Bloggang.com : หญิงสาวผู้งดความงาม : ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่7)

ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่7)_เมตะวรรณ

ภายในห้องอาหารกว้างขวางของคฤหาสน์ภาวิลาสค่ำวันนี้มีผู้ร่วมรับประทานอาหารอย่างพร้อมหน้าเนื่องจากคุณหญิงกันยาไม่มีธุระให้ต้องออกไปข้างนอก ด้านลูกสาวคนเล็กก็เพิ่งได้รับข่าวดีจากการประกาศผลสอบโควต้าเข้ามหาวิทยาลัยมาหมาดๆ รวิกาสามารถเข้าศึกษาต่อในคณะและมหาวิทยาลัยตามที่ต้องการได้ เมื่อเห็นว่าวันนี้ทั้งมารดาและพี่สาวอยู่กันพร้อมหน้าจึงถือโอกาสนี้เพื่อจะแจ้งข่าวดี

“คุณแม่ พี่กันต์ วิมีข่าวดีมาบอกค่ะ”

“มีอะไรจ๊ะ” คุณหญิงกันยาเป็นคนถามส่วนพี่สาวคนสวยกำลังมองหน้าตั้งใจรอฟัง

“วิสอบโค้วตาเข้ามหาวิทยาลัยได้ค่ะ คณะศิลปกรรมศาสตร์อย่างที่วิตั้งเป้าไว้อันดับหนึ่งเลยค่ะ”

“จริงเหรอจ๊ะ”ใบหน้าสะสวยอ่อนกว่าวัยของหญิงวัยกลางคนแย้มยิ้มยินดี “แม่ดีใจด้วยนะลูก วินี่เก่งไม่แพ้พี่สาวเลยนะเนี่ย ใช่มั้ยกันต์”

“ใช่ค่ะ เก่งเหมือนกันต์เลย” คนถูกถามให้คำตอบอย่างอย่างร่าเริง การที่ได้อยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาและที่ได้รับฟังข่าวดีจากน้องสาวทำให้รกันดารู้สึกสุขใจไม่น้อยเลย

“แล้ววิอยากจะได้อะไรเป็นรางวัลดีล่ะจ๊ะ รถซักคนดีมั้ย”

“เรื่องนี้ก็ต้องแล้วแต่คุณแม่ค่ะ แต่ถ้าได้รถก็จะดีมากเลยค่ะ”

“แหม พูดอย่างนี้ถ้าแม่ไม่ให้ก็ต้องหมายความว่าไม่ดีล่ะสิ ใช่มั้ย”

รวิกายิ้มรับสดใสเพราะความหมายในคำตอบนั้นบอกใบ้ไว้ว่าต้องได้อย่างแน่นอน

“แล้วกันต์ล่ะลูก คิดออกรึยังว่าอยากได้อะไรเป็นรางวัลที่เรียนจบ อยากได้รถเหมือนน้องหรือเปล่า แม่จะได้พาไปจองทีเดียวพร้อมกันเลย”

“กันต์ยังคิดไม่ออกเลยค่ะ แต่รถกันต์ไม่อยากได้ใหม่หรอกค่ะ กันต์ตั้งใจว่าจะขอรถคุณแม่มาใช้”

“เอาอย่างนั้นเหรอจ๊ะ ถ้าอย่างนั้นกันต์อยากได้คันไหนก็เอาไปใช้ได้เลยนะ”

“เอาคันสีเทาแล้วกันค่ะเพราะว่าช่วงนี้กันต์ต้องรบกวนให้หลานนมช่วยขับให้ก่อนแล้วหลานนมเขาก็ถนัดขับคันนั้นค่ะ” รกันดาเดาเอาว่าภาวัฒน์น่าจะชอบขับรถคันที่ตนเองพูดถึงมากที่สุดเพราะเขาเลือกขับคันนั้นในวันที่เขาพาเธอไปซื้อของ

“หมายถึงภาสน่ะเหรอจ๊ะ”

“ใช่ค่ะ”

“กันต์จะไปรบกวนภาสเขาทำไมลูก จ้างคนขับรถเพิ่มไม่ดีกว่าเหรอ”

“กันต์ไม่อยากมีคนขับรถหรอกค่ะแต่ช่วงนี้กันต์ยังจำทางไม่ค่อยได้กันต์ก็เลยต้องรบกวนเขาก่อน กันต์พูดกับนมแล้วด้วยค่ะ นมไม่ได้ว่าอะไร” รกันดารีบบอกกล่าวและลงท้ายด้วยการอ้างอิงถึงนางมาลัยเพราะเกรงว่ามารดาจะไม่เห็นด้วยที่ตนเองจะรบกวนภาวัฒน์

“เอาอย่างนั้นก็ได้ แต่ถ้าบ่อยๆ ก็ไม่ดีนะเกรงใจภาสเขา”

“เดี๋ยวนี้พี่กันต์ดีกับพี่ภาสแล้วเหรอคะ” รวิกาถามเพราะสงสัยว่าทำไมรกันดาถึงไม่ได้มีท่าทีว่าไม่ชอบภาวัฒน์เหมือนอย่างก่อนหน้านี้

