตามหลังจมูกเขาก็บอกกับตัวเองว่าพอแค่นี้เขาจึงถอยใบหน้าออกมา ความรู้สึกผิดก่อกำเนิดเป็นจุดเล็กๆ อยู่ในใจแต่เขาก็บอกกับตัวเองว่าเพราะเห็นว่ารกันดาเป็นเด็กหญิงคนนึงเพราะฉะนั้นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะอยากหอมแก้มใสๆ ของเด็กหญิงที่มานอนร้องไห้จนเผลอหลับไปอยู่ภายในอ้อมกอดของเขา...
_________________________________________

Create Date : 28 ตุลาคม 2553

Last Update : 28 ตุลาคม 2553 23:06:53 น.

4 comments

Counter : 790 Pageviews.

คุณเมค่ะ...เอิงอ่านมูลค่าหัวใจจบจบแล้วค่ะ ขอบคุณมากค่ะที่เปิดล๊อคให้อ่าน เอิงอ่านอีกครั้งตั้งแต่ต้นจนจบ...สนุกค่ะเรื่องนี้

ชอบนางเอกค่ะ เป็นคนที่ซื่อสัตย์กับความรัก / ความรู้สึกเป็นที่สุด รักพระเอกมากกกกกกกก เจ็บปวดครั้งแล้วครั้งเล่าจากการกระทำ / คำพูดของพระเอกทั้งโดยตั้งใจและไม่ตั้งใจ...

ตอนแรกอีดอัดกับพระเอกมากค่ะ เข้าใจนะค่ะว่ามีความหลังที่เจ็บปวดจึงได้สร้างกำแพงขี้นมาซะสูง เป็นคนอ่อนแอ ชอบโทษตัวเองตลอดว่าทำให้นางเอกมีปัญหา แล้วก็แก้ปัญหาโดยวิธีขอเลิก...แต่ตอนที่นางเอกเอาการ์ดแต่งงานมาให้ เห็นใจพระเอกมากคงเจ็บปวดสุดๆ แล้วก็ใช้วิธีเดิมๆ คือดื่มเหล้าให้เมา...

แม้ว่าตอนหลังแต่งงาน นางเอกขอความเป็นเพื่อนจากพระเอก (ข้ออ้าง) แต่เรากลับชื่นชมนางเอกที่ยังซื่อสัตย์กับความรักอยู่ และมันก็ทำให้คำว่า 'รัก' หลุดจากปากพระเอกซะที “ผมรักคุณตั้งแต่ก่อนที่คุณจะแต่งงานกับเขา รักก่อนที่ผมจะขอเลิกกับคุณ รักในทุกๆ วันที่คุณเข้าใจว่าผมไม่ได้รักคุณนั่นแหละ”

อ่านแล้วมีความสุขค่ะ และก็ชอบบทสรุปของเรื่องค่ะ
...หัวใจที่ไม่ได้มีมูลค่าสูงส่งแต่เป็นหัวใจที่เพียงพอเพียงแค่มีอีกใจมาคอยเติมเต็มจนสามารถหลอมรวมเป็นหนึ่งได้เหมือนอย่างในเวลานี้และอีกตลอดไป...

ขอบคุณนะค่ะคุณเมที่ได้เขียนนิยายดีๆ อ่านสนุกและมรความสุขมาให้อ่าน

โดย: เอิงเอย IP: 68.224.193.220 วันที่: 29 ตุลาคม 2553 เวลา:12:12:51 น.

เข้ามาอ่รวดเดียวตั้งแต่ตอนที่หนึ่งค่ะ ชอบมากๆค่ะ พระเอกช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยแต่ดีค่ะที่ซื้อสัตย์ต่อคนรัก นางเอกก็น่าสงสาร ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ

โดย: บุษบา IP: 75.36.229.191 วันที่: 30 ตุลาคม 2553 เวลา:12:16:55 น.

น่าสงสารนางเอกจัง..

โดย: natto (natto-kita

) วันที่: 27 พฤศจิกายน 2553 เวลา:15:21:09 น.

อ่านบทนี้แล้วรู้สึกอัดอั้นเจ้าค่ะ รู้สึกเหมือนกันเลย

โดย: Tukta21

วันที่: 17 มีนาคม 2554 เวลา:16:10:44 น.