“มีอะไรเหรอจ๊ะ กันต์กับภาสมีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” รกันดารีบบอกมารดา “คือก่อนหน้านี้กันต์เข้าใจหลานนมผิดนิดหน่อยแต่ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วค่ะ”

“ก็นั่นน่ะสิ แม่ก็สงสัยอยู่ว่าคนอย่างภาสจะไปมีปัญหากับใครได้ ภาสเขาออกจะเป็นคนใจเย็น พูดก็น้อย แล้วก็ยังใจดีมีน้ำใจคอยช่วยเหลือคนอื่นบ่อยๆ ว่าไปภาสก็นิสัยดีเหมือนยายนั่นแหละ ถ้าภาสจะมีปัญหากับใครนี่ก็คงเพราะสุดๆ จริงๆ ล่ะมั้ง”

ได้ยินดังนั้นรวิกายิ้มขำ ส่วนรกันดาอยากจะเถียงเหลือเกินว่าวันแรกที่ได้รู้จักไม่เห็นว่าภาวัฒน์จะเป็นอย่างที่มารดาบอกเลยแต่ที่ไม่เถียงก็เพราะว่าตอนนี้เธอเริ่มจะเห็นความดีของเขาขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ที่บอกว่าเป็นคนใจเย็นกับพูดน้อยนั้นยังไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่ถือว่าเป็นข้อเสียอะไรเพราะใช่ว่าคนนิสัยขี้หงุดหงิดชอบพูดประชดประชันและยอกย้อนเป็นบางครั้งจะเป็นคนที่ไม่น่าอยู่ใกล้

“กันต์ วันศุกร์หน้าจะมีงานเลี้ยงที่บ้านคุณหญิงเดือนเด่นกันต์ไปกับแม่นะ” คุณหญิงกันยาบอกกับลูกสาวคนโตเมื่อนึกถึงเรื่องดังกล่าวออก คำบอกกล่าวขัดความคิดคำนึงถึงใครคนหนึ่งของรกันดา

“จำเป็นต้องไปด้วยเหรอคะ กันต์ไม่ค่อยชอบงานแบบนี้เท่าไหร่”

“จะว่าจำเป็นมันก็ไม่จำเป็นหรอกแต่ไปก็ไม่เสียหายอะไรนี่จ๊ะ กันต์น่ะกลับมาก็ตั้งนานแล้ว ข่าวก็พอมีพูดถึงอยู่บ้างแต่ก็ไม่ค่อยมีใครได้เคยเห็นตัวจริงซักที งานนี้น่าไปเพราะน่าจะมีแขกรุ่นราวคราวเดียวกับกันต์เยอะเพราะคุณหญิงเดือนเด่นเธอจัดงานเพื่อเปิดตัวลูกสาวที่เพิ่งกลับมาจากอังกฤษ ไปทำความรู้จักกับผู้คนเอาไว้ถือว่าไปสร้างลู่ทางทางธุรกิจด้วยยังไงล่ะจ๊ะ ไปโฆษณาแบรนด์เสื้อผ้าเอาไว้ก่อนก็ได้ ถ้าเป็นเสื้อผ้าแบรนด์นอกมีราคาคนกลุ่มไหนล่ะจ๊ะที่จะเป็นกลุ่มเป้าหมายถ้าไม่ใช่พวกสาวๆ ลูกหลานไฮโซ”

“กันต์ยังไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลยค่ะเพราะมินยังไม่ได้ติดต่อมาเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าผลการเจรจาจะเป็นยังไง”

“แม่ว่าไม่น่าจะมีปัญหานะ ไม่มีใครไม่อยากสร้างเครือข่ายให้ธุรกิจของตัวเองหรอกลูก”

“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ ตกลงกันต์จะไปกับคุณแม่ค่ะ”

“ดีจ้ะ วันนั้นแต่งตัวให้เต็มที่เลยนะจ๊ะ ทุกคนจะได้เห็นว่าลูกสาวแม่สวยแค่ไหน ดีไม่ดีอาจจะมีหนุ่มๆ มาขายขนมจีบให้ก็ได้นะ”

“ตอนนี้กันต์ยังไม่อยากกินขนมจีบค่ะ”

“ทำไมล่ะจ๊ะ”

คำตอบคือรอยยิ้มแบบเขินๆ ของคนถูกถามที่ทั้งมารดาและน้องสาวต่างก็ไม่สามารถตีความความหมายจากท่าทีดังกล่าวได้

++++++++++++++++++++

บนท้องถนนในเวลาสี่ทุ่มกว่าๆ รถคันเล็กสีขาวที่ขับโดยรันทพรกำลังมุ่งหน้าไปที่หมู่บ้านจัดสรรชื่อดังหลังจากที่เพิ่งทานอาหารมื้อค่ำกับภาวัฒน์เสร็จและเธอก็อาสาขับรถไปส่งเขาที่บ้าน

วันนี้รันทพรไปออกจ๊อบที่บริษัทลูกค้าที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากสตูดิโอถ่ายภาพของนครินทร์ และเมื่อภาวัฒน์รู้ตอนที่โทรคุยกันเขาก็บอกว่าอยากไปกินข้าวด้วยกัน ตอนแรกเธอปฏิเสธเพราะถึงแม้ที่ทำงานจะอยู่ไม่ไกลทำให้ไม่เสียเวลาเดินทางแต่เธอรู้ว่าต้องเลิกงานค่ำเลยไม่อยากให้เขาต้องรอแต่ภาวัฒน์ก็บอกว่าค่ำแค่ไหนก็รอได้เธอเลยยอมใจอ่อน ทั้งสองคนเจอกันที่ห้างสรรพสินค้าที่ใกล้ที่สุดตอนเวลาประมาณสามทุ่มหลังจากที่ฝ่ายหญิงยอมอดข้าวไม่ลงไปทานอาหารเย็นกับเพื่อนร่วมงานเพื่อจะเร่งทำงานให้เสร็จเร็วๆ และหลังจากที่ฝ่ายชายเดินเตร็ดเตร่รออยู่ในห้างสรรพสินค้านานหลายชั่วโมง

สำหรับภาวัฒน์และรันทพรแล้วยิ่งเวลาให้ได้พบหน้ากันมีน้อยมากเท่าไหร่เวลาที่ได้อยู่ด้วยกันก็ทำให้มีความสุขมากเท่านั้น เป็นช่วงเวลาอาหารค่ำที่ทำให้อิ่มทั้งกายทั้งใจ สองคนจึงยิ้มแย้มแจ่มใสมาจนถึงตอนนี้ที่กำลังนั่งอยู่ด้วยกันบนรถ

“รัน อีกประมาณสองอาทิตย์ผมจะไปต่างจังหวัดอีกแล้ว เพราะฉะนั้นอาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์รันต้องมาทานข้าวกับผมทุกวันนะครับ”

“ทุกวันเลยเหรอคะ”

“ก็ทุกวันน่ะสิครับ รันบอกผมเองนะว่าต้องทำที่นี่ทั้งอาทิตย์เราก็น่าจะเจอกันได้ทุกวันไม่ใช่เหรอครับ”

“เจอได้ค่ะแต่ภาสต้องหิ้วท้องรอรันทุกวันนะเพราะรันต้องเลิกค่ำอย่างนี้ทุกวันนั่นแหละค่ะ”

“โถ่ เรื่องแค่นี้เอง ให้หิ้วท้องรอรันทุกวันอย่างนี้ไปจนแก่ผมยังทำได้เลย แต่รันต้องไม่อดข้าวเย็นนะ ไปกินกับเพื่อนๆ รอบนึงก่อนแล้วค่อยมากินกับผมอีกรอบ”

“สงสัยรันจะอ้วนก็คราวนี้แหละ” รันทพรพูดกลั้วหัวเราะ

“อ้วนก็ดีสิครับ ตอนนี้รันผอมมากเลยรู้หรือเปล่า ถ้าขืนรันมัวแต่ทำงานไม่ค่อยยอมกินข้าวกินปลาต่อไปคนเค้าต้องเข้าใจว่าผมมีแฟนเป็นกระดูกเดินได้แน่ๆ”

“แย่จังเลยเนอะมีแฟนเป็นกระดูกเดินได้เนี่ย อย่างภาสถ้าจะหาแฟนหุ่นดีๆ แล้วก็สวยกว่ารันซักสิบเท่าก็น่าจะหาได้ไม่ยากหรอก จะเปลี่ยนใจตอนนี้ก็ยังไม่สายนะ”

“ให้หุ่นดีกว่าสวยกว่าซักร้อยเท่าผมก็ไม่เปลี่ยนใจหรอกครับ อย่ามาพูดซะให้ยากเลย” ภาวัฒน์บอกกล่าวด้วยท่าทีสบายๆ สลับกับมองหน้าคนที่นั่งข้างๆ เป็นระยะเพราะเคยถูกห้ามไว้ว่าไม่ให้จ้องนานๆ เพราะเจ้าตัวบอกว่าอายจนทำให้ไม่มีสมาธิขับรถ

“รันพูดเล่นหรอกน่า ใครจะอยากให้ภาสเปลี่ยนใจล่ะคะ ถึงรันจะไม่เคยอกหักมาก่อนแต่รันก็ไม่อยากรู้หรอกนะว่าอาการอกหักมันเป็นยังไง”

“ผมสัญญากับรันไว้ตรงนี้เลยก็แล้วกันว่าระหว่างเราถ้ามันเกิดจะต้องจบขึ้นมาจริงๆ ก็เป็นเพราะเหตุผลเดียวเท่านั้นก็คือรันไม่อยากให้ผมอยู่ข้างๆ ต่อไป” เขาหันไปพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงและสายตาจริงจัง รันทพรหันมาเห็นเข้าพอดี เธอยิ้มอ่อนก่อนจะหันไปมองทางข้างหน้าต่อ

“รันนึกไม่ออกเลยนะว่าจะมีวันไหนที่รันไม่อยากให้ภาสอยู่ข้างๆ”

“ก็นั่นน่ะสิครับ ผมออกจะน่ารักแล้วก็รักรันมากขนาดนี้แล้วจะมีเหตุผลอะไรที่จะทำให้รันไม่อยากให้ผมอยู่ข้างๆ ล่ะ”

หญิงสาวหัวเราะ “รันว่าภาสเริ่มหลงตัวเองขึ้นมานิดๆ แล้วนะ”

“ไม่ใช่หลงตัวเองอย่างเดียวนะครับ แต่ว่าหลงรันด้วย”

ได้ยินคำหวานที่มาหลังคำสัญญาที่ว่าเขาจะไม่มีวันทำให้เธอต้องเสียใจเพียงไม่กี่วินาทีหัวใจของรันทพรอิ่มเอมชุ่มฉ่ำ เธอขอบคุณฟ้าและโชคชะตาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันที่ส่งผู้ชายดีๆ อย่างภาวัฒน์มาให้เธอ

หลังจากนั้นอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงรถสีขาวเคลื่อนผ่านรั้วเข้ามาจอดภายในบริเวณรั้วอาณาเขตคฤหาสน์ภาวิลาส สองหนุ่มสาวพูดจาล่ำลากันไม่นานนักเพราะฝ่ายชายต้องการให้แฟนสาวกลับไปพักผ่อนไวๆ หลังรถของรันทพรขับกลับออกไปแล้วร่างสูงใหญ่เดินไปตามทางเดินที่ปูเป็นระยะด้วยแผ่นหินรูปสี่เหลี่ยมจตุรัสหลากสีสันเพื่อจะเดินไปทางด้านหลัง เขาเห็นบ้านของตนเองยังเปิดไฟสว่างอยู่ คิดในใจว่านางมาลัยคงยังไม่ได้เข้านอนแต่พอเดินไปถึงหน้าบ้านและมองผ่านประตูเข้าไปก็ต้องรู้สึกแปลกใจเพราะคนที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ด้านในคือรกันดา เขาถอดรองเท้าและหยิบขึ้นมาวางไว้บนชั้นข้างประตูจากนั้นก็เปิดประตูมุ้งลวดก้าวเข้าไปในบ้านโดยที่ไม่ได้กล่าวทักทายคนที่นั่งอยู่ก่อน เขาตั้งใจจะเดินเข้าไปในห้องนอนเลยแต่คิดไปคิดมาก็เห็นว่าจะเป็นการเสียมารยาทถ้าจะทำแบบนั้นสุดท้ายก็เลยต้องเดินเข้าไปนั่งที่โซฟาอีกตัว

“ยายนอนแล้วเหรอครับ”

“นายเห็นหรือเปล่าล่ะ” หญิงสาวตอบห้วนๆ ด้วยความไม่สบอารมณ์เหตุผลเพราะโมโหที่เขาทำให้ต้องเสียเวลารอถึงแม้จะรู้ว่าไม่ใช่ความผิดของเขาก็ตามเพราะเธอมารอเขาเองโดยที่เขาไม่ได้รับรู้อะไรด้วยเลย

รกันดารอภาวัฒน์มาตั้งแต่ตอนเย็นเพราะตั้งใจจะมากินข้าวกับเขาและต้องการเอาของมาให้เขาโดยหญิงสาวใช้เหตุผลว่าอยากเปลี่ยนบรรยากาศเพื่อจะชวนนางมาลัยให้มาทานข้าวที่นี่เพราะปกติแล้วนางจะกินที่ตึกใหญ่ แต่สุดท้ายเธอก็ต้องกินข้าวกับนางมาลัยแค่สองคนเพราะคนที่รอไม่ยอมกลับมากินด้วย แต่แค่นั้นเธอก็ยังไม่ได้ขุ่นเคืองเขามากนักเพราะคิดว่ารถคงจะติดเลยทำให้เขากลับบ้านช้าแต่จนแล้วจนรอดเธอก็ต้องรอต่อไปอีกนานหลายชั่วโมง และแน่นอนว่ามาถึงตอนนี้ระดับความขุ่นเคืองในอารมณ์นั้นได้เพิ่มสูงขึ้นไปตามระยะเวลาที่รอ

“ถ้าตอบแบบนี้ผมก็คงไม่ต้องถามแล้วมั้งว่าคุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเพราะดูเหมือนว่าคุณจะไม่ค่อยอยากคุยกับผมซักเท่าไหร่”

“ก็คงจะอย่างนั้น” รกันดาตอบโดยไม่ได้มองหน้าเขาเพราะสายตายังจ้องอยู่ที่จอภาพสี่เหลี่ยมตรงหน้า

“ถ้าอย่างนั้นผมเข้าห้องก่อนก็แล้วกัน คุณจะกลับตอนไหนก็กลับได้เลยนะครับเดี๋ยวผมออกมาดูความเรียบร้อยเอง” ภาวัฒน์พูดจบก็ลุกขึ้นยืนเตรียมตัวเดินเข้าไปในห้องตามที่บอก เขาพูดด้วยอารมณ์ปกติไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดกับท่าทีกวนๆ ของรกันดาเพราะอารมณ์ยังดีมาจากการที่ได้ใช้เวลาอยู่กับรันทพร

“เดี๋ยวก่อนสิ” น้ำเสียงหวานเรียกไว้ เขาหันกลับมองเธอ “นั่งก่อนฉันมีอะไรจะคุยด้วย”

“อ้าวแล้วเมื่อกี๊บอกไม่อยากคุยกับผม” ชายหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะแต่ก็ยอมนั่งลงตามคำสั่ง “มีอะไรครับ”

“ขอบใจนะที่วันนั้นนายช่วยขับรถให้ฉัน”

“ไม่เป็นไรครับ ปกติผมก็อยากจะช่วยเหลืองานที่บ้านนี้อยู่แล้วเพราะผมตระหนักอยู่เสมอว่าผมมาอาศัยบ้านของคุณหญิงอยู่เพราะฉะนั้นผมก็ควรที่จะทำอะไรเพื่อเป็นการตอบแทนท่านบ้าง แล้วการช่วยขับรถให้คุณก็เหมือนเป็นการตอบแทนคุณหญิงอย่างหนึ่ง”

“ไม่ว่านายจะทำเพราะอะไรก็ตามแต่ฉันก็อยากจะตอบแทนนายที่นายยอมเสียเวลามาขับรถให้ฉัน” เธอพูดพร้อมกับหันหยิบถุงกระดาษที่วางอยู่ข้างๆ มายื่นให้เขา “ว่าจะให้ตั้งแต่วันนั้นแล้วล่ะแต่ลืม”

“คุณให้ผมเหรอ” ภาวัฒน์ถามงงๆ แต่มือก็รับถุงมาถือไว้แล้ว

“อืม ฉันซื้อวันนั้นนั่นแหละแต่นายไม่เห็นหรอกเพราะฉันซื้อตอนนายเผลอ” เวลานี้ใบหน้าสวยหวานมีรอยยิ้มขึ้นมาได้หลังจากที่นั่งหน้าบูดบึ้งติดต่อกันมาหลายชั่วโมง

“ทำไมต้องซื้อตอนผมเผลอด้วย” ใบหน้าของภาวัฒน์มีรอยยิ้มตามมาทั้งที่ใจไม่ได้อยากรับไว้แต่เมื่อได้ยินเธอพูดก็อดขำไม่ได้

“ก็อยากจะซื้อตอนนายเผลอไม่ทราบว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า”

“ไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับแค่สงสัย” เขาบอกก่อนจ้องหน้าเธอ “ถ้าผมจะไม่รับคุณจะโกรธหรือเปล่า”

“ทำไมล่ะ” รกันดาถามเสียงเข้ม ใบหน้ากลับมาบูดบึ้งภายในพริบตา

“ไม่รู้สิ ผมเป็นคนไม่ค่อยชอบรับของใคร แล้วก็อย่างที่ผมบอก ผมอยากทำอะไรเพื่อเป็นการตอบแทนคุณหญิงที่ท่านให้ผมมาอยู่ที่นี่ แล้วถ้าผมมารับของจากคุณอย่างนี้อีกผมว่ามันจะยังไงๆ อยู่นะ ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายใจน่ะ”

“แต่ฉันตั้งใจเลือกมาให้นายนะ นายลองเอาออกมาดูก่อนก็ได้ ถ้าไม่ชอบจะไม่เอาก็ไม่เป็นไรหรอกแต่นี่นายยังไม่ได้ดูเลยด้วยซ้ำ”

“โอเคครับๆ” เขารีบบอกพร้อมกับเอาของในถุงออกมาดูหลังจากที่คู่สนทนาเริ่มแสดงท่าทีบ่งบอกความไม่สบอารมณ์ออกมา ของในมือของชายหนุ่มตอนนี้คือเสื้อยืดโปโลยี่ห้อดังสามตัว ราคายังติดอยู่ที่ตัวเสื้อ เมื่อเห็นราคาแล้วยิ่งทำให้ภาวัฒน์รู้สึกลำบากใจที่จะรับไว้ นอกจากเหตุผลที่บอกเธอไปแล้วอีกสาเหตุก็เพราะเขาไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณเธอ ของราคาครึ่งหมื่นเมื่อนำมาเทียบกับแค่การที่เขาขับรถให้นั้นมันถือว่าไม่คุ้มค่า เขาเกรงว่าเธออาจจะถือเป็นบุญเป็นคุณและจะมาเรียกร้องอะไรจากเขาในภายหลังอีก

“ผมชอบนะแต่ผมขอไม่รับได้หรือเปล่า” เขาตัดสินใจบอกเธอไปแบบนั้นทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอจะต้องไม่พอใจ และก็ไม่ผิดกับที่คิดไว้ของในมือทั้งหมดถูกกระชากออกไปพร้อมกับตัวคนกระชากที่ผุดลุกขึ้นยืนทันที

“ไม่เอาก็ไม่ต้องเอา นึกว่าฉันจะง้อรึไง ถึงนายไม่เอาฉันก็เอาไปให้คนอื่นได้”

ภาวัฒน์ถอนหายใจขณะมองตามหลังร่างโปร่งระหงที่พูดจบก็สะบัดตัวเดินออกจากบ้านไป ตอนที่รกันดาพูดเขาสังเกตเห็นสีหน้าและแววตาที่บ่งบอกถึงความเสียใจและก็เป็นสาเหตุให้เขาต้องลุกตามเธอออกไป ชายหนุ่มสาวเท้ายาวๆ ตามหลังร่างบอบบางที่กำลังเดินแกมวิ่งไปตามทางมืดๆ ภาวัฒน์คิดว่าที่รกันดารู้สึกเสียใจคงเป็นเพราะเธอตั้งใจซื้อของมาให้เขาเพราะต้องการตอบแทนน้ำใจของเขาจริงๆ ไม่ได้ทำตามมารยาทหรือเพื่อให้เป็นบุญเป็นคุณกันอย่างที่เขาคิด

เหมือนภาพถูกฉายซ้ำเมื่อร่างสูงใหญ่วิ่งเข้าขวางหน้าร่างบอบบางที่กำลังเดินมุ่งตรงไปข้างหน้าจากนั้นก็คือมือของคนเข้าขวางที่ยื่นเข้ามายื้อแย่งถุงในมือของอีกฝ่ายและก็เหมือนเดิมที่รกันดาไม่ยินยอมง่ายๆ และเมื่อไม่สามารถแย่งของออกจากมือเธอได้เขาเลยหยุดการเคลื่อนไหวก่อนแกล้งถาม

“ไหนบอกซื้อมาให้ผมไงแล้วทำไมไม่ให้แล้วล่ะ”

“เพราะฉันจะเอาไปให้คนอื่นใส่แทน” รกันดาตอบเสียงดังในขณะที่กำลังยืนเผชิญหน้ากันในระยะใกล้

“ให้ใคร”

“เจ้าดิ่ง”

ภาวัฒน์แทบจะหัวเราะพรืดออกมาเมื่อรกันดาบอกว่าจะเอาเสื้อที่ซื้อมาให้เขาไปให้ลูกหมาตัวเล็กน่ารักของรวิกาแทน

“เสื้อคนเนี่ยนะจะเอาไปให้ลูกหมาใส่ คุณประชดผมใช่มั้ยเนี่ย”

“ฉันไม่ได้ประชด ฉันจะให้จริงๆ เพราะอย่างน้อยหมามันต้องแสดงท่าทางดีใจให้ฉันเห็นบ้างล่ะ”

ภาวัฒน์ยิ้มทั้งที่คิ้วยังขมวดอยู่เพราะไม่รู้ว่าจะขำหรือจะกลุ้มดีกับเหตุผลที่ได้ยิน

“ผมขอโทษ ไม่ใช่ว่าผมไม่ดีใจหรือว่าไม่อยากได้แต่ผม...” เขาหยุดพูดเพราะไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงต่อดี

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ไม่อยากได้ก็ไม่อยากได้สิ ฉันไม่ได้แคร์อะไรนายซักหน่อย นายไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเพื่อรักษาน้ำใจฉันหรอกเพราะว่าฉันไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ไม่ได้เสียใจไม่ได้น้อยใจไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้น”

“ผมรู้ว่าคุณไม่ได้รู้สึกอะไรแต่ว่าผมรู้สึก”

“รู้สึกอะไร” เธอสวนกลับทันทีทันใดด้วยเสียงที่เบาลง

“รู้สึกว่าเสียดาย ถ้าจะเอาไปให้หมาผมว่าผมเอาไปใส่เองดีกว่า”

“ห้ามบอกว่าเสียดาย ถ้าจะเอาก็ต้องเพราะอยากได้จริงๆ” รกันดามีท่าทีอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดภาวัฒน์จึงรีบบอก

“อยากได้ครับผม”

ได้ยินดังนั้นรกันดายอมยื่นของให้เขา เขายื่นมือจะรับแต่เธอก็ลดมือลงก่อนจากนั้นก็หันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาที่สว่างๆ

“ตามมานี่” เธอบอกพร้อมกับเดินกลับไปที่หน้าบ้านหลังเล็กเพราะเห็นว่าอยู่ใกล้กว่าบริเวณสนามหญ้าด้านหลังตึกใหญ่ เขาเดินตามเธอจนไปหยุดยืนตรงใกล้ๆ กับบันไดระเบียงด้านหน้า เธอหันมาพูดกับเขา

“ถอดเสื้อออกฉันจะลองเสื้อให้”

“ไม่ต้องลองก็ได้ครับ” เขารีบบอกกลับทันที

“ลองสิ ฉันจะดูว่าเหมาะกับนายหรือเปล่า”

ภาวัฒน์ทำท่าลำบากใจเพราะไม่เห็นถึงความจำเป็นแล้วก็คิดว่าไม่เหมาะที่เขาจะมายืนถอดเสื้อตอนอยู่กับเธอสองต่อสองถึงจะไม่ใช่ตรงที่ลับตาคนก็ตาม แต่เพราะรู้ถึงนิสัยของรกันดาเขาจึงคิดว่าไม่ควรจะขัดใจเธออีก คิดได้ดังนั้นเขาถอดเสื้อแจ็คเก็ตตัวนอกออกจากนั้นก็เลิกถอดเสื้อยืดด้านในผ่านศีรษะออกมาระหว่างนั้นอีกคนก็สาละวนอยู่กับการเตรียมพร้อมเสื้อตัวใหม่ พอเมื่อเงยหน้าและเห็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่กำลังยืนเปลือยท่อนบนอยู่ตรงหน้ารกันดาก็ใจแกว่งนิดหนึ่งแต่ไม่นานก็กลับสู่ภาวะปกติเมื่อบอกกับตัวเองว่าไม่มีอะไรก็แค่คนถอดเสื้อเพื่อจะลองเสื้อตัวใหม่เท่านั้น หญิงสาวก้าวเข้าใกล้คนตรงหน้าอีกนิดเพื่อจะสวมเสื้อให้เขา ภาวัฒน์ยกสองแขนขึ้นอย่างรู้หน้าที่ หัวใจที่เพิ่งสงบนิ่งของรกันดากลับสั่นไหวอีกครั้งเมื่อได้อยู่ใกล้จนได้กลิ่นกายหอมอ่อนๆ จากตัวเขาโชยมา หลังจัดเสื้อให้เข้าที่เข้าทางแล้วเธอรีบถอยห่างออกจากเขาทันที

ขณะที่หญิงสาวกำลังจัดการสวมเสื้อให้เขาอยู่นั้นเสี้ยววินาทีภาพของรันทพรปรากฏขึ้นมาในความรู้สึกของภาวัฒน์ ไม่ใช่เพราะรันทพรเคยทำแบบนี้ให้เขาแต่เพราะไม่เคยทำให้เลยซักครั้งเดียว แต่แค่เสี้ยววินาทีเช่นกันความรู้สึกแปลกๆ แบบนั้นก็หายไปแล้วก็ต่อมาก็ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกกระดากอายอย่างบอกไม่ถูกที่อยู่ๆ เขาก็ต้องมายืนให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งรู้จักกันไม่เท่าไหร่สวมเสื้อให้อย่างกับคู่รักแค่นั้นยังไม่พอเธอยังมองพิจารณาเขาอย่างเอาจริงเอาจังอีกต่างหาก

“ก็เหมาะดีนะ” เธอบอกหลังจากที่มองเขาอยู่นาน “แต่ก็ไม่แปลกหรอกเพราะฉันเป็นคนเลือกเสื้อผ้าเก่งอยู่แล้ว”

“ไม่ใช่เพราะคนใส่ดูดีเหรอครับ” ถึงจะยังไม่หายรู้สึกกระดากอายแต่ภาวัฒน์ก็สามารถพูดเล่นกับเธอได้

“ไม่รู้สิ” รกันดาแกล้งตอบแบบไม่รู้ไม่ชี้พร้อมกับโน้มตัวหยิบถุงที่วางอยู่บนพื้นเอาขึ้นมายื่นให้เขา “ฉันขอบใจนายอีกครั้งก็แล้วกัน เอาไปแล้วก็ใส่ด้วยล่ะไม่ใช่เอาไปแขวนไว้เฉยๆ”

“ครับ ผมก็ขอบคุณคุณเหมือนกัน แล้วก็ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้คุณต้องอารมณ์เสีย”

“ฉันเริ่มชินแล้วล่ะ นายลองคิดดูสิว่ามีครั้งไหนที่ฉันอยู่กับนายแล้วฉันไม่อารมณ์เสียบ้าง”

“แล้วอยากจะเอาคืนเหมือนครั้งก่อนอีกหรือเปล่าล่ะครับ”

“เอาคืนยังไงล่ะ”

คำตอบคือท่ากางแขนออกเหมือนวันก่อนที่เขาทำท่าว่ารอให้เธอเข้ามากอด ภาวัฒน์ไม่ทันได้คิดว่าสิ่งที่ทำอยู่นั้นเหมาะสมหรือไม่ เขาแค่สนุกที่ได้แกล้งหยอกรกันดาเล่นก็เท่านั้น

“นึกว่าฉันไม่กล้ารึไง” รกันดาถามยิ้มๆ และอีกฝ่ายก็ยิ้มตอบกลับทันทีทันใด

“คนอย่างคุณหนูกันต์หรือจะไม่กล้า”

“ใช่ คนอย่างฉันหรือจะไม่กล้า” เธอพูดพร้อมกับเดินหน้าเข้าหาเขา เมื่ออยู่ในระยะประชิดเธอยกแขนสองข้างขึ้นมาและตัวของภาวัฒน์ก็ต้องซวนเซหลังจากนั้นเพราะถูกผลักเข้าให้ “แต่ฉันจะไปกอดนายทำไมเล่า”

“โถ่ นึกว่าแน่” เขาบอกเมื่อสามารถตั้งหลักได้แล้ว

“ฉันแน่อยู่แล้วแต่ฉันจะกอดนายให้เปลืองเนื้อเปลืองตัวเปล่าๆ ทำไม ถอยไปเลย ฉันจะกลับบ้านแล้ว”

“กลับก็กลับสิครับผมห้ามไว้รึไง” เขาบอกกลั้วหัวเราะ

“แต่นายยืนขวางฉันอยู่นี่”

“ที่ก็มีตั้งเยอะตั้งแยะผมขวางอยู่คุณก็เดินเลี่ยงสิครับ หรือว่าที่เมืองนอกไม่ได้สอนวิธีการแก้ปัญหาให้”

“กวนแล้วนะนายน่ะ” ใบหน้าสวยหวานนั้นกำลังอมยิ้มดูน่ารักแปลกตาในความคิดของคนมอง ภาวัฒน์หัวเราะและยอมหลีกทางให้โดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีก รกันดาคิดในใจว่าเขาไม่น่าจะหลบให้ง่ายๆ แบบนี้เลยเพราะรู้สึกว่าอยากคุยกับเขาต่อ แต่เมื่อเขาหลบให้แล้วเธอก็จำต้องก้าวเดินกลับบ้านไปด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกับตอนก่อนหน้านี้ทั้งตอนที่รอเขาและตอนที่เขาไม่ยอมรับของที่เธอให้อย่างสิ้นเชิง

ด้านภาวัฒน์นั้นกำลังยิ้มอ่อนพร้อมส่ายหน้าขณะมองตามหลังคนที่เพิ่งเดินออกไป สำหรับเขาแล้วรกันดามีนิสัยแตกต่างกับรูปลักษณ์ภายนอกอย่างสิ้นเชิง ภายนอกเธอดูเป็นสาวสวยรวยเสน่ห์และคล้ายว่าจะเย่อหยิ่งแต่แท้ที่จริงแล้วเธอก็แค่เด็กหญิงเอาใจแล้วก็ช่างเจ้ากี้เจ้าการคนหนึ่งเท่านั้น ซึ่งนิสัยชอบเอาแต่ใจแล้วก็ช่างเจ้ากี้เจ้าการนั้นเขารับรู้มานานแล้วแต่นิสัยไม่ถือตัวและไม่ท่ามากและไม่ได้มีท่าทีเย่อหยิ่งกับเพศตรงข้ามหรือคนที่มีฐานะด้อยกว่าอย่างที่หญิงสาวที่มีรูปร่างหน้าตาและฐานะอย่างเธอควรจะเป็นนั้นเป็นสิ่งใหม่ที่เขาเพิ่งได้รับรู้ แต่หลังจากคิดถึงเรื่องนิสัยของรกันดาภาวัฒน์ก็บอกกับตัวเองว่าเธอจะมีนิสัยยังไงก็ไม่เกี่ยวกับเขาเพราะเขาก็แค่คนที่มาอาศัยอยู่ในเขตรั้วบ้านของเธอเท่านั้น เธอไม่ได้มีความสำคัญใดๆ กับเขาและตัวเขาก็ไม่ได้มีความสำคัญใดๆ กับเธอเช่นเดียวกัน วันหนึ่งถ้าเขาย้ายออกจากบ้านหลังนี้ไปเขากับเธอก็จะมีเส้นทางเป็นของตัวเอง อาจจะไม่ได้พบหน้ากันอีกตลอดชีวิตเลยด้วยซ้ำไปถ้านางมาลัยยอมย้ายออกไปอยู่กับเขา คนที่เขาควรจะคิดถึงและใส่ใจมากที่สุดก็คือคนที่เขาจะต้องอยู่ด้วยไปอีกตลอดชีวิต คิดได้ดังนั้นภาวัฒน์กลับตัวก้าวเดินเข้าไปในบ้านเพื่อจะไปโทรถามรันทพรว่ากลับถึงคอนโดฯ แล้วรึยังและหลังจากนั้นก็อาจจะขอเวลาพูดคุยด้วยอีกซักเล็กน้อย ถึงเขาจะอยากให้เธอพักผ่อนแต่เขาก็อยากให้มีช่วงเวลาให้ได้พูดคุยกันเรื่อยเปื่อยตามประสาแฟนอย่างเช่นคู่รักคู่อื่นๆ บ้างถ้ามันจะไม่เป็นการรบกวนเวลาของเธอจนเกินไป
______________________________

Create Date : 09 ตุลาคม 2553

Last Update : 15 ตุลาคม 2553 15:39:13 น.

0 comments

Counter : 842 Pageviews.